คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #56 : หวาน [3] ..........................100%
หลังจากที่วิ่งหนีแจจุงมาได้ยุนโฮก็ตรงหลบเข้าไปในที่พักของตนทันที หมีนอ้ยทิ้งตัวนอนคว่ำลงกับเตียงพร้อมกับเอาหน้าซุกลงกับหมอนหนุนจนจมหายไปกับความนุ่ม แล้วเจ้าตัวก็นอนนิ่งในท่านั้นอยู่ครู่
"...ฮ้า..." ใบหน้าเรียวเล็กเงยหน้าขึ้นสูดรับอากสศพร้อมกับพลิกตัวนอนหงายมองจ้องเพดานห้องด้วยสายตาค้อน
"แจจุงคนบ้า...คอยดูนะจะไม่พูดด้วยเลยตลอดชีวิต..." เอ่ยบ่นออกมาเสียงเครือ ก่อนที่จะเบ้หน้าสะอื้นขึ้นมาเล้กน้อย จากนั้นก็คว้าหมอนอีกใบที่วางอยู่ข้างๆ ขึ้นมากอดเอาไว้แน่น แล้วระบายอารมณ์ใส่ด้วยการรัวหมัดลงไปแบบไม่ยั้ง
"คนบ้า...คนเจ้าชู้...คนใจร้าย...ฮึก..." ว่าไปก็สะอื้นไปไม่หยุด
"...ฮึก...เบื่อกันแล้วใช่ไหมล่ะ...ใช่สิ ก็ฉันไม่ใช่ผู้หญิงนี่..." หมีน้อยยกหมอนขึ้นมาเหนือใบหน้าพร้อมกับต่อว่าใส่เหมือนกับเห็นเป็นแจจุงไปแล้ว
"ก็ไหนบอกว่าให้ฉันไปหาพวกสาวๆ ได้ไงล่ะ" เสียงทุ้มเอ่ยดังมาจากทางหน้าประตู ทำให้หมีน้อยเด้งตัวขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วพร้อมกับรีบเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าด้วยความตกใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปอยู่ดี
"แล้วนี่มาต่อว่ากันลับหลังได้ยังไง" ว่าพลางเดินเข้าไปนั่งบนเตียงที่มีหมีน้อยนั่งอยู่ก่อนแล้ว ยุนโฮกอดหมอนแน่นพร้อมกับหันหน้าหนีไม่ยอมมองแจจุงด้วยท่าทีงอนๆ
"กำลังหึงฉันอยู่ใช่ไหมล่ะ ที่จริงคงไม่พอใจตั้งแต่ที่เห็นฉันไปเล่นกับคยูฮยอนแล้วสินะ" แจจุงยิ้มเล่ห์อย่างรู้ทัน
"ฉันเปล่าหึงนะ!" หมีน้อยรีบหันหน้ากลับมาจ้องแจจุงอย่างไม่สบอารมณ์ แต่พอเจอสายตาที่จ้องตอบก็ต้องหลุบดวงตากลมโตมองหมอนที่ตัวเองกำลังกอดอยู่ในทันที
"ถ้างั้นตอนนั้นปาปูใส่ฉันทำไมล่ะ ไหนยังจะทำเป็นเข้าไปนัวเนียกับเฮียทึกอีก...นั่นน่ะ ฉันยังไม่ได้ตั้งข้อหากับนายเลยนะ" แจจุงทำเป็นจ้องหมีน้อยด้วยใบหน้านิ่ง
"แล้วทีแจยังเข้าไปยุ่งกับคยูน้อยแล้วก็พวกสาวๆ ได้เลย" หมีน้อยยื่นหน้าเข้าไปใกล้เอาดวงตากลมโตจ้องสู้ชายหนุ่ม
"นั่นไง หึงจริงๆ ด้วย" แจจุงตอบกลับอย่างไม่ยี่หระ
"เปล่านะ..." พยายามเถียงกลับทั้งที่ใบหน้าขึ้นเป็นสีเรื่ออย่างเด่นชัด
"เปล่ายังไง" แจจุงถามกลับเสียงเรียบ
"ก็..." หมีน้อยก้มหน้าลงทำนห้าคิดพยายามที่จะหาข้อโต้แย้งกลับไป
"ว่ายังไงล่ะ...หือ?" ยกยิ้มเจ้าเล่ห์พร้อมกับยื่นหน้าไปจนปลายจมูกสัมผัสได้ถึงความหอมจางๆ ที่มาจากตัวคนน่ารัก
"อ่ะ...อย่ายื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ สิ!" ว่าแล้วก็ดันหน้าของแจจุงออกให้พ้นระยะรัศมีด้วยความตระหนก แต่มือเล็กนั้นก็โดนรวบจับในทันที
"งั้นก็ตอบมาก่อนสิว่ายังอยากจะให้ฉันไปยุ่งกับคนอื่นอยู่อีกหรือเปล่า" ชายหนุ่มเอ่ยถามเสียงนุ่ม
"นั่นมันก็เรื่องของแจไม่เกี่ยวกับฉันสักหน่อย..." เอ่ยขึ้นเสียงเบาพยายามที่จะไม่มองหน้าอีกคน
"หืม...ว่าไงนะ ได้ยินไม่ค่อยถนัดเลยอ่ะ" แจจุงทำเป็นเอามือขึ้นป้องหูเหมือนกับไม่ได้ยินจริงๆ
"แจจุงคนบ้า!" หมีน้อยก็เลยตะโกนใส่หูชายหนุ่มเสียเลยด้วยความหมั่นไส้
"โอ๊ย!!" แจจุงทำเป็นล้มลงไปนอนดิ้นกับเตียงด้วยท่าทางทรมานเป็นอย่างมาก
"อย่ามาแกล้งสำออยนะ" ว่าแล้วก็เอาหมอนตีแจจุงไปหลายที แต่แจจุงก็ไม่ได้ตอบโต้อะไรทั้งยังทำเป็นนิ่งไม่ไหวติงอีกต่างหาก
"นี่...อย่ามาแกล้งหน่อยเลย ไม่ได้เจ็บตรงไหนไม่ใช่เหรอ" พอหมดแรงก็เอาหมอนมากอดแล้วเกยคางไว้พร้อมกับจ้องดูชายหนุ่มหน้ามู่
"...เจ็บสิ..." แจจุงเอ่ยขึ้นเสียงเบาพร้อมกับพลิกตัวหันมามองหน้าหมีน้อย
"ก็ไม่ได้ทำอะไรรุนแรงมากสักหน่อยจะเจ็บได้ไง" ถึงจะบอกอย่างนั้น แต่ก็อดที่จะเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี
"ไม่ได้เจ็บตัว...แต่มันเจ็บตรงนี้ต่างหาก..." ว่าพลางจับมือบางมาทาบที่อกตัวเอง
"เจ็บเพราะถูกคนที่เรารักผลักไสให้ไปหาคนอื่น" กล่าวขึ้นน้ำเสียงจริงจังไร้ความล้อเล่นแบบทุกที
"ก็เพราะแจน่ะแหละ...อยากไปยุ่งกับพวกสาวๆ เอง" หมีน้อยเถียงกลับไปเสียงเบา
"ฉันก็แค่เข้าไปถามเขาว่าที่นี่มีอะไรน่ากินบ้างก็เท่านั้น แล้วพอดีพวกเขาจำหน้าฉันได้ก็เลยคุยกันยาวแค่นั้นเอง" แจจุงบอกด้วยสีหน้าเพลียๆ
"ฉันไม่ได้เข้าไปจีบพวกนั้นจริงๆ นะ"
"จะเชื่อได้จริงๆ เหรอ" หมีน้อยหรี่ตามองอย่างชั่งใจ
"ก็แล้วแต่นาย ฉันไม่บังคังหรอก" พูดจบก็ปิดเปลือกตาลง
"...เพราะยังไงคนอย่างฉันมันก็ดูไม่น่าเชื่อถือในสายตานายอยู่แล้ว" เอ่ยออกมาด้วยเสียงน้อยใจ หมีน้อยมองดูใบหน้าคมคายอย่างพิจารณา
"ฉัน...เชื่อก็ได้" ยุนโฮเอ่ยขึ้นเสียงเบาแผ่ว พอได้ฟังแจจุงก็ลืมตาขึ้นมองดูใบหน้าสวยก่อนจะคลี่ยิ้มบางตามมา แล้วมือเรียวก็ตบปุตรงพื้นที่ว่างข้างตัว
"อะไรเหรอ" หมีน้อยเอ่ยถามตาแป๋วอย่างไม่เข้าใจ
"ฉันง่วงแล้ว...นอนกันเถอะ" ว่าแล้วก็ดึงตัวคนน่ารักให้ล้มลงมานอนข้างตัวจนได้ แล้วก็จัดการกอดรัดราวกับงูเหลือมจะขย้ำเหยื่อ
"ไหนบอกว่าง่วงไง แล้วทำไมถึงเอาแต่จ้องหน้าฉันอยู่ได้" ยุนโฮถามขึ้นเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้ายังไม่ยอมหลับเสียทีเอาแต่จ้องหน้าตัวเองอยู่ได้
"ก็มันเริ่มรู้สึกหิวขึ้นมาซะแล้วน่ะสิ" เอ่ยตอบด้วยสีหน้าจริงจังสุดๆ
"ถ้าอย่างนั้นก็ไปหาอะไรกินกันกัน ^ ^ " พอพูดถึงของกินหมีน้อยก็ทำสีหน้าชื่นบางขึ้นมาทันที
"แต่ฉันอยากกินของตรงหน้ามากกว่า..." บอกพร้อมกับจ้องดวงตากลมใสไม่ละไปไหน
"หือ?" หมีน้อยขมวดคิ้วมุ่นงงกับคำพูดของแจจุง ก่อนจะสะดุ้งเมื่อรู้ความหมายที่แท้จริง
"ไม่ได้นะห้ามกินเด็ดขาดเลย!" หมีน้อยบอกหน้าตาขึงขัง
"นายก็อย่า..." แต่ไม่ทันที่แจจุงจะพูดจบหมีน้อยก็ดีดตัวลุกขึ้นไปคว้ามะพร้าวน้ำหอมเข้ามากอดเอาไว้อย่างหวงแหน
"ฉันมีแค่ลูกเดียวเองนะ ก็ถ้าแจไม่เข้ามาพาฉันไปก่อนก็จะได้อีกตั้งหลายลูกแน่ะ"
"ฉันยังไม่ได้พูดสักคำว่าอยากกินมะพร้าว" ว่าพลางหยิบลูกมะพร้าวออกจากมือบางแล้ววางให้ไกลตัว
"ที่ฉันอยากกินน่ะ...มันนายต่างหาก" พูดจบแจจุงก็รวบตัวร่างบางเข้ามากอดไว้ในทันที พลางกดร่างของหมีน้อยลงกับเตียงอย่างรวดเร็ว หมีน้อยถึงกับเหวอทำอะไรไม่ถูกจนลืมที่จะต่อต้าน พอสบโอกาสแจจุงจึงเริ่มจัดการลิ้มรสชาติอาหารจานพิเศษอย่างหมีขาวตรงหน้านี้ แต่แล้วโชคกลับไม่เข้าข้างแจจุง ด้วยความสับเพล่าที่ตนดันลืมล็อคประตู้ห้องทำให้ถูกผู้มาเยือนปิดพรวดเข้ามาได้อย่างง่ายดาย
"เฮ้! แจจุงยุนโฮได้เวลาไปร่วมงานแล้วเน้อ" ดองแฮที่โผล่พรวดพราดเข้ามาเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางรื่นเริง แล้วก็ต้องตาค้างกับฉากตรงหน้า
"ฉันว่าเรารีบไปตามคนอื่นต่อกันดีกว่าเนอะ" เรียววุคที่กู้สติกลับมาได้ก่อนเอ่ยขึ้น
"เอ่อ...เรารีบแต่งตัวไปร่วมงานกันดีกว่าเนอะ...ปล่อยให้คนอื่นเขารอนานๆ มันเสียมารยาทนะ..." ยุนโฮรีบทำหน้าบ้องแบ๊วเจรจา ส่วนแจจุงก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ ที่ต้องยอมปล่อยชิ้นเนื้อเลิศรสตรงหน้าไป
"ก็ได้...งั้นเอาไว้คืนนี้เราค่อยมาต่อกันนะ ^ ^ " พูดจบก็ขโมยจูบจากริมฝีปากหยักสวยไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะลุกไปหาเสื้อผ้าที่จัดเตรียมเอาไว้แล้วด้วยท่าทางสบายอารมณ์ ปล่อยให้คนน่ารักนั่งหน้าแดงแถมด้วยความงงอยู่พักใหญ่
" เอาล่ะ...เท่านี้ก็เรียบร้อย " อิรุยกยิ้มบางหลังจากหยิบจัดกระเป๋าสัมภาระของตนเองให้เข้าที่เข้าทาง ส่วนคิบอมก็ได้แต่นั่งมองดูชายหนุ่มตาแป๋ว
" เฮ้อ!...เหนื่อยจัง " ชายหนุ่มร่างสูงเดินมาที่เตียงก่อนจะล้มตัวลงนอนอย่างคนคนหมดแรง
"เหนื่อยขนาดนั้นเลยเหรอ " เอ่ยถามพลางมองหน้าชายหนุ่มตาปริบ
" อืม...เหนื่อยมากเลยล่ะ " อิรุบอกพร้อมกับทำหน้าเหมือนคนใกล้จะหลับ
" ง่วงแล้วเหรอ " ว่าพลางใช้นิ้วแก้มชายหนุ่มเล่น อิรุรวบจับทั้งมือเรียวไว้ก่อนจะดึงอีกฝ่ายเข้ามาจูบอย่างแผ่วเบา
" รู้สึกจะหายง่วงแล้วล่ะ ^ ^ "
" อ๊ะ... " คิบอมยกมือขึ้นแตะริมฝีปากตัวเองอย่างงงๆ แล้วก็ฟาดมือลงไปที่ไหล่ของชายหนุ่มเต็มแรง
" คนฉวยโอกาส..." เอ่ยว่าเสียงเบาพลางทำหน้ามู่
"ก็ ....คิบอมน่ารักจนฉันอดใจไว้ไม่ไหวแล้วนี่นา " อิรุบอกพร้อมกับรั้งร่างบางเข้ามาใกล้ตนเอง
" ไม่ไหวยังไงก็ต้องทนให้ได้ " ว่าพลางเชิดหน้าขึ้นอย่างรั้นๆ
" ทำไมต้องทนด้วยล่ะ ... " พูดถามก่อนจะขโมยหอมแก้มคนที่กำลังเชิดหน้าอยู่อย่างรวดเร็ว
" เรายังไม่ได้เป็นอะไรกันเลยสักหน่อยนะ! ชอบฉวยโอกาสอยู่เรื่อยเลย " บอกพลางดันอกคนฉวยโอกาสให้ออกห่างจากตัว
" ...นั่นสินะ...เรายังไม่ได้เป็นอะไรกันเลยนี่นา " ชายหนุ่มร่างสูงทำหน้านิ่งแล้วก็ขยับหันออกห่างมาเอง
" เป็นอะไรไปอีกล่ะ " คิบิอจ้องดูท่าทีของชายหนุ่มอย่างแปลกใจ
" เปล่า...เดี๋ยวฉันออกไปเดินเล่นหน่อยล่ะกัน " อิรุบอกเสียงเรียบขณะขยับจัดแต่งเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทาง
" เดี๋ยวพวกเฮียทึกก็มาเจอเอาหรอก " คิบิมรีบเอ่ยขึ้นด้วยยท่าทางเป็นห่วง
" ไม่เป็นไรหรอก...ถ้าพวกนั้นมาเห็นฉันอยู่กับสาวๆคงไม่สงสัยล่ะมั้ง " ชายหนุ่มตอบอย่างไม่ใสใจอะไรเท่าไหร่ขณะกำลังเดินออกไปจากห้อง
" สาวๆที่ไหนอ่ะ " คิบอมรีบถามขึ้นก่อนชายหน่มจะพ้นไป
" ก็แถวๆนี้แหละ...เจอใครก็คนนั้นนั่นแหละ " อิรุพูดด้วยสีหน้านิ่งเฉยไร้อาการขี้เล่นโดยสิ้นเชิง
" ถ้างั้นก็ขนของไปอยู่กับพวกสาวๆด้วยซะเลยสิ " เอ่ญพูดขึ้นด้วยท่าทางน้อยใจ ชายหนุ่มเพียงแต่ถอนหายใจออกมาเล็กน้อย ก่อนจะเดินกลับเข้ามาเก็บข้าวของขนไปตามที่ร่างบางบอก
" ฮึ...คนเจ้าชู้ขี้โกหก... " คิบอมสบถออกามเบาๆ ก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวจนมิดเหมือนต้องการจะหนีหน้าอีกฝ่าย
"คิบอม...อยู่คนเดียวก็ล็อคประตูให้ดีนะรู้ไหม " บอกสั่งเสียงเรียบ
" ........ " แต่ร่างบางกลับไม่มีท่าทีว่าจะตอบอะไรกลับมา
"นี่...อย่าบอกนะว่าหลับไปแล้วน่ะ " อิรุเดินเข้ามาในห้องอีกครั้งพร้อมกับเขย่าตัวคิบอมผ่านผืนผ้าห่ม แต่ดุเหมือนว่าจะไร้ซึ่งการตอบรับโดยสิ้นเชิง
" คิบอม...เป็นอะไรหรือเปล่า " ชายหนุ่มถามย้ำพลางดึงผ้าห่มออก
" ...สนใจด้วยเหรอ " มือบางพยายามยื้อผ้าห่มเอาไว้ไม่ยอมให้เห็นตน
" ถ้าไม่อยากให้สนใจก็ได้นะ "
" ....... " แล้วคิบอมก็เงียบลงไม่พูดอะไรอีก อิรุถอนหายใจยาวจากนั้นก็ทิ้งตัวลงนั่งปลายเตียงโดยไม่พูดอะไรเช่นกัน พอเห็นว่าชายหนุ่มเงียบลงคิบอมก็ค่อยๆเปิดผ้าออกมาแอบดู
" เฮ้อ... " คนที่เงียบอยู่ถอนหายใจอีกหลายหนอย่างเบาเสียงขณะก้มหน้าลงต่ำ
" ...เป็นอะไรอีกล่ะ " แล้วคิบอมก็ต้องเปฺดปากถามในที่สุด
" เปล่า... " อิรุตอบเสียงเรียบก่อนจะลุกขึ้นเมื่อเห็นว่าร่างบางมองตนเองอยู่
" ถ้าไม่ได้เป็นอะไร แล้วจะเอาแต่ถอนหายใจทำไมล่ะ "
" ก็แค่คิดมากไปเรื่อยเปื่อยน่ะ " ชายหนุ่มหันมองไปทางอื่นในขณะที่พูดเหมือนจะหลบหน้าร่างบาง
" ...คิดเรื่องพวกสาวๆ เหรอ " จงใจพูดเน้นเสียงด้วยท่าทีไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่
" บางทีเราสองคนคงไม่เหมาะจะอยู่ข้างๆกันก็ได้... " อิรุไม่ได้ตอบคำถามของคิบอมแต่กลับเอ่ยพูดไปอีกเรื่งแทน
" ...อย่างนั้นเหรอ... " เอ่ยขึ้นเสียงเบาด้วยสีหน้าที่หงอยลง
"คิบอมน่ะไม่ชอบให้ฉันเข้าไปวุ่นวายเข้าใกล้...แต่ฉันทำอย่างที่คิบอมต้องการไม่ได้เลยสักครั้ง" ชายหนุ่มกล่าวบอกเสียงเรียบขรึม
"คนที่ชอบอิสระอย่างคิบอมคงอยู่กับคนที่เอาแต่ใจอย่างฉันไม่ได้หรอก"
"ถ้าคุณเห็นว่าแบบนั้นดีแล้วผมก็จะไม่รั้งคุณหรอกนะ..." คบอมเอ่ยขึ้นเสียงเบาพลางมุดตัวลงไปในผ้าห่มอีกครั้ง
"แต่ถ้าคุณยังเห็นว่าผมสำคัญอยู่ คุณก็น่าจะรู้นะว่าอะไรคือคำตอบที่ดีที่สุด"
"...เพราะฉันเห็นว่าคิบอมสำคัญและมีความหมายมากไงล่ะถึงได้อยากอยู่ใกล้ๆ...แต่สำหรับคิบอมฉันคงยังสำคัญไม่พอสินะ" พูดพลางเดินออกไปจากห้องด้วยท่าทางเงียบงัน
"งั้นก็ขอให้คิบอมเจอคนที่ใช่เร็วๆ ก็แล้วกัน..."
"....................." คิบอมได้แต่เงียบนิ่งไม่ได้พูดตอบอะไร แล้วอิรุก็เปิดประตูห้องอย่างเบาเสียงที่สุดพร้อมกับหยิบกระเป๋าสัมภาระออกเดินตรงไปยังชายหาด
พอเห็นว่าอิรุได้เดินจากไปแล้วจริงๆ คิบอมก็ลุกขึ้นมานั่งทำหน้ามุ่ยไม่รู้จะทำยังไงต่อไปดี จากนั้นร่างบางก็คว้าหมอนหนุนขึ้นมา ก่อนจะวิ่งตามชายหนุ่มออกไปในเวลาต่อมา
"รู้จักไหมคำว่าง้อน่ะ!!" เสียงใสแต่ขุ่นด้วยอารมณ์ตะโกนขึ้นพร้อมกับปาหมอนใส่คนที่ยังเดินก้าวจ้ำไปตามชายหาด
"...!?!..." คนโดนปาหันมามองร่างบางพร้อมเครื่องหมายตกใจเต็มใบหน้า เพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะวิ่งตามมาแถมยังขว้างหมอนใส่อีกต่างหาก
"ไปแล้วก็ไม่ต้องกลับมาให้เห็นหน้าอีกเลยนะ!!" ตะโกนว่าประชดจบแล้วก็วิ่งหนีกกลับไปยังที่พักทันที ชายหนุ่มยืนนิ่งอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะตัดสินใจเดินกลับไปหาร่างบาง
"คิบอม...จะให้ฉันง้อเรื่องอะไรเหรอ" พอเข้ามาในห้องก็ลองเอ่ยถามด้วยความสงสัย
"ถ้าไม่รู้ก็ไม่ต้องรู้ไปตลอดชีวิตเลยไป!" คนที่นอนคว่ำหน้าอยู่กับเตียงพูดขึ้นเสียงขุ่น
"...คิบอม...งอนฉันงั้นเหรอ..." ถามต่อพร้อมกับเดินเข้าไปนั่งตรงริมเตียง
".................." แต่ร่างบางไม่ยอมตอบออกมายังคงนอนอยู่ในท่าเดิมไม่ขยับ
"เราไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อยนี่นา...แล้วคิบอมจะมางอนให้ฉันง้อได้ยังไงกัน"
".................." พอโดนย้อนคำคืนก็ยิ่งนอนเงียบนิ่งทำเป็นไม่รับรู้อะไร
"เพราะงั้นฉันก็ไม่ได้ทำอะไรผิดนี่นา...ทำไมฉันจะต้องตามมาง้อด้วยล่ะ" อิรุทุบกำปั้นลงบนฝ่ามือตัวเองเสร็จสรรพเมื่อสรุปเรื่องทุกอย่างได้ ก่อนจะลุกไปจากเตียงในทันที
"งั้นคุณจะหาว่าผมผิดอย่างนั้นเหรอ" คิบอมเอ่ยขึ้นมาทั้งยังซุกหน้าอยู่กับที่นอน
"...มันก็ใช่ไม่ใช่เหรอ" เสียงอิรุที่เอ่ยตอบเรียบแถมหน้ายังตายอีกด้วย
"ตรงไหนล่ะ" เสียงที่เอ่ยออกมาฟังดูเหมือนกับตัวเองไม่ผิดเลยสักนิดเดียว
"ก็น่าจะรู้ตัวไม่ใช่หรือไง..." อีกคนก็ทำราวกับตนเองไม่ได้ทำอะไรผิดเลยเช่นเดียวกัน
"ถ้ารู้แล้วจะถามไหมล่ะ!" แล้วคิบอมก็เดงตัวขึ้นมานั่งกอดหมอนที่เหลืออยู่ใบเดียวพร้อมกับเกยคางมนลงไปด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์
"งั้นที่มาปาหมอนใส่ฉันไง...แล้วไหนจะเรื่องง้ออีก..." พูดบอกพลางยกนิ้วขึ้นมานับให้ดูอีกต่างหาก
"แล้วทีคุณยังจะไปหาพวกสาวๆ เลยล่ะ" คิบอมเอ่ยบอกหน้ามู่
"ก็เราไม่อยากให้ฉันยุ่งด้วย...ฉันก็จะไปยุ่งกับคนอื่นแทนไง" อิรุกล่าวกับอีกฝ่ายหน้าตาย
"ก็ตอนนั้นผมเขินนี่นา..." เอ่ยสารภาพออกมาตามความจริงด้วยเสียงเบา
"แต่มันทำให้ฉันน้อยใจนะ" ว่าแล้วก็หันหน้าหนีไปอีกทางทันที
"ก็ผมไม่คิดว่าคุณจะน้อยใจนี่นา"
"นั่นสินะ...เราไม่ได้เป็นอะไรกัน แล้วฉันจะน้อยใจได้ยังไงกันล่ะ"
"เลิกพูดแบบนี้สักทีได้ไหมเล่า" คิบอมเอ่ยขึ้นทำแก้มพอง
"ก็ได้...ไม่พูดก็ได้..." ชายหนุ่มทำเสียงขุ่นพลางขยับนั่งหันหลังให้กับร่างบาง
"เลิกทำตัวแบบเด็กๆ สักทีสิ ทำไปก็ไม่น่ารักขึ้นหรอก" พอเห็นว่าอีกฝ่ายเมินตัวเองก็รีบพูดขึ้นเพื่อเรียกร้องความสนใจ
"แล้วไงล่ะ...ยังไงคนอย่างฉันก็ไม่มีใครรักอยู่แล้วนี่" ตอบกลับด้วยน้ำเสียงน้อยใจเต็มทีพลางถอนใจตามอีกเล็กน้อย
"ทำเป็นพวกคนแก่ขี้ใจน้อยไปได้" แล้วคิบอมก็เข้าไปโอบชายหนุ่มไว้จาทางด้านหลังด้วยท่าทีออดอ้อน
"ฉันคงน่ารำคาญมากเลยใช่ไหม..." อิรุถามขึ้นเสียงเบา พลางจับมือเรียวที่โอบตนเองอยู่ขึ้นมาลูบเบาๆ
"งั้นมั้ง..." แกล้งตอบกลับไปเสียงใส
"ถ้อยากให้ฉันหยุดวุ่นวายกับเราก็ได้นะ..." ชายหนุ่มหันกลับมามองใบหน้าของร่างบางด้วยสายตาจริงจัง
"แล้วคุณล่ะอยากจะหยุดวุ่นวายกับผมหรือเปล่า" คิบอมจ้องกลับอย่างไม่หลบตาเลยสักนิด
"ต่อให้พี่เราจับฉันไปรุมสะกัมอีกกี่รอบ...ฉันก็ไม่หยุดหรอก"
"อือฮึ...อย่างนี้ค่อยน่ารักหน่อย ^ ^ " กล่าวบอกออกมาเสียงหวาน
"แล้วเมื่อไรจะรักสักทีล่ะ" เอ่ยถามพลางโน้มหน้าเข้าไปหาคนตรงหน้า
"อืม...อันนี้ก็ขึ้นอยู่ที่คุณว่าจะสามารถปกป้องผมได้จริงๆ หรือเปล่า ไม่ใช่ว่าเอะอะก็จะไปท่าเดียว" แก้มป่องพองลมขึ้นมาด้วยสีหน้าขัดใจเล็กน้อย
"นั่นก็เพราะเราชอบเอะอะแต่เรื่องที่ทำให้น้อยใจต่างหากล่ะ...ฉันถึงต้องไปเพราะความท้อใจไง..." พูดพร้อมกับซบหน้าลงกับไหล่ลาดของร่างบาง
"เป็นคนที่ไม่มีความมุมานะเอาซะเลยนะ"
"โดนทั้งคำพูดทั้งท่าทางเหมือนไม่ชอบใส่ทุกทีที่เจอหน้า...กำลังใจจะมุมานะมันหมดได้เหมือนกันนะ" เอ่ยเถียงอย่างไม่ยอมแพ้
"เฮ้อ...แล้วถ้าอย่างนั้นเวลาเจอเรื่องใหญ่ในอนาคตจะสามารถปกป้องผมได้เหรอ ขนาดเรื่องแค่นี้ยังหมดกำลังใจลงง่ายๆ เลย"
"พอดีว่าฉันเป็นพวกอ่อนแอได้ง่ายกับคำพูดของคนที่รักน่ะ...ยิ่งรักมากก็ยิ่งอ่อนแอมาก..."
"ถ้าอย่างนั้นวันนี้จะยกโทษให้วันนึงก็ได้..."
"...แล้วจะไม่ให้อะไรเติมกำลังใจที่หดหายไปบ้างเหรอ" อิรุถามพลางดึงร่างบางเข้ามากอดเอาไว้แน่นพร้อมทั้งยกยิ้มมุมปาก
"แล้วอยากได้อะไรล่ะ" ถามพลางใช้แขนคล้องคอชายหนุ่มด้วยท่าทางออดอ้อน
"...ก็คนตรงหน้านี้ไง" จากนั้นก็กดเรียวปากลงตรงซอกคอหอมกรุ่นแบบไม่ให้อีกคนได้ตั้งตัว
"อ๊ะ! นี่!" คิบอมรีบดันอกอีกฝ่ายเอาไว้ด้วยความตกใจ
"ไม่ได้เหรอ..." อิรุรวบมือเรียวไว้ก่อนจะพูดถามอยู่ใกล้ใบหูบาง คิบอมรีบส่ายใบหน้าที่แดงจัดไปมาเร็วๆ
"ทำไมล่ะ" แล้วก็เปลี่ยนไปหอมแก้มสีแดงระเรื่ออย่างรวดเร็ว
"ก็ผมยังไม่พร้อมนี่นา..." เอ่ยตอบเสียงเบาพลางก้มหน้าลงต่ำในทันที
"...งั้นก็ต้องรออีกแล้วเหรอเนี่ย..." ชายหนุ่มเปรยกับตัวเองด้วยน้ำเสียงซึมเศร้าลง
"แล้วรอหน่อยไม่ได้หรือยังไงล่ะ" คนถามทำตาแป๋วจ้องใส่
"ได้สิ...ต่อให้ต้องรอไปจนตายก็รอได้..." อิรุยิ้มพลางกอดร่างบางอย่างไม่แน่นหนาเหมือนในตอนแรก
"ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกน่า ^ ^ " ว่าพลางบีบจมูกคนตรงหน้าเล่นด้วยท่าทางแบบเด็กๆ
"ก็หรือไม่จริง...ตอนนี้ก็แก่แล้วด้วยนี่นา..."
"ก็เอาไว้ให้เราคบกันอย่างเป็นทางการเมื่อไรแล้วจะรับพิจารณานะ ^ ^ " เอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มซุกซน
"งั้นก็คบกันซะเลยไม่ได้เหรอ..." เอ่ยอ้อนพลางทำหน้าตาน่าสงสาร
"คบกันก็ได้..." เอ่ยตอบกลับมาตาใส
"เราเนี่ย...น่ารักแบบนี้ฉันจะอดใจรอไหวไหมเนี่ย" ไม่พูดเปล่ายังหอมแก้มนุ่มเข้าให้อีกที
"เอาเป็นว่าถ้าพวกเฮียทึกไม่ว่าอะไรคุณแล้ว...ผมจะลองคิดดูอีกทีดีไหม ^ ^b " เอ่ยถามด้วยสีหน้าร่าเริงเต็มที่
"เข้าใจหาเรื่องถ่วงเวลาได้เก่งจริงนะ" ทำเป็นเอ่ยบ่นว่า แต่ก็อดอมยิ้มกับท่าทางของคนตรงหน้าไม่ได้
"เปล่าถ่วงเวลาสักหน่อยนะ" ทำเป็นเอ่ยเถียง แต่ก็ยังยิ้มให้เห็นอยู่ไม่เลิก
"ไม่ใช่ก็เหมือนใช่นั่นแหละ"
"งั้นก็ให้มัดจำไว้ก่อนก็ได้ ^ ^ " พูดจบก็หอมแก้มอิรุเร็วๆ หนึ่งที
"มัดจำน่ะแบบนี้ต่างหาก..." แล้วอิรุก็ก้มลงกดเรียวปากทาบติดกับริมฝีปากบางแน่นก่อนจะล่าถอยออกมา
"...>/////<..." คิบอมถึงกับพูดอะไรไม่ออกในทันที
"อือ...รู้สึกเหมือนมีคนมาเลยแฮะ" ชายหนุ่มเอ่ยพลางนั่งนิ่ง
"เห!? จริงอ่ะ...งั้นคุณก็รีบไปซ่อนตัวสิเผื่อนเป็นพวกเฮียทึกนะ" คิบอมรีบบอกอย่างร้อนใจ
"แล้วจะให้ซ่อนตรงไหนล่ะ..."
"อ่า...เอ่อ...นั่นสิ..." คิบอมมองซ้ายทีขวาทีเพื่อหาที่ซ่อนให้กับอิรุ
"งั้นก็ซ่อนบนเตียงนี่แหละ" พูดจบก็ล้มตัวลงบนเตียงแล้วหยิบผ้าห่มขึ้นคลุมตัวจนมิด
"อ๋า! แล้วมันจะเนียนเหรอ" ว่าพลางยื้อตัวชายหนุ่มเอาไว้พร้อมกับมองหาที่ทางไปด้วย
"เราก็มาซ่อนด้วยเลยสิ" แล้วอิรุก็ดึงร่างบางเข้ามากอดหน้าตาเฉย
"เห!" คิบอมร้องขึ้นอย่างแปลกใจด้วยท่าทางงุนงงที่ถูกดึงเข้าไปกอด
"ความจริงน่ะ...ไม่มีใครมาหรอก ^ ^ "
"เจ้าเล่ห์ไม่เลิกนะ" ว่าพลางทำแก้มพอง แต่ขณะกอดร่างบางอยู่อิรุก็ขยับตัวลุกขึ้นเพื่อรับโทรศัพท์มือถือของตนเอง
"อิรุพูดครับ...อายูมีเหรอ...อ๋อ...อือ งั้นเหรอ...อือ...แล้วจะรีบ...ครับ..."
"มีอะไรเหรอ" คิบอมเอ่ยถามตาแป๋วด้วยความสงสัย
"...คิบอมถอดเสื้อผ้าออกได้แล้วนะ" อิรุหันมาบอกสั่งร่างบางพลางขยับเข้าไปใกล้อีกฝ่ายในทันที
"อะไร! ถอดทำไม!" คิบอมทำหน้าเหรอหราขึ้นมาทันทีพร้อมกับรีบขยับตัวออกห่างจากอิรุอย่างระแวง
"ก็...อายูมีโทรมาตามให้ไปร่วมงานแต่งงานน่ะสิ...เราก็ต้องรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าไม่ใช่เหรอ"
"อะ...อ้าวเหรอ...ก็นึกว่า..." เอ่ยขึ้นเสียงเบาด้วยใบหน้าขึ้นสีอ่อนๆ
"นึกว่าอะไร..." อิรุถามหน้าซื่อขณะเริ่มปลดกระดุมเสื้อตนเอง
"มะ...ไม่มีอะไรหรอก" แล้วคิบอมก็รีบกุลีกุจอไปค้นหาเสื้อผ้าที่จะใส่ร่วมงานในทันทีเพื่อเปลี่ยนเรื่อง
เสียงผิวปากอย่างอารมณ์ดีดังให้ได้ยินอยู่เป็นระยะขณะที่ชายหนุ่มแต่งตัวหวีผมตรงหน้ากระจก ส่วนคนที่แต่งตัวเสร็จก่อนแล้วก็ได้แต่นั่งรออยู่ที่ปลายเตียงอย่างเงียบๆ โดยไม่ได้พูดอะไร ลีดเดอร์แห่งวงซูจูหมุนสำรวจตัวเองต่อหน้ากระจกไปมา ก่อนจะหยิบหวีที่เพิ่งวางไว้ได้ไม่ถึง 30 วินาทีขึ้นมาหวีจัดทรงผมอีกครั้ง
"...ถ้าพี่ยังแต่งตัวอีกนาน ผมขอออกไปที่งานก่อนนะ" คนที่นั่งเงียบอยู่นานเอ่ยขึ้นเสียงนิ่งพลางมองจ้องนาฬิกาไปด้วยทำเป็นไม่สนใจคนตรงหน้าเท่าไรนัก
"...เดี๋ยวนะ...ขออีกแป๊บ..." ทึกกี้บอกพลางขยับจัดเสื้อผ้าให้ดูเนี๊ยบอยู่หน้ากระจกอย่างตั้งอกตั้งใจ แต่ร่างบางก็ไม่คิดที่จะรอแล้ว จึงลุกเดินไปยังประตูห้องในทันที
"รีบจังนะ...กลัวจะไม่ได้เจอหน้าแจจุงหรือไงกัน" พี่ใหญ่แห่งวงซูจูกล่าวเสียงเรียบแบบทีเล่นทีจริง
"ไม่เกี่ยวกับพี่แจจุงสักหน่อย...พี่น่ะแหละที่มัวแต่แต่งโน่นแต่งนี่ เพราะกลัวจะไม่ถูกใจพี่ยุนโฮใช่ไหมล่ะ" คยูฮยอนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเง้างอน แต่ก็ยังทำหน้าเหมือนกับไม่ได้คิดอะไร
"ก็ฉันมันไม่ได้หล่อมากมายแบบแจจุงนี่นา...ก็เลยยต้องเสริมแต่งให้ถ้วนถี่หน่อยน่ะ" ทึกกี้ตอบกลับพลางขยับแต่งจัดเสื้อผ้าของตนเองไปด้วย คยูฮยอนมองคนตรงหน้าด้วยสายตาน้อยใจแวบหนึ่ง ก่อนจะเดินออกไปข้างนอกโดยไม่คิดจะต่อบทสนทนาอะไรอีก
"...งอนอะไรอีกล่ะ" ทึกกี้เดินตามมาพลางเอ่ยถามอีกคนด้วยสีหน้าสนอกสนใจ
"เปล่า..." เอ่ยตอบกลับไปน้ำเสียงราบ แต่ก็ไม่ได้มองหน้าชายหนุ่มตรงๆ
"แน่นะ..." ถามย้ำพร้อมกับขยับโน้มหน้าเข้าไปใกล้ร่างบาง
"อืม..." พยักหน้ารับเบาๆ โดยไม่ทันได้สังเกตว่าใบหน้าคมกำลังเคลื่อนเข้าหาตัว ชายหนุ่มก็เลยจัดการหอมแก้มนุ่มอย่างรวดเร็ว
"อ่ะ..." มือเรียวยกขึ้นกุมแก้มสีเรื่อพร้อมกับส่งสายตาให้ทึกกี้เหมือนกับไม่ค่อยพอใจนัก
" ^ ^ " ส่วนอีกคนก็ไม่ได้พูดอะไรนอกจากยิ้มกว้างอย่างพอใจในผลงานของตนเอง แล้วคยูฮยอนก็รีบเดินจ้ำเลียบไปทางริมชายหาดเหมือนกับต้องการหนีหน้าอีกคน
"นี่...ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้" ทึกกี้เอ่ยทักพร้อมกับคว้าเอวบางไว้เพื่อหยุดให้อีกฝ่ายอยู่กับที่
"แล้วไม่อยากรีบไปหาพี่ยุนโฮหรือไง" คยูฮยอนไม่ได้ขัดขืนอะไร แต่ก็อดที่จะพูดประชดขึ้นมาไม่ได้
"...ฉันบอกเหรอว่าจะรีบไปหายุนโฮน่ะ" ทึกกี้ขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดของร่างบาง
"ใครจะไปรู้ล่ะ ก็เห็นว่าเวลาอยู่กับพี่ยุนโฮก็ออกจะมีความสุขดีนี่นา" พูดพลางเสหน้ามองไปทางอื่นพร้อมกับเบ้ปากเล็กน้อยไม่ให้อีกคนเห็น
"อ๋อ...ที่แท้ก็หึงนี่เอง" ชายหนุ่มทำเป็นลากเสียงยาวก่อนจะเอ่ยประโยคท้ายด้วยท่าทางที่เข้าใจมากขึ้น
"อ่ะ...เปล่าซะหน่อย..." พยายามจะเถียงออกมา แต่ก็ทำได้แค่บ่นเปรยกับตัวเองเสียงเบาพร้อมทั้งก้มหน้างุด เพราะไม่อยากให้ชายหนุ่มเห็นแก้มที่ขึ้นสีเรื่อของตัวเอง
"หืม...พูดอะไรเหรอได้ยินไม่ค่อยชัดเลย" ทึกกี้ยื่นปลายจมูกไปโดนแก้มของคยูฮยอนแบบจงใจ แต่ทำเป็นเหมือนไม่ได้ยินเสียงก็เลยต้องขยับเข้าไปฟังให้ใกล้ขึ้นกว่าเดิม
"...ไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้นแหละ" พูดพร้อมกับดันตัวอีกฝ่ายให้ออกห่างด้วยความเขิน
"นานๆ ทีเห็นคยูน้อยเขินแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน" ชายหนุ่มยกยิ้มกริ่มขณะดึงตัวร่างบางเข้าชิดใกล้ยิ่งกว่าเดิมมาก
"ไม่ได้เขินนะ!" ทำปากแข็งทั้งที่ใบหน้านั้นแดงเข้มลามไปจนถึงใบหูแล้วแท้ๆ
"น่ารักจริงๆ เลยนะ...คยูน้อยน่ะ" กล่าวบอกเสียงนุ่ม ก่อนจะใช้ปลายจมูกและริมฝีปากสำรวจไปตามใบหน้าของร่างบางลงเรื่อย จนถึงซอกคอระหงส์
"อ๊ะ...เอ่อ...สายแล้วนะพี่ทึกกี้ เดี๋ยวคนอื่นจะคอยเอานะรีบไปกันเถอะ" คยูฮยอนพยายามเบี่ยงบ่ายคนที่เริ่มทำตัวเนียนแบบโจ่งแจ้ง
"...ก็ให้รอไปก่อนสิ" ชายหนุ่มเอ่ยขณะเริ่มใช้มือไล้สำรวจไปตามเนื้อตัวของคนในอ้อมกอด
"อ๊า...เดี๋ยวเสื้อผมยับนะ!" พอพูดดีๆ ด้วยไม่สำเร็จก็เริ่มทำเป็นโวยวายพร้อมกับดิ้นขลุกขลักไปมา
"งั้นก็ถอดออกสิจะได้ไม่ยับ ^ ^ " บอกพร้อมเริ่มทำการถอดปลดอย่าที่ตัวเองเอ่ยเสนอ
"จะบ้าหรือไงนี่มันที่แจ้งนะ เดี๋ยวคนอื่นก็มาเห็นเข้าหรอก" รีบปัดมือของชายหนุ่มออกอย่างรวดเร็ว
"...ถ้าไม่อยากให้ใครเห็นก็กลับไปที่ห้องสิ" ทึกกี้เอ่ยพูดด้วยสีหน้ากรุ้มกริ่มเต็มพิกัด
"ไม่เอาหรอก! ผมจะไปที่งานแล้ว" คยูฮยอนเอ่ยหน้ามู่
"...ก็ได้...ไปที่งานก็ได้..." ชายหนุ่มทำเสียงออกแนวน้อยใจระคนไม่ได้ดั่งใจพอสมควร
"รีบเดินเร็วๆ สิครับเดี๋ยวไม่ทันงานเริ่มหรอก" แล้วร่างบางก็คว้าแขนชายหนุ่มมาควงไว้ด้วยท่าทางออดอ้อนขึ้นมาเล็กน้อยพร้อมกับเอ่ยเร่งด้วยน้ำเสียงนุ่มหวาน
"...พูดเสียงหวานแบบนี้...คืนนี้ไม่ได้นอนแน่ๆ รับรองได้เลย" ทึกกี้ยกยิ้มมุมปากขณะก้มลงบอกกระซิบข้างใบหูบางของคยูฮยอน แล้วใบหน้านวลก็ต้องแดงเข้มไปตามระเบียบ
**************************************
เรื่องใหม่ของตุ่นกับทากคลอดแล้วจ้า
ขอฝากฝังกับทุกคนด้วยเน้อ
[Fic:yaoi]+>>KISMET SCHOOL<<+คู่แปลก (คลิกได้เลย)
สำหรับใครที่ชอบคู่แปลกหรือของแปลก
ห้ามพลาดเรื่องนี้เด็ดขาดเลยนะ
ใครที่ไม่ชอบความเครียดหรืออยากจะคลายเครียด
เรื่องนี้ช่วยคุณได้ เพราะมันไม่มีอะไรเลยนอกจากความรั่วบ้า ^0^
ไม่ต่างกับ wish you เท่าไรหรอก(ระดับความรั่วนะ...อาจจะมากกว่าด้วยซ้ำ)
แล้วก็ที่สำคัญตัวละครเรื่องนี้ค่อนข้างเยอะมาก(หลากวง)
ไม่ได้มีเฉพาะดองบังนะ ฝากด้วยๆ แฟนๆ ฟิคทุกคน
อย่าลืมตามเข้าไปอ่านกันล่ะ
ความคิดเห็น