คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #52 : ใคร -*- 100%
"อ๊า! ท่านโจวจิงฉือของข้า" ดองแฮร้องขึ้นมาพร้อมกับถาตัววิ่งไปหยิบกล่องดีวีดีนั้นขึ้นมากอดไว้ราวกับลูกรัก
"พี่ฮันกยองใจร้าย T^T " หันไปมองหน้าป๋าทีนึงก่อจะก้มลงมาเปิดกล่องดีวีดี เพื่อตรวจดูความเสียหายของแผ่นทองคำ
"O0O! อ๊ะ!!! " ดองแฮทำสีหน้าตกใจเป็นที่สุดเมื่อพบว่าแผ่นดีวีดีคนเล็กหมัดเทวดาสุดที่รักนั้นหายไปแล้ว
"ม่ายจริ๊งงง!!!" เจ้าตัวเริ่มร้องโหยหวนพร้อมกับยกมือทั้งสองข้างขึ้นจับหัวตัวเองแล้วส่ายหน้าไปม(คนกำลังคลั่ง _ _" ) ดองแฮรีบตวัดสายตาแสกนหาตัวคนร้ายที่คอยแฝงตัวอยู่ในหมู่
"คราย-อาว-ปาย-บอก-มา-เดี๋ยว-นี้~" เริ่มไล่สายตาไปทีละคนพร้อมกับทำเสียงยานไปด้วย
"อาการหนักกว่าผมอีกง่ะ - - " โลมาเอ่ยเปรยกับแจจุง
"แต่ก็น่าลุ้นแฮะว่าใครเป็นคนร้าย นายคิดว่าใครจะเป็นผู้ลงมือชิงเอาแผ่นดีวีดีทองคำนั่นไป" แจจุงจับคางพร้อมกับทำท่าวิเคราะห์ไปด้วย
"~งืม! เสียงดังกันจัง...คยูจานอนน้า" คยูน้อยแง้มประตูออกมาพร้อมกับขยี้ตาอย่างงัวเงีย ส่วนอีกมือก็กอดหมอนอิงรูปหัวใจมีปีกไว้แนบอก ดองแฮส่งสายตาชิ้งๆ เป็นการแสกนก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ
"รายนี้ไม่น่าใช่..."
"เอ่อ...ร้อนชะมัดเลยอยากอาบน้ำชะมัด" เรียววุคเอ่ยขึ้นพลางเดินหนีไปทางห้องตัวเอง
"ชิ้งๆๆ!!!!!" เสียงสายตาที่แสกนมองเรียววุคเหมืมือนกับแน่ใจว่าพบตัวคนร้าย
"เดี๋ยวก่อน" ดองแฮเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ ทำให้เรียววุคค่อยๆ หันมามองช้าๆ
"นาย-เอา-ไป-ใช่-ไหม" เน้นทุกถ้อยคำที่ถาม
"จะบ้าหรือไงของแบบนั้นฉันจะเอาไปทำไม!" เรียววุครีบเถียงกลับทันที แต่ก็ไม่กล้าสบตากับดองแฮ
"แก๊งค์ฟิวชั่นไม่เคยโกหกกันใช่ไหม" ดองแฮเพ่งมองเพื่อบีบคั้นและกดดันอีกฝ่าย
"ก็ฉันไม่ได้เป็นคนเอาไปจริงๆ นี่นา" เรียววุคพยายามเสียงกลับ
"ถ้านายเป็นคนเอาไปก็ยอมรับมาเถอะน่า เรื่องจะได้จบ" ชองมินช่วยเกลี้ยกล่อมอีกแรง
"ก็ฉันบอกไปแล้วนี่ว่าไม่ได้เอาไป ทำไมไม่เชื่อกันบ้าง ไหนบอกว่าฟิวชั่นทุกคนจะรับฟังกันและกันเสมอ!" พูดจบเรียววุคก็วิ่งเข้าห้องไปทันทีพร้อมกับเสียงประตูที่ปิดอย่างดังตามมา
"ฉันว่าคงไม่ใช่เรียววุคหรอก" ชองมินบอกกับหนึ่งในสมาชิกฟิวชั่น
"แต่มันก็น่าสงสัยอยู่นา" ดองแฮยังคงปักใจเชื่อกับความคิดของตนเอง
"แล้วความสัมพันธ์ของแก๊งฟิวชั่นจะจบลงทั้งอย่างนี้หรือไม่โปรดติดตามต่อไป" แจจุงจับไมค์อากาศพร้อมกับทำเสียงพากษ์อยู่ไกลๆ
"เราจะรายงานสถานการณ์ข่าวเป็นระยะ...จากสำนักข่าว TVXQ...." จุนซูก็ร่วมแจมด้วยอย่างสนุกสนาน ชางมินมองดูสถานการณ์ในตอนนี้ก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ
"แล้วสรุปว่าเรื่องคิบอมทุกคนจะปล่อยไปแบบนี้ใช่ไหมครับ" ชางมินพยายามกู้สถานการณ์ให้ดีขึ้น
"...ก็รอใก้คิบอมออกมาจากห้องก่อนสิ" ทึกกี้พูดขณะที่ยืนทำอะไรสักอย่างกับนู๋คยูน้อยตรงหน้าประตู
"ผมจะออกไปข้างนอกกับฮยอคนะ..." คิบอมเอ่ยขึ้นโดยไม่มองหน้าใครพร้อมกับจับมือซูบารุจังที่อุตส่าห์ไปลากตัวออกมาจากห้องทั้งสภาพยังงัวเงียอยู่เลย
"จะไปไหน" ฮีชอลถามหน้าเคร่งพร้อมกับดักหน้าทั้งสองหนุ่มน้อยเอาไว้
"สนใจผมกันด้วยเหรอ" คิบอมพูดประชดด้วยสีหน้าเง้างอน
"เป็นน้องมาพูดแบบนี้กับพวกพี่ได้ยังไง" ทึกกี้ต่อว่าหลังจากเกลี้ยกล่อมให้คยูน้อยออกมานั่งกับตัวเองจนได้
"ก็ไม่จริงหรือไง เห็นสนใจกันแต่เรื่องของตัวเอง" คิบอมเถียงกลับอย่างไม่ยอมความ
"อย่ามาทำตัวเป็นเด็กก้าวร้าวแบบนี้นะคิบอม" ฮีชอลว่าพลางเขกหัวน้องชายไปที แต่ก็ไม่ได้ลงแรงมากนัก มือบางยกขึ้นกุมหัวตัวเองทันทีทั้งจ้องหน้าพี่ชายแบบเคืองสุดๆ
"แล้วอีกอย่างจะพาฮยอคแจไปด้วยทำไม" ฮีชอลมองดูสภาพของคนตัวเล็กที่ยังไม่ตื่นดีก็อดห่วงไม่ได้ ก่อนจะดึงตัวฮยอคแจมากอดไว้ก่อนที่ไก่น้อยจะล้มฟุบลงไปกองกับพื้น
"เห็นไหมล่ะ สนใจกันแต่เรื่องของตัวเองน่ะ" กระต่ายบอมมี่กวาดตามองไปที่ทึกกี้ที่นั่งชิดติดกับคยูฮยอน แล้วก็กลับมาจ้องฮีชอล
"ทุกคนเขาเป็นห่วงนายต่างหากล่ะ" ฮันกยองรีบพูดขึ้นมาเพื่อไกล่เกลี่ย
"พี่ฮันไม่ต้องมาทำเป็นพูดดีเลย! พี่ฮันเองก็เอาแต่เข้าข้างพี่ฮีชอลกับเฮียทึกไม่เคยเข้าใจผมเลย..." กระต่ายบอมมี่เริ่มเบะปากทำท่าจะร้องไห้
"บอมมี่อย่าร้องน้า~! " ด๊งรี่เข้ามาปลอบบอมมี่พลางส่งสายตาเคืองปนไม่พอใจให้กับฮันกยอง
"...พี่ดงฮี" แล้วคิบอมก็โผเข้ากอดชินดง
"เค้าเกลียดสามคนนี้ที่สุดเลย..." คิบอมเริ่มสะอื้นน้อยๆ ด้วยความน้อยใจ
"เกลี่ยดพวกพี่...เพราะอะไรเหรอ..." ลีดเดอร์วงเอสเจเอ่ยถามขึ้นเสียงจริงจังกว่าปกติเล็กน้อย
"...................." คิบอมเอาแต่เงียบไม่ตอบ ได้แต่สะอึกสะอื้นอยู่กับดงฮี
"อย่าทำตัวเป็นเด็กไร้เหตุผลแบบนี้สิ" ฮีชอลทำเสียงเข้มดุคนตรงหน้า
"ฮึก...แล้วทีพวกพี่ทำตัวไร้เหตุผลกันก่อนล่ะ..." บอมมีตวัดสายตามองอย่างไม่พอใจ
"...นั่นแหละเป็นเยี่ยงอย่างที่ไม่ดีสำหรับเด็ก..." แจจุงแอบพูดเสียงเบาพร้อมกับทำท่ายกไหล่แล้วแบมือ ก่อนจะส่ายหัวไปมาอยู่ตรงจุดพ้นระยะสายตาของบุคคลอันตรายทั้งหลาย
"ใช่ๆ เป็นตัวอย่างที่ไม่ดีจริงๆ ด้วยทั้งที่อายุมากแล้วแท้ๆ..." จุนซูพบกเสริมพลางคนที่เพิ่งพูดจบไปเมื่อครู่ แล้วมือพิซาตของแจจุงก็ฟาดเข้าใบนศรีษะของเจ้าโลมาแหนมอย่างไม่มีปราณี
"เราจะโกรธอะไรกันนักกันหนาบอมมี่..." ทึกกี้บอกเสียงเรียบพร้อมกับโอบไหล่คยูฮยอนให้เข้ามาหาตนเองโดยที่อีกฝ่ายไม่ได้ขัดขืนอะไร เพราะกำลังง่วงนอนอยู่
"...กะอีแค่พวกพี่ลงไม้ลงมือเล็กๆ น้อยๆ กับอิรุเท่านั้นเอง"
"คนป่าเถื่อน!!!" คิบอมทำเสียงไม่พอใจสุดๆ ก่อนจะซูดน้ำมูกที่เกิดจากการร้องไห้
"...ป่านนี้เจ้าคนโดนอัดคงได้สาวมานั่งป้อนข้าวป้อนน้ำแล้วล่ะมั้ง" แล้วทึกกี้ก็พูดเหมือนกับตาเห็น
"ไม่เชื่อจะไปดูก็ได้นะ......บอมมี่ ^ ^ "
"ก็เรื่องของเขาสิ...ไม่เห็นจะเกี่ยวกับผมสักหน่อยนี่" ทำปากแข็งก่อนจะซุกหน้าเข้าหาดงฮี
"งั้นก็ดี...จากนี้ไปเราก็ห้ามไปเยี่ยมเจ้านั่นด้วยนะ" ทึกกี้สั่งห้ามหน้าตาเฉย
"ไม่!" คิบอมตอบกลับเสียงแข็ง
"แล้วไหนบอกว่าไม่สนหมอนั่นไง" ฮันกยองย้อนถามน้องชายจอมดื้อ
"ก็...พวกพี่ทำกับเขาแบบนั้น...ก็ต้องแสดงน้ำใจให้เขาเห็นสิว่า super junoir ไม่ได้ป่าเถื่อนเหมือนกันหมดทุกคน" คิบอมรีบหาข้ออ้างขึ้นมาทันที
"ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวพี่ให้ด๊งกะคังอิน ซีวอน แล้วก็เยซองไปเยี่ยมเอง ^ ^ " ทึกกี้ยกยิ้มกว้าง
"แค่นั้นก็ไม่มีปัญหาแล้วใช่ไหม" ฮีชอลยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย
"................" คิบอมเงียบลง จากนั้นก็เดินไปยังห้องของตัวเอง แต่ก็ถูกเรียววุคที่สวนทางมาพอดีเรียกรั้งไว้ก่อน
"ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย" เรียววุคทำหน้าเครียดก่อนจะดึงตัวกระต่ายบอมมี่เข้าไปในห้องตัวเอง
"เฮ้! เจ้าวายร้ายหนีหน้ากันอีกแล้ว" ดองแฮเอ่ยขึ้นพร้อมกับจะลุกตามไปหาผู้ต้องสงสัยของตัวเอง
"ใจเย็นน่า ไว้เรียววุคออกมาแล้วค่อยไกล่เกลี่ยก็ได้" ชองมินรีบห้ามไว้ก่อนจะเกิดเรื่อง
"ยังไงหมอนั่นก็ไม่หนีนายไหนหรอก"
"ชิ!" ดองแฮจิ๊ปากอย่างขัดใจ ก่อนจะยอมนั่งเฉยๆ แต่สายตาคุกรุ่นยังคงส่งเล็งไปในระยะทางที่เรียววุคอาจจะโผล่ออกมาได้ทุกเมื่อ
"...ยังไม่กลับกันอีกเหรอ" คังเอ่ยถามหนุ่มทั้งสามแห่งวง TVXQ หลังจากหลบไปหลับมางีบหนึ่งแล้ว
"ก็อยากจะกลับอยู่เหมือนกัน..." ชางมินพูดพลางปรายตาไปยังแจจุงและจุนซู
"อ๋อ...อื้อ...เข้าใจ..." หมี๊หมีผงกหัวรับรู้ก่อนจะยกมือขึ้นมาป้องปากเพราะยังง่วงอยู่เล็กน้อย
"หลับสบายเลยล่ะสิท่า" ป๋าเข้ามากอดคอคังอินไว้พร้อมกับถ ามไถ่
"ก็...ดี..." ตอบพลางขยับออกห่างจากฮันกยองอย่างมีมารยาทที่สุด
"เฮ้อ...ดงฮียังงอนฉันอยู่เลยอ่ะ ทำไงดี" ฮันกยองเอ่ยถามอย่างขอความเห็นพลางมองจ้องไปยังคนที่พูดถึง
"ไม่รู้..." คังอินส่ายหัวไปมาขณะที่ตอบคำถาม
"ตกลงนายจะเลือกใครกันแน่เนี่ยฮันกยอง" ฮีชอลแซวขึ้นอย่างสนุกสนาน ส่วนป๋าก็ได้แต่ทำหน้าเหรอหรางงกับคำพูดของเพื่อน
"นั่นสิๆ...จะเลือกใครเอ่ย" จุนขอร่วมแจมด้วยอารมณ์แบบเดียวกับฮีชอล
"พูดอะไรกันน่ะ...ป๋าเกิงก็ต้องเลือกดงฮีสิ" หมี๊หมีเถียงแทนให้เสร็จสรรพ
"แต่ดงฮีจะเลือกฉันหรือเปล่านี่สิ..." ฮันกยองตอบด้วยท่าทางจ๋อยลงเมื่อเห็นว่าคนที่พูดถึงกำลังติดหนึบอยู่กับชองมิน
"ผมไปหาอะไรกินข้างนอกนะ...มีใครจะฝากซื้ออะไรไหม" คังอินเอ่ยถามขณะเดินไปถึงหน้าประตูแล้ว
"ขอฉันไปด้วยคนสิ..." ฮันกยองเดินตามไปอย่างไร้เรี่ยวแรง
"หาอะไรก๊งแก้เซ็งกันเถอะ..."ว่าพลางกอดคอคังอินไปด้วย
"...ถ้าป๋าไปผมไม่ไป" คังอินตอบพร้อมกับเดินเลี่ยงเข้ามาข้างในอยางรวดเร็ว ทำเอาฮันกยองถึงกับงงขึ้นมาทันที
"...น้อยใจหรือว่างอนดีล่ะอาการแบบนี้น่ะ" จุนซูหันไปถามแจจุงเมื่อเห็นท่าทางของหมี๊หมี
"ก็คงจะทั้งสองอย่างล่ะมั้ง" แจจุงจับคางตัวเองพูดออกมาราวกับผู้เชี่ยวชาญ
"เป็นอะไรไปอ่ะ ไม่พอใจอะไรฉันอีกล่ะ" ฮันกยองเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจสุดๆ
"งอนไงป๋า ^0^" โลมาตะโกนบอกลั่นห้อง
"ไม่ได้งอนซะหน่อยนะ!!" และแน่นอนปฏิกริยาตอบสนองของหมี๊หมีออกมาตามที่คาดไว้เป๊ะๆ
"งอนเรื่องอะไรล่ะ" ทำเอาป๋างงหนักกว่าเก่าซะอีก
"โธ่เอ๊ย! คนเขาแสดงออกโต้งๆ อย่างนี้แล้วยังไม่รู้เรื่องอีก" แจจุงพูดขึ้นอย่างขัดอารมณ์
"พูดอะไรกันเนี่ย!! บ้ากันไปใหญ่แล้ว!" หมี๊หมียังคงดื้อเถียงทั้งๆ ที่หน้าเริ่มแดงขึ้นมานิดๆ
"อย่าฝืนใจตัวเองอย่างนั้นสิ...คังอิน" ฮีชอลเริ่มไล่ต้อนหมี๊หมีอย่างสนุกสนาน
"ไม่ได้ฝืนนะ!!ไม่ได้ฝืน!!" รีบส่ายหัวปฏิเสธเร็ซๆ ในทันทีที่ได้ยิน
"ไม่ได้ฝืนแล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วย ^o^ " ชองมินขอร่วมด้วยช่วยกันแซว
"ไมได้หน้าแดงน้า!! >///< " ยิ่งพูดบอกปัดหลักฐานมันก็ยิ่งแสดงชัดออกมาเหมือนแกล้งกันอย่างงั้น
"คังอินน่ารัก!!" แล้วโลมาก็พุ่งเข้าไปเกยหมี๊หมีแบบที่ไม่มีใครคาดคิด จากนั้นป๋าเกิงก็หิ้วคอเสื้อดึงตัวโลมาอืดออกให้พ้นจากคังอิน
"เดี๋ยวก็บอกสุดที่รักของนายซะหรอกว่าโดนนอกใจอยู่น่ะ - - " ป๋าบอกด้วยสีหน้าเซ็งๆ
"555+...หวงเหรอป๋า" แต่คนโดนหิ้วบวกขู่กับหัวเราะร่วนอย่างอารมณ์ดี
"เออ!" ตอบออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำด้วยความรำคาญไอ้ตัวยุ่ง ส่วนหมี๊หมีนั้นกลับเดินไปหาดงฮีขณะที่ป๋ากับจุนซูคุยกัน
"อ๊า!คนหลายใจ!!" แจจุงชี้หน้าฮันเกิงบวกแอ๊คติงมาเต็มร้อย
"อย่าไปสนใจที่พวกนั้นพูดกันล่ะ..." คังอินเอ่ยพูดกับดงฮี
"เรื่องไหนล่ะ...เรื่องป๋าสองใจหรือเรื่องคังอินชอบป๋า ^ ^ " พอได้ยินที่ด๊งตอบกลับมาหมี๊หมีเลยยืนแข็งไปเลย
"ถ้าเรื่องป๋าสองใจล่ะก็ไม่ต้องห่วงดงฮีของฉันหรอกนะ ^ ^ " แล้วชองมินก็แสดงความเป็นเจ้าของอย่างชัดเจนด้วยการโอบคอดงฮีจากทางด้านหลัง
"คังอินน่ะแหละถ้ามัวยึกยักอยู่อย่างเนี้ยมันจะไม่คืหน้าเอานะ" ชองมินเอ่ยบอกอย่างหวังดี
"ป๋าไม่คิดจะพูดอะไรบ้างเหรอ..." หมี๊หมีหันไปหาตัวช่วยสุดท้ายของตัวเอง แต่ฮันกยองยังคงอึ้งช็อคอยู่กับสภาพเหตุการณ์เมื่อครู่จึงไม่สามารถที่จะรับรู้อะไรได้อีกแล้ว
"เอาแล้วไงๆ ตายแน่ๆ !!" แจจุงร้องออกมาเป็นเพลงกับอาการของเกิง
"ป๋า!!" หมี๊หมีรีบเข้าไปเข่าตัวฮันกยองแรงๆ เพื่อเรียกสติ
"หา!เอ่อ..." ฮันกยองมองหน้าคังอินด้วยท่าทางมึนๆ หมี๊หมีโบกมือไปมาตรงหน้าป๋าเกิงด้วยความเป็นห่วง
"โอเคอยู่ป่ะเนี่ย" ฮันกยงคว้ามือคนตรงหน้ามาจับไว้ในทันที ก่อนจะจ้องตาอีกฝ่ายเหมือนกับคิดอะไรอยู่
"ป๋าปล่อย!!" พอเห็นอาการของฮันกยองหมี๊หมีก็พยายามดึงมือตัเองกลับเพราะความไม่ไว้วางใจ
"เฮ้อ...แม้แต่นายก็ไม่สนใจฉันเหรอเนี่ย" ฮันกยองถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเดินคอตกไปยังประตูทางออก
"เดี๋ยวออกไปหาอะไรทำแก้เซ็งก่อนนะ" แล้วก็หันไปบอกพรรคพวกก่อนจะเดินออกไปจากที่ที่มีผู้คนมากมาย
"ท่าทางจะช็อคหนักนะน่ะ" ทึกกี้เอ่ยขึ้นพลางทำหน้ากลุ้ม
"หวังว่าคงไม่เดินเหม่อให้รถชนหรอกนะ" สิ้นคำบอกของลีดเดอร์วงเอสเจ หมี๊หมีก็รีบไปลากฮนกยองกลับเข้ามาอย่างรวดเร็ว
"อะไรเหรอ..." ฮันกยองหันมามองหน้าคนที่ฉุดตัวเองเอาไว้
"ป๋าอยู่นี่แหละ...เดี๋ยวเล่นเกมเป็นเพื่อนก็ได้" ออกอาการเป็นห่วงเอามากๆ ทั้งสีหน้าและน้ำเสียง
"หืม...รบกวนนายเปล่าๆ..." ฮันกยองตอบกลับน้ำเสียงเบาเลง หมี๊หมีพยายามส่ายหัวปฏิเสธในทันทีทันใด
"ไม่รบกวนเลย...จริงๆน้า!" จากนั้นฮันกยองก็ยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อจะพยักหน้ารับเบาๆ
"เสร็จป๋าชัวร์..." จุนซูหันไปกระซิบกระซาบกะแจจุง
"ของมันแน่อยู่แล้ว" แจจุงตอบกลับด้วยท่าทางมั่นใจ
"แล้วพวกพี่จะกลับกันได้หรือยัง...ถ้ายังอยากจะอยู่ต่อล่ะก็ผมกลับก่อนนะ" ชางมินเอ่ยขึ้นมาด้วยสีหน้าเซ็งโลกสุดๆ
"ได้ไงอ่ะ...ยังไม่เสร็จธุระเลย" โลมาเอ่ยอ้างหน้าตาย
"ธุระที่ว่าน่ะอะไรล่ะ" ชางมินก็ทำหน้าตายกลับไม่แพ้กัน
"ธุระก็แล้วกัน...ถามมากอยู่ได้" ว่าแล้วก็รีบลี้หนีไปในทันที
"กระต่ายของนายไม่หายไปไหนหรอกน่า" แจจุงบอกพลางแตะบ่าชางมินเบาๆ ก่อนจะชิ่งตามจุนซูไปด้วยอีกคน
"เฮ้อ! จะบ้าตาย" ชางมินยกมือขึ้นทาบหน้าผากทำท่าปวดหัวขั้นรุนแรง
"อือ...พอแล้ว...เหนื่อย..." นู๋คยูที่นอนซบเฮียทึกอยู่ละเมอออกมาแล้วก็หลับต่อไป ทำให้ลีดเดอร์วงเอสเจยกยิ้มนิดๆ ให้กับทุกคนที่ได้ยิน
"ท่าทางจะหนักน่าดูเลยนะ ถึงขนาดละเมอออกมาเลยเนี่ย" ฮีชอลเอ่ยขึ้นพลางลูบไล้ผมนุ่มของคนที่นั่งอยู่บนตักตัวเอง ฮยอคแจหลับสนิทอย่างไม่รับรู้สถานการณ์รอบข้างเอาเสียเลย
"แล้วของนายล่ะ...ทำไมถึงได้หลับสนิทซะขนาดนั้นเมื่อคืนอดนอนเหรอ" ทึกกี้ถามพร้อมมองดูร่างบางที่นอนอยู่ข้างตัว
"งั้นมั้ง" ตอบกลับมาด้วยท่าทางไม่ใส่ใจอะไรมากมายนอกจากคนตัวเล็กในอ้อมกอด
"ป๋า...เขาทำคะแนนเลยกันไปไกลแล้วนะ...มัวช้าเดี๋ยวก็แพ้หรอก..." จุนซูกระซิบผ่านหลังป๋าไปอย่างรวดเร็ว ฮันกยองหันมาปรายตามองอย่างไร้อารมณ์
"ยุ่งไรด้วย...มาทางไหนกลับไปทางนั้นเลยป่ะ"
"โห้...ที่เตือนเพราะความหวงดีน้า~!" โลมาบอกอย่างรื่นเริง
"ระวังนาแม้แต่คังอินจะหลุดมือไปด้วย!" แจจุงเองก็เข้ามาเป่าหูด้วยอีกคน แต่ในระยะใกล้ชิดแบบนี้ฮันกยองก็เลยสามารถใช้ฝ่ามือมังกรตะปบหัวสองหนุ่มจอมจุ้นเข้าให้อย่างจริงจังและจริงใจ
"ป๋า...ใจเย็นๆ ฆ่าคนตายผิดกฏหมายนะ" หมี๊หมีที่หอบเครื่องเล่นเกมออกมาจากห้องเอ่ยเตือน
"ไม่ผิดหรอก...เพราะฉันไม่ได้ฆ่าคน..." ฮันกยองยังคงปรายสายตามองไปที่สองหนุ่มจอมยุ่ง
"เลิกสนใจพวกนั้นแล้วมาเล่นเกมกันดีกว่า ^ ^ " หมี๊หมีเอ่ยชวนด้วยท่าทางมีความสุข
"อือ..." แล้วฮันกยองก็ยอมตามคังอินไปแต่โดยดี
"ฉันว่าเฮียแกไม่ต้องทำคะแนนหรอก" แจจุงเอ่ยขึ้นกับจุนซูพลางมองตามคนทั้งคู่ไปอย่างพินิจพิจารณา
"ไมอ่ะ..." โลมามีอาการสงสัยเล็กน้อย
"ก็ดูเด่ะ! คนทำคะแนนจริงๆ มันคังนะเฟ้ย" ไม่บอกเปล่ายังจับหัวของจุนซูหันตามด้วยความรวดเร็วจนเกิดเสียงดัง 'กร๊อบ' ตามมา
"แล้วหิวอะเปล่า...กินขนมไหม" หมี๊หมีถามขณะจับจอยเกมเตรียมเล่น
"ยังไม่หิวหรอก นายกินเหอะ" ป๋าตอบกลับเสียงนุ่มสายตาจดจ่อที่จอภาพ
"...ไม่หิวเหมือนกัน" พูดเสร็จก็หันไปสนใจจอภาพบ้าง
"ท่าทางจะไปได้ดีนะคู่นั้นน่ะ" ฮีชอลเอ่ยขึ้นพลางแกล้งบีบจมูกไก่น้อยของตัวเอง พอรู้สึกเหมือนกับขาดอากาศหายใจฮยอคน้อยก็ออกแรงดิ้นหน่อยๆ ก่นจะปรือตามองคนขี้แกล้ง ชายหนุ่มมองกลับพลางยกยิ้มอย่างถูกใจ คนถูกแกล้งเผยอปากเล็กน้อยเพื่อสูดรับเอาอ๊อกซิเจนเข้าปอด
"คิดว่างั้นเหรอ..." ทึกกี้ถามด้วยสีหน้าไม่ค่อยแน่ใจนัก
"เอาน่า...ถ้าไม่มีอะไรมาดึงความสนใจไปจากเกิงซะก่อน ต่อไปคังอินก็ไม่ต้องคอยเอาแต่แอบมองแล้ว" ฮีชอลพูดด้วยสีหน้ามั่นอกมั่นใจ
"อันนั้นแหละที่ฉันห่วง..." ทึกกี้บอกออกมาตามตรง
"ก็นะ...อันนี้ก็ขึ้นอยู่ที่ว่าคังอินจะดึงความสนใจเกิงได้ดีแค่ไหน" ฮีชอลทำท่าไม่ยี่หระอะไร
"นั่นสินะ...แต่ถ้าคังอินเกิดท้อขึ้นมาเดี๋ยวฉันจะดูแลเองละกัน" ทึกกี้ยกยิ้มออกเพ้อเล็กๆ
"ระวังคยูน้อยของนายจะช้ำใจเอาล่ะ" บอกพร้อมกับยกยิ้มแล้วส่ายหัวกับเพื่อนตัวดี
"...ฉันก็แค่ล้อเล่นน่า" พูดจบก็หอมแก้มคนหลับอยู่ต่อหน้าต่อตาเพื่อนอีกคน
"ฮึ...นี่ถ้าเจ้าตัวได้ยินที่นายพูดก่อนหน้านี้จะเป็นไงนะ" ฮีชอลบอกพร้อมกับมองจ้องหน้าเพื่อนตัวเองด้วยสีหน้าอารมณ์ดี
"พูดอย่างงี้...นายจะบอกคยูหรือไง" ทึกกี้ส่งสายตาไม่เป็นมิตรให้เพื่อน
"เฮอะ! กลัวหรือไง...ฉันไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอกน่า...ถ้านายไม่ทำตัวให้มันน่าพูดล่ะก็" ฮีชอลกดสายตามองอีกฝ่ายอย่างคาดเดาไม่ได้ว่าคิดอะไรอยู่
"อย่าทำให้เรื่องของฉันแย่ลงได้ไหม...กว่าจะได้ตัวคยูมาอยู่ข้งๆ มันเหนื่อยนะ" ทึกกี้บอกพลางถอนหายใจยาว
"ก็บอกแล้วว่ามันขึ้นอยู่กับพฤติกรรมนายน่ะ...." ฮีชอลยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะเปลี่ยนเป้าหมายหันมาแกล้งไก่น้อยของตัวเองต่อ
"อืม...อย่า...สิ...." ฮยอคแจเปรยขึ้นเสียงเบาพร้อมกับปัดมือที่คอยลุกลานตัวเองออกอย่างรำคาญ แต่ก็ไม่ค่อยจะเต็มแรงนัก
"ทำอะไรเกรงใจเพื่อนบ้างก็ได้นะ" ทึกกี้บอกทั้งที่มองไม่วางตา
"ทำเป็นพูดดีตัวเองก็อยากเหมือนกันใช่ไหมล่ะ" ฮอลมองทึกกี้อย่างรู้ทัน
"เออเด่..." ตอบอย่างไม่คิดปิดบัง
"ถ้าจะทำอะไรกันก็ช่วยกรุณาอยู่กันในที่ส่วนตัวด้วยนะครับ" ชางมินเห็นสภาพแล้วก็อดไม่ได้ที่เอ่ยเตือน
"โธ่เอ๊ย! ชางมินนายไม่ต้องไปว่าคนอื่นเขาหรอก นายเองน่ะโต้งๆ ยิ่งกว่านี้อีกไม่ใช่เหรอ" แจจุงทิ้งระเบิดลูกใหญ่ในบัดดล
"ใช่! จูบกันกลางบ้านเลยไม่ใช่เหรอไง" จุนซูร่วมก๊วนด้วยตามคาด
"ถามจริงดิ!" ทึกกี้มองเด็กหนุ่มร่างสูงอย่างทึ่งๆ
"โฮ่! ร้ายไม่เบาเหมือนกันนะไอ้น้องชาย" ฮีชอลเอ่ยขึ้นอย่างภูมิใจในตัวรุ่นน้องร่วมค่าย
"เฮ้อ!" เมื่องานเข้าตัวชางมินก็ได้แต่ถอนใจไปตามระเบียบ
"แล้วทำอย่างงั้นคนโดนจูบไม่ว่าอะไรเลยเหรอ" ทึกกี้ถามต่อเพราะยังไม่หมดข้อสงสัย
"ก็งอนไปตามระเบียบน่ะแหละครับ" ชางมินตอบกลับด้วยเห็นเป็นเรื่องธรรมดา
"...แล้วถ้าจูบแบบเนิ่นนานอย่างงี้จะมีแรงงอนไหมน้า..." ทึกกี้ย่นพูดขึ้นพลางจับคางอย่างใช้ความคิด
"อยากรู้ก็ลองดูสิ" ฮีชอลไม่ห้ามกลับยุขึ้นมาเสียอย่างนั้น
"นายลองก่อนสิ..." ทึกกี้บอกพลางมองหน้าเพื่อนสนิท
"ก็ฉันไม่อยากรู้นี่นา ^ ^ " ฮีชอลตอบกลับมาหน้าระรื่น
"เอางี้...มินกลับไปลองทำดูละกัน" ทึกกี้หันไปยิ้มกว้างให้ชางมิน
"พี่อยากรู้ก็ทำเองสิครับเรื่องอะไรมาโยนให้ผมล่ะ...หรือว่าไม่กล้า" ชางมินถามกลับหน้าตาย
"...จะให้ทำฟรีๆ เหรอ" ทึกกี้เริ่มมีข้อแม้
"แล้วมันฟรีตรงไหนล่ะ ตัวเองก็ได้กำไรอยู่เห็นๆ" ชางมินเอ่ยอย่างเซ็งๆ
"...ฮีชอลถ้าฉันทำ...นายห้ามบอกเรื่องที่ฉันพูดเล่นเมื่อกี้โอเค!" ทึกกี้หันไปขอความร่วมมือจากอีกคน
"ถ้าฉันช่วยแล้วฉันจะได้อะไรล่ะ" ไม่ได้รับคำแต่โดยดีกลับหาผลประโยชน์อีกต่างหาก
"อืม...เลี้ยงข้าวเป็นไง" ทึกกี้บอกเสียงเรียบ
"งั้นขอฉันเลือกร้านเองแล้วกัน ^ ^" ยังคงต่อรองไม่เลิก
"ห้ามแพงมากนะ...ไม่มีงบพอ..." พูดพร้อมกับหยิบกระเป๋าตังค์มาดูไปด้วย
"โอเค" ฮีชอลรับคำง่ายๆ
"สุดยอดเลยต่อรองกันอยางนี้เลยเหรอเนี่ย" แจจุงมองอย่างทึ่งๆ
"นั่นดิ..." จุนซูเองก็ทึ่งไม่แพ้กัน
"เอ้า! งั้นก็เริ่มกันเลยดีกว่า" ฮีชอลให้สัญญาณอย่างสนุกสนาน
"...ฉันขออะไรอีกหน่อยได้ไหม^ ^" ทึกกี้บอกพลางยกยิ้มนิดๆ
"อะไรอีกล่ะ"
"ปลุกซูบารุจังขึ้นมาดูด้วยดิ"
"แล้วมายุ่งอะไรกะคนของฉันด้วย เดี๋ยวเสียเด็กหมด - - " ฮีชอลตอบกลับมาหน้าตาย
"ได้ไงอ่ะ...คยูน้อยของฉันก็เด็กน้า" ทึกกี้เลิกคิ้วสูง
"งั้นก็เป็นอันว่าเรื่องนี้ยุติแล้วกัน" ฮีชอลยักไหล่น้ยอๆ ไม่ใส่ใจอยู่แล้ว
"ก็ดี...จะได้ไม่เสียตังค์ด้วย" ทึกกี้เองก็งกอยู่เป็นทุนเดิมเหมือนกัน
"แต่ฉันก็สามาถบอกเรื่องนั้นกับคยูได้สินะ ^ ^ " ฮีชอลยิ้มเย็น
"ทำได้ก็ลองเด่..." ทึกกี้เหล่ตามองเพื่อนอย่างนักเลง จากนั้นฮอลก็หันไปสะกิดคยูฮยอนให้ตื่นในทันที
"อือ..." ร่างบางปรือตามองคนปลุกพลางขยี้ตาอย่างง่วงงุน
"ฉันมีเรื่องจะบอกน่ะคยู..." ฮอลเอ่ยขึ้นมาพลางหันไปยักคิ้วให้ทึกกี้
"...เรื่อง...อะไร..." ถามทั้งๆ ที่ยังไม่ตื่นดี
"ทึกกี้คิดจะนอกใจนายน่ะ" พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งเพื่อให้ดูจริงจัง
"ห๊า!!" พอได้ยินคำพูดของฮีชอลคยูฮยอนก็ตื่นเต็มตาก่อนจะหันไปหาทึกกี้
"ถ้าไม่เชื่อที่ฉันพูดล่ะก็ลองถามเจ้าพวกที่นั่งอยู่ดูก็ได้นะ ทุกคนได้ยินกันหมดน่ะแหละ" ฮีชอลยังคงใสไฟสุมไฟให้มันร้อนระอุกว่าเดิม
"พี่ทึก...พี่..." แต่ร่างบางยังไม่ทันได้ว่าอีกฝ่ายเพราะโดนปิดปากกันต่อหน้าผู้คนมากมาย ทึกกี้จูบแบบลึกซึ้งควานหาความหวานจากคยูฮยอนจนร่างบางตัวอ่อนลง ทำให้ต้องโอบคอชายหนุ่มไว้เป็นที่ยึดเหน่ยว ชองมินรีบใช้มือปิดตาดงฮีไว้ทันที
"โอ๊ะ! ร้ายจริงๆ เลยแฮะเฮียทึกเนี่ย" แจจุงออกอาการตื่นเต้นตาม
"...ยิ่งกว่ามินมินอีกอ่ะ" จุนซูเองก็ออกท่าทางค้างกับการกระทำของเฮียทึกกี้
"...อื้อ..." พอเห็นว่าคนถูกจบใกล้จะหมดอากาศหายใจ ทึกกี้จึงละปล่อยให้ร่างบางได้พักสูดอากาศเข้าปอด คยูฮยอนเผยอปากบวมแดงช่วยในการหายใจและปรือตามองชายหนุ่มอย่างคาดโทษ
"...เออ...ขอตัวไปเคลียร์กันสักครู่นะ ^ ^ " ทึกกี้บอกก่อนจะอุ้มคนตัวอ่อนหมดแรงเข้าห้องไปอย่างรวดเร็ว
"น้าน~! ชางมินนายแพ้เฮียทึกแล้วล่ะ" แจจุงหันไปหาน้องชายในทันที ชางมินถึงกับชักสีหน้าไปไม่ถูกกันเลยทีเดียวพร้อมกับถอนหายใจออกมาหนักกับสภาพที่เป็นอยู่
"เสียดายอ่ะ...ไม่ได้เอากล้องมาด้วย > < " โลมาแทบจะลงไปกลิ้งเลยก็ว่าได้
"อะไรกันเนี่ย อดกินของฟรีซะและ" อีชอลพูดเหมือนเสียดาย ก่อนจะช้อนตัวคนหลับปุ๋ยไปบ้าง
"ก็เลยจะกินลูกไก่แทนเหรอครับ" จุนซูเสนอหน้าถามขึ้น
"ใช่" ตอบกลับมาหน้าตาเฉยพร้อมกับยกยิ้มไม่สะทำสะท้านอะไรเลย
"...นั่นเพื่อนสนิทผมนะ" โลมาเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงเสียดายนิดๆ
"ก็แค่เพื่อนสนิท ^ ^ " พูดจบก็เข้าห้องไปทันที
"เข้าห้องไปกันหมดแล้วเหรอเนี่ย..." ซีวอนที่เพิ่งปรากฏตัวออกมาเอ่ยถามเสียงเรียบ
"อย่างนี้ค่อยสงบสุขหน่อย" เยซองบอกบ้าง
"แหม...หายกันไปนานเลยนะ" แต่แจจุงก็เริ่มภาระกิจก่อความวุ่นวายอีกจนได้
"อืม...ก็ไปหาอะไรกินน่ะ แล้วก็รำคาญคนแถวๆ นี้ด้วย" ซีวอนตอบหน้าตาย
"เฮียทึกกับพี่ฮีชอบไม่อยู่แล้วเหรอ" คิบอมที่เดินออกมาพร้อมกับเรียววุคเอ่ยขึ้นพลางมองหาคนที่ถามถึง
"หายเข้าห้องกันไปหมดแล้วล่ะ" ดงฮีเอ่ยตอบ
"รีบไปกันเถอะบอม" เรียววุคเร่งเร้ากระต่ายบอมมี่
"อืม" คิบอมพยักหน้ารับพร้อมกับจะเดินไป
"เดี๋ยว!" ทั้งกระตายบอมมี่และเรียววุคต่างชงักหยุดนิ่งอัตโนมัติตามเสียงที่ดังขึ้น ทั้งองหันมองหน้ากันด้วยสีหน้าเจื่อนๆ
"มีไรเหรอพี่ด๊อง ^ ^ " กระต่ายบอมหันมาส่งยิ้มหวาน
"จะไปไหนกันน่ะ...นายคิดจะหนีความผิดใช่ไหมเรียว" ฟิวชั่นดองแฮหรี่ตาองอีกหนึ่งสมาชิกอย่างจับผิด
"ก็ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ได้เอาไป" เรียววุคตอลกลับหน้าเรียบ
"คืเราจะไปเช่าหนังสือกันน่ะ ไปก่อนนะ" คิบอมรีบดึงมือเรียววุคให้เดินตามตัวเอง
"จะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น..." ดองแฮพูดเสียงเข้มพลางเอียงคอ 45 องศาตามนิสัย
"งานนี้ฟิวชั่นเป็นอันต้องแยกวงแหง" แจจุงกระซิบกระซาบกับจุนซู
"...ปกติก็เหมือนแยกอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ..." จุนซูกระซิบตอบกลับ
"แยกยังไงอ่ะ" แจจุงออกอาการงงเล็กน้อย
"ก็เห็นชองน่ะติดอยู่กะชินดงยิ่งกว่าเงาตามตัวอีกไม่ใช่เหรอ"
"เอ๊าะอ๋อ...เป็นอย่างนี้นี่เอง" แจจุงพยักหน้าทำความเข้าใจ
"ตกลงนายจะเอายังไกันแน่ด๊องกะอีแค่แผ่นหนังแผ่นเดียวทำอย่างกะมันเป็นของราคาหลายสิบล้านอย่างนั้นแหละ" เรียววุคชักฉุนขึ้นมาเสียแล้ว
"นายไม่เข้าใจหรอกเรียว ถึงมันจะเป็นแค่แผ่นหนังแต่มันก็สำคัญกับฉันมากนะ" ดองแฮพูดด้วยเสียงนิ่งเรียบ
"แล้วมันสำคัญยังไงล่ะ" ชองมินแทรกถามขึ้นมาทั้งที่ตัวเองยังจี๋จ๋าอยู่กับดงฮีอยู่เลย ทำเอาเพื่อนทั้งสองหันมองอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไร
"ก็แผ่นหนังอันเนี้ยฉันได้รับมาจากมือโจวจินฉือเลยนะ" ด๊องบอกพร้อมกับจ้องกล่องหนังเปล่าๆ ที่อยู่ในมือ
"จริงดิ!!" แจจุงร้องออกมาอย่างทึ่งๆ
"......- - " ส่วนจุนซูได้แต่ทำหน้านิ่ง ส่วนพวกที่เหลือไม่ต้องพูดถึงมีแต่อึ้งกับอึ้งตามๆ กัน
"...ถ้ามันสำคัญขนาดนั้นทำไมเอามาวางไว้แถวนี้ล่ะ" ซีวอนเอ่ยถามด้วยความสนใจ
"ฉันเปล่าเอามาวางนะ ฉันว่าฉันเก็บไว้ในห้องนี่นา...ก็เรียวน่ะแหละ" ดองแฮยังคงปักใจเชื้อว่าเรียววุคเป็นคนร้าย
"เอ๊ะ! พูดไม่รู้เรื่องหรือไง ก็บอกแล้วว่าไม่ใช่ฉัน! พูดงี้มาต่อยกันเลยดีกว่า!" เรียววุคชักทนไม่ไหวถลกแขนเสื้อตัวเองขึ้นอย่างนักเลง
"อ๊ะ! ใจเย็นๆ สิพี่เรียววุค" กระต่ายบอมมี่รีบเข้าไปห้ามอย่างรวดเร็วก่อนจะเกิดเรื่อง
"เข้ามาเลยฉันไม่กลัวหรอก!" ดอแฮก็รับคำท้าอยางเต็มใจพร้อมกับกวักมือท้าทาย
"ก็ดีเหมือนกัน จะได้สั่งสอนคนปากแข็งอย่างนายซะเลย" ว่าพลางจะตรงเข้าใส่เรียววุค แต่ก็ถูกคิบอมยืนขวางหน้าเอาไว้
"ผมเอง! ผมหยิบออกาดุองไม่เกี่ยวกับพี่เรียววุคเค้าหรอก" กระต่ายบอมมี่ก้มหน้าสำนึกผิด
"อย่าทำอะไรพี่เรียวเค้าเลยนะครับ" คิบอมเงยหน้าขึ้นมามองอีกฝ่ายอย่างขอร้อง ทำให้ดองแฮที่ง้างหมัดค้างไว้ต้องทิ้งมือลงอย่างงงๆ
"อ้าว...แล้วทำไมเรียวต้องทำตัวมีพิรุทด้วยล่ะ อย่างงี้ก็ถูกเข้าใจผิดอะดิ" ชองมินถามขึ้นอย่างสงสัย
"พอดีพี่เรียวเค้าบังเอิญไปเห็นตอนผมเข้าไปเอาแผ่นดีวีดีที่ห้องพี่ด๊องพอดีน่ะ แล้วผมก็เลยขอร้องพี่เค้าไว้น่ะ" คิบอมตอบแทนให้เสร็จสรรพ
"ก็แล้วทำไมนายถึงได้ต้องปิดด้วยล่ะ" ชองมินยังคงสงสัยไม่เลิก
"ก็แผ่นนี้พี่ด๊องหวงใช่ไหมล่ะ ผมรู้ว่าถ้าขอดีๆ คงไม่ให้ยืมแน่ๆ เลย" คิบอมตอบกลับเสียงเบา
"อ๋อ...เข้าใจละ" ชองมินพยักหน้ารับเหมือนกับนักสืบที่คลี่คลายเรื่องราวทุกอย่างได้แล้ว
"และในที่สุดก็เจอตัวคนร้ายจนได้" แจจุงพูดใส่ไมค์ล่องหนด้วยสีหน้าท่าทางตื่นเต้น
"งั้นเราก็กลับบ้านกันเถอะ" จุนซูเอ่ยชวนกลับหน้าตาเฉย จากนั้นชางมินก็ลุกขึ้นเดินนำทันทีโดยไม่พูดตอบรับแสดงความคิดเห็นใดๆ ทั้งสิ้น
"จะกลับแล้วเหรอ" แจจุงทำหน้าเสียดายนิดๆ
"กลับเหอะ...ไว้ค่อยมาใหม่อีกที" โลมาบอกจบก็เดินตามชางมินไปบ้าง แล้วแจจุงก็ต้องเดินตามไปอีกคน
"ขอโทษนะพี่ดงแฮ...แต่ว่าผมทำแผ่นมันหักไปแล้วอ่ะ" คิบอมพูดขึ้นหลังจากที่สมาชิก TVXQ ออกไปจากห้องพักคอนโดเอสเจกันแล้ว เรื่องราวของเหล่าซูจูยังคงดำเนินต่อไป
"เมื่อกี้นายได้ยินเสียงเหมือนใครร้องโหยหวนไหม"
"...หูแว่วไปเองอ๊ะเปล่า" จุนซูเอ่ยบอกแบบไม่ใส่ใจ
"จะหาเรื่องกลับเข้าไปใหม่หรือไงครับ" ชางมินมองแจจุงอย่างจับผิด
"เปล่าซะหน่อย..." พูดจบแจจุงก็หันไปมองทางที่จากมาอย่างสงสัย กอ่นจะเลิกสนใจไปในที่สุด
ความคิดเห็น