คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #59 : special : JaeHo..........100%
เม็ดกระดุมที่เชื่อมให้เสื้อเชิตสีฟ้าอ่อนปกปิดผิวเนียนขาวละเอียดน่าสัมผัสค่อยๆ ถูกปลดออกทีละเม็ดด้วยอาการที่ไม่เร่งรีบเท่าใดนัก หลังจากนั้นมือบางจึงเลื่อนเปิดรั้งคอเสื้อโชว์เนินไหล่และแผงอกขาวสีน้ำนมจนเสื้อเชิตนั้นหลุดออกจากตัวไป
ใบหน้ามนทำปากยื่นเล็กน้อยอย่างขัดใจก่อนจะยื่นใบหน้าเรียวหวานของตนเข้าไปใกล้เจ้าของโครงหน้าคมและใช้ดวงตากลมโตสวยฉ่ำจ้องมองชายหนุ่มเหมือนกับจะเย้ายวนเชิญชวนให้อีกฝ่ายเข้ามาขย้ำตัวเอง
"ทำไมแจชนะอยู่คนเดียวเลยล่ะ..." ริมฝีปากหยักชมพูเรื่อขยับตามจังหวะการพูดจาก่อนจะเผลอกัดเอาไว้ด้วยความไม่พอใจ
"ของแบบนี้มันขึ้นอยู่ที่ดวงนะยุนโฮ" แจจุงทำเสียงขรึมพร้อมกับยกยิ้มมีชัยและจ้องมองอีกคนไม่วางตา จากนั้นแจจุงก็เริ่มทำการแจกไพ่อีกครั้ง แต่ยุนโฮกลับหมดอารมณ์ที่จะเล่นด้วยแล้ว เพราะตนนั้นเป็นฝ่ายแพ้อยู่คนเดียวหลายรอบแล้ว
"ฉันว่าเล่นไปก็เท่านั้นแหละ...สู้ถอดเสื้อผ้าฉันออกไปให้หมดเลยไม่ดีกว่าเหรอ เล่นยังไงก็ไม่ชนะสักที" พูดบอกประชดประชันพร้อมกับปรายสายตามองคนเจ้าเล่ห์ด้วยท่าทีงอนๆ
"พูดจริงหรือเปล่า" ไม่พูดเปล่าแจจุงกลับโถมตัวคร่อมร่างบางที่ตนผลักให้นอนลงกับพื้นอย่างรวดเร็ว
"แล้วแจคิดว่าฉันพูดจริงหรือเปล่าล่ะ..." เสียงหวานพูดบอกอย่างพร่าแผ่วพร้อมด้วยรอยยิ้มและดวงตาที่หวานฉ่ำเหมือนกับจงใจยั่วกันชัดๆ
แจจุงไม่รีรออะไรทั้งสิ้นจัดการกับเรียวปากที่เอ่ยเชื้อเชิญก่อนเลยเป็นอันดับแรก ปลายลิ้นร้อนแตะไล่ที่กลีบปากบางอยู่ครู่จึงค่อยละลาบละล้วงเข้าไปในโพรงปากยุนโฮเพื่อไล่ต้อนล้อกับเรียวลิ้นของร่างบาง ความหอมหวานรัญจวนใจสร้างแรงปราถนาให้กับชายหนุ่มเริ่มอยากที่จะสัมผัสและสำรวจไปทั่วเรื่อนร่างของคนช่างยั่วเหลือเกิน
"แจจุง..." แล้วเสียงหวานก็ร้องทักเหมือนกับต้องการให้ชายหนุ่มหยุดการกระทำลงไว้แค่นั้น แต่สำหรับคนที่เครื่องติดแล้วจะให้มาดับเครื่องกันกลางทางก็ใช่ที่ มือหนายังคงไล้ไปตามสัดส่วนของร่างบางที่นุ่มนิ่มจนคล้ายกับหมอนอยู่อย่างไม่เลิก
"นี่...แจจุง..." ตากลมใสมองจ้องไปที่แจจุงพร้อมกับเท้าคางเกยลงไปที่ขอบเตียงมองดูการกระทำของชายหนุ่มอย่างประหลาดใจ
"อือ...ยุนโฮ..." เสียงทุ้มครางเรียกชื่อของคนรักทั่งที่ยังหลับตาอยู่ตลอดเวลา
"เอาหมอนฉันไปเล่นทำไมอ่ะ" ยุนโฮมองจ้องแจจุงที่กำลังลวนลามหมอนหนุนของตัวเองด้วยสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมาเล็กน้อย แต่ดูเหมือนชายหนุ่มจะไม่ทันได้รับรู้ถึงเสียงเรียกของร่างบางเลยแม้แต่น้อย ทำให้ยุนโฮต้องปีนขึ้นไปหาแจจุงบนเตียงอย่างรวดเร็ว
"ตื่นได้แล้ว! หมอนฉันเปื้อนน้ำลายแจหมดแล้วนะ" ว่าพลางยื้อดึงเอาหมอนคืนมาจากชายหนุ่ม
"หืม...?" แจจุงปรือหรี่ตาขึ้นมามองดูคนตรงหน้าด้วยสีหน้างุนงงเล็กน้อย
"ทำไมแต่งตัวเร็วจังเลยยุนโฮ...มามะ ฉันยังไม่หนำใจเลย" เอ่ยพูดออกมาด้วยน้ำเสียงงัวเงียพร้อมกับทำท่าจะถลาเข้าหาหมีน้อย แต่ยุนโฮว่องกว่าจึงรีบคว้าหมอนกระโดดหนีแจจุงได้อย่างหวุดหวิด
"พอเลย...ไม่ต้องเอาหมอนฉันไปเล่นอีกนะคนบ้า! :>O<: " พูดจบก็เดินชิ่งหนีแจจุงออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว
คนเพิ่งตื่นก็เลยได้แต่นิ่งอื้ออยู่ครู่รอสมองประมวลผล จนได้รับคำตอบว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในตอนต้นมันเป็นแค่ความฝันเท่านั้น เพราะในความเป็นจริงยุนโฮคงไม่มีทางจะยอมให้แจจุงได้ง่ายๆ ขนาดนั้นหรอก ทำให้ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาอย่างเสียดาย จากนั้นก็เริ่มวางแผนในใจหวังจะฮุบหมีน้อยด้วยวิธีที่ผุดขึ้นมาในความฝัน แจจุงกระตุกยิ้มอย่างมีเลสนัยก่อนจะลุกออกจากเตียงจัดแจงอาบน้ำแต่งตัว แล้วค่อยไปตามหาอุปกรณ์เสริมสำหรับการหลอกล่อหมีน้ยอผู้น่าฟัดน่ากอดและน่ากระทำ (ออกแนวหื่นสุดๆ - - )
เมื่อหาในห้องนอนของตนกับหมีน้อยไม่พบแจจุงก็ตั้งใจว่าจะไปถาหาเอาจากจุนซู ไม่ก็ยูชอนหรือชางมินอาจจะเห็นกันก็ได้ แต่พอออกจากห้องปุ๊บก็เหมือนกับตัวชาไปวูบหนึ่ง เพราะเจ้าหลานชายตัวแสบที่ไม่รู้ว่ามันดันโผล่มาเอาตอนไหนกำลังไปนั่งออดอ้อนฉอเลาะอยู่กับหมีน้อยสุดรักสุดเลิฟของแจจุงเข้าน่ะสิ
"อ๊ะ! แจจุงออกมาพอดีเลย พี่สาวแจเขาฝากดงฮยอนไว้น่ะบอกว่าเดี๋ยวตอนเย็นๆ จะมารับ" พุดจบยุนโฮก็ป้อนเค๊กที่ตนอุตส่าห์หวงไม่ยอมให้แจจุงแตะต้อง แต่กลับให้เด็กหัวเห็ดทรงเดียวกับแทมินวงชายนี่เป๊ะ พอเห็นแล้วแจจุงก็รู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมาตะหงิดๆ
"อร่อยจังเลยฮะฮยอง ^O^ " ดงฮยอนทำเสียงอ่อนเสียงหวานอ้อนใส่ยุนโฮ จนคนมองนึกอยากจะเอามือเข้าไปสัมผัสที่ศรีษะด้วยความรักความเอ็นดูเสียจริง -=-
"ฮยองฮะท่าทางคุณลุงแจจุงจะเป็นโรคลมชัคนะฮะ ดูสิเริ่มเกร็งไปทั้งตัวแล้ว" ดงฮยอนกล่าวบอกด้วยหน้าตาใสซื่อพลางชี้ไม้ชี้มือไปทางแจจุงคล้ายกับชี้ลิงชิมแปนซีที่อยู่ในสวนสัตว์
"เอ๋!?" ยุนโฮทำท่าตกใจกับคำบอกกล่าวของเด็กชายหัวเห็ด
"พูดดีนักนะไอ้เด็กเห็ด!" แจจุงว๊ากใส่ก่อนจะพุ่งเข้าชาร์ตหลานชายตัวเอง
"แจจุงอย่าแกล้งเด็กสิ!" แล้วชายหนุ่มก็ต้องเบรคเท้ากระทันหันเมื่อเจอคำประกาศิตจากนายอันเป็นที่รัก
"ฮยองฮะ...คุณลุงแจจุงน่ากลัวจังเลยฮะ" ดงฮยอนทำตัวสั่นน้อยๆ พร้อมกับเข้าไปกอดนัวเนียร่างบาง ทำให้แจจุงต้องกำหมัดแน่นด้วยความอิจฉาเด็ก
"ไอ้เด็กเห็ด!ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่าฉันเป็นน้าแกนะเฟ้ยไม่ใช่ลุง!" แจจุงโวยให้อีกครั้งเนื่องจากทนกับสรรพนามที่ถูกเรียกต่อไปไม่ได้แล้ว รวมถึงการกระทำอันแสนน่าอิจฉานั่นด้วย
"ก็ออมม่าบอกให้เรียกงี้นี่นา" ดงฮยอนกระพริบตาปริบเหมือนไม่รู้ความ ยิ่งทำให้แจจุงรู้สึกหมั่นไส้เข้าไปอีก
"แจจุง...ดงฮยอนเขายังเด็กอยู่นะไปพูดจาแบบนั้นได้ยังไงกัน" หมีน้อยว่าปรามอย่างไม่พอใจ ส่วนชายหนุ่มก็ได้แต่ทำหน้ามุ่ยไม่กล้าเถียงอะไรกลับไปเดี๋ยวจะพาลโกรธตนเอาเสียอีก
"อ๊ะ! ดงฮยอนนี่นา ^ ^ " ยูชอนได้ยินเสียงเลยโผล่หน้าออกมาดูและพอเห็นเห็ดพวกเดียวกันก็ตรงรี่เข้าไปหาอย่างรวดเร็ว
"มิกกี้ฮยอง!!" พอเห็นคนที่เรียกทัก เด็กชายเจ้าของฉายาเห็ดก็วิ่งพรวดเข้าไปหาบ้างและทำท่าว่าจะโถมตัวเข้ากอดร่างบาง แต่ก็ถูกมือหนาขององครักษ์ประจำกายยูชอนสะกัดเอาไว้ทำให้ดงฮยอนได้แต่กวัดแกว่งแขนไปมา
"ชางมิน!! ทำอะไรน่ะ" ร่างบางเอ่ยดุร่างสูงอย่างไม่พอใจขณะมองดูดงฮยอนด้วยท่าทางสงสาร
"ชางมินฮยองใจร้าย..." ดงฮยอนหยุดนิ่งพร้อมกับทำหน้าจะร้องไห้
"อ๊ะ!! ดงฮยอนอย่าร้องนะ" แล้วยูชอนก็เข้ามาแย่งเห็ดน้อยมาอุ้มไว้ จากนั้นเจ้าหนูเห็ดก้ซบหน้าลงกับไหล่ของยูชอนในทันทีเหมือนกับร้องไห้
"สำออยล่ะสิไม่ว่า" แจจุงบ่นพูดขึ้นมาเบาๆ แต่ก็ดังพอที่ยุนโฮจะส่งสายตาดุมาให้ก่อนจะเดินเข้าไปหายูชอนที่ยังอุ้มดงฮยอนไว้อยู่
"ไม่ร้องนะครับ ไปกินขนมกันต่อเถอะนะ" ยุนโฮพูดปลอบเด็กชายที่เอาแต่ซุกหน้าอยู่กับไหล่ของยูชอนพร้อมกับลูบหลังดงฮยอนเบาๆ
"555+ ^ ^ " แต่ยังมีหนึ่งชีวิตที่ดูจะเริงรื่นผิดกับบรรยากาศที่มาคุเสียเหลือเกิน
"มีความสุขอะไรนักหนาฮะจุนซู" แจจุงทักถามขึ้นอย่างเซ็งกับชีวิต
"...จะไม่ให้ผมมีความสุขได้ไงล่ะ..ในเมื่อผมมีนัดเดทกับโบอานี่นา" จุนซูเอ่ยบอกอย่างอารมณ์ดีขณะเดินออกไปจากบ้าน
"ไม่เหมือนคนแพ้ทางเด็กแถวๆ นี้หรอก อิ ยะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
แจจุงทำหน้าเจ็บใจแต่ก็ไม่สามารถจะทำอะไรได้ จึงได้แต่ขบฟันกรอดอย่างข่มอารมณ์
"พี่ยูชอนครับจะได้เวลาหนังฉายแล้วนะ ถ้าไม่รีบเตรียมตัวเดี๋ยวไม่ทันหรอก" ชางมินเอ่ยเตือนร่างบางพลางมองจ้องหน้าปัดนาฬิกาไปด้วย
"จ้าๆ...งั้นพี่ไปก่อนนะดงฮยอน ^ ^ " ร่างบางบอกลาเห็ดน้อยก่อนจะวิ่งไปควงแขนร่างสูงด้วยท่าทาทงอ้อนๆ
"ฮยองฮะ...ผมอยากไปเที่ยว" ดงฮยอนทำตาใสอ้อนขอหมีน้อย
"แล้วดงฮยอนอยากจะไปไหนล่ะครับ" ยุนโฮถามพลางลูบผมของเด็กเห็ดอย่างเอ็นดู
"ไปสวนสนุกฮะ ^O^ " เด็กชายตอบรับด้วยท่าทีเริงร่า
"จะไปทำไมอยู่ที่บ้านนี่แหละสบายสุดๆ แล้ว" แจจุงพูดพลางเปลี่ยนช่องทีวีทำเป็นไม่ใส่ใจกับหลานของตน
"ถ้างั้นเดี๋ยวฉันไปกับดงฮยอนสองคนก็ได้" ยุนโฮเอ่ยบอกอย่างไม่เรื่องมากอะไร
"อ๊ะ! ได้ไงอ่ะ นายต้องอยู่กับฉันสิยุนโฮ" แต่ชายหนุ่มกลับร้องท้วงอย่างไม่ยอม
"คุณลุงแจก็ได้อยู่กับฮยองทุกวันอยู่แล้วนี่ฮะ" เด็กเห็ดเอ่ยหน้าซื่อ
"ถูกอย่างที่ดงฮยอนว่าเลยแหละ" หมีน้อยเองก็เห็นดีเห็นงามกับคำพูดของเด็กไปด้วย แจจุงจึงหันไปมองจ้องหน้าหลานชายอย่างคาดโทษ
"ชิ! ฉันเปลี่ยนใจแล้วฉันจะไปด้วย" แจจุงจิ๊ปากอย่างขัดใจก่อนจะลุกไปดึงตัวร่างบางพาเดินกลับเข้าไปในห้องนอนด้วยกัน
"ถ้างั้นเราก้ไปเปลี่ยนชุดกันนะ" ชายหนุ่มส่งสายตากรุ้มกริ่มไปให้หมีน้อย ทำเอาใบหน้าหวานซับสีเลือดขึ้นมาในทันที แต่แจจุงก็ต้องทำหน้าเซ็งโลกขึ้นมาอีกครั้งเมื่อถูกหลานชายตัวดีเดินตามตนและร่าบางเข้าไปในห้องด้วย
"จะเข้ามาทำไมไปรออยู่ข้างนอกโน่น" ว่าพลางชี้นิ้วไปยังประตูห้อง แต่ดงฮยอนกลับทำหน้าเหรอหราแล้วหันมองจ้องยุนโฮด้วยสีหน้าอ้อนๆ
"ให้ดงฮยอนอยู่ในนี้ก็ได้นี่ ไม่เห็นจะเป็นไรเลย" ร่างบางหันมาบอกแจจุงตาปริบ ทำให้ชายหนุ่มกล่าวค้านอะไรไม่ออกและนึกอยากจะเอาไอ้เจ้าหลานชายตัวแสบไปจับยัดขังไว้ในห้องน้ำเดี๋ยวนี้เสียเลย ตนจะได้มีเวลาอยู่กันตามลำพังกับยุนโฮเสียที...ขัดกันได้ตลอดเลยสิน่า...
แต่ยังไม่ทันไรสภาพอากาศข้างนอกตัวบ้านก็เริ่มเปลี่ยนแปลงขึ้นเรื่อยๆ ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีครึ้มขึ้นพร้อมกับส่งเสียงครวญครางให้น่ารำคาญใจเล่น แล้วไม่นานสายน้ำก็แข่งกันกระหน่ำพรมลงมายังพื้นเบื้องล่าง
"ว้า...ฝนตกซะแล้ว อย่างนี้ก็อดไปเที่ยวเลยน่ะสิดงฮยอน" ร่างบางหันมาทำหน้าเสียดายแทน
"ไม่เป็นไรฮะ อยู่บ้านก็ได้" เด็กชายตอบด้วยรอยยิ้มบางๆ พลางส่ายหน้าไปมาน้อยๆ
"น่ารักจริงๆ เลยนะเราเนี่ย" แล้วยุนโฮก็เข้าไปหยิกแก้มดงฮยอนอย่างหมั่นเขี้ยวก่อนจะหอมแก้มตามอีกที ทำเอาแจจุงมองตามด้วยความอิจฉาตาร้อน แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ ได้แต่เก็บหนี้แค้นนี้เอาไว้ในใจ
"โอ๊ย!!" จู่ๆ แจจุงก็ล้มพักนั่งอยู่ที่พื้นพร้อมกับร้องโอดครวญเสียงดัง ทำให้ร่างบางต้องรีบผละออกมาจากดงฮยอนเพื่อเข้าไปดูอาการของชายหนุ่ม
"แจจุงเป็นอะไรน่ะ" ยุนโฮถามขึ้นด้วยสีหน้าเป็นกังวล
"เจ็บจังเลยยุนจ๋า..." แจจุงคว้ามือบางมาทาบที่อกซ้ายพร้อมกับทำสีหน้าทรมาน
"ทำไมถึงได้เจ็บล่ะ...ไปหาหมอกันไหม...อ๊ะ! แต่ว่าฝนตกอยู่นี่นา" เอ่ยขึ้นด้วยท่าทางร้อนรนเป็นอย่างมาก
"ไม่ต้องหรอก...แค่ยุนคอยอยู่ใกล้ๆ ฉันก็ดีขึ้นแล้ว" แจจุงทำเสียงอ้อนพร้อมกับส่งสายตาชวนขนลุกให้กับร่างบาง
"ออมม่าเคยบอกว่าอาการแบบนี้เขาเรียกว่าโรคเรียกร้องความสนใจฮะฮยอง อะป๊าเป็นบ่อย" เด็กชายหัวเห็ดเอ่ยขึ้นหน้าตาใสซื่อเหมือนไม่รู้ความ
"หืม?" หมีน้อยขมวดคิ้วมองหน้าแจจุงเป็นเชิงตั้งคำถาม
"อ๊า...รู้สึกค่อยยังชั่วขึ้นเยอะแล้วไปหาอะไรกินดีกว่า" แจจุงลุกขึ้นยืนบิดตัวไปมาทำท่าสดชื่นก่อนจะเดินชิ่งหนีไป
"เจ้าเล่ห์นักนะแจ คอยดูเถอะ..." หมีน้อยมองตามอย่างคาดโทษ
เสียงหัวเราะคิกคักระหว่างหมีน้อยรางบางกับเด็กชายหัวเห็ดดังขึ้นเป็นระยะอย่างไม่สนใจใครอีกคนที่กำลังนอนเท้าคางมองดูอยู่บนเตียงด้วยสีหน้าเซ็งๆ
"แจ...ฉันหิวน้ำอ่ะ" ยุนโฮหันมาบอกพลางกริบตาปริบด้วยสีหน้าออดอ้อน
"อะ...เอ่อ...เดี๋ยวฉันไปเอามาให้" พอเห็นสีหน้าและสายตาของร่างบางต่อมหื่นก็เริ่มทำงานขึ้นมาทันที แต่ติดตรงที่ว่าเจ้าหลานชายตัวดีดันอยู่ด้วยไม่งั้นคงจะได้ทำอะไรๆ ได้สะดวกไปแล้ว
"ผมขอโค๊กนะฮะ" ดงฮยอนบอกกล่าวทั้งที่ยังจ้องดูทีวีเกมไม่ละสายตาพร้อมกับรัวนิ้วกดจอยอย่างเมามัน
"เป็นเด็กเป็นเล็กมาใช้ผู้ใหญ่อย่างนี้ได้ไง..." แต่พอเห็นสายตาของยุนโฮก็จำต้องออกไปเอามาให้แต่โดยดี
จากนั้นไม่นานแจจุงก็กลับเข้ามาพร้อมด้วยโค๊กสองกระป๋อง แต่ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้ทันทิ้งตัวลงนั่งดีๆ ก็ถูกคนน่ารักทำสีนห้าไม่พอใจใส่
"ฉันจะเอาน้ำเปล่านะไม่ใช่โค๊ก"
"อ้าว...เดี๋ยวผมไปเปลี่ยนมาให้ใหม่ก็ได้คร๊าบ..." แจจุงลากเสียงยาวอย่างเหนื่อยๆ
"แจจุงน่ารักที่สุดเลย" แล้วหมีน้อยก็ยิ้มหวานออกมา ทำให้ชายหนุ่มมีกำลังกายกำลังใจขึ้นมาเต็มเปลี่ยนก่อนจะรีบออกไปที่ห้องครัวเปลี่นเอาน้ำเปล่ามาให้ยุนโฮ
"ขอบใจนะ" ร่างบางอมยิ้มน่ารักประกอบพลางรับขวดน้ำมาดื่ม
"อ๊ะ..." แต่พอกระดกดื่มไปได้หน่อยน้ำก็หกใส่เสื้อยืดเสียอย่างนั้น ด้วยความบางของเนื้อผ้าทำให้มองเห็นทะลุไปไหนต่อไหนเมื่อเสื้อแนบกับแผ่นอกยิ่งเพิ่มความล่อแหลมเข้าไปอีก
"แจขอผ้าซับน้ำหน่อยสิ" ยุนโฮหันมาบอกโดยไม่ทันได้สังเกตเห็นถึงสายตาและปฏิกริยาที่อีกฝ่ายมองมาทางตน เพราะมัวแต่ห่วงว่าน้ำจะหกใส่เครื่องเกม
"หา...อะ...แป๊บนึงนะ..." แจจุงแอบกลืนน้ำลายดังเอื๊อกก่อนจะรีบไปหาผ้ามาให้ตามที่ร่างบางบอก
"แจฉันอยากกินเค๊กอ่ะ" แล้วยุนโฮก็ทำเสียงอ้อนน่ารักขึ้นมาอีกพร้อมกับส่งสายตากลมแบ๊วไปให้แจจุง
"...แต่ว่านายให้ดงฮยอนกินหมดไปแล้วไม่ใช่เหรอ" เล่นเอาชายหนุ่มแทบไม่อยากจะละถอนสายตาจากคนตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย
"ถ้างั้นก็ไปซื้อให้หน่อยได้ไหม" หมีน้อยจับแจจุงมาวางทาบตรงอกที่ยังเปียกชื้นอยู่เลยด้วยท่าทางอ้อนขอ
"แล้วมีรางวัลให้ป่ะ" หัวใจของชายหนุ่มเต้นแรงอย่างควบคุมไม่อยู่แล้ว ก็คนตรงหน้าเล่นทำท่าทำทางน่าให้เข้าไปจับกดเสียจริงๆ
"เดี๋ยวฉันเลี้ยงเค๊กแจเอง ^O^ " ร่างบางเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มหวานอารมณ์ดี
"ฉันไม่อยากได้เค๊ก ขอเป็นอย่างอื่นแล้วกัน ^ ^ " แจจุงยิ้มร่าอย่างมีแผน
"แล้วแจอยากได้อะไรเหรอ" คนตัวบางเอียงหน้าเล็กน้อยอย่างสงสัย
"เอาไว้คิดออกเมื่อไรจะบอกแล้วกัน" ทำเป็นพูดไปอย่างนั้นเองแหละ ทั้งที่ความจริงแจจุงนั้นมีคำตอบอยู่ในหัวตั้งแต่แรกแล้ว
"อืม...เอางั้นก็ได้" หมีน้อยทำท่าคิดอยู่ครู่ก่อนจะยอมพยักหน้าตอบตกลงโดยดี
"ถ้างั้นเดี๋ยวฉันจะรีบกลับมานะ"
"อืม...รีบไปรีบมานะ ^ ^ " ยุนโฮตอบรับด้วยรอยยิ้มหวานท่าทางน่ารัก จนแจจุงเห็นเหมือนกับมีออร่าสีชมพูออกมาจากตัวร่างบาง ทำให้ชายหนุ่มถึงกับมองค้างด้วยท่าทางตะลึงงัน
"แจจุง..." แล้วหมีน้อยก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ เมื่อไม่เห็นว่าแจจุงจะมีท่าทีขยับเขยื้อนไปไหนเสียที
"อ่า...จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะคร๊าบ!" แล้วอยู่ๆ แจจุงก็เลือดกำเดาไหลออกมาก่อนจะรีบวิ่งออกไปจากห้อง
"อ๊ะ! แจเลือดเลือดกำเดาไหลล่ะ" หมีน้อยพยายามจะเรียกรั้งเอาไว้ แต่ก็ไม่ทันซะแล้ว
"แล้วแจจะเป็นอะไรไหมนะ" ยุนโฮมองตามพลางเอียงคอน้อยๆ อย่างเป็นห่วง
แจจุงที่วิ่งออกมาจากห้องของยุนโฮรีบตรงดิ่งเข้าไปในห้องเก่าของตัวเองทันทีพลางคว้ากล่องกระดาษทิชชู่ติดมือไปด้วย
มือหนาหยิบหมอนหนุนที่ไม่ค่อยได้ใช้งานขึ้นมาปิดหน้าตัวเองไว้ก่อนจะส่งเสียงร้องออกมาอย่างเก็บกด
"อ๊ากกก!!" แจจุงใช้หมอนเก็บกักเสียงไม่ให้ดังเล็ดลอดออกไปจากห้องเพื่อระบายสิ่งที่กำลังเก็บกั้นเอาไว้อยู่ เพราะเมื่อครู่ดันเกิดเผลอไปลอบปอกเปลือกหมีน้อยทางสายตาเข้าให้
"แฮ่ก..." แจจุงเอาหมอนออกใจใบหน้าก่อนจะเปลี่ยนเป็นเอามานอนหนุนแทน
"ฮึ้ย! คอยดูเถอะไอ้ตัวแสบกลับไปเมื่อไรนายไม่รอดเงื้อมมือฉันแน่ยุนโฮ" แจจุงว่าพลางกำหมัดอย่างมุ่งมั่นก่อนที่เลือดกำเดาจะพุ่งกระฉูดออกมาอีกครั้ง เพราะดันเผลอไปคิดถึงตอนที่กำลังปอกเปลือกหมีน้อยทางสายตาเมื่อครู่นี้ผสมกับนึกถึงความฝันเมื่อตอนก่อนหน้านี้
"นายจะเซ็กซี่ยั่วยวนเกินไปแล้วนะยุนโฮ..." บ่นพลางหยิบกระดาษทิชชู่มาซับเลือดออก
แจจุงกางร่มวางทิ้งไว้ที่โถงทางเข้าบ้านก่อนจะรีบตรงดิ่งเอาเค๊กไปให้หมีน้อยอย่างรวดเร็ว แต่ชายหนุ่มก็ต้องทำสายตาแปลกใจเมื่อพบว่าหมีน้อยและเด็กเห็ดได้นอนหลับไปด้วยกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
"เฮ้อ..." แล้วชายหนุ่มก็ได้ถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะขยับผ้าห่มเลื่อนคลุมให้คนทั้งคู่ จากนั้นก็หันไปเก็บเกมและแผ่นเกมที่ถูกวางทิ้งไว้เกลื่อนกลาดกระจายอยู่เต็มพื้น
"เด็กกันทั้งคู่เลยให้ตายสิ" ว่าพลางส่ายหน้าอย่างปลงๆ พอเก็บเสร็จก็หันไปมองคนที่อยู่บนเตียงก่อนจะยิ้มกริ่มออกมา
แจจุงค่อยๆ ทิ้งตัวนอนบนเตียงข้างร่างบางแล้วก็วางวงแขนเกี่ยวรัดเอวบางเอาไว้จากทางด้านหลังด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์ พอเห็นว่าร่างบางยังคงไม่มีปฏิกริยาอะไรก็เริ่มสอดมือเข้าไปในเสื้อยืดตัวบางและเริ่มทำการลูบไล้ผิวเนียนอย่างแผ่วเบา
"อื๊อ..." ยุนโฮครางร้องออกมาอย่างรำคาญและทำท่าว่าจะขยับหนีแต่ก็ถูกแจจุงรั้งเอาไว้ไม่ปล่อย ทำให้ร่างบางต้องขยับพลิกตัวหันไปมองคนที่กำลังรบกวนเวลาการนอนของตน
"ฉันง่วงนะ...แจ" หมีน้อยปรือตามองอย่างงัวเงียก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง แต่ดูเหมือนว่าแจจุงจะไม่ยอมปล่อยให้ร่างบางหลับสบายๆ เริ่มเข้าไปนัวเนียคลอเคลียใกล้ๆ แถวต้นคอขาวนวล
"อ๊ะ...แจอ่ะ!" หมีน้อยทำหน้ามู่ไม่พอใจในทันที
"ชู่...เบาๆ สิ เดี๋ยวดงฮยอนก็ตื่นหรอก" แจจุงรีบทำท่าจุ๊ปากเป็นการเตือน ยุนโฮเลยทำได้แค่หน้าบึ้งใส่เท่านั้น
"ฉันก็แค่จะมาเอารางวัลที่ออกไปซื้อเค๊กมาให้นายเท่านั้นเองนะ"
"แล้วแจจะเอาอะไรล่ะ" ตากลมใสมองจ้องอย่างรอคำตอบ
จากนั้นใบหน้าคมก็เลื่อนขยับเข้าไปแตะสัมผัสริมฝีปากหยักอย่างแผ่วเบาก่อนจะเริ่มกดย้ำอย่างลึกซึ้งขึ้นพร้อมกับมือหนาที่ล้วงเข้าไปในสาปเสื้อย่างเผลอเคลิ้ม
"อื๊อ...พอแล้ว" ร่างบางจึงขยับล่าถอยออกมาเองก่อนจะลุกหนีด้วยใบหน้าแดงเรื่อ
"เขินเหรอ..." แล้วแจจุงก็รีบลุกตามเข้าไปกอดพร้อมแกล้งแซวแหย่คนน่ารัก
"ยุนโฮไม่ได้ตอบแต่ก้มหน้างุดเพียงอย่างเดียว
"ไม่เห็นต้องเขินเลย" แจจุงพูดบอกด้วยรอยยิ้มถูกอกถูกใจกับท่าทีของร่างบาง
"ดงฮยอนก็อยู่นะ เดี๋ยวเขาก็ตื่นขึ้นมาเห็นเข้าพอดีหรอก..." ตาใสหันไปช้อนมองชายหนุ่มก่อนจะหันกลับไปมองทางเด็กน้อยที่กำลังหลับอย่างไม่รู้เรื่องราว
"ถ้างั้นเราก็ไปอยู่ที่อื่นสิง...จะได้ไม่รบกวนดงฮยอนยังไงล่ะ" ว่าแล้วก็ช้อนตัวร่างบางขึ้นอุ้มในทันที
"แจจุง!" ยุนโฮร้องขึ้นอย่างตกใจ แต่ก็ไม่กล้าส่งเสียงดังมากนัก เพราะกลัวเด็กชายที่กำลังหลับสบายอยู่จะตื่นขึ้น ส่วนแจจุงก็เอาแต่ยิ้มกริ่มไม่พูดอะไร
พอถึงห้องนั่งเล่นร่างบางก็ถูกวางตัวลงบนโซฟานุ่มอย่างแผ่วเบาก่อนที่แจจุงจะคร่อมทับร่างบางตามลงมาอย่างรวดเร็ว ตากลมโตช้อนมองคนบนร่างอย่างตกใจ แต่จะให้ขยับหนีก็ไม่ทันเสียแล้ว
"เอ่อ...แจจุงฉันหนักนะ" เจ้าของพวงแก้มแดงเรื่อเอ่ยบอกเสียงเบา
"แค่หนักเหรอ..." แจจุงโน้มหน้าเข้าไปกระซิบพลางเลิกเสื้อยืดของร่างบางขึ้นเผยให้เห็นผิวขาวอมชมพู จากนั้นก็เลื่อนใบหน้าลงไปกดจูบที่ผิวเนียนซึ่งไม่ได้ถูกเสื้อยืดปกปิดเอาไว้
"อะ...อย่า..." ยุนดฮพยายามผลักดันอีกคนออกห่างด้วยความเขินอาย
"นายใจร้ายกับฉันมากเลยนะ...ไม่ยอมสนใจฉันเลย" พูดจบก็ขบเม้มตรงหน้าอกจนขึ้นสีเด่นชัด
"...อ๊ะ...ปะ...เปล่านะ..." ยุนโฮพยายามผลักไหล่กว้างให้ออกห่างจากตัว แต่ก็ไม่เป็นผล แจจุงยังคมโลมไล้ผิวเนียนไปทั่วทั้งเรือนร่างของร่างบาง
"อ๊ะ...ตรงนั้นไม่ได้นะ..." ยุนโฮรีบร้องห้ามทันทีเมื่อนิ้วเรียวของชายหนุ่มสะกิดโดนยอดอกสีหวาน พอเห็นปฏิกริยาจากร่างบางแจจุงก็ยกยิ้มอย่างได้ใจก่อนจะใช้เรียวปากครอบครองยอดอกเสียเลย
"อื๊อ..." ดวงตกลมโตปรือหรี่ลงและส่งเสียอืออึงอย่างรู้สึกเสียวซ่าน พวงแก้มนุ่มขึ้นสีแดงอย่างชัดเจน
มือหนาเริ่มเคลียไล้ต่ำลงไปเรื่อยๆ จนถึงขอบกางเกง โดยที่อีกคนก็เริ่มเผลอไผลไปกับอารมณ์ที่แจจุงคอยมอบให้อยู่ตลอดเวลา แต่แล้วมือหนาก็ต้องชะงักหยุดลงเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
"ชิ!" แจจุงจิ๊ปากอย่างขัดใจเมื่อโดนขัดจังหวะเสียได้ มือหนาหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงเพื่อกดรับสาย
"ครับ..." จากนั้นแจจุงก็นิ่งฟังอยู่ครู่ด้วยสีหน้าที่เซ็งหนักยิ่งกว่าเดิม
"...อือ...เข้าใจแล้ว" พูดจบก็กดตัดสายทันที
"ใครเหรอแจ" ยุนโฮเอ่ยถามตาแป๋วด้วยความอยากรู้
"พี่สาวฉันเองแหละ..." แจจุงเอ่ยตอบด้วยสีหน้านิ่ง
"เขาบอกว่าฝากดงฮยอนไว้ก่อนพรุ่งนี้ถึงจะมารับ"
"อย่างนั้นเหรอ ถ้างั้นคืนนี้ก็ให้ดงฮยอนนอนกับพวกเรานะ" ยุนโฮเอ่ยบอกยิ้มหวาน
"ก็ได้...แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนนะ" ว่าพลางขยับใบหน้าเข้าไปใกล้ๆ ริมฝีปากหยักสวย
"อะ...อะไรเหรอ..." ดวงตากลมใสมองจ้องอย่างเกรงๆ
"ก็...ตัวนายไง ^ ^ " พูดจบก็กดริมฝีปากบดเบียดเข้าหาอย่างรุกเร้าพร้อมกับไล้ต้นขาลากขึ้นไปหาสะโพกมน ทำให้ร่างบางส่งเสียงอื้ออึงออกมาอย่างแผ่วเบา จากนั้นแจจุงก็ซุกหน้าลงที่ซอกคอขาวแล้วกดเน้นจนเกิดรอยแดงขึ้น
"ฮยองฮะ...คุณลุงแจจุง..." แล้วเสียงดงฮยอนก็ได้ดังขึ้นขัดความสุขของแจจุงอีกครั้ง
"อ๊ะ..." ด้วยความตกใจยุนโฮจึงได้เผลอออกแรงผลักแจจุงร่วงลงไปกองกับพื้น ส่วนตัวเองก็รีบลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว
"โอ๊ย! หลังฉันเดาะแล้วมั้งเนี่ย" แจจุงร้องครวญครางพร้อมกับพยายามลูบหลังตัวเองปอยๆ
"มีอะไรเหรอดงฮยอน" ยุนโฮหันไปถามยิ้มหวานโดยที่ไม่ได้สนใจแจจุงเลย
"ฉันเจ็บอยู่นะช่วยสนใจกันหน่อยสิ..." แจจุงทำเสียงเหมือนคนไร้เรี่ยวเรง
"อ๊ะ! ขอโทษทีเป็นอะไรมากหรือเปล่า" ยุนโฮรีบหันไปดูอาการชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว
"ช่วยดึงฉันลุกขึ้นทีสิ" ว่าพลางยื่นมือไปให้ร่างบางช่วย แล้วยุนโฮก็คว้ามือไปจับมือหนาไว้ แต่กลับถูกแจจุงดึงให้ร่วงไปหาในทันที
"คุณลุงแจจุงกับฮยองเล่นไรกันอ่ะ เล่นด้วยดิ" ดงฮยอนเห็นยุนโฮที่ทับอยู่บนตัวแจจุงพอดีก็เข้าใจว่าทั้งสองคนกำลังเล่นอยู่จากนั้นก็วิ่งเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว
"เรากำลังเล่นมวยปล้ำกันอยู่น่ะสนใจป่ะล่ะ ^ ^ " แจจุงเอ่ยตอบพร้อมกับยักคิ้วกวนๆ ใส่หมีน้อยก็เลยถูกตีเข้าที่ตนแขนไปทีด้วยความหมั่นไส้
"เรากำลังเล่นเป็นเครื่องบดกับหมูสับต่างหากล่ะดงฮยอน" ยุนโฮหันไปบอกกับเด็กชายด้วยรอยยิ้มบาง
"ฉันเป็นเครื่องบดส่วนคุณลุงแจก็เป็นหมูสับไง" ว่าแล้วก็สาธิตวิธีเล่นให้เด็กชายหัวเห็ดดูด้วยการกลิ้งทับแจจุงไปมา
"อ๊า!" แจจุงร้องออกมาคล้ายกับเจ็บปวดเป็นอย่างมาก
"ดงฮยอนก็มาลองเป็นเครื่องบดดูสิสนุกนะ" จากนั้นก็เปลี่ยนผลัดให้ดงฮยอนมานอนทับแจจุงแทน แล้วเด็กชายก็กลิ้งไปมาบดแจจุงตามที่ร่างบางบอก
"โอ๊ย!!" ส่วนแจจุงก็ยังร้องครวญครางไม่เลิก โดยที่เด็กโตกับเด็กเล็กต่างหัวเราะชอบใจกันอย่างสนุกสนาน
"ฝากไว้ก่อนเถอะยุนโฮ...พรุ่งนี้นาย...อ๊าก!!" แจจุงร้องลั่นเพราะฝีมือของร่างบางที่จับชายหนุ่มดัดขาเลียนแบบหมอนวดไทย
"ก็เห็นว่าแจเมื่อยก็เลยอยากนวดให้น่ะ...เนอะ" ยุนโฮหันไปขอความร่วมมือจากเด็กชายในทันที
"ฮะ! ^O^ " ดงฮยอนรับคำด้วยท่าทางชอบใจเป็นที่สุด จากนั้นแจจุงก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเลย ถูกกลบด้วยเสียงร้องของตัวเองที่โอดครวญไม่หยุดเพราะฝีมือของเด็กทั้งสอง(?)
"มื้อเย็นจะกินอะไรกันดี...พิซซ่าแล้วกัน พิซซ่าน่ะแหละเนอะ" แจจุงเอ่ยขึ้นเหมือนกับถามความเห็น แต่ตัวเองกลับคว้าโทรศัพท์ตั้งท่าจะโทรออกเต็มที่
"ผมอยากกินซูชิฮะ" ดงฮยอนยกมือขึ้นเอ่ยบอกก่อนที่แจจุงจะทันจิ้มนิ้วลงไปที่ปุ่มหมายเลข
"กินพิซซ่าน่ะแหละดีแล้วสะดวกกว่า" แต่แจจุงก็ยังยืนกรานคำเดิม
"ฉันก็อยากกินซูชิด้วยด้วยเหมือนกันอ่ะแจ" หมีน้อยส่งสายตาประกายวิ้งวับอ้อนขอ แต่ชายหนุ่มก็ยังทำสีหน้าชั่งใจอยู่ดี
"จะกินซูชิ! จะกินซูชิ!" แล้วเด็กทั้งสองคนก็ช่วยกันส่งเสียงร้องประท้วงกันอย่างเมามัน
"รู้แล้วๆ ซูชิก็ซูชิ...เฮ้อ" ในที่สุดแจจุงก็ต้องจำยอมไปโดยปริยาย
"แจเลี้ยงด้วยน้า" ยุนโฮเอ่ยขอพร้อมกับส่งยิ้มหวานตามสไตล์คนขี้อ้อน
"มีรางวัลหรือเปล่าล่ะ" แจจุงหรี่ตามองอย่างเจ้าเล่ห์
"เดี๋ยวฉันกับดงฮยอนนวดให้...เนอะ" ยุนโฮรีบตอบรับเสียงแข็งขันก่อนจะหันไปหาพวกอย่างเด็กเห็ด
"ฮะ! ^O^ " ดงฮยอนเองก็ดูเหมือนจะสนุกไปด้วย จนแจจุงได้แต่ทำหน้าเซ็ง
หลังจากที่แจจุงสั่งอาหารเป็นที่เรียบร้อยแล้วยุนโฮก็ลากให้ชายหนุ่มมานั่งที่โซฟา จากนั้นตัวเองก็แบ่งหน้าที่กับเด็กชายช่วยกันนวดแจจุงอย่างที่บอก โดยให้ดงฮยอนคอยบีบแขน แล้วตัวเองก็ทุบไหล่
"คุณลุงแจจุงแล้วเมื่อไรออมม่าจะมารับล่ะฮะ ดึกมากไหมอ่ะ" ดงฮยอนเอ่ยถามขึ้นพร้อมกับทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายมา
"เออ ลืมบอกไปแม่นายบอกว่าจะมารับนายพรุ่งนี้น่ะ"
พอได้ฟังคำตอบเจ้าเห็ดน้อยก็ทำหน้าหงอยลงมาทันทีแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ยุนโฮเห็นสีหน้าของเด็กชายก็มองหน้าแจจุงเหมือนกับต้องการบอกว่าให้ทำอะไรสักอย่าง
"นายไม่อยากอยู่กับฉันแล้วก็ยุนโฮหรือไงถึงได้ทำหน้าแบบนั้นน่ะ" ถามพลางยีหัวอีกฝ่ายจนยุ่ง
"อ๋า! ผมเสียทรงหมดแล้วนะคุณลุงแจจุง" ดงฮยอนรีบจัดผมตัวเองในทันทีโดยไม่ได้ตอบคำถามที่แจจุงถามมา
"ดงฮยอนเบื่อที่จะอยู่กับฉันแล้วเหรอ" หมีน้อยเอ่ยถามพลางทำหน้าตาให้น่าสงสาร
"เปล่านะฮะไม่ใช่อย่างนั้น...ผมก็แค่คิดถึงออมม่าเฉยๆ" ดงฮยอนรีบตอบปฏิเสธแล้วเปรยพูดออกมาอย่างแผ่วเบา
"ยี้...เด็กติดแม่" แจจุงทำหน้าล้อเลียนเจ้าหนูเห็ดขึ้นมาทันที
"ผมเปล่าติดแม่นะฮะ!" เด็กเห็ดรีบเถียงค้านขึ้นมาหน้ามู่
"ถ้าไม่ได้ติดแม่แล้วจะร้องหา 'ออมม่าๆ' ทำไม" แจจุงทำเสียงล้อเลียนไม่เลิก
"ผมยังไม่ทันร้องเลยนะ!" ดงฮยอนทำหน้ามู่ยิ่งกว่าเก่าเสียอีก
"แจจุงอ่ะ ทำไมถึงได้ไปแกล้งดงฮยอนอย่างนั้นล่ะ" หมีน้อยรีบเอ่ยว่าผู้ใหญ่ใจร้ายในทันที
"แกล้งที่ไหน ฉันพูดความจริงต่างหากล่ะ" แจจุงเอ่ยตอบหน้าตาย
"ไม่ต้องไปสนใจลุงแจจุงเขาหรอก เราไปเล่นเกมกันดีกว่านะดงฮยอน" แล้วร่างบางก็หันไปปลอบใจเด็กชายหัวเห็ด
"เกมเหรอ...อ๊ะ!!" จากนั้นดงฮยอนก็ร้องลั่นด้วยสีหน้าตกใจสุดขีด
"เป็นอะไรเหรอดงฮยอน เจ็บตรงไหนเหรอ" ยุนโฮรีบกล่าวถามอย่างเป็นห่วง
"ผมลืมไปเลยว่ากำลังเล่นเกมค้างไว้อยู่" พูดจบก็วิ่งปรู๊ดเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็วโดยไม่รีรออะไรทั้งสิ้น
"ซะงั้นน่ะ เปลี่ยนอารมณ์เร็วดีชะมัด...ไม่รู้ไปเอาไอ้นิสัยแบบนี้มาจากไหนกันน้า" แจจุงว่าพลางส่ายหัวน้อยๆ เหมือนกับปลงตกกับหลานชายตัวเอง
"ก็คงจะได้มาจากคนแถวๆ นี้ซะล่ะมั้ง" ยุนโฮตอบแทรกขึ้นมาด้วยหน้าตาใสซื่อเหมือนคนไร้ความผิด
"พูดแบบนี้คิดจะหาเรื่องกันเหรอ" แจจุงหรี่ตามองร่างบางคล้ายกับจะเอาเรื่อง
"เปล่าซะหน่อย ^ ^ " หมีน้อยทำหน้าทำตาไม่รู้ไม่ชี้แล้วก็ทุบนวดไหล่แจจุงเหมือนจะหลีกเลี่ยงข้อหาที่อีกฝ่ายมอบให้
"เดี๋ยวนี้ชักจะเถียงเก่งขึ้นเยอะเลยนะ" แจจุงยื่นหน้าตายๆ ไปใกล้ๆ กับร่างบาง
"ใครจะไปเหมือนแจล่ะที่มารยาเป็นตั้งแต่กำเนิด" ยุนโฮทำเชิดหน้าใส่อย่างไม่ยอมแพ้
"โอ๊ะ...เจ็บจี๊ดขึ้นมาทันที" ชายหนุ่มยกมือขึ้นมาจับที่หน้าอกตรงที่มีก้อนเนื้อเต้นตุบๆ อยู่พร้อมกับทำสีหน้าเหมือนเจ็บปวดเป็นอย่างมาก
"เจ็บมากขนาดนั้นเลยเหรอ" หมีน้อยทำหน้าเห็นใจขึ้นมาทันที ส่วนแจจุงก็รีบพยักหน้าหงึกหงักเป็นการตอบรับ
"ถ้าอย่างนั้น..." มือบางยื่นจับใบหน้าคมพร้อมกับทำสีหน้าเป็นห่วงสุดๆ
"สมน้ำหน้า! ^O^ " แล้วจากนั้นก็พูดขึ้นมาด้วยสีหน้าระรื่นชื่นบานเป็นอย่างมากพร้อมกับใช้มือทั้งสองตะปบใบหน้าของแจจุงด้วยท่าทีสะใจ
'ฉึก' แจจุงรู้สึกเหมือนโดนสอนปักเข้ากลางหน้าผากจนรู้สึกชาวาบไปทั้งตัวกับคำพูดของร่างบางและแรงมือที่ตรงเข้ากับแก้มทั้งสองข้าง จากนั้นก็เริ่มตัวแข็งเป็นหินก่อนจะค่อยๆ รู้สึกว่าตัวเองนั้นกลายเป็นทรายแล้วปลิวไปตามสายลมในทันที
"ฮะ ฮะ ฮะ! ล้อเล่นน่ะ ^O^ " หัวเราะไปทุบมือลงกับพื้นไปอย่างสะใจกับท่าทางของชายหนุ่มก่อนจะขยับตัวเข้าไปโอบคอชายหนุ่มจากทางด้านหลังด้วยท่าทางแสนอ้อน
"ไม่ต้องมาทำเป็นตบหัวแล้วลูบหลังเลย" แจจุงปรายหางตามามองแบบเคืองนิดๆ จากนั้นร่างบางก็ยื่นหน้าเข้าไปแตะริมฝีปากกับชายหนุ่มเบาๆ แล้วละออกมาส่งยิ้มหวานให้อีกที
"คิดจะยั่วฉันหรือไงฮะ" แจจุงมองใบหน้าของคนรักอย่างไม่วางตา
"แล้วไม่ชอบเหรอ ถ้าไม่ชอบทีหลังจะได้ไม่ทำ" เอ่ยถามพลางรอดูท่าทีของอีกคน
"ชอบ..." เอ่ยตอบกลับหน้าตาย
"แต่อยากได้มากกว่านี้อีกนี่นา : >< : " จากนั้นก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นงอแงเหมือนเด็กๆ ขึ้นมาทันที
"แค่นี้แหละพอแล้ว" ว่าพลางดีดหน้าผากแจจุงไปทีด้วยความหมั่นไส้ก่อนจะเดินไปทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ ชายหนุ่ม
"...ไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอ" ส่วนแจจุงก็ทิ้งตัวลงนอนตักหมีน้อยในทันทีพร้อมกับจับมือบางวางไว้บนอกด้วยท่าทางอ้อนๆ
"ไม่ได้ใจร้ายสักหน่อย แจจุงน่ะแหละที่เป็นพวกจอมลามก" ว่าแล้วก็บีบจมูกคนที่กำลังหนุนตักตัวเองต่างหมอนเสียเลย
"อ๊า!" แจจุงร้องออกมาก่อนจะคว้ามือบางมาจูบเสียจะได้หมดปัญหา
"ฉันไม่ได้ลามกนะ เพราะเป็นนายหรอกฉันถึงได้อยากจะสัมผัสไปซะทุกส่วนให้ได้มากที่สุดเท่าที่ความรักฉันมีต่อนายเลยยังไงล่ะ" เอ่ยบอกออกมาด้วยสายตาจริงจัง ทำให้คนฟังใบหน้าแดงเรื่อขึ้นมาทันที
"ฟังเหมือนจะดูดีเลยเนอะ" ทำเป็นไม่เชื่อ แต่ก็พยายามกลั้นยิ้มอย่างสุดความสามารถ
"ฉันพูดจริงๆ ไม่เชื่อจะพิสูจน์ให้ดูก็ได้" พูดจบก็โน้มคอร่างบางให้ลงมาใกล้กับใบหน้าของตัวเองหมายจะลิ้มรสริมฝีปากหยักสวยตรงหน้า แต่เสียงออดหน้าบ้านก็ดังขึ้นเสียก่อนเล่นเอาแจจุงทำหน้าเซ็งโลกขึ้นมาทันที
"ให้มันได้อย่างนี้ทุกทีสิน่า..." บ่นสบถกับตัวเองเบาๆ
"เอ่อ...สงสัยซูชิคงจะมาส่งแล้วล่ะ" ยุนโฮทำหน้าลำบากใจแทน แล้วแจจุงก็ต้องจำใจลุกไปเปิดประตูดูอย่างช่วยไม่ได้และคนตรงหน้าก็เป็นคนส่งซูชิจริงๆ อย่างที่ร่างบางว่า
"มาเร็วดีนะ" แจจุงเอ่ยขึ้นกึ่งประชดอยู่ในที
"ครับ ทางร้านของเรามีสโลแกนว่า 'สั่งปั๊บส่งปุ๊บถึงใจลูกค้า' ครับ ^ ^ " เด็กหนุ่มที่มาส่งซูชิยืนยิ้มหน้าบานอย่างภาคภูมิใจในผลงานของตน
"อืม...ถึงใจจริงๆ" ส่วนแจจุงก็เพียงแค่ยกยิ้มมุมปากเท่านั้น ส่วนสายตาราวกับคนที่ผิดหวังมาครั้งแล้วครั้งเล่า ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนถูกสายลมพัดปะทะโดนเข้าใบหน้าวูบหนึ่งยิ่งเพิ่มความเจ็บปวดลึกๆ ในใจ
"ฮ้าว..." เสียงหาวหวอดๆ ดังมาจากเด็กชายที่นั่งอยู่ทางด้านซ้ายมือแจจุงซึ่งกำลังถือครองจอยเกมเอาไว้อยู่ ดวงตานั้นปรือหรี่ลงมาเพราะความง่วงที่เข้าครอบงำ แต่เจ้าตัวก็ยังฝืนทนเอาไว้อยู่ดี
"ถ้าง่วงก็ไปนอนได้แล้ว ได้เวลาเด็กนอนแล้วด้วย" แจจุงเอ่ยบนออกมาเมื่อเห็นสภาพของหลายชาย
"แต่ผมยังไม่ผ่านด่านนี้เลยอ่ะ..." เอ่ยบอกด้วยท่าทางงัวเงียเล็กน้อย
"เอาเป็นว่าเดี๋ยวฉันเคลียร์ด่านนี้ให้นายเอง ส่วนนายก็ไปนอนได้แล้ว" แจจุงเอ่ยต่อรองขึ้นมาทันที เจ้าเด็กหัวเห็ดทำท่าคิดอยู่ครู่ก่นจะยื่นจอยเกมไปให้ผู้มีศักดิ์เป็นน้า แล้วก็ปีนขึ้นไปนอนบนเตียงอย่างรวดเร็ว
ส่วนแจจุงก็หันมาสนใจเกมที่หลานชายเล่นค้างเอาไว้ก่อนจะรู้สึกถึงน้ำหนักที่ทิ้งลงมาบนบ่า จึงหันไปดูก็พบว่าหมีน้อยได้เอนซบลงมากับไหล่กว้างของตนและหลับไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ ชายหนุ่มถึงกับยิ้มตามในความน่ารักของคนข้างกาย
"ให้ตายสิ...เด็กจริงๆ" ถึงจะบ่นพูดออกมาแบบนั้น แต่ก็ยังคงยิ้มไม่หุบ แล้วมือหนาก็เกลี่ยไล้เส้นผมที่ปิดแก้มนวลอยู่ให้เกี่ยวทัดหู จนเผยความเนียนขาวของผิวเนื้อให้เห็น จากนั้นก็กลับไปตั้งหน้าตั้งตาเล่นเกมต่ออยู่พักหนึ่งก่อนจะหันมาปลุกร่างบางที่ยังคงหลับสนิทอยู่กับไหล่ของตน
"ยุนโฮ...ไปนอนบนเตียงได้แล้ว" เอ่ยเรียกพร้อมกับสะกิดเบาๆ
ยุนโฮค่อยๆ ลืมตาขึ้นมามองดูคนปลุกด้วยท่าทางสะลึมสะลือเหมือนยังไม่ตื่นดีพร้อมกับขยับตัวนั่งด้วยท่าทีเอนไปเอียงมาแล้วขยี้ตาไปด้วย
"ขึ้นไปนอนบนเตียงเถอะ ฉันก็จะนอนแล้วเหมือนกัน" เอ่ยบอกด้วยท่าทางที่ดูอ่อนเพลียอยู่เล็กน้อย
"เดินไม่ไหว...อุ้มหน่อยสิ..." ด้วยความที่ขี้เกียจและง่วงนอนอย่างเต็มที่ก็เลยอ้อนใส่อย่างน่ารัก แล้วมีหรือที่แจจุงจะปฎิเสธจึงจัดการอุ้มตัวคนน่ารักพาไปยังที่นอนทันที หมีน้อยยื่นหน้าไปหอมแก้มชายหนุ่มพร้อมกับรอยยิ้มหวานเป็นการตอบท้าย
"ขอบใจ...^ ^ " จากนั้นก็ขยับตัวเข้าหาดงฮยอนที่หลับสนิทอย่างไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น
"ขี้อ้อนแบบนี้...ไว้รอให้อยู่ด้วยกันสองคนก่อนเถอะ" แจจุงมองดูร่างบางพร้อมกับยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย จากนั้นห้องทั้งห้องก็มืดลง
+++++++++++++++++++++
ความรู้สึกอึดอัดแน่นอย่างบอกไม่ถูกเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็ทั้งหนักและหายใจไม่ออกจนขยับตัวไม่ได้ราวกับถูกใครกดทับร่างเอาไว้ แจจุงพยายามจะฝืนดิ้นขยับให้หลุดจากความรู้สึกนี้ แต่ยิ่งดิ้นเท่าไรกลับยิ่งเหมือนกับถูกกอดรัดแน่นมากขึ้นกว่าเดิม แว่บแรกที่นึกได้ตัวเองจะต้องถูกผีอำเป็นแน่...ผีอำ!! O[]O!!! พอคิดได้ดังนั้นชายหนุ่มก็รีบเปิดตาลืมขึ้นในทันที เป็นไงเป็นกันดีกว่าจะต้องมาขาดอากาศหายใจตายเอาตอนนี้
"ยุ...ยุนโฮเองหรอกเหรอ..." ชายหนุ่มเปรยขึ้นเสียงเบาก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่เป็นหมีอำไม่ใช่ผีอำ จากนั้นก็ออกแรงขยับให้คนบนร่างลงมานอนข้างตัว แต่ดูเหมือนว่าจากหมีน้อยจะกลายเป็นเป็นตุ๊กแกน้อยไปแล้ว เนื่องจากเกาะแจจุงแน่นไม่ยอมปล่อยด้วยสาเหตุใดก็ไม่ทราบได้
"ยุนโฮ...ฉันหายใจไม่ออกน้า...ถึงจะชอบก็เถอะ" แจจุงสะกิดเรียกคนที่ยังหลับอุตุอยู่บนตัวตนเอง
"...อืม...งึม...งำ..." แต่ดูเหมือนว่าคนถูกปลุกจะไม่ยอมรับรู้อะไรด้วยเลย นอกจากจะตอบกลับมาเป็นเสียงงึมงำอะไรสักอย่าง
"ถ้าไม่นอนดีๆ ฉันจะปล้ำนะ" แจจุงแกล้งขู่ออกมาเสียงเจ้าเล่ห์
"..." แต่ก็ไร้วี่แววตอบรับกลับมาอยู่ดี จากนั้นชายหนุ่มก็หันมองรอบตัวเมื่อไม่เห็นหลานชายตัวดีก็กระหยิ่มอย่างมีแผน
"นายไม่ตอบฉันถือว่านายอนุญาติแล้วนะยุนโฮ...แต่ถึงไม่อนุญาติฉันก็ไม่สนแล้ว" พูดจบก็จัดการพลิกตัวร่างบางบนร่างให้มานอนอยู่ภายใต้ร่างกายของตันแทน
เมื่อเปลี่ยนไปนอนอยู่บนที่นอนหมีน้อยก็ขดตัวนอนเหมือนกับเด็กๆ โดยไม่สนใจอะไรรอบข้างเลย ส่วนคนหื่นที่คร่อมร่างบางอยู่นั้นก็มองดูยุนโฮด้วยสายตาเล้าโลมก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าไปสูดดมกลิ่นหอมจากเนื้อตัวของยุนโฮด้วยท่าทางปลื้มอกปลื้มใจเป็นที่สุด
"ฮิๆ...อย่าสิ..." หมีน้อยหัวเราะออกมาเบาๆ ทั้งที่ยังคงหลับตาอยู่พลางขยับดิ้นหนีสัมผัสของแจจุง
พอเห็นปฏิกริยาจากร่างบางชายหนุ่มก็กดริมฝีปากฝังลงที่ซอกคอขาวในทันที
"อ๊ะ...มันจั๊กจี๋น้า...คิก..." ยุนโฮปรือตาขึ้นมองคนตรงหน้าพร้อมกับหัวเราะออกมาอีก
"ฉันจะนอนนะ...แจอย่ากวนสิ..." ว่าพลางแตะนิ้วไปที่ปลายจมูกโด่งของคนบนร่างอย่างไม่ค่อยพอใจนัก แต่ในสายตาของแจจุงกลับดูเหมือนว่าอีกฝ่ายกำลังยั่วตนเสียมากกว่า
"ก็นอนไปสิ..." พูดพลางซุกไซร้ไปที่แผ่นอกเนียนนุ่ม
"ฉันง่วงนะ...ต้องออกไปนั่งรอส่งดงฮยอนตั้งแต่เช้า" ยุนโฮเอ่ยว่าหน้ามู่
"แล้วทำไมไม่ปลุกฉันล่ะ..." ไม่ถามเปล่ายังคงนัวเนียอยู่กับผิวเนียนไม่เลิก
"อื๊อ...ก็ปลุกแล้ว แต่แจไม่ตื่นนี่...อ๊ะ..." มือบางพยายามดันหัวของชายหนุ่มให้ออกห่างจากยอดอกของตัวเอง
"แต่ยังไงฉันก็ต้องทำโทษนายที่มาทำให้ฉันเกือบขาดอากาศหายใจตั้งแต่เช้า" เอ่ยต่อรองด้วยรอยยิ้มกริ่มสีหน้ากะล่อน
"...ไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย" คนตัวบางทำหน้าคิดอยู่ครู่ก่อนจะบอกปัดออกมา
"ก็เมื่อกี้นายนอนทำฉันอยู่จำไม่ได้หรือไง" แจจุงจ้องมองใบหน้าเรียวเล็กอย่างไม่วางตา
"หืม...ฉันทับแจเหรอ ไม่ใช่ที่นอนแบบพิเศษเหรอ" คนถามทำสีหน้ารื่นเริงขึ้นมาทันที
"ถ้างั้นนายก็มาเป็นที่นอนแบบพิเศษให้ฉันบ้างสิ" พูดจบก็เริ่มลวนลามคนใต้ร่างอีกครั้ง
"อ๊า! ฮะๆๆ ไม่เอานะ" ถึงปากจะปฏิเสธ แต่ปฏิกริยาท่าทางกลับดูตรงข้ามเสียอย่างนั้น
จากนั้นแจจุงก็เริ่มปลดเปลื้องเสื้อยืดที่มันคอยขวางการโลมไล้ตัวร่างบางออกอย่างรวดเร็วก่อนจะจรดกลีบปากลงบนริมฝีปากหยักสวยได้รูปที่เต็มใจรับสัมผัสของตนเป็นอย่างดี มือบางโอบเกี่ยวรอบคออย่างไม่มีปฏิเสธอีก
แจจุงละริมฝีปากออกมาก่อนจะเริ่มชิมรสหวานจากผิวเนียนละเอียดช้าๆ ไม่เร่งรีบอะไรนัก
"ตัวนายนี่มันหวานจริงๆ เลยนะ..." ชายหนุ่มเอ่ยออกมาเสียงพร่าพลางแตะลิ้นลงที่ท้องน้อยของร่างบาง
"อื๊อ..." ยุนโฮหลับตาแน่นเมื่อความเสียวซ่านแผ่ไปทั่วร่างกาย
มือหนาค่อยๆ เลื่อนดึงกางเกงที่ยุนโฮสวมใส่อยู่ออกและในขณะเดียวกันบานประตูห้องก็ถูกเปิดเหวี่ยงออกอย่างรวดเร็ว
"พี่แจจุง พี่ยุนโฮ! ไปกินสปาร์เกตตี้กันเถอะพี่ยูชอนอุตส่าห์เข้าครัวเอง..." ชางมินเอ่ยเรียกโดยเพิ่งจะมารู้ตัวทีหลังว่าตัวเองกำลังจะทำลายความสุขของใครบางคนในวันนี้
"ถ้างั้นเอาไว้ทีหลังก็ได้ เดี๋ยวผมล็อคกลอนให้นะ" พูดจบประตูก็ถูกปิดลงดังเดิม
"ฉันหิวข้าวแล้ว! >////< " จากนั้นยุนโฮก็ผลักแจจุงออกให้พ้นตัวพร้อมกับคว้าเสื้อที่กองอยู่ข้างตัวขึ้นมาใส่แล้ววิ่งหนีออกไปจากห้องในทันที
"ไมมันเป็นแบบนี้ทุกทีเลยวะเนี่ย! ว๊ากกกกก!!!!" ส่วนแจจุงก็เกิดอาการคลั่งขึ้นมาทันทีเมื่อความหวังทุกอย่างพังทลายลงอีกครั้งอย่างไม่เป็นท่า
...เส้นทางมันยังคงอีกยาวไกล ไว้เริ่มต้นใหม่อีกครั้งก็ยังไม่สาย...
แต่สำหรับแจจุงคงจะต้องเริ่มต้นใหม่อีกหลายครั้งเลยแหละ ^ ^
************************************
และในที่สุดตอนสเปก็สามารถครบร้อยได้เสียที
หลังจากที่ปล่อยให้คนอ่านรอกันจนเหงือกแห้งไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ถูกใจไม่ถูกใจยังไงก็บ่นกันมาเลยนะ น้อมรับทุกคำวิจารณ์
(ไอ้ตุ่นมันบ้าโพสนั่นเอง...กลายเป็นคนแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไร)
สำหรับเรื่องนี้เราคงจะต้องจากกันอย่างจริงจังแล้วล่ะ
ไปเจอกันในเรื่องอื่นๆ ของตุ่นกับทากด้วยนะ ^ ^
...ขอบคุณทุกๆ คนมาก...
ความคิดเห็น