คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บุก 100%
หลังจากงานถ่ายแบบเสร็จเรียบร้อย ทั้ง 5 ก็เดินทางกลับมาถึงบ้านพักในตอนค่ำ และทุกคนต่างก็แยกย้ายเข้าห้องของตัวเอง
ภายในห้องที่ตกแต่งเป็นโทนสีอ่อน มีร่างหนึ่งกำลังนอนคว่ำอยู่บนเตียงนุ่มอย่างสบายอารมณ์
"ฮัลโหล ขอสายที่รักของโลมาน้อยหน่อยคร้าบผม ^ ^ "
เสียงแหลมใสเอ่ยกรอกลงไปที่โทรศัพท์มือถือของตนเองอย่างมีความสุข
(โบอาของโลมาน้อยกำลังพูดอยู่จ้า โลมาน้อยสบายดีไหม)
"สบายดีครับผม แต่ว่ายูชอนขาเจ็บล่ะ"
(เอ๊ะ! แล้วยูชอนเป็นไงบ้างอ่ะ) เสียงใสเบาลงอย่างเห็นได้ชัด
"ไม่เป็นอะไรมากหรอก"
(อย่างนั้นเหรอ แต่โบอาเป็นห่วงยูชอนจัง) เสียงใสบอกอย่างเป็นห่วง
"งั้นโบอาก็มาเยี่ยมยูชอนสิ เค้าเองก็อยากเจอโบอาอ่ะ" จุนซูพูดเสียงอ้อน
(จ้า งั้นเดี๋ยวเค้าไปหาโลมาน้อยพรุ่งนี้นะ ^ ^ )
" ^ 0 ^ เย้! แล้วเค้าจะตั้งตารอโบอาของโลมาน้อยนะ"
(จ้า แล้วเจอกันนะ ^ ^ )
"คร้าบผม.. บ๊ายบายคร๊าบ.. ^ ^ "
และเมื่อวางสายจากการโทรหาโบอาแล้ว จุนซูก็ต่อสายหาเพื่อนสนิททันที
"ฮัลโหล ขอสายลิงหน่อยดิ!"
(นาย! ไอ้โลมาบ้าใช่ไหม มีไรก็รีบพูดมา ฉันไม่ว่างจะคุยนานนักหรอกนะ)
"ยูชอนเจ็บขาอ่ะ ช่วยมาเยี่ยมหน่อยสิ.. ฮยอก.."
(นายไปทำอะไรเข้าล่ะ -- )
"เฮ้ย! อย่ามาโทษฉันเด่ะ.. -3- ว่าแต่จะมาอ๊ะเปล่าล่ะ"
(เออ ไปก็ได้ เดี๋ยวจะชวนพวกพี่ฮีชอลไปด้วยเลย.. แต่นายไม่ได้ทำจริงๆอ่ะ)
"ไม่ได้ทำเว้ย! แค่นี้นะ!" พูดจบจุนซูก็รีบตัดสายทิ้งในทันที
"เชอะ! ทำเป็นรู้ดีนะ เจ้าลิงฮยอก" โลมาเอ่ยบ่นใส่หน้าจอโทรศัพท์ ก่อนจะทิ้งตัวลงนอน
----------------------------------------------------------------------------------------
---------------------------------------------------------------------------
--------------------------------------------------------
-------------------------------
-------------
เสียงเคาะเบาๆ ที่หน้าประตูห้องในตอนเช้าของวันหยุด ร่างโปร่งหันมองดูบานประตูอยู่ชั่วครู่ก่อนจะตัดสินใจขยับลุกไปเปิดมัน
"พี่ยูชอน ข้าวครับ" ชางมินเอ่ยขึ้นพลางเดินเข้าห้องของยูชอน โดยที่ในมือมีชามข้าวสำหรับร่างโปร่ง
"นายไม่ต้องเข้ามาก็ได้" ยูชอนเอ่ยบอกเสียงเรียบ
"ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไม่อยากให้พี่เดินมากเดี๋ยวขาจะระบมเอา"
"ขอบคุณนะที่อุตส่าห์เอาข้าวมาให้ แต่ทีหลังไม่ต้องแล้วล่ะ"
แล้วร่างโปร่งก็ขยับเดินกลับมานั่งลงบนเตียงตามเดิม
ชางมินเดินตามร่างโปร่งพร้อมกับหยิบหลอดยาที่เตรียมไว้ออกมาจากกระเป๋ากางเกง ร่างสูงลงนั่งคุกเข่าอยู่ข้างหน้ายูชอน พลางจับข้อเท้าร่างโปร่งเบาๆ เพื่อที่จะทายาให้
"นายไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันทำเอง"
ยูชอนพูดพลางทำท่าจะหยิบหลอดยาจากมือของอีกฝ่ายมา แต่ชางมินกลับดึงมือที่ถือหลอดยาอยู่หลบคนเจ็บเอาไว้
"ไม่เป็นไรหรอกครับ เดี๋ยวผมทาให้พี่กินข้าวไปเถอะครับ"
"ไม่ล่ะ ฉันยังไม่หิว ส่งหลอดยามาให้ฉันดีกว่า" ยูชอนพูดเสียงเข้ม
"ที่พี่ไม่ยอมให้ผมทายาให้เป็นเพราะกลัวผมใช่ไหมล่ะ" ชางมินจ้องหน้าคนเจ็บ
"อย่าพูดมั่วซั่วได้ไหม รีบส่งหลอดยามาสักทีเถอะ"
"พี่น่ะแหละ ถ้าไม่ยอมอยู่เฉยๆ แล้วให้ผมทายาให้ดีๆล่ะก็.. "
ชางมินทำเสียงเข้ม พลางลุกขึ้นยืน
"นายออกไปจากห้องฉันเลยนะ ชางมิน" ยูชอนออกปากไล่ร่างสูง
"ผมทำให้พี่ลำบากใจมากเลยสินะ" ชางมินลดเสียงต่ำลง ใบหน้าแฝงไว้ซึ่งความเจ็บปวด
"ใช่!" ยูชอนพูดเสียงดังฟังชัดพร้อมกับหันหน้าหนีไปทางอื่น
"ถ้างั้นผมก็ต้องขอโทษด้วยที่ทำให้พี่รู้สึกไม่ดีมาตลอด ต่อไปนี้ผมจะไม่ยุ่งกับพี่อีกแล้ว พี่วางใจได้" ชางมินยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยก่อนเดินออกจากห้องของยูชอน
แจจุงบรรจงเคาะประตูห้องของชางมินพอเป็นพิธีแล้วจึงแง้มประตูเข้าไป ดวงตาสีนิลเคลื่อนไปหยุดนิ่งตรงร่างของเด็กหนุ่มร่างสูงที่นั่งอยู่บนเตียงเพียงลำพัง
"พี่แจจุง" ร่างสูงเอ่ยทักอย่างเบาๆ
"ชางมินทำไมไม่ไปกินข้าวล่ะ มีเรื่องอะไรกับยูชอนอีกแล้วใช่ไหม" แจจุงพูดอย่างรู้ทัน เด็กหนุ่มได้เพียงแต่พยักหน้ารับเบาๆ
แจจุงลงนั่งข้างๆร่างสูง และถอนใจออกมาเบาๆ
"เฮ้อ.. ยูชอนยังไม่ยอมอีกเหรอเนี่ย"
"ผมว่า.. ผมคงต้องถอนตัวออกมาจากพี่ยูชอนแล้วล่ะ" ชางมินเอ่ยขึ้นด้วยเสียงอันแผ่วเบา
"ทำไมนายถึงได้ล้มเลิกความตั้งใจง่ายๆ แบบนี้ล่ะ"
"ผมเหนื่อยแล้วล่ะครับ.. ถึงผมจะทำอะไรลงไปก็มีแต่จะถูกเกลียดขี้หน้าเอาเปล่าๆ" ชางมินแค่นยิ้มออกมา
"เฮ้อ.. พวกนายนี่น้า งั้นก็ตามใจละกัน"
พูดจบแจจุงก็เดินออกจากห้องไปทันที ทิ้งให้เด็กหนุ่มนั่งนิ่งอยู่บนเตียงเพียงลำพังอย่างเดิม
"พี่แจจุง ตกลงว่าสองคนนั้นทะเลาะกันอีกแล้วใช่ป่ะ" จุนซูที่รอฟังผลอยู่ด้านนอกเอ่ยถามขึ้นทันที
"อืม ก็อย่างนั้นแหละ" แจจุงหันไปตอบโลมา
"น่าเบื่อชะมัดเลยเจ้าพวกนี้ สู้ฉันกับยุนโฮก็ไม่ได้ เนอะหมีน้อยของฉัน" แจจุงเอ่ยพลางเดินเข้าไปเชยคางหมีน้อยที่นั่งอยู่ใกล้ๆ
"เอ่อ.. อะไรเหรอแจจุง" ยุนโฮพูดขึ้นอย่างสงสัย
"ไว้อยู่ด้วยกันสองคนแล้วจะบอก" แจจุงยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนเดินจากไป
"..เหอะ..เหอะ.. สงสัยต้องซื้อกล้องเก็บไว้บ้างแล้วล่ะเรา" จุนซูเปรยกับตัวเองเบาๆ ขณะที่ยืนมองพี่ทั้งสองคุยกัน
ในช่วงบ่ายของวัน มีเสียงกริ่งหน้าประตูบ้านพักดังขึ้น โลมาที่กำลังนั่งดูโทรทัศน์อยู่คนเดียวจึงต้องเป็นคนเดินไปเปิดประตู
"ยินดีต้อนรับคร้าบ! ^ ^" จุนซูกล่าวต้อนรับเสียงใสแก่ผู้มาเยือน
"นี่นาย ทำหน้าดีใจอะไรนักหนา ยูชอนไม่สบายไม่ใช่เหรอไง" ฮยอกแจพูดใส่เพื่อนสนิทด้วยสีหน้าหน่ายๆ
"ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกน่า ว่าแต่มีของฝากมาด้วยใช่ป่ะเอ่ย" แล้วจุนซูก็ยื่นหน้ายื่นตามองหาของฝากในมือเพื่อน
"มี! แต่ไม่ได้ให้นาย" ฮีชอลพูดเสียงเข้ม
"โห! พี่ฮีชอลใจร้ายอ่ะ T^T"
"แล้วนายไม่คิดจะให้พวกเราเข้าไปข้างในหรือไง" เยซองกล่าวเสริม
"คร้าบๆ เชิญเข้ามาเลยคร้าบ" จุนซูเอ่ยตอบพลางขยับตัวเปิดทางให้ทุกคนเข้ามาด้านใน
"ด๊อง นายได้กลิ่นอะไรหอมๆ ป่ะ" ชองมินหันไปสะกิดคนข้างๆ
"อืม" ทั้งสองจ้องหน้ากัน และยิ้มขึ้นมาอย่างมีเลศนัย
"พี่แจจุง! มีอะไรกินบ้างอ่ะ!" จุนซูเอ่ยถามขณะที่ยื่นหน้าเข้ามาในห้องครัว ที่เป็นต้นตอของกลิ่นหอมโชยออกไปยังด้านนอก
"ใครมาน่ะจุนซู" แจจุงถามพลางทำกับเข้าไปด้วย
"พี่ฮีชอล พี่เย่ ฮยอก ด๊องกะชองมาอ่ะ!" จุนซูแจกแจง ก่อนที่จะรินน้ำเย็นใส่แก้วหลายใบ เพื่อนำไปให้คนที่เพิ่งเข้ามาในบ้าน
"เหรอ ถ้างั้นก็ชวนเจ้าพวกนั้นอยู่กินข้าวเย็นด้วยกันซะเลยสิ"
"โอเคเลยคร้าบ ^ ^ "
จากนั้นโลมาก็นำน้ำไปให้แขกที่ตนอุตส่าห์เชิญมา
"พี่แจจุงฝากมาชวนให้อยู่กินข้าวเย็นด้วยกันล่ะ"
"เจ๋ง!" ชองมินและดองแฮพร้อมใจกันร้องออกมา
"งั้นเดี๋ยวฉันไปดูยูชอยให้นะ ถ้าหมอนั่นยังไม่หลับจะได้ให้พวกพี่เข้าไปเยี่ยมกัน"
บอกเสร็จจุนซูก็จากไปด้วยความเร็วสูง (มากๆเลยล่ะ... หัวไชเท้าน้อย)
"พี่ฮีชอลว่าไหม เจ้าจุนซูจ้องต้องมีแผนอะไรแน่เลย" เยซองเอ่ยขึ้น
"นั่นสิ ฉันก็ว่างั้น ไอ้โลมาบ้าวันนี้ดูมันคึกเป็นพิเศษเลย" ฮยอกแจกล่าวเสริม
"อืม คงงั้น เราต้องรอดูท่าทีกันไปก่อน" ฮีชอลกล่าวตอบ
"ด๊อง..... ไปหาแจจุงกัน" ชองมินลากเสียงยาว
"โอเค พี่ๆคร้าบ เดี๋ยวพวกเรามานะ" ดองแฮบอกคนทั้งสาม
หลังจากที่หายไปครู่ใหญ่ จุนซูก็กลับมาด้วยสีหน้า(พยายาม)สลด
"ยูชอนหลับลึกไปแล้วอ่ะ สงสัยวันนี้พวกพี่คงไม่ได้เยี่ยมแล้วล่ะ"
สักพักเสียงกริ่งหน้าประตูบ้านก็ดังขึ้นอีกครั้ง และโลมาก็ไม่รอช้าที่จะไปเปิดประตูอีกรอบ
"โลมาน้อยของโบอา คิดถึงจัง ^ ^ " คนหน้าประตูกล่าวเสียงใส
"โลมาน้อยก็คิดถึงโบอาเหมือนกัน" คนเปิดประตูตอบกลับเสียงหวาน
"วันนี้โบอาของโลมาน้อยอยู่กินข้าวด้วยกันนะ ^ ^ "
"จ้า ^ o ^ "
จากนั้นคนทั้งคู่ก็จูงมือกันเข้ามาภายในบ้าน ด้วยบรรยากาศแบบว่าโลกนี้มีเพียงแต่เราสองเลยก็ว่าได้
ย้ายฉากมาที่ห้องครัวของบ้านดองบัง แจจุงกำลังขมักเขม้นอยู่กับการทำอาหารเย็น โดยมีดองแฮและชองมินคอยช่วย(ป่วน)อยู่ใกล้ๆ
"หยุดนะชองมิน! ตัวเป็นลูกฟักทองแล้วยังจะกินไม่ยั้งอีก ไว้รอกินตอนข้าวเย็นโน่น"
"โห! ไรอ่ะแจจุง แค่นี้เหนียวไปได้" ชองมินประท้วง
"ไม่ได้เหนียว แต่เดี๋ยวจะไม่พอมื้อเย็นน่ะสิ"
ขณะที่ทั้งสองมัวแต่เถียงกัน โดยไม่ได้สังเกตเลยว่ามีอีกคนกำลังนั่งกินไก่สำราญใจไปเรียบร้อยแล้ว
"ด๊อง!" ทั้งคู่ต่างพร้อมใจกันร้องเรียกชื่อบุคคลที่สามเสียงดัง
"อ้าว! เลิกเถียงกันแล้วเหรอ กำลังอร่อยเลย" ดองแฮทำตาแป๋วใส่คนทั้งสอง
"เจ้าด๊อง!!!!" ชองมินทำท่าจะบีบคอดองแฮที่มีไก่คาปากอยู่ โดยมีแจจุงคอยห้ามไว้
กลับมาที่ห้องรับแขกอีกครั้ง ตอนนี้กำลังถูกย้อมไปด้วยสีชมพูโดยฝีมือของจุนซู และดูเหมือนว่าโลมาจะไม่คิดสนใจว่ายังมีอีก 3 ชีวิต นั่งหัวโด่อยู่ในห้องด้วย
"โบอารู้เปล่า ตอนโบอาไม่อยู่นะ เค้าเหงามากๆเลยล่ะ"
"โบอาก็เหงาเหมือนกัน อยากอยู่ใกล้ๆ โลมาน้อยอย่างนี้มาตั้งนานแล้วแต่ไม่ค่อยว่างเลย"
"งั้นคืนนี้ โบอาค้างอยู่กะโลมาน้อยสิ จะได้นอนคุยกันทั้งคืนเลยไง ^ ^ "
จุนซูพูดพลางส่งตาหวานน้ำตาลเรียกทวดให้กับโบอา
"บ้าเหรอ เค้าเป็นผู้หญิงนะ เดี๋ยวคนอื่นก็เอาไปนินทาแย่สิ"
"แถวนี้ไม่เห็นมีใครเลย โบอาจะกลัวไปทำไมล่ะ"
"แต่เค้าเขินนะ"
ระหว่างที่ทั้งสองคนยังคุยบทสนทนาที่หวานซะน้ำตาลชิดซ้ายตกข้างทางกันอยู่(เอ่อ มันเป็นมุกของหัวไชเท้าน้อยเค้าเข้าใจใช่ป่ะ - -!... ตุ๊กแกน้อย) ยังมีคนสามคนที่อยู่กันตรงมุมมืดๆ (เน้นมืดมาก... ตุ๊กแกน้อย) ก็ได้เกิดบรรยากาศมาคุขึ้นอย่างฉับพลัน
"ไอ้บ้าโลมามันไม่สนใจเลยใช่ไหมว่ายังมีพวกเรานั่งอยู่น่ะ" ฮยอกแจเอ่ยขึ้น
"นั่นดิ นั่งหัวโด่อยู่อย่างนี้ยังบอกว่าไม่มีใครเลยอีก มันชักจะมากไปแล้วนะ" เยซองเห็นด้วยกับฮยอกแจ
"หวานกันดีนะ.. พวกนายอยากทำอะไรสนุกๆ ไหมล่ะ" ฮีชอลจ้องไปยังคู่รักทั้งสอง ดวงตาของเขาฉายแววไปด้วยความน่ากลัว
"ว่าไง ตกลงโบอาของโลมาน้อย นอนค้างนะ นะ นะ" จุนซูยังไม่เลิกหว่านล้อมโบอา
แต่แล้วบรรยากาศสีชมพูได้เริ่มมีหมู่เมฆดำๆ คืบคลานเข้ามาปกคลุม
"จุนซูขอยืมตัวโบอาสักครู่สิ พอดีมีอะไรจะปรึกษาหน่อยน่ะ" เยซองทำหน้ายิ้มๆ
"แต่ว่าโบอากำลังคุยกับผมอยู่นะ" โลมาทำหน้ามุ่ยขึ้นมาทันทีเมื่อถูกขัดจังหวะ
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวโบอามาคุยกับโลมาน้อยต่อนะ แค่แป๊บเดียวเองใช่ไหมเย่" โบอาหันมาถามคนชวนซึ่งพยายามปั้นหน้ายิ้มแป้นอยู่อย่างมีแผน
"อืม แป๊บเดียวเท่านั้นแหละ" เยซองเอ่ยยืนยันแต่น้ำเสียงกลับแฝงอะไรบางอย่าง
จุนซูจึงจำต้องปล่อยให้โบอากับเยซองเดินแยกตัวออกไปคุยกันตามลำพัง โลมามองตามหลังคนทั้งสองด้วยสายตาไม่พอใจเอามากๆ
"เชอะ! พี่เย่นะพี่เย่ คงอิจฉาเราแน่ๆ เลยถึงหาเรื่องขัดจังหวะ"
"เย่ไม่ได้อิจฉานายหรอก ^ ^ " ฮีชอลและฮยอกแจเดินเข้ามาหาจุนซูที่นั่งอยู่คนเดียว
"จะไม่ใช่ได้ไง ก็พี่เย่ไม่มีแฟน เขาก็ต้องอิจฉาคนที่มีแฟนสวยแสนน่ารักอย่างผมอยู่แล้วล่ะ"
"อืม.. จะยังไงก็ช่างเถอะ ฉันว่าตอนนี้นายรีบสวดมนต์อ้อนวอนต่อพระเจ้าเถอะ ^ ^ " ฮีชอลกล่าวอย่างอารมณ์ดี
"สวดทำไมอ่ะ พี่ฮีชอล" จุนซูทำหน้าปลาโลมางง
"ก็ไม่ทำไมหรอก ฮยอกแจ"
ฮีชอลหันไปส่งซิกให้กับคนข้างๆ อย่างรู้ทัน และทั้งสองต่างพร้อมใจกันดัดนิ้วมือเสียงดังลั่น แล้วก็ย่ามสามขุมเข้าหาโลมาชะตาขาด (อ๊า!จะทำอะไรลูกชายพ้มมม.... หัวไชเท้าน้อย)
******************************************************************
ฮ่าๆๆๆ สงสารลูกชายของหัวไชเท้าน้อยจัง จะโดนสามหนุ่มเอสเจทำอะไรเนี่ย
แต่ก็อย่างว่า ดันทำตัวหวานซะออกนอกหน้านอกตา
ช่วยอะไรไม่ได้เหมือนกัน ปลงซะเถอะหัวไชเท้าน้อย
by ตุ๊กแกน้อย
ความคิดเห็น