ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ไก่
"ด๊อง!ชอง! พวกนายเลิกทำตัวเป็นเด็กลักไก่กันสักทีสิ" แจจุงว่าสองสหายอย่างฉุนๆ
"ฉันยังไม่ทันได้ลักไก่เลยนะ โน่นเจ้าด๊องต่างหาก" ชองมินเถียงกลับไปพร้อมทั้งพยักเพยิดหน้าไปทางดองแฮ
"ฉันก็เปล่านะ แค่เห็นว่าพวกนายกำลังวุ่นๆ กันอยู่ก็เลยไม่ทันขออนุญาติ พอดีมือมันไปเองน่ะ เข้าใจฉันนะแจจุง" ดองแฮพยายามขอความเห็นใจจากคนตรงหน้าเต็มที่
"โห! นี่นายแถกันดื้อๆอย่างนี้เลยเหรอดองแฮ" ชองมินเปรยขึ้น
"เปล่าแถซะหน่อย ฉันพูดเรื่องจริงต่างหาก" ดองแฮทำหน้าตายใส่
"ดอง..."
"อ๊ากกกกกกกกก!!!!!!!!" ยังไม่ทันที่จะได้ทำอะไรก็มีเสียงกรีดร้องดังมาจากข้างนอกห้องครัวขัดขึ้น (เสียงร้องกระชากวิญญาณ... ตุ๊กแกน้อย - -! )
"ช่วยด้วยยย!! มีคนกำลังจะฆ่าพ้มมมม!!!!" จุนซูส่งเสียงขอความช่วยเหลืออย่างโหยหวน
"หยุดเดี๋ยวนี้นะไอ้โลมาบ้า!!!"
เมื่อได้ยินเสียงร้องอันไม่น่าฟังสักเท่าไร ทั้งสามคนที่อยู่ภายในห้องครัวจึงพร้อมใจกันโผล่หน้าออกมาดูสถานการณ์ด้านนอก
"นี่พวกนายเล่นอะไรกันน่ะจุนซู!" แจจุงดุคนทั้งสามที่กำลังเล่นวิ่งไล่จับ(?) กันอยู่
"พ้มไม่ได้เล่นนะ... พี่ฮีชอลกับฮยอกจะฆ่าพ้มต่างหากเล่า!" จุนซูตะโกนบอกขณะวิ่งหนีอย่างเอาเป็นเอาตาย
"เอะอะเสียงดังอะไรนักหนา คนกำลังพักผ่อนไม่มีมารยาทกันเลยหรือไง"
ยูชอนที่ถ่อสังขารออกมาจากห้องว่าขึ้น ทำให้ฮีชอลและฮยอกแจหันมาให้ความสนใจกับร่างโปร่ง โลมาจึงรอดตายไปอย่างหวุดหวิด
"โทษทียูชอน ว่าแต่ขานายเป็นไงบ้างค่อยยังชั่วแล้วหรือยัง" ฮีชอลเดินไปหาคนเจ็บทันที
ฮยอกแจหันไปทำตาเขียวใส่โลมาเพื่อเป็นการคาดโทษ ก่อนจะเดินตามฮีชอลไป
"ก็ดีขึ้นบ้างแล้วล่ะ.." ยูชอนเอ่ยตอบฮีชอล
เสียงประตูเปิดดังขึ้นจากอีกห้อง คนเจ็บและคนมาเยี่ยมต่างหันมองตามเสียงนั้น
"อ๊ะ! ทุกคน เกิดอะไรขึ้นเหรอ"
ยุนโฮที่เพิ่งออกมาจากห้องกล่าวขึ้นอย่างตกใจที่เห็นแขกผู้มาเยือนและสมาชิกในบ้านมองมายังตน เขารีบขยับเสื้อผ้าตัวเองให้ดูเรียบร้อยขึ้น
"นั่นสิครับ พวกเราต้องการสมาธินะครับ" ชางมินเอ่ยขึ้นจากด้านหลังยุนโฮอย่างหงุดหงิด
"ใช้สมาธิ? นี่ชางมินนายกำลังทำอะไรกับยุนโฮน่ะ" แจจุงมองคนทั้งสองอย่างสงสัย ภายในบ้านเงียบสงบขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
"เอ่อ.." ชางมินหันไปสบตายุนโฮเพื่อขอความเห็น
"พูดไปมันจะดีเหรอ ชางมิน" เด็กหนุ่มร่างสูงพยักหน้ารับเบาๆ
"คือพวกเรา.. ฉันว่าอย่าดีกว่านะชางมิน ฉันเขินน่ะ" ยุนโฮหันไปกระซิบกับเด็กหนุ่มร่างสูง แต่แจจุงก็หูดีพอที่จะได้ยินคำกระซิบของหมีน้อย
"นี่พวกนายทำอะไรกันแน่!" แจจุงตะโกนขึ้นมาอย่างเหลืออด และไม่ยอมเปิดโอกาสให้สองหนุ่มได้ตอบคำถาม
"ชางมิน!นายทำอะไรยุนโฮของฉัน!" ไม่พูดเปล่า เจ้าของเสียงได้เดินตรงไปยังร่างสูงทันที
"ใจเย็นๆ แจจุง พวกเราไม่ได้ทำอะไรกันสักหน่อย" ยุนโฮรีบห้ามทันที
"งั้นก็บอกสิ พวกนายกำลังปิดบังอะไรอยู่"
แจจุงลดเสียงต่ำลง จับจ้องไปยังคนทั้งสอง โดยมีสายตาอีก 4 คู่ คอยลุ้นอยู่เงียบๆ
"เอ่อ.. คือ.. ฉัน.." ยุนโฮก้มหน้าลงหลบตาคนตรงหน้า ตอนนี้ใบหน้าของหมีน้อยเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงจางๆ
ยุนโฮที่ถูกจ้องมองอยู่ไม่รู้จะทำยังไงต่อไป จึงหันหน้าขึ้นมองชางมินเพื่อขอความช่วยเหลือ
"ผมว่าเราบอกความจริงไปดีกว่าครับ เพื่อความสบายใจของทุกคน"
"ความจริง? นี่พวกนาย..." แจจุงมองหน้ายุนโฮที มองหน้าชางมินที
"ฉันไม่คิดเลยนะว่านายจะทำกับฉันแบบนี้ชางมิน ฉันอุตส่าห์ช่วยเรื่องนายกับยูชอนแท้ๆ"
"หืม?" ชางมินและยุนโฮต่างหันหน้ามองกันโดยอัตโนมัติอย่างไม่ได้นัดหมาย
"เอ่อ.. พี่แจครับ พี่คงไม่ได้คิดว่าผมกับพี่ยุนโฮ..."
ชางมินเริ่มสังเกตเห็นสายตาจากทุกคนที่มองมาทางเขาและยุนโฮอย่างไม่วางตาด้วยความอยากรู้อยากเห็น จะมีก็เพียงแต่ยูชอนเท่านั้นที่ดูแปลกไปจากคนอื่น แววตาของร่างโปร่งหม่นลงเล็กน้อย
"เอาเถอะชางมิน ถ้านายชอบยุนโฮจริงๆฉันก็ไม่ว่า" แจจุงมีสีหน้าเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด
"แต่นายอย่าทำให้ยุนโฮของฉันเสียใจเป็นอันขาด" คนกล่าวเสียงเข้ม
"นั่นไง ผมว่าแล้ว" ชางมินหันมองคนข้างๆ ที่ยืนตัวแข็งทื่อไปแล้ว
"พี่แจเข้าใจผิดแล้วครับ ผมกับพี่ยุนโฮไม่ได้ทำอะไรกันแบบนั้นสักหน่อย จริงไหมครับพี่ยุนโฮ.. พี่ยุนโฮ.."
ชางมินสะกิดคนตัวแข็ง แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะตอบรับแต่อย่างใด
"เข้าใจผิด? นายหมายความว่าไงน่ะชางมิน" จากความเศร้าถูกแทนที่ด้วยความงง
"เฮ้อ.." ชางมินถอนหายใจออกมาอย่างหน่ายใจ
"คือจริงๆแล้ว พี่ยุนโฮเขากำลังหัดถักโคเชอยู่น่ะครับ แล้วผมเข้าไปเห็นพอดี พี่เขาก็เลยขอให้ผมช่วยปิดเป็นความลับ แล้วก็ให้ผมอยู่ในห้องคอยดูต้นทางให้ก็เท่านั้นเอง ผมก็เลยเอาหนังสือเข้าไปอ่านในห้องพี่ยุนโฮ"
"โธ่เอ๊ย! คนอุตส่าห์ลุ้นเลยเชียว" ฮีชอลเอ่ยขึ้นอย่างเสียอารมณ์
ร่างโปร่งที่ยืนอยู่ข้างๆ ฮีชอลแอบลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ โดยไม่รู้ตัว
"มีเรื่องอะไรกันเหรอ" เสียงใสจากโบอาดังขึ้น ดวงตาฉายแววความอยากรู้
"เกิดอะไรขึ้น อยู่กันครบเชียว" เยซองที่เดินตามหลังโบอามาเอ่ยขึ้นบ้าง แต่ก็ยังไม่มีใครให้คำตอบสักคน
"โลมาน้อยของโบอาเกิดอะไรขึ้นเหรอ"
"ก็เจ้าพวกนั้นน่ะสิ มันไล่ฆ่าเค้าอ่ะ" โลมาอ้อนใส่ทันที พลางพยักเพยิดหน้าไปทางคู่กรณี
"อะไรกัน! ทำไมถึงมาทำกับโลมาน้อยของโบอาอย่างนี้ล่ะ" โบอามองทุกคนอย่างโกรธๆ
"ยังไม่มีใครทำอะไรเจ้าโลมาบ้านั่นสักหน่อย โบอา" ฮยอกแจรีบแก้ตัวทันที เพราะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
"โทษทีนะชางมินที่เข้าใจนายผิด ไปทำกับข้าวต่อดีกว่า" แจจุงรีบเดินออกจากสถานที่เกิดเหตุ และตรงไปยังห้องครัวทันที
เมื่อแจจุงเดินเข้าห้องครัวไป สิ่งที่ปรากฎตรงหน้าก็คือ...........
"เจ้าด๊องชองงง!!!!!!!" (ตุ๊กแกน้อยมิสามารถจะบรรยายได้ เพราะสงสารเจ้าสองตัวที่ฟิวชั่นกันไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว)
----------------------------------------------------------------------------------------
---------------------------------------------------------------------
-----------------------------------------
----------------------
-------
อาหารหลากหลายชนิดวางเรียงรายอยู่บนโต๊ะอาหารประจำบ้านดองบัง เหล่าสมาชิกทั้ง 5 และผู้มาเยือนจากเอสเจ ได้นั่งประจำที่กันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ทุกคนต่างพร้อมที่จะจัดการสิ่งที่อยู่ตรงหน้าได้อย่างทันที
แจจุงมองหน้าดองแฮและชองมินอย่างไม่วางตาก่อนจะลงมือจัดการอาหารของตน และขณะที่ชองมินกำลังเอื้อมมือจะตักไก่ในจานใหญ่นั้น ก็ถูกช้อนของใครบางคนขัดไว้
"แบ่งให้คนอื่นเขากินซะบ้างสิ" แจจุงเอ่ยขึ้นอย่างหน่ายๆ
"ไรอ่ะ ด๊องกินมากกว่าฉันอีก ทำไมว่าแต่ฉันล่ะ" ชองมินบ่นขึ้นอย่างไม่พอใจ
"ก็ดองแฮไม่กินไก่แล้วนี่" แจจุงปรายตาไปทางดองแฮที่นั่งทำตัวลีบอยู่ข้างๆชองมิน
"แต่กินตะหลิวแทน ^ ^ " รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นบนใบหน้า
"ชิ!" ชองมินจึงต้องจำใจดึงช้อนออกมาจากจานไก่และหันไปตักอาหารอย่างอื่นแทน
"โบอาจ๋า โลมาน้อยอยากกินไก่อ่ะ" จุนซูพูดพร้อมอ้าปากรอ
"งั้นชิ้นนี้ละกัน อ่ะ.. อ้าม..." โบอาจัดการจิ้มไก่และป้อนใส่ปากคนข้างๆ ด้วยหน้าตายิ้มแย้ม
"อืม อร่อยจังเลย ^ ^ " จุนซูทำหน้าระรื่นโดยที่ไม่รับรู้ถึงรังสีทมิฬที่บอยมาจากอีกมุมหนึ่งของโต๊ะ (สามสหาย sj นั่นเอง)
"ยุนโฮ.. ป้อนมั่งดิ" แจจุงทำตาปริบๆ ใส่หมีน้อย
"ฮะ! เอ่อ... แล้วแจจุงจะกินอะไรล่ะ" ยุนโฮเอ่ยถามเสียงเบา
"ไก่!" แจจุงเน้นเสียง (ยูชอนถึงกับสะดุ้ง เอ่อ นอกเรื่องไปหน่อย... ตุ๊กแกน้อย)
ยุนโฮตักไก่ขึ้นมาเตรียมป้อนแจจุง คนรออ้าปากรับไก่อย่างอารมณ์ดี
"ฉันอิ่มแล้ว ขอตัวก่อนนะ" ยูชอนเอ่ยขึ้นพลางลุกออกจากโต๊ะอาหาร
"ชางมิน นายอยู่ใกล้ๆ ช่วยพยุงยูชอนไปทีสิ" แจจุงบอกพลางตักข้าวใส่ปาก
"ผมว่าคงไม่จำเป็นหรอกครับ เพราะพี่ยูชอนก็ดีขึ้นแล้ว" ชางมินก้มหน้าตอบ
"อืม ฉันไปเองได้ไม่ต้องห่วงหรอก" ยูชอนบอกเสียงเบา ก่อนจะพยายามเดินเข้าห้องไป
ยูชอนทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงอย่างหมดเรี่ยวแรง ดวงตาเรียวสวยทอดมองออกไปข้างหน้าอย่างเหม่อลอย
"หมอนั่นไม่มาวุ่นวายกับเราก็ดีแล้วนี่.. ทำไมต้องรู้สึกใจหายอย่างนี้นะ.."
คนเจ็บเปรยกับตัวเองด้วยน้ำเสียงอันแผ่วเบา สีหน้าของร่างโปร่งหม่นลงเรื่อยๆ ยูชอนหลับตาลงแล้วใช้มือข้างหนึ่งจับไปที่หน้าอกตรงหัวใจของตัวเอง
"เราเป็นอะไรไปนะ..."
----------------------------------------------------------------------------------------
---------------------------------------------------------------
---------------------------------------
----------------------
----------
"แจจุง!แจจุง!"
คนที่กำลังออกกำลังกายด้วยการยกดัมเบลอยู่ในห้องของตน ต้องหยุดชะงักลงเพราะเสียงเรียก
"โห!กำลังดีเลย ใครมาเรียกเนี่ย" แจจุงวางดัมเบลลงกับพื้น แล้วเดินไปดูว่าใครกันที่มาขัดจังหวะ
เจ้าของห้องเปิดประตูออกดู ก็พบว่าร่างโปร่งกำลังยืนรออยู่ที่หน้าประตู
"อ้าว!ยูชอนมีอะไรเหรอ"
"คือ..ฉันมีเรื่องจะปรึกษากับนายหน่อยน่ะ.. ได้ไหม" ยูชอนบอกเสียงเบา
"ได้สิ งั้นเข้ามาในห้องก่อนเถอะ" แจจุงกล่าวต้อนรับ พลางพยุงยูชอนไปนั่งที่เตียงของตน
"อืม.. ขอบคุณนะ"
"นายมีอะไรจะปรึกษาฉันล่ะ" แจจุงเข้าประเด็นทันที
"เอ่อ.. ฉันอยากจะถามนายเรื่องเมื่อตอนนั้นน่ะ ที่นายพูดตอนนั้นมันหมายความว่ายังไงเหรอ" ยูชอนเอ่ยถามเสียงเบาลงกว่าเดิม
"เรื่องนั้น? เรื่องไหนล่ะ ฉันพูดตั้งหลายเรื่องแน่ะจำไม่ได้หรอก"
"ก็.. เรื่อง.. ที่นายบอกว่านายช่วยชางมินเรื่องฉันไง"
"ช่วยชางมินเรื่องนาย? ฉันพูดอย่างนั้นเหรอ จำไม่เห็นได้เลย" แจจุงตอบหน้าตาย
"งั้นเหรอ.. แต่ฉันว่าฉันได้ยินนายพูดนะ"
"เหรอ แล้วฉันพูดว่าไงล่ะ" แจจุงถามเสียงเรียบ
"นายบอกว่า นายอุตส่าห์ช่วยชางมินเรื่องฉันหรือไงนี่แหละ.. ฉันก็ได้ยินไม่ชัดเหมือนกัน" ยูชอนเอ่ยตอบด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยมั่นใจ
"อ๋อ! เรื่องนั้นเอง ทำไมล่ะนายข้องใจอะไรเหรอ"
"เอ่อ.. คือ.. ฉันอยากรู้ว่านายหมายความไงน่ะ"
"ก็หมายความตามที่พูดนั่นแหละ สงสัยอะไรอีกล่ะ" แจจุงเริ่มมีสีหน้าเบื่อหน่ายจากการตอบคำถาม
"แล้วที่บอกว่าช่วยน่ะ หมายถึงช่วยให้ฉันกับชางมินคืนดีกันใช่ไหม"
"ก็ใช่น่ะสิ เลิกถามได้แล้วคนจะยกดัมเบลต่อ" แจจุงทำหน้าไม่พอใจ
"เอ่อ.. คือ.. ฉันอยากให้นายช่วยฉันเหมือนกับที่ช่วยชางมินได้ไหม" ยูชอนเอ่ยบอกเสียงเบา พลางก้มหน้าหลบสายตาเพื่อน
"ช่วยอะไรล่ะ.." แจจุงถามด้วยเสียงเซ็งๆ พลางมองดัมเบลของตนที่วางอยู่บนพื้น
"เอ่อ.. ถ้านายไม่อยากช่วยก็ไม่เป็นไร... ฉันไม่กวนแล้วล่ะ..." ยูชอนค่อยๆ ลุกขึ้นยืนและพยายามเดินออกจากห้องของแจจุงไป
"เฮ้อ.. จะมาก็มาจะไปก็ไปมันเสียเวลาไหมเนี่ย" แจจุงบ่นขึ้นพลางหยิบดัมเบลขึ้นมายกต่ออีกรอบ
ยูชอนพยุงตัวเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องของชางมินพอดี ร่างโปร่งยืนมองดูประตูห้องอยู่นาน ก่อนจะตัดสินใจเคาะประตูเบาๆ
ประตูถูกเปิดออกโดยร่างสูง เจ้าของห้องจ้องมองคนตรงหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉย
"..มีอะไรเหรอครับ.. พี่ยูชอน" ร่างสูงกล่าวถามเสียงเรียบ
"เอ่อ..." ยูชอนได้แต่อ้ำอึ้งพูดอะไรไม่ออกเมื่อเห็นสีหน้าของอีกฝ่าย
"ถ้าพี่ไม่มีอะไร ผมจะได้ไปอ่านหนังสือต่อ"
"อืม.. เอ่อ.. ขอโทษนะ" คนเจ็บก้มหน้าบอกเสียงเบา ก่อนจะขยับตัวเดินไป
"ฮั่นแน่! กำลังทำอะไรกันอยู่เอ่ย" โลมาที่ไม่รู้โผล่มาจากมุมไหน เอ่ยทักคนทั้งสองด้วยเสียงใส
"จุนซูนายมาก็ดีแล้ว ฉันกำลังจะไปหานายอยู่เลย พอดีมีเรื่องจะคุยด้วยน่ะ" ชางมินเอ่ยขึ้นโดยไม่สนใจใครอีกคนที่มองอยู่
"มีเรื่องอะไรก็ว่ามาดิ" จุนซูตอบอย่างหน้าชื่นตาบาน
"เข้าไปคุยกันในห้องดีกว่า" ชางมินกล่าวพลางปรายตาไปยังคนเจ็บ
"ก็ได้"
โลมารีบเดินเข้าไปในห้องของชางมินอย่างรวดเร็ว ยูชอนได้เพียงแต่มองตามหลังจุนซูไปเงียบๆ เพราะเขาไม่กล้ามองหน้าเจ้าของห้องตรงๆ
"นี่เราเป็นอะไรอีกแล้ว ทำไมต้องสนใจเจ้าลิงแก่แดดนั่นด้วย" ยูชอนถอนหายใจออกมาเบาๆ และพยายามพยุงตัวเดินไปยังห้องของตนช้าๆ
"แล้วตกลงมีเรื่องอะไรเหรอชางมิน" จุนซูเอ่ยถามขณะนอนกลิ้งอยู่บนเตียง
"ก็ไม่มีอะไรหรอก" ชางมินกล่าวเสียงเรียบ
"แล้วเมื่อกี้นายบอกว่ามีทำไมอ่ะ"
"ฉันเปลี่ยนใจแล้ว นายจะไปไหนก็ไปเหอะ"
"อ้าว!แล้วกัน ไล่กันซะงั้น" โลมาทำหน้ามุ่ย พลางเด้งตัวลงจากเตียงของชางมิน
"งั้นฉันไปกวน เอ๊ย! ไม่ใช่.. ไปคุยกะยูชอนก็ได้"
"อืม" ชางมินตอบโดยไม่มองหน้าโลมา
"ไปล่ะคร้าบ!" จุนซูตะโกนบอกพร้อมร่อนออกไปจากห้องของชางมิน
เด็กหนุ่มร่างสูงที่ในมือถือหนังสือไว้ สายตามองตรงไปยังหนังสือ แต่ความจริงแล้วกลับไม่ได้อ่านมันเลย ภาพในหัวของเขากลับมีเพียงคนเจ็บที่มายืนเคาะประตูในตอนแรก จะทำยังไงกับความรู้สึกนี้ดีนะ เขาควรจะตัดใจ อย่างนั้นถูกต้องแล้วเหรอ
******************************************************************
จบสักทีจะหลับแหล่ว! ง่วงอ่ะ ตุ๊กแกน้อยเกือบได้ตายคาคอมแล้วไหมล่ะ
ตอนไก่เนี่ย ตุ๊กแกน้อยเหมาเกือบทั้งตอนเลยอ่ะ
จับหัวไชเท้าน้อยยัดลงไหไปแล้ว ก็เลยแต่งเองเลย ไม่รู้จะถูกใจกันหรือเปล่า
พอแต่งคนเดียวแล้ว แจรั่วไปเลย เหอะ เหอะ
ขอโทษแฟนๆแจจ๋าด้วยนา
ชอบคู่หูด๊องชองที่สุดเลย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น