คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #55 : หวาน [2]
"ดีจังเลยนะที่พี่ฮันกับคังอินได้คบกันสักที" เยซองเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางปลาบปลื้ม
"แถมชางมินกับยูชอนก็รักกันหวานชื่นอีก"
"แล้วเมื่อไรเราจะคบกันบ้างล่ะ" ซีวอนถามพลางสวมมงกุฏดอกไม้ลงบนหัวของซาลาเปา
"เอ๋? แล้วตอนนี้เราไม่ได้คบกันอยู่เหรอ" เยซองทำเป็นเฉไฉพลางแตะจับดอกไม้ที่อยู่บนหัว
"...ยัง" ซีวอนส่ายหน้าไปซ้ายทีขวาทีก่อนจะหันมายิ้มให้เยซอง
"แล้วยังไงอ่ะ" กระพริบตาปริบอย่างข้องใจ
"...เยซองยังไม่ได้บอกชอบฉันเลยนะ" ซีวอนอมยิ้มพลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีกคน
"อ่ะ..." ซาลาเปาแก้มแดงก้มหน้าลงด้วยความเขิน
"ฉันชอบเยซองนะ...แล้วเยซองล่ะ" ซีวอนเอ่ยบอกพร้อมกับคว้าเอวบางเอาไว้กันอีกฝ่ายหนี
"ฉันก็ชอบ...ซีวอน...เหมือนกัน...>/////< " เอ่ยตอบกลับมาเสียงเบามาก
"น่ารักที่สุดเลย...เยซอง ^ ^ " ว่าแล้วก็หอมแก้มใสเข้าให้ด้วยอดใจกับความน่ารักไม่ไหว คนถูกหอมแก้มหลับตาปี๋ด้วยความเขินอายอย่างสุดๆ
"ด๊องรีบกดชัตเตอร์เข้าดิ...ภาพเด็ดนะน่ะ" ทึกกี้กระซิบข้างหูฟิวชั่น คนถูกเร่งก็รีบทำตามในทันที
"...รีบไปอาบน้ำล้างตัวก่อนดีกว่านะ" คังอินดันหลังหนุ่มจีนด้วยท่าทางยังไม่หายจากอาการตกใจระคนเขินอีกฝ่ายสักเท่าไร
"งั้นก็อาบด้วยกันสิ ^ ^ " ฮันกยองเอ่ยชวนสีหน้าเจ้าเล่ห์จัด
"อะ...ไม่...ไม่นะ...ไม่ๆ เด็ดขาด" หมี๊หมีรีบปฏิเสธเสียงแข็งพร้อมกับส่ายหัวไปมาเร็วๆ
"แต่ว่าฉันอยากได้คนขัดหลังให้นะ" เกิงทำเสียงและสีหน้าออดอ้อนขึ้นมาทันที
"ยังไงก็ไม่! >///< " ยังคงปฏิเสธคำเดิมพลางนึกอยากจะหาที่ซุกหน้าแดงๆ ของตัวเองหนีอีกคน
"ไปกันเถอะนะ" ว่าแล้วก็ดึงตัวคังอินหายออกไปจากสถานที่จัดงานในทันที
"ชอง...เห็นคังอินกับฮันกยองไหม...เมื่อกี้ว่าได้ยินเสียงอยู่เลยนี่นา" ดงฮีเอ่ยถามพลางมองหาคนที่ตัวเองพูดถึง
"ไม่นี่ ทำไมเหรอ" ตอบกลับพลางส่ายหน้าประกอบ
"เปล่าหรอก...สงสัยหูแว่วไปเองแหละ ^ ^ " ดงฮีพูดบอกพร้อมกับยิ้มให้คนตรง
"ทำไมนับวันดงฮีของฉันถึงได้น่ารักแบบนี้น้า" ไม่พูดเปล่ายังหยิกแก้มยุ้ยด้วยความหมั่นเขี้ยวเล่นอีกต่างหาก
"...ดอกไม้ที่สั่งไว้ได้แล้วนะครับ" ชายหนุ่มร่างสูงสวมหมวกกับแว่นตาปิดบังใบหน้าเดินเข้ามาพร้อมกับช่อดอกไม้ขนาดใหญ่ในมือก่อนจะวางลงตรงที่คิบอมกับฮยอคแจนั่งอยู่
"หืม?" คิบอมกับฮยอคแจพร้อมใจกันมองดูคนส่งดอกไม้อย่างแปลกใจ ก่อนจะหันมองหน้ากันเองอย่างงงๆ
"พี่ฮยอคแจสั่งดอกไม้มาเพิ่มเหรอ" คิบอมถามขึ้นในทันที
"เปล่านี่" ฮยอคแจส่ายหน้าไปมาอย่างไม่รู้เรื่อง
"สงสัยจะเป็นพี่ฮีชอลมั้ง เดี๋ยวฉันไปถามให้แล้วกัน" พูดจบฮยอคแจก็เดินละตัวออกไปทันที
"ส่วนนี่...มีคนฝากมาให้เป็นการส่วนตัวครับ" ดอกกุหลาบขาวเพียงดอกเดียวถูกส่งยื่นไปตรงหน้าร่างบางที่เหลืออยู่เพียงลำพัง
"หือ...ใครฝากมาเหรอครับ" คิบอมถามตาใสอย่างงงๆ
"ก็...ฉันไง ^ ^ " จากนั้นชายหนุ่มก็ถอดหมวกกับแว่นตาออกเพื่อให้ร่างบางเห็นหน้าตาที่แท้จริง
"คุณอิรุ!" กระต่ายบอมมี่ทำตาโตในทันทีด้วยความคาดไม่ถึง ก่อนจะรีบมองซ้ายขวาอย่างระแวง
"คุณมาแบบนี้เดี๋ยวพวกเฮียทึกก็เล่นงานเอาอีกหรอก"
"...ไม่เป็นไรหรอกน่า...แถวนี้ไม่เห็นมีใครเลย" อิรุเอ่ยบอกพร้อมยกยิ้มอย่างสบายอารมณ์
"เดี๋ยวถ้าใครมาเห็นเข้า ผมไม่ช่วยหรอกนะ" เอ่ยบอกออกไปอย่างหมั่นไส้กับท่าทีของคนตรงหน้า
"ฉันคิดถึงบอมมี่มากเลยรู้ไหม...พอมาเห็นหน้าแล้วก็อดดีใจไม่ได้เลย" อิรุพูดบอกพลางจ้องมองร่างบางด้วยสายตาคิดถึง
"ขอบคุณนะครับที่อุตส่าห์คิดถึง ^ ^ " ร่างบางยิ้มหวานอย่างจริงใจ
"...เราไปเดินเล่นกันดีกว่านะ" แล้วชายหนุ่มก็คว้าดึงบอมมี่ให้เดินตามตนเองมาหน้าตาเฉย
"แต่ว่าผมยังทำงานไม่เสร็จเลยนะ" คิบอมร้องท้วงพลางยื้อตัวไว้ อิรุหันมองอีกฝ่ายด้วยท่าทางเงียบนิ่ง
"...ถ้าคิบอมสนใจจะทำงานมากกว่าก็ไม่เป็นไร"
"เอ่อ...โกรธผมเหรอ..." กระต่ายบอมมี่มองหน้าชายหนุ่มอย่างหงอยลงด้วยกลัวว่าอีกฝ่ายอาจจะโกรธตนเองอยู่ก็ได้
"...ไม่โกรธหรอก..." ชายหนุ่มลูบหัวร่างบางอยางเอ็นดูพร้อมกับยิ้มอ่อน
"งั้นฉันไม่อยู่กวนดีกว่า...เดี๋ยวเจอพวกพี่ๆ ของเราจะเป็นเรื่อง"
"เอ่อ...เดี๋ยวครับ" คิบอมรีบรั้งแขนอีกฝ่ายเอาไว้ก่อนจะเดินหายไป
"หืม...มีอะไรเหรอ" อิรุเอ่ยถามพลางมองดูการกระทำของกระต่ายบอมมี่ด้วยสสีหน้าแปลกใจ
"แล้วคุณอิรุจะไปอยู่ที่ไหนเหรอครับ"
"...ก็ว่าจะกลับเลยน่ะ...ไม่ต้องกลัวว่าจะอยู่มีเรื่องกับพี่ๆ เราหรอก"
"มาแค่นี้เองน่ะเหรอ" ช้อนตามองแบบลูกกระต่ายขี้อ้อน
"...อืม...ก็แค่อยากเห็นเราน่ะ" ชายหนุ่มเอ่ยบอกเสียงเบาขณะมองสบตากับร่างบาง
"งั้นก็อยู่ต่อสิ จะได้เห็นหน้าผมนานๆ เลยไง" บอกพร้อมกับอมยิ้มน่ารัก
"ถ้าจะให้นั่งมองอย่างเดียวน่ะ...อยู่หรือไม่อยู่ก็ค่าเท่ากันแหละ" อิรุเอ่ยพูดด้วยท่าทางเงียบเหงานิดๆ
"แล้วจะให้ผมทำไงอ่ะ" คิบอมถามกลับด้วยสีหน้าแบบเด็กๆ
"ฉันอยากอยู่กับเรา...ไม่ใช่แค่นั่งมองน่ะ" ชายหนุ่มพูดพลางดึงร่างบางเข้ามากอดเอาไว้แน่น
"เอ่อ...อืม.../////..." ร่างบางตอบรับเสียงเบาพร้อมกับผงกหัวขึ้นลงช้าๆ
"งั้นคืนนี้...นอนด้วยนะ ^ ^ " อิรุเอ่ยถาม ก่อนจะขโมยหอมแก้มป่องอย่างรวดเร็ว
"เห!?" คิบอมทำตาพองดตพร้อมกับจ้องหน้าอิรุนิ่ง
"...ก็ฉันไม่มีที่พักนี่นา...หรือว่าจะให้นอนริมชายหาดล่ะ" ชายหนุ่มยกยิ้มเล็กน้อยขณะเอ่ยอธิบาย
"แต่ว่า...///..." คิบอมก้มหน้าแดงๆ ลงไม่รู้จะพูดบอกอย่างไรดี
"ถ้าไม่สะดวก...ฉันกลับดีกว่านะ" อิรุพูดราวกับไม่เรื่องมากอะไรนัก
"ผมกลัวว่าพวกพี่ฮีชอลจะรู้เข้า..." คนตัวเล็กกว่ายังคงก้มหน้าไม่ได้สบมองชายหนุ่มตรงๆ
"ฉันเข้าใจ...แค่ได้มาเห็นหน้าเราก็พอใจแล้วล่ะ" ชายหนุ่มร่างสูงบอกพลางคลายอ้อมแขนออก
"จะกลับเลยจริงๆ น่ะเหรอ" คิบอมเผลอส่งสายตาอ้อนอีกฝ่ายอย่างไม่ตั้งใจ
"...ก็อยากอยู่ต่อนะ แต่มันไม่สะดวกนี่นา...ที่พักก็ไม่มีด้วย" อิรุกล่าวพร้อมกับไล้มือไปตามเส้นผมนุ่มของร่างบาง
"ให้นอนพักด้วยก็ได้..." ช้อนตามองอีกฝ่ายพร้อมกับเอ่ยขึ้นเสียงเบา
"แต่แค่ให้นอนพักเท่านั้นนะ" เอ่ยบอกอย่างปั้นหน้าไม่ถูก
"...นอกจากนอนพักแล้ว...ทำอย่างอื่นไม่ได้เลยเหรอ" ชายหนุ่มจงใจโน้มหน้าเข้าไปกระซิบติดใบหูคิบอมหลังจากได้ยินคำอนุญาตจากคนตรงหน้า ใบหน้ากลมที่ขึ้นสีเรื่อรีบหันไปมาเร็วๆ เป็นการปฏิเสธ
"ทำไมล่ะ..." อิรุยังคงถามต่อไปโดยไม่ถอยหน้าออกมาจากข้างใบหูบางเลยแม้แต่น้อย
"คุณก็รู้อยู่แล้วยังจะมาแกล้งกันอีก..." เอ่ยตอบเสียงเบาด้วยใบหน้าเง้างอน ทั้งพวงแก้มทั้งสองข้างยังขึ้นสีเรื่อชัดเจน
"...ฉันไม่รู้หรอก...บอกหน่อยไม่ได้เหรอ" ชายหนุ่มตีหน้าซื่อพลางรอฟังคำตอบอย่างตั้งอกตั้งใจ
"ไม่พูดหรอก" คิบอมหันหน้าหนีพลางอมลมจนแก้มที่ป่องอยู่แล้วพองขึ้นจนน่าจิ้ม
"...ถ้าไม่พูด...งั้นถ้าเกิดอะไรขึ้นอย่ามาโกรธกันทีหลังนะ" อิรุพูดจบก็ก้มลมใช้ปลายจมูกจิ้มแก้มใสที่ป่องพองลม ก่อนจะฝังลงลึกในเวลาต่อมาเพื่อสูดดมกลิ่นหอมให้เต็มปอด
"อ๊ะ!" มือบางยกขึ้นจับแก้มตัวเองอย่างตกใจ ก่อนจะหันไปมองค้อนคนที่จู่โจมใส่ตัวเองแบบไม่ทันได้ตั้งตัว
"ไม่เจอกันพักเดียว...คิบอมน่ารักขึ้นมากเลยรู้ตัวบ้างไหม" ชายหนุ่มร่างสูงอมยิ้มบางขณะมองดูท่าทางการแสดงออกของคนตรงหน้า
"ไม่ต้องมาทำเป็นปากหวานหรอก..." เอ่ยแย้งขึ้นเสียงเบาทั้งใบหน้ายังคงเป็นสีแดงเข้มไม่จาง
"รู้ได้ไงว่าหวาน...เคยชิมแล้วเหรอ..." อิรุทำเป็นเลิกคิ้วสูงพลางยื่นหน้าเข้าปจนชิด
"อ๋า...คนบ้า!" ว่าพลางผลักอกคนตรงหน้าด้วยความเขินจัด ส่วนชายหนุ่มนั้นก้ยอมผละออกมาแต่โดยดีและรู้สึกชอบอกชอบใจในความน่ารักของร่างบางจนอดจะหัวเราะเบๆ ไม่ได้
"ไม่ต้องมาหัวเราะผมเลยนะ..." ร่างบางมองค้อนชายหนุ่มพร้อมกับอมมแก้มป่องอย่างขัดใจ
"ทำหน้าแบบนี้บ่อยๆ...ระวังนะ..." อิรุพูดบอกก่อนจะใช้นิ้วจิ้มแก้มใสเบาๆ
"ระวังอะไร..." ยังคงทำหน้าเง้างอนไม่เลิก
"ระวังจะโดนจู่โจมน่ะสิ" ว่าแล้วชายหนุ่มร่างสูงก็รวบเอวบางเข้ามาใกล้ตัวอย่างรวดเร็ว
"อ๊ะ! คุณอิรุ..." คิบอมร้องท้วงออกมาอย่างตกใจ พลางพยายามดันตัวเองออกห่างจากคนเจ้าเล่ห์
"ก็เตือนแล้วนะว่าให้ระวังน่ะ" อิรุบอกเสียงเริงรื่นขณะโอบคนตรงหน้าไว้ไม่ให้หลุดออกไปได้ง่ายๆ
"ก็คุณยังพูดไม่ทันจะรู้เรื่องเลยนี่นา แล้วผมจะทันระวังตัวได้ยังไงล่ะ" บอกพลางเสหน้ามองไปทางอื่นไม่รู้ว่าจะโกรธหรือเขินผู้ชายคนนี้ดี กระต่ายบอมมี่ชักจะวางตัวไม่ถูกเสียแล้ว
"ก็อยากทำตัวน่รักจนฉันทนไม่ไหวเองนี่นา" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับกอดคนตัวบางเอาไว้แน่น
"ผมไม่ได้ทำตัวน่ารักซะหน่อย คุณน่ะแหละที่ชอบฉวยโอกาสเอาเองดื้อๆ" เถียงกลับหน้ามู่ไม่ยอมแพ้
"งั้นขอดีๆ ก็ได้ ^ ^ " พูพลางปล่อยตัวคนตรงหน้าให้เป็นอิสระ ก่อนจะจับมืออีกฝ่ายไว้และจ้องมองด้วยสายตาแน่วแน่
"...คิบอม...ขอกอด...ขอหอมแก้ม...ได้หรือเปล่าครับ"
"ไม่ให้หรอกก็คุณได้กำไรไปตั้งเยอะแล้วนี่" ตอบกลับมาในทันทีโดยไม่ต้องคิดนาน
"...แต่สำหรับฉัน...มันคือการแสดงความรักต่างหาก" เอ่ยพูดเสียงนิ่งท่าทางจริงจัง
".../////..." แล้วคิบอมก็เงียบลงในทันทีเมื่อไม่รู้จะเถียงอะไรกลับไป
"ป่านนี้จะเรียบร้อยกันหรือยังนะ" โลมาเปรยกับตัวเองขณะลงจากเรือที่เพิ่งมาจอดเทียบท่าได้ไม่นาน
"หืม? อะไรเหรอโลมาน้อย" โบอามองหน้าชายหนุ่มคนรักอย่างงงๆ กับสิ่งที่เอ่ยเปรยออกมาเมื่อครู่
"เอ่อ...ไม่มีอะไร" จุนซูรีบส่ายหน้าปฏิเสธไปมาเร็วๆ ในทันที ส่วนโบอาเองก็ไม่ได้ติดใจอะไร
"วันนี้โบอามีความสุขจังล่ะที่ได้มาเที่ยวกับโลมาน้อยน่ะ" เอ่ยบอกยิ้มกว้างพลางเอนหัวซบกับแขนล่ำของชายหนุ่มที่ตนควงอยู่
"โลมาน้อยก็มีความสุขที่ได้อยู่กับโบอาเหมือนกัน ^ ^ " พูดบอกอย่างเดียวไม่พอจุนซูยังก้มหน้าลงลักหอมแก้มหญิงสาวคนรักต่อหน้าต่อตาพนักงานต้อนรับและขนกระเป๋ารวมไปทั้งคนขับเรือที่มาส่งอีกด้วย
"โลมาน้อยอ่ะ...///..." โบอาก้มหน้างุดอย่างรวดเร็วทั้งใบหน้ายังเป็นสีแดงเข้มลามไปทั่วทั้งตัวด้วยความเขินจัด
"เราไปเดินเล่นกันก่อนดีกว่านะ" ว่าแล้วก็โบเอวเพรียวบางให้ออกไปตามชายหาดขาวด้วยกัน
"ที่นี่สวยจังเลยนะโลมาน้อย" หญิงสาวเปรยขึ้นอย่างอารมณ์ดี
"อืม...แต่ก็สวยน้อยกว่าโบอาของโลมาน้อยอยู่ดีนั่นแหละ" ร่างเพรียวบางต้องก้มหน้าลงอีกครั้งเมื่อถูกชม
"ทำไมเอาแต่เดินก้มหน้าล่ะครับ...โกรธอะไรโลมาน้อยหรือไง" เมื่อเห็นท่าทางของหญิงสาวข้างกายจุนซูจึงจงใจโน้มหน้าเข้าไปกระซิบถามเสียงนุ่มใกล้ใบหูบางที่มีกลุ่มเส้นผมยาวสลวยปิดอยู่
"ก็เพราะโลมาน้อยน่ะแหละ...เอาแต่แกล้ง..." เอ่ยต่อว่าเสียงเบา รู้สึกเขินอายจนทำอะไรม่ถูกเลยทีเดียว
"ไม่ได้แกล้งซะหน่อย...ทุกคำที่พูดมาน่ะมาจากใจจริงๆ นะ" แล้วหญิงสาวก็หยุดเดิน พลางจับทั้งสองข้างของชายหนุ่มเอาไว้
"โบอาดีใจนะที่โลมาน้อยไม่เคยลืมเค้าเลย ทั้งที่ต่างคนต่างก็ไม่ค่อยมีเวลาให้กันสักเท่าไร" กล่าวขึ้นด้วยรอยยิ้มหวานที่มาจากก้นบึ้งของหัวใจ
"ก็เพราะโลมาน้อยรักโบอามากไงล่ะ...ยิ่งห่างกันก็ยิ่งทำให้โลมารักแล้วก็คิดถึงโบอามากขึ้นทุกวันเลยรู้ไหม" จุนซูพูดบอกด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้มพร้อมทั้งจ้องลึกเข้าไปในดวงตาหวานด้วยความรู้สึกที่ล้นเอ่อ
"อือ...โบอาก็รักโลมาน้อยและคิดถึงโลมาน้อยที่สุดเหมือนกัน..." ดวงตาสวยหวานหลุบต่ำอย่างเอียงอาย
"ดีจังเลย ^ ^ " แล้วชายหนุ่มก็อุ้มหญิงสาวขึ้นก่อนจะหมุนตัวไปมาด้วยท่าทางมีความสุข เสียงหัวเราะใสดังขึ้นจากหญิงสาวในทันทีบ่งบอกว่าตนก็มีความสุขไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากันเท่าไร
"...อ๊ะ! ตรงโน้นมีอะไรกันน่ะ" จุนซูทำเป็นเอ่ยทักขณะมองไปยังซุ้มดอกไม้ที่อยู่ไกลๆ ก่อนจะวางร่างเพรียวบางลงอย่างเบามือ
"หือ? บรรยากาศเหมือนกับการแต่งงานกลางแจ้งเลยนะ" โบอาเองก็มองตามด้วยท่าทางสนอกสนใจอยู่เหมือนกัน
"นั่นสิ..." ดวงตาเรียวหันกลับมาสบมองคนที่อยู่เคียงข้างไม่วางตาพร้อมกับยกยิ้มอีกเล็กน้อย
"มีอะไรเหรอ" พอเห็นว่าอีกฝ่ายเอาแต่จ้องหน้าตัวเองก็เลยถามทักออกไปด้วยความสงสัย
"...ถ้าโลมาน้อยอยากจะขอโบอาแต่งงาน...โบอาจะยอมรับคำของของโลมาน้อยไหม"
"โบอายอมรับอย่างเต็มใจเลยแหละ..." ตอบรับด้วยรอยยิ้มหวาน
"ถ้าอย่างนั้น...เราก็ไปแต่งงานกันเถอะนะ" จากนั้นก็คว้าข้อมือบางไว้และดึงพาตรงไปสู่ประตูซุ้มดอกไม้ในทันที
"เอ๋? หมายความว่าไงอ่ะโลมาน้อย" โบอาถามขึ้นอย่างงุนงง แต่ก็ไม่ได้มีท่าทีทักท้วงใดๆ
"ไปถึงซุ้มตรงโน้นแล้ว...โบอาก็จะรู้เองแหละ ^ ^ " จุนซูหันมาตอบพร้อมกับยิ้มกว้าง
"ทุกคน!! จุนซูกับโบอามาทางนี้แล้ว!" ดองแฮตะโกนบอกขณะส่องกล้องทางไกลที่ไปจิ๊กมาจากทึกกี้เมื่อก่อนหน้านี้
"งั้นพวกเราก็ต้องหาที่หลบกันก่อนแล้วล่ะ" ทึกกี้เอ่ยพูดเสียงดังขณะตรวจดูความเรียบร้อยของสถานที่ไปด้วย
"แล้วจะไปหลบที่ไหนล่ะ" เยซองเอ่ยถามด้วยท่าทีดูตื่นเต้นขึ้นมาเล็กน้อย
"แถวพุ่มไม้ก็น่าจะได้มั้ง" ซีวอนบอกก่อนจะคว้าดึงซาลาเปาให้เดินตามตัวเองมา
"ฮั่นแน่...จะพาไปแอบหรือไปทำอะไรกันแน่" เรียววุครีบเอ่ยแซวขึ้นมาทันที
"เรื่องของคนมีคู่น่า...คนไร้คู่ไม่เกี่ยว" ซีวอนแซวกลับพร้อมกับยกยิ้มเล็กน้อย ทำเอาคนถูกแซวหน้ามู่ลงทันที
"เอาน่ะเพื่อน สักวันเนื้อคู่นายจะมาเองแหละ ^ ^ " ชองมินว่าพลางเข้าไปกอดคอหนึ่งในสมาชิกฟิวชั่น
"นายก็พูดได้ดิ ก็ชินดงเป็นเนื้อคู่นายแล้วนี่" เรียววุคหันไปติงเพื่อนอย่างหมั่นไส้
"ผมว่าเรารีบไปหาที่ซ่อนกันได้แล้วล่ะครับ" ชางมินมองไปทางคู่รักที่จี๋จ๋าที่กำลังใกล้เข้ามาถึงอยู่ทุกที
"ไปสิ" ยูชอนจับมือร่างสูงเอาไว้พลางมองหาที่ซ่อนไปด้วย จากนั้นทุกคนที่หลือต่างก็เร่งรีบหาที่ซ่อนตัวกันด้วยเช่นกัน
"เมื่อกี้ยังเหมือนกับเห็นคนอยู่เลย หายไปไหนกันหมดแล้วเนี่ย" โบอากวาดสายตามองสถานที่ที่ถูกสรรค์สร้างขึ้นมาอย่างสวยงามด้วยสายตาประหลาดใจปนชื่นชม
"...ดูดีกว่าที่คาดไว้อีกนะเนี่ย" จุนซูไล่มองสำรวจพื้นที่โดยรอบซึ่งได้รับการตกแต่งอย่างพอใจ
"เขาจะจัดงานอะไรกันเหรอโลมาน้อย" โบอาเอ่ยถามตาใส
"งานแต่งงานของเราสองคนไงล่ะ" ชายหนุ่มพูดบอกพลางกุมมือบางเอาไว้แน่นและจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาใส
"เห...!?" โบอาจ้องหน้าจุนซูนิ่งด้วยความงุนงงเป็นอยางมาก จนเกิดอาการอึ้งไปชั่วขณะ
"แต่งงานกับผมนะครับ...คุณโบอา" จุนซูกล่าวขอด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มพร้อมกับจับมือบางขึ้นมาอยู่ในระดับใบหน้าแล้วก็ทาบเรียวปากลงบนหลังมือขาวเนียน
"หรือว่าที่นี่...เป็นสถานที่แต่งงานของเราอย่างนั้นเหรอ..." โบอาเอ่ยถามขึ้นเสียงเบาหลังอึ้งอยู่นาน
"ใช่แล้วล่ะครับ" เอ่ยตอบก่อนจะยกยิ้มมุมปาก โบอายกมืออีกข้างขึ้นทาบที่ริมฝีปากสีชมพูเรื่อเมื่อหยาดหยดแห่งความดีใจซึมไหลลงผ่านพวงแก้ม
"...ผมขอแต่งงานไปแล้ว คำตอบล่ะครับ" ทวงถามพลางกดเรียวปากลงซับหยาดน้ำตาใสให้หมดไปจากใบหน้าสวย
"ค่ะ..." ใบหน้าเรียวสวยโคลงรับเบาๆ อย่างตื้นตัน
"ยินดีด้วยนะทั้งสองคน!!" ดงฮีโผล่ออกมาจากที่ซ่อนพร้อมกับโปรยกลีบดอกไม้ใส่สองหนุ่มสาว จากนั้นคนอื่นๆ ก็เริ่มทยอยตามกันออกมาด้วยสีหน้าเริงรื่นชื่นบานและต่างร่วมกันอวยพรให้กับคู่บ่าวสาวที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่ช้านี้ โบอามองดูกลับดอกไม้ถูกโปรยปรายใส่ด้วยสีหน้าเปี่ยมสุขพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อรื้นขึ้นมาอีกครั้ง แต่รอยยิ้มหวานยังคงไม่จางไป
"จุนซู! โบอา!" เจสสิก้าโบกมือให้กับคนที่ยืนอยู่ขณะเร่งเดินเข้ามาพร้อมกับจุนกิซึ่งทำหน้าที่เป็นพนักงานคนของ
"เจส...พี่จุนกิ..." โบอาเอ่ยขึ้นเสียงเบา
"ชุดเจ้าสาวมาส่งทันเวลาพอดีใช่ไหมจ๊ะเนี่ย" เจสสิก้าพูดถามว่าที่เจ้าบ่าวด้วยรอยยิ้มแสดงความยินดีกับชายหนุ่ม
"ครับ" จุนซูพยักหน้ารับขณะขยับหันไปมองโบอาพร้อมกับอมยิ้มไม่หุบเลยทีเดียว
"ทุกคนรู้เรื่องกันหมดเลยเหรอเนี่ย..." โบอาทำหน้ามุ่ยลงเล็กน้อย
"ก็ประมาณนั้นแหละ ^ ^ " อายูมีที่เพิ่งมาถึงเช่นกันเป็นคนเอ่ยบอกกับโบอาก่อ่นจะส่งช่อดอกไม้ที่ถูกจัดทำอย่างสวยงามให้หญิงสาว
"อ่ะ...ดอกไม้สำหรับเจ้าสาวจ้ะ"
"ขอบใจจ้ะ ^ ^ " แล้วก็ยิ้มขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเห็นช่อดอกไม้แสนสวย
"ว่าที่เจ้าสาวจะใส่ชุดนี้แต่งงานไม่ได้หรอกนะ" เจสสิก้าเอ่ยบอกพลางดันโบอาให้ออกเดิน
"เราไปแต่งตัวให้พวกหนุ่มๆ มองตาค้างกันดีกว่า"
"ถ้าอย่างนั้นว่าที่เจ้าบ่าวก็ไปเตรียมตัวได้แล้วเหมือนกัน" เยซองว่าพลางดันหลังจุนซูให้ไปอีกทาง
"แล้วพวกที่หายกันไปจะรู้ไหมเนี่ยว่าจะต้องเตรียมตัวเข้าร่วมพิธีแต่งงานน่ะ" คยูฮยอนบ่นเปรยขึ้นมาพลางทำหน้าคิดหนัก
"เดี๋ยวฉันกับเรียววุครับอาสาไปตามให้เอง" ดองแฮยกมือบอกด้วยท่าทางกระตือรือล้นพร้อมกับล็อคคอเรียววุคไปด้วย
"งั้นก็ฝากด้วยนะทั้งสองคน ^ ^ " คยูน้อยได้ฟังก็ยิ้มหวานออกมาด้วยความสบายใจ
"โอเช! งั้นพวกฉันไปแล้วนะ" ว่าแล้วสองฟิวก็ออกตัววิ่งไปในทันที
"เราเองก็ไปแต่งตัวกันเถอะ" ทึกกี้โผล่มาด้านหลังคยูฮยอน พลางกระซิบข้างใบหนูบางจากนั้นก็พาคนที่ยังไม่ทันตั้งตัวไปแต่งตัวด้วยกันในทันที
นิ้วเรียวบรรจงแกะกระดองปูตัวใหญ่ออกจนเห็นเนื้อสีขาว จากนั้นก็รีบจัดการนำเนื้อปูนั้นใส่ปากตัวเองในทันที พอเนื้อขาวจากกระดองปูอันใหญ่หมดแล้วก็เปลี่ยนเป็นกล้ามโตบ้าง แต่ในระหว่างนั้นดวงตากลมโตก็เอาแต่จ้องดูชายหนุ่มอีกคนที่กำลังถูกกลุ่มสาวๆ ผิวสีแทนทรงโตหุ่นเช้งรุมคลอเคลียอยู่ด้วยสายตาขุ่นเคือง เสียงหัวเราะคิกคักจากกลุ่มสาวผิวแทนและชายหนุ่มดูออกจะสนุกครึกครื้นกันอย่างน่าดูชม ยิ่งทำให้คนมองอารมณ์ขุ่นมัวหนักกว่าเดิมเสียอีก
หลังจากที่หมีน้อยจัดการกับปูยักษ์ที่อยู่บนโต๊ะจนหนำใจแล้วก็หยิบเจ้าปูที่ไร้ชีวิตและไร้เนื้อสีขาวๆ ของมันปาใส่หัวคนที่กำลังมีท่าทีสนุกสนานกับพวกสาวๆ อยู่อีกโต๊ะหนึ่ง ก่อนจะสะบัดหน้าเดินหนีไปอย่างรวดเร็ว
"โอ๊ะ!" แจจุงร้องครวญออกมาเล็กน้อยพลางกุมหัวตัวเองเอาไว้ด้วยความตกใจ พอหันมองไปทางต้นตอก็ต้องทำตาค้างขึ้นมาทันที เพราะคู่กรณีของตัวเองกำลังเดินดุ่มเข้าไปหาหญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มที่อยู่ในบริเวณนั้น
"...ผมคงต้องขอตัวก่อนนะครับสาวๆ ถ้ามีโอกาสอย่าลืมไปดูคอนเสิร์ตของผมนะครับ ^_- " ว่าพลางขยับตาให้กับเหล่าสาวผิวแทนไปทีเรียกเสียงกรี๊ดได้ไม่น้อย จากนั้นชายหนุ่มก็รีบลุกออกจากที่นั่งแล้ววิ่งไปยังทิศทางที่มียุนโฮอยู่อย่างรวดเร็ว
"นี่ค่ะ มะพร้าวน้ำหอมสดๆ จากต้นเลย ^ ^ " หญิงสาวนำเสนอหมีน้อยด้วยท่าทีเป็นกันเอง ส่วนหมีน้อยก็รีบเต็มใจรับมาดื่มอย่างสดชื่น
"ผมขออีกได้เปล่าอ่ะ จะเอาไปฝากพวกเพื่อนๆ ^ ^b " หมีน้อยเอ่ยบอกเสียงใส แต่ยังไม่ทันจะได้สมใจยุนโฮก็ถูกใครบางคนลากตัวไปเสียก่อน
"เคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าอย่าไปรับของคนอื่นมากินสุ่มสี่สุ่มห้าอย่างนี้ เดี๋ยวถ้าเกิดเรื่องแบบอีกคราวก่อนจะทำยังไง" แจจุงรีบต่อว่าขึ้นมาทันทีหลังจากอยู่ด้วยกันแค่สองคน
"นูนาไม่ใช่คนอื่นซะหน่อย นูนาเขาเป็นชาวเกาะแถวนี้นะ แล้วอีกอย่างยูชอนเองก็บอกว่าให้มาเอาน้ำมะพร้าวที่นูนาได้นี่นา" หมีน้อยรีบเถียงหน้ามู่ไม่ยอมแพ้
"อ๋อเหรอ...ที่แท้ก็จะมาอ่อยสาวนี่เอง" แจจุงทำเป็นพยักหน้ารับอย่างเข้าใจด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง
"ฉันเปล่าอ่อยสาวนะ!" หมีน้อยทำตาโตขู่ด้วยความไม่พอใจ
"แจน่ะแหละที่เอาแต่อ่อยสาวเจ้าชู้ประตูดิน คนบ้า!!" ว่าพลางแลบลิ้นใส่แล้วก็ตั้งท่าเตรียมตัวที่จะวิ่งหนี แต่ก็ไม่ทันมือจรวดของแจจุงไปได้ เอวบางจึงถูกรวบกอดเอาไว้ไปโดยปริยาย
"ปล่อยฉันนะ!! คนเจ้าเล่ห์ใจร้ายปล่อยเดี๋ยวนี้!" แต่ยุนโฮก็ไม่ยอมง่ายๆ ต่อว่าออกไปพร้อมกับดิ้นขืนให้หลุดจากมือของชายหนุ่ม
"เรื่องอะไรจะปล่อยล่ะ ถ้าปล่อยนายก็หนีฉันน่ะสิ" มือกาวยังคงรักษาความเหนียวแน่นได้เป็นอย่างดี
"นายยังเป็นทาสฉันอยู่นะ! ต้องทำตามที่ฉันสั่งสิ!" คนตัวบางพยายามโวยวายเถียงและดิ้นไปมาไม่ยอมง่ายๆ
"ถ้าไม่ทำตามก็ห้ามมายุ่งกับฉันจำไม่ได้แล้วหรือไง"
"จำได้...แต่ไม่ทำ" ชายหนุ่มพูดตอบเสียงนิ่ง
"คิดจะขัดคำสั่งฉันเหรอ" หมีน้อยหันมามองจ้องด้วยสีหน้าเอาจริง
"เปล่า...แค่ไม่อยากทำตาม" ว่าพลางไหวไหล่เล็กน้อยด้วยหน้าตายๆ
"แจจุง!! คนบ้า! นายจะไปหาสาวที่ไหนก็ไปเลยไม่ต้องมายุ่งกับฉัน!" หมีน้อยตะโกนใส่หน้าแจจุงพร้อมกับแกะมือหนาออกจากเอวแบบเด็กถูกขัดใจ! แล้วแจจุงก็ยอมปล่อมือออกแต่โดยดี แต่ยังคงสีหน้านิ่งไว้เหมือนเดิม
"นายพูดเองนะ...แล้วจะมาหาว่าฉันใจร้ายทีหลังไม่ได้นะ" บอกพร้อมกับจ้องตากลมโต โดยไม่แสดงท่าทีใดๆ ให้เห็น
"ไม่มีทางซะหรอก!" พูดจบก็ผลักอกคนหน้าไปด้วยความหมั่นไส้ที่สู้อะไรไม่ได้ แล้วตัวเองก็รีบวิ่งหนีไปทันที แจจุงมองตามร่างที่กำลังวิ่งไปด้วยสายตากริ่มพร้อมกับยกยิ้มเล่ห์ขึ้นมา
****************************************
ความคิดเห็น