คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #58 : wish you (the end)...............100%
ใต้ท้องฟ้าสีครามสดใสและสายลมเย็นจากท้องทะเลกว้างที่พัดพาให้ชุดกระโรงลูกไม้สีขาวไหวปลิวอยู่ตลอดเวลา เหล่าดอกไม้สดสีเดียวกับชุดถูกประดับตกแต่งแซมอยู่บนเส้นผมสวยที่จับรวบเป็นมวยยิ่งส่งให้ผผู้เป็นเจ้าสาวดูโดดเด่นเป็นอย่างมาก จนคนเป็นเจ้าบ่าวซึ่งอยู่ในชุดสูทสีขาวนั้นไม่สามารถละสายตาไปจากดวงหน้ามนใสได้เลยแม้แต่นาทีเดียว
"คุณคิม จุนซูจะรับคุณกวอน โบอาเป็นภรรยาหรือไม่" บาทหลวงเอ่ยถามชายหนุ่มท่ามกลางแขกผู้ร่วมงานที่มาเป็นสักขีพยาน
"รับครับ" จุนซูเอ่ยบอกด้วยใบหน้าและน้ำเสียงมั่นคงจริงจัง
"แล้วคุณกวอน โบอาจะรับคุณคิม จุนซูเป็นสามีหรือไม่"
"รับค่ะ" แม้น้ำเสียงจะสั่นเครืออยู่บ้างแต่ก็หนักแน่นจริงใจ ทั้งที่ดวงตากลมใสคลอรื้นน้ำตาแต่ใบหน้าสวยกลับเติมแต้มไปด้วยความสุขและรอยยิ้มแห่งความปรีดา
เมื่อบาทหลวงเอ่ยอนุญาตชายหนุ่มก็โน้มเข้าไปจูบซับน้ำตาให้หญิงสาวอย่างอ่อนโยนผสานผสมกับความรักมากมายจนไม่อาจเอ่ยบอกเป็นคำพูดหรือการกระทำได้หมด โบอาหลับตาพริ้มรับเอาความอบอุ่นอ่อนโยนจากชายหนุ่มที่ตนรักสุดหัวใจ
"ยินดีด้วยนะ!!" จากนั้นเหล่าพ้องเพื่อนก็พากันโยนโปรยกลับดอกไม้แสดงความยินดีใกับคู่บ่าวสาว
"ขอบคุณทุกคนมากๆ เลยนะ ^ ^ " คนเป็นเจ้าบ่าวเอ่ยพูดด้วยท่าทางมีความสุขเป็นอย่างมาก ส่วนฝ่ายเจ้าสาวกลับพูดอะไรไม่ออก เพราะความตื้นตันที่ตีล้นเอ่อออกมาเป็นน้ำตาจากการเซอร์ไพส์อันแสนยิ่งใหญ่ในครั้งนี้ และจะเป็นความทรงจำที่ติดอยู่ในใจตลอดกาล
"ดีจังเลย..." ฮยอคแจเอ่ยขึ้นทั้งน้ำตาแห่งความปิดติภายในอ้อมกอดของฮีชอล
"กอดกันไม่ปล่อยเลยนะ...คู่นี้น่ะ" แล้วทึกกี้ก็เอ่ยแซวขึ้นมาอย่างอดไม่ได้
"แสดงความรักกันหนักไปหน่อยหรือไงเอ่ย"
"งั้นมั้ง" ฮีชอลยักคิ้วกวนๆ พลางยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย ทำให้ไก้น้อยตัวแดงแจ๋เกิดอาการดิ้นขึ้นมาเล็กน้ยอเพราะความเขินอาย แต่ฮีชอลเองก็ไม่ยอมปล่อยไก่น้อยในกำมือไปง่ายๆ อยู่ดี
"ฉันเองก็ไม่ได้น้อยหน้าไปกว่านายหรอกนะ...ฮีชอล" พูดจบก็หอมแก้มคยูน้อยที่ยืนอยู่ข้างๆ โชว์เพื่อนบ้าง เล่นเอาคนถูกหอมแก้มต้องก้มหน้างุดหลบสายตาจากทุกคนแทบไม่ทัน แต่ก็ยังแอบเหลือบตามามองคนรักอย่างคาดโทษ
"พวกนายคิดจะสวีทกันกันเกินหน้าเกินตาบ่าวสาวหรือไง" ฮันกยองทักขึ้นทั้งที่ตนเองก็โอบตัวคังอินเอาไว้ไม่ปล่อย
"ปล่อยนะ...ป๋าอ่ะ!" คังอินเอ่ยบอกพร้อมกับก้มหน้าหลบตาทุกคนที่มองมายังตัวเอง
"จะอายอะไรล่ะก็เราตกลงคบกันแล้วนะ!" ฮันกยองเอ่ยขึ้นเสียงดังอย่างจงใจ เพื่อต้องการให้ทุกคนได้ยินอย่างทั่วถึงกัน
"ป๋า!!>///< " แล้วลูกหมีแห่งเอสเจก็แดงไปทั้งตัวในเวลาอันรวดเร็ว
"สามพี่ใหญ่นั่นทำอะไรกันไม่นึกเกรงใจเจ้าบ่าวเจ้าสาวเลยนะ" ซีวอนเอ่ยบ่นกับคนที่ตนจับมือเอาไว้เสียงเบา
"นั่นสิ โตๆ กันแล้วแท้ๆ" เยซองมองไปทางสามหนุ่มใหญ่ของวงที่ตนสังกัดอยู่ด้วยสายตาเหนื่อยใจ
"ไม่ต้องคิดมากไปหรอกน่า...ปล่อยๆ ไปสักวันเถอะ" อิรุพูดบอกพลางยกยิ้มอย่างดีใจที่สามขาใหญ่ไม่ได้สนใจตนเองเลยแม้แต่น้อย
"คุณอิรุมาได้ยังไงอ่ะ!" เยซองหันไปมองด้วยท่าทีตกใจและพยายามลดเสียงให้เบาลง เพื่อไม่ให้สามหนุ่มเลือดร้อนได้ยิน
"ก็มาพร้อมพวกฉันน่ะแหละ แต่แอบหลบไปก่อนพวกพี่ใหญ่ของเราจะเห็นน่ะ" จุนกิเป็นคนเล่าแจ้งแถลงไขให้เยซองฟังโยมีเจสสิก้าพยักหน้ายืนยันอยู่ข้างกาย พอเห็นว่าฮันกยอง ฮีชอลและทึกกี้ไม่ได้สนใจมาทางนี้เลยแม้แต่น้อยคิบอมก็เลยอาศัยเนียนเข้ามาอยู่ในกลุ่มวงสนทนาด้วยอีกคนและส่งยิ้มแฉ่งไปให้เยซองที่มองมาทางตนเป็นเชิงตั้งข้อสงสัยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
"ทุกคนดูมีความสุขกันถ้วนหน้าเลยเนอะ" ชินดงฮีเอ่ยพลางยกมือผสานกันตรงหน้าอกพร้อมกับยิ้มหวาน
"ช่าย...ฉันก็มีความสุข ^ ^ " ว่าแล้วชองมินก็เข้าไปกอบกุมมือของดงฮีเอาไว้ด้วยรอยยิ้มหวานไม่แพ้กัน
"เหมือนแต่งงานพร้อมกันหลายคู่เลยว่าไหม..." ยูชอนเปรยขึ้นขณะมองดูบรรยากาศโดยรอบที่เต็มไปด้วยความรัก ความสุขอบอวลอยู่ทั่ว
"เห็นด้วย!" ยุนโฮพยักหน้าแรงๆ รับคำพูดตนเอง
"พูดแบบนี้แสดงว่ายุนโฮถุกแจจุงขอแต่งงานแล้วสินะ ^ ^ " แล้วยูชอนก็หันไปเอ่ยหยอกล้อหมีน้อยตามนิสัยคนชอบแกล้ง
"เปล่าซะหน่อย ยูชอนน่ะแหละ..." หมีน้อยรีบเถียงกระต่ายขี้แกล้งกลับหน้าแดงแจ๋
"ถ้าไม่ใช่แล้วทำไมหน้าแดงอย่างงี้ล่ะ" ร่างบางถามพร้อมกับจิ้มแก้มยุ้ยสีแดงสดเบาๆ
"ยูชอนอ่ะ!" หมีน้อยทำหน้ามู่พร้อมกับสะบัดหนีอย่างอายๆ
"ยูชอนนายมาบังอาจแกล้งอะไรคนของฉัน" แจจุงเดินเข้ามาโอบตัวหมีน้อยตัวแดงเอาไว้วอย่างหวงแหน ยิ่งทำให้ยุนโฮออกอาการดิ้นต่อต้านชายหนุ่มขึ้นมา จนแจจุงต้องมองดูอย่างงงๆ
"เปล่านะ^ ^ " กระต่ายน้อยส่ายหน้าไปมาก่อนจะอมยิ้มกว้าง แล้วยุนโฮก็วิ่งโล่เข้าไปเกาะแขนชางมินเอาไว้พร้อมกับลากพามาหายูชอนในทันที
"มีอะไรเหรอครับพี่ยุนโฮ" ชางมินกล่าวถามสีหน้างงๆ
"นายดูแลกระต่ายของนายดีๆ เลยนะ ตอนนี้กลายเป็นกระต่ายเกเรไล่แกล้งชาวบ้านเค้าไปทั่ว" หมีน้อยกล่าวบอกหน้ามู่ ส่วนชางมินก็หันไปมองหน้าแจจุงเพื่อขอคำตอบ เจ้าตัวก็เลยยักไหล่บอกว่าไม่รู้เรื่องเช่นเดียวกัน ก่อนจะหันกลับไปมองดูตัวต้นเรื่องอีกที
"ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยนะ..." ยูชอนทำตาอ้อนและวิ้งใสพร้อมทั้งทำท่าเหมือนเด็กไม่รู้อิโหน่อิเหน่ จากนั้นหมีน้อยก็ยื่นมือเข้าไปคว้าหมับที่แก้มพองของกระต่ายขี้แกล้งในทันทีด้วยความหมั่นไส้
"...อ๊า!!" กระต่ายส่งเสียงอย่างน่าสงสารออกมาเพื่อขอความช่วยเหลือจากผู้ที่อยู่ใกล้เคียง
"พี่ยุนโฮจะทำอะไรกันครับเนี่ย" ชางมินรีบคว้าตัวกระต่ายน้อยของตัวเองเข้ามากอดเอาไว้อย่างรวดเร็ว
"ยุนโฮใจเย็นๆ ก่อนสิ" แจจุงเองก็รีบดึงตัวหมีน้อยเข้ามากอดเพื่อห้ามปรายด้วยเช่นกัน
"ก็ยูชอนแกล้งเค้าก่อนอ่ะแจจุง" หมีน้อยหันไปฟ้องด้วยสายตาอ้อนๆ อย่างไม่ยอมแพ้เล่นเอาแจจุงเกิดอาการอยากฟัดหมีขึ้นมากลางงานทันที แต่ก็ต้องห้ามใจตัวเองเอาไว้ก่อนแล้วหันไปมองหน้ากระต่ายน้อยอย่างต้องการคำตอบ
"...เจ็บอ่ะ" ยูชอนทำเป็นสะอื้นน้อยๆ พลางลูบจับแก้มตัวเองปอยๆ
"พี่แจจุงทำไมไม่ดูแลคนของตัวเองให้ดีๆ หน่อยล่ะครับ ปล่อยให้มาแกล้งคนอื่นเขาแบบนี้ได้ไง" ชางมินรีบกล่าวว่าแจจุงในทันทีพร้อมกับดึงตัวยูชอนเข้ามากอดเอาไว้แล้วลูบหัวอย่างปลอบโยน
"ก็กระต่ายของนายมาแกล้งหมีของฉันเองนี่นา" แจจุงเองก็ไม่ยอมเหมือนกันทำหน้าทำตาเอาเรื่องชางมินอย่างมาก
"เค้าไม่ได้แกล้งยุนโฮซะหน่อย...มีแต่ยุนโฮน่ะแหละแกล้งเค้าทุกคนก็เห็นนี่นา" กระต่ายซุกหน้าซบกับอกกว้างของร่างสูงก่อนที่ไหล่ลาดจะสั่นไหวเบาๆ (เพราะยูชอนกำลังกลั้นหัวเราะอยู่)
"เค้าไม่ได้แกล้งนะ ก็ยูชอนอยากมาล้อเค้าก่อนทำไมอ่ะ!" หมีน้อยทำหน้ามู่ไม่พอใจมากกว่าเดิมเสียอีก
"แล้วนายมาล้ออะไรยุนโฮของฉันล่ะยูชอน" แจจุงถามเอาความจากกระต่ายน้อย
"...เค้าเปล่าล้อนะ...แค่ถามว่าแจจุงขอยุนโฮแต่งงานแล้วหรือยังเท่านั้นเอง" ยูชอนหันไปทำตาใสซื่อไร้เดียงสาใส่คนถาม แล้วแจจุงก็หันมามองหมีน้อยตัวแดงด้วยสายตากรุ้มกริ่มในทันที
"อะไรกัน เรื่องแค่นี้เองเหรอเนี่ย"
"มันไม่ใช่เรื่องแค่นี้สักหน่อย..." หมีน้อยบ่นอุบอิบอย่างน้อยใจ ชางมินมองดูหัวหน้าวงที่นับวันเริ่มจะทำตัวเป็นเด็กเข้าไปทุกทีอย่างขำๆ
"แล้วตกลงพี่แจขอพี่ยุนโฮแต่งงานแล้วหรือยังล่ะครับ ^ ^ " ยุนโฮรีบส่งสายตาค้อนใส่คนถามในทันที
"ก็รอนายขอยูชอนก่อนไง แล้วฉันจะได้ทำตาม" แจจุงกล่าวบอกสีหน้าท่าทางอารมณ์ดี
"...อ๊ะ...ขอตัวแวะไปคุยกับพี่จุนกิก่อนนะ" กระต่ายทำเป็นไม่รู้เรื่องราวก่อนจะหาทางหนีออกไปจากวงสนทนาอย่างรวดเร็ว แต่ก็ถูกชางมินล็อคเอวบางเอาไว้ได้เร็วกว่า
"ทีนี้จะรีบหนีไปไหนล่ะยูชอน ^ ^ " หมีน้อยรีบเอ่ยขึ้นน้ำเสียงสะใจขึ้นมาบ้าง
"มะ...ไม่ได้หนีนะ...แค่มีธุระเท่านั้นเอง" ยูชอนบอกพลางพยายามแกะมือกาวของชายหนุ่มร่างสูงออกจากเอว
"ทีเมื่อกี้ยังล้อคนอื่นเขาอยู่เลย พอถึงคราวตัวเองก็จะหนีซะแล้วเหรอครับ" คราวนี้ชางมินเป็นฝ่ายแกล้งแหย่เสียเองพลางโอบรัดเอวบางจากด้านหลังแน่นขึ้นอีกพร้อมกับเกยคางลงไปบนไหล่มนอย่างสวีทอวดชาวบ้าน
"ใครล้อคนอื่นกัน...ฉันเปล่าซะหน่อย" ร่างบางขืนตัวดิ้นไปมา ใบหน้ากลมเริ่มแดงระเรื่อขึ้นมาเรื่อยๆ
"ชางมินขอยูชอนแต่งงานเลย! ^O^ " หมีน้อยร้องเชียร์อย่างสนุกสนาน
"ใช่...แล้วฉันก็จะได้ขอยุนโฮแต่งงานด้วยอีกคน" ว่าแล้วแจจุงก็โอบตัวยุนโฮเข้ามาใกล้ ทำให้ร่างบางก้มหน้าลงเขินในทันที
"ปล่อยนะ...ชางมิน..." กระต่ายน้อยพยายามทำตาดุใสร่างสูงเพื่อให้อีกฝ่ายปล่อยตัวเองให้เป็นอิสระ
"เราแต่งงานกันนะครับ..." ชางมินเอ่ยขึ้นเสียงนุ่มพร้อมกับหยิบแหวนยื่นไปตรงหน้าคนที่ตัวเองกำลังกอดอยู่ทางด้านหลัง
ดวงตาใสพอโตด้วยความตกใจ เพราะไม่คิดว่าชายหนุ่มจะตระเตรียมของล้ำค่ามาด้วย สองมือเรียวยกขึ้นปิดปากตัวเองไว้แน่นเมื่อความตื้นตันดีใจล้นปรี่ออกมาพร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม
"จะรังเกียจหรือเปล่าครับถ้าผมจะขอให้พี่ยูชอนมาเป็นเจ้าสาวของผม" ชายหนุ่มเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้มจริงจัง
"อื้อ..." กระต่ายน้อยส่ายหน้าไปมาอย่างรวดเร็วเป็นคำตอบเพราะไม่อาจเอ่ยพูดอะไรได้แล้วในตอนนี้ จากนั้นชางมินจึงจับมือเรียวข้างซ้ายของยูชอนขึ้นมาแล้วจัดการสวมแหวนใส่ที่นิ้วนางให้อย่างพอดิบพอดี ร่างบางก็ได้โผเข้ากอดร่างสูงทันทีหลังจากที่อีกฝ่ายสวมแหวนให้เป็นที่เรียบร้อย
"ฉัน...รัก...ชางมิน..." เสียงเครือสั่นกล่าวบอกออกมาอย่างชัดเจน
"ครับ...ผมก็รักพี่ยูชอนเหมือนกัน" ถึงจะเป็นคำบอกกล่าวที่เอ่ยขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่บ่อยครั้ง แต่มันก็ไม่เคยทำให้คนทั้งคู่รู้สึกเบื่อหน่ายต่อคำๆ นี้ได้เลย กลับยิ่งทวีคูณความรู้สึกผูกพันแน่นแฟ้นอย่างไม่หยุดยั้งมากขึ้นเสียอีก
"แล้วเมื่อไร...นายจะขอยุนโฮแต่งงานซะทีล่ะ" อิรุโผล่มาเอ่ยถามจากด้านหลังแจจุงและยุนโฮ
"อ่ะ..." หมีน้อยรีบก้มหน้าลงอย่างรวดเร็วเมื่อรู้สึกถึงหัวใจที่ต้นโครมคราม จากนั้นแจจุงก็คุกเข่าลงตรงหน้าคนรักของตัวเองในทันที แล้วจับมือบางมากุมไว้พร้อมกับส่งสายตาจริงจังไปให้ร่างบาง
ยุนโฮมองสายตาคมก็ต้องหน้าแดงขึ้นมาทันทีพลางยกมืออีกข้างขึ้นกุมหัวใจที่กำลังเต้นแรงไม่หยุดด้วยรอคำจากชายหนุ่มตรงหน้า
"ทุกคนโปรดเป็นพยานและรับรู้...ผมคิม แจจุง อยากจะขอคนตรงหน้านี้ให้มาเป็นคู่ชีวิตด้วยกันตลอดไป" พูดจบก็จุมพิตมือบางที่ตนกุมจับอยู่อย่างแผ่วเบาก่อนจะสวมแหวนใส่ให้อย่างทะนุถนอม
"อือ..." ยุนโฮพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะทรุดตัวลงเข้าไปกอดแจจุงเอาไว้พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมาไม่หยุด
"โอ๋ๆ...ไม่ต้องร้องนะครับ" ว่าพลางลูบหลังยุนโฮอย่างแผ่วเบา
"ขอบใจนะแจ..." พูดจบก็หอมแก้มชายหนุ่มอย่างลืมตัว ทำให้เป็นโอกาสทองของแจจุงดึงตัวหมีน้อยเข้ามาจูบต่อหน้าสาธารณะชนอย่างไม่กลัวเกรง
ฮีบอนรีบยกมือขึ้นปิดตาอายูมีอยากรวดเร็วเพื่อไม่ให้มองภาพติดเรทข้างหน้า
"หวา!! >///< " ดงฮีเองก็ยกมือขึ้นปิดตาตัวเองเอาไว้ในทันทีด้วยความรู้สึกอายแทน ชองมินได้ทีก็เลยดึงตัวคนน่ารักเข้ามากอดเอาไว้อย่างรวดเร็ว
"เก็บภาพเร็วๆ เข้าดิด๊อง" เรียววุคเร่งเพื่อนด้วยท่าทีสนุกสนาน
"ก็เก็บอยู่นี่ไงอย่าเร่งเด้...กล้องมีตัวเดียวเองนะเฟ้ย" ดองแฮตอบรับพร้อมกับรัวชัตเตอร์ใส่ภาพเด็ดต่างๆ อย่างไม่มีหยุด
"อยากให้ฉันขอเยซองแต่งงานด้วยไหม" ซีวอนเอ่ยถามพร้อมกับกระชับกุมมือเรียวไว้แน่นแต่ทะนุถนอม
"ไม่เป็นไรหรอก...แค่เราได้อยู่ด้วยกันฉันก็มีความสุขแล้ว" ซาลาเปาน้อยยิ้มหวาน
"งั้น...ฉันบอกรักเยซองแทนก็แล้วกัน" ซีวอนโน้มหน้าเข้าไปใกล้ใบหูบางแล้วก็เอ่ยกระซิบเสียงเบา
"ฉันรักนายนะ...เยซอง..."
"อืม..." ใบหน้ากลมสีแดงเรื่อพยักขึ้นลงช้าๆ
"แล้วเราล่ะ...อยากถูกขอแต่งงานหรือเปล่า" อิรุเอ่ยขึ้นพลางขยับเข้าไปกระซิบถามคิบอม
"เอ...อันนี้ก็ขึ้นอยู่กับว่าคนขออยากจะให้ผมแต่งงานด้วยหรือเปล่า" คิบอมหันมาฉีกยิ้มกว้างอย่างทะเล้น
"...คนขอน่ะเขาอยากแสนจะอยากเลยล่ะ...เพราะเขารักคิบอมมากรู้ไหม" ชายหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"ถ้างั้นก็เข้าไปขอต่อหน้าพวกพี่ๆ ผมนะ ^ ^ " ว่าพลางเข้าไปเกาะแขนชายหนุ่มเอาไว้
"ขอตรงนี้เลยละกัน..." พูดจบก็อุ้มร่างบางขึ้นแนบอกก่อนจะเอ่ยพูดเสียงดังฟังชัด
"ผม...อิรุรักคิบอมมากนะครับ!...ขอให้พวกเราได้แต่งงานกันเถอะนะครับ!"
"จะบ้าไปแล้วหรือไง เดี๋ยวพวกเฮียทึกก็เข้ามาเล่นงานเอาหรอก!" คิบอมรีบยกมือขึ้นปิดปากชายหนุ่มเอาไว้ แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว เพราะฮันกยองหันมาเห็นเข้าพอดี
"เฮ้ย! นั่นมันไอ้เจ้าอิรุนี่หว่า" ฮันกยองร้องทักขึ้นอย่างรวดเร็ว
"ไหน!!" ทึกกี้หันตามเสียงทักของเพื่อนร่วมวง ส่วนฮีชอลนั้นตรงรี่เข้าไปหาเรียบร้อยแล้ว
"สงสัยคราวนี้คงถึงตายแน่เลย..." อิรุบอกกับคิบอมพลางยกยิ้มเหือนคนปลงตกขณะวางร่างบางลงพื้น แค่คิบกลับรีบยืนขวางชายหนุ่มเอาไว้โดยไม่ได้ขยับไปไหน
"พวกพี่ห้ามทำอะไรเขานะ" คิบอมเอ่ยบอกสีหน้านิ่ง
"หนีไปคิบอม" ฮีชอลเอ่ยสั่งหน้าตาเอาเรื่อง
"...ไปเถอะ...เดี๋ยวจะโดนลูกหลงนะ" อิรุเอ่ยบอกอย่างเป็นห่วงพลางแตะไหล่ลาดเบาๆ คิบอมส่ายหัวไปมาไม่ยอมง่ายๆ
"ถอยไปเลยคิบอม...ถ้าไม่อยากเห็นเลือดสดๆ เปื้อนตัวเองล่ะก็..." ทึกกี้เอ่ยพูดเสียงเคร่ง
"ถ้าพวกพี่ๆ กล้าทำอะไรคุณอิรุเราก็ไม่ต้องมาคุยกันอีกแล้ว" คิบอมเอ่ยบอกสีหน้าเอาจริง
"คิบอม!" ฮันกยองทำเสียงดุอย่างไม่พอใจ
"นายจะไปปกป้องหมอนั่นทำไม" ฮีชอลถามขึ้นเสียงนิ่งสีหน้าขุ่นเคือง
"ผมกับคุณอิรุเราคบกันแล้ว" คิบอมเอ่ยบอกออกมาตามตรงอย่งไม่คิดจะปิดบังอีกต่อไปแล้ว
"หมอนั่นมันเจ้าชู้จะตาย...คบกันไม่ได้เด็ดขาด!" ทึกกี้กล่าวสั่งเสียงเฉียบ
"คิบอม...พอเถอะ..." อิรุกอดร่างบางจากด้านหลังพลางซุกหน้าลงตรงลาดไหล่เล็ก
"ปล่อยตัวน้องชายฉันเดี๋ยวนี้นะไอ้เจ้าบ้า!!" พอเห็นแบบนั้นฮีชอลก็ยั้งความโมโหของตัวเองเอาไว้ไม่อยู่พร้อมกับถลาจะเข้าไปเอาเรื่องอิรุ แล้วชางมินกับแจจุงก็ได้รีบเข้าไปช่วยห้ามทัพล็อคตัวคนบ้าเลือดเอาไว้
"ใจเย็นก่อนครับพี่ฮีชอล"
"จะให้ใจเย็นได้ไงเล่า นั่นมันน้องชายของฉันนะ" ฮีชอลยังคงพยายามสลัดตัวให้หลุดออกจากคนทั้งสอง
"ที่รักของผม...คิบอมไปรออยู่ห่างๆ เถอะนะ" อิรุบอกกับคิบอมเสียงเรียบนิ่ง
"แต่ถ้าผมไป พวกพี่ๆ ก็จะทำร้ายคุณนะ" คิบอมหันมองชายหนุ่มด้วยแววตาลำบากใจ
"อย่างมากก็แค่ตาย...ไม่เป็นไรหรอกน่า" อิรุยกยิ้มราวกับมันเป็เรื่องแสนธรรมดา
"พูดจาแบบนี้ได้ไง ถ้าคุณเป็นอะไรจริงๆ คิดว่าผมจะทนได้เหรอ" คนพูดเริ่มน้ำตาคลอขึ้นมาทันที
"...ก็คงร้องไห้อยู่สองสามวัน...แล้วก็คงลืมผมไปเองแหละ" มืออุ่นไล้ไปตามใบหน้าสวยพลางมองจ้องอยู่เนิ่นนานเหมือนต้องการจะจำไว้เป็นครั้งสุดท้าย
"ไม่ๆๆๆ! ผมไม่มีทางลืมคุณหรอก!" คิบอมส่ายหน้าไปมาเร็วๆ พร้อมกับน้ำใสที่หยาดหยดลงมา
"...รักคิบอมนะ ^ ^ " ชายหนุ่มร่างสูงบอกด้วยใบหน้าร่าเริงพร้อมทั้งเอื้อมมือเช็ดน้ำตาให้คนตรงหน้าอย่างอ่อนโยน แล้วคิบอมก็โผเข้าไปกอดพร้อมกับซุกหน้าลงอย่างร้องไห้ไม่หยุด
"...เอาไงต่อดีล่ะ" ทึกกี้เสสายตาไปทางอื่นพลางเอ่ยถามเพื่อนอีกสองคน
"ฉันสงสารคิบอมนะ..." ฮันกยองเอ่ยขึ้นพลางมองหน้าฮีชอลสลับกับทึกกี้ แต่ฮีชอลยังคงยืนหน้าบูดไม่พูดอะไรออกมาอยู่ดี
"เขารักกันขนาดนั้นผมว่าพวกพี่ก็ปล่อยไปเถอะ" ดองแฮแทรกขึ้นกลางวงสนทนาของคนทั้งสามก่อนจะเดินไปตามเก็บภาพคนอื่นๆ ต่อ
"...เฮ้อ...ฉันยกให้ฮีชอลตัดสินใจก็แล้วกัน" ทึกกี้เอ่ยบอกออกมาในที่สุด
"อืม...ฉันเห็นด้วยกับทึกกี้ นายตัดสินใจก็แล้วกันฮีชอล" ฮันกยองกล่าวเสริม
ฮีชอลหันไปมองดูทางคิบอมที่กอดกันกลมกับอิรุก็ต้องถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ พร้อมกับระงับอารมณ์โกรธของตัวเองด้วยการเดินหนีไปให้พ้นๆ จากภาพนั้นซะ
"อยากจะทำอะไรก็เชิญกันตามสบายก็แล้วกัน" จงใจพูดทิ้งท้ายให้เสียงดังเข้าไว้ก่อนจะคว้าตัวไก่น้อยให้เดินไปทางอื่นด้วยกัน
"เอาล่ะ!! ถ้าหมดเรื่องแล้ว...เจ้าสาวของผมจะโยนดอกไม้แล้วนะครับ" จุนซูตะโกนบอกขณะยืนโอบเอวโบอาไว้ จากนั้นโบอาก็ยืนหันหลังให้กับทุกคนเตรียมจะโยนช่อดอกไม้
"ฉันอยากได้ช่อดอกไม้จังเลยอ่ะแจ" ยุนโฮมองไปที่โบอาตาไม่กระพริบ ส่วนชายหนุ่มก็ได้แต่อมยิ้มในความน่ารักของคนตรงหน้า
"เตรียมรับกันให้ดีๆ นะ!!" จุนซูตะโกนอีกครั้งเป็นการบอกกล่าวให้ทุกคนเตรียมพร้อม แล้วในที่สุดดอกไม้สีขาวช่อสวยก็ถูกส่งลอยขึ้นสู่ท้องฟ้าก่อนจะตกลงสู่มือของผู้ที่เพิ่งวิ่งเข้ามาถึงงานพอดีอย่างเหมาะเจาะ
"อ๊ะ!!" ดวงตากลมกระพริบปริบพร้อมทั้งมองช่อดอกไม้ในมือด้วยท่าทางงุนงง
"เฮนรี่..." คยูฮยอนเอ่ยทักขึ้นท่ามกลางความตะลึงของทุกคน เด็กหนุ่มใบหน้ากลมผิวขาวใสคลี่ยิ้มจนตาแทบปิดเมื่อได้ยินเสียงเรียก
"ครับ!!"
"นายมาได้ไงอ่ะเฮนรี่!" ดองแฮรีบปรี่วิ่งเข้าไปหาคนตัวขาวราวกับเนื้อลิ้นจี่อย่างรวดเร็ว โดยมีเรียววุควิ่งแข่งเบียดแซงตามกันไป
"ไหนบอกว่าไม่ว่างไง" เรียววุคถามด้วยสีหน้าสงสัยอย่างเต็มที่
"พอดีงานเสร็จเร็วก่อนกำหนดน่ะครับ ^ ^ " เฮนรี่เอ่ยอธิบายเสียงใส
"...ก็เลยรีบมาร่วมงานด้วยอีกคน" แล้วสองฟิวชั้นก็เข้าไปทำตัวดี๊ด๊าชวนผู้เข้ามาร่วมงานคนใหม่คุยอย่างไม่มีใครยอมน้อยหน้าใคร
จากนั้นทุกคนต่างก็เข้ามายืนเรียงกันเป็นแถวหน้ากระดานสองฟากหันหน้าเข้าชนกัน เพื่อส่งตัวบ่าวสาวเข้าห้องหอ กลีบดอกไม้สีสวยถูกโปรยปลิวตามเส้นทางที่จุนซูอุ้มตัวโบอาเดินผ่านดูแล้วชวนประทับตาติดตรึงใจยิ่งนัก มือเรียวของคู่รักแต่ละคู่ต่างกุมจับกันไว้แน่นเพื่อส่งผ่านความรู้สึกดีๆ ที่มีให้กันและกันโดยไม่จำเป็นต้องเอ่ยออกมาเป็นคำพูด ใบหน้าหันสบมองกันบอกรักผ่านทางแววตาและถ่ายทอดความอบอุ่นจนล้นเต็มหัวใจ
' กาลเวลาเดินทางไกลใจผกผัน
สองชีวันร่วมกันไม่ห่างหาย
แม้นชีวาตราบสิ้นดินมลาย
แต่สองกายสองใจเคียงนิรันดร์ '
**********************************************
และแล้วก็จบเรื่องเสียที เป็นอะไรที่นานมากๆ
ขอบคุณทุกคนเลยที่คอยเป็นกำลังใจให้ตลอด
ไม่รู้ว่าจะถูกใจกับตอนจบกันหรือเปล่า
แต่งกลอนออกมาก็ไม่รู้ว่าใช้ได้ไหม ยังไงก็วิจารณ์กันได้ตามสบายเลย
ตุ่นจะยังไม่กดปิดเรื่องนะ จะรอดูว่าทุกคนอยากจะเควสขอ
คู่ไหนในเรื่องนี้กันหรือเปล่า ไม่ว่าจะเป็นคู่หลักหรือ
คู่จากเอสเจก็ได้ เราจะจัดให้ท่านเป็นโบนัสพิเศษที่อุตส่าห์
ตามเป็นกำลังใจให้กันตลอด ขอบคุณทุกคนมากเลยนะ ^ ^
แล้วเจอกันในเรื่องอื่นๆ จ้า
ความคิดเห็น