แฮนเซลกับเกรเทล

ลำดับตอนที่ #2 : ปฐมบท

ปฐมบท

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว.......

เรื่องนี้เกิดขึ้นที่ไหน.........

เราและท่านก็ไม่สามารถรู้ได้......

มันเป็นเรื่องราวที่จะดำเนินอย่างยาวนาน.......

และดูทีท่าว่าจะไม่หยุด.....

จุดเริ่มต้นของเรื่องนี้มันเริ่มจากที่นี่.....

ปฐมบท

          ลึกเข้าไปในภูเขาที่แสนจะอุดมสมบูรณ์ ผ่านลำน้ำ และป่า มีเมืองแห่งหนึ่งตั้งอยู่กลางหุบเขาที่แสนจะอุดมสมบูรณ์ ผืนหญ้าเขียวขจี มีทุ่งดอกไม้หลากพันธุ์ เหล่าผึ้งและผีเสื้อต่างบินวนเก็บน้ำหวาน มองไปทางขวาก็เห็นป่ามืดทึบที่เป็นเหมือนสิ่งตรงข้ามของเมืองที่ตั้งอยู่ด้านซ้าย เมืองที่มีบ้านเรือนและปราสาทหลังใหญ่ที่ทาด้วยสีขาว เมืองๆนี้ถูกกั้นด้วยรั้วอิฐสีขาวสูงชันขนาดประมาณสี่เมตร มีประตูบานใหญ่ที่ใช้ไม้ชั้นดีและหนาเป็นวัสดุ เข้าไปในเมืองนี้จะพบกับตลาดขนาดย่อม ผู้คนต่างพูดคุยและต่อรองเรื่องซื้อขายหรือแลกเปลี่ยน  ตรงไปที่ข้างหน้าวังที่สูงชันกว่ารั้วของเมือง ที่เป็นที่ประทับของเหล่าราชวงศ์ชั้นสูง

          “ฮี่! ฮี่!ฮี่!”เสียงร้องของม้าดังขึ้น ในท่ามกลางตลาดที่ผู้คนกำลังพูดคุยกันอย่างจ๊อกแจ๊กจอแจ  ทำให้ผู้คนที่อยู่ใกล้บริเวณที่ได้ยินเสียงหันไปมองด้วยดวงตาเบิกกว้าง

          “เจ้าหญิงเกรเทล!!กรุณาลงจากเจ้าม้าพยศนั่นด้วยเถอะพะย่ะค่ะ!!!”เสียงของชายหนุ่มผู้เป็น ทหาร เอ่ยเรียกเจ้าหญิงของเมืองนี้สุดเสียง ด้วยความเหนื่อยที่วิ่งมาจากวังเป็นระยะทางกว่าหลายกิโลเมตร

           “ไม่ ท่านพ่อไม่ยอมให้ชั้นขี่เอง ตอนนี้ชั้นก็อยากจะลองบ้าง!”เด็กสาววัยสิบห้าควบม้าสีขาวที่แสนสง่า แล้วพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ สีผมของหล่อนเป็นสีชา  ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม เธอใส่ชุดกระโปรงยาวจนมิดรองเท้า เป็นชุดกระโปรงสีชมพูอ่อนเข้ากับหน้าที่แสนหวานของตัวเธอเอง ปลิวไสวเพราะแรงดิ้นของม้าพยศ แล้วเกรเทลก็บังคับให้ม้าวิ่งออกไปนอกตลาด

          “เดี๋ยวก่อน!!รอกระหม่อมด้วยพะย่ะค่ะ!!”ทหารคนเก่ารีบวิ่งตาม ฝ่าเหล่าประชากรจำนวนมากวิ่งตามเจ้าหญิงเกรเทลที่ขี่ม้า

           เกรเทลเป็นถึงเจ้าหญิง พูดง่ายๆก็คือลูกของพระราชานั่นเอง แต่นิสัยของหล่อนไม่ได้เหมาะกับการเป็นเจ้าหญิงเสียเลย กลับเหมือนเด็กชาย แต่ยังดีที่หน้าตาคล้ายพระราชินีที่เสียไปเมื่อเกรเทลเกิดใหม่ๆ พระราชาจึงเป็นทุกข์ และไม่นานหลังจากเกรเทลเกิดไปได้ไม่กี่วัน ท่านก็แต่งตั้งหญิงงามจากไหนมิรู้ให้เป็นราชินีองค์ใหม่ เพื่อที่จะเป็นแม่ที่ทดแทนพระราชินีองค์เก่าที่เสียไป

         เกรเทลขี่ม้าฝ่าออกจากตลาดแล้วตรงไปทางประตูเมืองที่เปิดอ้าทุกเวลา ฝุ่นละอองพลุ้งพล่าน ทำให้เป็นที่สังเกตของทหารยามที่เฝ้าหน้าประตู ทั้งสองเพ่งเล็งมองสิ่งที่อยู่ในควัน

          “ยะโฮ่วว!!”เกรเทลโผล่ออกมาจากกลุ่มฝุ่นกับม้าพยศที่วิ่งด้วยความเร็วสูง ออกนอกประตู ทำให้เหล่าฝุ่นเข้าตาทหารทั้งสอง ทั้งสองปิดตาด้วยความแสบแล้วร้องครวญคราญ

          “อ๊าก....ตาช้าน”ทหารคนขวาร้องแล้วถูตาไปมา

          “ไอ้สมิธ...ทันเห็นรึเปล่าว่านั่นใคร”ทหารคนซ้ายเอ่ยขึ้นในขณะที่ตนกำลังขยี้ตาอีกข้าง

           “โธ่ ถ้าแกไม่เห็นแล้วชั้นจะเห็นมั้ยล่ะ ไอ่บลั๊ฟ”สมิธกล่าวด้วยน้ำเสียงแคลนๆแกมโกธร เขาเริ่มหายแสบตานิดๆแล้ว

          “แฮ่ก......แฮ่ก.......สมิธ..........บลั๊ฟ.......ไป.....ไปจับเจ้าหญิงเกรเทลมา....”น้ำเสียงของทหารที่วิ่งไล่ตามเกรเทลด้วยความเหนื่อยเสียงเริ่มแหบพร่า เขาหายใจอย่างหอบถี่  หน้าของเขาเริ่มซีด“อ๋อย.....”เขาล้มลงนอนกับพื้นทันทีที่พูดเสร็จ

          “ท่านมหาดรัซ!!!”ทั้งสมิธและบลั๊ฟพูดพร้อมกันด้วยความตกใจ

          “ช่างสนุกเหลือเกิน”เด็กสาวผมสีชายิ้มหน้าระรื่นในขณะที่นอนเล่นอยู่บนพื้นทุ่งหญ้าเขียวขจีที่อยู่ไกลจากเมืองสามไมล์ เกรเทลผูกม้าสีขาวโดยใช้เชือกไว้ที่ต้นไม้ต้นใหญ่ต้นหนึ่งที่อยู่ข้างลำธารให้มันได้หยุดพักได้กินน้ำ

         “หือ....นั่น...”เสียงของเด็กหนุ่มผมสีดำเอ่ยขึ้น เขาจูงม้าสีดำมาด้วยตัวหนึ่งแล้วมองไปทางที่เกรเทลกำลังนอนกลิ้งอยู่

          “ออกรบ!”เกรเทลพูดด้วยน้ำเสียงเข้มแข็งพลางเอามือชี้ขึ้นเหมือนถือดาบ “ฮิฮิ....”เธอหัวเราะแล้วยิ้มเพราะมีความสุข “ถ้าท่านพ่อให้ออกรบด้วยก็ดีน่ะสิ....น่าเบื่อจัง จะให้เราเป็นหญิงที่อยู่กับเย้าเฝ้ากับเรือนเหรอไงน๊า”หล่อนบ่นพึมพำ คิ้วทั้งสองขมวดเข้าหากันด้วยความไม่เข้าใจในความเป็นห่วงของพ่อตน

          “มาเล่นรบรึไง?เกรเทล”เสียงของเด็กหนุ่มผมดำเอ่ยขึ้นจากข้างหลังของเกรเทล เขากอดอกแล้วยิ้มอย่างเป็นมิตร

          “พี่แฮนเซล!”ดวงตาสีน้ำตาลเข้มของเด็กสาวเบิกกว้างด้วยความตกใจ “ด่ะ....ได้ยินด้วยเหรอ...”เกรเทลเริ่มหน้าแดง ดวงตาทั้งสองข้างมองพื้นเพราะไม่กล้ามองตาของพี่ชายของตน

          “อือฮึ...”เขาตอบแล้วยิ้มอย่างมีเล่ห์นัย แฮนเซลยังคงกอดอกอยู่ “นี่แอบเอาเจ้าม้าตัวใหม่มาขี่ล่ะสิ....”เขาพูดอย่างเรียบๆ เกรเทลทำท่าทางจะหนีให้ไกลจากพี่ชายของตนแล้วก็ต้องสะดุ้งกับประโยชน์เมื่อกี๊แล้วหันกลับมามองหน้าของแฮนเซลที่กำลังยิ้มจนเห็นฟันเผยความน่ากลัวของเขาออกมา เกรเทลรีบวิ่งให้เร็วที่สุดที่จะทำได้พร้อมกับถลกกระโปรงที่แสนจะเกะกะขึ้นแต่รองเท้าส้นก็ยังเป็นอุปสัคแก่เธออยู่ดี เเฮนเซลรีบวิ่งตามไปขวางข้างหน้าเกรเทล ทำให้เกรเทลเอียงไปข้างเพื่อที่จะหลบหลีก แต่เขารีบเอาเท้าไปขวางเท้าข้างหนึ่งของเกรเทลที่จะก้าวไปข้างหน้า

+ ------------------------------- +
ฮู้ล่า~เดี๋ยวมาแต่งต่อ รออ่านหน่อยนะคับ ^ ^
+ ------------------------------- +