คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #48 : ERU 100%
"ขณะนี้ทางเราได้พบศพชายนิรนามและสันนิษฐานว่าเสียชีวิตมาไม่ต่ำกว่า 24 ชม.ได้..." เสียงพากษ์เอ่ยรายงานพร้อมกับใช้กล้องในมือจับภาพคนที่นอนอยู่กลางห้องรับแขกไปด้วย
"จากผลชันสูตรศพในครั้งนี้ ทราบมาว่าผู้ตายเสียชีวิตด้วยโรคหัวใจอักเสบ" อีกคนกล่าวโต้ตอบพร้อมกับทำท่าราวกับว่าเป็นพวกเจ้าหน้าที่จริงๆ
"คิดว่าน่าจะเป็นเพราะเชื้อไวรัสซูจูเข้าไปขวางทางเดินหัวใจแน่ๆ เลยว่าไหมครับ...คุณเจ้าหน้าที่แจจุง" บอกพลางหันไปขอความคิดเห็นของผู้ร่วมสนทนา แจจุงจับคางตัวเองทำท่าครุ่นคิดอยู่ครู่
"แล้วเราจะจัดการกับเรื่องนี้ยังไงดีเจ้าหน้าที่จุนซู" คนถามพยายามทำสีหน้าให้นิ่งที่สุ
"ก็อยู่เฉยๆ ไม่ไปทำให้เรื่องมันยุ่งไปกว่านี้น่ะสิ " เสียงที่สามพูดแทรกขึ้น
"ใช่แล้ว...เฮ้ย!! " จุนซูพยักหน้าคล้อยตามก่อนจะรู้ตัวในวินาทีต่อมา
"ดีแต่สรรหาเรื่องกันจริงๆ เลยนะพวกพี่น่ะ" ร่างสูงกล่าวเสริมต่อจากคนรักของตัวเอง
"แล้วพวกนายไม่สนใจหรือยังไงล่ะ" แจจุงถามกลับหน้าตาย แต่ถ้าสังเกตดีๆ จะเห็นเขาและหางแหลมๆ งอกออกมาอย่างเลือนลาง
"ไม่สนหรอก..." ยูชอนบอกเสียงดุก่อนจะหันไปให้ความสนใจกับคนที่นอนอยู่บนพื้นพรม
"พวกพี่จะทำอะไรก็อย่าดึงเอาคนอื่นให้ไปเดือดร้นอด้วยได้ไหม" ชางมินกล่าวว่าอย่างหน่ายๆ ก่อนจะหันไปโอบไหล่ยูชอนไว้อย่างหวงๆ
"...อะไรกัน...พวกเราก็แค่ช่วยไม่ให้ใครบางคนกลายเป็นกวางหัวเน่าต่างหากล่ะ" จุนซูบอกเสียงเรียบ
"ช่าย...เรื่องแบบนี้ต่างฝ่ายต่างก็ได้ผลประโยชน์นา" แจจุงพยายามโน้มน้าวจิตวใจร่างสูงอย่างแรง
"...อือ...ปวดหัวจัง..." แล้วคนที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นศพก็เริ่มฟื้นคืนชีพขึ้นมา กระต่ายน้อยจึงลงไปนั่งประคองชายหนุ่มพร้อมกับถามอาการอย่างห่วงใย
"พี่อิรุเป็นไงบ้างครับ..." พอเห็นภาพตรงหน้าชางมินก็เริ่มรู้สึกคล้อยตามไปกับคำพูดของ 2 คิมที่คอยเป่าหูอยู่เมื่อครู่
"ว่าไงล่ะชักเริ่มเห็นด้วยแล้วใช่ม้า" แจจุงเปิดประเด็นขึ้นมาอีกครั้ง
"ต้องรีบตัดไฟแต่ต้นลมซะ...ไม่งั้นถ่านไฟเก่าอาจจะคุได้นา" จุนซูก็ช่วยเสริมเป็นปี่เป็นขลุ่ย ส่วนชางมินก็ได้แต่ทำหน้าตายอย่างปลงตก ก่อนจะหันไปให้ความสนใจกับซอมบี้คืนชีพ
"เป็นไงบ้าง"
"หิวน้ำ..." อิรุบอกเสียงเบาหน้าตาเหมือนคนใกล้ตาย
"เดี๋ยวผมไปเอาน้ำมาให้นะ" จากนั้นร่างบางก็กุลีกุจอไปหาน้ำดื่มมาให้ชายหน่มในทันที
"ไปเจออะไรมาบ้างล่ะ" ชางมินกล่าวขึ้นทันทีหลังจากยูชอนไปไกลแล้ว
"......................" ชายหนุ่มนิ่งเงียบพร้อมกับก้มหน้าลงเล็กน้อยอย่างไร้เรี่ยวแรง
"เจอของหนักมาชัวร์!" จุนซูพูดตอบแทนด้วยท่าทางมั่นอกมั่นใจ
"อยากได้ผู้ช่วยไหม" แจจุงรีบเสนอตัวในทันที แต่ก่อนที่อิรุจะตอบอะไรออกมายูชอนก็กลับมาเสียก่อน
"น้ำครับ...พี่อิรุ" ร่างบางส่งน้ำให้พร้อมรอยยิ้ม
"ขอบคุณ^ ^ " จากคนใกล้ตายกลายสภาพมาเป็นร่าเริงภายในพริบตา
"ผมว่าคงไม่ต้องถึงมือพวกพี่หรอกมั้ง" ชางมินกล่าวประชดพร้อมกับปราดสายตามองอิรุอย่างไม่พอใจนัก
"ยูชอน...พี่หิวจังมีอะไรให้กินบ้างป่ะ" แต่เหมือนคนที่ถูกมองจะไม่สนใจเลยสักนิดแถมยังเอ่ยอ้อนร่างบางต่ออีกต่างหาก
"อืม...ผมก็ไม่รู้เหมือนกันเดี๋ยวไปดูให้ละกัน" ว่าแล้วก็วิ่งดุ๊กๆ จากไปอีกครั้ง
"น่าจะยุคิบอมชะมัด..." ชางมินทำเปรยกับตัวเองแต่ก็เสียงดังพอให้อีกคนได้ยิน
"พวกนายนี่น่าอิจฉากันจังเลยนะ...ดูท่าทางมีความสุขเหลือเกิน" อิรุกลับมาเป็นคนเลื่อนลอยซะแล้วหลังจากกระต่ายน้อยจากไป
"อาการน่าเป็นห่วงนะเนี่ย" จุนซูมองอิรุพลางถอนหายใจยาว
"เฮ้! ตกลงว่านายจะให้พวกเราช่วยใช่มะ" แจจุงว่าพลางเข้าไปกอดคอร่างสูที่สภาพยังไม่กลับคืนสู่ปกติดี
"อยากทำอะไรก็เชิญ..." บอกด้วยท่าทางเหมือนคนไร้ชีวิตไปแล้ว
"จุนซู นายมีแผนเด็ดอะไรไหม" แจจุงเริ่มหันไปวางโครงการกับคู่หูชั่วคราวอย่างรวดเร็ว โลมาหันหัวไปมาเร็วๆ เป็นการบอกปฏิเสธแทนคำพูด
"เอาไงดีชางมิน" แล้วคนเจ้ากี้เจ้าการก็หันไปขอคำปรึกษาจากร่างสูงอีกคน
"แล้วแต่พี่สิ..." ตอบกลับไปอย่างไม่ใส่ใจนัก แจจุงทำท่าคิดอยู่ครู่ก่อนจะยื่อข้อคิดเห็นของตัวเอง
"บุกไปคอนโดเอสเจกันเลยมะ"
"...เอาจริงดิ" จุนซูเอ่ยถามเพื่อความแน่ใจ
"ไม่ไปใจร้อนไปหน่อยเหรอ" ชางมินถามด้วยอีกคน
"ไม่งั้นพวกนายมีวิธีที่ดีกว่านี้ไหมเล่า" แจจุงถามกลับหน้าตาย
"ทำไมไม่ลองล่อให้พวกซูจูคนอื่นๆ ออกมาแทนล่ะ" ยูชอนเสนอความคิดร่วมวงด้วยท่ามกลางความตกใจของคนอื่นๆ
"โอ๊ะ! ความคิดเข้าท่าดีแฮะ" แจจุงหันมาเห็นด้วยอย่างแรง ส่วนชางมินก็ได้แต่มองคนรักอย่างอึ้งๆ
"จะทำอะไรกันเหรอ..." เสียงงัวเงียของหมีน้อยดังขึ้นพร้อมกับเจ้าตัวที่เพิ่งโผล่หน้าเข้ามาร่วมวงสนทนา มือเรียวยกขึ้นขยี้ตาตัวเองไปด้วยขณะที่พูดบ่งบอกให้รู้ว่าเพิ่งจะตื่นขึ้นมาแน่ๆ
"น่าร๊ากกก~ " แจจุงไม่ตอบคำถามแต่วิ่งเข้าชาร์จสุดที่รักของตัวเองไปเรียบร้อยแล้ว
"ไม่คิดจะเกรงใจคนที่เหลือเลยแฮะ" จุนซูเอ่ยพูดหน้าตาย
"แจ...ฉันอึดอัด..." ยุนโฮขืนตัวเล็กน้อยที่ถูกอีกฝ่ายกอดด้วยเรี่ยวแรงที่ยังไม่กลับมาเต็มที่
"ไปนั่งชาร์จแบตอยู่ตรงนั้นก่อนนะ" แจจุงลากหมีน้อยให้ไปนั่งที่โซฟาพร้อมกับยีหัวอย่างเอ็นดู
"คงลืมไปแล้วมั้งว่ามีพวกเราอยู่น่ะ" อิรุเอยบอกขึ้นมาบ้าง ส่วนยูชอนนั้นยกยิ้มอยู่เงียบๆ ขณะมองดูแจจุงกับยุนโฮ
"ท่าทางจะอีกนาน" ชางมินเปรยขึ้นมาบ้าง
"งั้นพวกเราย่องออกไปกันแค่นี้ดีไหม" จุนซูหันมากระซิบถามความเห็น
"นี่คิดจะแอบออกไปโดยไม่บอกฉันเหรอ" แล้วแจจุงก็โผล่มาจากทางด้านหลังจุนซูไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว
"...ป่าวน้า..." โลมารีบปฏิเสธเสียงสูง
"ไปไหน...ไปด้วยคนสิ" คนกอดตุ๊กตาหมีเอ่ยเสียงอ้อน
"ยุนโฮน่ารักจังเลยอ่ะ" ร่างบางกระโดดกอดหมีน้อยด้วยท่าทางมีความสุข
"อ๊ะ! กระต่ายกับหมีกอดกันน่ารัก" แจจุงทำท่าเลียนแบบยูชอนจะเข้าไปหาสองคนนั้นแบบแนบเนียนบ้าง แต่ก็ถูกฝ่ามือของชางมินขวางกันเอาไว้ก่อน
"หมีน่ะได้ แต่กระต่ายห้าม" ชางมินพูดขึ้นด้วยสีหน้าจริงจังพร้อมจะมีเรื่องทุกเมื่อ
"อะไรอ่ะ ชางมินใจร้ายที่สุด" แจจุงทำท่าเช็ดน้ำตาทั้งที่ไม่มีน้ำตาเลยสักหยด
"งั้นโลมาขอแจมก่อนละกัน" จุนซูรีบปรี่เข้าไปขณะช่องทางกำลังว่าง
"นายก็ห้าม..." อิรุคว้าคอเสื้อโลมาไว้ก่อนจะได้ไปถึงที่หมาย
"ใครยุ่งกับกระต่าย/หมีตาย!!" ทั้งแจจุงและชางมินประสานเสียงขึ้นมาได้อย่างพร้อมเพรียงกัน พลางหันไปมองทางจุนซูและอิรุด้วยสายตาอาฆาตมุ่งร้าย
"...พวกนั้นเขาเล่นอะไรกันน่ะ" ยูชอนมองดูเหล่าหนุ่มๆ ด้วยท่าทางสงสัยอย่างมาก หมีน้อยได้แต่ส่ายหน้าไปมาเพราะไม่เข้าใจเหมือนกัน
"มินกำลังทำอะไรกันอ่ะ" กระต่ายน้อยที่เก็บความสงสัยไว้ไม่ได้เดินเข้ามาเกาะแขนร่างสูงพลางเอ่ยถามตาแบ๊ว
"เราก็แค่กำลังวางแผนเรื่องพี่อิรุอยู่น่ะครับ ^ ^ " หันกลับมาส่งยิ้มหวานให้ยูชอน ก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มเย็นให้กับเหล่าบุคคลตัวอันตรายทั้งหลาย
"จริงไหมครับ"
"จริง(มั้ง)..." จุนซูจำใจตอบอย่างเลี่ยงไม่ได้
"แล้วตกลงว่าจะทำยังไงกันเหรอ" นู๋หมีถามขึ้นตาใสด้วยความอยากรู้
"ถามชางมินสิ..." โลมาบอกปัดโต้งๆ ชางมินปรายสายตามองจุนซูเล็กน้อย
"ยังไม่ได้ข้อสรุปที่ดีเลยครับ" ชางมินเอ่ยตอบสีหน้านิ่งลง
"อ๊ะ...พี่อิรุครัยในครัวมีของกินอยู่ล่ะ" ยูชอนเอ่ยบอกเมื่อเพิ่งนึกได้
"กินครับ ^ ^ " อิรุยกยิ้มให้ร่างบางด้วยท่าทางปลาบปลื้ม
"เชิญบริการตัวเองเลยครับ" ชางมินบอกพลางผายมือไปยังทิศทางของห้องครัว
"พี่ไม่รู้ว่าของกินอยู่ตรงไหนนี่...ยูชอนช่วยพาไปหน่อยสิ" อิรุเอ่ยขอร้องอย่างน่าสงสารในสายตาของร่างบาง
"ถ้างั้นก็ไม่ต้องกิน รบกวนคนอื่นเขาจริง" แจจุงเอ่ยขึ้นกวนอารมณ์
"...แจจุงอ่ะพูดจาแล้งน้ำใจจัง" ยูชอนเอ่ยตำหนิชายหนุ่มหน้ามู่
"แล้งน้ำใจที่ไหน พูดเรื่องจริงต่างหาก" บอกพร้อมกับยักไหล่ยียวน
"พี่อิรุไปกินกะผมก็ได้...ผมก็หิวเหมือนกัน" โลมาบอกก่อนจะกอดคอิรุไปทางห้องครัว
"เชิญ! ไปเลยชิ้วๆ! " แจจุงบอกพร้อมกับกวักมือไล่
"นิสัยไม่ดี" หมีน้อยพูดขึ้นพร้อมกับเกยคางลงบนตุ๊กตาหมีโคอาล่าตัวน้อย
"ทำไมพูดงั้นอ่ะ นี่ฉันทำเพื่อทุกคนเลยนะ" แจจุงพูดบอกด้วยสีหน้าจริงจัง
"ตรงไหนกัน..." แจจุงมองแจจุงพร้อมกับทำแก้มป่องพองลม
"อะไรเนี่ย! ฉันโดนรุมซะแล้ว ชางมินช่วยฉันด้วยดิ" แล้วก็หันไปหาร่างสูงพลางเกาะแขนอย่างขอร้องอ้อนวอนต้องการความช่วยเหลืออย่างด่วนจี๋ ชางมินมองดูสภาพการณ์ก็ได้แต่อมยิ้มขำพร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ
"ถ้ามินช่วยนะ ฉันจะโกรธมินด้วย" กระต่ายน้อยขู่ร่างสูงพลางทำแก้มป่องมากกว่าเดิม
"ผมไม่ช่วยหรอกครับ ^ ^ " ชางมินบอกพลางโอบเอวร่างบางเข้าหาตัวเอง
"แน่นะ..." ยูชอนมองร่างสูงด้วยสายตาไม่ไว้วางใจ
"ก็แน่สิครับ เห็นผมเป็นพวกชอบโกหกหรือไง"
"ไม่รู้สิ...งั้นคงต้องติดสินบนไว้ก่อนละกัน" ร่างบางพูดจบก็หอมแก้มร่างสูงเร็วๆ หนึ่งที ชางมินยิ้มอย่างพอใจ
"ทำอะไรหัดเกรงใจคนอื่นบ้างเด่ะ" แจจุงพูดขึ้นหน้าตายต้องการทำลายบรรยากาศอย่างอิจฉา พลางหันไปมองหมีน้อยที่เอาตัวโคอาล่าปิดหน้าตัวเองเพราะรูสึกเขินแทน
"ดูสิลูกหมีขาวของฉันจะกลายเป็นลูกหมีสีแดงอยู่แล้ว" ไม่พูดเปล่ายังคว้าเอาตัวยุนโฮเข้ามากอดอีกต่างหาก
"เรื่องปกติออก..." ยูชอนหันมาพูดด้วยหน้าตาใสซื่อ
"แต่ฉันเขินนะ..." หมีน้อยพูดขึ้นเสียงเบา ยังคงซุกหน้าอยู่กับตุ๊กตาในอ้อมกอด
"ตอนแรกก็เขินอยู่เหมือนกันนะ แต่พอมันทำแบบนี้บ่อยๆ เลยชินอ่ะ" ร่างบางบอกอธิบายกับหมีน้อย
"พี่ยุนโฮก็ทำบ่อยๆ สิจะได้ไม่เขิน" ชางมินเสริมขึ้นพร้อมกับสบตามองกับแจจุงอย่างรู้ทัน ส่วนหมีน้อยได้แต่ส่ายหัวไปมาเร็วๆ
"ดีเหมือนกันนะยุนโฮ เวลาโดนคนอื่นหอมจะได้ไม่เขินไง" ยูชอนพูดบอกบ้าง
"คนอื่นที่ว่าหมายถึงใครกันเหรอครับ" ชางมินเริ่มออกอารการหวงกระต่ายขึ้นมาอีกครั้ง
"ก็หลายคนอ่ะ..." ตอบคำถามร่างสูงอย่างไร้เดียงสา
"พี่ยูชอนปล่อยให้คนอื่นมาหอมแก้มตัวเองง่ายๆ อย่างนี้ได้ไงเนี่ย" พอได้ฟังคำตอบก็เกิดอารมณ์มาคุขึ้นมาทันที
"ก็มันชินอ่ะ...เลยไม่ทันหลบ..." ร่างบางตอบออกมาตามตรง
"ทีหลังห้ามให้ใครมาหอมแก้มพี่อีกนะ นอกจากผมคนเดียวเท่านั้น" ชางมินเอ่ยสั่งอย่างไม่พอใจ
"ไม่รับประกันนะ..." กระต่ายน้อยเอียงคอบอก
"ถ้าอย่างนั้นต้องโดนทำโทษ" เอ่ยบอกเสียงนิ่ง
"...ผันไปเถอะ...แบร่!" แลบลิ้นใส่ร่างสูงก่อนจะผละหนีออกมาหาหมีน้อยและแจจุง
"อย่าคิดหนีซะให้ยาก" แต่ชางมินก็ไม่ยอมปล่อยให้กระต่ายดิ้นหลุดไปง่ายๆ จัดการรวบตัวยูชอนเอาไว้อย่างรวดเร็ว
"นี่...เพลาๆ กันบ้างเสะ สงสารลูกหมีของฉันหน่อย" แจจุงเอ่ยแทรกขึ้นพลางเอามือปิดพตาลูกหมีที่กลายสภาพจากสีขาวเป็นสีแดงไปแล้ว
"...ปล่อยฉันนะ!!" ยูชอนดิ้นๆ ไปมาอย่างไม่ยอมแพ้
"กระต่ายดื้อๆ ก็ต้องโดนลงโทษกันบ้าง" ชางมินกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง
"ฉันไม่ใช่กระต่ายนะ แล้วก็ไม่ดื้อด้วย" ร่างบางออกแรงดิ้นมากขึ้นกว่าเก่า
"ก็ที่ทำอยู่นี่แหละเค้าเรียกว่าดื้อ"
"คนที่ดื้อน่ะมันมินต่างหาก...บอกให้ปล่อยแล้วก็ไม่ปล่อยซะที" ยูชอนเถียงเสียงแข็ง พอปล่อยให้ร่างบางพูดจบชางมินก็จูบกระต่ายโชว์สักขีพยานที่เหลืออยู่ซะเลย
"...โอว้!" ส่วนจุนซูและอิรุที่ออกมาจากห้องครัวพอดีก็มาทันฉากเด็ดเหมือนกัน
"สุดยอด!" แจจุงตะโกนเสียงลั่น พลางหันมองดูลูกหมีตัวบางของตัวเองบ้าง ส่วนยุนโฮก็ช้อนตามองกลับอย่างหวาดๆ กลัวจะถูกกระทำแบบนั้นเหมือนกัน
"...อื้อ!" ร่างบางขยับหน้าหนีหลังจากโดนจูบไปครู่หนึ่งพร้อมกับออกแรงทุบอกร่างสูง
"ชางมินบ้า!!"
"ที่บ้าก็เพราะพี่น่ะแหละ" ตอบกลับมาหน้าตาย
"ฉันเกลียดมินแล้ว...ปล่อยเค้าน้า!!" ยูชอนเสียงดังก่อนจะเริ่มร้องไห้งอแง
"ข้อแนะนำรีบพากระต่ายของนายไปเก็บไว้ในห้องด่วน" แจจุงว่าพลางเข้าตบบ่าน้องชายเบาๆ ชางมินเองก็ทำตามข้อแนะนำแต่โดยดี ด้วยการพายูชอนเข้าไปในห้องนอนอย่างรวดเร็วพลางวางตัวร่างบางลงบนเตียงก่อนจะจับตัวให้มานั่งบนตักตัวเองกันกระต่ายพยศ
"มินบ้า!! เกลียดที่สุดเลย...ฮือ..." ทั้งร้องไห้ทั้งดิ้นและทุบคนที่จับตัวเองด้วยความโกรธ
"โอ๋...อย่าร้องนะครับ" ชางมินโอบรัดกระต่ายเอาไว้หลวมๆ พร้อมกับโยกตัวไปมาเหมือนโอ๋เด็ก
"ไม่ต้องมาพูดเลย...ไม่รักมินแล้ว" ร่างบางออกอาการงอนหนักข้อกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา
"อย่าพูดอะไรที่มันทำร้ายจิตใจกันแบบนี้สิครับ" เอ่ยขึ้นน้ำเสียงหงอยๆ แต่สีหน้ากลับไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลย
"แล้วทีมินทำร้ายจิตใจฉันล่ะ...ฮือๆ..." พอดิ้นเหนื่อยเข้าก็เปลี่ยนมาร้องไห้อย่างเดียวแทน
"ผมทำร้ายจิตใจตรงไหน ก็แค่แสดงออกให้ทุกคนรู้ว่าผมรักพี่เท่านั้นเอง" เอ่ยตอบออกมาเหมือนเป็นเรื่องธรรมดามาก
"ไม่รู้แหละ...ยังไงก็ไม่ยกโทษให้หรอก" กระต่ายน้อยแก้มป่องเอ่ยบอกด้วยสีหน้าไม่พอใจสุดๆ แล้วแก้มป่องก็ถูกฝังจมูกลงไปอย่างรวดเร็วด้วยความถูกใจของคนมอง
"อ๊า!! อย่ามาทำแบบนี้นะ" ร่างบางเริ่มดิ้นไปมาอีกครั้งอย่างโกรธปนอายที่โดนจู่โจมกระทันหัน
"ก็พี่อยากน่ารักทำไมล่ะ ^ ^ " พอกระต่ายเริ่มดิ้นชายหนุ่มก็เริ่มออกแรงกอดรัดมากขึ้น
"คนใจร้าย!! คืนนี้เค้าไม่นอนด้วยแล้ว!" ยูชอนบอกพร้อมกับยังพยายามขืนตัวหนีให้ได้
"แล้วพี่จะไปนอนที่ไหนล่ะ" ถามกลับอย่างแปลกใจ
"ไม่บอก!!" พูดพลางสะบัดหน้าหนีไปทางอื่น แล้วชางมินก็ถือโอกาสลักหอมแก้มอีกครั้ง
"จะบอกไหม"
"ไม่!!!" ยังคงยืนยันคำพูดเดิมด้วยท่าทางไม่ยอมแพ้ แล้วชางมินก็ลักหอมแก้มอีกพร้อมกับยิ้มมุมปาก พลางกดสายตามองดูร่างบางเหมือนกับคิดอะไรอยู่
"มินบ้าๆ!! จะไม่สนใจอีกแล้ว!" ยูชอนยกมือขึ้นปิดแก้มตัวเองพร้อมกับเอ่ยว่าร่างสูงเสียงดัง
"คิดจะไม่สนใจผมจริงๆ น่ะเหรอ..." ชางมินดึงตัวร่างบางเข้ามาแนบตัวพร้อมกับเอ่ยกระซิบข้างหู
"ใช่...เค้าจะไปอยู่กับพี่อิรุคอยดูสิ" กระต่ายน้อยบอกประชดก่อนจะออกแรงดิ้นหนี
"ถ้าพี่ทำอย่างนั้น...ผมก็จะทำเหมือนกัน" เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงที่นิ่งลง
"ทำ...อะไร..." ร่างบางหยุดดิ้นพลางเอ่ยถามเสียงเรียบ
"ก็พี่จะทำอะไรล่ะ..." มองกลับสายตาเอาจริง
"ฉันถามมินก่อนนะ...แล้วมินจะมาถามฉันกลับได้ไง" ร่างบางพยายามทำหน้ราให้ดุเข้าไว้
"ผมก็บอกไปแล้วไง...ว่าพี่ทำยังไง ผมก็จะทำแบบนั้น" สายตาบอกให้รู้ว่าไม่ได้ล้อเล่นเลยสักนิด
"...อยากทำอะไรก็เชิญเลย...มินบ้า!!" กระต่ายน้อยมองหน้าชางมินด้วยท่าทีน้อยใจก่อนจะวิ่งหนีไปนอกห้อง แต่ก็ถูกชางมินรวบตัวเอาไว้ได้ทัน
"พูดจริงเหรอ..." เอ่ยกระซิบข้างใบหูร่างบางด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์
"จริง!! อยากไปไหนก็ไปเลยสิ!" แล้วยูชอนก็ร้องไห้ออกมาอีกรอบแต่คราวนี้กลับหันหน้าหลบไม่ให้ชางมินเห็น แต่มันก็ไม่สามารถจะพ้นสายตาคมไปได้
"ถ้าอย่างนั้นจะร้องไห้ทำไมล่ะครับ" พูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล พลางจับตัวร่างบางหันหน้ามาทางตนเอง ก่อนจะใช้นิ้วโป้งไล้เกลี่ยน้ำใสออกจากแก้มนุ่มแดงเรื่อ
"ไม่ได้ร้องซะหน่อย...ฮือ..." คนแสนดื้อยังคงเถียงเสียงสั่นเครือและก้มหน้าหนีมือร่างสูง
"ผมไม่ไปไหนทั้งนั้นแหละ ถ้าไม่มีพี่อยู่ด้วยล่ะก็" บอกพลางรั้งตัวยูชอนเข้าแนบกับอกแกร่งของตัวเอง พลางลูบเส้นผมนุ่มไปมาอย่างอ่อนโยน
"โกหก...ก็มินบอกว่าจะไปอยู่เมื่อกี้นี้เองไม่ใช่เหรอ" ร่างบางเริ่มสะอื้นหนักจนตัวโยกสั่น
"ผมหมายถึงว่าถ้าพี่จะไปอยู่กับพี่อิรุผมก็จะไปอยู่ด้วยต่างหากล่ะ" ชางมินยิ้มบางมองหน้ากระต่ายน้อยของตัวเอง
"...จะไม่รอเจออายูมีใช่ไหมล่ะ" คนงอนเก่งยังหาเรื่องพาลต่อไปอีก
"ผมมีพี่อยู่ทั้งคนจะไปรอเจอคนอื่นทำไมล่ะ"
"...มินรักฉันจริงป่ะ..." ตาใสที่มีน้ำตาคลออยู่ช้อนมองชางมินในขณะที่ถาม
"รักสิครับ...ถามแต่ผม แล้วพี่ล่ะ" ฉันรักมินคนเมื่อวานมากกว่า..." ยูชอนตอบออกมาตามตรง
"ส่วนมินวันนี้ไม่รักหรอก..." พอได้ฟังคำตอบจากร่างบางก็อดที่จะหัวเราะขำออกมาไม่ได้
"ขำอะไร...ฉันพูดจริงๆ นะ!!" กระต่ายน้อยเริ่มโกรธขึ้นมาอีกครั้ง
"ครับๆ วันนี้ไม่รักก็ไม่รัก ...แต่ยังไงผมก็รักพี่นะ ^ ^ " หยอดคำหวานพร้อมกับโน้มหน้าลงจูบหน้าผากมนอย่างแผ่วเบา
"...ไม่ต้องมาปากหวานเลย...ยังไงก็ไม่ยกโทษให้หรอกนะ" ใบหน้าหวานซุกลงเข้าหาชายหนุ่มร่างสูงด้วยท่าทางเขินอาย
"ไม่ยกโทษให้ก็ยังรัก" กระชับกอดร่างบางต้องการสื่อให้รู้ถึงความจริงใจ
"พอแล้ว..." กระต่ายน้อยยกมือขึ้นปิดหูแดงๆ ของตัวเองเอาไว้แน่น
"ทำไมล่ะ...เขินเหรอ" เอ่ยถามน้ำเสียงรู้ทันพลางเกยคางลงไปที่ไหล่สวย
"ไม่ได้เขินนะ..." รีบปฏิเสธในทันทีที่ได้ยินคำถาม
"เอาเถอะ...ยังไงพี่ก็น่ารักอยู่ดีน่ะแหละ" บอกพร้อมกับหยิกแก้มพองอย่างหมั่นเขี้ยว
"เจ็บนะ...แก้มช้ำหมดแล้วด้วย" เปลี่ยนจากหูมาจิดแก้มตัวเองแทน ชายหนุ่มมองจ้องร่างบางพร้อมกับยกยิ้มถูกใจ
"มองอะไรล่ะ...ไม่เคยเห็นคนแก้มช้ำหรือไง"
"...อยากมองดูคนน่ารักน่ะ ^ ^ "
"...ดี...งั้นต่อจากนี้ไปมินห้ามทำอะไรฉันนอกจากมองดูอย่างเดียวนะ" ยูชอนยกยิ้มบางหลังจากพูดจบ
"ไม่รับประกัน..." ย้อนเอาคำพูดที่ร่างบางเคยพูดไว้มาบอกบ้าง
"ก็ช่างสิ...เพราะยังไงฉันก็ไม่ยอมให้มินทำอะไรอีกแล้วล่ะ" ร่างบางบอกด้วยท่าทางมาดมั่น
"ถ้าคิดว่าทำได้ก็ลองดู ^ ^ " พูดจบก็จรดริมฝีปากอิ่มทาบทับกับกลีบปากสีชมพูอ่อน ก่อนจะถอนหน้าออกมาแล้วรีบหนีร่างบางออกไปนอกห้อง
"...หายไปตั้งนานไปทำอะไรมาเหรอ...มินมิน" โลมาเอยทักเสียงใสเมื่อเห็นร่างสูงออกมาจากห้องเพียงลำพัง
"ปราบกระต่ายดื้อน่ะ แล้วพี่แจจุงล่ะ" ถามพลางกวาดสายตามองหาคนที่ถามถึง
"ไล่จับหมีอยู่..." อิรุเอ่ยตอบขณะนั่งอ่านหนังสือรออยู่ที่โซฟา ชางมินพยักหน้ารับเข้าใจ
"แล้วตกลงมีแผนดีๆ กันหรือยังล่ะ"
"ก็พอมีนะ..." โลมาเอยบอกพร้อมกับกางแผนที่การบุกคอนโดเอสเจให้ร่างสูงดู
"ก่อนอื่นพวกเราจะบุกเข้าไปเป็นทัพหน้าก่อน แล้วก็หันเหความสนใจของพวกศัตรูจากนั้นก็พาสโนไวท์ออกมาจากฐานที่มั่นของเอสเจ" ชางมินตั้งใจฟังคำอธิบายของจุนซูอย่างใช้ความคิด และกำลังพิจารณมหลักเหตุผลความเป็นได้ แต่สมองก็ต้องกระเจิงเมื่อเจอเสียงหนึ่งดังแทรกขึ้นจากระยะไกล และคอ่ยๆ เพิ่มวอลลุ่มขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเจ้าของเสียงเริ่มใกล้เข้ามา
"อ๊า~!!!" เสียงที่นำมาแต่ไกล ก่อนจะปรากฏตัวหมีขาวเหยื่อผู้ถูกล่าที่กำลังวิ่งหนีสิงโตนักล่ามาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก
"ยอมให้จับซะดีๆ ลูกหมีขาว! " แจจุงตะโกนไล่ตามมาติดๆ
"ไปให้พ้นๆ นะแจจุง!! " หมีน้อยวิ่งอ้อมหลังจุนซูก่อนจะไปหยุดตรงข้างๆ อิรุอย่างหาที่ไปไม่ได้
"วุ่นวายกันดีจังเลยนะ..." อิรุเอ่ยเปรยขึ้นด้วยท่าทางเรียบเฉย
"อย่าเข้ามานะ ไม่งั้น..." หมีน้อยนึกหาคำขู่แต่ก็นึกไม่ออก
"ไม่งั้นอะไรเหรอ" แจจุงถามกลับด้วยสีหน้าและรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
"เอ่อ...ไม่งั้น...ฉันจะหนีไปกับคุณอิรุ" พูดพลางเข้าไปควงแขนบุคคลที่ถูกดึงลากเข้ามาเกี่ยวด้วย เล่นเอาแจจุงหน้าเหวอไปเลย
"ฉันไปด้วยคน..." แล้วกระต่ายน้อยก็ออกมาร่วมแจมด้วยอีกคนก่อจะเข้าไปควงแขนข้างที่ว่างของอิรุเอาไว้เหมือนกัน ส่วนคนกลางนั้นเอ๋อกินไปเรียบร้อยแล้วแย่างไม่ต้องสงสัย ชางมินและแจจุงรีบตรงรี่ไปดึงคนรักของตัวเองออกมาจากอิรุ แต่หมีน้อยกลับพยศไม่ยอมปล่อยแขนอิรุง่ายๆ
"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะแจ!"
"ใช่!! ปล่อยเรานะ!" กระต่ายน้อยเองก็ขืนตัวไม่ยอมให้ร่างสูงดึงออกไปจากอิรุได้
"แล้วพี่ไปเกี่ยวอะไรกับพวกเขาด้วย" ชางมินมองหน้าร่างบางอย่างเหนื่อยใจ
"ก็เพราะชางมินน่ะแหละ...ฉันเกลียดที่สุดเลย!" ไม่พูดเปล่ายังขยับเข้าไปแนบชิดติดกายอิรุยิ่งกว่าเดิมอีก
"ใช่!อย่ามายุ่งกับพวกเรานะ" หมีน้อยเองก็ประท้วงเช่นเดียวกัน พร้อมกับทำท่าแบบเดียวกับยูชอน
ทั้งชางมินและแจจุงตีสีหน้านิ่งพอๆ กัน ก่อนจะส่งยิ้มเย็นไปให้กับอิรุเหมือนบอกเป็นในๆ ว่า 'ถ้าไม่ถอนตัวออกมาจากคนของตัวเอง เรื่องทุกอย่างพังแน่' และคนทั้งคู่ยังดัดนิ้วประสานเสียง 'กร๊อบ!' ขู่ขวัญอีกฝ่าย
"เฮ้ย! ใจเย็นๆ เด้ เรื่องนี้ฉันไม่ใช่คนเริ่มนะเฟร้ย..." อิรุเอ่ยบอกด้วยสีหน้าลำบากใจสุดๆ เพราะโดนหมีน้อยกับกระต่ายน้อยหนีบเอาไว้จนขยับไปไหนไม่ได้
"ชางมิน เอาเป็นว่าแผนที่จะไปถล่มเอสเจเป็นอันยกเลิกละกัน ฉันชักจะขี้เกียจไปซะแล้วสิ" แจจุงหันไปบอกน้องชายร่างสูงด้วยท่าทางไม่ใส่ใจอะไร
"ผมเองก็ยังมีหนังสือที่จะต้องอ่านอยู่อีกหลายเล่มเหมือนกัน" ชางมินตอบรับพลางปรายสายตาไปทางอิรุ
"คนอื่นเขาไม่ช่วยก็ช่างเขาเถอะครับ...ผมช่วยพี่เองก็ได้" ยูชอนบอกเสียงหวานทั้งยังเอนหัวซบลงตรงไหล่ของอิรุอีกต่างหาก
"ใช่! ผมก็จะช่วยด้วยอีกคน" หมีน้อยทำสีหน้าออดอ้อนเพราะอยากแกล้งใครบางคน
"ชางมิน...เราเองก็ไปหาอะไรมาประเทืองอารมณ์กันบ้างดีกว่า" แจจุงพูดขึ้นหน้าตายพร้อมกับลากชางมินที่กำลังทำท่าว่าจะไปหากระต่ายของตัวเองออกไปข้างนอกอย่างรวดเร็ว โดยไม่รอให้อีกฝ่ายตอบรับหรือปฏิเสธเสียก่อน เห็นดังนั้น หมีน้อยก็รีบหันหน้าไปมองกระต่ายน้อยอย่างรนรานและอยากได้คำปรึกษา
"...ปล่อยไปเถอะ...ถ้าสองคนนั้นอกใจเราก็เลิกคบซะเลยจะได้จบเรื่องกันซะที" กระต่ายน้ยอพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าเอาจริง
"ยังไงก็ยังมีคนรอเอาใจเรารักเราอีกตั้งเยอะแยะไป..." (นู๋มิคพูดถูก...คนเขียนก็เป็นหนึ่งในนั้นที่ยังรอหมีน้อยและกระต่ายน้อยอยู่น้า)
"แล้วยูชอนไม่เสียใจเหรอ" หมีน้อยถามกลับตาใส
"...เสียใจสิ...มากๆ เลยด้วย..." แล้วกระต่ายน้อยก็บ่อน้ำตาแตกอีกตามเคย
"โอ๋ๆ...ไม่ร้องนะไม่ร้อง..." อิรุรีบปลอบร่างบางที่ร้องไห้ไม่หยุดพลางถอนหายใจเบาๆ ที่ต้องกลายสภาพมาเป็นพี่เลี้ยงเด็กจำเป็น
"แล้วถ้าเสียใจจะปล่อยไปแบบนี้เหรอ..." หมีน้อยเองก็เริ่มออกอาการซึมขึ้นมาบ้างเมื่อเห็นว่าเพื่อนตัวเองชิงร้องไห้ไปก่อนตัวเอง
"แต่ถ้า...เรากลับไปง้อ...เดี๋ยวก็โดน...แกล้งแน่ๆ เลยนะ..." ยูชอนเอ่ยบอกปนเสียงสะอื้น
"งั้นเราก็แกล้งทำเป็นไม่สนใจก่อนดีไหม แต่ถ้าเห็นท่าไม่ดีค่อยเข้าไปคุย" หมีน้อยลองเสนอความคิดออกมา
"เอางี้ไหม...ยุนโฮกับยูชอนลองแยกไปนอนกันสองคนตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเลยเป็นไง" อิรุเสนอแนะขึ้น
"อืม...ยูชอนว่าไงล่ะ" ยุนโฮถามขึ้นตาแป๋ว
"ก็ดี!...งั้นเราไปนอนกันเลยดีกว่า..." ไม่พูดเปล่ายังจูงมือหมีน้อยหนีไปนอนในห้องของตัวเองอีกด้วย พอสองหนุ่มน้อยหายกันเข้าไปในห้องแล้ว แจจุงกับชางมินก็ค่อยๆ โผล่หน้าออกมา
"สองคนนั้นไปแล้วใช่ไหม" แจจุงถามขึ้นทันที พลางกวาดสายตาไปรอบๆ
"เพิ่งไปเมื่อกี้นี้เอง..." โลมาตอบพร้อมกับเก็บกล่องคู่ใจใส่กระเป๋าเตรียมออกเดินทาง
"งั้นก็รีบไปกันเหอะ" แจจุงโบกมือเป็นสัญญาณให้ทุกคนตามตัวเองไป
"เฮ้อ...กว่าจะออกเดินทางกันได้..." อิรุทอดถอนใจด้วยท่าทางเหนื่อยล้าสุดๆ
"ทีหลังจะทำอะไรก็ช่วยเตรี๊ยมกันหน่อยนะครับ เกือบรับมุขไม่ทัน" ชางมินเปรยขึ้นน้ำเสียงเซ็งๆ
"แต่แบบนี้มันก็สนุกดีเหมือนกันนะ" จุนซูพูดด้วยท่าทางร่าเริงอย่างมาก
"เอาน่าคิดไรมาก เดี๋ยวถ้ายุนโฮกับยูชอนออกมาเจออีกก็ไม่ต้องไปกันพอดี" แจจุงแจกแจงด้วยท่าทางสบายๆ ส่วนชางมินก็ได้แต่พรูลมหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้
"ลองทำตัวเป็นโสดไร้พันธะสักวันก็ไม่เลวน้า...มินมิน" แล้วโลมาก็เข้ามากอดคอน้องเล็กของวง ชางมินหันไปมองคนต้นคิดหน้าตาย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
*****************************************************************
ทุกคนกั๊บ หายไปไหนกันหมดเลยกั๊บ
ยังอยู่ดีหรือเปล่ากั๊บ ไม่อยากจะเรียกร้องอะไรมาก
ขอแค่เม้นท์ให้คนแต่งได้มีแรงขับเคลื่อนต่อไปได้ไหมกั๊บ
เพราะตอนนี้งานการท่วมหัวมากเลย
แต่ก็ยังเจียดเวลามาอัพฟิคอันแสนจะน้อยนิดให้ทุกคนได้อ่าน
หรือทุกคนจะลืมเลือนเรากันไปแล้ว..........
ความคิดเห็น