นิยาย สาวหล่อหนุ่มใสหัวใจแฉทรัก > ลำดับตอนที่ #3 : วันซวยๆในชีวิต : Dek-D.com

ลำดับตอนที่ #3 : วันซวยๆในชีวิต

อัปเดตล่าสุด 9 พ.ค. 49

6 คนกลัวผี

ฉันกับพี่อยู่โรงเรียนเดียวกันทุกๆเช้าเราจะไปโรงเรียนพร้อมกัน โดยคนขับรถจะขับรถไปส่ง แต่ตอนกลับนี่ตัวใครตัวมัน มันเป็นข้อตกลงระหว่าง ฉัน พี่ แล้วก็พ่อแม่ ตอนแรกอ่ะ พ่อกะแม่จะให้คนขับรถไปรับไปส่งทุกวัน แต่เราอยู่ ม.4,ม.6 กัแล้วนะไม่เกินไปหน่อยรึไง แม่เลยอนุโลมให้ตอนกลับกลับเองได้ แล้วปีหน้าพี่เป็กขึ้นมหาลัย

เมื่อไหร่จะให้ขับรถไปส่งฉันเองเลยเพราะยังไงก็เรียนที่เดียวกันอยู่แล้ว(ก็ที่เดิมนั่นแหละ)

รร.ที่เราอยู่แบ่งออกเป็น2หลักสูตร คือ inter กับbilingual(หลักสูตรสองภาษา) โดยที่อินเตอร์จะเรียนกับครูต่างชาติตลอดไม่มีครูไทยเลย ส่วนไบ(ไบลิงกัว)นั้น จะเรียนควบสองภาษาทั้งไทยและอังกฤษ โดยตึกเรียนจะแบ่งออกเป็นสองฝั่ง และไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันเลย ยกเว้นงาน รร. หรือกิจกรรมบางประเภท แม้แต่ชุดนักเรียนก็ไม่เหมือนเด็กอินเตอร์จะมีเนคไท แต่เด็กไบไม่มี และอาจจะเป็นเพราะว่ามีการแบ่งแยกกันมากเกินไป

เกินไป เลยทำให้เด็กทั้งสองฝั่งไม่ค่อยกินเส้นกันนัก และวันนี้ก็เช่นกัน

“ไปท์ อย่าพึ่งลงจากรถนะนั่งอยู่ก่อน” พี่พูดพร้อมตีหน้าเครียด แล้วลงไปจากรถ ฉันว่าวันนี้มันแปลกๆต้องมีอะไรสักอย่างแน่ ฉันมองตามพี่เดินเข้าตึกไป ทันทีที่เดินเข้าตึกเรียนก็มีชายร่างสูง 4 คนใส่เครื่องแบบไบล้อมพี่อยู่

“ไง ไอ้เป็ก งานนี้มึงลงแข่งอะไรมั่งวะ” ชายคนที่คาบบุหรี่และใส่แว่นดำพูดขึ้น

“ได้ข่าวว่ามึงถูกโหวตให้เป็นประธานสี...จริงหรอวะ” ชายอีกคนพูดขึ้น

“แล้วมึงจะทำไม”พี่หันไปมองรอบๆ อาจจะเพราะตอนนี้เช้ามาก เลยไม่ค่อยมีคนมา ปกติแล้วเราจะเข้ากันอีกประตูนึง ซึ่งก็จะถึงตึกเรียนของเราเลย แต่ที่วันนี้ พี่ต้องมาแต่เช้า เพราะว่าต้องมาเคลียร์งานที่จะเริ่มวันพรุ่งนี้ ในวันพรุ่งนี้จะมีการเปิดตัวประธานสีและประธานในงานต่างๆ งานกีฬาสีของรร.เราจะเริ่มแข่งในอาทิตย์หน้า

“ก็กูจะไม่ให้มึงลงแข่งแล้วก็หน้าเยินจนไปรับตำแหน่งวันพรุ่งนี้ไม่ได้ยังไงเล่าไอ้เป็ก.....เฮ้ย!พวกเราลุย!”

พอชายคนนี้พูดจบ ทุกคนก็รุมเข้าที่พี่อย่างจัง ฉันรีบวิ่งออกไปจากรถโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

“หยุดนะ ไอ้พวกบ้า แน่จริงก็สู้กันตัวต่อตัวดิวะ”ฉันพูดโดยลืมตัวไปสนิทว่าตอนนี้เรากำลังเสียเปรียบ

ทุกคนมองมาทางฉัน แล้วหนึ่งในนั้นก็เดินมาทาง...ฉัน

“แหม..ปากดีนักนะน้องสาว มานี่มะ”ชายคนนั้นกอดรัดฉันแน่น ฉันดิ้นเต็มที่ “ปล่อยมือโสโครกของแกไปนะ”

พี่พูดพร้อมกับโดนชายอีกคนนึงต่อยเข้าเต็มหน้า ตอนนี้ไอ้บ้านั่นมันเริ่มลวนลามฉันแล้ว ฉันดิ้นเต็มที่ ปากก็ร้องว่าช่วยด้วยๆ น้ำตาไหลอาบแก้ม ฉันไม่รู้จะทำยังไงดีแล้ว...

“ทึก”นี่คือเสียงสุดท้ายที่ฉันได้ยิน....

นี่ฉันตายไปรึยังเนี่ย เมื่อกี้ รู้สึกว่าจะได้ยินเสียงคนต่อย ตาของฉันค่อยๆลืมขึ้น พร้อมกับแสงจ้าของอะไรสักอย่างทำให้ภาพพร่ามัวไปหมด ฉันมองอะไรไม่ค่อยจะเห็น เหมือนมีใบหน้าใครซักคนเข้ามาใกล้ พี่ พี่ ฉันโผเข้ากอดคนตรงหน้าพร้อมน้ำตาที่เริ่มไหล

"อะไรเนี่ยคุณ ปล่อยผมนะ"ชายคนนั้นพยายามแกะมือฉันออกแล้วมองหน้าเค้าชัดๆ อ้าว ไม่ใช่พี่นี่..

"ไอ้บ้า นายแต๊ะอั๋งฉันหรอ"ฉันพูดแล้วรีบเอาตัวออกห่าง

"อ๋อ นี่คือคำถามแรกที่คุณถามผู้มีพระคุณของคุณหลังจากได้สติงั้นหรอ แล้วผมจะบอกไรให้ว่าผมน่ะช่วยชีวิตคุณไว้นะ"

"ช่วยฉัน นายช่วยฉันตอนไหน"ฉันพูดแล้วจัดผมที่ยุ่งให้เข้าทรง

"เฮ้...คุณนี่สงสัยจะช็อคจนความจำเสื่อมแล้วมั้งเนี่ย ช่างเถอะ คุณไม่เป็นไรก็ดีแล้ว"เขาพูดพร้อมมองนาฬิกาบนข้อมือ"อีกตั้ง40นาที กว่าจะเข้าแถว พอถึงเวลานั้นคนจะมาเยอะมาก แล้วเราค่อยออกไป"เขายังพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"นี่มันอะไรกันเนี่ย ฉันงงไปหมดแล้ว แล้วพี่ล่ะ พี่ถูกซ้อมนี่ แล้วพี่ชายฉันล่ะ"ฉันพูดเพราะพึ่งนึกได้

"ตอนนี้คงมีคนพบศพแล้วล่ะ"หมอนั่นพูดพร้อมเอามือถือขึ้นมากด

"ศพ...ไม่นะ พี่ต้องไม่เป็นไรแน่"ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีเลย

"เธอจะบ้าเหรอ ฉันไม่ได้บอกว่าตาย แค่หมายถึงคงพบร่างแล้ว ตอนนี้คงอยู่ห้องพยาบาล ไม่มีทางตายหรอกตรงนั้นมีคนผ่านไปมาเยอะจะตาย ต้องมีคนช่วยอยู่แล้วล่ะ"เมื่อได้ยินอย่างนั้น ฉันก็เบาใจ เลยหยิบมือถือขึ้นมาดูเวลาก่อนชะงัก

"แล้วทำไมต้องรอจนเข้าแถวด้วย ก็ไปกันเลยสิ"ฉันทำท่าจะลุก

"เธอจะบ้าเหรอ ถ้าออกไปตอนนี้มีหวังโดนเล่นงานแน่ ป่านนี้พวกมันคงวิ่งวุ่นแล้ว ถ้ามันเจอเธอเมื่อไหร่ฉันก็จะซวยไปด้วย พวกมันก็จะรู้ว่าเป็นฉันที่ช่วยเธอออกมา ฉันก็จะต้องโดนเล่นงานไม่เลิกแน่"

ตอนนี้พี่จะเป็นยังไงบ้างนะ ฉันจึงกดโทรศัพท์เตรียมจะโทรหาพี่ เงียบ ไม่มีสัญญาณ เครื่องฉันฟ้อง

"นี่ นายที่นี่มันที่ไหน ทำไมมือถือฉันไม่มีสัญญาณ"

"มันก็แน่อยู่แล้ว นี่มันห้องใต้ดินนะคุณ จะมีสัญญาณได้ไง"

"นี่พวกมึงออกมาเดี๋ยวนี้นะ" หา! เหมือนพวกมันจะรู้แล้วว่าเราอยู่ในนี้

"เงียบไว้นะ"เขาพูดด้วยเสียงที่เบามาก แล้วก็เดินไปใกล้ประตู

"มึงจะออกไม่ออก"เสียงข้างนอกยังคงดังอยู่

"ได้...ถ้ามึงไม่ออกก็เชิญอยู่ในนั้นให้สนุกแล้วกัน เฮ้ย ตัดไฟเลย"

ฟึ่บ....ไฟดับห้องมือสนิท

"กรี๊ดดดด ฟึบ"มือใหญ่ปิดปากฉันไว้แน่น

"เธอจะเอะอะทำไม เงียบๆสิ"ฉันเงียบตามที่เขาบอก

"ตอนนี้ข้างนอกคงกำลังยุ่งมาก เพราะไฟดับทั้งโรงเรียน ต้องรออีกซักพักกว่าไฟจะมา แล้วเราต้องรอจนกว่าจะถึงเวลานั้น ไม่งั้นเราจะออกจากห้องนี้ไม่ได้ เพราะห้องนี้ถูกล็อคโดยรหัสไฟฟ้า

"#@.*::~#"เขาปล่อยมือออก

"นายอย่ามาแต๊ะอั๋งฉันเซ่"ฉันผลักนายนั่นเต็มแรง

เงียบ-;-

เงียบo_o

"นี่" ศอกเขากระทุ้งที่แขนฉัน แสดงว่าเขาก็นั่งอยู่ไม่ไกลนัก

"เขยิบเข้ามาทำไม"ฉันถามแล้วเขยิบออกไปอีก แต่เขากลับเขยิบตามมาอีก

"เรารู้ ว่าเธอกลัวผี" ฮะฉันเนี่ยนะ

"เราไม่ได้กลัวผีซักนิด เมื่อกี้อ่ะ แค่ตกใจ นี่เมื่อวานเรายังพึ่งเจออยู่เลย ที่โรงเรียนนี้นี่แหละ ในห้องน้ำอ่ะ ตอนนั้นโคตรตกใจเลย แต่ว่าเราเจอจนชินแล้ว ผีอ่ะ"เงียบ ทำไมเขาเงียบ

"หรือว่านายกลัว" ฉันชะโงกเข้าไปใกล้เขา เงียบ ไม่มีเสียงตอบกลับมา อย่างงี้ต้องพิสูจน์

"นายกลัวเหรอ ฉันไม่อยากจะบอกนายหรอกนะ แต่ฉันว่านายควรจะรู้ คือว่า เราอ่ะ ตายไปนานแล้ว เราถูกข่มขืนแล้วฆ่าตายแล้วทุกๆวันฉันจะต้องมาตายที่นี่ซ้ำๆ อยู่ที่นั่นทุกวันๆ มันช่างโหดร้ายเหลือเกิน.."ฉันเงียบไปแล้วชะโงกหน้าไปใกล้เขา

"นะโม......"ฉันไม่ค่อยได้ยินเลยเขาพึมพำอะไรหนะ

"นะโม ตัสสะ ...........................นะโม............................"

555+เขากลัวจริงๆซะด้วยสิ ฉันกลั้นหัวเราะเต็มที่

"นายรู้มั้ยฉันอยู่ที่นั่นคนเดียว เหงามากเลย ฉันอยากได้ใครซักคนไปอยู่เป็นเพื่อน"ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูน่ากลัวสุดๆ

"นะโม........."555+ ฉันจะทนไม่ไหวแล้วนะ รู้สึกเหมือนเขาจะสั่นด้วย ตลกชะมัด เมื่อกี้ทำท่าสมาร์ทสุดยอด แต่ดันกลัวผี 555+

"นี่นาย"ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น "ท่องเป็นอยู่บทเดียวหรอ" ไม่ไหวแล้ว"555+55555+"

"เธอ....หืม" รู้สึกเหมือนมีสายตาอาฆาตจ้องมองอยู่

"นายนี่มันปอดจริงๆ555+"ฉันยังคงหัวเราะอยู่ เงียบเลย ไม่มีเสียงตอบกลับ

"โกรธหรอ ขอโทษแล้วกัน"ฉันพูด แต่ยังหัวเราะอยู่

"เธอไม่รู้จักเรา...ถ้ารู้จักเธอคงไม่หัวเราะอย่างงี้แน่"น้ำเสียงฟังดูจริงจังและน่ากลัว

"แล้วไง"ฉันตอบอย่างกวนประสาท

"ตอนนี้ เราอยู่กันสองต่อสอง ในห้องมืดไม่มีใครเห็น เธอคิดว่าใครควรจะหัวเราะ บางที เธออาจจะอยากเป็นผีตัวนั้นจริงๆ"เขาเขยิบหน้าเข้ามาใกล้ ถึงแม้จะไม่เห็น แต่ลมหายใจอุ่นๆยังพอทำให้รู้ตำแหน่งได้บ้าง

"อย่าเข้ามานะ"ฉันเขยิบไปไกลมาก แต่เขาก็ยังตามมา แล้วก็ล็อคคอฉันไว้ ทำให้ฉันไปไหนไม่ได้ ข้างหลังก็เป็นกำแพง

"ปล่อยนะ "ฉันผลักเขาออก แต่แรงของผู้หญิงจะสู้ได้ไง

"เธอเสร็จฉันแน่55+"เขาพูดพร้อมก้มหน้าเข้ามาใกล้

แล้วฉันจะทำยังไงดี น้ำตาจะไหลอยู่แล้ว ไม่น่าไปแกล้งเขาเลยอะ

"ขอร้องล่ะ ปล่อยเราเถอะ เราขอโทษ"แต่เขาก็เอาหน้ามาไซ้คอจนไปถึงหู แล้วก็มากระซิบเบาๆที่ข้างหู

"เราหายกัน"แล้วก็ลุกไปนั่งข้างๆ

ฉันถอนหายใจแล้วหันไปค้อนเขา หึ คิดว่าเขาคงไม่รู้ แต่รู้สึกเหมือนเขาจะรับรู้ถึงแรงอาฆาตนะ

"เธอไม่ต้องมาค้อนเรา ใครบอกให้เธอมาเล่นกับเราก่อน มันก็ต้องโดนลงโทษกันบ้าง"

"แล้วอีกอย่าง ฉันจะทำอย่างงั้นกับเธอทำไม ฉันเพิ่งช่วยเธอมานะ"เขาพูดแล้วถอนหายใจยาวๆอีกครั้ง

"ขอบคุณละกัน..."ฉันพูดแล้วเขยิบออกไปนิดนึง

"ขอเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นได้มั้ย"เขาพูดด้วยน้ำเสียงทะเล้นสุดๆ

"จะเอาอะไร ถ้าให้ได้ก็จะให้"ฉันรู้สึกเริ่มรำคาญผู้ชายคนนี้แล้วนะเนี่ย

"ขออีเมลได้ป่ะ" ฮะ อีเมลล์ จะให้ดีมั้ยนะ แต่เขาก็อุตส่าห์ช่วยเรา

"xxx_x@hotmail.com"ฉันพูดแต่รู้สึกเริ่มแปลกใจ เพราะเขาเงียบไปทันที

"แล้วเธอชื่ออะไร..."เขาถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน

"สไปท์....เพื่อนเรียกไปท์"ฟึ่บ เสียงไฟเปิดขึ้น ไฟมาแล้ว แล้วทันที่เค้าเปิดประตูออกฉันก็รีบออกไปโดยที่เขาไม่ได้พูดอะไรอีกเลย

ตอนที่7วันซวยๆในชีวิต
หลังจากที่ฉันรีบวิ่งออกจากห้องนั่นด้วยความเร็วจนลืมคิดถึงคนที่พึ่งคุยด้วยแต่พอหันกลับมองก็ไม่มีใครอยู่ข้างหลังเลย " เฮ้ยลืมถามชื่อมันเลย เฮ้อ....ช่างเถอะ " ฉันถอนหายใจอย่างเหนื่อยหอบก่อนจะรีบวิ่งไปห้องพยาบาล
" อาจารย์คะ พี่หนูมาห้องพยาบาลแล้วใช่มั้ยคะ เค้าอยู่ในอ่าคะ "ฉันพูดด้วยความเหนื่อยหอบแล้วก็กวาดตามองจนทั่วห้องแต่แล้วก็ไม่พบพี่ชายนอนอยู่บนเตียงไหนเลย
" นาย ฬฐชุพล หนะหรอเค้ามาแล้วหละแต่พอฟื้นก็รีบวิ่งออกไปทันทีตอนนี้ครูก็ไม่รุว่าเค้าอยู่ไหนเหมือนกัน" อาจารย์พูดหลังจากที่เปรยตามองฉันเพียงครู่เดียว
"แล้วอออกไปนานรึยังคะอาจารย์"
"พึ่งออกไปเมื่อครู่เองจ๊ะเพราะเค้าพึ่งฟื้นตอนแรกครูจาไม่ยอมให้เค้าลุกด้วยซ้ำเห็นอาการหนังเอาการเลยแต่เห็นเค้าบอกว่ายังไงก็ต้องไปให้ได้ ไม่รุว่าจามีอะไรสำคัญไป......" ฉันรีบวิ่งอออกมาจากห้องพยาบาลโดยไม่ยอมฟังที่ครูพูดให้จบด้วยซ้ำ ป่านนี้พี่ต้องตามหาฉันแย่แล้วแล้วจาเอาไงดี
คิดสิคิดๆๆๆๆๆๆๆ ฉันยืนมองหาพี่อยู่กลางสนาม
แล้วในตอนนั้นรุสึกเหมือนเมดเสดจาเข้า
ตืดๆ
มือถือฉันสั่น
ฉันเปิดมือถือดูข้อความ
ในขณะนี้ท่านมีข้อความเสียงทั้งหมด 20 ข้อความโปรดโทรเชค........
นั่นสิมานมีคลื่นแล้วหนิ
โธ่ทำไมเราถึงโง่แบบนี้นะ ฉันรีบกดโทหาพี่ทันทีและดูเหมือนปลายสายจะรับอย่างรวดเร็ว
[ ฮะโหล ไปท์เทออยู่ไหนหนะ เป็นอะไรรึเปล่า.................]
"พี่ใจเย็นๆ เค้าไม่เป็นไร นี่พี่อยู่ไหนจาไปหาเด๋วนี้อะ " ฉันรีบพูดตัดเพราะฟังที่พี่ไม่รุเรื่องเลยพี่พูดรัวและเร็วมาก
[ ไม่ต้องตอนนี้เทออยู่ไหนเด๋วพี่จารีบไปหาเด๋วนี้ ]
" อยู่กลางสนาม 1แต่....ตื้ดๆๆๆๆ " สายถูกตัดไปแล้ว
เฮ้อ.........และแล้วในเวลาไม่ถึง 2นาทีฉันก็เห็นพี่และพวกที่เปงฝูงวิ่งตรงมาที่ฉันด้วยความเร็ว
หา ยิ่งใกล้ฉันก็ยิ่งเห็นบาดแผลของพี่ชัดขึ้น นี่เค้ายังวิ่งไหวอีกหรอดูจากสภาพไม่อยากเชื่อเลยจิงๆแต่ดูเหมือนจามีคนหามมาหนิพี่...
ฉันรีบวิ่งเค้าไปหาพี่ทันที
" เทอเปงอารัยรึเปล่า " พี่จับที่ตัวฉันแล้วพลิกไปมาโดยสายตาก็กวาดไม่ทั่วตัว
" ฉันไม่เปงรัยแต่ดูพี่สิ ตายแล้วทำไมถึงไม่นอนที่ห้อง "
"พี่ไม่เปงรัยซัก..." พูดยังไม่ทันขาดคำพี่ก็ล้มฟุบไปที่พื้นแล้ว

หลังจากนั้นทุกคนก็พาพี่ไปโรงพยาบาล
" หมอคะเค้าเป็นยังไงบ้างคะ " หญิงสาวคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างๆฉันเทอร้องไห้หนักมากเทอพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ
" เออ คือคนไข้ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้วนะครับแต่คงต้องพักฟื้นที่โรงพยาบาลซักระยะนึงอาจประมาน 1 สัปดาครับ ตอนนี้ก็เยี่ยมได้แล้วนะครับหมอขอตัวก่อนครับ"
คุณหมอพูดด้วยน้ำเสียงวางราบแล้วจึงเดินจากไปพร้อมๆกับที่พี่สาวคนนั้นรีบวิ่งเข้าไปในห้องทันที นี่คงเป็นพี่เรนสินะมาเจอเค้าในสภาพนี้จำแทบไม่ได้แต่เค้าก็ยังสวยอยู่นะถึงแม้ใบหน้างามจะเปื้อนด้วยคราบน้ำตาก็ตาม
ฉันเดินตามพี่เรนเข้าไปในห้อง

พี่หลับอย่างสบายในหน้าของออกจาอมยิ้มน้อยๆด้วยซ้ำอาจเพราะเค้ารู้แล้วก็ได้ว่าหวานใจเป็นห่วงมากมายขนาดไหน เมื่อฉันเห็นพี่ไม่เป็นไรแล้วเลยคิดว่าจะกลับเรียนปล่อยให้เค้า 2 คนได้อยู่ด้วยดันจาดีกว่า
" พี่คะเด๋วหนูไปเรียนนะคะ ฝากพี่เป็กด้วยนะตะ "
"จ๊ะ......พี่....พี่ชื่อเรนนะจ๊ะไม่รุว่ายังจำกันได้รึเปล่าเป็กเค้าเล่าอะไรให้ไปท์ฟังบ้างมั้ย" พี่เรนพูดพร้อมหันไปมองหน้าพี่แล้วน้ำตาก็พรั่งพรูออกมาอีกครั้ง
" พี่คะพี่เป็กเค้ราไม่เป็นอะไรแล้วนะคะ พี่อย่าคิดมากสิคะ" ฉันพยายามปลอบพี่เค้าทั้งๆที่ตัวเองก็ช้ำใจอยู่ไม่น้อย
ก็ไม่ใช่เพราะเราหรอพี่ถึงยอมให้พวกมันซ้อม
ก็ไม่ใช่เพราะเราหรอพี่ถึงต้องเจ็บหนักขนาดนี้
ก็ไม่ใช่เพราะเราที่พี่เค้าตามหาจนอาการซุดหนัก
หลังจากที่เริ่มฟุ้งซ่านน้ำตาเจ้ากำมานก็เริ่มคลอเบ้าฉันจึงรีบตัดบทเพราะไม่อยากให้พี่เรนเห็นน้ำตาฉันเพราะเค้าคงร้องหนักก่าเก่าเป็นแน่
" เอ่อ หนูไปก่อนนะคะพี่แล้วอจอกันคะ "
ฉันรีบรุบออกมาจากห้องโดยไม่กล้าอยู่ฟังพี่เค้าพูดต่ออีกแล้ว
เพราะเราแท้ๆเลยทำให้คนอื่นเค้าพลอยเดือดร้อนแล้วก็เจ็บไปด้วย

หลังจากออกจาโรงพยาบาลฉันก็โทรหามายทันที
" ฮะโหล ไปท์เทอไปไหนมารุมั้ยว่าทั้งพี่เทอแล้วก็พวกเราเป็นห่วงกันแค่ไหนแล้วเทอเป็นไรรึเปล่า " มายรัวพูดใส่ฉันจนฉันแทบฟังไม่รุเรื่องทั้งๆที่ได้ตั้งตัวไว้แล้วด้วยซ้ำ
" นี่ฉันไม่เป็นไรตอนนี้อยู่หน้าโรงบาลวันนี้ฉันกะจาโดดเลยนะกะว่าจาไปเดินห้างวะไม่มีอารมเรียนแล้ว
" เออ งั้นเด๋วชั้นไปเปงเพื่อนเอางิเจอกันที่เซนทรัลปิ่นโอเคปะ อืมตอนนี้9.45งั้นเจอกัน10.30ที่ร้านเดิมโอเคนะ"
"อืม แล้วเจอกัน " พอพูดจบแล้วฉันก็โบกตุ๊กๆไปเซนปิ่นทันที

          มาอีกทางนะคะ
          ยัยนี่.....ชื่อไปท์ แล้วก็เมลล์นั้นมันหมายความว่าไงกันแน่ หลังจากที่เทอรีบวิ่งออกไปผมก็เดินออกไปอย่างใช้ความคิดเรื่องราวต่างๆถูกฉายซ้ำไปซ้ำมาบนหัวของผม ผมงงไปหมดแล้วนี่มานอะไรกันตกลงว่าเทอหรอกผมว่าเปงผู้ชาย หรือว่ามีคนอ้างว่าเป็นเทอ รึไม่ก็เทอคนนี้ไม่ใช้ไปท์ ข้อสันนิฐานมากมายถูกตั้งในหัวของแท็กแล้วเค้าก็ตัดสินใจเปลี่ยนเส้นทางเดินกลับมาที่ห้องลับอีกครั้งคราวนี้รหัสที่กดกับไม่เหมือนเดิมแล้วประตูก็เปิดออกภาพข้างในดูแตกต่างจากตอนแรกอย่างสิ้นเชิงเค้าเดินเข้าไปในห้องอย่างระวังแล้วก็ปิดประตูอย่างรวดเร็วในห้องถูกตกแต่งสไตร์แวกแนวแล้วก็ล้ำสมัยสุดๆ เค้าเดินไปกดปุ่มนึงบนโต๊ะแล้วคอมพิวเตอร์ตัวพิเศษก็ถูกพลิกขึ้นจากด้านล่างของโต๊ะมานมีขนาดเท่ากับคอมพิวเตอร์ทั่วไปแต่ที่แปลกคงเป็นเพราะมานรับคำสั่งโดยเสียงระมั้ง เพราะทันทีที่แท็กพูดมันก็ทำตามโดยอัตโนมัติ
" m เปิด" แล้วเครื่องคอมพิวเตอร์ก็ถูกเปิดอย่างรวดเร็ว
" m ค้นหาข้อมูลนร.ม.ปเด็กอินชื่อไปท์ " เมื่อคำสั่งเสดสิ้นข้อมูลก็โผล่ขึ้นมาบนหน้าจออย่างทันที
ใช่เทอจิงๆด้วยผู้หญิงคนนั้นชื่อไปท์จิงๆหมายความว่าข้อสันนิฐานที่ว่ายัยนั้นหรอกเรื่องชื่อในวันนี้ก็ตัดทิ้งส่วนที่บอกว่าอาจมีคนแอบอ้างชื่อเทอก็น่าจาตัดทิ้งได้เพราะว่าในเมื่อเป็นเมลล์ของเทอเทอก็ต้องเป็นคนใช้อีกอย่างคุยกันตั้ง 2ครั้งแล้วเพราะงั้นในตอนนี้ที่เป็นไปได้ก็คือยัยนี่หรอกเราว่าเป็นชาย ฮึ
แท็กพิงตัวเข้ากับพนักพิงพร้อมกับเอามือกดปุ่มตงที่วางแขนแล้วแก้วน้ำก็ถูกพลิกขึ้นจากโต๊กด้านขวามือพร้อมน้ำแล้วน้ำแข็งที่ถูกใส่ในแก้วโดยอัตโนมัติแท็กหยิบน้ำมาดื่มพร้อมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
" เล่นกะไม่เล่นมาเล่นกะคนอย่างชั้น ได้ฉันจาเล่นเกมนี้กะเทอซะตั้ง " ในเมื่อเทอหรอกฉันว่าเทอเป็นชาย ส่วนฉันก็หรอกเทอว่าฉันเป็นหญิงแต่ตอนนี้ฉันรู้ฐานะและตัวตนเทอแล้วมาดูซิว่าใครมันจะชนะ
หลังจากนั้นแท็กก็เริ่มอ่านประวัติของไปท์อย่างละเอียดแล้วเก็บไว้ในเมมเมอร์รี่ของเค้าอย่างอัตโนมัติ
            และทุกคนก็ไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมเค้าถึงรู้ห้องลับนี้และรู้วิทีการใช้อย่างละเอียดที่รู้ก็เพราะว่าเค้าเป็นเจ้าของห้องหนะสิแล้วก็อาจจาไม่ได้เป็นแค่เจ้าของห้องนี้เท่านั้นในอนาคตเค้าก็จาเป็นเจ้าของโรงเรียนนี้ด้วยห้องนี้ถูกออกแบบโดยตัวเค้าเองทุกอย่างถูกเอาเทคโนโลยีสมัยใหม่มาประยุกต์ใช้ทั้งนั้นและเหตุการณ์เมื่อกี้ที่จริงเค้าสมารถแก้ไขได้แต่เค้าไม่ทำเพราะว่าแค่นี้เค้าก็คิดว่าเทอรู้ฐานะเค้ามากพอแล้วเกิดรู้ว่าเค้ารุจักห้องนี้ดีมันต้องเป็นเรื่องแน่เพราะจนถึงเวลานี้ก็ยังไม่มีใครรู้ว่าเค้าเป็นลูกชายสุดที่รักเพียงคนเดียวของเจ้าของโรงเรียน ที่เค้าเลือกเรียนแบบ ไบท์แทนที่จาเรียนแบบอินเตอร์ก็เพราะเค้าคิดว่าพวกอินเตอร์เป็นพวกที่ไม่มีความจริงใจให้กันปั้นหน้าเสรแสร้งแล้วก็เป็นผู้ดีแต่ไร้หัวใจพูดง่ายๆเค้าคิดว่าพวกนั้นรวยแล้วก็เหยียดหยามคนที่ฐานะแย่กว่า เป็นพวกที่หยิ่งบ้าของแบรนเนมและก็รสนิยมสูงถ้าฟังจากตรงนี้คงคิดว่าเค้างี่เง่ามากเพราะทุกคนก็ไม่ได้เป็นแบบนั้นซะหมดแต่นั่นมันเป็นเพียงข้ออ้างที่บอกคนอื่นเท่านั้นมันเป็นเพียงข้ออ้างที่จาปิดบังความอ่อนแอที่อยู่ภายในใจเพราะเค้าก็เคยเรียนแบบอินมาก่อนพึ่งย้ายมาแค่ไม่กี่ปีนี้เอง
                                อดีตที่ยังคงตราตรึงไม่มีวันลบเลือนหายไป

ในขณะนี้ฉันกับมายกำลังยืนอ่านหนังสือนิยายกันอยู่ในร้านหนังสือ
" ปึบ......" แขนของใครซักคนกระแทกเข้าที่หน้าอกฉันเต็มฉันรีบเอาหนังสือที่บังหน้าอยู่ลงแล้วถอยหลังไปก้าวนึงพร้อมมองหน้าคนทำอย่างเอาเรื่อง
" เอ่อ ขอโทดครับคือผมจาหยิบหนังสือหนะครับ " หนอย ไอโรคจิตฉันไม่อยากเสวนาด้วยเลยเดินไปอ่านในในอีกร็อกนึง เนื่องจากฉันเป็นคนที่อ่านหนังสือแล้วจาลืมทุกอย่างเลยทำให้ไม่ค่อยรู้ตัวเวลาคนเข้าใกล้
อึบ   OoO ooO
ฉัยรีบหันกลับไปแต่ไม่ทัน เค้าเดินไปแล้ว
ฉันเดินตามมันไป
" นี่นาย..."
หมอนั่นหันหน้ามามองแล้วทำตาเจ้าเหล่
" มีไรกับผมหรือคับคนสวย"
" นายอีกแล้วหรอ ไอโรคจิต " ขาดคำฉันก็เดินเข้าไปต่อยหน้าหมอนั่นอย่างจังยังดีที่ตงนี้เป็นมุมอับเลยไม่มีคนเห็นแต่จาพูดไงดีหละต้องบอกว่าเป็นโชคร้ายที่เป็นมุมอับมันเลย
ทันทีที่ฉันจะรีบวิ่งไปหมอนั่นก็จับที่แขนแล้วจึงตัวฉันไปเข้าไปใกล้แต่คนอย่างฉันไม่ปล่อยให้มันจูบได้ง่ายหรอกก่อนที่มานจาประทับริมฝีปากนั่นฉันก็รีบตบหน้ามันเข้าอย่างจังเลย
แล้วรุสึกมานจาอึ้งไปเลยฉันเลยฉวยโอกาสนี้วิ่งหนีอออกจากร้านหนังสือทันที
" มีอะไรหรอไปท์ " มายที่วิ่งตามมาถามขึ้นด้วยความตกใจหลังจากที่เห็นฉันวิ่งแบบเอาเป็นเอาตายมานานแล้ว
ฉันหยุดพักเหนื่อยหน้าร้านเบเกอรรี่ร้านนึง
" เข้าไปคุยกันข้างในเถอะ "ฉันเดินนำมายเข้าไปในร้านแล้วก็เลือกที่นั่งที่อยู่ริมกระจก
"เกิดไรขึ้นไปท์ เทอเป็นอะไร..." สีหน้าของมายดูตกใจมาก
" เทอไม่เห็นเลยหรอมาย ตาบ้านั่นตอนแรกมานแกล้งมาชนหน้าอกเราแค่นั้นยังไม่พอมานยังมาจำก้นเราอีก .....อีกโรคจิตนั่นฮึ้ย"
"หา...เทอ....โดนขนาดนั้นเลยหรอ แล้วนอกจากนั้นมันทำไรเทอรึเปล่า ทำไมเทอไม่เรียกฉันหละ นี่เทอยังเห็นฉันเป็นเพื่อนอยู่รึเปล่าเนี่ย "
" มายในเวลาอย่างนั้นหนะฉันไม่มีเวลาหาเทอหรอก หมอนั่นโดคฉวยโอกาสฉันเลยต่อยกับตบมันไปอย่างละ 1....." ขณะที่ฉันมองรอดไปนอกหน้าต่างฉันก็ต้องชะงักเมื่อสายตาไปสะดุดกับชายหนุ่มร่างสูงในชุดลำลองที่หน้าตาก็จัดอยู่ในเกณดีแต่นิสัยที่โรคจิตนั้นมันทำให้เทอรับไม่ได้จริงๆ
" นั่นไง มายหมอนั่นหนะฉันชี้ให้มายดู "
"ไหน.... " มายหันไปดูพร้อมกับที่เค้าหันมามองทางเราพอดี
" นั่น....." มายเงียบไปพักแต่แล้วฉันก็รีบเอาเมนูมาปิดหน้าแต่เมื่อเวลาผ่านไปฉันก็เอาเมนูแง้มเปิดออกดูก็พบว่าเค้าไม่อยู่แล้ว
แต่...เค้ากับเข้ามาในร้านแล้วกำลังตรงมาที่เทอ 2 คนตาหาก
" หา..." ฉันรีบเอาเมนูปิดหน้าทันที เอะแล้วทำไมฉันต้องทำอย่างงี้ด้วยอะฉันไม่ได้ผิดซะหน่อย เมื่อคิดได้อย่างนั้นฉันจึงลดตำแหน่งของเมนูลงแล้วฉันก็ต้องแปลกใจเพราะคนที่เข้ามาหาไม่ใช่ฉันแต่เป็นมาย
" เฮีย วีค ...เฮียกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่อะ "ทั้งคู้กอดกันท่ามกลางความงงสุดๆของฉัน
" เฮียพึ่งกลับมาวันนี้เองเลยกะจามาเดินห้างซื้อของใช้หน่อยหนะ "
"นี่นี่ นี่มันอะไรกันเนี่ย ไอบ้าโรคจิตนี่หนะหรอ ญาติของเทอหนะมาย "ฉันพูดด้วยความอึ้งสุดๆแล้วเมนูก็ถูกเอาออก
" อ้าวยัยตัวแสบนี่เทอเป็นเพื่อนมายหรอเนี่ย เหอๆโลกกลมจังเลย " ไอวีคพูดแล้วหัวเราะอย่างสบายอะรมณ์
" ไอบ้า ไอโรคจิตไอ ไอ ไอ ไอทุเรต " ฉันพยายามนึกคำด่าสารพัดมาด่าเค้าแต่เค้ากับยิ่มร่ารับซะงั้นเลยอะ อ้ากกกกกกกกกบ้าที่สุดฉันชักฉุนแล้วนะตาบ้าเอ้ย
" ไปท์ ใจเย็นๆ อย่าถือสาพี่ฉันเลยนะเค้าก็งี้แหละเป็นมาแต่ไหนแต่ไรแล้วทะลึ่ง เจ้าชู้ แล้วก็ชอบเล่นแผลง ก็คนที่เล่าให้ฟังว่าเล่นกะเค้าตอนเด็กๆไงเทอจำไม่ได้แล้วหรอ "
" ฮะ วีค เอียวีคที่เทอเคยเล่าให้เราฟังอะนะ เห้อ อยากจาเป็นลม ที่เทอเล่ามันไม่ถึงก็โรคจิตขนาดนี้หนิ เฮ้อ ตายละ ฉ้านจาบ้าตาย "
" โหๆ น้องสาวนี่เห็นหน้าหล่อๆของพี่แล้วละลายเลยร้อนใช่มั้ยหละจ๊ะถึงอยากจาเป็นลมหนะ " นายนั่นเล่นลิ้นกับฉันดูเค้สิมีการยักคิ้วให้ด้วย ไม่ไหวแล้วนะ
มานจาอะไรกันนักกันหนาเนี่ย
แล้วเราชื่อไรนะ ไปท์ใช่มัย
ฉันสะบัดหน้าที่มุ้ยด้วยอารมณ์ฉุนกึกมองไปทางหน้าต่างโดยมีเสียงหัวเราะของมายใส่เอฟเฟ็กตามมา
" เอ่อ...พี่ขอโทดละกันนะที่จริงแล้วพี่ไม่ได้ตั้งใจหรอกนะ เอ่อ......ไม่โกดพี่นะ.."
เชอะไม่ได้ตั้งใจ เต็มๆเลยนี่นะ
" เงียบแสดงว่าไม่โกดแล้ว มา มากินข้าวกันดีกว่า "
" นี่เฮียนี่มานร้านเบเกอรี่นะไม่ใช่ร้านอาหารไปกินร้านข้างๆสิ "ฉันไม่อยากต่อร้อต่อเถียงกับเค้าอีกแล้วแค่นี้ก็เหนื่อยจาแย่อยู่แล้วฉันเลยได้แต่เดินตาม 2คนนั้นไปด้วยสายตาที่บอกได้คำเดียวว่าเซง หลังจากนั้นเรา 3 คนก็ไปกินเข้ากันแล้วก็นั่งคุยเหอะจาพูดงั้นไม่ได้ต้องบอกว่าเค้าคุยกัน 2 คนมากก่า

"เอ่อ เราขอตัวก่อนนะจาไปเยี่ยมพี่หนะ.." ฉันพูดพร้อมถือกระเป๋าเรียบร้อยพร้อมลุกทันที
" อ่าว จาไปแล้วหรอ.......อยู่คุยด้วยกันก่อนสิ " พี่วีคหยุดพูดกะมายแล้วหันมาพูดกับฉันด้วยสีหน้าระรื่น
" นั่นสิเทอจารีบไปไหนนี่พึ่ง บ่าย 3 เองนะ " มายพูดพลางก้มมองนาฬิกาที่ข้อมือขวาของตัวเอง
" ฉันจาไปเยี่ยมพี่ ไปละนะ "
" ฉันรีบพูดแล้วลุกออกไปจากโต๊ะทันที " แต่เนื่องจากที่ทางออกอยู่ทางของมายฉันเลยต้องเดินผ่านด้านของมายซึ่งพี่วีคนั่งอยู่ด้านนอกและในขณะที่เดินผ่านนั้น ฝึบ
ฉันมาค้อนพี่เค้าวงใหญ่แล้วก็อ้าปากจะด่าแต่แล้วเค้าก็ยังมีข้อแก้ตัวได้เหมือนเดิม
" คือพี่เห็นชายกระโปรงมันพับนะจ๊ะก็เลยจับลงให้ " เค้าพูดด้วยใบหน้าที่มองก็รู้เลยว่าแกล้ง หนอยๆๆๆๆๆๆจำไว้เลยนะตอนนี้ฉันฉุนมากแต่ก็ไม่รุจาเอาคืนยังไงเลยได้รีบไปเพราะคืนอยู่นานก่านี้ต้องโดนอีกแน่
" เหอะ รุสึกเหมือนตาจะไวมากเลยนะนาย เหอะ แก้ตัวน้ำขุ่นๆ"ฉันชักสีหน้าเต็มที่โดยประโยคหลังพูดด้วยโทนเสียงที่ต่ำลงแต่ก็ยังทำให้คนที่โดนกล่าวหาได้ยินจนต้องยิ้มอย่างสะใจ เชอะ ไม่พงไม่พี่แม่งแล้วเลวชิปเป๋ง ทะลึ่งชิปหาย
แต่ก็ได้แต่พูดในใจ
"เอะ ๆๆๆๆๆๆๆ..." น้ำเสียงเจ้าเล่ห์ของเขาดังขึ้นทำให้ฉันที่กำลังก้าวเท้าเดินต่อต้องหยุดชะงัก
" ไหนมายบอกว่านี่เพื่อนมายไง แต่ดูเหมือนจาไม่ใช่รุ่นเดียวกะมายนะเพราะนอกจากจาเรียกพี่ด้วยสรรพนามที่ไม่เหมาะสมแล้วเนี่ยยัง .....เอ่อ บึมอีกตะหาก "
อีตาบ้า..............ตอนนี้ฉันฉุนกึกถึงขนาดต้องเดินกลับหาคนที่มันปากสว่าง
" นี่นาย......" ฉันพูดพร้อมมองหน้าเค้าอย่างเอาเรื่อง "
" อ่าวยังไม่ไปอีกหรอจ๊ะแม่สาวสุดเซ็กซี่ ..5555+ "
" นี่ ที่เราไม่เรียกนายว่าพี่หนะไม่ใช่ว่าเพราะอายุหรอกนะแต่เพราะว่านายนหะไม่น่าเชื่อถือแล้วก็ไม่น่าเคารพพอตะหาก " ฉันพูดฉอดๆๆๆๆ แล้วก็ทำท่าจาเดินไปแต่แล้วก็ต้องชะงักอีกครั้งเพราะนึกได้ว่ายังลืมอีกข้อหานึงฉันจึงต้องหันกลับมามองหน้าที่สุดกวนบาทาอีก
" ส่วนไอที่นายบอกว่าเราบึมอะนะแค่โดนนิดเดียวก็รุขนาดนั้น.." ประโยคนี้ฉันพูดกับเค้าแบบกระซิบแต่ประโยคต่อไปฉันตะโกนดังจนสุดเสียง
" แสดงว่านายเนี่ยต้องโปร์มากเลยสินะไอเรื่องเนี่ย อีตาโรคจิต " ฉันรีบเดินออกจากร้านพร้อมกับสายตาทุกคู่ที่จ้องมองมาทางนายนั่นแล้วก็มาย ฮิฮิขอโทดด้วยนะมายแต่มานเปนความโชคร้ายของเทอเองที่มีพี่ชายแบบนั้น
ขณะที่ฉันเดินผ่านตรงกระจกใสที่พวกเค้านั่งอยู่ฉันก็ต้องสะใจสุดๆเมื่อเห็นใบหน้าที่เหยเกแล้วก็โกดสุดๆของนายนั่นทำให้ฉันแลบลิ้นให้ไป 1 ทีโดยไม่รู้ตัวแล้วฉันก็เดินออกจาห้างด้วยใบหน้ายิ่มกริ่มตลอดทาง
ฉันนั่งรถเมย์กลับไปที่โรงพยาบาล เฮ้อตอนมานั่งตุ๊กๆแต่ตอนกลับไหนกลับรถเมย์หละเนี่ย    เอาเถอะประหยัดดี แต่ว่าไปนะคะฐานะบ้านของฉันก็ไม่ได้ยากจนอะไรเลย คุณพ่อทำธุรกิจส่วนตัวซึ่งบริษัทของเราก็มีชื่อเสียงโด่งดังแล้วก็มีกำไรในแต่ละปีเป็นจำนวนมาก แต่พ่อกับแม่ของฉันกับสอนให้ฉันกับพี่เป็นคนติดดินซะมากก่าฉันทำงานบ้านทุกอย่างเป็นทั้งๆที่มีคนใช้เป็น 10 ฉันเลือกนั่งรถเมย์ ทั้งๆที่ก็มีรถยี่ห้อหรูนับไม่ถ้วน เมื่อก่อนฉันก็ไม่เข้าใจพ่อแม่ว่าจาให้ฉันทำงานพวกนี้ทำไมในเมื่อก็มีคนใช้ตั้งยเยอะแยะ แต่ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วเพื่อนๆของฉันส่วนมากทำอะไนไมค่อยเป็นเพราะถูกเลี้ยงมาอย่างคุณหนูทั้งนั้นแต่ถึงจาพูดอย่างนั้นฉันก็ไม่ได้ถูกเลี้ยงอย่างปล่อยๆหรอกนะจาเรียกว่าเป็นคุณหนูคนนึงเลยก็ได้แค่แม่คอยสอนให้ติดดินบ้างก็เท่านั้น
    ฉันนั่งรถโดยคิดไปเรื่องเปื่อยจนมาถึงโรงพยาบาลที่พี่อยู่

เอี้ยด.............
" เป็นไงบ้งพี่ ......." ฉันเปิดประตูเข้ามาพร้อมขนมครกที่พี่ชอบแล้วก็น้ำส้มขั้นอีก 1 ถุง
" โหใยตัวดีหนีไปไหนมาเนี่ยพี่ก็ห้วงแทบตายแทนที่พี่ตื่นขึ้นมาจาเห็นหน้าแกกับหนีไปไหนอีกหละ " พี่บ่นใส่ฉันฉอด ถึงแม้น้ำเสียงจะดูโกดๆแต่ใบหน้ากับผิดกันริบ
" โห่พี่ก็ฉันเห็พี่เรนอยู่แล้วหนิ อีกอย่างไม่อยากเป็น กขค ด้วย ยังไงพี่ก็อยากเจอหน้าพี่เรนก่อนหน้าเค้าอยู่แล้วไม่ต้องให้เดาเลย " ฉันทำหน้างอนๆแล้วก็ไม่นั่งข้างๆพี่
" แล้วพี่เรนไปไหนอะ " ฉันถามเพราะกวาดตาไปจนทั่วห้องแล้วก็ยังไม่เห็นพี่เค้า
" กลับบ้านไปเอาเสื้อผ้าหนะ เค้าบอกคืนนี้จานอนเป็นเพื่อนพี่ " พี่พูดไปยิ้มไปฉันเห็นแล้วหมันใส้จิงๆเชียว
" เห้อ อิจฉาคนเค้ามีแฟนจิงจ้ง .......55555 "
พี่มองฉันอย่างกับอยากจาเจาะเข้าไปข้างในตาให้รู้ความคิดซะอย่างนั้น ก็ดูแววตาเค้าสิ คาดคั้นซะขนาดนั้น
" แล้วแกยังไม่มีแฟนจิงอะ " พี่พูดแล้วก็ยื้นหน้าเค้ามาใกล้อก
" ก็ไม่มีหนะสิ.....อ่า ทำไมมองหน้าเค้างั้นอ่า....."
" 555555 "
พี่หัวเราะแล้วรับน้ำส้มที่ฉันยื่นให้ไปดื่มอย่างชื่นใจ
" แล้วอย่างงี้พรุ่งนี้พี่ก็ไปรับตำแหน่งประทานสีไม่ได้อะดิ "
เหอๆฉันไม่น่าพูดเรื่องนี้เลยจริงๆสีหน้าพี่ดูเครียดไปถนัด
"อืม ก็คงต้องเป็นงั้น ..... "
" เอ่อ เค้าขอโทดนะเป็นเพราะเค้าแท้ๆเลยพี่ถึงต้องเจ็บแบบนี้ " ฉันก้มหน้าอย่างสำนึกผิดแต่พี่ก็เอามือมาลูบหัวฉันเบาๆ
" อะไรกันเล่า...ไม่เกี่ยวกะเราซะหน่อยพวกมันตั้งใจให้เป็นอย่างนี้อยู่แล้วพี่ตาหากที่ต้องขอโทดที่ทำให้แกต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ แล้วอีกอย่างนะถึงพี่ไม่ได้เป็นประทานสีแต่พี่ก็เป็นประทานกีฬาอยู่ดีพวกนั้นจัดการให้พี่แล้วเพราะตำแหน่งนี้แค่ลงชื่อก็พอไม่จำเป็นต้องไปพรุ่งนี้ไม่ต้องคิดมากเข้าใจมั้ย "
" ( - - ) ( _ _ ) ( - - ) "
"แล้วเราแข่งไรหละ ."
" ก็ ว่ายน้ำไง เอาอย่างเดียว ขี้เกียจ "
" อืม.....พี่กะว่าจาลงบาสวะ เพื่อนมาคะยั้ยคะยอเต็มที่เลย "
" หาเปนทั้งประทานกีฬาแถมยังลงกีฬาอีก พี่จาไหวหรอ แล้วกว่าจาออกจากโรงบานได้อะจาแข่งทันหรอ "
" ทั้น บาสกว่าจาแข่ง อีกนาน "
  ฉันคุยกะพี่จนพี่เรนและพ่อกะแม่มาพวกเค้าไม่ได้มาด้วยกันหรอกนะแต่พอดีเจอกันตอนขึ้นลิฟมาหนะพ่อกะแม่รุจักพี่เรนตั้งแต่เมื่อไหร่ฉันก็ไม่รุรุแต่ว่าดูพ่อกะแม่จาชอบพี่เรนเอามากๆเลย
   หลังจากที่คุยกันจนดึกท้องฉันมันก็บ่นว่าหิวๆๆๆๆๆ จนฉันต้องขอตัวไปกินข้าวโดยมีพ่อไปเป็นเพื่อนหลังจากนั้นเรา 3 คนเลยนั่งรถกลับบ้านทันที>> ไปท์ <<

" ตึ้ด ตึง "
>> แท็ก << has sign in
มือของฉันไปคลิกที่นั่นอย่างอัตโนมัติ
>> ไปท์ <<
: ดีดี
>> แท็ก <<
[ เหอะๆ ยัยนี่ อยากจาเล่นกะฉันมากนะใช่มั้ย ได้........ จัดให้ ] :จ้า
   >> ไปท์ <<
: อืม
>> แท็ก <<
:นี่นายอยู่ รร. เซนต์อินเตอร์ใช่ปะ { พึ่งนึกชื่อรร.ออกจ้า ถึงจาห่วยไปหน่อยก็เหอะนะ ฮิฮิ }
>> ไปท์ <<
: งับ งับ
>> แท็ก <<
: เราก็อยู่รร.นี้นะ ทำไมไม่เคยได้ยินชื่อนายเลยหละ
>> ไปท์ <<
: ( เหออารัยกันพี่เป็กออกจาดังขนาดนั้น เอาเถอะก็ดีแล้ว ) หรอ เทออยู่ฝั่งไหนหละอินหรือไบร์
>> แท็ก <<
:ไบร์จ๊ะ
>> ไปท์ <<
:อืม เราอยู่อินงะ สงสัยเพราะงี้เลยไม่ค่อยได้รุจักกันมั้งอีกอย่างเราเปงคนไม่ค่อยชอบร่วมกิจกรรมนะ
>> แท็ก <<
:อืม งั้นขอดูรูปนายหน่อยสิเผื่อจาเคยเห็นหน้า [ เอาสิยกแรกเริ่มต้นถ้าเทอเอารูปคนอื่นโชหละก็สนุกแน่น้องสาว ] {ยกแรก 1/0 }
>> ไปท์ <<
( Ooo เวงเวง เอาไงวะเนี่ยถ้าเกิดเอารูปพี่ลงเกิดมันแม่งเคยเห็นขึ้นมาก็ซวยอีกเอารูปคนอื่นแม่งก็ไม่มีตัวตนอะดิวะงั้นตอบไม่มีแม่งเลย ) : เอ่อไม่มีรูปในคอมเลยอะ
>> แท็ก <<
: อ่างั้นมาเจอกันเลยแมะ [ ถือว่ายังฉลาดแต่ก็ยังแพ้ฉันอยู่ดีละน่า ] { 2/0 }
>> ไปท์ <<
( กำ กำกำไม่แบเลย แย่ไปใหญ่จาเอาไงละวะเนี่ย ): เอ่อจาดีหรอเราว่าไม่จำเปงระมั้ง
>> แท็ก <<
:ไมหละอยากเห็ยหน้าหล่อของนายจาแย่แล้ว หรือนายไม่อยากเห็นหน้าเรา
>> ไปท์ <<
:อ่า อยากเห็นสิจ๊ะอยากเห็นใจจะขาดแล้วเนี่ย
>> แท็ก <<
: อ่า งั้นก็มาเจอกันสิ
>> ไปท์ <<
( คิดสิโว้ยคิดๆๆ เอาวะใช้แผนนี้ละกันรับรองเจอแล้วจอดไม่ต้องแจวเลย ) : ทำไมถึงอยากเจอเราหละ จาคบกะเราหรอ
>> แท็ก <<
[ อ่ายัยตัวดีกล้านักนะ ได้จัดให้ ]{ 2/1ตีตื้นคะ }: คงงั้นมั้ง
>> ไปท์ <<
( เอ้าเสือกพูดเข้าแกปแม่งอีก ) : แต่เค้าไม่หล่ออะกัวตัวเองไม่ชอบเค้า
>> แท็ก <<
: เราก็ไม่ได้สวยอะไรอะ มาเจอกันเถอะนะ [ ถ้าเทอตอบตกลงฉันก็แย่เหมือนกันแต่รุว่ายังไงก็ไม่มีทางแน่ๆ]
>> ไปท์ <<
: โห่ ไม่เห็นจำเป็นเลยเราอะอยากทำให้เทอชอบเราด้วยนิสัยเรามากก่าเรามาคบกันโดยเริ่มต้นจากนิสัยเถอะนะอย่าเริ่มที่หน้าตาเลย เทอจารักเราที่นิสัยเราอย่างเดียวไม่ได้รึงัย
>> แท็ก <<
: [ฮึ หาทางออกจนได้นะยัยตัวดี ] {รอยยิ้มน้อยๆผุดขึ้นมาบนใบหน้าคมคายโดยเจ้าตัวก็ไม่รุตัวด้วยซ้ำว่ากำลังอมยิ้มให้กับความน่ารักของคนที่คุยด้วยอยู่อย่างจังเลย ] {2/2 เสมอคะ ยกแรก }
>> แท็ก <<
: อ่าเอางั้นหรอ โอเคคะไม่เจอหน้าก็ได้
>> ไปท์<<
: งั้นตกลงคุณจายอมเปงแฟนกะผมมั้ย
>> แท็ก <<
[ เฮ้ย ยัยนี่เป็นทอมรึ เล่นกันงี้เลย ] :เอ่อ { ยกที่ 2 0/1 }
>> ไปท์<<
:นะนะ คบกันนะคับ คบกะผมนะคับ ผมชอบคุณจิงๆ
>> แท็ก <<
: อ่า [ เอาไงเอากันวะเล่นกะเค้าอีกซักตั้งเปนไง ] ตกลงค่า

>> ไปท์<<

:เย่ ดีใจจัง

>> แท็ก <<

:แล้วไงต่ออะ

>> ไปท์ <<

:แล้วจาให้ทำไรต่ออะคับ

>> แท็ก <<

:คนคบกันนอกจากไม่เห็นหน้าแล้วจาไม่ให้ได้ยินเสียงด้วยใช่มั้ยคะ ไม่เอาเบอร์หรอ [ ฮิฮฺ ไม่รุซะแล้วว่าเทอกำลังเล่นกะใครอยู่ ]
>> ไปท์<<

(เวง หาเรื่องแล้วมั้ยนั่น เสียงตูเหมือนชายตายเลยแหละ ) : อ่าขอเบอร์หน่อยคับ

>> แท็ก <<

: ค่า 06 510xxxx แล้วของนายหละ
>> ไปร์ <<

: 06 339 xxxx คับ

>> แท็ก <<

:จ้า แล้วไว้คุยกันใหม่นะ วันนี้ไปละ บ้ายบาย
>> ไปร์ <<

: บายคับ
>> ไปร์ <<

: ฝันดีคับ ชอบนะรุป่าวคนน่ารัก

>> แท็ก <<

[ อารายมึงจาชอบกรูเร็วปานนั้น ] : ค่า เราก็ชอบนายนะ
>> ไปร์ <<

( โฮะๆ พึ่งรู้ว่าตัวเองก็เก่งใช่ย่อยแหะ ในที่สุดมันก็ผ่านไปซักที เฮ้อ ไม่น่าหลวมตัวเล่นเกมบ้าๆนี่เลยจริง ):งับงับ

>> แท็ก <<

:ฝันดีเช่นกันจ้า
ในขณะที่แท็กออฟออกไปคนที่พึ่งแอ็ดฉันวันนี้ก็ออนเข้ามาพอดี ใครว่าเนี่ย เมลล์โคดอุบาต i_love_sexygirl@hotmail.com

ในขณะที่ฉันกำลังงงกับเมลล์และชื่อเอ็มแปลกประหลาดอยู่นั้นมันก็เข้ามาทั