*** wish you *** [#TVXQ#] ; yaoi

ลำดับตอนที่ #8 : หมอนข้าง

ตุ๊กแกน้อยเข้ามาอัพหลายรอบแล้วนะแต่มันไม่ขึ้นอ่ะ เบื่อ เซ็ง เน็ตหลุด โอ๊ย!จะหลับ ทำไมมรสุมมันเยอะอย่างนี้  ดูหน้าหมีน้อยแล้วค่อยมีกำลังใจหน่อย  แต่ถ้าไม่ได้อีกรอบนี่ไม่ไหวแล้วน้า
*********************************************************************************************************************************
                    กลิ่นหอมของสบู่จากตัวชายหนุ่มที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ  เขาเดินออกมาจากห้องน้ำพลางใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดที่หัวแรงๆ เพื่อไล่ความเปียกชื้นออกจากเส้นผม

                    "ยุนโฮ ไปอาบน้ำได้แล้ว"  ชายหนุ่มที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ บอกกับอีกคนที่กำลังตั้งอกตั้งใจถักโคเชอยู่ที่ปลายเตียงตรงพื้นด้านล่าง  คนถักโคเชเอนกายพิงปลายเตียงอย่างสบายตัว

                    "แป๊บนึงนะแจจุง ขอถักตรงนี้ให้เสร็จก่อน"  คนตอบไม่มองหน้าคู่สนทนา เพราะมัวแต่ให้ความสนใจกับสิ่งที่กำลังทำ

                    "เฮ้อ... อะไรของนายนักหนาเนี่ย  ตั้งแต่นายเข้าห้องมาก็เอาแต่นั่งถักโคเชอะไรนั่นอยู่ได้"  คนบ่นลงนั่งที่เตียง มือทั้งสองข้างยังคงเช็ดผมไม่เลิก

                    "ขอถามหน่อยเหอะ นายตั้งใจจะทำให้ใคร"  คนถามมีสีหน้าไม่พอใจ

                    "เอ่อ... ฉัน.. อ๋อ.. ฉันแค่ลองหัดดูเฉยๆน่ะ เห็นว่ามันน่าสนใจดี... ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ใครหรอก"  คนตอบก้มหน้าหลบสายตาของอีกฝ่าย

                    "เอ่อ... ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ"  หมีน้อยรีบตัดบททันที เพราะกลัวคนที่นั่งอยู่บนเตียงจะถามอะไรอีก

                    ยุนโฮเดินไปยังหัวเตียง เขาบรรจงวางผ้าพันคอไหมพรมที่ยังถักไม่เสร็จลงที่โต๊ะตัวเล็กด้านข้างเตียงอย่างทะนุถนอมพลางยิ้มออกมาบางๆ ทำให้อีกคนที่กำลังมองดูการกระทำทั้งหมดของหมีน้อยต้องรู้สึกแปลกใจ

                    ยุนโฮเดินออกมาจากห้องน้ำ ดวงตาคู่สวยจับจ้องไปยังร่างที่นอนอยู่บนเตียง  หมีน้อยถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่เห็นว่าแจจุงได้หลับไปแล้ว

                    "เฮ้อ... ค่อยยังชั่วหน่อย ที่วันนี้ไม่ต้องเป็นหมอนข้างให้แจจุง"  ยุนโฮสบถขึ้นมาเบาๆ พลางเดินไปหยิบผ้าพันคอไหมพรมที่ถักค้างไว้ตรงโต๊ะตัวเล็กข้างหัวเตียง

                    "ทำไมนายถึงชอบให้ฉันเป็นหมอนข้างนักนะ.. แจจุง"  ยุนโฮมองหน้าคนที่กำลังหลับอย่างอยากรู้คำตอบ

                    "ก็เพราะชอบนายน่ะสิ"  คนหลับตอบกลับมา ทำให้คนฟังหน้าแดงขึ้นมาทันที

                    "เจ้าสายไหมของฉัน... แจ๊บ.. แจ๊บ.."

                    แจจุงละเมอออกมา ทำให้หมีน้อยที่ยืนอยู่ข้างเตียงรู้สึกหน้าร้อนวูบวาบขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก  อีกทั้งใจเต้นไม่เป็นส่ำกับคำละเมอที่ได้ยินในครั้งแรก

                    "ตกใจหมดเลย..."  หมีน้อยจับหน้าอกตัวเองเพื่อบังคับให้หัวใจสงบลง  และค่อยๆ เลื่อนมือทั้งสองข้างขึ้นมาจับที่แก้มนวลของตน

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
-----------------------------------------------------------------
------------------------------

                    "แจจุง.. แจจุง..."  หมีน้อยพยายามจะปลุกคนที่กำลังนอนหลับอยู่อย่างสบาย

                    "เดี๋ยวนายต้องไปออกสัมภาษณ์ในรายการวิทยุนะ แจจุง"  หมีน้อยเขย่าตัวคนหลับ  แต่แจจุงกลับไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเลย

                    หมีน้อยไม่เห็นปฎิกริยาของคนหลับ จึงโน้มหน้าลงไปใกล้ๆใบหน้าคมของอีกฝ่ายอย่างลืมตัว  คนหลับลืมตาขึ้นมองหมีน้อยและฉุดแขนยุนโฮให้ลงมาทับร่างของตน

                    "ยุนโฮ... นายคิดจะลักหลับฉันหรือไง..."  แจจุงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แหบเบาเพราะเพิ่งตื่นนอน  แต่ก็ทำให้คนฟังรู้สึกขนลุกได้ไม่น้อย

                    ใบหน้าของคนทั้งคู่อยู่ห่างกันเพียงไม่กีเซนต์ จนทำให้รู้สึกได้ถึงไออุ่นจากลมหายใจ  ดวงตาคู่คมจับจ้องคนตรงหน้าอย่างมีเลศนัย

                    "................."  ยุนโฮพูดอะไรไม่ออกทั้งนั้น  แม้แต่จะขยับตัวลุกขึ้นก็ยังยากลำบาก ไม่รู้ว่าเรี่ยวแรงหายไปไหนหมด  ตอนนี้ใบหน้าของหมีน้อยกลายเป็นสีแดงระเรื่ออย่างเห็นได้ชัด และเสียงหัวใจที่เต้นแรงจนทำให้ใครอีกคนได้ยิน

                    แจจุงเห็นปฎิกริยาของอีกฝ่ายก็ยิ้มออกมาทันที  และจับร่างของหมีน้อยพลิกลงมาให้อยู่ใต้ร่างของตนแทน

                    "ฉันได้ยินเสียงหัวใจของนายนะ ยุนโฮ..."  แจจุงก้มหน้าลงกระซิบที่ข้างหูของคนใต้ร่าง

                    "อ่ะ! ...ปะ... ไปอาบน้ำได้แล้ว!"  ยุนโฮตะโกนออกมาเพื่อกลบเสียงหัวใจเต้นของตน พลางใช้กำลังที่พอจะมีเหลืออยู่ทั้งหมดผลักคนบนร่างออก  และรีบลุกขึ้นวิ่งหนีออกจากห้องทันที

                    หมีน้อยหันหลังพิงประตูหน้าห้อง  สองมือรีบยกขึ้นมาเกาะกุมกันที่ตรงหัวใจเหมือนกับกลัวว่าเจ้าหัวใจดวงนี้จะหายไป

                    "ขืนอยู่นานกว่านี้หัวใจของฉันต้องระเบิดแน่ๆ ...."  ยุนโฮสบถขึ้นมาเบาๆ

                    "ทำไมใจถึงได้เต้นแรงอย่างนี้นะ ยุนโฮ"  หมีน้อยเปรยกับตัวเองทั้งเสียงสั่นด้วยความตื่นเต้น

                    คนที่อยู่ในห้องกำลังยิ้มหน้าบานให้กับการกระทำที่น่ารักของหมีน้อย

                    "ถ้านายไม่รีบหนีออกไปล่ะก็... ฉันคงอดใจไม่ไหวแน่ๆ ยุนโฮ"  แจจุงสะบัดหัวเบาๆ เพื่อไล่ความคิดฟุ้งซ่านของตนออกไป  ก่อนจะลุกจากเตียงเดินเข้าห้องน้ำไป

                    ในตอนเช้ามีเพียงชางมินและแจจุงเท่านั้นที่ต้องไปออกสัมภาษณ์รายการวิทยุ  ส่วนอีกสามหนุ่มมีอัดรายการโทรทัศน์กันในช่วงบ่าย

                    "ยุนโฮ อยู่บ้านก็ระวังเจ้าพวกนั้นด้วยล่ะ  ฉันไม่อยู่ไม่รู้จะรวมหัวกันแกล้งอะไรนายหรือเปล่า"  แจจุงบอกกับคนที่ออกมาส่งตนกับชางมินที่หน้าบ้าน

                    "พี่แจจุงครับ พี่ยุนโฮเค้าไม่เป็นไรหรอกครับ"  ชางมินท้วงขึ้น

                    "ได้ไง ก็เจ้าพวกนั้นยิ่งขี้แกล้งกันอยู่ด้วย"  แจจุงหันไปบอกคนข้างๆ

                    "ฉันไม่เป็นไรหรอก  พวกนายรีบไปเถอะเดี๋ยวสายนะ"  ยุนโฮที่เงียบอยู่เอ่ยขึ้นบ้าง

                    "ไปได้แล้วครับพี่แจ"  ชางมินดึงแขนคนข้างๆ ที่ทำท่าจะไม่ยอมไปง่ายๆ ให้เดินตามไปขึ้นรถที่มารอรับ

                    ยุนโฮนั่งอยู่ที่พื้นตรงปลายเตียง กำลังถักโคเชอยู่อย่างตั้งใจ  ในระหว่างนั้นก็มีเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือของตนดังขึ้น  หมีน้อยจำต้องละมือจากสิ่งที่กำลังทำอยู่อย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก  เพื่อลุกไปรับโทรศัพท์ที่วางไว้อยู่บนเตียงนอน

                    "ใครโทรมาตอนนี้นะ"  ยุนโฮเอ่ยขึ้นพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูหน้าจอ

                    เมื่อรู้ว่าคนที่โทรเข้ามาเป็นใคร ยุนโฮถึงกับยิ้มออกมาทันทีและรีบกดปุ่มรับสายอย่างรวดเร็ว

                    "ฮัลโหล..."  ยุนโฮเอ่ยทักเสียงใส แล้วนิ่งฟังอีกฝ่ายพูด

                    "...อือ ใกล้จะเสร็จแล้วล่ะ"  ยุนโฮเอ่ยบอกเสียงเบาอย่างเขินๆ

                    ".....อืม ตั้งใจทำให้สุดๆเลย  เสร็จเมื่อไรจะรีบโทรไปหาเลยนะ"  คนบอกหน้าแดงเล็กน้อย

                    ".....ก็อยากเจอเหมือนกัน  ...แค่นี้ก่อนนะ แล้วเจอกัน"

                    ยุนโฮวางโทรศัพท์ลงไว้ที่เดิม แล้วกลับไปนั่งที่ประจำ  หมีน้อยหยิบผ้าพันคอไหมพรมที่ถักจนเกือบจะเสร็จแล้วขึ้นมา พลางระบายยิ้มอย่างอ่อนโยนก่อนจะเริ่มลงมือถักต่ออีกครั้ง

                    หลังจากที่ชางมินและแจจุงให้สัมภาษณ์กับรายการวิทยุเสร็จเรียบร้อยแล้ว  พวกเขาได้รีบตรงดิ่งไปขึ้นรถตู้ที่จอดรอรับอย่างรวดเร็ว

                    "ชางมิน ฉันถามอะไรหน่อยสิ"  แจจุงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดูกังวลระคนสงสัย

                    "มีอะไรเหรอครับพี่แจ"  เด็กหนุ่มมองหน้าอีกฝ่ายอย่างสงสัย

                    "นายพอจะรู้ไหมว่ายุนโฮกำลังถักโคเชให้ใครอยู่"

                    "ผมไม่รู้หรอกครับ ทำไมพี่ไม่ลองถามเจ้าตัวดูล่ะ"

                    "ก็เคยถามแล้ว"

                    "แล้วพี่ยุนโฮว่ายังไงล่ะครับ"

                    "ก็บอกว่าแค่ลองหัดดูเฉยๆ น่ะสิ  แต่ฉันไม่เชื่อหรอก"  แจจุงบอกด้วยสีหน้ากังวล

                    "ฉันจะต้องสืบดูให้ได้ว่ายุนโฮทำให้ใคร"  แจจุงกล่าวอย่างมาดมั่น

                    "ผมว่าพี่ยุนโฮคงทำให้คนที่ชอบอยู่มั้งครับ"  ชางมินเอ่ยบอกเสียงเรียบ

                    "ชางมิน! นายนี่ยังไงเนี่ย  ไม่ให้กำลังใจกันก็อย่าขัดเด่ะ"  น้ำเสียงแสดงความไม่พอใจ

                    "ผมไม่ได้ขัดนะครับ  พี่แจลองคิดดูสิครับ ถ้าไม่ได้ทำให้คนที่ตัวเองชอบจะตั้งใจทำขนาดนี้เลยเหรอครับ"  คนบอกหน้าตาย

                    แจจุงลองคิดตามที่น้องชายบอก  ก็รู้สึกว่าความเป็นไปได้ในการที่จะทำให้คนที่ชอบก็มีอยู่สูงเหมือนกัน  แล้วใครกันล่ะคือคนที่ยุนโฮชอบ ไม่เห็นมีท่าทีว่าจะชอบใครเลย

                    "หรือว่าเรากำลังมองข้ามอะไรบางอย่างไป"  แจจุงสบถกับตัวเองเบาๆ พลางทำท่าคิด

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
-----------------------------------------------------
--------------------------

                    หมีน้อยยังคงนั่งถักโคเชอยู่ที่ประจำอย่างตั้งอกตั้งใจเหมือนกับทุกครั้ง โดยไม่มีทีท่าว่าจะเบื่อกับสิ่งที่ทำเลย  ถักไปก็อมยิ้มไปอย่างไม่รู้ตัว  ทำให้อีกคนที่กำลังจ้องมองอยู่รู้สึกไม่พอใจในท่าทีนี้สักเท่าไร แต่เจ้าตัวกลับไม่รู้สึกถึงสายตานั้นเลย

                    "ยุนโฮ ฉันง่วงแล้ว"  แจจุงยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ หมีน้อย

                    "งั้นนายก็นอนก่อนเลย ไม่ต้องรอฉัน"  ยุนโฮตอบโดยไม่หันหน้าไปมองคนข้างหลัง

                    "ก็มันนอนไม่หลับนี่นา หมอนข้างไม่ยอมนอนด้วย"  แจจุงเกยหน้าลงไปที่ไหล่ของหมีน้อย

                    "งั้นก็รออีกแป๊บนึงนะ"  ยุนโฮยังคงก้มหน้าถักโคเชต่อไป

                    แจจุงเงียบรอหมีน้อย พลางมองใบหน้าด้านข้างของคนที่กำลังถักโคเชอย่างตั้งใจ

                    มือหนาลูบไล้ผมนุ่มอย่างอ่อนโยน  กลิ่นหอมของแชมพูทำให้แจจุงรู้สึกอยากกอดคนตรงหน้าขึ้นมาทันที  เขาจึงไม่รอให้ยุนโฮเลิกถักโคเชก่อน แต่กลับดึงผ้าพันคอไหมพรมออกมาจากมือหมีน้อยอย่างไม่ทันให้ตั้งตัว  ด้วยความตกใจยุนโฮได้หันหน้าตามสิ่งของไปอย่างรวดเร็ว

                    ริมฝีปากของคนทั้งคู่เข้าชนกันอย่างไม่ตั้งใจ  หมีน้อยเบิกตาโตด้วยความตกใจ เมื่อได้สติยุนโฮรีบผละตัวให้ออกห่างจากคนตรงหน้าทันที  หมีน้อยยกมือขึ้นแตะที่ริมฝีปากตัวเองอย่างงุนงง

                    "มานอนได้แล้วยุนโฮ"  แจจุงเอ่ยขึ้นเสียงเรียบเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

                    "..............."  หมีน้อยยังคงนั่งนิ่งไม่พูดอะไร

                    "เป็นอะไร กะอีแค่จูบเนี่ยนะ แถมยังไม่ใช่จูบจริงๆ อีกต่างหาก"  คนบอกทำหน้าเจ้าเล่ห์

                    "..............."  หมีน้อยยกมือขึ้นปิดหูและมองหน้าคนบนเตียงอย่างไม่พอใจ

                    "เอ๊ะ! หรือว่านายจะยังไม่เคยจูบเลยน่ะยุนโฮ"  น้ำเสียงแสดงความพอใจ  แจจุงลุกจากเตียงและเดินไปหาหมีน้อย

                    "อย่าพูดนะ..."  หมีน้อยเอ่ยขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบาพลางส่ายหัวไปมา ทั้งยังเอามือปิดหูให้แน่นขึ้นกว่าเดิมอีก

                    แก้มนวลขาวได้เปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม อีกทั้งหัวใจที่เต้นอย่างไม่เป็นจังหวะ  ทำให้หมีน้อยรู้สึกอยากจะหายตัวไปจากตรงนี้ให้ได้เลยทีเดียว

                    แจจุงลงนั่งคุกเข่าข้างหน้าหมีน้อย  ใบหน้าที่เคยทะเล้นกลับดูจริงจัง

                    "ฉันไม่แกล้งนายแล้ว ไปนอนกันเถอะ"  แจจุงส่งยิ้มอ่อนโยนให้กับคนตรงหน้า พลางลูบหัวหมีน้อยเบาๆ ก่อนจะจูงมือกันเดินไปที่เตียง

                    แจจุงรู้สึกถึงลมหายใจเข้าออกที่ไม่เป็นจังหวะของคนในอ้อมกอด

                    "นายเป็นอะไรหรือเปล่ายุนโฮ"  น้ำเสียงแฝงไปด้วยความห่วงใย

                    "เปล่า..."  หมีน้อยตอบกลับเสียงเบา พลางส่ายหัวไปมา

                    "....แจจุง"  หมีน้อยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงขลาดๆ

                    "หือ มีอะไรเหรอยุนโฮ"

                    "ขอถามอะไรอย่างได้ไหม"

                    "ถามหลายอย่างก็ได้ ว่ามาสิ"

                    "...ทำไมนายถึงติดหมอนข้างล่ะ"  คนถามเสียงเบาลงอย่างเห็นได้ชัด

                    "ฉันรู้สึกว่าเวลากอดหมอนข้างแล้วมันอบอุ่นดี"  คนตอบเสียงนุ่ม ไม่มีท่าทีของการหยอกล้อเหมือนกับทุกครั้ง  ทำเอาคนฟังใจเต้นไม่เป็นส่ำในทันที

                    "เอ่อ.. ละ.. แล้ว.. แล้วทำไมนายต้องให้ฉันเป็นหมอนข้างด้วยล่ะ"  คนถามเสียงสั่น

                    "นายกลายเป็นคนขี้สงสัยไปตั้งแต่เมื่อไรน่ะยุนโฮ"  แจจุงกลับมาแกล้งหมีน้อยอีกครั้ง

                    "เอ่อ..."  หมีน้อยถึงกับพูดอะไรไม่ออก  เพราะไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมตัวเองถึงได้เป็นแบบนี้

                    "..จริงๆแล้ว ฉันรู้สึกว่ากอดนายแล้วมันอบอุ่นกว่ากอดหมอนข้างของจริงซะอีก  เพราะฉะนั้น..."

                    แจจุงเว้นวรรคก่อนจะพูดประโยคต่อไป ทำให้หมีน้อยใจเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้ง

                    "นายช่วยเป็นหมอนข้างให้ฉันตลอดไปได้ไหม..."  น้ำเสียงค่อยๆเบาลงราวกับกระซิบ

                    "เอ่อ.. ฉัน..."   หัวใจของหมีน้อยเต้นแรงมากจนเหมือนกับกำลังจะหลุดออกมาอยู่ด้านนอก  เกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่  เวลาที่อยู่กับแจจุงทีไรทำไมถึงต้องเป็นแบบนี้อยู่เรื่อยเลยนะ

                    "แจจุง ฉัน.."  หมีน้อยเงยหน้าขึ้นมองคู่สนทนา  แต่แจจุงกลับหลับไปแล้วตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้  หมีน้อยจึงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่ไม่ต้องตอบคำถาม

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
---------------------------------------------------------------------
---------------------------

                    นิ้วเรียวกดเลือกไล่ไปตามแผงปุ่มบนรีโมทในมืออย่างเบื่อหน่าย  ดวงตามองภาพในจอสี่เหลี่ยมอย่างเหม่อลอย  ก่อนที่เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ข้างตัวจะดังขึ้น  ยูชอนหยิบมันขึ้นมากดรับโดยไม่ต้องดูชื่อคนโทรเข้ามา

                    "ครับ"  เสียงกึ่งหวานกึ่งเข้มเอ่ยออกมาพร้อมกับรอยยิ้มจางๆ ที่มุมปาก

                    "...อืม หายแล้ว.."  แต่พอสนทนากับคู่สายไปได้สักพัก คิ้วบางก็เริ่มขมวดมุ่ย

                    "...หืม? งั้นเหรอ.. อืม! ครับ... หวัดดีครับ"  ร่างโปร่งหยอดเสียงหวานอ้อนพอเป็นพิธีแล้วกดวางสาย  จากนั้นก็กดดูบางอย่างในโทรศัพท์ต่อ

                    "ใช่อย่างที่คิดจริงๆด้วย..."  ริมฝีปากอิ่มเอ่ยเปรยเบาๆ

                    "กำลังดูอะไรอยู่อ่ะ ยูชอน..."  เสียงทักแหลมใสแว่วมาแต่ไกล  ก่อนที่เจ้าของเสียงจะนั่งปุกอยู่ข้างๆยูชอน

                    "ดูข้อความอยู่..."  เป็นคำตอบที่ทำให้คนที่เพิ่งมาถึงหน้าซีดลงไปเล็กน้อย

                    "ระ.. เหรอ"

                    "จุนซู นายแอบดูข้อความในมือถือฉันใช่ไหม"  ยูชอนถามขึ้นตรงๆ

                    "เปล๊า!?!"  โลมารีบส่ายหัวปฎิเสธอย่างรวดเร็ว

                    "ไม่ต้องมาแกล้งเลย"  ร่างโปร่งจ้องหน้าจุนซูอย่างรู้ทัน

                    "แต่ก็เอาเถอะ ครั้งนี้ฉันจะยกโทษให้ก็ได้"  ยูชอนพูดพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์

                    "จะให้ช่วยทำอะไรอีกล่ะ"  โลมาเอ่ยถามพลางทำแก้มป่อง  จนคนมองอดอมยิ้มไม่ได้

                    "งั้นก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆหน่อยสิ"  ยูชอนเอ่ยเสียงเรียบ จุนซูทำหน้าลังเลนิดหน่อย ก่อนจะยอมทำตามที่ยูชอนบอก

                    "คืองี้นะ..."  ร่างโปร่งเอียงหน้าเข้ามาใกล้โลมา  แล้วกระซิบบอกอะไรบางอย่างให้ฟัง  จุนซูเองก็เอียงหูฟังอย่างตั้งใจ ก่อนจะฉีกยิ้มกว้างอย่างถูกใจ


******************************************************************************************************************************
ในที่สุดก็เสร็จตอนแปดสักที แต่จะขึ้นไหมเนี่ย
ตอนนี้แจหมีอย่างเดียวเลย  หมีน้อยของเราน่ารักซ้า
อิจฉาแจอ่ะ ตุ๊กแกน้อยจะชิ่งหมีมาจากแจแล้ว
(ตุ๊กแกน้อยรักแจนะ แต่ตุ๊กแกน้อยรักหมีมากกว่าเวอร์ชั่นนี้เท่านั้นนะหมีจ๋า)

แจหื่นคำเดียวจบ ( หัวไชเท้าน้อย )

ไม่ใช่อย่างนั้นนะหัวไชเท้าน้อย แจไม่หื่นสักหน่อย
แค่อุบัติเหตุเล็กๆน้อยๆ....ตุ๊กแกน้อย