เรื่องสั้นวิทยาศาสตร์

ลำดับตอนที่ #3 : ฝันร้ายในอนาคต

ด.ญ.นงพรรณ มีชื่น

ม.2/4 โรงเรียนเซนต์ฟรังซีสซาเวียร์ คอนแวนต์

            ค่ำคืนหนึ่ง “เอ... เราอยู่ไหนเนี่ย” เด็กชายอายุประมาณ 9 ขวบถามกับตัวเอง “ที่นี่ไม่ใช่โลกของเราแน่ เพราะไม่มีต้นไม้เลย มีแต่ตึกประหลาด ๆ แถมมีหมอกดำ ๆ เต็มไปหมด” เขานึกกับตัวเอง

        “มีใครอยู่บ้างครับ มีใครอยู่บ้าง…” เขาเงียบไปเพราะชนกับอะไรซักอย่าง

            “ขอโทษครับ ไม่ทราบว่าที่นี่ที่ไหนฮะ” สิ่งที่เขาถามนั้นไม่ตอบ แต่เดินผ่านไปเลย

            “เอ... อะไรกับ ที่นี่สู้โลกของเราไม่ได้เลย โลกเรามีแต่น้ำใจให้กัน” เด็กชายถามผู้ที่เดินไปมาตามถนน แต่ไม่มีใครพูดกับเขาสักคน

            “อะไรกันก็ไม่รู้คนเมืองนี้ ใส่ชุดก็หนา ใหญ่ แถมปิดหมดเลย แล้วยังไม่มีน้ำใจอีก” เขาเริ่มร้องไห้

            “หนูเป็นอะไรไปหรอ” ใครคนหนึ่งแต่งกายหนา ๆ พูดกับเขา

            “ผมหลงทางครับ ช่วยผมด้วย”

            “งั้นไปบ้านฉันก็แล้วกัน” เมื่อถึงบ้าน

“ขอบคุณนะฮะ” เขาพูดกับใครคนนั้น

“ไม่เป็นไร” คน ๆ นั้นตอบพร้อมกับถอดหน้ากากออก

“คุณเป็นใคร ทำไมหน้าเหมือนมนุษย์โลกเลย”

“ก็มนุษย์นะสิ” ชายคนนั้นตอบ

“อะไรนะฉะ นี่คือโลกหรือฮะ ผมจำได้ว่าโลกมีท้องฟ้าที่สดใส มีต้นไม้ มีสัตว์มากมาย มีบ้านเมืองที่สะอาดสวยงาม แต่นี่ไม่ใช่...”

เขาค้าน

“ก็นี่แหละคือโลก” ชายคนนั้นตอบ

“ไม่จริง ผมไม่เชื่อ โลกไม่ได้เป็นอย่างนี้ ผมคิดว่าที่นี่คงเป็นดาวที่ชื่อโลกเหมือนของผมแน่เลย” เขาเริ่มตกใจ

“ฉันไม่ได้โกหกนี่คือโลก ฉันชื่อโก้ ยินดีที่ได้รู้จัก”

ชายคนนั้นแนะนำตัว

“ครับ ผมชื่อต่อ ยินดีเหมือนกัน”

“พักอยู่ที่บ้านฉันก่อนก็ได้นะ ดูท่าทางเธอคงมาจากที่อื่นนะสิ”

“ครับ ผมมาจากโลก”

“แน้ ก็บอกว่านี่คือโลก” โก้บอก

“ยังไงผมก็ไม่เชื่อ” ต่อดื้อไม่ยอมเชื่อ

“งั้นไปกินอาหารกันเถอะ นี่เสื้อผ้า” โก้ยื่นชุดให้

“อะไรกันฮะทำไมเสื้อผ้ามันถึงหนาแล้วปิดหมดเลยฮะ” ต่อสงสัย

“ก็นี่แหละชุดใส่ในเมืองกันฝุ่นพิษนะสิ เพราะในอากาศมีแต่สารพิษ สารตะกั่ว สารกัมมันตรังสีเยอะไปหมด” แล้วทั้งสองก็ออกไปทางอาหารในร้างอาหาร

“ทำไมในร้านอาหารถึงสกปรกอย่างนี้ล่ะฮะ แล้วอาหารก็มีแต่อะไรก็ไม่รู้หนืด ๆ” ต่อถาม

“อ๋อ เขาเรียกว่าเซปิโก้นะ เป็นสัตว์ที่นักวิทยาศาสตร์พบตามกองขยะ แล้วค้นพบว่ามันกินได้แม้ว่าจะมีสารพิษปนอยู่ก็ตาม แต่ก็ต้องกินเพราะมีอาหารอยู่อย่างเดียว”

“หา! อย่างเดียว” ต่อตกใจ

“อะไรแค่นี้ก็ตกใจ ที่นี่มีอะไรหลายอย่างที่แปลกกว่านี้อีก แล้วจะพาไปดู” โก้บอกับต่อ

โก้พาต่อไปที่พิพิธภัณฑ์ ต่อได้เจออะไรหลายอย่างแล้วก็ได้มาเจอ

“นั่นดูซิโก้ นั่นมันดินสอธรรมดาที่บ้านฉันก็มีตั้งหลายแท่ง แต่ทำไมมันถึงมาอยู่ในพิพิธภัณฑ์ได้ล่ะ” ต่อสงสัย

“นี่คือสิ่งที่หายากมากนะ สมัยนี้ไม่มีใครให้ดูแล้ว เพราะมันทำจากไม้ ซึ่งต้นไม้ก็สูญพันธุ์ไปแล้วก็เลยทำไม่ได้” โก้อธิบาย

“แล้วนี่ดินสอ เขาเลิกทำเมื่อไหร่หล่ะ” ต่อถาม

“ก็ราว ๆ 100 กว่าปีแหละ” โก้ตอบ

“โหตั้ง 100 กว่าปี ที่โลกของฉันนะยังมีเหลือเฟือเลย งั้นวันหลังถ้าฉันได้กลับไปโลกฉันจะเอามาให้” ต่อสัญญา

“อะไรกัน ยังไม่เชื่ออีกเหรอ ว่านี่คือโลก” โก้ถาม

“ไม่เชื่อ” ต่อตอบอย่างมั่นใจ

“แล้วนั่นทำไมสุนัข ปลา หนู แมลงสาบ กระรอก งู นกกระจอก ถูกสตัฟฟ์ไว้หมดเลยล่ะ” ต่อถาม

“ก็เพราะมันเป็นสัตว์ที่สูญพันธุ์ไปแล้วนะซิ”

“อะไรสูญพันธุ์ ในโลกของฉันมีสัตว์เยอะแยะจนเกินความต้องการเลยละ แถมพวกไส้เดือนอีก หนอนอีก ที่นี่จะสตัฟฟ์ไว้ทำไมล่ะ”

“โลกของเธอแปลกน่าดู” โก้ตอบ แล้วทั้งสองก็ออกจากพิพิธภัณฑ์ ระหว่างเดินข้างถนน

“ทำไมรถมันเอยะอย่างนี้ล่ะ ต้นไม้ ดอกไม้ นก สัตว์ก็ไม่มี สู้โลกของฉันไม่ได้เลย แสงแดด อากาศบริสุทธิ์ ก็ไม่มี” ต่อบ่น

“ไม่รู้สิ ตั้งแต่ฉันเกิดมาก็เป็นอย่างนี้ แต่ทวดของฉันเคยเล่าว่า โลกใบนี้ของฉันอากาศดี รถน้อย บริสุทธิ์ มีสัตว์มากมาย มีต้นไม้ ดอกไม้ แม่น้ำใสสะอาด แต่เดี๋ยวนี้มันหายไปหมด” โก้เสียงสลดลง

“อย่าเสียใจไปเลย เออแล้วที่ว่า แม่น้ำล่ะ อยู่ตรงไหน” ต่อถาม

“อ๋อแม่น้ำหรอ หายไปหมดแล้วล่ะ เพราะโรงงานปล่อยสารพิษลงแม่น้ำกันเลย” โก้ตอบ

“หาไม่มีน้ำใช้ แล้วอาบน้ำกันยังไงล่ะ”

“ก็ไม่อาบนะสิ เพราะถึงอาบเดี๋ยวก็เหม็นเพราะควันดำเต็มไปหมด” แล้วทั้งสองก็กลับบ้าน

“เอ้อ ทำไมบ้านของนายมันรกและก็สกปรกอย่างนี้ล่ะ ฉันจะช่วยทำความสะอาดนะ” ต่ออยากช่วย

“อย่าเลยถึงทำให้สะอาดเดี๋ยวก็สกปรกอีก เพราะขี้ฝุ่นเต็มไปหมดแหละ” โก้ตอบ

“ยังไงก็ทำความสะอาดเถอะ” แล้วทั้งสองก็ช่วยกันทำความสะอาด

“นี่มันอะไรนี่ อ๋อรูปภาพ รูปใครน่ะ” ต่อถาม

“รูปครอบครัวฉันเองแหละ” โก้ตอบ

“แล้วหายไปไหนหมดหล่ะ” โก้ตอบ

“เขาไปอยู่ที่ดาวอื่นกันน่ะ” โก้ตอบ

“แล้วทำไมเธอไม่ไปล่ะ”

“ที่นั่นเริ่มมีคนหนาแน่น แล้วควันพิษยิ่งมากกว่านี้อีก” โก้ตอบ

“แล้วนี่อะไรล่ะ” ต่อหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นมา

“อ๋อ ปฏิทินไง” โก้ตอบ

“ขี้ฝุ่นติดเต็มเลย” ต่อบ่น

“นี่เดือนอะไรน่ะโก้” ต่อถาม

“คงจะเป็นเดือนกรกฎาคมมั้ง” โก้เดา

“ปีอะไรเนี่ย อ๋อ ปี พ.ศ. 2650 หา! ปี พ.ศ. 2650” ต่อตกใจ

“อะไรเหรอ ต่อตกใจอะไร” โก้สงสัย

“นี่ปี พ.ศ. 2650 ฉันมาจาก พ.ศ. 2537 ห่างกัน 113 ปี” ต่อตกใจมาก

“นายมาจากอดีตหรือนี่” โก้ตกใจไปด้วย

“เรามาจากอดีต ถ้าอย่างนั้นอนาคตโลกเราก็ต้องเป็นแบบนี้เหรอ ไม่! เราไม่อยากให้โลกที่สดใสเป็นอย่าง ไม่! ไม่!” ต่อกังวล

“เป็นไปไม่ได้น่าต่อ ที่นายจะมาจากอดีต” โก้ไม่เชื่อ

“เป็นไปได้ นายเชื่อเราสิ”

“นายคงคิดมากไปนอนเถอะ!” แล้วทั้งสองก็นอน ต่อคิดมากจนนอนหลับไป รุ่งเช้า

“ต่อ ๆ ตื่นลูก เดี๋ยวไปโรงเรียนสาย” แม่ของต่อมาปลุก

“อะไรฮะ นี่มันปี พ.ศ. 2650 ไม่ใช่เหรอ”

“ละเมอหรือต่อ”

“ไม่ใช่ฉะ ผมไม่ได้ละเมอ”

“แสดงว่าเราฝันไป แต่ถ้ามันเป็นอนาคตของโลกเราจริง ๆ ล่ะ ไม่! เราปล่อยให้โลกเราเป็นอย่างนี้ไม่ได้” แล้วต่อก็ไปโรงเรียน

เมื่อต่อกลับจากโรงเรียน

“ต่อเอาดินสอมาทำไมเยอะแยะล่ะลูก” แม่ถามต่อ

“ขอเพื่อนมาฮะ เพราะอีก 100 ปีข้างหน้า มันจะเป็นของที่มีค่ามากเลยฮะ หายากด้วย” ต่อตอบ

“ตายแล้วลูกเรา ทีหลังแม่ต้องซื้อยาบำรุงสมองมาให้แล้วล่ะ” แม่บ่น

“แม่ฮะ แมลงสาบน่ะ อย่าฆ่ามันนะฮะ เพราะอีก 100 ปี มันจะสูญพันธุ์แล้วฮะ”