ลำดับตอนที่ #51
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #51 : กอด...
ฮีชอลเปิดประตูห้องเข้าไปหวังจะเคลียร์กับน้องชายตัวเองให้รู้เรื่องรวมถึงลูกไก่ตัวน้อยแสนงอนที่เมินหน้าตัวเองมาตลอดตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้น แต่ก็ต้องชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นฮยอคแจทำทายกนิ้วขึ้นจุ๊ปากเป็นสัญญาณให้ชายหนุ่มทำตัวให้เงียบที่สุด เพราะตอนนี้คิบอมได้หลับไปแล้วเรียบร้อย
"ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย..." ฮีชอลเดินตรงไปยังซูบารุจังพร้อมกับเอ่ยขึ้นเสียงเบาที่สุด
"แต่ผมไม่มี" คนที่นั่งเกยคางอยรงขอบเตียงตอบกลับมาอย่างไม่ใส่ใจ
"ฮยอคแจ...เลิกงอนฉันสักทีเหอะ" ฮีชอลพูดอย่างจนปัญญา
"ผมไม่ได้งอนพี่สักหน่อย" คนตัวเล็กทำเสียงขึ้นจมูกเล็กน้อย
"ถ้าไม่งอนแล้วทำไมถึงไม่ยอมหันมองหน้ากันล่ะ" ชายหนุ่มขยับเข้าไปยืนอยู่ทางด้านหลังคนตัวเล็ก
"......................." ฮยอคแจเงียบลงและไม่ยอมพูดอะไรอีก แถมยังไม่ยอมหันไปมองหน้าฮีชอลอีกต่างหาก
"โกรธพี่เรื่องคิบอมมากขนาดนั้นเลยเหรอ" ว่าพลางนั่งลงซ้อนหลังคนตัวเล็กก่อนจะฝังปลายจมูกลงบนผมนุ่มแล้วสูดดมเอากลิ่นหอมเข้าเต็มปอด
"ก็มันหน้าให้โกรธไหมล่ะ" หันมามองหน้าชายหนุ่มด้วยสายตาเคืองๆ
"ไม่ชอบใจคุณอิรุก็ไม่เห็นจะต้องถึงกับลงไม้ลงมือกันเลยนี่...ไม่คิดบ้างเลยหรือไงว่าคิบอมจะรู้สึกยังไง" คนพูดทำแก้มป่องเล็กน้อย
"เอาเป็นว่าคราวหน้าพี่จะพยายามสงบสติอารมณ์ให้ได้มากกว่านี้แล้วกัน ^ ^ " ชายหนุ่มยิ้มหวานพยายามชักจูงจิตใจของไก่น้อยให้เชื่อตน
"จะทำได้จริงเร้อ...พี่ฮอลออกจะใจร้อนซะขนาดนั้น" ฮยอคแจทำเสียงสูงไม่เชื่อคนตรงหน้า
"เชื่อกันบ้างสิ" ว่าพลางหยิกแก้มใสทั้งสองข้างอย่างหมั่นเขี้ยว
"โอ๊ย! เจ็บนะ" ฮยอคแจร้องท้วงพร้อมกับตีมือฮีชอลอย่างไม่พอใจ
"อือ..." เสียงครางของคนที่หลับอยู่บนเตียงพร้อมกับการขยับตัว ทำให้ฮยอคแจรีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเองอย่างตกใจ เพราะคิดว่าเสียงร้องของตัวเอไปกวนให้คิบอมตื่น พอเห็นท่าทางแบบนั้นฮีชอลก็อดที่จะขำไม่ได้ แต่ก็พยายามหัวเราะออกมาให้เสียงเบาที่สุด เพราะกลัวจะทำให้น้องชายตัวเองตัวขึ้นมาขัดจังหวะการสวีทของตัวเอง
"หัวเราะอะไรเล่า!" เอ่ยว่าชายหนุ่มเสียงเบาอย่างไม่พอใจ
"เปล่า...ก็แค่เห็นว่าเราน่ารักดี ^ ^ " ฮีชอลหยอดคำหวานพอเป็นพิธีทำเอาคนตัวเล็กก้มหน้างุดอย่างเขินอาย
"ทีนี้จะหายงอนได้หรือยัง" ไม่พูดเปล่ายังรั้งตัวฮยอคแจให้เข้ามาแนบกับแผ่นอกอย่างถือโอกาส
"ก็บอกแล้วนี่ว่าไม่ได้งอน..." ฮยอคแจตอบกลับเสียงเบาลง
"งั้นก็ถือว่ายกโทษให้แล้วนะ" เชิดคางคมขึ้นมาก่อนจะจรดกลีบปากลงไปบนริมฝีปากบางของอีกฝ่ายอย่างไม่ให้ตั้งตัว ฮยอคแจสะดุ้งตัวเล็กน้อยก่อนจะรีบพอยหน้าหนี
"นี่มันห้องคิบอมนะ" คนตัวเล็กกล่าววท้วงออกมา
"ไม่เห็นจะเป็นไรเลย...คิบอมหลับอยู่นี่" ฮีชอลตอบกลับเสียงชิวๆ ไม่สะทกสะท้านอะไรเลย
"ถ้าไม่อยากให้คิบอมตื่นมาเห็นก็ออกไปกับพี่สิ" โน้มหน้าเข้าไปกระซิบข้างใบหู ซูบารุจังรีบส่ายหน้าไปมาอย่างรวดเร็ว
"ไม่เอาหรอก...เดี๋ยวก็ถูกแกล้งอีก" ตาใสช้อนมองอีกฝายอย่างระแวง
"งั้น...ถ้าคิบอมตื่นขึ้นมาเห็นเข้าก็คงไม่เป็นไรสินะ..." ทำเสียงเจ้าเล่ห์ก่อนจะโน้มหน้าลงไปฝังจมูกที่ซอกคอขาว ฮยอคแจรีบผลักอกคนตรงหน้าออกอย่างตื่นเต้นระคนตกใจ
"บ้าที่สุดเลย!" พยายามจะวิ่งหนีไป แต่ก็ถูกปิดโอกาสเพราะฮีชอลได้รวบตัวเอาไว้ได้อย่างง่ายดาย จากนั้นก็อุ้มตัวฮยอคน้ยออกไปจากห้องซะเลย โดยไม่สนใจว่าไก่น้อยจะดิ้นสักแค่ไหนไม่ระคายฮีชอลผู้นี้หรอก
เมื่อเสียงประตูห้องปิดลงดวงตาใสก็ลืมขึ้น ก่อนจะขยับนอนหงานพร้อมกับดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมครึ่งหน้า
"พี่ฮีชอลบ้า!" คิบอมโพล่งออกมาเสียงดังพอประมาณ
"ไม่ห่วงน้องเลยนะ...เกลียดชะมัด ทุกคนเลย...คอยดูนะ จะทำให้หัวหมุนกันให้หมดทุกคนเลย" พูดจบก็หันนอนคว่ำเอาคางเกยลงกับหมอน ก่อนจะคว้าหนังสือการ์ตูนที่อยู่ตรงหัวเตียงเอามาเปิดอ่านเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"...โอ้!!" จุนซูอุทานเสียงดังเมื่อเห็นฮีชอลอุ้มซูบารุจังออกมาจาห้องคิบอม
"ปล่อยผมนะ! พี่ฮีชอล!" พอพ้นออกมาจากห้องฮยอคน้อยก็ตะโกนออกมาเสียงดังพร้อมกับดิ้นสุดแรง แต่ฮีชอลไม่มีทีท่าว่าจะยอมปล่อยมือง่ายๆ ก่อนจะตรงไปยังห้องของตัวเองด้วยความรวดเร็ว
"อย่างนี้ต้องตาม!" แจจุงทำท่ากระดี๊กระด๊าเตรียมตัวจะไปสืบเสาะข้อมูลอะไรสักอย่าง(?)ที่หน้าห้องฮีชอล
"ไม่มีเข็ดเลยแฮะ" คังอินเอ่ยพูดพลางมองแจจุงอย่างนับถือ
"เฮ้! รายนั้นของขลังกว่าเฮียทึกนา" ชองมินเอ่ยขึ้น ทำให้แจจุงหยุดชะงักหันมอง
"มันต้องนี่!" เรียววุคบอกพลางผายมือไปทางดองแฮ
"แล้วมันเกี่ยวไรกะฉันล่ะ" ดองแฮหันมามองหน้าเพื่อนอย่างงงๆ
"กล้องไง กล้องอ่ะอยู่ไหน" ชองมินถามถึงกล้องอันใหม่ที่ดองแฮเพิ่งถอยออกมาเมื่อไม่กีวันนี้
"ถ้ามได้ก็โดนเฮียชอลยึดไปอ่ะดิ" ดองแฮตอบกลับหน้าเซ็ง
"อ้าว! ไหงงั้นอ่ะ" เรียววุคออกอาการงงบ้าง
"ก็จะไปรู้เหรอ เฮียแกบอกจะเอาไปใช้งานไรสักอย่างแล้วก็ยังไม่คืนเลย" ดองแฮทำหน้าเซ็งหนักกว่าเดิมเสียอีก
"ฮีชอลอ่ะ." ทึกกี้ที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องเอ่ยถามขึ้น เยซองชี้นิ้วไปทางห้องที่ฮีชอลเพิ่งจะอุ้มไก้น้อยหายเข้าไป
"เข้าห้องไปแล้วเหรอ...กะจะมาปรึกษาเรื่องคิบอมซะหน่อย" แล้วทึกกี้ก็ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา
"แล้วนายจะเอายังไงล่ะ" ฮันกยองถามขึ้น
"ไม่รู้ดิ...คนไม่รบคิดไม่ออก" บอกตอบหน้าตาย
"แล้วคยูน้อยล่ะ..." คังอินแกล้งถามหาน้องคนเล็กของวง
"หลับอยู่ในห้อง" ทึกกี้ตอบพร้อมปรายตามองคังอิน
"โอ๊ะโอ! ทั้งเฮียทึกเฮียชอลเลยแฮะ สุดยอดกันจรงิๆ เหลือเฮียเกิงคนเดียวแล้วนา" แจจุงแซวป๋าสีหน้าทะเล้น
"กลับไปหาหมีขาวที่บ้านนายเลยป่ะ!" ชางมินพูดเตือนอย่างหวังดี
"ระวังอะไรเหรอไอ้น้องชาย" แจจุงหันไปยักคิ้วอย่างยียวน
"ระวังจะเป็นเหมือนพี่อิรุน่ะสิ" ชางมินกล่าวตอบอย่างหน่ายๆ ในการกระทำของคนอายุมากกว่าแค่ตัว แต่ดูเหมือนสมองจะถดถอยลงเรื่อยๆ
"จะว่าไปจุนซูก็หายไปด้วยหรือเปล่าเนี่ย" เฮียทึกทักขึ้นเมื่อไม่เห็นโลมา
"...ออกไปโทรศัพท์คุยกะโบอาอยู่อะดิ" ซีวอนบอกเฉลยให้ฟังด้วยสีหน้าเซ็งเล็กน้อย
"ซีวอนฉันหิวแล้วอ่ะ" เยซองหันไปอ้อนคนตัวสูง
"อืม...ฉันก็หิวแล้วเหมือนกัน" ซีวอนมองดูคนตัวเล็กกว่าพร้อมกับยกยิ้ม
"อยากกินซาลาเปาจัง ^ ^ "
"บ้าเหรอ...///..." ทำเอาคนถูกเรียกซาลาเปาก้มหน้างุดพร้อมกับตีแขนอีกฝายเบาๆ ด้วยความเขินอาย
"...ก็อยากกินจริงๆ นี่นา...ซาลาเปาเนื้อนุ่มๆ หอมๆ น่ะนะ" ซีวอนยังคงเอ่ยพูดต่อ
"...งะ...งั้นก็ออกไปซื้อกันเถอะ" พูดพร้อมกับลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว คนตัวสูงจึงรีบคว้าข้อมือบางเอาไว้
"ไปซื้อทำไม...ตรงนี้ก็มีอยู่แล้ว ^ ^ "
"พะ...พูดอะไรน่ะ" เยซองออกอาการลนลานขึ้นมาทันที เยซองยืนทำอะไรไม่ถูกเลยทีเดียว
"ไม่รู้จริงๆ เหรอว่าพูดอะไร..." เหลือบมองใบหน้ากลมๆ พลางยกยิ้มอยู่ตลอดเวลา
"ฉันหิวแล้ว ไปกินข้าวกันเถอะ" เยซองรีบเปลี่ยนเรื่องพูดพลางจูงมือร่างสูงไปยังห้องครัว
"กินข้าวเสร็จแล้ว...ขอฉันกินซาลาเปาบ้างนะ" แต่ซีวอนก็ยังวกมาเรื่องเดิมจนได้
"ไม่..." ตอบกลับทั้งก้มหน้าที่แดงเรื่อลงต่ำ ร่างสูงกอดเยซองจากทางด้านหลังก่อนจะวางคางเกยไว้บนไหล่บาง
"ไม่ปฏิเสธใช่ไหมเอ่ย?"
"อ่ะ...นี่! อย่ามาแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจเลยนะ" คนตัวเล็กกว่าทำหน้ามู่ขัดใจขึ้นมาทันที
"...เยซองนี่ขนาดงอนยังน่รักเลยนะเนี่ย" ซีวอนลอยหน้าลอยตาบอกพร้อมกับอมยิ้ม
"ไม่ต้องมาทำปากหวานเลย..." คนพูดทำเสียงอ่อนลงเล็กน้อย
"ก็วอนนี่อยากกินซาลาเปานี่นา" ร่างสูงทำเสียงอ้อนแบบเด็กเอาแต่ใจแล้วก็กอดกระชับร่างบางเข้ามาจนชิด
"เอาไว้...ให้จบเรื่องวุ่นวายก่อนแล้วกันนะ ค่อยว่ากันอีกที ^ ^ " เยซองหันมายิ้มหวานบอกปัด ก่อนจะจิ้มนิ้วไปที่แก้มของอีกฝ่าย
"ยิ้มแบบนี้เดี๋ยวก้กินซะตรงนี้เลยนี่..." บอกก่อนจะโน้มหน้าเข้าไปกระซิบข้างหูร่างบาง
"ชักทำตัวเหมือนพวกพี่ทึกกี้พี่ฮีชอลเข้าไปใหญ่แล้วนะ" บ่นออกมาหน้ามู่
"ทำหน้าอย่างนี้บ่อยๆ เดี๋ยวก็กลายเป็นซาลาเปาย่นๆ หรอก" ซีวอนวางปลายนิ้วลงตรงกลางระหว่างคิ้วที่ขมวดเข้าหากันของเยซอง
"ถ้าไม่อยากให้เป็นอย่างนั้นก็ทำตัวให้มันดีๆ สิ" เชิดหน้าเชิดตาออกคำสั่งกับชายหนุ่ม
"ว่าแต่คนอื่นตัวเองก็ทำตัวเหมือนพวกฮยอคกะดงฮีเหมือนกันแหละ" ร่างสูงว่ากลับ
"เหมือนยังไง" ช้อนตามองแบบไม่ค่อยพอใจนัก
"ชอบออกคำสั่ง..." ซีวอนเอ่ยพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
"...แล้วก็น่ารัก ^ ^ "
"ไม่ได้ออกคำสั่งนะ" ทำหน้ามู่ขัดใจหนักกว่าเดิม คนมองเห็นแล้วก็เลยกดจมูกฝังลงไปบนแก้มยุ้ยอย่างรวดเร็ว
"ถ้าทำหน้าแบบนี้อีก...ต่อไปจะทำยิ่งกว่าหอมแก้มอีก" ร่างสูงเอ่ยหน้าตาเฉย
"ทำหน้าแบบไหนตัวเองก็..." พูดแล้วก็ก้มหน้าลงในทันที
"ฉันชอบเยซอง...เป็นแฟนกันนะ" บอกพร้อมกับดึงซาลาเปาเข้ามากอดเอาไว้แน่น
"แล้วฉันปฏิเสธได้หรือไงล่ะ..." ตอบกลับเสียงเบา หน้าทั้งหน้าร้อนวูบวาบไปหมด ทั้งหัวใจยังเต้นแรงและเร็วขึ้นกว่าปกติเสียอีก
"ถึงปฏิเสธก็ไม่ยอมให้ทำหรอก ^ ^ " พูดพลางยิ้มหน้าบาน ส่วนเยซองก็อาแต่ก้มหน้าอย่างเก้อเขินกลายเป็นซาลากิมจิไปเสียแล้ว
"...หวานกันไปอีกคู่แล้วแฮะ" คังอินที่แอบเกาะขอบประตูดูอยู่เอ่ยขึ้นเสียงเบาเพราะกลัวคนที่ถูกแอบดูได้ยิน
"คราวนี้ทั้งบ้านก็เหลือป๋าอยุ่คนเดียวล่ะทีนี้"
"ใครบอก...นายก็เหมือนกันน่ะแหละทำพูดดี" ฮันกยองกล่าวขึ้นเสียงนิ่ง
"ผมมีดงฮีอยู่แล้วต่างหาก..." คังอินเอ่ยพูดบอกหน้าระรื่น
"อย่ามามั่วดงฮีเป็นของฉันต่างหาก" ว่าพลางเข้าไปล็อคคอคังอินซะเลย
"แต่เราเป็นของกันและกันแล้วน้า...ตอนอยู่บ้านพวกดงบังอ่ะ" คังอินยังคงเถียงสู้ขณะโดนล็อคคอ
"ฉันรู้หมดแล้วล่ะน่าว่านายโกหก" ไม่พูดเปล่ายังดึงแก้มอีกฝ่ายเล่นอย่างหมั่นไส้
"โอ๊ย...เอ็บ" คังอินก็ไม่ยอมโดนอยู่ฝ่ายเดียวยังดึงแก้มป๋าเอาคืนบ้าง
"กล้าสู้อย่างนั้นเหรอ!" พูดจบก็ดึงทั้งสองแก้มเสียเลย
"อื้อ!" พอโดนดึงคังอินก็ดึงคืนทั้งสองข้างอย่างไม่ยอมแพ้
"สองคนนั้นน่ะจะเล่นดึงแก้มกันอีกนานไหม" ฮีชอลมองมาอย่างเซ็งๆ
"ขวางทางชะมัด"
"...ผมไม่ผิดน้า...ป๋าเกิงเริ่มก่อนต่างหาก" คังอินพูดพลางลูบแก้มที่โดนดึงทั้งสองข้างไปด้วย
"ก็ใครใช้ให้นายมาพูดหาเรื่องฉันล่ะ" ฮันกยองก็ไม่ยอมแพ้เถียงกลับไป
"พูดเรื่องจริงต่างหาก...ป๋าเกิงผู้เดียวดายไร้คู่" คังอินล้อป๋าแล้วก็รีบวิ่งหนีไปด้วยความเร็วแสง
"หยุดเลยนะเจ้าเด็กบ้า!" แล้วฮันกยองก็วิ่งไล่กวดกับคังอินอย่างนึกฉุน
"ต่อศึกภาคสองจากบ้านดงบังงั้นเหรอ...สองคนนั้นน่ะ" จุนซูที่เพิ่งโทรศัพท์เสร็จแล้วพูดเปรยขึ้น
"ฉันว่าเดี๋ยวก็ได้ลงเอยกันเองจนได้หรอก ดูท่าแล้วชินดงก็ไม่เห็นจะสนใจใครสักคน" แจจุงว่าพลางมองดูการไล่กวดกันระหว่างมังกรแก่กับหมีเด็ก
"แก่แล้ววิ่งมากๆ ระวังกระดูกจะเปราะเอาน้า..." คังอินที่วิ่งหนีอยู่เอ่ยแซวอย่างสนุกสนาน
"เปราะไม่เปราะเดี๋ยวก็รู้" พูดจบก็กระโดดเข้าใส่คังอินพร้อมกับคว้าตัวเอาไว้ได้ในที่สุด
"เอ้ว!!" หมีSJ ร้องอุทานก่อนจะเสียหลักลงไปนพื้นพรมเพราะถูกคว้าตัวไว้อย่างกระทันหัน เลยกลายเป้นว่าทั้งคู่กอดกันกลมต่อหน้าประชาชีมากมาย
"นั่นไง! ฉันบอกแล้ว" แจจุงเอ่ยขึ้นในทันที
"มันเป็นอุบัติเหตุมากกว่ามั้งเพ่" จุนซูบอกขณะนั่งมองดูเหตุการณ์ต่อไป
"เอาน่า ไอ้เหตุณการณ์แบบนี้เนี่ยแหละจะเป็นบ่อเกิดของอะไรต่อมิอะไรมากมาย" แจจุงกรหยิ่มยิ้มกับการคาดเดาเหตุการณ์ล่วงหน้าของตัวเอง
"อ๋อย...ยอมแพ้แล้วคร๊าบบ..." คังอินบอกขณะนอนหอบหายใจ เพราะการวิ่งอยู่บนพื้นพรม
"ถ้ามันยุ่งยากนัก ทำไมไม่คบกันซะเลยล่ะ" ฮีชอลเอ่ยยุด้วยท่าทางอารมณ์ดี
"พูดมั่วแล้ว...พี่ฮีชอล.../////..." คังอินรีบลุกขึ้นยืนในทันที
"นั่นดิ ฉันมีดงฮีคนเดียวเฟ้ย" ป๋ายังคงยืนกรานเป็นมั่นเป็นเหมาะ
"ช่ายๆ ...///..." คังอินรีบสนับสนุนป๋าเกิงทั้งที่ตัวเองหน้าเริ่มแดงขึ้นมานิดหน่อย
"แล้วทำไมคังอินถึงได้หน้าแดงนักล่ะ" แจจุงเอ่ยแซวขึ้นมาทันทีเมื่อมีโอกาส(รอมานานแล้ว)
"สงสัยอากาศมันคง้อนมั้ง...///..." ตอบอย่างขอไปทีพลางเดินหาที่สงบเพื่อหลบสายตาทุกคน เพราะเพิ่งสำนึกได้ว่าตัวเองลงไปนอนกอดกะป๋าต่อหน้าคนหมู่มาก
"ให้มันจริงเห๊อะ ไม่ใช่พูดอะไรที่มันสวนทางกับจิตใจล่ะ" แจจุงทำเสียงสูงพลางเหล่ตามองหมี๊หมี
"...ไปนอนดีกว่า...///..." จากนั้นหมี๊หมีแห่งเอสเจก็รีบเดินดิ่งหนีเข้าห้องตัวเองทันที
"เจ้านั่นเป็นอะไรอีกล่ะน่ะ" ฮันกยองมองตามอย่างสงสัย
"...เป็นหมี๊หมีไง" โลมาตอบด้วยน้ำเสียงและใบหน้าแสนซื่อ
"ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็ถอยไป - - " ป๋าพูดเสียงนิ่ง
"โห!! ป๋าโหดอ่ะ" แล้วจุนซูก็ไปหยิบผ้าเช็ดหน้าลายลูกไม้จากที่ใดมามิทราบได้มากัดไว้เอาแต่พองาม(?)
"จะรังแกหนุ่มน้อยแสนน่ารักอย่างผมงั้นเหรอ" กล่องดีวีดีคนเล็กหมัดเทวดาของผู้ใดไม่รู้ถูกหยิบขึ้นมาพร้อมกับการออกแรงเหวี่ยงมุ่งตรงไปยังโลมาอืดด้วยความหมั่นไส้สุดๆ
"อุ๊!!" แต่นีโอแห่งเดอะแมทริกก็มาสิงร่างจุนซูในเวลาอันรวดเร็วทำให้โลมาสามารถหลบการโจมตีของมังกรได้อย่างเฉียดฉิว
"อ๊า! ท่านโจวจิงฉือของข้า" ดองแฮร้องขึ้นมาพร้อมกับถาตัววิ่งไปหยิบกล่อยดีวีดีนั้นขึ้นมากอดไว้ราวกับลูกรัก
"พี่ฮันกยองใจร้าย T^T " หันไปมองหน้าป๋าทีนึงก่อจะก้มลงมาเปิดกล่องดีวีดี เพื่อตรวจดูความเสียหายของแผ่นทองคำ
"O0O! อ๊ะ!!! "
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น