ยัยสวยสุดซ่าส์ปะทะนายบ้าหน้าหล่อ

ลำดับตอนที่ #1 : รักครั้งแรกของฉัน 100%

 ตอนที่1

     ก๊อกๆๆ!

   เสียงเคาะประตูดังขึ้นขณะที่ฉันกำลังจัดเอกสารใส่กระเป๋า

   "เน!สายแล้วนะลูก" แม่

   "คะแม่" ฉันตอบแล้วเดินไปที่กระจกบานใหญ่และมองสำรวจตัวเองในกระจก หน้าของฉันถูกแต่งด้วย

สีส้มอ่อนๆเหมาะกับผมที่รวบไว้อย่างปราณีต ชุดที่ฉันใส่อยู่ในตอนนี้คือชุดของโรงเรียนนานาชาติชื่อดัง

   -สุดสวยจ๋ารับโทรศัพท์หน่อยจ้า..-

   ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วมองไปที่หน้าจอ กึ๋ย...-_-ยัยลีภัทรจอมโหดโทรมาตายแน่ๆเรา

   " ฮัลโหล " ฉันรับโทรศัพท์อย่างระวัง (เหมือนกลัวว่ามันจะเจ็บ)

   // เน!!!เธออยู่ที่ไหน // เอาแล้วไงเล่นถามแบบนี้ แล้วจะตอบยังไงดีล่ะ

   " ฉ..ฉัน..ยะ...อยู่ที่..ที่ " ฉันหน้าซีดขึ้นมาทันที

   - รีบบอกมาเดี๋ยวนี้นะ!!! - ว๊าก!!!ยัยลีโหมดโหด

   " ยะ...อยู่ที่บ้าน " ฮือๆ โอ้วพระเจ้าลูกยังไม่อยากตายนะค่ะ

   // ยัยเน!!!ฉันจะฆ่าเธอ // ฉันเชื่อเธอเลยหูฉันจะแตกมั๊ยเนี่ย

   "..."  ตอนนี้ฉันเป็นใบ้ชั่วคราว -_-

   // เธอมัวแต่ทำอะไรอยู่ ฉันมารอ...//  ฉันไม่รอให้ยัยลีพูดจบก้อแทรกขึ้นมาก่อน 
"แล้วเจอกันนะ บาย" พูดจบฉันก้อรีบวางสายไปก่อน 

อิๆๆๆๆ ใครเค้าจะฟังเธอบ่นต่อล่ะ หูหนวกกันพอดี 

จากนั้นฉันก้อวิ่งลงบันไดทันที ฉันเห็นแม่ยืนรออยู่ข้างบันไดและยิ้มให้ 

"แม่ค่ะ เนไปก่อนนะค่ะ " ฉันยิ้มพลางก้มศีรษะลงและเดินไปขึ้นรถที่จอดรออยู่ข้างหน้าบ้าน

ขณะนั่งอยู่ในรถฉันกำลังตรวจเอกสารต่างๆให้เรียบร้อย หาววว...ง่วงนอนจังเลย ฉันดูนาฬิกา นี่เจ็ดโมงแล้วหรอ

มิน่ายัยลีภัทรถึงโทรมาตามฉันกว่าจะถึงก้อคงอีกนานนั้นตอนนี้ของีบเก็บแรงก่อนแล้วกัน...ก๊อกๆๆ!
 

2ชั่วโมงผ่านไป

   "คุณหนูครับถึงแล้วครับ" เสียงของลุงทอง(คนขับรถ)ปลุกให้ฉันตื่น ฉันก้มลงมองนาฬิกา นี่เก้าโมงแล้ว

โห!ใช้เวลาตั้งสองชั่วโมงกว่าจะมาถึงแล้วตอนที่มาเรียนฉันต้องออกจากบ้านกี่โมงเนี่ย และเมื่อฉันมองออกไปข้าง

นอกก้อเห็นผู้คนที่กำลังเดินไปเดินมาไม่ขาดสายเหมือนที่นี่เป็นห้างสรรพสินค้าที่ฉันไปบ่อยๆ แต่ก้อต้องเก็บความ

สงสัยไว้ในใจและก้าวลงจากรถ ที่มีลุงทองเดินมาเปิดประตูให้

   "เสร็จแล้วคุณหนูโทรมาหาลุงนะครับ แล้วลุงจะมาจอดรถรอครับ" สิ้นเสียงลุงทอง ฉันพยักหน้ารับโดยที่

ไม่พูดอะไรและก้าวเดินออกไปอย่างมั่นใจ

   ฉันสังเกตุเห็นผู้คนที่กำลังเดินสวนกันไปมาหยุดเดินแล้วหันมามองฉันและฉันก้อชินกับมันแล้ว เพราะทุกครั้งที่

ไปไหนมาไหนก้อจะมีคนหันมามองเธอทุกครั้งไป แต่ตอนนี้ฉันต้องมองหากลุ่มเพื่อนของฉันก่อน 

   "เน!!!" ลีภัทรนั่นเองที่ตะโกนเรียกฉันและกำลังโบกมือด้วยท่าทางแปลกๆ ยัยลีทำให้ฉันยิ้มได้ทุกครั้งเลย

ฉันเดินไปหาเพื่อนๆที่นั่งอยุ่ที่โต๊ะหินอ่อน ที่ตรงนั้นมีโต๊ะอยู่สี่ตัวพอที่กลุ่มขอฉันทั้งหมดจะนั่งได้ ยัยพวกนี้หาที่ที่บรรยายกาศ

ดีขนาดนี้ทั้งๆที่ผู้คนเยอะแยะได้ไง

   "ทำไมพวกผู้ใหญ่ให้เรามาเรียนที่ไกลๆขนาดนี้" ฉันบ่นพลางนั่งลงตรงข้ามกับยัยลีภัทร และหยิบกระจก

ออกมาส่อง

   "ใช่ ฉันก้อว่าอย่างนั้นแหละ" ลีพยักหน้าพลางทำหน้าบึ้ง แล้วหันไปหายัยนะที่กำลังอ่านหนังสืออยู่

   "ที่นี่เป็นโรงเรียนที่มีคุณภาพ แล้วก้อดังมากในระบบโรงเรียนรัฐบาล" ยัยนะเงยหน้าขึ้นมาพูด ขณะที่ยัยลี

ทำหน้าบึ้งยิ่งกว่าเดิม และฉันก้อกำลังเสริมสวยต่อไปเรื่อยๆ

   "แต่ยังไงก้อเป็นโรงเรียนรัฐบาลอยู่ดี ไม่เห็นจะหน้าสนใจตรงไหนเลย จริงมั๊ยเน" ยัยลีพูดแล้วหันกลับมาหาฉัน

และฉันก้อพยักหน้าตอบ

   "อย่าว่าแต่พวกแกเลย ฉันก้อทำใจอยู่นาน" ยัยนะตอบพลางทำหน้าเศร้า แล้วปิดหนังสือลง พวกเราหันไปมองยัยจูน

ที่กำลังเดินมาหาพวกเรา 

   "นะ แล้วคนอื่นยังไม่มาอีกหรอ" ฉันหันไปถามยัยนะ แต่ทำไมยัยนะยัยลีและยัยจูนหันมามองที่ฉันแปลกๆ

   "คนอื่นเค้ามากันหมดแล้ว!!!" ยัยสามคนนี้ตะโกนใส่หูฉัน ทั้งๆที่ฉันยังงงอยู่เลย

   "..."  ไม่มีคำพูดใดๆออกจากปากฉัน

   "ยัยแอน ยัยกิ ยัยริต้า ไปโรงอาหาร" ยัยจูนพุดขึ้นมา ฉันได้แต่พยักหน้าหงิกหงัก

   "ไวท์ พ็อต เพียว เอฟ ดิว ไปจีบสาว" ยัยลีพูดจบก้อยิ้มให้ฉัน  ไอ้พวกนี้โรคคาสโนวากำเริบ 

   "เป้ โอม เรียว ปอน นัท ไปเล่นบาส" ยัยนะพูดขึ้น ยัยพวกนี้มันนัทกันพูดตอนไหนฟ่ะ
  
   ฉันได้ยินเสียงพวกนี้มาแต่ไกล และทันทีที่หันไปมองดูสภาพทุกคน พวกไวท์ที่ไปจีบสาวมาก้อยิ้มแย้มกันกับมา ส่วนพวกโอม

ที่ไปเล่นบาสตอนนี้อยู่ในสภาพเหงื่อท่วมตัวเหมือนไปเล่นน้ำไม่มีผิด และสุดท้ายตามด้วยกลุ่มของยัยริต้าที่อารมณ์ดีผิดปกติ

  
   "มากันครบก้อดีแล้วใกล้จะถึงเวลาแล้วไปกันเถอะ" ยัยนะพูดพลางเก็บหนังสือใส่กระเป๋า พร้มกับทุกคนที่หยิบกระเป๋า

ของตัวเอง

   เราเดินไปที่หอประชุมแล้วมองหาโต๊ะที่มีป้ายเขียนว่า'สำหรับนักเรียนแลกเปลี่ยน' เมื่อเห็นแล้วพวกเราก้อรีบเดินไปที่

โต๊ะนั้นทันที เพราะที่ที่เรายืนอยูเริ่มมีคนมากขึ้นๆ

   และแล้วสายตาของฉันก้อสะดุดกับผู้ชายที่ใส่ชุดนักเรียนที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะที่พวกเรากำลังเดินไป เค้าคนนั้นหล่อ เท่ 

ดูดีไปหมด ฉันรู้สึกหัวใจเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็น




ความรู้สึกแบบนี้มันเป็นยังไงนะ รู้สึกตัวเบาเหมือนไร้น้ำหนัก ใจเต้นตูมตามจนแทบจะขาดใจ หน้าร้อนผ่าวตัวสั่น แต่รู้สึกมีความสุขที่สุดนี่ใช่มั๊ยที่เค้าเรียกกันว่า"รักครั้งแรก"

   ถึงฉันจะสวย รวย หรู ดูดี และมีคนเข้ามาจีบเยอะมาก แต่ฉันก้อไม่เคยคบกับใครเลย
แบบแฟนเลยซักคน เห็นฉันอินเทรนและทันสมัยแบบนี้ แต่ฉันก้อเชื่อเรื่องรักแท้เหมือนกันนะ มันค่อยข้างเน่าไปนิดอ่ะ

   "เนเป็นอะไร" เสียงของยัยนะทำให้ฉันตื่นจากพะวัง

   "ไม่มีอะไร" ฉันพูดและส่ายหัวไปมา แต่ยัยนะก้อยังไม่เลิกจ้องหน้าฉันเหมือนกำลังจะจับผิดแล้วอยู่ดีๆยัยนะก้อหันไปหาพี่คนนั้น(คนที่ฉันคิดว่าเป็นรักครั้งแรก)ที่เรียกว่าพี่เพราะดูเหมือนจะอยู่ม.6แล้วนะและหันกลับมาหาฉันพลางทำคิ้วขมวดเข้าหากันอย่างใช้ความคิด

   "ก้อดีไปส่งใบประวัติกัน" พูดเสร็จยัยนะก้อจุงมือ(จริงๆแล้วเรียกว่าลาก)ฉันเข้าไปที่โต๊ะ
รับประวัตินักเรียนแรกเปลื่ยน

   "จะใจร้อนไปถึงไหนยัยนะ" เสียงคุณชายนัทตะโกนบอก และดูเหมือนว่ายัยนะจะไม่
สนใจเลย
   แล้วยัยนะก้อลากฉันมาถึงจนได้ แต่ฉันน่ะหรอได้แต่ยืนก้มหน้าเพราะทำอะไรไม่ถูกก้อ
คนมันอายอ่ะ ฉันแอบเหลือบตาขึ้นมามองพี่คนนั้น(ไม่รุ้ชื่ออ่า)ก้อเห็นเค้ามองฉันอยู่เหมือนกัน อ๊าย!!!ทำไงดีอ่ะ ตอนนี้ทำอะไรไม่ถูกแล้วววววว....ไม่น่าเชื่อว่าคนที่มั่นใจในตัวเองสูงอย่างฉันจะถึงขั้นเนื้อตัวสั่นเพราะผู้ชายธรรมดาๆที่อยู่ตรงหน้าฉันได้ขนาดนี้นะ

   "ยัยเนส่งประวัติให้พี่เค้าสิ" ยัยนะพูดขึ้น ทำให้ฉันสะดุ้งแล้วส่งซองสีน้ำตาลให้พี่เค้าไป
ซึ่งเค้าก้อรับไปและตรวจดูเอกสารในซองว่าครบท้วนแล้วรึยัง
"พี่ค่ะ พี่อยู่ม.6รึป่วค่ะ" แน่นอนว่าไม่ใช่เสียงของฉันชัวและจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก...ยัยนะตัวแสบ

   "คับ" เค้าตอบสั้นๆพลางส่งยิ้มอันแสนอบอุ่นมาให้ รอยยิ้มนี้ทำให้ฉันเกือบละลายลงไปกองกับพื้น

   "พี่ค่ะนี่คะ" ยัยลีภัทรส่งเอกสารให้รุ่นพี่และตามถึงเพื่อนคนอื่นในกลุ่มด้วย รุ่นพี่รับมาและตรวจสอบซักพัก

   "เอกสารทั้งหมดเรียบร้อยแล้วคับ" รุ่นพี่พยักหน้าแล้วส่งยิ้มให้ อย่ายิ้มแบบนี้บ่อยๆสิค่ะรุ่นน้องจะละลายแล้ว

   หลังจากนั้นพวกเราก้อเดินออกมาจากหอประชุม และก้อกลับไปนั่งที่โต๊ะที่นั่งเมื่อเช้าแต่ก้อพบว่ามีเด็กผู้ชาย5คนนั่งอยุ่ก่อนแล้ว มันไม่เป็นปัญหาเลยเพราะยัยแอนกับยัยจูนเป็นใบเบิกทางให้(ที่จริงเพราะความสวยและคำพูดหวานๆของมันต่างหาก)เป้นความสามารถพิเศษของกลุ่มเลยก้อว่าได้เพราะกลุ่มของเราหน้าตาดีกันทุกคน หลังจากที่นั่งลงกันได้ซักพักยัยกิก้อเปิดหัวข้อพูดคุยของสายวันนี้

   "กว่าจะไปถึงบ้านก้อบ่ายพอดีเราจะไปเที่ยวไหนกันต่อดีอ่ะ" ยัยกิหันไปถามทุกคน

   "ไปช๊อปปี้งแก้เซงกัน" ยัยแอนออกความคิด เพื่อนก้อพยักหน้าตามกัน

   "แต่กว่าจะไปถึงฉันหิวตายพอดี" คุณชายเพียวบ่น และเพื่อนก้อพยักหน้าตามเช่นกัน 

   "แต่จะให้ทานอาหารของโรงเรียนฉันก้อไม่ไหวนะ" คุณชายไวท์เสริม แล้วเพื่อนก้อสะบัดหัวพลางทำหน้าสยองเหมือนกันทุกคน(ไอ้พวกนี้มันใช้สมองร่วมกันรึป่าวฟ่ะ)

   "นั้นเราหาห้างที่อยุ่แถวๆนี้กันมั๊ย" ยัยนะพูด แล้วทุกคนก้อพยักหน้าตาม

   "โอเค!!!" เพื่อนๆทุกคนตะโกนตอบ