คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #47 : ปิ๊ง [2]
เสียงผิวปากดังแว่วอย่างอารมณ์ดี คนทำเสียงเดินเอามือล้วงไปในกระเป๋ากางเกงอย่างสบายอารมณ์ แต่ด้วยความไม่ระวังทำให้ชายหนุ่มปะทะชนเข้ากับใครอีกคนอย่างจังตรงมุมทางเลี้ยว
"อ๊ะ! โทษทีไม่เป็นไร...นะ..." พอเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้าแจจุงก็ถึงกับชะงักค้างในทันที
"เอ่อ...ขอโทษด้วยนะไม่เป็นไรใช่ไหม" อีกฝ่ายกล่าวกลับมาด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล แจจุงรีบส่ายหน้าไปมาอย่างรวดเร็ว
"ถ้างั้นเราขอตัวนะ" กล่าวจบก็เดินจากไปทันที แจจุงมองตามตาค้างอย่างลืมตัว
"เดี๋ยวก่อนยุนโฮ! นายลืมของ" แล้วก็มีอีกหนึ่งหนุ่มที่วิ่งตามร่างบางมาพร้อมกับตะโกนเรียก แจจุงรีบให้ความสนใจในทันที
"อ๋า! ขอบคุณครับพี่ฮีชอล" หมีน้อยทำตาโตในทันทีเกือบลืมของสำคัญซะแล้ว กระเป็าเป็ใบเล็กถูกรับมากอดไว้อย่างหวงแหน
"ทีหลังก็อย่าลืมอีกล่ะ" ฮีชอลยิ้มบางพร้อมกับยีหัวอีกฝ่ายอย่างเอ็นดู
"ครับ! ผมไปแล้วนะ" ยุนโฮยกมือขึ้นโบกไปมาพร้อมกับยิ้มร่า ก่อนจะรีบวิ่งดุ๊กๆ จากไป ส่วนฮีชอลพอหมดธุระก็จะเดินไปบ้าง แต่ก็ถูกใครอีกคนรั้งตัวเอาไว้
"เดี๋ยวก่อนเพ่" ฮีชอลหันมองอีกคนด้วยท่าทีงงๆ
"มีไร" ถามกลับห้วนๆ เพราะคิดว่าอีกฝ่ายจะเข้ามาหาเรื่อง
"ติดต่อคนเมื่อกี้ให้ผมทีสิครับพี่ชาย *0* " แล้วแจจุงก็ประสานมือพร้อมกับส่งสาตาเป็นประกายวิ้งวับ
"นายอย่ามาทำท่าทางบ้าๆ อย่างนี้นะเว้ย! เห็นแล้วแขยงว่ะ" ฮีชอลรีบขยับตัวออกห่างอย่างรวดเร็ว
"อย่าทำใจร้ายกับเด็กชายตาดำๆ อย่างผมเลยนะครับพี่" แจจุงเข้าไปเกาะแกะอีกฝ่ายในทันที
"เออๆ" ฮีชอลจำใจยอมรับไปโดยปริยาย เพราะทนกับท่าทีแบบนี้ของอีกฝ่ายไม่ไหว
"Yes! " แจจุงทำท่าชูกำปั้นขึ้นมาเหมือนมีชัย
"ยุนโฮจ๋า~ เหนื่อยป่ะเดี๋ยวแจแจซับเหงื่อให้นะ" แจจุงวิ่งเข้าไปซับเหงื่อให้กับคนที่เพิ่งซ้อมเต้นเสร็จ ส่วนคนถูกซับเหงื่อทำหน้าเหรอหราด้วยความงงอย่างยิ่งยวด
"อ่ะ...เอ่อ...นายเป็นใครอ่ะ" หมีน้อยพยายามเก๊กเสียงหล่อที่สุดเท่าที่จะทำได้
"ฉันชื่อแจจุงมาเป็นเพื่อนกันนะ ^ ^ " แจจุงคว้ามือหมีน้อยเข้ามาเขย่าพร้อมกับทำหน้าแอ๊บแบวเพื่อให้เหยื่อวางใจ ส่วนยุนโฮเองก็ปฏิเสธอะไรไม่ออกเหมือนกับถูกอีกฝ่ายมัดมือชกไปเรียบร้อยแล้ว
หลังจากวันที่แจจุงได้เข้าไปทำความรู้จักกับยุนโฮเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มก็คอยติดตามหมีน้อยอยู่ตลอดเวลาเหมือนปิงติดตามเงา(?) โดยที่หมีน้อยไม่ค่อยจะพอใจสักเท่าไร เพราะเหนื่อยกับการที่จะต้องเก๊กหล่ออยู่ตลอดเวลา เพื่อข่มไม่ให้อีกฝ่ายเข้ามายุ่งกับตน แต่ผลกลับตรงกันข้ามแจจุงเองก็เอาแต่ทำท่าแอ๊บแบวอยู่ตลอดเพื่อที่จะได้เข้าไปเนียนกับหมีน้อยง่ายๆ
"หน้ายุนเปรอะอะไรน่ะ เดี๋ยวแจเช็ดให้นะ" คนพูดว่าพลางไล้มือไปที่แก้มนุ่มของอีกฝ่ายด้วยสีหน้าใสซื่อ ส่วนหมีน้อยก็ไม่ได้ว่าอะไรปล่อยให้อีกฝ่ายสัมผัส เพราะเชื่อในคำพูด
"อ๊ะ! บนต้นไม้มีกระรอกด้วย" แจจุงทำน้ำเสียงตื่นเต้นพลางชี้มือไปยังต้นไม้ต้นใหญ่ หมีน้อยหันหน้ามองตามโดยอัตโนมัติด้วยความอยากรู้ จึงเป็นโอกาสให้กับคนชอบเนียนได้กระทำการอุกอาจใส่อย่างไม่ตั้งตัว แจจุงเห็นว่าหมีน้อยกำลังเผลอตัวเองจึงรีบยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มนุ่มเนียนอย่างรวดเร็ว
"ทำอะไรน่ะแจจุง! " ด้วยความตกใจท่าทีที่เก๊กไว้ก็ต้องหายไปอย่างสิ้นเชิง หมีน้อยหันมาทำหน้าเหรอหราก่อนจะเปลี่ยนเป็นหน้ามู่แล้วยื่นมือไปตีไหล่ชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว แต่ก็ไม่ไวพอเพราะแจจุงสามารถยกมือขึ้นมาป้องกันไว้ได้ ส่วนหมีน้อยที่ยังรู้สึกไม่พอใจก็เลยรัวมือใส่อีกฝ่ายไม่ยั้ง แต่แทนที่แจจุงจะสำนึกกลับรู้สึกว่ายุนโฮน่ารักมากในสายตาตัวเอง(คนแต่งก็ด้วย...) ชายหนุ่มจึงยิ้มร่าอย่างชอบอกชอบใจ ทำให้หมีน้อยงอนแก้มป่องไปเลย
"ไม่พูดด้วยแล้ว" พองอนแล้วก็เลยลืมไปหมดเลยว่าตัวเองจะต้องทำตัวเก๊กเวลาอยู่กับผู้ชายคนนี้
"โอ๋...ฉันขอโทษนะ อย่าโกรธแจเลยนะ" แจจุงยื่นนิ้วก้อยไปตรงหน้ายุนโฮเพื่อทำการง้อ ส่วนนู๋หมีก็ทำการสะบัดหน้าเชิดขึ้นอย่างงอนๆ ไม่ยอมคืนดีง่ายๆ
"เอางี้เดี๋ยวพาไปเลี้ยงเค๊ก... เลี้ยงไอติมด้วยเลยก็ได้ เพื่อเป็นการไถ่โทษ" แจจุงลองยื่นข้อเสนอออกไปหยั่งเชิง หมีน้อยทำหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่ก่อนจะค่อยๆ หันไปมองหน้าชายหนุ่ม
"จริงอ่ะ..." แจจุงพยักหน้ารับพร้อมกับอมยิ้มบาง หมีน้อยเหลือบตาขึ้นมองด้านบนเพื่อนึกอะไรบางอย่าง
"...ก็ได้... แต่แจต้องสัญญานะว่าจะไม่ทำอย่างนี้กับเราอีก" ดวงตากลมโตจ้องมองอีกฝ่ายด้วยสีหน้าจริงจัง แต่คนมองกลับรู้สึกว่ามันช่างดูน่ารักมากกว่าน่ากลัวเสียอีก
"โอเค ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนี้กับนายอีก" บอกพร้อมกับโคลงศรีษะของยุนโฮอย่างเอ็นดู
'แต่ฉันจะทำอย่างอื่นแทน' แจจุงคิดในใจพร้อมกับมองดวงตากลมใสด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย+เจ้าเล่ห์สุดๆ
สายตาสงบนิ่งภายใต้แว่นตาเลนส์หนาทอดมองออกไปยังตึกรามที่ตั้งเรียงรายอยู่ภายในนครโซล ในเมื่อทุกอย่างมันกำลังย่ำแย่ลงอย่างมากแบบนี้มันก็คงถึงเวลาที่ต้องลงมือทำอะไรสักอย่างลงไปเสียที
"ไปตามเด็กหนุ่ม 4 คนนี้มาพบฉันด้วย" น้ำเสียงทรงอำนาจเอ่ยสั่งพร้อมกับเลื่อนแผ่นเอกสารที่มีประวัติพร้อมรูปถายให้ผู้รับคำสั่งได้เห็น
"ครับ..."
ไม่นานนักเด็กหนุ่มทั้ง 4 คนที่ถูกรับเลือกก็ได้เข้ามายืนอยู่ ณ ใจกลางห้องทำงานของผู้บริหารแห่งค่าย SM ด้วยสีหน้าท่าทางตื่นเต้นอย่างมาก
"ฉันมีโปรเจคชิ้นสำคัญที่จะให้พวกเธอกอบกู้วงการเพลงเกาหลีในตอนนี้" ลีซูมานพูดด้วยสีหน้าเรียบขรึม
"ฉันจะให้พวกนายฟอร์มวงขึ้นมาโดยใช้ชื่อว่า Dong Bang Shin Ki"
"จริงเหรอครับ...ยอดไปเลย!" จุนซูทำท่าดีใจสุดๆ เหมือนโลมาได้น้ำ ส่วนชางมินก็มีท่าทีไม่ค่อยต่างกันสักเท่าไร
"อ๊ะ! ยุนโฮ ฉันได้อยู่กับนายดีใจชะมัดเลย! " แล้วแจจุงก็โผเข้ากอดหมีน้อยอย่างแนบเนียน ยุนโฮยังคงอึ้งอยู่กับการบอกกล่าวของลีซูมานจึงไม่รู้อะไรทั้งสิ้น.............................................
"พี่ยุนโฮนี่น่าสงสารชะมัดเลยแฮะ" ชางมินกล่าวขึ้นหลังจากที่ฟังพี่ใหญ่ของวงเล่าเรื่องจบ
"นั่นสิ...กลายเป็นเหยื่อตั้งแต่ตอนนั้นเลยหรือเนี่ย" จุนซูเอ่ยสนับสนุนคำพูดของร่างสูง
"ให้มันน้อยๆ เหอะพวกนาย" แจจุงทำหน้าตายใส่
"พวกนายมันก็ไม่ต่างกับฉันสักเท่าไรหรอกน่า"
"อย่างน้อยผมก็ไม่แอ๊บแบ๊วเข้าไปตีซี้ใครก็แล้วกัน" โลมารีบเถียงแก้ตัวเต็มที่
"อ๋อเหรอ~ จะพยายามเชื่อก็แล้วกัน" แจจุงลากเสียงยาวทำหน้าตรงกันข้ามกับที่พูด
"กลับมาแล้ว!! " เสียงสดใสเอ่ยบอกมาแต่ไกลก่อนที่เจ้าของเสียงจะโผล่หน้าเข้ามาพร้อยรอยยิ้มหวาน
"พวกเราแวะซื้อขมเค๊กมาฝากด้วยล่ะ!" ยุนโฮพูดเสริมพร้อมกับชูถุงที่ใส่กล่องขนมเค๊กให้ทุกคนดู
"ว้าว! ยุนโฮของฉันนี่น่ารักจังเลย" แล้วแจจุงก็ผละจากวงสนทนาตรงรี่เข้าไปหาหมีน้อยในทันที
"เหนื่อยไหมครับ" ชางมินเองก็ตรงเข้าไปหายูชอนอย่างรวดเร็วพร้อมส่งรอยยิ้มบางเป็นกำลังใจให้
"ไม่เหนื่อยเลย...สนุกมากกว่าอีก ^ ^ " ร่างบางส่ายหน้าไปมาพลางยิ้มตอบรับร่างสูง
"งั้นก็ดีแล้วล่ะครับ" มือเรียวเกี่ยวเอวบางเข้ามาโอบไว้
"ไปนั่งตากแอร์เย็นๆ ที่ห้องนั่งเล่นก่อนดีไหม ^ ^ "
"ไม่เอาอ่ะ...ฉันอยากนอนพัก...ง่วงแล้วด้วย" ยูชอนบอกพร้อมกับยกมือขึ้นขยี้ตาตัวเองไปด้วย
"ก็ได้ครับ...งั้นไปนอนกัน" ชางมินเอ่ยบอกเสียงนุ่ม
"แล้วชางมินไม่อยู่กินเค๊กที่ยุนโฮซื้อมาฝากเหรอ" ร่างบางเอ่ยถามตาใส
"ผมอยากอยู่กับพี่มากกว่า" ใบหน้าคมเลื่อนขยับเข้าไปกระซิบข้างหูกระต่ายน้อย
"ไม่ต้องเข้ามากระซิบใกล้ๆ ก็ได้" ยูชอนที่หน้าแดงระเรื่อเอ่ยว่าพลางขยับหนีออกห่าง
"ทำไมล่ะ เขินผมเหรอ" ชางมินยกยิ้มพอใจกับปฏิกริยาของอีกคน
"เปล่าซะหน่อย..." รีบเอยเถียงค้านอย่างรวดเร็ว
"นั่นสินะ...คนอย่างพี่ยูชอนไม่เคยหวั่นไหวกับอะไรง่ายๆ อยู่แล้ว" พูดจบก็ช้อนตัวร่างบางขึ้นอุ้มแล้วพาไปยังห้องนอนของตัวเองในทันที
"อ๊ะ!! จะอุ้มฉันทำไมเนี่ย...ปล่อยฉันลงนะ" และแน่นอนว่ากระต่ายน้อยก็จะต้องดิ้นไปมาด้วยความตกใจ
"อย่าดิ้นสิครับ เดี๋ยวก็ร่วงหรอก" ชางมินเอ่ยขู่ในทันที
"ฉันเดินเองได้นะ...ปล่อยฉันลงเถอะ" ยูชอนลดแรงดิ้นลงเล็กน้อยและเอ่ยอ้อนขอกับร่างสูงเสียงอ่อน
"ไม่ต้องเกรงใจไปหรอกครับ พี่อุกส่าห์ออกไปทำงานทั้งทีผมก็อยากจะบริการบ้าง" พูดแถไปเรื่อยเพื่อความแนบเนียน
"บอกว่าไม่ต้องไง...ปล่อยฉันลงนะมิน!" เมื่อพูดดีด้วยไม่ได้ผลร่างบางก็ดิ้นไปมาอีกครั้ง แต่ชางมินก็ไม่ได้ยอมปล่อยง่ายๆ รีบพาร่างบางเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว ก่อนจะวางตัวกระต่ายน้อยจอมดิ้นลงบนเตียงอย่างทะนุถนอม
"ฉันไม่ขอบคุณหรอกนะ...ไม่ได้ขอให้มินอุ้มมาส่งซะหน่อย" พอถูกปล่อยตัวยูชอนก้ขยับตัวหนีร่างสูงให้ห่างไว้ก่อน
"ทำไมพี่จะต้องทำท่ารังเกียจผมด้วยล่ะ" ชางมินถามขึ้นสีหน้านิ่งลง
"ก็เพราะมินชอบทำอะไรแปลกๆ น่ะสิ...ฉันไม่ไว้ใน" ร่างบางเอ่ยตอบกลับอย่างรวดเร็ว
"แปลกยังไง" ชายหนุ่มทำสีหน้าไม่เข้าใจ
"อย่างเมื่อกี้ก็อุ้มฉันพามาที่ห้องมันไม่แปลกหรือไง" ยูชอนพูดอธิบายด้วยท่าทางจริงจัง
"เรื่องแบบนี้คนที่เขาเป็นแฟนกัน ใครๆ ก็ทำกันทั้งนั้น" ตอบกลับมาด้วยท่าทีสบายๆ
"...แต่ฉันยังไม่ชินนี่นา ยิ่งทำอะไรปุบปับด้วยแล้วมันยิ่งทำให้ตกใจนะ" คิ้วของร่างบางขมวดเข้าหากันจนเกือบเป็นโบในขณะที่พูด
"ผมขอโทษแล้วกัน ผมสัญญาว่าคราวหน้าจะไม่ทำอะไรปุบปับอีกแล้ว" ชางมินขยับเข้าไปหหหหหาร่างบางพลางลูบหัวปลอบโยน
"อืม..." แล้วกระต่ายน้อยก็เอนตัวซบชางมินพร้อมกับยิ้มบาง
"ถ้างั้นก็นอนเถอะครับ เดี๋ยวผมจะอยู่เป็นเพื่อนจนกว่าพี่จะตื่นเลย"
"แล้วมินไม่นอนเหรอ..." เอ่ยถามเสียงเบาก่อนจะยกมือทั้งสองขึ้นมาป้องปากตัวเอง
"ผมอยากให้พี่ได้หลับสบายๆ ก่อน" ตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มหวาน
"งั้น...ฝันดีนะ" กระต่ายน้อยขยับเข้าไปใกล้ร่างสูงพร้อมทั้งกดริมฝีปากอิ่มลงบนหน้าผากอีกฝ่ายอย่างรวดเร็วและรีบทิ้งตัวลงนอนทันที ชางมินยิ้มรับอย่างดีใจก่อนจะนอนลงข้างๆ บ้าง
"ไม่เห็นจะได้ยินเสียงอะไรเลยอ่ะ" คนที่เอาหูแนบกับบานประตูหน้าห้องของชางมินเอยขึ้นด้วยสีหน้าอยากรู้อยากเห็นเป็นที่สุด
"นั่นสิ...อุตส่าห์ลุ้นแทบตาย" อีกคนเอ่ยบอกออกมาด้วยความเสียดายเมื่อทุกอย่างยังคงเงียบต่อไป
"ทำไรกันน่ะทั้งสองคน" หมีน้อยยืนเท้าเอวจ้องมองบุคคลทั้งสองจากทางด้านหลัง
"พี่แจฝากที่เหลือด้วยเน้อ..." แล้วโลมาก็หายตัวไปจากตรงนั้นด้วยความเร้ซแสง แจจุงตั้งใจจะคว้าตัวจุนซูเอาไว้แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว จึงหันไปส่งยิ้มแห้งให้กับผู้มาใหม่อย่างหมีน้อยยุนโฮ
"แจแอบฟังสองคนนั้นอีกแล้วนะ นิสัยไม่ดีทั้งแจทั้งจุนเลย" ยุนโฮทำหน้ามู่บ่นชายหนุ่มตรงหน้าจนเลยไปถึงอีกคนที่หนีไปแล้ว
"เปล่าแอบสักหน่อย นายก็เห็นอย่างนี้เขาไม่เรียกแอบหรอกนะ" ทำเป็นแถหน้าตายไม่ยอมให้ถูกจับง่ายๆ
"พอเลยไม่คุยด้วยแล้ว อุตส่าห์จะมาชวนให้ไปกินเค๊กด้วยกันสักหน่อย เค้าไม่ให้กินแล้ว" พูดจบหมีน้อยก็เดินทิ้งน้ำหนักลงส้นหนีไปด้วยความงอน
"หวา! แจขอโทษน้า อย่างอนเลยน้า" แจจุงรีบวิ่งตามไปพลางทำท่าออดอ้อนให้อีกฝ่ายหายงอน
"เปล่างอนซะหนอ่ย...แล้วอีกอย่างแจก็ไม่ต้องมาขอโทษหรอก ก็แจไม่ได้ผิดนี่" หมีน้อยเน้นประโยคสุดท้ายพลางจ้องหน้าอีกฝ่ายด้วยความหมายตรงหันข้ามกับที่พูด
"นี่นะไม่ได้งอน ดูทำหน้าเข้าสิ" แทนที่จะสำนึกกลับทำตัวกวนอารมณ์ร่างบางเข้าให้เสียอย่างนั้น นิ้วเรียวก้จิ้มแก้มพองของยุนดฮอย่างสนุกมือ เจ้าของแก้มนุ่มปัดมือแจจุงออกอย่างรำคาญก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาพลางคว้าหมอนอิงรูปดาวมากอดไว้ แล้วจากนั้นก็หยิบรีโมทขึ้นมาเปิดทีวีดูทำเป็นไม่สนใจชายหนุ่มที่นั่งลงตามข้างๆ กัน
"เค๊กน่ากินจังอันนี้ใช่ไหมที่ซื้อมาฝากน่ะ" แจจุงเอื้อมมือจะไปหยิบจานเค๊กที่วางตั้งไว้อยู่บนโต๊ะกระจกตัวเล็กตรงหน้า แต่ก็ถูกยุนโฮตีมือห้ามไว้เสียก่อน แล้วหมีน้อยก็หยิบมาถือครองเอาไว้เสียเองพลางตักเค๊กกินแบบลอยหน้าลอยตา
"แล้วไหนบอกว่าซื้อมาฝากไง" แจจุงเริ่มท้วงที่อีกฝ่ายไม่ยอมแบ่งให้ตัวเองบ้าง
"ไม่มีแล้ว" พูดจบก็ตักเค๊กใส่ปากอีกคำ แก้มขาวพองขึ้นมาเล็กน้อย
"อะไรอ่ะ ยุนโฮใจร้ายที่สุดเลย" แจจุงแกล้งทำเป็นตีบทโศกเรียกคะแนนสงสาร แต่หมีน้อยก็ยังไม่สนใจอยู่ดี
"ยุนจ๋า~ แบ่งให้เค้าสักคำเถอะนะ" แล้วแจจุงก็ทำตาใสปิ๊งประกายเข้าไปเกาะแขนออดอ้อนหมีน้อย แทนที่จะได้รับความเห็นใจกลับถูกปฏิเสธกลับมาอย่างไร้เยื่อใย
"ไม่-ให้" เน้นชัดๆ ด้วยสีหน้าสะใจนิดๆ
"ใจร้าย~" ทำเป็นครวญครางก้มหน้าลงอย่างหงอยๆ
พอเห็นว่าแจจุงเงียบไปสักพักหมีน้อยก็หันมามองอย่างสนใจด้วยเป็นห่วงว่าตัวเองแกล้งแรงไปหรือเปล่า แล้วหมีน้อยก็หันไปมองดูทีวีทำท่าครุ่นคิดอยู่คนเดียว จึงไม่ทันได้สังเกตุเห็นประกายวับจากดวงตาของแจจุงที่เกิดขึ้นเพียงแวบหนึ่งพร้อมกับรอยยิ้มแฝงความในบางอย่างที่ผุดขึ้นมาแล้วหายไปพร้อมกัน
"เอ่อ...แจจุงฉันอิ่มแล้ว เอาไหม" หมีน้อยยื่นจานเค๊กที่เพิ่งกินไปได้นิดเดียวให้กับอีกฝ่าย แล้วแจจุงก็ส่ายหัวเบาๆ ปฏิเสธโดยไม่ได้พูดอะไร
"โกรธฉันเหรอ" ยุนโฮมองดูท่าทีอีกฝ่ายอย่างรู้สึกผิด
"เปล่า..." แจจุงตอบกลับมาเสียงเบา
"ถ้าไม่ได้โกรธแล้วแจเป็นไรอ่ะ" มือเรียววางจานเค๊กลงบนโต๊ะกระจกใส พลางชะโงกหน้าไปมองหน้าแจจุงที่ก้มหลบสายตาตัวเอง
"หิว..." "ตอบกลับมาสั้นๆ เล่นทำเอาหมีน้อยงงเอ๋อไปเลย
"หิวข้าวเหรอ แล้วทำไมไม่กินเค๊กล่ะ" ตาโตยังจ้องหน้าอีกฝ่ายแบบไม่รู้เรื่องรู้ราว
"ไม่ได้หิวข้าว..." ชายหนุ่มทำเสียงนิ่งไม่แสดงท่าทีอะไร ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองร่างบางตรงหน้า
"อ้าว...แล้วถ้างั้นแจหิวอะไรล่ะ อยากกินอะไรอย่างนั้นเหรอ" ทำเอียงคอพร้อมกับเหลือบตามองเพดานทำท่าครุ่นคิด แจจุงหันมามองหมีน้อยตรงๆ พลางเลื่อนตัวเข้าหาอย่างช้าๆ
"แจอยากกินลูกหมีขาว ^ ^ " ทำสีหน้าเหมือนกับใสซื่อหลอกเหยื่อตรงหน้าอย่างแนบเนียน หมีน้อยมองหน้าสิงโตเจ้าเล่ห์อย่างงงสุดๆ แต่กว่าจะเก็ทได้ใบหน้าของชายหนุ่มก็เลื่อนมาจนเกือบจะชิดติดใบหน้าเล็กเรียวของตัวเองอยู่แล้ว หมีน้อยรีบหลับตาปี๋พร้อมกับพยายามถอนหน้าออกห่างอีกฝ่ายอย่างตกใจ
"นี่มันห้องรับแขกน้า...แล้วก็ยังกลางวันอยู่เลยด้วย ทำอะไรหัดเกรงใจคนผ่านมาหาบ้างสิ" หนุ่มร่างสูงนามอิรุเอ่ยทักขึ้นขณยืนกอดอกมองดูเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยใบหน้าเรียบเฉย ได้จังหวะหมีน้อยก็รีบผลักแจจุงให้ออกพ้นตัวจากนั้นก็รีบวิ่งหนีจากไปอย่างรวดเร็ว
"ป๊าด! เข้ามาไม่รู้จักเวล่ำเวลาเอาซะเลย" แจจุงหันไปมองแขกผู้ไม่ได้รับเชิญอย่างเสียอารมณ์
"บ๊ะ! ใครจะไปรู้ล่ะว่ากลางวันแสกๆ ยังจะกล้า..." อิรุเอ่ยกลับหน้าตาย
"เอ๊า! ก็นี่มันผมนี่คร๊าบคุณอิรุ...นายน่ะแหละเข้าบ้านคนอื่นเขาไม่ขออนุญาตเสียก่อน ไร้มารยาทที่สุด!" ทำทีจีบปากจีบคอพลางจิกสายตาไปด้วย
"โทษที...ไม่คิดว่าเจ้าที่จะแรงขนาดนี้" แล้วอิรุก็ทำท่าเหมือนอาเมนไล่วิญญาณไปด้วย
"แล้วนายมาทำไร" ถามหน้าตายอาการเซ็งจัดที่ลูกหมีขาวหลุดมือสิงโตอมีบ้าไปอย่างน่าเสียดาย
"มาหายูชอน..." บอกพลางมองหาคนที่ตัวเองพูดถึง
"หาทำไม...ตอนนี้ยูชอนกำลังหนุงหนิงอยู่กับชางมินในห้องนะ" พูดบอกออกไปตามความเข้าใจของตัวเอง
"อย่างงี้ยิ่งน่าเข้าไปขัด..." ไม่พูดเปล่ายังย่องตรงไปยังห้องของน้องเล็กวง TVXQ โดยมีแจจุงตามไปด้วยอย่างไม่คิดท้วงอะไร
"ก๊อกๆ...มีใครอยู่ข้างในไหมครับ" มือก็เคาะประตูปากก็ทำเสียงประกอบไปด้วยอีกต่างหาก แล้วประตูก็เปิดออกพร้อมกับร่างสูงทีมีสภาพเหมือนเพิ่งตื่นนอน
"มีอะไรกันครับ..."
"มีธุระกะคนในห้อง..." อิรุบอกเสร็จก็ก้าวผ่านชางมินเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว
"พี่ยูชอนหลับอยู่" แต่ชางมินก็สามารถรั้งตัวอีกคนไว้ได้ทัน
"งั้นเดี๋ยวฉันปลุกเอง" เอ่ยอาสาแบบไม่คิดจะถามความต้องการจากใครทั้งสิ้น
"พี่ยูชอนเพิ่งจะได้นอนไปเอง คุณมีธุระด่วนหรือไง" ยังไงชางมินก็ไม่ยอมให้อีกฝ่ายได้เข้าใกล้กระต่ายของตัวเองเด็ดขาด
"มี...ยูชอนไปดื่มด้วยกันไหม!" ว่าแล้วก็หันไปส่งเสียงเรียกคนที่อยู่บนเตียงทันที
"นี่!...เบาๆ หน่อยสิ" แล้วชางมินก็ดันอิรุให้ออกพ้นไปจากห้อง
"พี่แจจุงปล่อยให้คนเมามาเพ่นพ่านแบบนี้ได้ไงเนี่ย" ร่างสูงหันไปถามแจจุงด้วยสีหน้าเซ็งโลก
"โทษทีเดี๋ยวฉันจัดการให้" จากนั้นแจจุงก้จัดการล็อคคอลากอิรุให้พ้นจากหน้าห้องของชางมิน
"เซ็งเลย กะว่าจะมีช็อตเด็ดสักหน่อย" เอ่ยเปรยกับตัวเองเบาๆ
"แจจุงนายว่างป่ะ...ไปดริ้งค์กัน" คนโดนลากเอ่ยถามเสียงเรียบ
"อืม...เป็นข้อเสนอที่เข้าท่าดีเหมือนกันแฮะ" แจจุงลูบคางตัวเงอทำท่าคิด
"ถ้าแจไปคืนนี้ห้ามเข้ามานอนในห้องนะ ฉันเหม็นเหล้า" หมีน้อยที่โผล่ออกมอีกครั้งเอ่ยขึ้น
"ลูกหมีนายนี่ดุใช่เล่นนะเนี่ย" อิรุเอ่ยพูดกับแจจุงเสียงเบา แต่ก็ไม่พ้นระยะการได้ยินของหมีน้อย
"ผมไม่ใช่ลูกหมีนะ!" ยุนโฮส่งสายตาไม่พอใจให้กับคนทั้งสอง
"โอ้! ขู่ได้น่ารักมากเลยแฮะ" ชายหนุ่มมองหมีน้อยด้วยสายตาบ่งว่ากำลังสนใจคนตรงหน้าอย่างมาก แล้วแจจุงก็เอามือทาบไปที่ใบหน้าของอิรุอย่างไม่พอใจ
"ห้ามมองของรักของหวงของคนอื่นแบบนั้นดิ"
"ห้ามฉันมองนายก็ลากไปเก็บในห้องให้พ้นสายตาซะสิ" อิรุพูดเสนอความคิดเห้ฯของตนเอง
"ฉันว่าลากนายออกไปนอกบ้านมันยังจะง่ายกว่าอีกมั้ง ...จริงไหมจ๊ะยุนโฮจ๋า" แจจุงหันไปทำตาปริบใส่ลูกหมีเป็นเชิงขออนุญาต
"จะไปก็ไปฉันไม่ว่า แต่บอกแล้วว่าไม่ให้นอนในห้อง" หมีน้อยเชิดหน้าเชิดตาใส่อย่างวางอำนาจ
"โธ่! ยุนโฮอ่ะ" แจจุงเริ่มโอดครวญ
"งั้นฉันขอเสนอตัวเข้าไปนอนในห้องแทนแจจุงละกัน" อิรุบอกพลางยิ้มให้หมีน้อยซะหวานเยิ้ม
"มันจะมากไปแล้วนะครับคุณอิรุ" แล้วฝ่ามือหนาๆ ของแจจุงก็ปะทะใส่ศรีษะของคนเมาเข้าให้อย่างจังด้วยความหมั่นไส้
"อะ..." อิรุร้องได้คำเดียวก่อนจะลงไปนอนกับพื้นเพราะความ(มึน)เมา
"สมน้ำหน้า" แจจุงสบถส่งท้ายก่อนจะเดินข้ามศพไปหาหมีน้อย
"เชื่อฉันนะ ฉันจะดื่มไม่เยอะหรอก อีกอย่างฉันก็คอแข็งจะตายนายก็รู้นี่" แจจุงรีบเข้าไปไกล่เกลี่ยอย่างรวดเร็ว
"ฉันรู้ว่าแจคอแข็ง แต่แจก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าฉันไม่ชอบเหล้าน่ะ...เหม็นจะตายไป" หมีน้อยทำท่าไม่พอใจ
"ฉันสัญญาว่าจะดื่มนิดเดียว...นะ" พยายามปั้นหน้าให้น่าสงสารที่สุด ยุนโฮมองหน้าแจจุงอยู่ครู่ก่อนจะตัดสินใจ
"...ก็ได้ แล้วก็ห้ามกลับดึกด้วยล่ะ" ออกคำสั่งเหมือนกับเป็นผู้ปกครอง
"คร๊าบ~ ยุนนี่ของผมน่ารักชะมัดเลย" ว่าแล้วก็เข้าไปหอมแก้มหมีน้อยอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหันไปหาอิรุ
"เฮ้! อิรุ เจ้านายอนุมัติแล้ว"
"อืม~ ...ยุ่งน่า..." แต่คนที่นอนอยู่รากเกิดรากงอกอย่างรวดเร็วเสียแล้วพร้อมกับทำท่าจะหลับแน่นอน
"ท่าทางแจคงอดไปแล้วล่ะ" หมีน้อยกอดอกมองดูสภาพของอิรุ
"เฮ้! ตกลงไม่ไปแล้วใช่ไหม" แจจุงใช้ปลายเท้าสะกิดคนที่นอนแผ่หราหมดสภาพอยู่กับพื้อนอย่างจงใจ
"...แจอ่า...ทำไมไปเขี่ยพี่อิรุแบบนั้นล่ะ" กระต่ายน้อยโผล่ออกมาพร้อมกับคำตำหนิชายหนุ่ม โดยมีชางมินขนาบข้างตามมาไม่ห่าง
"ทำไมล่ะ พี่แกไม่รู้เรื่องหรอก" แจจุงทำท่าไม่ใส่ใจอะไรนัก
"...แจทำร้ายคนไม่มีทางสู้แบบนี้ได้ยังไงกัน...ใจร้าย..." ยูชอนทำหน้าไม่พอใจปนงอนใส่เพื่อนรัก
"ทำร้ายอะไรเล่าก็แค่สะกิดเรียกเอง" แจจุงทำนห้าตายใส่อีกฝ่าย
"เซ็งแล้ว ไปกันเถอะยุนนี่" ว่าแล้วก็เข้าไปโอบเอวหมีน้อยอย่างแนบเนียน
"ไปไหนอ่ะ" หมีน้อยมองหน้าแจจุงอย่างไม่ไว้ใจ
"ไปหาอะไรกินกัน" หมีน้อยรีบส่ายหัวดุ๊กดิ๊กในทันทีเมื่อได้ยินคำตอบจากแจจุง พร้อมกับผละตัวหนีออกห่างอย่างระแวง
"...ยุนโฮเป็นอะไรเหรอ" ยูชอนมองดูแล้วก็อดสงสัยในท่าทางของหมีน้อยไม่ได้จึงเอ่ยถามขึ้น
"เอ่อ...เดี๋ยวแจไปกับมินนะ ฉันมีเรื่องจะคุยกับยูชอนนิดหน่อยน่ะ" หมีน้อยบอกปัดพลางเข้าไปเกาะแขนยูชอนไว้
"อ้าว! ซะงันน่ะ" แจจุงร้องออกมา แล้วหมีน้อยก็หันไปทำหน้าของร้องกับชางมินโดยไม่ให้แจจุงเห็น
"ถ้างั้นผมไม่กวนนะครับ" ชางิมนยิ้มอย่างเข้าใจพลางเดินไปหาแจจุง
"ไปกันเถอะครับพี่แจจุง"
"อะไรฟะ น่าเบื่อชะมัด" ถึงจะบ่นออกมาแต่แจจุงก็ยอมเดินไปกับชางมินอย่างง่ายดาย เนื่องด้วยเพราะหิวจริงๆ น่ะแหละ
"ยุนโฮ...มีอะไรจะคุยเหรอ" ยูชอนมองดูหมีน้อยตาใส ส่วนคนที่ทำท่าชะเง้อมองดูบุคคลที่เพิ่งจากไปแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ ก็หันมายิ้มให้กระต่ายน้อยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่พูดไปงั้นเอง...ขอตัวนะ" พูดจบก็เดินไปทันที
"อ้าว..." ยูชอนทำหน้างงเป็นกระต่ายหลงทาง
ความคิดเห็น