คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #45 : ยอม?
ร่างบางถูกวางลงบนเตียงอย่างทะนุถนอม ชางมินมองจ้องดูคนที่เหมือนจะยังไม่ได้สติ พลางถอนหายใจออกมาเบาๆ
"...งึมๆ...แจขออีกแก้วนะ..." ยูชอนกลิ้งไปดึงหมอนนุ่มเข้ามากอดพร้อมกับละเมอออกมาด้วยใบหน้ามีความสุข ชางมินดึงหมอนออกมาจากยูชอนพลางทิ้งตัวลงนอนข้างๆ ก่อนจะแกล้งบีบจมูกร่างบางอย่างหมั่นไส้
"อือ...อย่าสิ" แล้วร่างบางก็ปัดมือชางมินออกก่อนจะกลิ้งหนีไปอีกทาง
"จะตื่นได้หรือยังครับ" เมื่อเห็นว่ายูชอนยังคงไม่ยอมลุกขึ้นมาดีๆ ชางมินจึงคร่อมทับอีกฝ่ายไม่ให้ได้กลิ้งหนีอีก
"...อืม..." ร่างบางปรือตามองคนที่ล็อคตัวเองไว้ก่อนจะส่งเสียงขัดใจในลำคอเป็นเชิงต่อว่า
"ตกลงจะให้ผมอาบน้ำให้จริงๆ ใช่ไหม" ชางมินทำหน้าเจ้าเล่ห์ขึ้นมาทันทีเมื่อมองดูคนใต้ร่าง
"ม่ายเอาอ่ะ...เค้าอาบเองด้ายย..." เอ่ยเถียงด้วยน้ำเสียงยังไม่ตื่นเต็มที่พลางพยายามดิ้นให้ตัวเองเป็นอิสระ
"สภาพอย่างนี้น่ะ...มีหวังได้จมน้ำในอ่างตายก่อนพอดี" พอมองดูสภาพของยุชอนก็ต้องหัวเราะขำออกมา แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยให้เป็นอิสระ
"...ฉันว่ายน้ำเป็นหรอกน่า" ร่างบางเริ่มออกแรงมากขึ้นเมื่อตื่นเต็มตาแล้ว
"ว่ายน้ำเป็นกับเรื่องนี้มันคนละเรื่องกันนะครับ" เริ่มยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ ยูชอนมากขึ้นกว่าเดิม ดวงตาคมจงใจสบมองดวงตาใสด้วยรอยยิ้มพราย
"จะคนละเรื่องหรืออะไรก็ช่าง แต่ช่วยลุกออกไปก่อนได้..." พยายามทำใจสู้แล้วก็ส่งสายตาขอร้องอ้อนวอน แต่ชางมินกลับประกบจูบลงไปอย่างรวดเร็วไม่รอให้อีกฝ่ายได้ทันตั้งตัใดๆ ทั้งสิ้น ยูชอนเบิกตากว้างด้วยความตกใจก่อนจะผลักอีกคนออก
"อื๊อ...อ่ะ...ถอยไปเลยนะ!" คิ้วบางขมวดเข้าหากันอย่างไม่พอใจในการกระทำของคนตัวสูง
"ก็อยากมาทำหน้ายั่วใส่ผมแต่เช้าทำไมล่ะ" นิ้วเรียวแตะลงบนปลายจมูกของร่างบางเบาๆ
"คะ...ใครยั่ว...จะบ้าหรือเปล่า...ฉันไม่เคยทำซะหน่อย" สีแดงระเรื่อฉาบทั่วใบหน้าเมื่อได้ยินก่อนจะเถียงกลับเป็นชุด
"ใครบอกว่าไม่เคย...ก็ทำอยู่ประจำ ตอนนี้ก็ด้วย" ดวงตาคมฉายแววเจ้าเล่ห์ชัดขึ้นเรื่อยๆห จนยูชอนเริ่มหวั่นใจขึ้นมา
"ชางมิน...ฉันไม่ชอบอยู่ในสภาพแบบนี้เลยอ่ะ...ลุกก่อนได้ไหม..." บอกขอพลางกระพริบตาปริบๆ
"ถ้าผมปล่อยพี่ก็หนีผมน่ะสิ" ชางมินหยักยิ้มอย่างรู้ทัน
"และที่สำคัญ...สนุกไหมครับที่ออกไปนอนข้างนอกกับคนอื่นที่ไม่ใช่ผมน่ะ" เอ่ยถามต่อไปด้วยน้ำเสียงเย็นเยือก
"เอ่อ...ฉันก็แค่อยากสังสรรค์บ้างนี่นา..." ยูชอนตอบไม่เต็มเสียงนัก ก่อนจะหลุบสายตาหนีอย่างรวดเร็ว
"ถ้าสังสรรค์อย่างเดียวผมก็ไม่ว่าหรอกนะ แต่ว่าที่พี่ไปนอนอยู่กับ..." แล้วชางมินก็เงียบลงพร้อมกับจ้องหน้ายูชอนด้วยสีหน้านิ่ง
"แบบนี้แล้วพี่จะให้ผมคิดยังไง"
"เอาเป็นว่าฉันขอโทษก็แล้วกันนะ...นะ..." ร่างบางพูดพลางช้อนตามองคนด้านบนเพื่อกลบเกลื่อนความผิดที่มี
"ขอโทษอย่างเดียวแล้วมันจะชดเชยความผิดกันได้เหรอครับ...ถ้าอย่างนั้นคนทั้งประเทศที่ทำผิดก็คงไม่ถูกตำรวจจับหรอก" ยังคงแกล้งตีสีหน้านิ่งต่อไป เพื่อรอดูปฏิกริยาอีกฝ่าย
"อะไรกัน...ฉันไม่ได้ทำผิดร้ายแรงขนาดนั้นซะหน่อยนะ" พอไม่ได้ดั่งใจก็อดจะพองแก้มอมลมอย่างขัดใจไดม่ได้
"สำหรับพี่อาจจะรู้สึกว่ามันไม่ได้ร้ายแรง แต่สำหรับผมพี่รู้ไหมว่ามันเจ็บแค่ไหนกับการที่ตื่นขึ้นมาแล้วไม่ได้เห็นคนที่ตัวเองรักอยู่ข้างกาย แต่กลับไปนอนอยู่กับคนอื่น" ร่างสูงแสดงสีหน้าเจ็บปวดออกมาให้เห็นอย่างไม่คิดจะปิดบัง
"ใช่สิ...ฉันมันเชื่อไม่ได้เลยสินะ...ถึงจะบอกรักไปแล้วก็ไม่เคยไว้วางใจกันใช่ไหม..." ยูชอนสะบัดหน้าหนีซุกเข้าหาที่นอนไม่ยอมมองตาร่างสูง
"ถ้าเรื่องที่ฉันไปหลับอยู่กับเพื่อนน่ะมันผิดนัก...ฉันยอมรับผิดก็ได้"
"หึ...ว้า! แกล้งแค่นี้ก้งอนซะแล้ว ทำยังไงเด็กน้อยของผมถึงจะหายงอนนะ" ว่าพลางลูบผมนุ่มอย่างอ่อนโยนพร้อมกับหอมแก้มนุ่มอย่างแผ่วเบา
"ชางมินก็ดีแต่แกล้งน่ะแหละ..." ต่อว่าเสียงเบาก่อนจะซุกหน้าแดงระเรื่อหนีอีกคนยิ่งกว่าเก่า
"ก็เวลาเห็นพี่ทำหน้าแบบนี้มันรู้สึกว่าน่ารักดีนี่นา" ร่างบางทั้งเขินทั้งอายจนสีแดงของเลือดที่กระจายอยู่บนแก้มและใบหน้าเริ่มไล่ลามไปถึงใบหูอย่างห้ามไม่ได้
"ยิ่งตอนนี้ด้วยแล้ว ก็ยิ่งน่า...แสดงความรัก..." ชางมินจงใจก้มลงไประซิบที่ข้างหูด้วยเสียงแผ่วนุ่ม ยูชอนปิดตาสนิทอย่างเกร็งจัดเมื่อได้ฟังคำพูดที่ส่งผ่านมายังตัวเอง ชางมินเข้าไปสัมผัสความหวานจากริมฝีปากอวบอิ่มพร้อมทั้งยังไล้มือไปตามเรือนร่างของยูชอนอย่างหลงใหล
"อื้อ...ชางมิน...ฉะ...ฉัน..." ร่างบางเม้มปากแน่นเพราะยังคงฝังใจกับการกระทำของร่างสูงเมื่อก่อนหน้านี้
"พี่ยูชอนครับ คราวนี้ผมจะอ่อนโยนกับพี่ เพราะฉะนั้นไม่ต้องกลัวนะครับ" รอยยิ้มและสัมผัสที่แสนจะอ่อนโยนส่งมอบแก่ร่างบาง
"อือ...ฉันรักชางมินนะ..." ยูชอนลืมตาขึ้นมองคนตรงหน้า ริมฝีปากสีเรื่อแดงระบายยิ้มบาง ริมฝีปากของชายหนุ่มทาบทับไปที่กลีบปากสีสวยอีกครั้ง ทั้งยังควานหาความหวานอย่างมีความสุข ร่างบางตัวอ่อนลงอย่างง่ายดายเหมือนกับว่าเรี่ยวแรงกำลังถูกร่างสูงดูดกลืนไปด้วย แขนเรียวยกขึ้นโอบรอบคอของชางมินเมื่อได้รับความอ่อนดยนมาเติมเต้ม
ร่างสูงเริ่มซุกไซร้ไปตามซอกคอขาวสูดรับความหอมละมุน มือเรียวทำหน้าที่ปลดเปลื้องสิ่งกีดขวางซึ่งกันและกันอยู่ออก จนร่างกายของคนทั้งคู่สัมผัสและถ่ายทอดความอบอุ่นถึงกัน
"อ๊ะ...อื๊อ..." เสียงครางหวานหูดังให้ได้ยินอยู่เป็นระยะทุกครั้งที่เรียวปากของร่างสูงประทับลงมา
ชางมินเริ่มสร้างร่องรอยจนทั่วบริเวณผิวเนียน ลิ้นเรียวลากไล้ลงมายังหน้าท้องสร้างความเสียวซ่านให้กับอีกคน ร่างบางหอบสะท้านรู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นรัวไม่เป็นจังหวะของตัวเอง มือเรียวดึงผ้าปูที่นอนแน่นจนยับยู่ยี่
"อ๊า...อื้อ...ชางมิน..." ยิ่งถูกสัมผัสจากปลายลิ้นร้อนทั้งร่างก็บิดเกร็งจนไม่อาจทนไหว
"อื๊อ...อือ..." แล้วร่างสูงก็เลื่อนตัวขึ้นมาประกบจูบกับริมฝีปากอิ่มอีกครั้ง เพื่อดูดซึมซับเอาควาวมหวานจากร่างบางให้ได้มากที่สุด
"อืม..." เป็นเวลาเนิ่นนานกว่าเรียวปากของร่างสูงจะละออกอย่างเสียดายด้วยเพราะกลัวว่าคนถูกจูบจะขาดอากาศหายใจไปซะก่อน
"อ่ะ...อ๊ะ!" และในระหว่าที่ร่างบางพยายามสูดหาอากาศเพื่อใช้หายใจอย่างหนักนั้น คนตัวสูงก็แทรกตัวเข้ามาส่งผลให้ท่อนขาเรียวต้องแยกออกจากกัน ความอึดอัดและเจ็บแปลบแล่นไปทั่วร่างที่เร้งแน่นจนหยดน้ำใสซึมไหลออกจากดวงตาของยูชอน ชางมิน
"...ผมรักพี่นะครับ..." ชางมินโน้มลงจูบซับน้ำตาให้อย่างปลอบประโลมส่งผ่านความอ่อนดยนกับความรักเปี่ยมล้นไปในทุกสัมผัสทุกการกระทำ
"อึ่ก...อา..." เสียงของคนทั้งสองสอดประสานกันจนแทบจะเป็นเสียงเดียว จุมพิศหวานถูกมอบป้อนให้แก่กันและกันไม่รู้จบ เท่าไรก็ไม่เพียงพอการส่งทอดความรักมากมายยังคงดำเนินไปตามจังหวะที่เริ่มเร่งเร็วขึ้นเรื่อยๆ ร่างบางหอบหายใจถี่เมื่อทุกอย่างกำลังเดินทางมาถึงจุดสิ้นสุดก่อนที่ร่างสูงจะจูบแผ่วเบาแต่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกลงบนริมฝีปากแดงเรื่อที่ปลดปล่อยเสียงหวานหูออกมาหลังจากนั้นไม่นาน
หน้าผากมนถูกสัมผัสอันอ่อนโยนจากริมฝีปากของชายหนุ่มประทับลงไปอย่างอ่อนนุ่ม ชางมินจ้องหน้ายูชอนพร้อมกับยิ้มบาง มือเรียวก็เกลี่ยไล้เส้นผมนุ่มเล่นไปด้วย
"ทำไมยิ่งมองใกล้ๆ ก็ยิ่งรู้สึกว่าคนรักของผมน่ารักอย่างนี้นะ"
"แต่ฉันไม่ชอบให้มองแบบนี้เลยอ่ะ..." ร่างบางบอกพร้อมกับซุกทั้งหน้าทั้งตัวลงไปในผ้าห่มผืนหนาหนีสายตาของร่างสูง
"แล้วจะให้ผมมองแบบไหนล่ะถึงจะชอบ" เมื่อเห้นท่าทีของอีกคนก็นึกอยากแกล้งขึ้นมา
"มองแบบไหนก้ไม่ชอบทั้งนั้นแหละ...สายตามินน่ะมันไว้วางใจไม่ได้..." เถยงกลับมาจากใต้ผ้าห่มหนานุ่มที่เริ่มจะกลายเป็นก้อนกลมมากขึ้นทุกที
"อะไรกันผมเนี่ยนะไว้ใจไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นคนทั้งโลกก้ไม่มีใครน่าไว้ใจสักคนเลยสิ" ยังคงแกล้งแหย่กลับมาอย่างสนุก
"แจไง...แจน่ะไว้ใจได้" ไม่รู้ว่าตั้งใจหรือไม่ได้เจตนา แต่ยูชอนได้เอ่ยอ้างชื่อบุคคลที่สามขึ้นมาอย่างมั่นอกมั่นใจ
"หึ...พี่แจจุงเนี่ยนะ ถ้าอย่างนั้นคนทั้งโลกก็เป็นคนดีกันหมดน่ะแหละ" ชางมินยกยิ้มอย่างอ่อนใจ แต่ก็ไม่ได้นึกโกรธที่ยูชอนเอ่ยอ้างชื่อของอีกคน
"งั้นจุนซูล่ะ..." พอได้ยินคำตอบของร่างสูง กระต่ายน้อยก็เลยโผล่หน้าออกมาจากผืนผ้าแล้วถามต่อไปถึงอกคนที่เป็นเหมือนน้องชายตัวดี
"ถ้าอย่างจุนซูน่ะเหรอ...อืม..." ชางมินทำท่าคิดหนัก
"คนทั้งโลกก็คงจะกลายเป็นพวกที่ไม่มีอะไรเลยน่ะสิ"
"แล้วถ้าเป็นยุนโฮอ่ะ..." จ้องหน้าคนตัวสูงตาใสรอฟังอย่างตั้งใจ
"ถ้าเป็นพี่ยุนโฮล่ะก็ โลกใบนี้ก็คงจะไม่มีคนชั่วแล้วล่ะ...แต่ถ้าเป็นพี่ยูชอนล่ะก็ โลกใบนี้คงจะแต่ความสดใส มองไปทางไหนก็อิ่มเอมหัวใจ ^ ^ " พูดหยอดทิ้งเอาไว้พลางบีบจมูกโด่งรั้นเล่นเบาๆ
"ฉันถามแค่ยุนโฮคนเดียวนะ...ไม่ต้องตอบลามมาถึงฉันก็ได้" แล้วกระต่ายน้อยก้มุดเข้าหลุมผ้าห่มอีกครั้งไม่ต้องบอกก็พอจะเดาได้ว่าใบหน้าของร่างบางนั้นคงกลายเป็นสีแดงระเรื่อไปแล้วแน่นอน
"ไม่ไดหรอก เด๋ยวจะหาว่าผมลำเอียง" ไม่พูดเปล่าชางมินยังหยิกแก้มนุ่มอย่างหมั่นเขี้ยว
"มินน่ะไม่ลำเอียงหรอก แต่ขี้แกล้ง ขี้งอน แถมยังชอบรังแก้ฉันด้วย" ยูชอนว่าพลางกลิ้งหนีมือร่างสูงจากนั้นก็ใช้ผ้าห่มม้วนตัวเองเพื่อหนีอีกฝ่าย
"ก็เพราะว่ารักไง...รักมากเลยด้วย" มือเรียวคว้ามาทั้งคนทั้งผ้าห่มที่เดียวไม่ต้องเสียเวลา
"ฉัน...ก็...รักเหมือนกัน..." เสียงตอบตะกุกตะกักตามอารมณ์ตื่นเต้นดีใจของร่างบางที่อยู่ในผ้านุ่ม
"อืม...ดีจัง..." ชางมินหลับตาลงพร้อมกับกอดคนที่อยู่ในผ้าห่ม
"ว่าไง...ได้ยินเสียงอะไรบ้างไหม" เฮียทึกเอ่ยถามโลมาขณะที่หูยังแนบอยู่กับประตูห้องชางมิน
"ตอนนี้ไม่ได้ยินเสียงแล้วอ่ะ" จุนซูพยายามแนบหน้ากับบานประตุมากขึ้นกว่าเดิม
"เปลี่ยนจากแอบฟังตรงประตูไปแอบดูตรงหน้าต่างดีไหม" คังอินเสนอความคิดเห็นขึ้นมาบ้าง
"ก็ไม่เลวนะ...ไปกันเลยดีไหม" ฮันกยองบอกสายตากรุ้มกริ่ม
"กำลังจะไปไหนกันเหรอครับ" คยูอยอนเอ่ยทักทายจากทางด้านหลังของทุกคน
"นั่นดิ...ขอไปด้วยคนนะ" แล้วคิบอมก็เสริมขึ้นอีกคนพร้อมกับกอดคอคยูฮยอนไปด้วย
"ห้ามใครไปไหนทั้งนั้นแหละ...มาช่วยกันเก็บกวาดก่อน" แต่ก่อนที่ขบวนจะเคลื่อนที่ชินดงก็ดักทางไว้ก่อน
"ช่ายๆ ทุกคนจัดงานซะห้องนั่งเล่นเละเทะไปหมดเลยนะ" หมีน้อยรีบออกปากว่าตาแป๋ว
"งั้นก็ตามสองคนในห้องนี้ออกมาด้วยสิ..." ทึกกี้บอกหน้าตายพลางทำท่าว่าจะไม่ยอมทำตามที่ชินดงสั่ง
"พวกพี่ๆ เป็นคนทำเละก็ต้องเป็นคนเก็บสิ" หมีน้ยอยังคงดื้อเถียงอย่างไม่มีเกรงกลัว
"แต่พวกผมก็ไม่ได้ทำคนเดียวนี่นา...ยูชอนเองก็ทำเลอะเหมือนกัน แจก็ด้วย" หมียักษ์ยังคงเถียงอย่างไม่ลดละ
"แจก็กำลังเก็บของอยู่กับพวกพี่ฮีชอลนะ ส่วนยูชอนเดี๋ยวก็ออกมาเองแหละ" หมีน้อยเริ่มทำปากเชิดใส่อย่างไม่พอใจ
"แล้วเดี๋ยวน่ะมันเมื่อไรล่ะ...ดูท่าคงไม่ใช่เร็วๆ นี้หรอกมั้ง" หมียักษ์เองก็ไม่ยอมลดราวาศอกเช่นกัน
"ก็แล้วทำไมจะต้องมัวแต่รอยูชอนด้วยล่ะ ไปช่วยกันเก็บก่อนไม่ได้เหรอ" คราวนี้หมีน้อยทำแก้มป่องใส่อีกด้วย
"ไม่เป็นไรนะ...ถ้าเจ้าคังอินมันไม่ช่วยเดี๋ยวพี่ช่วยเอง ^ ^ " หัวหน้าวงเอสเจตรงรี่เข้าไปจับมือหมีน้อยด้วยความเร็วแสง
"อย่ามาทำเนียนเลยนะเฮียทึก! ถ้าจะช่วยก็ไปทำตอนนี้เลยสิ" หมีน้อยบอกอย่างหงุดหงิดพร้อมกับดึงมือตัวเองออกมา
"ผมไม่เกี่ยวขอตัวไปก่อนนะคร๊าบบ..." แล้วโลมาก็รบชิ่งหนีเข้าห้องในระหว่างที่ทุกคนกำลังวุ่นวาย
"อ๊า~ รอฉันด้วยสิจุนซู" ป๋าเกิงรีบตามไปด้วยอีกคนเมื่อเห็นสายตาของหนูหมี
"อันกยองนายน่ะตัวดีกลับมาเก็บกวาดเดี๋ยวนี้เลยนะ" ชินดงตะโกนเรียกคนที่กำลังหนีด้วยใบหน้ามู่มุ่ย
"โห่! ชินดงอ่า" ฮันกยองหันมาทำหน้าเหมือนสุนัขอ้อนเจ้านาย
"ไม่ต้องมาอ่าเลย" ชินดงยื่นคำขาดพลางทำปากยื่นใส่อย่างไม่พอใจ
"เดี๋ยวเค้าไปทำก็ได้นะชินดง..." ป๋าพยายามทำท่าออดอ้อนเต็มที่
"ห้ามเดี๋ยวจะทำก็ต้องทำเลยสิ" บอกเสร็จก็เดินหนีมาอีกทางเหมือนว่าจะไม่สนใจป๋าอีกแล้ว
"อย่าเพิ่งไปสิชินดง เค้าขอโต๊ดน้า~ " ฮันกยองทำตาปิ๊บๆ ใส่ในทันที
"เราไปทำด้วยกันเถอะนะ" พูดพลางจับแขนอีกคนไว้
"ชินดงมาทำกะเราดีกว่า ^ ^ " แล้วหมียักษ์ก็เข้ามากอดคอหนุ่มร่างอวบพลางส่งยิ้มเย้ยไปทางป๋าเกิง
"เฮ้ย! คังอินนายจะมาชิงตัดหน้าฉันแบบนี้ไม่ได้นะเฟ้ย" ป๋าทำสีหน้าไม่พอใจขึ้นมาทันทีพร้อมกับดึงชินดงเข้าหาตัวเอง
"ได้ไงอ่ะ...ผมไม่ยอมหรอกนะ!" พูดเสร็จคังอินก็คว้าตัวชินดงมาทางตนเองบ้าง
"โอ๊ย!!พอซักที!" แต่ชินดงก็สามารถสลัดทั้งสองผีลืมหลุมให้หลุดออกไปอย่างง่ายดาย
"ชินดงนายตัดสินใจไปเลยดีกว่าว่าจะเลือกใคร ระหว่างฉันกับคังอิน" ป๋ายื่นคำขาด
"ฉันเลือกชองมิน!!" ชินดงตอบใส่หน้าป๋าอย่างชัดถ้อยชัดคำ ทำเอาคนถูกตอกกลับมาหน้าเหวอในทันทีพูดอะไรไม่ออกสักคำ
"555+ สะใจชะมัดเลย 555x " หมียักษ์ส่งเสียงหัวเราะชอบใจออกมาเต็มที่
"ชินดงงง!! มาช่วยกันหน่อยเร็ว เรียววุคกับดองแฮชักจะทำให้มันเละหนักกว่าเดิมแล้ว" ชองมินวิ่งมาหน้าตั้งพลางคว้ามือชินดงไปอย่างง่ายดาย
"อืม..." ชินดงยอมเดินตามไปอย่างว่าง่าย ส่วนป๋ายังคงอึ้งและอื้อต่อไปไม่รับรู้สถานการณ์อะไรแล้ว
"ที่แท้พี่ชินดงก็ชอบพี่ชองมินหรอกเหรอเนี่ย" บอมน้อยกล่าวขึ้นท่าทางตื่นเต้น
"ท่าจะใช่มั้ง..." เฮียทึกจับคางตัวเองอย่างใช้ความคิดคาดเดา
"แล้วเฮียไม่สงสารป๋าเหรอ อุตส่าห์เล็งพี่ชินดงมาตั้งนาน" คิบอมหันไปถามด้วยสายตาสงสัย
"ใครจะสงสาร...สมน้ำหน้ามากกว่า" คังอินตอบแทนหัวหน้าวงในทันที
"นี่! สามคนนั้นน่ะ จะมัวยืนคุยกันอกีนานไหม" หมีน้อยที่ออกมาตามเหล่าผู้อู้งานเป็นรอบที่สองเอ่ยเรียกแบบขัดใจ
"จ้าๆ ไปแล้ว ^ ^ " แล้วทึกกี้ก็วิ่งตรงรี่ไปช่วยงานหมีน้อยด้วยความสมัครใจ
"พี่งอินอย่าลืมเก็บศพป๋าไปทิ้งถังขยะด้วยล่ะ" บอมน้อยบอกกับหมียักษ์ก่อนจะเดินตามทึกกี้ไปบ้าง
"เอ้! ป๋ายังมีชีวิตอยู่ไหม" กรงเล็บหมีโบกผ่าหน้าฮันกยองไปมาอย่างตั้งใจ แต่ก็ยังดูเหมือนว่าเฮียเกิงที่สิ้นชีพไปแล้วจะยากต่อการฟื้นคืนชีพ
"เน๊! บอมมี่..." คยูน้อยเอ่ยเรียกคิบอมด้วยน้ำเสียงน่รัก
"มีอะไรเหรอคยู" บอมน้อยหันมามองอย่างงงๆ
"นายคิดยังไงกะพี่อิรุเหรอ ^ ^ " รอยยิ้มแสนสดใสเช่นเดียวกับท่าทางนั้นแฝงไว้ด้วยความน่ากลัว
"ทำไมต้องคิดอะไรด้วยล่ะ" คิบอมทำท่าเหมือนกับไม่เข้าใจที่อีกฝ่ายพูด
"อ้าว...ก็บอมจูบกะพี่เค้าไปแล้วไม่ใช่เหรอไงไ คำพูดเหมือนบริสุทธิใสซื่อ แต่กลับจี้จุดตายอีกฝ่ายอย่างจัง
"อืม...นั่นสินะ แล้วฉันควรจะคิดอะไรดีล่ะคยู คิบอมทำท่าเหมือนกับกำลังนึกคิดก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปหาคยูฮยอนอย่างจงใจ
"มาแอบอู้คุยอะไรกันอยู่เหรอ ^ ^ " แล้วต่างดาวมิได้รับเชิญก็โผล่มาทางด้านหลังของสองหนุ่มน้อย
"งั้นฉันถามมั่งนะคยู แล้วทำไมนายถึงคอยหว่านเสน่ห์ใส่เฮียทึกตลอดเลยล่ะ ดูดิหลงจนหน้าเป็นปลาหมึกแล้วนะเนี่ย ^ ^ " พูดจบคิบอมก็เดินหนีทันที ปล่อยให้สองคนได้เผชิญหน้ากันเอง
"ป๋า...ถ้าป๋าไม่ฟื้นคืนชีพล่ะก็...ผมขอชินดงแล้วกันนะรับรองจะดูแลด๊งน้อยอย่างดี" คังอินเอ่ยพูดกับร่างที่ไม่ตอบสนองของป๋าเกิง แล้วสวิทต์ที่ถูกปิดมานานก็เปิดขึ้นเองโดยอัตโนมัติ
"ย๊ากกกกก!!!" แล้วขวดเปล่าที่อยู่ในมือเฮียเกิงก็ซัดเข้าที่พุงของคังอินอย่างจัง ก่อนจะรีบวิ่งไปหาชินดงด้วยความเร็วสุดๆ
"โอ๊ย...อูย...ฝากไว้ก่อนนะโอลาน" คังอินบอกก่อนจะลงไปนอนตายกับพื้น
****************************************************************
ยู้ฮู!! คนอ่านไปไหนกันหมดอ่ะ
อ่านจบกันแล้วรายงานตัวหน่อยสิ
เค้าว้าเหว่น้า ไม่มีใครสนใจเค้าเลย
ขอบคุณน้าที่ชอบคู่อิรุกับคิบอม
กำลังคิดอยู่เลยว่าคู่นี้จะดันขึ้นหรือเปล่า
ความจริงแล้ว เรื่องคู่ของเอสเจก็เพิ่งจะมาคิดได้กันตอนหลัง
แบบว่าอารมณ์มันเลยเถิดไปแล้ว เลยลงล็อคกันซะเฉย
ที่เห็นคู่มันแปลกๆ ก็อย่าไปคิดมากกันเลยนะ แบว่าหนุกหนาน ขำๆ กันไป
เพราะเรื่องอื่นแปลกกว่านี้อีก อุ๊บ! หลุดปาก
แฮ่...^ ^ แบบว่ามีโครงการไรนิดหน่อย
ส่วนใครที่ติดตาม Hero&Max ตอนนี้กำลังเริ่มทำใจกันได้แล้ว
และก็กำลังคิดพล็อตกันอยู่ อีกไม่นานเกินรอ
ถ้าว่างกันเมื่อไรก็จะรีบลงมือแต่งต่อกันทันที
แต่ว่ามันอาจจะไม่เร็วดังใจเท่าไรนัก
เพราะว่ากำลังใกล้เข้าช่วงสอบ ทำให้ต้องแบ่งเวลาไปอ่านหนังสือกันซะส่วนใหญ่
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้กันด้วยนะ ทุกๆ เรื่องเลย
รอบนี้บ่นซะยาวเลยแฮะคงจะเบื่อกันแล้ว
งั้นบายกันตรงนี้เลยนะ แล้วเจอกันตอนหน้า
พร้อมกับความสนุกๆ รอท่านอยู่ (อย่างกะประกาศหนังในโฆษณาเลยแฮะ - - )
ความคิดเห็น