คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #57 : หวาน [4]
"พี่ฮีชอลลุกขึ้นมาแต่งตัวได้แล้ว ให้เวลาพักมานานแล้วนะ" ฮยอแจพยายามยื้อดึงตัวคนที่กำลังนอนอ่านนิตยสารอยู่บนเตียงนุ่มด้วยท่าทางสบายอกสบายใจไม่มีท่าทีว่าจะจะรีบร้อนแต่อย่างใด
"เดี่ยวค่อยทำก็ได้หรอกน่า" ฮีชอลเลิกสนใจนิตยสารในมือแล้วจัดการดึงตัวร่างบางให้ลงมานอนทับตัวเองแทน
"อ๊ะ! จะทำอะไรน่ะ" ฮยอคแจรีบร้องท้วงออกมาทันทีพร้อมกับพยายามดันตัวเองออกจาคนเจ้าเล่ห์
"อยู่กันแค่สองคนในห้อง...คิดว่าฉันอยากจะทำอะไรล่ะ...หือ" พูดจบก็จัดการพลิกตัวไก่น้อยให้มาอยู่ใต้ร่างตนอย่างรวดเร็ว
"เอ่อ...งานจะเริ่มแล้วนะพี่ฮีชอล...รีบไปเปลี่ยนชุดเถอะ" ฮยอตแจพยายามหาเรื่องเข้าอ้างเอาตัวรอด
"ก็กำลังจะเปลี่ยนอยู่นี่ไง...เรามาเปลี่ยนพร้อมกันดีกว่าจะได้ไม่เสียเวลา ^ ^ " จอมเจ้าเล่ห์ว่าพลางปลดกระดุมเสื้อของร่างบางออกหมดแถวภายในเวลาอันรวดเร็ว
"นะ...นี่...ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนี้นะพี่ฮีชอล" ฮยอคแจพยายามปัดมือปลาหมึกออกจากตัวและดิ้นหนี แต่มีหรือที่คนเจ้าเล่ห์อย่างฮีชอลจะยอมปล่อยตัวง่ายๆ
"แล้วหมายความว่ายังไงล่ะ" ฮีชอลยิ้มกริ่มพอใจกับท่าทีของไก่น้อย
"ก็...เอ่อ...ผมหมายถึงให้เราเปลี่ยนชุด แล้วก็ไปร่วมงานแต่งของจุนซูกันไง" ตาใสกระพริบปริมมองหน้าชายหนุ่มแฝงแววขอร้องให้ปล่อยตัวเองเสียที
"อือฮึ...ฉันก็กำลังจะเปลี่ยนชุด แล้วนายก็กำลังจะเปลี่ยนชุดด้วยเหมือนกัน" พูดไปก็จัดการปอกเปลือกไก่น้อยออกทีละชิ้น จนเหลือแต่โชว์ผิวขาวละเอียดน่าแตะต้อง โดยที่คนตัวบางไม่สามารถจะต้านทางแรงกำลังของฮีชอลได้เลย
"เดี๋ยวผมเปลี่ยนเองก็ได้ไม่ต้องลำบากพี่หรอกนะ" ฮยอคน้อยพยายามยื้อกางเกงของตัวเองที่กำลังจะถูกพรากออกไป ฮีชอลจึงยอมปล่อยมือตามที่ร่างบางต้องการ แต่กลับเริ่มไล้สำรวจเรือนร่างของไก่น้อยแทน ผิวเนียนนุ่มเริ่มถูกแต่งแต้มไปด้วยรอยสีแดงที่ชายหนุ่มจงใจสร้างขึ้น
"ถะ...ถ้ายังไม่ยอมหยุดล่ะก็..." ฮยอคแจเริ่มทำเสียงข่มขู่หน้ามู่ แต่ฮีชอลกลับไม่มีท่าทีสะทกสะท้านว่าจะกลัวเลยแม้แต่นอ้ย แถมยังแค่เงยหน้าขึ้นมามองไก่น้อยเหมือนกับสนใจ แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจ ก่อนจะจรดริมฝีปากลงไปที่แผ่นอกขาวนวลซึ่งกำลังกระเพื่อมขึ้นลงถี่ๆ
"ผมจะหนีพี่ไปนอนกับดองแฮจริงๆ ด้วย!" ใบหน้าแดงเรื่อกล่าวบอกอย่างมู่มุ่ย
"อืม...น่าจะได้เวลาอาบน้ำแล้วนะ" ฮีชอลทำเป็นไม่ได้ยิน แถมยังช้อนร่างบางที่พยายามดิ้นขลุกขลักขึ้นมาหน้าตาเฉย ก่อนจะล่งรอยยิ้มเย็นให้แล้วพาเข้าไปในห้องน้ำทันที
"ปล่อยผมน้าพี่ฮีชอล!!" ไก่น้อยพยายามดิ้นขืนสุดตัว แต่ก็ไม่สามารถรอดพ้นเงื้อมมือมารไปได้ ประตูห้องน้ำถูกปิดลงพร้อมกับเสียงครางหวานผสมปนเปกับเสียงน้ำไหลที่ดังเล็ดลอดออกมาให้ได้ยินอย่างแผ่วเบา
"ซีวอน ฉันอยากเห็นตัวเจ้าบ่าวกับเจ้าสาวเร็วๆ จังเลยอ่ะ!" เยซองเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางที่ตื่นเต้นเหมือนกับตัวเองเป็นคนเข้าพิธีในครั้งนี้เองยังไงยังงั้นแหละ ชายหนหุ่มมองแล้วก็อมยิ้มในความน่ารักของคนรัก
"...แล้วอยากลองแต่งงานดูบ้างไหมล่ะ" ถามพลางดึงตัวซาลาเปาเข้ามากอดเอาไว้ ใบหน้ากลมที่เริ่มเป็นสีแดงระเรื่องคล้ายกับซาลาเปากิมจิขยับส่ายไปส่ายมาเป็นการปฏิเสธ
"ทำไมล่ะ..." ซีวอนมองคนตรงหน้าด้วยสีหน้าสงสัยใคร่รู้
"แค่นี้ฉันก็มีความสุขแล้ว ^ ^ " เยซองอมยิ้มแก้มพองมองหน้าร่างสูง ทำให้คนมองอดใจไม่ไหวจนต้องหอมแก้มยุ้ยเข้าฟอดใหญ่
"น่ารักจังเลย...แฟนฉันเนี่ย ^ ^ " แล้วซาลาเปาน้อยก็ต้องรีบก้มหน้างุดอย่างเขินอายเมื่อถูกจู่โจมแบบไม่รู้ตัว
"เขินอีกแล้วเหรอ...แค่หอมแก้มเองนะ" ซีวอนเอ่ยถามพลางจับใบหน้ากลมให้เงยขึ้นมองตัวเอง
"ก็มันเขินนี่..." แต่ตากลมใสก็ไม่กล้าสบมองร่างสูงตรงๆ อยู่ดี
"อืม...แล้วถ้าหอมบ่อยๆ จะหายไหม ^ ^ "
"ไม่หายหรอก >///< " เยซองรีบส่ายหน้ากลมๆ ไปมาเร็วๆ เพราะกลัวจะถูกหอมแก้มอีก
"แล้วอย่างนี้...เมื่อไหร่เรื่องของเราจะคืบหน้าซะทีล่ะ" ซีวอนจงใจโน้มใบหน้าเข้าไปถามใกล้ใบหูบาง
"เอ่อ...ก็คืบหน้าไปแล้วไม่ใช่เหรอ...เราก็ได้คบกันแล้วไง" เยซองพยายามเฉไฉด้วยใบหน้าแดงจัด
"...แต่คู่อื่นน่ะ...เขาไปถึงไหนต่อไหนกันหมดแล้วนะ" ซีวอนพูดพลางจ้องซาลาเปากิมจิไม่วางตา
"ไปไหนต่อไหนยังไงอ่ะ" ซาลาเปาเอ่ยถามเสีงซื่อตาแป๋ว
"...ก็ประมาณ...พี่ทึกกี้กับคยูน้อยไง ^ ^ " ร่างสูลองยกตัวอย่างขึ้นมาพร้อมกับยิ้มกว้าง แต่เยซองก็ยาคงจ้องหน้าซีวอนตาแป๋วเหมือนเดิมคล้ายกับไม่เข้าใจที่อีกฝ่ายพูด
"...ซาลาเปาเคยเห็นพี่ทึกกี้จูบคยูน้อยบ่อยๆ ใช่ไหมล่ะ" ซีวอนอธิบายด้วยท่าทางอารมณ์ดี
"ฉันอยากเป็นแบบนั้นบ้างอ่ะ..."
".........." ส่วนเยซองก็เอาแต่เงียบไม่ได้ตอบอะไร สีแดงกระจายไปเต็มทั่วทั้งใบหน้าลามลงมาทั้งตัวกันเลยทีเดียว
"ว่าไงล่ะ ^ ^ " ซีวอนมองดูซาลาเปากิมจิตรงหน้าแล้วก็อดอมยิ้มไม่ได้พลางเอ่ยถามย้ำอีกครั้งกับคนที่ยืนเงียบ
"แล้วปฏิเสธได้หรือเปล่าล่ะ..." เอ่ยถามกลับไปเสียงเบาโดยไม่กล้ามองหน้าอีกฝ่าย
"แล้วทำไมถึงปฏิเสธล่ะ..." ร่างสูงย้อนถามพลางจ้องร่างบางไม่วางตา
"ก็...เขินอ่ะ...///..." เยซองลดเสียงลงจนเกือบจะไม่ได้ยินทั้งยังก้มหน้าจนปลายคางแทบติดกับอก
"น่ารักจริงๆ เลยนะ ^ ^ ...ซาลาเปาเนี่ย..." ว่าแล้วก็ดึงร่างบางเข้ามากอดไว้แน่นอย่างห้ามใจไม่ได้
"ก็มันเขินจริงๆ นี่นา..." ยังพูดบ่นออกมาด้วยเสียงเบาๆ ทั้งที่ซุกหน้าอยู่กับอกร่างสูงไม่ละ ซีวอนก้มลงกดปลายจมูกกับกลุ่มผมนุ่มอย่างอ่อนโยน
"ฉันนี่โชคดีจริงๆ เลยนะ"
"อืม...ฉันก็เหมือนกัน" ว่าพลางโอบรอบตัวร่างสูงอย่างรู้สึกอบอุ่นและมีความสุข
"เยซอง...ฉันดีพอสำหรับนายแล้วใช่ไหม...ฉันในตอนนี้ยังมีอะไรขาดอะไรเกินไปสำหรับนายหรือเปล่า" คนที่โอบกอดร่างบางไว้เอ่ยพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง สายตาคมที่ทอดมองลงมาล้วนเต้มไปด้วยความจริงใจ
"นายดีที่สุดสำหรับฉันเลยล่ะ...ไม่มีใครที่ทำให้ฉันรู้สึกหัวใจเต้นแรงได้เท่านายมาก่อน...แล้วก็รู้สึกอบอุ่นใจทุกครั้งเวลาที่ได้อยู่กับนาย" ใบหน้ากลมมนเงยขึ้นสบมองคนที่กำลังโอบกอดตัวเองเอาไว้ด้วยสายตาเปี่ยมล้นไปด้วยความรู้สึกเต็มตื้น
"งั้น...ถ้าฉันอยากแสดงความรักกับเยซองมากกว่านี้จะได้ไหม" ถามพลางมองจ้องเข้าไปในแววตาใส
"ก็ได้..." ตอบกลับพร้อมหลุบสายตาอย่างเอียงอาย ร่างสูงจึงเคลื่อนใบหน้าเข้าใกล้อีกฝ่ายก่อนจะค่อยๆ แตะเรียวปากของตัวเองลงบนริมฝีปากนุ่มและกดทาบสัมผัสอย่างอ่อนโยนนุ่มนวล เยซองหลับตาพริ้มอย่างตื่นเต้น มือบางจับรั้งเสื้อของอีกฝ่ายเอาไว้ด้วยความรู้สึกประหม่าและขัดเขินเป็นอย่างมาก เมื่อกอบโกยเอาความหวานละไมจนพอใจแล้วซีวอนจึงละออกมามองคนตัวบาง ก่อนจะดึงเอวบางเข้ามาจนชิดติดกับตัวเอง
"...น่าหม่ำจัง" พูดจบก็กดจูบลงไปอีกครั้งอย่างรวดเร็ว ส่วนเยซองก็ได้แต่หลับตาแน่อนอย่างทำอะไรไม่พูก สักพักปลายจมูกของร่างสูงก็ซุกไซร้ลงต่ำไปตามซอกคอขาว
"อื๊อ...พ...พอแล้ว...ซีวอน..." เสียงสั่นเอ่ยห้ามอย่างตื่นเต้นและขัดเขินเป็นที่สุด แต่ร่างสูงกลับทำเหมือนไม่ได้ยินเสียงห้ามปรามของร่างบางพร้อมทั้งเริ่มขยับปลดเสื้อผ้าของเยซองอีกต่างหาก มือบางรีบกุมเสื้อตัวเองเอาไว้อย่างอายๆ พร้อมกับส่ายหน้ากลมสีแดงไปมาตาแป๋ว
"...ทำไมล่ะ" ซีวอนเอ่ยถามหลังจากยอมห้ามใจไว้ไม่ทำอะไรเกิยไปอีก
"ฉัน...กลัว..." เยซองก้มหน้างุดไม่กล้าสบมองคนตรงหน้า
"ไม่เห็นมีอะไรน่ากลัวซะหน่อย..." ร่างสูงเอ่ยบอกพร้อมกับหอมแก้มแดงเข้าอีกฟอดใหญ่
"ก็คนอื่น...เขาบอกว่ามันเจ็บนี่นา..." ยิ่งพูดก็ยิ่งหน้าแดงมากกว่าเก่าเสียอีกราวกับตกลงไปในถังสีแดงยังไงยังงั้น
"...กลัวเจ็บงั้นเหรอ" ซีวอนแกล้งถามต่อขณะมองดูปฏิกริยาของซาลาเปาแดงๆ ด้วยท่าทางมีความสุข
"อืม..." ใบหน้ากลมแดงรีบพยักรัวเร็วตอบรับ
"หึ..." แล้วร่างสูงก็หลุดหัวเราะออกมาอย่างห้ามไม่ได้ก่อนจะรีบยกมือขึ้นปิดไว้ในทันที
"ขำอะไรอ่ะ..." ตาใสช้อนมองอย่างเก้อเขิน
"ขำคนน่ารัก ^ ^ " ซีวอนตอบพลางขโมยหอมแก้มพองอย่างไม่ให้อีกคนตั้งตัว
"เลิกหอมได้แล้ว...แก้มฉันช้ำหมดแล้ว" ร้องห้ามพร้อมยกมือกุมแก้มทั้งสองข้างเอาไว้
"ถ้าไม่ให้หอม...งั้นจูบแทนก็ได้" ร่างสูงพูดพลางทำท่าจะโน้มหน้าลงจูบคนตรงหน้าตามที่บอก แล้วมือบางก็เปลี่ยนไปกุมที่ริมฝีปากของตัวเองแทนพร้อมกับหยีตามองอีกฝ่ายแบบเด็กๆ
"...ทำเหมือนรังเกียจกันเลยนะ" ซีวอนมองดูท่าทางของร่างบางแล้วก็เอ่ยพูดออกมาด้วยน้ำเสียงน้อยใจ
"เปล่ารังเกียจนะ" รีบเอามือลงแล้วกล่าวออกมาอย่างรวดเร็วด้วยสีหน้าจริงจัง
"เสร็จล่ะ..." รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นตรงมุมปากของร่างสูงก่อนที่จะก้มลงหอมแก้มเยซองอีกสองครั้งซ้อน
"อ๋า!! คนฉวยโอกาส" มืเรียวตีลงไปที่ต้นแขนของชายหนุ่มอย่างหมั่นไส้ ซีวอนจึงเอาคืนด้วยการอุ้มร่างบางขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
"ไปอาบน้ำด้วยกันนะ ^ ^ "
"ไม่เอาหรอก! ซีวอนก็ไปอาบคนเดียวสิ" เยซองดิ้นไปมาน้อยๆ เพื่อประท้วง
"ก็ฉันอยากให้เยซองอาบด้วยนี่นา" ซีวอนบอกสีหน้าร่าเริงเป็นพิเศษ
"ไม่เอานะ!" คนตัวแดงหน้าแดงพยายามดิ้นไปดิ้นมาไม่ยอม
"ไม่ต้องแสดงความดีใจออกมาซะมากมายขนาดนี้ก็ได้นะ ^ ^ "
"นี่คนเจ้าเล่ห์ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ...///..." เยซองได้แต่อายม้วนต้วนจนปั้นหน้าไม่ถูกแล้ว
"...อยากให้ปล่อยเหรอ" ซีวอนเอ่ยถามพลางมองหน้าเยซองนิ่ง ใบหน้ากลมรีบผงกลงตอบรับอย่างรวดเร็ว
"งั้นหอมแก้มฉันก่อนสิแล้วจะปล่อย..." ดวงตากลมใสตวัดมองอย่างลังเลขมวดคิ้วด้วยสีหน้าครุ่นคิด
"...ถ้าไม่หอมก็ไปอาบน้ำกันดีกว่านะ" ว่าแล้วซีวอนก็เริ่มออกเดินในทันที
"ห...หอมก็ได้ ฉันยอมหอมแล้ว" เยซองรีบกล่าวรีบกล่าวขึ้นอย่างรวดเร็ว ร่างสูงจึงยื่นหน้าเข้าไปใกล้พลางหลับตารอ ดวงตาใสจ้องมองอยู่ครู่ก่อนจะยกแขนขึ้นคล้องคอชายหนุ่มแล้วผงกหัวขึ้นไปหอมแก้มซีวอนเร็วๆ หนึ่งที
"...เมื่อไหร่จะหอมซะทีล่ะ...รอจนเมื่อยแล้วนะ" ซีวอนเอ่ยเร่งพลางเหลือบตามองเยซองด้วยสายตารอคอย
"ก็หอมไปแล้วนี่ เมื่อกี้อ่ะ" เยซองทำหน้ามู่แก้มพองขึ้นมาทันที
"หอมตอนไหนไม่เห็นรู้เรื่องเลย" ร่างสูงทำตาใสหน้าซื่อเหมือนไม่รู้เรื่องเลยสักนิด
"ขี้โกงอ่ะ" ซาลาเปาน้อยยื่นปากอย่างขัดใจพร้อมกับมองจ้องอีกฝ่ายแบบไม่ค่อยชอบนัก
"เอาล่ะ...งั้นเรารีบไปอาบน้ำกันดีกว่าเดี๋ยวไปดูเจ้าบ่าวเจาสาวไม่ทัน" จากนั้นร่างสูงก็ตรงดิ่งเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว
"ซีวอน!" เยซองท้วงเสียงลั่นด้วยท่าทีไม่พอใจ
"ครับ ^ ^ " ซีวนอตอบรับด้วยรอยยิ้มพร้อมกับวางร่างบางลงอย่างเบามือ
"คนเจ้าเล่ห์" ตวัดสายตามองร่างสูงก่อนจะเดินหนีออกไปจากห้องน้ำ แต่อีกคนกลับไม่ยอมให้เยซองได้เดินออกไป แขนของซีวอนรีบโอบเอวบางไว้ในทันที
"นายก็อาบน้ำไปสิเดี๋ยวฉันจะออกไปรอข้างนอก" ร่างบางรีบพูดขึ้นทำเป็นเหมือนไม่รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร
"สระผมให้หน่อยสิ..." ร่างสูงเอ่ยขอร้องเสี้ยงอ้อนขณะวางปลายคางลงบนลาดไหล่ของซาลาเปาน้อย
"เอ่อ...ถ้าแค่สระผมล่ะก็...ได้" เอ่ยตอบรับด้วยเสียงเบาลงพวงแก้มกลับมาเป็นสีระเรื่ออีกครั้ง เพราะเมื่อกี้ตัวเองนั้นคิดไปไหนต่อไหนแล้ว
"งั้นก็รีบสระดีกว่าเนอะ...เดี๋ยวไปร่วมงานสายเปล่าๆ " ซีวอนยกยิ้มกว้างเมื่อร่างบางยอมตกลง
"อืม ^ ^ " ส่วนเยซองเองก็อมยิ้มหวานไม่ท้วงอะไร
ขณะรอให้ทุกคนมากันจนครบดงฮีในชุดสูทสีอ่อน เนคไทสีชมพู จึงทำหน้าที่จัดพวกดอกไม้และดูแลความเรียบร้อยของสถานที่จัดงานพิธีไปพลางๆ ก่อน ระหว่างที่จัดตกแต่งดอกไม้ตามซุ้มและที่ต่างๆ ก็ฮัมเพลงออกมาด้วยท่าทางมีความสุขตลอดเวลา
"ดงฮีของฉันนี่น่ารักจริงๆ เลย" ชองมินว่าพลางเข้ามาโอบคนน่ารักจากทางด้านหลังพร้อมกับหอมแก้มอีกฟอดใหญ่
"อ่ะ...เดี๋ยวใครก็มาเห็นเข้าหรอก" ดงฮีเอ่ยว่าเสียงเบาหน้าแดงขึ้นมาในทันที แต่ก็ไม่ได้ขยับหนีออกห่างจากอีกคน
"ก็คนรักกันไม่เห็นจะต้องกลัวเลย" เอ่ยตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มแฉ่ง
"ใครรักกัน...ฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลยสักนิด...///..." ดงฮีดึงมือชองมินออกพลางเดินไปจัดดอกไม้แก้เขิน
"อ๋า...ใจร้ายอ่ะ ทำไมพูดจาทำร้ายจิตใจกันแบบนี้ล่ะ" ชองมินแสร้งทำสีนห้าน้อยใจให้เห็นพลางเดินตามเข้าไปใกล้
"ไม่ต้องเข้าใกล้เลยนะ...เดี๋ยวสูทยับหมด" รีบดักทางอีกฝ่ายเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง
"อะไรกัน ห่วงสูทมากกว่าห่วงฉันอีกเหรอ" คนพูดทำหน้าสลดขึ้นมาจริงๆ ส่วนอีกคนก็เริ่มทำอะไรไม่ถูก เพราะไม่ได้ตั้งใจจะพูดให้รู้สึกไม่ดี
"...เอ่อ...ฉันก็ห่วงชองมินนะ" ไม่บอกเปล่ายังเดินเข้าไปติดดอกไม้ให้ชองมินอย่างเอาใจด้วย
"แต่ก็น้อยกว่าสูทของนาย" แต่ชองมินยังทำเป็นงอนไม่เลิก
"ไม่ใช่ซะหน่อย..."รีบปฏิเสธพร้อมกับส่ายหัวดุ๊กดิ๊กไปมาประกอบคำยืนยัน
"ไหนล่ะหลักฐาน" ชองมินทำหน้านิ่งถามกลับไปเหมือนไม่เชื่อ ดงฮีทำหน้าคิดหนักเพราะคาดเดาไม่ได้ว่าอะไรจะต้องใช้หลักฐานแบบไหน
"หลักฐานยังไงล่ะ" ชองมินยกมุมปากอย่างคนเจ้าเล่ห์พร้อมกับชี้นิ้วไปที่แก้มตัวเอง
"...อ่ะ...ตรงนี้เลยเหรอ" ใบหน้าแดงระเรื่อแสดงความลำบากใจและไม่กล้าออกมาให้เห็น ส่วนคนเจ้าเล่ห์ก็รีบพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม ดงฮียื่นหน้าเข้าไปแตะปลายจมูกลงตรงแก้มของชองมินอย่างรวดเร็วและรีบผละออกมาในทันที
"ดงฮีนี่น่ารักจริงๆ ด้วย ^ ^ " ชองมินจับแก้มนุ่มของคนตรงหน้าด้วยความถูกใจ
"ไม่ต้องชมเลย >///< " เอ่ยว่าคนที่แสนเจ้าเล่ห์ด้วยใบหน้าแดงระเรื่อจากความเขินจัด
"ก็ดงฮีน่ารักจริงๆ นี่นา ^ ^ " ไม่พูดเปล่ายังหยิกแก้มนุ่มเบาๆ อย่างหมั่นเขี้ยว
"...พอแล้ว...เดี๋ยวแก้มฉันก็ยับหมดพอดี" พูดพลางจับมือคนตรงหน้าออกห่างจากแก้มตัวเอง
"ไม่ยับหรอกน่า แก้มดงฮีออกจะน่าฟัดน่าหอมออกขนาดนี้"
"ไม่คุยด้วยแล้ว...ฉันทำงานต่อดีกว่า" บอกจบก็หันหน้าร้อนผ่าวหนีสายตาของอีกคนอย่างรวดเร็ว
"กำลังเขินฉันอยู่ใช่ม้า ^ ^ " แต่อีกคนกลับทำหน้าระรื่นไม่เลิก
"เปล่าซะหน่อย..." คนปากแข็งเถียงกลับทันควัน
"ถ้าไม่ใช่แล้วทำไมต้องหันหน้าหนีด้วย" ว่าพลางเข้าไปจิ้มแก้มยุ้ยอย่างสนุกมือ
"ฉันจะทำงานต่างหาก..." ก็ยังคงเถียงต่อไปอย่างไม่ยอมแพ้
"เหรอ...งั้นฉันไม่กวนแล้วก็ได้..." พูดจบก็ถอนหายใจออกมาเหมือนหมดกำลังใจก่อนจะละตัวออกมาจากคนน่ารัก
"ฉันไม่ได้บอกว่าชองกวนนะ" ดงฮีหันมาง้อด้วยท่าทางร้อนใจกลัวอีกฝ่ายน้อยใจตัวเอง
"ไม่เป็นไรหรอก...ฉันรู้ตัว..." ชองมินทำเสียงเศร้าสลดพร้อมกับยิ้มฝืน จากนั้นก็หันหลังเดินเลี่ยงชินดงออกมา ฉับพลันจากใบหน้าที่ดูเศร้าสร้อยกลับกลายเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นมาทันที
"ชอง...ฉันขอโทษ..." ดงฮีรีบตามมาพลางทำหน้าเหมือนกำลังจะโดนทิ้งยังไงยังงั้น
"จะขอโทษฉันทำไม...ดงฮีไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย..." คนเจ้าเล่ห์ทำเสียงเศร้าจนดูสมจริง แต่ก็ไม่ได้หันหน้าไปมองคู่สนทนาเพราะกำลังกลั้นยิ้มอย่างยากเย็น
"แต่...แต่ว่า..." ยิ่งเห็นอีกฝ่ายไม่ยอมมองหน้าด้วยแล้วดงฮียิ่งคิดไปไกลว่าชองมินอาจจะระอาใจกับการกระทำของตัวเอง
"แต่ว่าอะไรเหรอ..." ชองมินยังคงทำเสียงให้เหมือนกับคนหมดอาลัยตายอยากไม่เลิก ทั้งที่ใบหน้ายิ้มแฉ่งอยู่อย่างนั้น
"...ไม่มีอะไรหรอก..." เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังคงไม่อยากหันมาคุยด้วย ดงฮีก็เลยเลือกที่จะจบการสนทนาลงเอง
"ฉันจะไปจัดดอกไม้ต่อก็แล้วกัน" ชองมินหน้าเสียทันทีเมื่อไม่เป็นไปตามที่ตนคิด
"เอ่อ...ดงฮี..." แล้วชายหนุ่มก็รีบหันมาหาคนน่ารักอย่างรวดเร็ว ส่วนดงฮีนั้นเพียงแต่หันกลับไปมองด้วยสีหน้าเหงาเศร้าโดยไม่ได้ตอบคำเรียกของชองมิน แล้วชายหนุ่มก็เข้าโอบกอดคนตรงหน้าในทันทีแทนคำพูดจาทั้งหมดที่เก็บอยู่ในจิตใจ
"...ชองมิน..." ใบหน้ากลมยุ้ยแสดงความแปลกใจอย่างมาก เพราะคิดว่าอีกฝ่ายจะไม่พอใจตัวเองเสียอีก
"โกรธฉันเหรอ" เอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงไม่สบายใจ
"เปล่านะ...ชองมินต่างหากล่ะที่กำลังโกรธฉันอยู่น่ะ" ดงฮีรีบส่ายหน้าไปมาเร็วๆ ประกอบคำพูด
"ฉันไม่ได้โกรธดงฮี" เอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
"งั้นเหรอ...ดีจัง!" คนฟังคลี่ยิ้มออกมาด้วยความสบายใจก่อนจะกอดตอบชายหนุ่ม
"แล้วฉันก็รักดงฮีมากด้วยนะ" ชองมินกระชับกอดแน่นขึ้นเมื่อพูดความในใจออกมา
"...///...แต่ฉันรักชองมากกว่าอีก" แม้จะเขินแต่ก็ไม่วายเอ่ยเถียงเหมือนต้องการจะเอาชนะ
"คร๊าบๆ มากกว่าก็มากกว่า ^ ^ " พูดจบก็จรดริมฝีปากทาบลงกับหน้าผากมนของคนรัก แล้วกลีบดอกไม้ก็ถูกโปรยร่วงใส่คนทั้งสองด้วยฝีมือของร่างบางที่ยืนแอบดูอยู่ไม่ไกล
"ขอให้รักกันไปตลอดเลยนะ ^o^ " ยูชอนอวยพรเสียงใสโดยมีชางมินยืนอมยิ้มอยู่ข้างๆ
"อะ...เราไม่ใช่คู่บ่าวสาวนะ >////< " ดงฮีเอ่ยบอกก่อนจะทนเขินไม่ไหววิ่งหนีไปทันที
"ขอบใจนะพวก ^ ^ " ชองมินใช้สองนิ้วตะเบ๊ะให้คนทั้งสองก่อนจะวิ่งตามดงฮีไป
"ด้วยความยินดี!" ยูชอนโบกไม้โบกมือตามด้วยท่าทางมีความสุข แล้วคนที่กำลังร่าเริงก็ถูกฉวยหอมแก้มอย่างรวดเร็ว
"ทำอะไรน่ะ...!" ร่างบางยกมือขึ้นจับแก้มตัวเองพร้อมกับหันมามองค้อนใส่ชายหนุ่มร่างสูง
"ก็พี่ยูชอนน่ารักนี่ครับผมเลยอดใจไม่ไหว ^ ^ " ชางมินเอ่ยตอบด้วยรอยยิ้มหวาน
"ก็พูดแบบนี้ประจำแหละ" ยูชอนสะบัดหน้าหนีอย่างงอนๆ
"ถ้าผมขอดีๆ พี่จะให้ผมหอมไหมล่ะ" เลิกคิ้วถามด้วยสีหน้ายวนนิดๆ
"ไม่ให้!!" ร่างบางหันมาแลบลิ้นให้ชางมินก่อนจะเดินหนีอีกฝ่ายไปอีกทางด้วยเพราะกลัวชายหนุ่มจะเห็นใบหน้าแดงระเรื่อของตัวเอง
"เห็นไหมล่ะ ในเมื่อไม่ยอมให้กันดีๆ ก็ต้องขโมยเอาเองน่ะสิ" ว่าแล้วก็รวบเอวบางเข้ามากอดเอาไว้แนบตัว
"ปล่อยนะ! คนชอบฉวยโอกาส" ยูชอนโวยวายแต่กลับไม่ได้ออกแรงดิ้นหนีแม้แต่น้อย
"ผมชอบฉวยโอกาสแบบนี้...แล้วรักผมหรือเปล่าล่ะ" เอ่ยกระซิบถามเสียงนุ่มข้างใบหูของร่างบางอย่างจงใจ
"...รัก" ตอบเสร็จใบหน้ากลมก็แดงเข้มยิ่งกว่าเดิมหลายเท่าพร้อมกับเสียงหัวใจที่เต้นรัวเร็วจนเหมือนอยากจะหลุดออกมาข้างนอกให้ได้
"เห็นไหม พี่น่ารักอย่างที่ผมพูดจริงๆ ด้วย" พูดจบก็ฝังจมูกลงบนกลุ่มผมนุ่มหอม
"คนขี้โกง...ก็รู้ว่าฉันตอบอย่างอื่นไม่ได้อยู่แล้วนี่นา" ร่างบางบ่นว่าเสียงเบา
"ก็ผมยังอยากได้ยินคำบอกรักจากพี่อยู่นี่ครับ...เพราะกว่าจะได้ยินคำๆ นี้จากพี่มันช่างยากเย็นเหลือเกิน" ว่าพลางจับตัวกระต่ายน้อยหันมาสบมองกับตนตรงๆ ร่างสูงวาดรอยยิ้มละไมส่งให้คนตรงหน้าบอกให้รู้ว่าตอนนี้ตัวเองมีความสุขแค่ไหน
"...งั้นให้บอก 3 เวลาหลังอาหารเลยดีไหม" ร่างบางทำประชดด้วยท่าทางเขินอายเป็นที่สุด
"ก็ดีนะครับ ^ ^ " ชางมินก็เลยตอบรับอย่างยินดีเป็นที่สุด
"บ้า!!" มือเรียวตีแปะลงตรงไหล่ลาดของร่างสูงส่วนคนตีนั้นก้มหน้างุด พอได้โอกาสชางมินก็หอมแก้มกระต่ายน้อยอีกครั้งด้วยท่าทางพออกพอใจ
"ชางมินอ่ะ >///< " แน่นอนว่ากระต่ายน้อยก็ตัวแดงไปตามระเบียบ
"จะเอาคืนก็ได้นะผมไม่ว่าหรอก ^ ^ " ว่าพลางยื่นแก้มไปใกล้ๆ คนตัวแดง
ยูชอนทำแก้มป่องพองลมก่อนจะใช้สองแขนโอบรอบคอร่างสูงแล้วโน้มลงมาหอมแก้มแบบนุ่มนวลที่สุด ชางมินอมยิ้มแบบพอใจก่อนจะหันไปทาบริมฝีปากของตนกับร่างบางอย่างรวดเร็วโดยไม่ทันให้อีกฝ่ายได้ตั้งตัวคล้ายกับจงใจแกล้ง
"อื๊อ..." ยูชอนรีบผละตัวออกพร้อมกับมองชายหนุ่มด้วยสายตาคาดโทษหนัก แต่ชางมินกลับยิ้มแผล่อย่างไม่กลัวเกรง
"เด็กเจ้าเล่ห์..." แล้วร่างบางก็หันหน้าหนีเหมือนไม่อยากมองแต่ความจริงนั้นกำลังเขินอยู่
"ก็ทำกับพี่ยูชอนของผมคนเดียวเท่านั้นแหละครับ ^ ^ " พูดพลางโอบกอดร่างบางเอาไว้อีกครั้งอย่างหวงแหน
"จะสมควรปลื้มใจดีไหมเนี่ย" ใบหน้ากลมซุกเข้าหาอกอบอุ่นแต่ก็ไม่เลิกประชดประชัน
"ก็แล้วแต่พี่ยูชอนแหละครับ...แต่ผมแค่อยากให้รู้ว่าไม่ว่าจะยังไงพี่ก็เป็นคนที่สำคัญที่สุดสำหรับผม...และผมก็ไม่สามารถจะหาใครมาแทนที่พี่ได้แน่นอน" น้ำเสียงที่กล่าวบอกล้วนแล้วแต่ออกมาจากใจจริงทั้งนั้น
"ชางมินก็เหมือนกันน่ะแหละ...รู้ไหมว่าชางมินทำให้ฉันอยู่คนเดียวไม่ได้อีกต่อไปแล้วนะ" ร่างบางเองก็เอ่ยบอกชายหนุ่มร่างสูงด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่มีเช่นกัน
"ยังไงก็ไม่มีวันที่ผมจะปล่อยให้พี่ต้องอยู่คนเดียวเป็นอันขาด" ร่างสูงกระชับกอดมากขึ้นกว่าเดิมราวกับตัวเองเก็บของล้ำค่ามากที่สุดเอาไว้กับตัว
"อืม..." หยดน้ำตาที่เปี่ยมล้นไปด้วยความดีใจและสุขเอ่อคลออยู่ตรงขอบตากลมใส นิ้วเรียวของชางมินเกลี่ยไล่น้ำใสออกให้ก่อนที่จะอาบไหลลงผ่านพวงแก้มเรื่ออย่างอ่อนโยน
"ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่โชคดีที่สุดนับตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอกับพี่" รอยยิ้มอ่อนละมุนส่งทอดถึงคนตรงหน้า
"...ตั้งแต่เจอกันครั้งแรก...ฉันก็เอาแต่สร้างปัญหาให้ชางมินมากกว่า"
"ไม่หรอกครับ...บางทีถ้าอะไรที่ได้มายากๆ มันก็ยิ่งทำให้เราเห็นถึงความสำคัญ" รอยิ้มยังคงประดับอยู่บนดวงหน้าคมไม่เสื่อมคลาย
"...ขอโทษนะสำหรับเรื่องราวที่ผ่านมา...แล้วก็ขอบคุณนะสำหรับเรื่องราวที่จะดำเนินต่อไปข้างหน้าด้วยกัน..." ยูชอนเอ่ยพูดพร้อมกับกอดคนตรงหน้าเอาไว้แน่น รอยยิ้มสดใสและสวยงามปรากฏอยู่อย่างชัดเจน
ชางมินกดปลายจมูกลงบนกลุ่มผมนุ่มอีกครั้งและอ่อนโยนอย่างมาก นั่นก็น่าจะเพียงพอสำหรับคำตอบของคนทั้งคู่ได้แล้ว
****************************************
ตอนหน้าก็จะเป็นตอนจบแล้วนะทุกคน
ขอถามล่วงหน้าเลยแล้วกันว่าอยากได้ตอนสเปกันหรือเปล่า
แล้วอยากได้คู่ไหนกันในเรื่องนี้ ขอมากันได้เลย
เพราะถ้าไม่มีใครอยากได้ตอนสเปเราก็จะได้กดปิดจบเรื่องไปเลย
ยังไงก็ขอมากันได้เลยไม่ต้องเกรงใจ
หรือว่าเกรงกลัวต่อคู่แปลกของเรา +555
ความคิดเห็น