ยัยสวยสุดซ่าส์ปะทะนายบ้าหน้าหล่อ

ลำดับตอนที่ #2 : ร้านหนังสือ+เปิดเทอมแล้ว 100%

   หลังจากที่ทานอาหารและช้อปิงกันเสร็จทุกคนก้อแยกกันกลับบ้าน ตอนนี้ก้อเหลือแต่ฉันที่อยุ่ในร้านหนังสือคนเดียว
ฉันเลือกหนังสือไปเรื่อยๆจนถือหนังสือไม่ไหวแล้ว ฉันตัดสินใจเดินไปที่เคาน์เตอร์เพื่อที่จะจ่ายเงินแล้วกลับบ้าน
   ขณะที่ฉันกำลังเดินไปก้อเกือบไปเห็นหนังสือของนักเขียนชื่อดังที่ฉันชอบ ฉันเดินไปโดยไม่ลังเลและกำลังจะเอือมมือไป
หยิบหนังสือเล่มนั้น แต่ก้อมีผู้ชายคนนึงหยิบหนังสือเล่มนั้นไปก่อน ฉันหันไปมองผู้ชายคนนั้น
   ไม่จริง....ผู้ชายคนที่หยิบหนังสือเล่มนั้นไปคือพี่คนนั้น(คนที่ฉันชอบอ่ะ)ส่วนเค้าก้อหันกลับมามองฉัน

   "น้องนี่เอง" พี่เค้ายิ้มอีกแล้ว ฉันไม่กล้ามองหน้าเค้าด้วยซ้ำ แงๆยัยเนเธอมีโอกาสพูดกับเค้าแล้วนะจะปล่อยไปไม่ได้
ต้องใจกล้าหน้าด้านแล้วเรา
   "ค่ะ " กรี๊ด!!!พูดต่อสิยัยบ้า ทำไมต้องมาอายตอนนี้ด้วย
   "เออ หนังสือเล่มนี้" พี่เค้าชูหนังสือเล่มนั้นขึ้นมา แล้วทำหน้าเหมือนกำลังคิดอะไรซักอย่าง
   "..." ฉันทำหน้างง
   "น้องเอาไปเถอะคับ มีอยุ่เล่มเดียวด้วย" สุภาพบุรุษสุดๆเลยเจ้าชายของฉาน....
   "ไม่เป็นไรคะ" น้องเสียสละให้พี่ได้เสมอ กรี๊ด!!!อายตัวเองจริงๆ
   "ไม่เป็นไรคับ" พี่เค้ายื่นหนังสือมาให้ฉัน ฉันก้อผลักไปให้เค้า แต่เค้ากลับยัดมันใส่มือฉัน กรี๊ด..มือนิ่มจัง
   "นั้นพี่จะอ่านเมื่อไรก้อบอกนะคะ" ฉันยิ้มให้พี่เค้า
   "คับ" แล้วเค้าก้อยิ้มตอบกลับมา
   ฉันแยกกับเค้าแล้วเดินไปที่เคาน์เตอร์ แต่ฉันยังไม่อยากไปนะอยู่คุยกันต่อได้มั๊ย ฉันจ่ายเงินค่าหนังสือแล้วหันไปมองที่เดิม
แต่ก้อไม่เห็นเค้าอยุ่ตรงนั้นแล้ว เสียดายจังยังไม่ได้ขอบคุณพี่เค้าเลย

--------------------------------------------------------------------------------------------------------



เปิดเทอม

   และแล้ววันนี้ก็มาถึงวันที่ฉันรอมานานที่จะได้เจอรุ่นพี่ที่แสนดีคนนั้นอีก ตอนนี้ฉันรู้สึกง่วงนอน
นิดหน่อยเพราะเมื่อคืนอดไม่ได้ที่จะโทรฯไปเม้าส์กับเพื่อนสาวทั้งสองคนจนดึกดึ่น และฉันก็คิดว่า
ยัยสองตัวนั้นก็คงมีสภาพที่ไม่ต่างจากฉันมากเท่าไรนัก ตอนนี้ฉันนั่งอยู่บนรถเบนซ์สุดหรูคันเดิม
และกำลังนั่งนับถอยหลังรอเวลาที่รถจะจอดลงที่หน้าโรงเรียน
 
   10...9...8...7...6...5...4...3...2...1...เอี้ยด!!!

    ในที่สุดก็ถึงโรงเรียนและที่สำคัญฉันก้าวลงจากรถเรียบร้อยแล้วและกำลังมองซ้ายมองขวาหาบรรดา
เพื่อนๆทั้งสิบเจ็ดตัวของฉัน( เรื่องนี้มีตัวละครเยอะไปหน่อย ~ ผู้แต่ง ) แต่ก็ไม่มีวี่แววเลย
ฉันจึงเปลี่ยนเป้าหมายใหม่คือรุ่นพี่คนนั้นและก็ไม่มีทีท่าว่าจะโผ่มาเช่นกัน

   จิกๆ

   จิกๆ

   ตัวอะไรมาสะกิดอยู่ได้น่ารำคาญจัง ฉันเลยเอามือไปปัดที่ไหล่เพื่อไร่ไอ้ตัวอะไรซักอย่างออกไป
แต่...เอ?ทำไมมันนิ่มๆตัวกลมๆ หรือว่าจะเป็น......

   "กรี๊ด!!!"

   ฉันรีบหันไปดูด้านหลังทันที่และก็พบกับจำเลย มันเป็น.....นิ้วมือของรุ่นพี่คนนั้นนี่เอง โอ้...ตกใจ
หมดเลย นึกว่าหนอนซะอีก ฉันหันไปมองรอบๆก็รู้ว่าตอนนี้ทุกคนมองมาที่เราสองคน เพราะเสียง
กรี๊ดของฉันแท้ๆ

   "ทักซะเสียงดังเลยนะครับ"

   อ๊าย...โดนรุ่นพี่ล้อเลยเราอายมั๊ยเนี่ย เขาหัวเราะด้วยอ่าาาา....แต่ก็น่ารักดีนะเวลาหัวเราะเนี่ย
แก้มแดงเลย อิอิอิ

   "ยิ้มอะไรครับ"

   "ก็พี่...น่ารักจัง"

   "เอ่อ..."

   กรี๊ด...คราวนี้หน้าแดงปรี๊ดเลยอ่ะ รุ่นพี่แก้เขินด้วยการก้มหน้าและเอามือขึ้นมาลูบผม ทำให้ผม
ของเขาชี้ไปคนละทิศคนละทางยุ่งๆฟูๆ อิ ยิ่งน่ารักเข้าไปอีก

   "อืม...น้องมองหาใครอยู่เหรอ"

   "เพื่อนค่ะ"

   "แล้วเจอมั๊ย"

   "ไม่ค่ะ"

   "งั้น...เดี๋ยวพี่ไปส่งที่ห้องละกัน เพื่อนๆน่าจะอยู่ที่ห้องกันหมดแล้ว"

   " ??? "

   "อิอิอิ ก็นี่สายแล้วนะ"

   ฉันพยักหน้าหงึกๆแล้วเดินตามรุ่นพี่ไป ห้องเรียนของฉันจะเป้นยังไงน้าา... ถ้าไม่มีแอร์ล่ะร้อนตายเลย
ดีที่ไม่ต้องไปเรียนรวมกับนักเรียนคนอื่นมีแต่กลุ่มเราอย่างเดียว ฉันรู้ข้อมูลมาจากยัยลีภัทรไม่รู้ว่า
ยัยนี่ไปรู้มาได้ยังไง

   หลังจากที่เดินตามรุ่นพี่ไปซักพักก็มาหยุดอยู่ที่ห้องนึงที่ฉันคิดว่าเป็นห้องเรียนของฉัน ป้ายหน้า
ห้องมีตัวอักษรเขียนว่า ม.4(พิเศษ) รู้สึกว่ามันเวอร์ไปหน่อยนะ

   "พี่ไปก่อนนะครับ"
  
   ฉันไม่พูดอะไรได้แต่พยักหน้าและโบกมือลารุ่นพี่ที่กำลังเดินออกไปเลื่อยๆ จนในที่สุดก็หาลับไป
ฉันหันกลับมามองที่ห้องเรียน(ใหม่)ของฉัน และเปิดประตูเข้าไปแล้วเดินสำรวจรอบๆ
 
    ภายในห้องเป็นห้องสีขาวดูสะอาดตาเหมาะกับโต๊ะเรียนสีขาวที่วางเรียงอยู่ตรงกลางห้อง ที่หน้า
ห้องมีไวท์บอร์ดและโต๊ะสำหรับอาจารย์ และด้านข้างส่วนหน้าต่างจะเป็นประตูบานเลื่อนซึ่งมองออกไป
จะเห็นเป็นระเบียง ส่วนด้านหลังห้องมีประตูเล็กๆ เมื่อเปิดออกจะพบว่าในนั้น
จะมีล็อคเกอร์ไว้สำหรับใส่อุปกรณ์และถัดไปนั้นเป็นห้องน้ำเล็กๆสามห้อง ทั้งห้องเป็นสีขาวทั้งหมด

   ครืน~~~

   เสียงประตูถูกเปิดออก ทำให้ฉันที่กำลังชื่นชมห้องเรียนอยู่ต้องตื่นจากภวังและหันกลับไปมอง
ผู้ที่ก้าวเข้ามาใหม่ และเมื่อเห็นเป็นลีภัทรเพื่อนตัวแสบ ฉันก็ร้องทักออกมา

   " ไฮ! "
 
  " ไฮ "

   " ไปไหนมาน่ะยัยลี "

   " ไปเดินเล่นมา "

   " แล้วคนอื่นล่ะ "

   " เขาไปเดินเล่นกัน เดี๋ยวก็มา ว่าแต่เธอทำไมพึ่งมายะ"

   " ตื่นสายอ่ะ "

   " จริงๆเลย "


 ยัยลีภัทรถึงต้องกุมขมับเพราะปวดหัวกับการมาสายของฉัน พลางบ่นอุบบ่นอิบไม่ยอมเลิกซักที
ส่วนฉันน่ะมองหาทำเลที่เหมาะสมสำหรับนั่งเรียนอยู่ เพราะขี้เกียจฟังยัยลีบ่นเป็นหมีกินผึ้ง
 
   ฉันได้อ่านกฏระเบียบต่างๆของนักเรียนแลกเปลี่ยนเรียบร้อยแล้ว (หลังจากนั่งฟังยัยลีบ่นไปครึ่งชั่งโมง)
 ดูๆไปก็เหมือนกับกฏที่โรงเรียนนานาชาติเลยไม่ได้เปลี่ยนไปมากนัก รู้สึกว่าอาจารย์ที่ปรึกษาของเราคือท่านผู้อำนวยการ
แถมยังมีสิทธิพิเศษต่างๆอีกมากมาย สบายจริงๆ

   " ยัยเน! ไปกันเถอะ "

   " ไปไหนอ่ะ "

   "ไปทัวร์โรงเรียนไง "

   " อืม "

   หลังจากที่รู้จากยัยนะว่าคาบแรกของวันนี้เป็นคาบว่าง ฉันก็เดินตามแรงลากจากยัยนะ เราเดินกันไปเรื่อยๆ
ทะลุห้องนี้ออกห้องนั้น ข้ามตึกโน้นออกตึกนี้ และสุดท้ายก็กลับมาสำรวจห้องเรียนของเราเหมือนเดิม

   "เน! ในห้องเรามีระเบียงด้วย"

   อยู่ๆยัยนะก็เรียกฉันพลางกระโดกโลดเต้นเหมือนเด็กๆ และวิ่งไปเปิดม่านที่หน้าต่างออก ฉันอดยิ้มไม่ได้
เมื่อเห็นท่าทางตลกๆของเพื่อนสาวคนสนิท แล้วเดินตามไปที่ระเบียง
  
   "ว้าว! สวยจัง ลมก็เย็น "

   " อืม... เอ๊ะ! มองจากที่นี่เห็นสนามบาสด้วยล่ะ "

   "ไหนๆ "

   ยัยนะเอนตัวมองตามนิ้วของฉันที่ชี้ไปให้เห็นสนามบาสที่อยู่ด้านล่าง ไม่รู้ว่าจะตื่นเต้นไปถึงไหน
นะเพื่อนฉัน

   " นี่ๆ รุ่นพี่คนนั้นหนิ "

   " คนไหนเหรอ "

   ฉันมองไปตามทางที่ยัยนะชี้ แต่ก็ไม่เห็นว่าจะเป็นคนที่ฉันรู้จักเลย เห็นแต่พวกรุ่นพี่ที่ลงไปเล่นกีฬา
ไม่ว่าจะมองกี่ที่ก็ไม่มีที่ท่าว่าฉันจะรู้จังเลยอ่ะ

   " คนนั้นไง ที่ใส่เสื้อกล้ามสีดำอ่ะ ไม่เห็นเหรอ รุ่นพี่ที่รับใบสมัครเราวันนั้นไง "

   ฉันรีบหันไปมองทันที่หลังจากที่ได้ยินยัยนะพูด และก็เห็นรุ่นพี่คนนั้นกำลังเล่นบาสอยู่กับเพื่อนๆ
ไม่ว่าจะจะมองมุมไหนก็หล่อจริงๆเลยคนอะไรก็ไม่รู้ คนนี้แหละเจ้าชายในฝันของฉัน

   ตกเย็นหลังจากที่พวกเราเลิกเรียนกันแล้ว ฉันก็แอบไปชุ้มที่ระเบียงเพื่อจะได้เห็นรุ่นพี่อีก
แต่ก็ไม่มีวี่แววเลย ความหวังว่าวันนี้ฉันจะได้เจอรุ่นพี่มืดหม่นลงทันที  ฉันหันกลับมาเก็บกระเป๋าและเดินออกไป
จากห้อง
 
    แย่จังทำไมไม่ได้เจอรุ่นพี่นะ วันนี้อุตส่าได้คุยกันแล้วนะแต่เราดันลืมถามชื่อเค้าได้ยังไง ยัยเนเธอมันบ้า
ที่สุดเลย เย็นนี้ฉันเลยต้องมานั่งรับกรรมโดยการนอนเซงอยู่กับบ้านเหมือนคนไม่มีสติ คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย วันนี้พอแค่นี้ก็แล้วกันพรุ่งนี้ค่อยลุยกันใหม่