คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #53 : -w-............100%
"สมใจนายเลยสินะ..." คนที่ยืนอยู่ข้างเตียงคนป่วยเอ่ยพูดกับชายหนุ่มร่างสูงซึ่งกำลังเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง
"...เพราะนายบาดเจ็บกำหนดการเลยต้องเลื่อนออกไปตั้งเกือบเดือนแน่ะ"
"...งั้นก็ย้ายผมไปรักษาตัวที่ญี่ปุ่นสิ...จะได้เร็วขึ้น" อิรุหันมาตอบเสียงเรียบ
"พูดเป็นเล่น...นายไม่อยากอยู่เกาหลีแล้วเหรอ" อีกคนถามทีเล่นทีจริง
"ครับ..." ชายหนุ่มพูดด้วยใบหน้าจริงจังน้ำเสียงนิ่งเรียบ
"ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะอยู่ที่ญี่ปุ่นนานๆ ด้วยน่ะ"
"อะไรกัน...แล้วที่ลงทุนเจ็บตัวเนี่ยไม่ใช่เพื่ออยู่ที่นี่ต่อหรอกเหรอ" เอ่ยถามด้วยความแปลกใจอย่างมาก แต่ไม่ทันที่อิรุจะพูดตอบก็มีคนเข้ามาในห้องพักผู้ป่วยเสียก่อน
"อาการเป็นยังไงบ้างจ๊ะ...อิรุ ^ ^ " อายูมีเดินเข้ามาพร้อมช่อดอกไม้และตระกร้าของเยี่ยม
"ยังไม่ตายเหรอเนี่ยฮึดชะมัดยาดเลย" คนที่โอบไหล่อายูมีเอ่ยบอกอย่างจิกกัดเล็กน้อย
"ผู้จัดการฉันยังอยู่นะ...จะไม่ออกหน้าออกตาไปหน่อยเหรอ" อิรุมองฮีบอนหน้าตาย
"คุณผู้จัดการคงไม่ได้คิดอะไรหรอก...เนอะ ^ ^ " ฮีบอนหันไปขอความเห็นกับผู้จัดการของอิรุด้วยสีหน้าท่าทางทะเล้น
"อ่านะ..." คุณผู้จัดการยกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะขอตัวออกไปจากห้อง
"อาการเป็นไงบ้าง..." อายูมีถามพลางวางช่อดอกไม้ลงในแจกัน
"ก็ดี..." อิรุตอบเสียงเนือยๆ
"ขาดยารักษาอะดิ" ฮีบอนว่าหน้าตาย
"...แต่ถ้าได้อายูมีมาป้อนข้าวต้มให้อาการคงดีขึ้น" ร่างสูงบอกพร้อมกับยกยิ้มนิดๆ
"อ๋อ...อยางนั้นเหรอ ถ้างั้นเาเรื่องนี้ไปเล่าให้คิบอมฟังท่าทางคงจะดีสินะ" ฮีบอนหันมาส่งสายตาอาฆาตมาดร้ายใส่อิรุ
"...ก็บอกไปสิ" ชายหนุ่มบอกด้วยท่าทางหมดอาลัยในชีวิต
"ทำหน้าอย่างกะคนอกหัก" อายูมีแกล้งง่าอย่างไม่จริงจัง
"หิวแล้วล่ะ...ปอกผลไม้ให้กินหน่อยสิอายูมี" อิรุเอ่ยขอร้องเหมือนคนต้องการจะเบี่ยงประเด็น
"ไม่มีน้ำยาล่ะสิ" ฮีบอนจงใจพูดกัด
"...สงสัยฉันจะต้องหันไปจีบผู้หญิงเหมือนเดิมน่าจะดีกว่า" ชายหนุ่มร่างสูงทำเป็นหัวเราะกลบเกลื่อน
"เฮอะ! แค่นี้ก็ทำเป็นถอดใจซะแล้ว ก็เพราอย่างนี้แหละคิบอมถึงได้ไม่เห็นถึงความจริงใจของนายไงล่ะ" พูดจบฮีบอนก็หยิบแอปเปิลที่อายูมีหั่นใสจานเอาไว้ขึ้นมากินหน้าตาเฉย
"ฮีบอน!!" อายูตีต้นแขนฮีบอนพลางมองด้วยสายตาดุ
"นั่นมันของคนป่วยนะ!"
"แหมก็แค่ชิมชิ้นสองชิ้นเอง เผื่อว่ามันไม่อร่อยเดี๋ยวอิรุจะกินไม่ได้เอานา" ฮีบอนรีบทำสีหน้าแบบลูกสุนัขออดอ้อนเจ้านาย
"...กินไมได้หรือกินไม่ทันกันแน่นะ" อิรุบอกเสริมขึ้น
"นี่ฉันหวังดีนะ อย่ามาว่ากันอย่างนี้สิ" ฮีบอนพยายามทำสีหน้าใสซื่อบริสุทธิ์ไร้มลทินใดๆ ทั้งสิ้น
"หวังดีมากเลยเนอะ...- - " อิรุทำหน้าเซ็งจัด
"อ่ะ...อิรุ" อายูมีมองทั้งสองอย่างปลงเล็กน้อยก่อนจะป้อนแอปเปิ้ลให้ชายหนุ่มกิน
"ป้อนฉันบ้างสิอายูมี" ฮีบอนทำตาปริบออดอ้อนหญิงสาว
"เมื่อกี้ก็กินไปแล้วนี่นา" อายูมีบอกตาแป๋ว
"ก็เค้าอยากให้อายูมีป้อนนี่นา" เท้าคางรอราวกับเจ้าตูบส่ายหางดิกๆ ไปมา
"ก็ได้...อ้ามนะ ^ ^ " หญิงสาวใจอ่อนยอมทำตามที่อีกฝายขอในที่สุด ฮีบอนอ้าปากรับด้วยท่าทางมีความสุขจนลืมไปเลยว่ายังมีอีกคนที่เจ็บหนักอยู่ (ด้านจิตใจน่ะ...)
"อะแฮ่ม!! คนป่วยอยู่ตรงนี้นะครับ" อิรุแกล้งกะแอมไอขึ้นขัด
"อ๊ะ! โทษที...อ่ะ! กินซะอายูมีอุตส่าห์ทำให้อร่อยนะ ^ ^ " ฮีบอนยื่นชิ้นผลไม้ไปตรงหน้าชายหนุ่มด้วยสีหน้าท่าทางอารมณ์ดีสุดๆ
"ขอบใจนะ..." อิรุรับชิ้นผลไม้เข้าปากด้วยความไม่เต็มใจนัก
"ถ้าเป็นคิบอมป้อนให้คงจะมีความสุขกว่านี้สินะ" จงใจพูดแทงใจดำอีกฝ่าย
"เขาไม่มาป้อนหรอก..." ชายหนุ่มบอกพร้อมยกยิ้มบางเหมือนกำลงฝืนอยู่
"น่าสงสารชะมัดเลย...งั้นเดี๋ยวมานะ" พูดจบฮีบอนก็เดินออกไปนอกห้องทันที
"ไปไหนเหรอ..." อายูมีเอ่ยถามไล่หลังฮีบอน
"ก็...ไปหาตัวช่วยน่ะ ไม่อยากเห็นคนแถวนี้ตายไปซะก่อน" บอกพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้อายูมี
"รีบไปรีบมานะ ^ ^ " อายูมียิ้มตอบอย่างน่ารัก
"โอเคจ้ะที่รัก ^ ^ " พอเห็นรอยยิ้มของคนตรงหน้าก็เหมือนกับได้กำลังใจมาเต็มร้อย
"อือ >///< " เมื่อได้ยินคำเรียกของฮีบอนหญิงสาวก็อายม้วนเลยทีเดียว
"อ้อ! ฉันไม่อยู่ก็อย่าเจ๊าะแจ๊ะอายูมีของฉันล่ะ" แต่ก่อนจะออกพ้นประตูฮบอนยังหันมาสั่งกำชับกับอิรุด้วยสีหน้าเอาจริง
"...- -" " อิรุไม่ได้ตอบเพราะกำลังใกล้แย่เพราะอาการน้ำตาลในเลือดสูง
"ยุนโฮจ๋า~!" เสียงแจจุงนำโด่งมาพร้อมกับเจ้าตัวที่กึ่งวิ่งกึ่งเดินเข้ามาในบ้าน แต่พอไม่เห็นคนที่ตัวเองเรียกก็รีบตรงไปยังห้องนอนทันที แต่พอไม่เห็นตัวคนที่กำลังตามหาก็เกิดอาการลนลนหวั่นวิตกสุดๆ
"ชางมิน!! หมีน้อยของฉันหายตัวไปอ่ะ" แจจุงวิ่งโล่ไปหาน้องชายที่ห้อง
"คงอยู่ที่ห้องเก่าพี่ยูชอนด้วยกันละมั้ง ที่ห้องผมก็ไม่อยู่เหมือนกัน" ชางมินตอบกลับอย่างใจเย็น
"หรือไม่ก็นอนอยู่ห้องฉัน ^ ^ " จุนซูเอ่ยเข้าข้างตัวเอง
"ห้องนายเนี่ยนะ! บ้าแล้ว! " แจจุงตะโกนใส่หน้าโลมาบวมน้ำ
"ก็บ้าจริงๆ น่ะแหละ" ชางมินกล่าวเสริมหน้าตาย
"ทำไม...เมื่อก่อนเวลาทะเลาะกันทีไรก็หนีไปนอนห้องฉันกันทุกที" จุนซูบอกตามความเป็นจริง แล้วจากนั้นแจจุงก็เดินนำไปยังห้องของคนที่เอ่ยอ้างเข้าข้างตัวเอง
"ไหนล่ะ...ไม่เห็นมีเลย" แจจุงเปิดประตูออกดูพอไม่เห็นคนที่ตามหาก้หันมาเอาเรื่องกันคนชอบแอบอ้าง
"อ๊ะ!! โทษทีนะมีโทรศัพท์จากโบอา" แล้วก็วิ่งลิ่วออกไปนอกบ้านอย่างรวดเร็ว
"สงสัยจะอยู่ห้องเก่าของพี่ยูชอนมั้งครับ" ชางมินเอ่ยคาดเดาความเป็นไปได้
"ถ้างั้นก็ไปดูกันถอะ" แจจุงรีบเอ่ยชวนพร้อมกับเดินนำไปย่างรวดเร็ว
ห้องที่ค่อนข้างจะมืดสลัวอยู่สักเล็กน้อยถูกเปิดแง้มประตูออกมาด้วยฝีมือของแจจุงและชางมินพลางสำรวจสายตามอง จากนั้นทั้งสองก็ค่อยๆ ย่องเข้าไปภายในห้องอย่างเงียบเชียบเพราะเจอสองร่างที่กำลังหลับตาพริ้มกันอยู่บนเตียงด้วยท่าทางสบาย แจจุงช้อนตัวหมีน้อยที่กำลังซุกหน้าอยู่กับยูชอนอย่างเบามือที่สุดก่อนจะเดินออกไปจากห้อง ส่วนชางมินก็ทิ้งตัวนั่งลงที่ข้างเตียงจ้องดูใบหน้ายามหลับของคนรัก มือเรียวไล้เกลี่ยผมนุ่มของร่างบางอย่างแผ่วเบาด้วยความรักใคร่
"น่ารักจริงๆ เลยนะ" ชายหนุ่มยกยิ้มมอง
"อือ..." ร่างบางพลิกตัวก่อนใช้มือคว้าหมอนและผ้าห่มมากอดต่างหมอนข้าง
"เด็กจริงๆ เลย" บอกพลางส่ายหัวน้อยๆ แต่ก็ยิ้มอย่าวถูกใจในท่าทางของคนตรงหน้า
"เกลียดชางมิแล้ว..." ยูชอนละเมอออกมาขณะกระชับแขนกอดผ้าห่มเข้าหาตัว
"ทำไมถึงเกลียดล่ะครับ" ร่างสูงขยับเข้าไปกระซิบข่างหูกระต่ายน้อยอย่างจงใจ
"ก็...ชางมินชอบแกล้ง..." คนตอบปรือตาขึ้นเล็กน้อยแล้วก็หลับต่อไป
"แค่นั้นเองเหรอ..." ยังคงถามต่อไปพร้อมกับอมยิ้มบาง
"...อื้อ..." ร่างบางพลิกหนีเหมือนกับรำคาญเมื่อมีอะไรมารบกวนการนอน จากนั้นชางมินก็ทิ้งตัวนอนบนเตียงก่อนจะฉวยโอกาสรวบตัวร่างบางเข้ามากอดไว้อย่างคิดถึง (ห่างกันไปไม่กี่ชั่วโมงเอง ทำอย่างกะหายไปหลายปี)
"อย่าสิ...ยุนโฮ" กระต่ายน้อยเข้าใจว่าเป็นเพื่อนตัวเองจึงเอ่ยปรามออกไปด้วยน้ำเสียงงัวเงีย ชายมินถึงกับเผยยิ้มออกมาแล้วฝังจมูกลงบนแก้มนุ่มของอีกฝ่าย
"อ๊ะ!! เล่นอะไร..." ยูชอนลืมตาขึ้นมาหมายจะกล่าวว่าแต่ก็ต้องเงีบลงเพราะเห็นหน้าร่างสูง
" ^ ^ " ส่วนชางมินก็เอาแต่ยิ้มแป้นแล้นมองดูสีหน้าของอีกฝายตาไม่กระพริบ
"ออกไปน้า! >< อย่ามาแตะเค้า!" แล้วแล้วกระต่ายน้อยก็ดิ้นขึ้นมาในทันที
"โกรธผมเหรอ..." ชางมินเอ่ยถามเสียงนิ่ง แต่ก็ยังคงกอดกระต่ายเอาไว้ไม่ยอมปล่อย
"ไม่ได้โกรธ...แต่เกลียดเลยต่างหาก" ร่างบางบอกพลางพองลมเต็มแก้ม
"อย่าเกลียดผมเลยนะครับ" พูดจบก็หอมแก้มป่องเข้าให้อย่างรวดเร็ว
"เกลียดที่สุด!! ชางมินคนไม่รักษาสัญญา!!" ยูชอนดิ้นขัดขืนสุดแรง
"ผมไม่รักษาสัญญาอะไร" ถามพลางมองดูหน้าอีกฝ่ายไม่วางตา
"ก็ทิ้งเค้าไว้คนเดียวไง...ชางมินชอบทิ้งเค้าไว้อยู่เรื่อย..." กระต่ายน้อยเริ่มตาแดงขึ้นทีละนิด
"เบื่อเค้าแล้วใช่ไหมล่ะ...จะทิ้งเค้าแล้วใช่ไหม!"
"โอ๋...ผมเปล่าทิ้งพี่นะ" ชางมินว่าพลางโยกตัวคนที่กอดเอาไว้ด้วย
"ก็สองคนนั้นน่ะสิบังคับผมไป ความจริงผมก็ไม่ได้อยากไปเลยนะ" มือเรียวลูบไล้ผมนุ่มอย่างปลอบโยน
"...ห้ามโกหกนะ...ไม่งั้นโกรธจริงๆ ด้วย" ยูชอนเอ่ยขู่ขณะกอดตอบชางมิน
"เรื่องอะไรผมจะต้องโกหกพี่ด้วยล่ะ...จริงๆ นะ ผมน่ะอยากจะกลับมาตั้งนานแล้ว แต่ก็ถูกพวกนั้นรั้งเอาไว้ไม่ยอมกลับบ้านกันสักที" ชางมินแจ้งแถลงไขให้ฟัง
"ชางมินจะไม่เบื่อเค้า...ไม่ทิ้งเค้าใช่ไหมไ กระต่ายน้อยเอ่ยถามด้วยสายตาอ้อน
"ครับ ^ ^ " พูดจบก็จูบประทับลงบนหน้าผากมน
"ผมไม่มีวันเบื่อพี่หรอก" เอ่ยบอกเสียงมั่น
"รักชางมินนะ ///// " ร่างบางพูดออกมาก่อนจะก้มหน้างุด
"ครับ ^ ^ ผมก็รักพี่เหมือนกัน" มือเรียวเชยคางมนขึ้นมาก่อนจะขื่นหน้าเข้าไปมอบความหวานซึ้งให้กับร่างบางผ่านทางริมฝีปากอิ่มร้อน
"อือ..." มือเรียวเรียวกำเสื้ออีกฝ่ายเอาไว้แน่น ชางมินถอนริมฝีปากออกมาแล้วโน้มหน้าลงไปคอเคลียที่ซอกคอขาว
"...ชางมิน...หยุด...อ๊ะ" ร่างบางพยายามขยับตัวหนีด้วยท่าทางเขินอาย
"ทำไมล่ะครับ..." เอ่ยถามน้ำเสียงเบาลง แต่สายตากลับกดลึกมองคนตรงหน้า
"...ก็...อายอ่ะ >///< " บอกพร้อมกับยกมือขึ้นปิดหน้าแดงๆของตัวเองเอาไว้
"ไม่เห็นต้องอายเลย....มีแค่เราสองคน..." ชางมินทำเสียงนุ่มกระซิบที่ข้างหู
"ชางมินบ้า!!" ยูชอนตีไหล่กว้างอย่างไม่แรงนักพลางขยับพลิกตัวหนี
"ถึงบ้า...ก็บ้ารักนะ..." ขบับเข้าไปกระซิบอีกครั้งอย่าจงใจ
"พอเถอะ...วันนี้เหนื่อยแล้ว" กระต่ายน้อยหันมาทำหน้าออดอ้อนสุดๆ พลางกระพริบตาปริบ
"...ก็ได้...เห็นแก่วันนี้ทำตัวน่ารักนะ ^ ^ " ชางมินบีบจมูกรั้นเบาๆ อย่างหมั่นเขี้ยว
"...ถ้าทำตัวน่ารัก...ชางมินจะไม่ทำไรใช่ไหม" ยูชอนทำตาวิ้งๆ ขึ้นมาในทันที
"นั่นสินะ...เอาไงดีน้า" ชางมินทำท่าคิดหนักพลางมองหน้าอีกฝ่ายด้วยสายตานิ่ง ร่างบางเฝ้ารอคำตอบด้วยใบหน้ามีความหวังอย่างมาก
"ก็แล้วแต่สถานการณ์แล้วกัน" ชางมินดึงตัวยูชอนเข้ามากอดเอาไว้แน่นก่อนจะหลับตาลง
"แต่ตอนนี้ขออยู่อย่างนี้สักพักละกัน..." พูดด้วยเสียงที่เบาลงกว่าเดิม
"อยู่แบบนี้ตลอดไปก็ได้..." ยูชอนบอกพร้อมกอดตอบและขโมยหอมแก้มร่างสูงเร็วหนึ่งที
"อืม..." เสียงทุ้มครางตอบรับอย่างพอใจ
"แจจุง...บ้าที่สุด...ในโลกเลย~" หมีน้อยละเมอบ่นออกมาเสียงลากยาว
"คนใจร้าย..." เสียงหวานยังคงพร่ำบ่นออกมาทั้งที่ยังหลับสนิทอยู่เลย แจจุงโน้มหน้าเข้าปมองใบหน้าหวานอย่างใกล้ๆ ก่อนจะยิ้มมุมปากเหมือนวางแผนเอาไว้ในใจ
"แจจุง...คนบ้า..." พอร่างบางเผยอปากต่อว่าชายหนุ่มก็ประกบปากปิดเสียงอีกฝ่ายในทันที ซ้ำยังสอดลิ้นเข้าไปกอบโกยเอาความหวานจากเสน่หาของอีกคน พอลมหายใจที่ถูกช่วงชิงเริ่มหมดลงจนยุนโฮชักที่จะหายใจไม่ออกเจ้าตัวก็เริ่มดิ้นขลุกขลักไปมา ก่อนจะปรือตาขึ้นมองคนตรงหน้า
"อื๊อ..." มือเรียวดันอกแจจุงเท่าที่พอมีแรง ส่วนแจุงก็ยังแกล้งไม่ยอมถอนริมฝีปากออกมา ทำให้หมีน้อยเพิ่มแรงดิ้นมากขึ้น แล้วชายหนุ่มก็ยอมละถอนใบหน้าออกมาโดยดี
"ฮ้า~..." ยุนโฮหอบหายใจถี่รับเอาอากาศเข้าไปทดแทนช่วงที่ขาดหาย นัยต์ตาปรือหรี่มองจ้องชายหนุ่มอย่างไม่พอใจนัก
"คิดจะยั่วฉันหรือไง...ฮึ" แจจุงยกยิ้มมองดูร่างบางอย่างเจ้าเล่ห์ สายตาคมมองจ้องที่กลีบปากอิ่มสีชมพูเรื่อก่อนจะเคลื่อนลงมองแผ่นอกเนียนขาวอมชมพูที่ถูกเสื้อร่นลงอย่างไม่ได้ตั้งใจ
"แจบ้า!" ยุนโฮรีบดึงเสื้อขึ้นปิดไม่ให้อีกฝ่ายมองก่อนจะขยับพลิกตัวหนีสายตาอีกฝ่ายอย่างเขินอาย
"อะไรกัน เรื่องไรมาว่าฉันบ้าล่ะก็นายนอนยั่วฉันจริงๆ นี่" แจจุงจงใจโน้มหน้าเข้าไปพูดใกล้ๆใบหูของหมีน้ยอ ยุนโฮรีบยกมือขึ้นมาปิดหูตัวเองอย่างรวดเร็วรู้สึกใจสั่นไปหมด
"ออกไปไกลๆ เลยนะ...ไม่อยากพูดกับคนใจร้าย" ออกอาการงอนขึ้นมาทันทีเมื่อนึกขึ้นได้ว่าถูกทิ้ง
"แอบหนีไปแบบนี้ เกลียดที่สุดเลย!" ว่าพลางซุกหน้าเข้าหาหมอนหนุนเพราะรู้สึกอยากจะร้องไห้ขึ้นมาเสียดื้อๆ แต่ก็ไม่อยากให้อีกฝ่ายเห็นเพราะกลัวเสียฟอร์ม
"ก็ฉันไม่อยากให้นายต้องไปลำบากด้วยนี่นา" แจจุงรีบไกล่เกลี่ยอย่างรวดเร็ว
"กลัวฉันลำบากหรือกลัวว่าตัวเองจะซ่าส์ได้ไม่เต็มที่กันแน่ฮะ" บอกเสียงอู้อี้ออกมาโดยยังไม่ยอมหันมามองหน้าคู่สนทนา
"โอ๋...ดีกันนะ อย่าโกรธฉันเลยนะ" แจจุงยื่นหน้าไปหาคนที่นอนคว่ำหน้าอยู่พร้อมกับโอบเอวบางเอาไว้
"ไม่! เกลียดแจแล้ว...เกลียดคนใจร้าย...เกลียด...แจบ้า!" หมีน้ยอโวยวายดิ้นไปมาไม่ยอมให้แจจุงกอด
"แจขอโทษ ดีกันเถอะนะ" แจจุงยื่นนิ้วก้อยไปตรงหน้าหมีน้อยเพื่อขอคืนดี
"ไม่!" หมีน้อยปัดมือชายหนุ่มออกอย่างไม่ใยดี ดวงตากลมโตคลอน้ำตาจ้องหน้าอีกฝ่ายอย่างขุ่นเคืองสุดๆ
"อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าแจน่ะเป็นตัวต้นคิด" พูดบอกด้วยใบหน้าบึ้งตึงไม่สบอารมณ์เป็นที่สุด
"เอ่อ...ฉันก็แค่อยากช่วยอิรุเอง...จริงๆนา" แจจุงพยายามปั้นหน้าบริสุทธิใสซื่อ
"โกหก! แค่อยากจะสนุกมากกว่า" ยุนโฮดักทางจนแจจุงแหกโค้งตายคาที่
"แหม...ยุนนี่ก็พูดเกินไป แจไม่ใช่คนแบบนั้นซะหน่อย" แจจุงแอบปาดเหงื่อออกอย่างรวดเร็ว
"ใช่เต็มๆ เลยต่างหาก!" หมีน้ยอลุกขึ้นนั่งกอดอกมองอีกฝ่ายด้วยสายตาทิ่มแทง
"อ่า...พูดแบบนี้แล้วฉันจะเถียงอ่ะ" แจจุงเกาหัวตัวเองพลางก้มหน้าลงนึกหาวิธีการขั้นต่อไป
"เอางี้! เดี๋ยวฉันพาไปเลี้ยงเค๊กโอเคป่ะ" แจจุงทำท่าทุบมือตัวเองไปด้วย
"นี่! ฉันไม่ได้เห็นแก่ของกินขนาดนั้นนะ!" หมีน้อยทำหน้ามู่ใส่อย่างไม่พอใจ ก่อนจะเชิดหน้าหนีอย่างเสียอารมณ์
"ง่ะ! แล้วทำไงถึงจะหายโกรธล่ะ" แจจุงจนปัญญาเสียแล้ว ก็ปกติไม่เคยง้อยากขนาดนี้มาก่อนเลยนี่นา
"อืม...เอาไงดีน้า" นิ้วเรียวแตะที่ริมฝีปากอิ่มพร้อมกับเชิดหน้าขึ้นน้อยๆ ดวงตากลมรีเหลือบมองเพดานทำท่าครุ่นคิด ส่วนแจจุงก็นั่งรอคำตอบราวกับสุนัขรอคำสั่งจากเจ้านาย
"...แจต้องเป็นทาสรับใช้ฉัน ^ ^ " หมีน้อยพูดบอกด้วยรอยยิ้มมีความสุข
"หา!! ว่าไงนะ!" แจจุงถึงกับทำหน้าเหวอ
"จะไม่ทำก็ได้นะฉันไม่ว่าหรอก...แต่ห้ามแจเข้ามานอนในห้องนี้อีกนะ" ยุนโฮสั่งเสียงเฉียบขาด ชายหนุ่มมีสีหน้าสลดลงทันทีก่อนจะตัดสินใจในเวลาต่อมา
"คร๊าบ~ ผมจะเป็นทาสรับใช้คร๊าบ~" แจจุงพูดเสียงยานยาวอย่างหมดอาลัยตายอยาก
"ฮิ...ฮิ... ^ ^ ดีมาก" หมีน้ยอยกสองมือขึ้นปิดปากตัวเองอย่างอารมณ์ดี
"แล้วจะอีกนานไหมอ่ะกว่าจะหมดพันธะสัญญาน่ะ" แจจุงถามเสียงจ๋อย
"จนกว่าฉันจะพอใจ ^O^ " ยุนโฮพูดเน้นทุกคำด้วยสีหน้าพออกพอใจเป็นที่สุด
"หา!! O[]O! " แจจุงหน้าอึ้งกิมกี่ไปไม่ถูกกันเลยทีเดียว
"จะไม่ทำก็ได้นะ" หมีน้ยอทำลอยหน้าลอยตาพลางคว้าตุ๊กตาโคอาล่าสีเทามากอดไว้แล้วเกยคางลงไปอย่างน่ารัก
"อย่าขู่กันซี่~ " แจจุงเหงื่อตกเล็กน้อย
"ฉันยอมแล้ว เพราะฉะนั้นก็หายโกรธฉันแล้วใช่ม้า" แจจุงยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ ร่างบางหวังจะลักลอบหอมแก้มแต่ก็ถูกอีกคนรู้ทันเสียก่อน หมีน้อยเอี้ยวหน้าหลบได้ทันก่อนจะใช้ปลายนิ้วชี้ยันที่หน้าผากของแจจุงให้ห่างออกไป
"ถึงจะหายโกรธก็ไม่ได้แปลว่าจะยกโทษให้นะ" หมีน้ยอทำตาดุใส่
"คำสั่งแรกห้ามแตะต้องตัวฉันจนกว่าจะได้รับอนุญาต ถ้าขัดคำสั่ง...โทษคือการให้นอนนอกห้อง...เข้าใจไหม!" ประโยคสุดท้ายเน้นเสียงแข็งตั้งคำถามด้วยสีหน้าเอาจริง
"คร๊าบ~ " แจจุงรับคำอย่งไม่เต็มใจนัก ในใจก็ได้แต่คิดว่าปล่อยไปแบบนี้ก่อน โอกาสมาถึงเมื่อไรหมีน้ยอไม่รอดเงื้อมมือแน่
"เข้าไปข้างในสักทีสิ มัวแต่ยืนจ้องอยู่อย่างนั้นประตูมันคงเปิดเองได้หรอก" ฮีบอนบอกกับคนที่ตัวเองอุตส่าห์บุกคอนโดฝ่าดงลิงไปพาตัวมา คิบอมหันมามองหน้าฮีบอนด้วยสีหน้ายากจะอธิบายพลางเม้มปากตัวอย่างลังเล
"อย่ามัวแต่ทำหน้าปั้นยากอยู่สิ เข้าไปได้แล้ว" ว่าแล้วฮีบอนก็เปิดประตูห้องพักผู้ป่วยพิเศษออกพร้อมกับดันหลังคิบอมให้เข้าไปข้างใน
"......................." อิรุที่กำลังอ้าปากรอรับช้อนข้าวต้มจากอายูมีถึงกับนิ่งค้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นหน้าผู้เข้ามาใหม่ ส่วนอายูมีเองก็เอียงคอมองคิบอมด้วยสีหน้าแปลกใจเช่นกัน
"อายูมี~! เราออกไปเดินเล่นกันเถอะ" ฮีบอนเอ่ยเรียกด้วยหน้าตาแป้นแล้น
"แต่อายูมียังป้อนข้าวอิรุไม่หมดเลยนะ" หญิงสาวพูดขณะตั้งอกตั้งใจเป่าข้าวต้มให้อิรุ
"ไม่ต้องแล้วล่ะ มีคนมารับหน้าที่นี้แทนแล้ว" ว่าพลางดันตัวคิบอมให้ไปที่เตียงคนไข้ ก่อนจะหันไปดึงแขนอายูมีให้ลุกมาหาตน
"อ่ะ...งั้นก็ได้ ^ ^ " อายูมีมองหน้าคิบอมแล้วก็คลี่ยิ้มบางให้แล้วก็ควงแขนฮีบอนด้วยความเต็มใจ จากนั้นทั้งสองสาวก็พากันออกไปจากห้องด้วยท่าทางสวีทหวานแหวว คิบอมหันมองตามด้วยสายตาแปลกใจเล็กน้อย ส่วนอิรุมองดูร่างบางอยู่โดยไม่ได้พูดอะไร
"...เป็นไงบ้าง" คิบอมเอ่ยขึ้นเสียงเบา
"เอ่อ...ก็ไม่เป็นอะไรมากแล้วล่ะ" ชายหนุ่มตัวสูงเอ่ยพลางเสมองออกไปด้านนอกหน้าต่างแทน
"เอ่อ...ถ้าไม่เป็นไรแล้วงั้นผมกลับนะ" คิบอมที่ถูกทิ้งไว้ให้อยู่กับอิรุรู้สึกทำอะไรไม่ถูกจึงเอ่ยบอกออกไป
"...มาเพื่อถามแค่นี้เหรอ" อิรุถามก่อนจะหันกลับมาอมองหน้าคิบอม ร่างบางกัดเม้มปากคิดอะไรไม่ออกได้แต่ก้มหน้าไม่ตอบคำถาม
"ฮีบอนไปบังคับเรามาล่ะสิ...ถ้าไม่เต็มใจมาก็กลับไปเถอะนะ" ชายหนุ่มบอกก่อนจะขยับตัวลงนอน
"...อยากให้กลับจริงๆ เหรอ" เอ่ยขึ้นพลางมองหน้าอิรุแบบไม่ค่อยเต็มตานัก
"ไม่อยากฝืนใจใครน่ะ...โดยเฉพาะคนที่สำคัญ..." อิรุตอบเสียงเบา จากนั้นคิบอมก็ค่อยๆ นั่งลงบนเก้าอี้พลางเหลือบมองไปยังชามข้าวต้มที่ดูเหมือนจะพ่องลงไปแค่นิดเดียว ก่อนจะหันกลับไปมองดูชายหนุ่ม
"...คุณยังหิวอยู่ไหม"
"...ก็นิดหน่อยน่ะ" อิรุพูดพลางขยับจัดหมอนให้ตนเองอย่างลำบาก แล้วคิบอมก็รีบลุกขึ้นไปช่วยชายหนุ่มในทันที
"........................." คนป่วยมองดูการกระทำของร่างบางโดยไม่คิดจะพูดอะไรเลยแม้แต่น้อย
"งั้นเดี๋ยวผมป้อนข้าวคุณให้นะ" ว่าพลางหยิบชามข้าวต้มมาแล้วตักข้าวขึ้นมาเป่าไล่ความร้อนที่ยังหลงเหลืออยู่ จากนั้นก็ยื่นไปตรงหน้าชายหนุ่ม อิรุมองช้อนข้าวต้มแล้วก็มองหน้าคิบอมอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยอมรับข้าวต้มเข้าปาก ส่วนคิบอมก็ไม่ได้พูดอะไรอีกนอกจากคอยตัวข้าวป้อนให้กับชายหนุ่มอยู่เรื่อยๆ
"...อิ่มแล้วล่ะ" พอกินไปได้สักพักอิรุก็เอ่ยบอกอีกฝ่ายเสียงเรียบ แล้วคิบอมก็รีบหันไปเทน้ำเปล่าให้ก่อนจะยื่นแก้วน้ำให้ร่างสูง
"...ไม่มีอะไรที่เราต้องทำแล้วล่ะ...คิบอม" ชายหนุ่มพูดขณะรับน้ำมาดื่มเอง
"จะบอกให้ผมกลับได้แล้วใช่ไหม..." ถามพลางมองหน้าอีกฝ่ายไปด้วย
"อยู่กับฉันนานๆ แล้วรู้สึกอึดอัดไม่ใช่เหรอ..." อิรุถามกลับเสียงเรียบนิ่ง
".........................." คิบอมได้แต่เงียบไม่กล้าออกมาตามใจนึก
"...กลับไปเถอะนะ...ฉันรับรองว่าจะไม่ไปสร้างปัญหาให้อีกแล้ว" ชายหนุ่มพูดพลางลูบหัวอีกฝ่ายอย่างเบามือแล้วก็ละออกมาอย่างรวดเร็ว
"คุณรักผมจริงๆ เหรอ..." อยู่ๆ ร่างบางก็เอ่ยถามออกมา แต่ไม่กล้ามองหน้าอีกฝ่ายอยู่ดี
"อืม...รัก..." อิรุมองอีกฝ่ายอย่างเดาใจไม่ออกกับคำถามที่ได้ยิน แต่ตอบออกไปอย่างไม่มีคำว่าลังเล
"ผมสามารถจะเชื่อใจคุณได้จริงๆใช่ไหม" แล้วก็เงยหน้าขึ้นมาสบมองอีกฝ่ายด้วยแววตาวูบไหว
"จะเชื่อหรือไม่เชื่อมันสิทธิของคิบอมนะ...จะมาถามฉันได้ยังไง" ชายหนุ่มพูดตอบพลางมองหน้าร่างบางนิ่ง
"ผมก็แค่...อยากจะมั่นใจให้มากกว่านี้..." มือเรียวรีบยกขึ้นเช็ดน้ำตาที่อยู่ๆ ก็ไหลออกมาแบบไม่ตั้งตัว
"ถ้าคิดว่าฉันไม่ดีพอสำหรับเรา...ก็อย่าฝืนใจตัวเองเลยนะ" อิรุช่วยเช็ดน้ำตาให้ร่างบางด้วยท่าทางอ่อนโยน คิบอมส่ายหน้าเบาๆ เป็นการตอบรับ
"...ผมไม่ได้ฝืนใจนะ..."
"แต่ก็อึดอัดใจเวลาอยู่ด้วยกันใช่ไหมล่ะ" ชายหนุ่มลูบหัวคิบอมอีกครั้งเป็นการปลอบโยนอีกคนอย่างเอ็นดู
"บางทีการที่มีคนมาตามตื๊อมันก็เป็นการบีบบังคับทางอ้อมเหมือนกันสินะ"
"..........................." คิบอมเงียบลงไม่ได้พูดอะไรอีกปล่อยให้อีกฝ่ายลูบหัวตัวเองอยู่อย่างนั้น
"ฉันรักคิบอมนะ...แต่ต่อไปจะไม่เข้าไปวุ่นวายให้ลำบากใจอีกแล้วล่ะ เราจะได้มีเวลาคิดด้วยไง" อิรุบอกอย่างใจดี ตาใสช้อนมองอีกฝ่ายด้วยท่าทางสับสน
"แต่ผม..."
"...มีอะไรก็บอกได้นะ...ฉันไม่ว่าหรอก" ชายหนุ่มตัวสูงยิ้มให้อีกคน
"ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ารู้สึกยังไงกับคุณกันแน่...แต่เวลาที่คุณทำตัวห่างเหินแบบนี้มันกลับรู้สึกอึดอัดที่ตรงนี้" บอกพร้อมกับทาบมือลงบนอกตรงที่มีเสียงหัวใจเต้นแรง
"...แล้วเวลาที่อยู่ด้วยกันล่ะ" อิรุถามต่อพลางรอฟังคำตอบอย่างตั้งใจ
"พออยู่ด้วยกันหัวใจมันก็เต้นแรงกว่าปกติ แล้วก็...ทำให้ผมทำตัวไม่ถูก..." คิบอมก้มหน้าด้วยความเก้อเขิน
"ขึ้นมานั่งบนนี้สิ..." แล้วอิรุก็ขยับตัวให้เหลือที่นั่งข้างตัวพอที่จะให้ร่างบางขึ้นมานั่ง คิบอมมองหน้าชายหนุ่มชั่งใจอยู่ครู่ก่อนจะยอมทำตามแต่โดยดี
"...ฟังนะ ถ้ายังไม่รู้ว่ารู้สึกยังไง...ฉันก็จะอยู่ข้างๆ เราแบบนี้ไปตลอดเลยดีไหม" อิรุบอกพลางจับมือเรียวเอาไว้ ดวงตากลมใสกระพริบปริบมองกลับไป
"คำตอบล่ะ..." ชายหนุ่มถามเสียงนุ่มแล้วก็จ้องเข้าไปในดวงตาใส
"...อืม...///...." คิบอมพยักหน้ารับพลางใบหน้าขึ้นสีแดงเรื่ออย่างเห็นได้ชัด
"ถ้ารู้คำตอบเมื่อไรก็บอกฉันด้วยนะ..." อิรุกุมมือร่างบางเอาไว้ก่อนจะค่อยๆ หลับตาลง เพราะความง่วงที่เกิดจากฤทธิ์ยาทั้งๆ ที่ยังนอนอยู่
"อืม ^ ^ " กระต่ายบอมมี่ครางรับอีกครั้งพร้อมกับยิ้มหวานออกมา
"...ฉัน...รักบอมมี่นะ..." ขณะกำลังจะหลับชายหนุ่มก็เอ่ยบอกขึ้นมาเสียงเบา แล้วก็หลับไปในที่สุด ส่วนร่างบางก็คลี่ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
"....ท่าทางจะโอเคกันแล้วนะ" อายูมีที่พยายามเขย่งเท้ามองดูคนในห้องจากกระจกตรงประตูห้องพักผู้ป่วยเอ่ยบอกพร้อมรอยยิ้ม
"อืม...ดูท่าทางงานนี้จะตกลงปลงใจอย่างจริงจังสักที" ฮีบอนกลาวพลางดึงตัวอายูมีเข้ามาโอบไว้
"อ่ะ...///...เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าหรอก" อายูมีออกอาการเขินในทันทีก่อนจะเอ่ยเตือนอีกฝ่ายเสียงเบา
"ก็อย่าทำตัวให้มันน่ารักนักสิ ^ ^ " บอกพลางส่งยิ้มหวานให้อายูมี
"ไม่เห็นเกี่ยวกันเลย...///..." หญิงสาวแย้งขณะก้มหน้าแดงๆ หลบไม่ให้ฮีบอนเห็น
"เกี่ยวสิ...ก็อายูมีน่ารักแบบนี้ฉันก็อดใจไม่ไหวน่ะสิ" พูดจบก็ลักหอมแก้มนิ่มๆ ไปที
"ฮีบอนอ่ะ...///...ชอบแกล้ง..." อายูมีช้อนมองอีกคนแล้วก็บ่นออกมาเสียงเบาขณะยกมือขึ้นจับแก้มตัวเองอย่างอายๆ
"พวกเราก็กลับกันเถอะ ท่าทางรายนั้นจะไม่ต้องการให้ใครเข้าไปกวนในตอนนี้นะ" พูดพร้อมกับจูงมืออายูมีให้เดินตาม
"อายูมีไม่ได้จะเข้าไปกวนซะหน่อย...แค่อยากอยู่ดูต่อเท่านั้นเอง" อายูมีเอ่ยเถียงแต่ก็ยอมเดินตามไปอย่างว่าง่าย
ความคิดเห็น