ไอ้เทวดาตัวร้าย ((ป่วนใจ)) ยัยปลากระป๋อง

ลำดับตอนที่ #1 : ทูตสวรรค์ตัววุ่น

                                                    

"หมดเวลาสนุกแล้วนะไอซ์ถึงเวลาที่เจ้าจะต้องลงปายทามงานเสียทีนะ  อยู่ไปวันๆแบบเนี่ยเจ้าจะได้ฝึกงานอะไรกัน  ชอบนักรึอยู่อย่างไร้ค่า"
    เสียงก้องกังวานส่งจากเบื้องบนลงมายังเบื้องล่าง  ทำให้เทวดาหนุ่มอย่างไอซ์ต้องแหงนหน้าขึ้นไปมองต้นเสียงที่เป็นแม่ของเค้าเอง  แต่สิ่งที่พบกับเป็นเพียงก้อนเมฆสีขาวว่างเปล่า                   "ท่านแม่  เมื่อไรท่านจะเลิกส่งเสียงหาข้าแบบเนี่ยสักทีข้าม่ายชอบนะ"ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงน้อยเนื้อต่ำจาย
               "เฮ้อ..ไอซ์เจ้าเนี่ยมันไม่รุจักโตสักบ้างเยยนะ  อย่าลืมสิเจ้ามียศเป็ยถึงเจ้าชายแห่งสรวงสวรรค์  หากแม่เป็นอะไรไป  เจ้าจะดูแลสวรรค์เนี่ยได้ยังไงกัน"
                 "ท่านแม่ข้าม่ายใช่เด็กเล็กแล้วนะ  เพียงแต่ข้าเกลียดโลกมนุษย์"น้ำเสียงที่ไม่ค่อยมั่นใจตอบมาเนื่องจากตนไม่ได้เห็นด้วยตาตนเอง  ทั้งหมดล้วนฟังคนอื่นมาทั้งสิ้น  ทำให้ผู้เป็นมารดาหัวเราะด้วยเสียงก้องกังวานทั่วทั้งสรวงสวรรค์กับใบหน้างงงงวยของชายหนุ่ม
                 "สิ่งใดทำให้เจ้าเกลียดโลกมนุษย์  โดยที่เจ้ายังไม้ได้เห็นด้วยตาตนเอง"   
                                                 คำถามที่ผู้ฟังสามารถตอบได้อย่างมั่นใจในตัวเองสุดๆ   
                "การเข่นค่า  การเห็นแก่ตัว  รอยยิ้มจากความทุกข์ของผู้ร่วมโลก  การต่อสู้  ทำให้ข้ารู้สึกกลัวและรังเกียจ  สังคมที่สกปรกบนโลกมนุษย์  ท่านแม่ไม่ได้สังเกตเลยรึไงว่า  มนุษย์ที่ขึ้นมาเยือนบนสวรรค์มีน้อยเหลือเกิน  จนข้าแทบจะไม่มีเพือนเล่นเลย
                "ตั้งแต่วัยเยาว์จนข้ามีรูปร่างที่หล่อเหล่าขนาดนี้"  นิสัยที่เถียงคำไม่ตกฟากของไอซ์นั้นยังไม่จางหาย
                 "นั่น..เพราะยังไม่ถึงอายุขันของท่านม่ายใช่รึ" เสียงทรงอำนาจหัวเราะด้วยความเอ็นดูในคำตอบของบุตรชาย
                 "ท่านแม่"

                                    ไอซ์ครางในลำคอ แล้วนั่งลงบนปุยเมฆสีขาวฟูฟ่องที่ดูนุ่มนิ่มน่าสัมผัส ~

มันพิเศษเพียงแค่มนุษย์ไม่สามารถนั่งและก็แตะต้องได้ก็เท่านั้น  มีเพียงเทพหรือผู้ที่มีพลังวิเศษจึงจะสัมผัสได้

                "ลงไปเสียทีเจ้าเสียเวลามามากพอแล้ว และอย่านำความคิดเห็นส่วนตัวและที่ไปฟังเขามาคิดเองจนกว่าจะได้เห็นด้วยตาตนเองนะไอซ์ ว่าโลกมนุษย์เป็นเช่นไร? เออ!ไอซ์...อย่าลืมนะว่าพลังของเจ้าเหลือไม่ถึงครึ่งเมื่อเจ้าไปถึงโลกมนุษย์ อย่าได้คิดทำอะไรโดยไม่ได้คิดนะไอซ์  มิฉะนั้นเจ้าเองจะเดือดร้อนแล้วอย่าหาว่าแม่ไม่เตือนนะ"

                "ครับ...ท่านแม่"

                ไอซ์พยักหน้าด้วยใบหน้าที่หงอยเหงา

เมื่อบทสนทนาของทั้งคู่จบลงมันก็เกิดความรู้สึกที่เย็นวาบรอบๆตัวของไอซ์ แสงสีเหลืองนวลครอบคลุมทั่วทั้งร่างของไอซ์  ไม่นานนักร่างสูงของไอซ์ของหายไปอย่างไร้ร่องรอย หลังจากนั้นเขาก็ตกลงมาบนพื้นโลกอย่างนิ่มนวล  แต่เวลานั้นเขาไร้ซึ่งสติ อันเป็นผลจากการส่งผ่านทางเวลาที่รวดเร็ว

"กวาง! ดูนั้นสิ ใครกันนอนอยู่ตงนั้น" เด็กสาวคนหนึ่งพูดขึ้น เธอมีผมดำยาวที่มัดไว้ลวกๆ ปากนิดจมูกหน่อย ไม่ได้ดูโดดเด่นมากนัก แต่ก็นับได้ว่าเธอก็ดึงดูดใจชายได้ทีเดียว เธอชี้มาที่ร่างของไอซ์ที่กำลังนอนหมดสติอยุ่กับพื้นบนถนน ก่อนที่จาเข้าไปดูด้วยความกล้าบ้าบิ่นของตัวเอง

"หืม  อะไรเหรอปุ้ม! ใครกันอ่ะนะไม่กลัวโดนรถเฉี่ยวบ้างรึไง" เด็กสาวผมยาวประบ่าเดินตรงเข้าไปหาไอซ์อย่างไม่เกรงกลัว

"แกว่าเขาตายยังอ่ะ" เด็กสาวผู้ที่มีชื่อว่าปุ้มปุ้ยทำหน้าแหยแล้วสะกิดเพื่อนตนเองที่กำลังส่ายหน้า

มีเหรอที่คนอย่างกวางจะกลัว  ถ้าใครคิดอย่างนั้นก็บอกได้เลยว่าคิดผิด เรื่องแค่เนี่ยสบายมาก  เธอเดินเข้าไปหาไอซ์อย่างไม่เกรงกลัวอะไรทั้งสิ้น  เธอนั่งกับพื้นแล้วก็สะกิดร่างที่กำลังนอนอยู่

"นี่...คุณ  พื้นถนนมันนอนสบายมากรึไง  ไอ้พื้นคอนกรีตเนี่ยร้อรก็ร้อน"  กวางทั้งสะกิดทั้งผลักทั้งรุมสกรัมร่างสูงสารพัดสารเพทำให้เขาลืมตาตื่นขึ้นมาได้<< ถ้าไม่ตื่นก็คงด้านเกินทนละ

"จะ...เจ้าเป็นใครนางมาร" ไอซ์ชี้หน้ากวางแล้วก็ลุกขึ้นพรวดอย่างกับโดนน้ำร้อนลวกอย่างไงอย่างงั้น

"ใครเป็นนางมารยะ...อีตาโรคจิตนายมานอนบนถนนไม่กลัวรถจะทับเอาเหรอ"

"รถ? อะไรคือรถ"ชายหนุ่มทำหน้ามึนงง  ออกอาการสงสัย

"โห  มุกควายมากๆ  เลยนะ  นี่นายจะบอกฉันว่านายไม่รู้จักรถเหรอ"

"ข้าไม่รู้จักจริงๆนะ" ไอซ์สั่นหัวดิกๆอย่างงุนงงกับคำศัพท์ใหม่ที่เขาเพิ่งได้เรียนรุ้จากกวาง

"เอาเถอะช่างหัวนาย ฉันรู้แค่ว่านายลุกออกจากถนนก็พอ คนบ้าอะไรนอนอยู่บนถนน แถมยังทำท่าไม่รุ้จักรถยนตือีก แถมยังอไอ้ภาษาบ้าๆของนายอีก"

กวางเดนออกมาจากตงนั้น  ปล่อยให้กวางกับไอซ์ยืนเอ๋ออยู่กัน 2 คน ปุ้มปุ้ยหันมามองหน้าเทพหนุ่มแล้วก้เดินหนี  นึกว่าจะมีอะไรที่แท้ก็แค่มนุษย์ธรรมดาเนี่ยเอง แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นหลัก  หญิงสาวที่เขาพบคนแรกบนโลกมนุษย์ เป็นหญิงสาวที่ดุบ้าบิ่นยิ่งกว่าใคร  สร้างความประหลาดใจให้กับเขา

"นี่เจ้ารอข้าก่อน  ข้าไม่รุ้จักใครเลย"

กวางหันกับมาแล้วมองหน้าชายหนุ่ม การแต่งตัวก็ประหลาด การพูดจาก้ประหลาด เค้าเป็นใครกันแน่นะ?

"รอข้าด้วยสิ นางมารคนสวย"

"เอ๊ะ! สรุปว่าเขาจะชมหรือด่ากันแน่เนี่ย ฉันไม่ได้รู้จักนายสักกะหน่อย" คนถูกเรียกเริ่มจะหมดความอดทน

"แต่ข้ารู้จักเจ้าคนเดียว" ไอซ์ตอบทั้งที่ไท่รู้ว่าเธอเป็นใคร  ความหมายของเขาและเธอต่างกันโดยสิ้นเชิง  คำว่ารู้จักของไอซ์หมายความว่าได้เห็นได้คุยกัน  แต่สำหรับกวางหมายถึงการรู้จักกันอย่างใกล้ชิดสนิทสนม

"โอ๊ย  ปวดกบาล T-T นี่นาย  ถ้านายยังอยากจะพูดกับฉันอยุ่ละก็นะ  กรุณาเรียกว่าฉันกับเธอได้มั้ย  ภาษานายมันน่าสยิวจิงๆ เลย ทำอย่างกะอยู่ในหวัง "

"ข้าป่าวอยู่ในวังนะ"

"เออ  มันก็แน่อยู่แล้วที่นายจะไม่ได้อยู่ในวัง  แต่เอ๊ะ ฉันบอกว่านายให้เรียกแทนตัวเองว่าฉัน เรียกฉันว่าเธอไงละ โอ๊ย พูดเองก็งงเอง คุยกับนายเนี่ยมันปวดประสาทจิงๆ"
 "เจ็บไหม  ถ้าเจ็บดี๋ยวข้า...จะรัษาให้" ไอซ์จับมือกวางอย่างห่วงใย
                "นายเปงหมอหรือไง แล้วฉันจะไปเจ็บที่ตงไหนล่ะยะ ประสาทรึเปล่า"
              "ก็เจ้า...เอ๊ยเธอบอกว่าปวดประสาท อันตรายนะ ต้องรีบรักษา" 
                 "ฮ่าๆ....นายเนี่ยฮาดีนะ ชื่ออะไร  แนจะได้เรียกถูก  ท่าทางน่าจะยังไม่มีเพื่อนนะเนี่ย  เอ๋อๆอย่างนายมาจากไหน
                "ชื่อ...ไอซ์  ข้า..เอ๊ยฉันมาจากบนสวรรค์  โอ๊ย  โลกมนุษย์เนี่ยใช้ภาษายากจิงๆ" ไอซ์บ่นกระปอดกระแปดแล้วรีบไปจับมือกวางทำให้เธอสะบัดมืออกอย่างตกใจ
                  "ไอซ์นายเป็นเกย์ป่ะ"
                "เอ๋? เกย์เนี่ยแปลว่าอะไรเหรอ  ไม่เห็นรู้จักเลย  ชื่อมนุษย์เหรอ   ว่าแต่เธอชื่อกวางใช่ไหม  เธอเนี่ยดีจังเลยนะ  คุยกับข้าก็รู้เรื่อง
                 "นายเนี่ยมันสอนไม่รู้จักจำเลย ทำไมนายถึงได้ตามตอแยฉันนักนะ  นายเป็นชายทั้งแท่งรึป่าวก็ไม่รู้"
                "เฮ้ย  เป็นสิ  เป็นชายทั้งแท่งเลย  ไม่เชื่อดูก็ได้"  ไอซ์ทำท่างจะถอดกางเกงให้กวางดู