คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : งอน 100%
"แจจุง.. นายเห็นผ้าพันคอที่ฉันถักค้างไว้ไหม" ยุนถามคนที่กำลังเล่นเกมอยู่อย่างเอาเป็นเอาตาย
"ไม่เห็น.. อ๊ะ! เกือบไปๆ" แจจุงตอบโดยไม่มองหน้าคนถาม พลางโยกตัวตามเกมรถแข่งที่กำลังเล่นอยู่
"นายไม่เห็นจริงๆเหรอ ที่วางไว้ตรงหัวเตียงน่ะ" หมีน้อยพูดเสียงเบาทั้งทำหน้ากังวลใจ
"ไม่เห็นเลย.. หยา!" คนเล่นเกมยังคงโยกตัวตามจังหวะการหลบรถในเกมบนจอทีวี
"ทำยังไงดีล่ะ ใกล้จะถึงวันแล้วด้วย" ยุนโฮสบถขึ้นเบาๆ ตาเริ่มแดงเพราะหยาดน้ำใสที่เอ่อรื้นขึ้นมาตรงขอบตา
"ลองไปถามชางมินดูดีกว่า" หมีน้อยใช้นิ้วเรียวปาดน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมา เขารีบเดินออกจากห้องนอนทันที
แจจุงที่กำลังเล่นเกมอยู่หันมองตามหมีน้อยที่เดินออกไปจากห้อง
"ยุนโฮ นายไม่มีทางหาเจอหรอก ถ้าไม่ยอมบอกฉันว่าตั้งใจจะทำให้ใคร" แจจุงเปรยขึ้นเสียงเข้มและมีสีหน้าจริงจัง จากนั้นก็กลับมาสนใจกับสิ่งตรงหน้าอีกครั้ง
ยุนโฮเดินเข้าห้องของชางมินอย่างคนไร้เรี่ยวแรง ใบหน้าหม่นด้วยความกังวล ดวงตาวาวด้วยหยาดน้ำใสที่เอ่อรื้นขึ้นมา
"ชางมิน..." หมีน้อยเอ่ยทักคนที่กำลังอ่านหนังสืออย่างตั้งใจด้วยเสียงเบา
"อ้าว!พี่ยุนโฮ มีอะไรเหรอครับ" ร่างสูงเงยหน้าจากหนังสือขึ้นมองคนทัก
"นายเห็นผ้าพันคอที่ฉันถักค้างไว้ไหม"
"ผ้าพันคอ? ใช่อันที่พี่ถักตอนนั้นหรือเปล่าครับ"
"ใช่ๆ อันนั้นแหละ! นายเห็นมันใช่ไหม!" หมีน้อยทำตาโตด้วยหวังว่าชางมินจะเห็นผ้าพันคอผืนนั้น
"ผมไม่เห็นหรอกครับ" ชางมินส่ายหัวเบาๆ เมื่อได้ยินดังนั้นหมีน้อยมีสีหน้าเศร้าลงในทันที
"ผมว่าพี่ลองนึกดูให้ดีๆ ก่อนดีกว่าครับ ว่าเอาไปวางไว้ที่ไหน"
"ฉันจำได้ว่าเมื่อคืนนี้เอาวางไว้ที่หัวเตียงนะ แต่พอจะเอามาถักต่อมันก็ไม่มี ลองถามแจจุง แจจุงก็บอกว่าไม่เห็น... ฉันจะทำไงดีล่ะชางมิน.. ฮึ่ก.."
น้ำตาที่กลั้นไว้มานานไหลลงมาอาบแก้มที่ขึ้นสีชมพูจางๆ ทั้งสองข้าง ยุนโฮกำชายเสื้อยืดของตัวเองเอาไว้แน่นและก้มหน้าลงเล็กน้อย
"พี่ยุนโฮ!ใจเย็นครับ" เด็กหนุ่มร่างสูงกล่าวอย่างตกใจเมื่อเห็นอาการของหมีน้อย ชางมินรีบวางหนังสือลงบนโต๊ะทันทีแล้วลุกขึ้นเดินไปหายุนโฮอย่างรวดเร็ว
"มันสำคัญมากเลยเหรอครับ ผ้าพันคอผืนนั้นน่ะ" ร่างสูงเอ่ยถามเสียงนุ่ม พลางมองคนตรงหน้าอย่างนึกสงสาร หมีน้อยไม่พูดอะไรได้แต่พยักหน้าหลายครั้งแทนการตอบ
"เอ่อ.. เดี๋ยวผมช่วยหาแล้วกัน เพราะฉะนั้นใจเย็นก่อนนะครับ" ชางมินยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่แก้มแดงของหมีน้อย
"อ่ะ..." ร่างโปร่งถึงกับเมื่อเปิดประตูเข้ามาแล้วเห็นภาพตรงหน้า
หมีน้อยก้มหน้างุดด้วยความอายกับสภาพของตัวเอง ร่างสูงจ้องมองคนที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาก่อนจะกลับมาสนใจหมีน้อย
"พี่ยุนโฮ ผมว่าเราไปกันเถอะ" ชางมินเอ่ยเสียงเรียบพลางจูงมือหมีน้อยให้เดินตาม
เด็กหนุ่มร่างสูงเดินผ่านคนหน้าประตูไปอย่างไม่สนใจ ไม่แม้แต่จะสบตา ส่วนร่างโปร่งได้แต่ยืนนิ่งเม้มปากแน่นและตีสีหน้าเรียบ ยูชอนมองตามคนทั้งสองที่เดินจูงมือผ่านหน้าของตนไปอย่างไม่วางตา ก่อนที่ตัวเองจะเดินเข้าห้องนอน
ชางมินลงนั่งข้างๆแจจุงที่ยังคงนั่งเล่นเกมไม่เลิก
"ยุนโฮล่ะ" แจจุงเอ่ยขึ้น แต่สายตายังคงจับจ้องไปที่จอสี่เหลี่ยมตรงหน้า
"หาผ้าพันคออยู่ข้างนอกน่ะครับ"
"อืม... เล่นเกมด้วยกันไหม" แจจุงเอ่ยถามพลางส่งจอยเกมอันว่างให้ชางมิน
"พี่แจรู้ใช่ไหมว่าผ้าพันคออยู่ไหน" ชางมินไม่รับจอยเกม แต่กลับจ้องหน้าอีกฝ่ายอย่างตำหนิ
"ไม่รู้" คนบ้าเกมเน้นเสียง แต่ไม่ยอมมองหน้าชางมิน
"ช่างเถอะ.. เดี๋ยวผมไปช่วยพี่ยุนโฮหาต่อดีกว่า ไม่อยากเห็นพี่เค้าร้องไห้อีก" พูดจบชางมินก็ลุกเดินออกจากห้องทันที
"ร้องไห้!" แจจุงรีบวางจอยเกมลง แล้วลุกขึ้นเดินไปยังตู้เสื้อผ้าเพื่อค้นหาอะไรบางอย่าง
ในขณะที่ด้านนอกจุนซูกำลังขมักเขม้นช่วยยุนโฮหาผ้าพันคออย่างตั้งอกตั้งใจ
"พี่ยุนโฮเห็นผ้าพันคอครั้งสุดท้ายเมื่อไรอ่ะ" เสียงแหลมสูงถามขึ้น
"อืม... ก็จำได้ว่าวางไว้ที่หัวเตียงนะ แต่ไม่แน่ใจ" ยุนโฮเอียงคอเล็กน้อยพลางกอดอกท้าวคางทำท่าคิด
"อ๋อ... ง้านเหรอ.." จุนซูลากเสียงยาวพลางพยักหน้า เหมือนเข้าใจในบางอย่าง
"ยุนโฮ! นี่ของนาย" เสียงเรียกหมีน้อยดังขึ้นจากหน้าประตูห้องของเขา เจ้าของชื่อหันมองตามต้นเสียง ก็เห็นแจจุงชูผ้าพันคอที่ตนถักค้างไว้
ยุนโฮรีบเดินไปหาแจจุงอย่างรวดเร็วพลางยิ้มหน้าบานด้วยความดีใจ แจจุงเห็นปฎิกริยาของหมีน้อยทำให้คนมองหน้ามุ่ยทันที
หมีน้อยเอื้อมมือจะหยิบผ้าพันคอจากแจจุง แต่เขากลับชักมือหนีไปไว้ด้านหลังไม่ยอมให้ผ้าพันคอหมีน้อยไปง่ายๆ
"ทำไมล่ะแจจุง ของฉันนะ" หมีน้อยเอียงคอถามและขมวดคิ้วอย่างสงสัย
"นายก็บอกก่อนสิว่านายทำให้ใคร ฉันรู้นะว่านายไม่ได้แค่หัดทำเฉยๆ" แจจุงถามออกไปเสียงเข้มทั้งมีสีหน้าจริงจัง
หมีน้อยก้มหน้างุดและไม่ยอมพูดอะไรออกไป
"ถ้านายไม่บอก ฉันก็ไม่คืนให้" แจจุงยื่นคำขาดพลางจะเดินหนีอีกคนเข้าห้อง
"อ๊ะ! อย่านะ" หมีน้อยคว้าชายเสื้อของแจจุงไว้ไม่ยอมให้เดินไป
"เอ่อ... เขาเป็นคนสำคัญของฉันน่ะ เพราะฉะนั้นขอฉันคืนเถอะนะแจจุง"
หมีน้อยกำชายเสื้อแจจุงแน่นและมองหน้าอีกฝ่ายอย่างขอร้อง แจจุงไม่พอใจกับคำตอบที่ได้รับจึงไม่ยอมคืนผ้าพันคอให้หมีน้อยและเอาแต่จ้องหน้ายุนโฮอย่างไม่วางตา ยุนโฮทนไม่ไหวอยากจะได้คืนเร็วๆ จึงเข้าไปคว้าผ้าพันคอมาจากมือของอีกฝ่าย แต่แจจุงจับไว้แน่นไม่ยอมปล่อยคืนให้หมีน้อยง่ายๆ
ทั้งสองคนต่างดึงยื้อผ้าพันคอไปมา โดยมีอีกสองชีวิตที่ยืนมองดูอยู่อย่างหน่ายใจ แต่ก็ไม่มีใครที่คิดจะเข้าไปห้าม จนในที่สุดแล้ว ชางมินเห็นว่าถ้ายังปล่อยไว้อย่างนี้เรื่องคงไม่จบลงง่ายๆ แน่ จึงเอ่ยท้วงพี่ชายของตน
"พี่แจจุง ผมว่าพี่คืนให้พี่ยุนโฮไปดีกว่า" เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นอย่างหน่ายใจกับการกระทำของพี่ชาย
"ไม่" แจจุงไม่สนใจคำเตือนของน้องชาย แต่กลับยิ่งยื้อผ้าพันคอเข้ามาหาตัวมากยิ่งขึ้น เจ้าของผ้าพันคอเองก็ไม่ยอมแพ้เช่นกัน จึงพยายามดึงกลับมาให้ได้ทั้งที่นัยต์ตาเริ่มมีหยาดน้ำใสเอ่อรื้นขึ้นมาเรื่อยๆ
"แจจุง คืนฉันมาเถอะนะ" ยุนโฮขอร้องอีกครั้ง
แจจุงไม่ฟังคำขอร้องของหมีน้อย แต่กลับกระชากเจ้าผ้าพันคอออกมาจากมือของหมีน้อยอย่างแรง
"โอ๊ย!" ด้วยแรงเสียดสีของไหมพรมทำให้ยุนโฮรู้สึกแสบที่มือ
หมีน้อยมองไปยังผลงานของตนที่ตั้งใจทำอย่างประณีตและทะนุถนอมไว้เป็นอย่างดี แต่ในตอนนี้กลับกลายเป็นเพียงผ้าพันคอผืนรุ่งริ่ง เส้นไหมพรมหลุดรุ่ยยับเยินจากการถูกดึงไปมา
"แจจุง! ฉันเกลียดนาย!" ยุนโฮวิ่งหนีไปทางหลังบ้าน เพราะทนอยู่มองหน้าใครบางคนไม่ได้ แจจุงได้แต่นิ่งเงียบพูดอะไรไม่ออก
"พี่ยุนโฮ!" ชางมินเอ่ยทักคนที่วิ่งจากไปอย่างรวดเร็ว
"พี่แจจุง ผมไม่คิดเลยนะว่าพี่จะเป็นคนแบบนี้" ชางมินว่าคนที่ยืนนิ่งไมขยับไปไหน ก่อนจะเดินตามยุนโฮไปที่หลังบ้าน
แจจุงที่ยืนนิ่งไม่พูดจาอะไรเดินกลับเข้าห้องนอนไปอย่างคนไร้เรี่ยวแรง เขาทิ้งตัวลงนอนกับเตียงพลางทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด
"เรานี่มันบ้าจริง ทำไมไม่รู้จักคิดก่อนนะ" แจจุงเปรยขึ้นพลางเขกหัวตัวเอง
แจจุงรู้สึกชาไปทั้งตัวตั้งแต่ได้ยินคำว่าเกลียดจากปากของยุนโฮ หัวใจที่เคยเต้นรัวกลับรู้สึกแผ่วลงเหมือนกับกำลังจะหยุดเต้น อยากจะร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออกเหมือนกับมีอะไรมาจุกอยู่ที่คอ นี่ใช่ไหมที่เขาเรียกกันว่าน้ำตาตกใน
แจจุงค่อยๆ หลับตาลงและคิดในใจว่าอยากจะหลับไปตลอดกาล จะได้ไม่ต้องตื่นมาเจอกับเรื่องที่ตนเองสร้างไว้
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-----------------------------------------------------------------
----------------------------
จุนซูยืนมองดูคนที่กำลังตั้งใจจัดวางหมอนกับผ้าห่มไว้บนเตียงของตนด้วยสีหน้าประมาณว่า 'อะไรอีกล่ะเนี่ย'
"คืนนี้ฉันนอนด้วยนะ" ยูชอนเอ่ยบอกเสียงเรียบ
"เห!? ไม่เอาอ่ะ" โลมารีบปฎิเสธเสียงแหลม
"แบบนี้มันผิดข้อบังคับนะยูชอน"
"แค่นอนคืนเดียวเองไม่เป็นไรหรอกน่า" ร่างโปร่งบอกพร้อมกับทิ้งตัวลงนอนทันที
"แล้วชางมินล่ะ ถ้าเกิดหมอนั่น..." แต่ไม่ทันที่จุนซูจะพูดจบ คนที่นอนอยู่บนเตียงก็ขัดขึ้นอย่างรวดเร็ว
"เรื่องเจ้าลิงหูกางนั่นน่ะไม่ต้องเป็นห่วงหรอก" แล้วยูชอนก็กดหน้าลงกับหมอนใบนุ่ม ก่อนจะส่งเสียงพูดพึมพำออกมา
"...เจ้าลิงหูกางแก่แดดนั่นคงเลิกสนใจฉันแล้วล่ะ"
"รู้ได้ยังไง" จุนซูถามกลับอย่างสงสัย
"รู้ก็แล้วกันน่า..." ร่างโปร่งตอบแบบตัดบท เพราะไม่อยากต่อความยาว
"เอาเป็นว่า ถ้าเกิดมีปัญหาอะไร เดี๋ยวฉันรับผิดชอบเอง"
"งั้นก็ตามใจ" โลมาพูดพลางปีนขึ้นเตียงมานอนข้างๆ ยูชอน
ไม่นานนักก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นจากหน้าห้องของโลมา
"ไหนบอกว่าไม่เป็นไรไง" จุนซูเอ่ยขึ้นพร้อมกับหันไปมองทางร่างโปร่งที่เงยหน้าขึ้นมาจากหมอน
"รู้แล้วล่ะน่า เดี๋ยวฉันจัดการเอง" ยูชอนตอบกลับแล้วลงจากเตียงไปเปิดประตูห้อง
เมื่อเห็นว่าคนที่ยืนอยู่หน้าประตูเป็นใคร ยูชอนได้แต่จ้องหน้านิ่ง
"ดึกแล้วยังไม่กลับห้องอีกเหรอครับ" ชางมินเอ่ยถามเสียงเรียบ
"คืนนี้ฉันจะนอนกับจุนซู" ร่างโปร่งตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่เหมือนกัน
"จุนซู ฉันว่าเปลี่ยนให้พี่ยูชอนมานอนกับนายเลยดีกว่าไหม" ชางมินเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่เบาลง
"ตกลง!" ยุชอนรีบตอบรับแทนโลมาที่ทำหน้าบอกบุญไม่รับอย่างทันที
"งั้น เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันไปขนของมาเลยนะ" ชางมินมองหน้าร่างโปร่งก่อนตอบเสียงเรียบ
"ครับ" ร่างสูงพยักหน้ารับเบาๆและก้มหน้าลงเล็กน้อยพลางเดินกลับห้องของตนไป
"เดี๋ยว! ชางมิน! ฉันยังไม่ตกลงด้วยซะหน่อย..." จุนซูรีบบอกพลางทำท่าจะเดินออกไปตามเด็กหนุ่มร่างสูง แต่ก็ถูกขัดไว้ด้วยเสียงของอีกคน
"เห็นไหมล่ะ บอกแล้ว" ร่างโปร่งตีหน้าตาย
"ทะเลาะอะไรกันอีกล่ะ ชอบหาเรื่องเดือดร้อนมาให้อยู่เรื่อยเลย" จุนซูบ่นอุบ
"เดือดร้อน? อะไรล่ะที่ว่าเดือดร้อน" ยูชอนทำหน้าไม่เข้าใจอย่างมาก ส่วนจุนซูได้แต่ยกมือขึ้นกุมขมับตนเอง ระหว่างนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง
"ใครอีกล่ะเนี่ย" ร่างโปร่งสบถพลางเดินไปเปิดประตูอีกรอบ
"จุนซู.. อ้าว! ยูชอนนายยังไม่ไปนอนอีกเหรอ" ยุนโฮเอ่ยขึ้นอย่างสงสัย ที่เห็นเพื่อนร่วมวงอย่างยูชอนยังไม่หลับสักที
"แล้วนายล่ะมาทำอะไรยังไม่นอนสักที" ยูชอนถามกลับบ้าง
"อ๋อ! ฉันว่าจะมาขอจุนซูนอนด้วยน่ะ หลับไปหรือยังล่ะ" ยุนโฮชี้แจงพลางยื่นหน้าเข้าไปในห้อง
"โอ๊ย! ตายแน่คราวเนี้ย.. ตายแน่ๆ.. " โลมาเอ่ยขึ้นเสียงเบา พร้อมกับมองดูแขกที่ตนไม่อยากต้อนรับทั้งสอง ที่ตอนนี้มานั่งคุยกันอย่างถูกคอบนเตียงของเขาเอง
"ว่าแต่ยูชอน วันนี้ทำไมนายนอนดึกจังไม่ง่วงเหรอ เห็นยังไม่กลับห้อง" หมีน้อยมองหน้ายูชอนตาแป๋วอย่างสงสัย
"อ๋อ คืนนี้ฉันนอนกับจุนซูน่ะ ถ้านายจะนอนด้วยอีกคนก็ดีเลย" ร่างโปร่งเอ่ยตอบเหมือนกับตัวเองเป็นเจ้าของห้องไปเรียบร้อยแล้ว
"เอ๋! นายนอนนี่เหรอ แล้วชางมินล่ะ" หมีน้อยทำตาโตใส่เพื่อน
"ก็นอนคนเดียวไง" ยูชอนเอ่ยตอบเสียงเรียบ
"อืม... งั้นฉันไปนอนกับชางมินดีกว่า จะได้ไม่เบียดพวกนายด้วย ไปนะ" ยุนโฮทำท่าจะเดินออกไปจากห้อง แต่ก็ถูกขัดไว้ซะก่อน
"เดี๋ยว!" ร่างโปร่งรีบคว้าข้อมือยุนโฮเอาไว้
"หืม.. มีอะไรเหรอยูชอน" ยุนโฮมองหน้ายูชอน
"เอ่อ.. นายไม่ต้องไปหรอก"
"ทำไมล่ะ" ยุนโฮยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ ยูชอน เพราะสงสัยในท่าทีของร่างโปร่ง
"คือ.. ฉันว่าอาจจะไปรบกวนชางมินก็ได้" ยูชอนหลบตาคนตรงหน้า
"อืม... มันก็จริง แต่นอนกันสามคนมันก็รบกวนจุนซูอยู่ดีน่ะแหละ"
"ไม่รบกวนอะไรหรอก จริงไหมจุนซู" ยูชอนหันไปมองหน้าโลมา
"ได้ไงอ่ะ นี่มันห้องฉันนะ!" จุนซูท้วงขึ้นเสียงแหลม
"งั้น ยุนโฮพวกเราไปนอนที่ห้องของฉันดีกว่า" ยูชอนบอกหน้าตาย
"เอ่อ... ไม่เป็นไร นายนอนที่นี่กับจุนซูไปเถอะ เดี๋ยวฉันจะไปนอนกับชางมินเอง พอดีมีเรื่องจะคุยด้วยน่ะ" ยุนโฮส่งยิ้มบางให้รางโปร่ง
"เรื่องอะไรเหรอ" ยูชอนถามขึ้นอย่างสงสัย
"เอ่อ... ไม่มีอะไรหรอกอย่าสนใจเลย ฉันไปแล้วนะ" หมีน้อยส่งยิ้มเจือนให้ยูชอนอีกครั้ง แล้วเดินจากไป
"อ้าว! แล้วกัน..." ยูชอนมองตามหลังหมีน้อยแล้วถอนหายใจออกมา
เสียงเคาะประตูดังขึ้นที่ห้องของแจจุงในตอนดึกสงัด
"ครายอ่า..." แจจุงลุกขึ้นจากเตียงด้วยท่าทางงัวเงีย มือหนึ่งเปิดประตู อีกมือขยี้ตา
"ฉันเอง ขอนอนด้วยคนสิ" ร่างโปร่งเอ่ยบอกพลางยิ้มบาง
"อืมมม... จานอนก้อนอน ปิดประตูด้วยน้ายูชอนน" แจจุงลากเสียงยาว พอเดินกลับถึงเตียงเขาทิ้งตัวลงนอนทันที
"อือ.." ยูชอนรีบปิดประตูตามที่เพื่อนบอก ก่อนจะเดินตามไปนอนที่เตียงด้วยอีกคน
ห้องของชางมินยังคงเปิดไฟสว่างอยู่ทั้งที่ดึกมากแล้ว
"ชางมินขอโทษนะที่มารบกวนนายตอนดึกๆ" ยุนโฮเอ่ยบอกกับคนที่กำลังอ่านหนังสือ
"ไม่เป็นไรหรอกครับ ถ้าอยู่อย่างนี้แล้วพี่สบายใจขึ้นก็ดีแล้วล่ะครับ" ชางมินวางหนังสือลง ลุกเดินไปยังเตียงและนั่งลงข้างๆหมีน้อย
"ขอบใจนะชางมิน..." คนพูดเสียงสั่นและตาเริ่มแดงเพราะน้ำตาที่เอ่อรื้นขึ้น
"ทำไมแจจุงถึงได้ทำกับฉันแบบนี้นะ..." หยาดน้ำใสได้หยดกระทบใส่มือเรียวทั้งสองข้างที่เกาะกุมกันแน่น อีกครั้งแล้วที่ยุนโฮร้องไห้ออกมาอย่างไม่ตั้งใจ
ชางมินที่นั่งอยู่ข้างๆ เห็นปฎิกริยาของหมีน้อยก็รู้สึกสงสารขึ้นมาจับใจ พลางนึกในใจว่าอยากจะดูแลปกป้องคนๆ นี้เสียเหลือเกิน
"พี่ยุนโฮครับ พี่แจจุงคงไม่ได้ตั้งใจหรอกครับ คงต้องมีเหตุผลอะไรแน่ๆ ถึงได้ทำแบบนี้"
ชางมินจับมือหมีน้อยที่เกาะกุมกันอยู่ ส่วนมือหนาอีกข้างยื่นไปสัมผัสแก้มนวลเพื่อเช็ดน้ำตา
"ถ้ามีอะไรบอกกันดีๆก็ได้นี่.. ฮึ่ก.. ไม่เห็นต้องทำแบบนี้เลย..." หมีน้อยสะอื้นไห้อยู่ในลำคอ
"..............." ชางมินมิสามารถจะพูดอะไรได้ทั้งนั้น ยิ่งเห็นน้ำตาของคนตรงหน้าก็ยิ่งรู้สึกสงสาร อยากจะโอบกอดเอาไว้เหลือเกิน
หมีน้อยสะอื้นไม่ยอมหยุด จนร่างสั่นเทาไปตามแรงสะอื้น ชางมินไม่อยากเห็นคนๆนี้ร้องไห้อีกแล้ว ร่างสูงดึงหมีน้อยเข้ามากอดอย่างอ่อนโยน
"อย่าร้องไห้อีกเลยนะครับพี่ยุนโฮ ผมจะปกป้องพี่เอง" ร่างสูงเอ่ยบอกเสียงเบา พลางลูบหัวหมีน้อยอย่างนุ่มนวล คนในอ้อมกอดซุกหน้าลงกับอกแกร่งและร้องไห้ไม่ยอมหยุด
*****************************************************************************************************************************
ขอขอบคุณผู้อ่านทุกๆท่านเลย(เป็นพิธีการเชียว)ที่ติดตาม wish you กันอย่างต่อเนื่อง?
ทางตุ๊กแกน้อยเองก็จะพยายามมาอัพให้บ่อยที่สุด ถ้าไม่ติดภาระกิจอะไรล่ะก็นะ
ตอนนี้หมีน้อยน่าสงสารจัง โดนแจกลั่นแกล้งอ่ะ ทำไมแจถึงได้เป็นเด็กเกเรอย่างนี้นะ
ส่วนเรื่องที่ว่าหมีน้อยทำผ้าพันคอให้ใครนั้นขออุบไว้ก่อน ต้องติดตามอ่านกันเอาเอง
เอ่อ.. ขอฝาก complicated ไว้ด้วยนะ เรื่องนี้จะออกแนวฮาๆหน่อย (คิดว่านะ)
เป็นเรื่องทีตุ๊กแกน้อยกับหัวไชเท้าน้อย แต่งกันเป็นเรื่องแรกเลย ยังไงก็ลองอ่านกันดูนะ
ความคิดเห็น