คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #44 : ปลุก
"แจ! ลุกได้แล้ว ไปปลุกพวกนั้นกัน" หมีน้อยพยายามดึงแขนคนที่หลับอยู่ให้ลุกขึ้น
"อืม...ไปปลุกคนเดียวไม่ได้เหรอ..." แจจุงตอบกลับมาเสียงยานยาว
"ไม่เอา! แจต้องไปด้วย...ตื่นเดี๋ยวนี้เลยน้า!" พยายามออกแรงดึงเต็มที่
"ถ้าไม่ตื่น จะไม่ให้มายุ่งด้วยอีกเลย" หลังจากที่ดึงอีกฝ่ายไม่ขึ้นก็ปล่อยมือแล้วเปลี่ยนมาเป้นเท้าเอวขู่แทน
"ก็ได้ๆ ลุกก็ได้..." แม้จะไม่อยากตื่นก็ต้องจำใจลุกขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
สภาพห้องนั่งเล่นที่เกลื่อนไปด้วยของจิปาถะมากมาย(อย่าให้อธิบายเพราะมันเยอะเกิน - - ) เต็มไปหมดจนแทบไม่เหลือทางเดินเลย มีทั้งที่เป็นกลุ่มผ้าห่มกองอยู่หลายจุดเป็นหย่อมๆ ทั้งกองเล็กกองใหญ่และมันขยุ้มเป็นกองจนมองไม่เห็นว่ามีอะไรอยู่ด้านในบ้าง ยุนโฮที่ลากแจจุงมาด้วยเริ่มปฏิบัติการปลุกเหล่าบรรดาลูกลิงที่ยังหลับกันไม่ได้สติ
"ซีวอนตื่นได้แล้ว" เริ่มที่ร่างสูงซึ่งนอนอยู่ในห่อผ้าห่มหนาเป็นรายแรก
"อือ...เช้าแล้วเหรอ..." ซีวอนขย้ตาตื่นอย่างไม่ค่อยเต็มใจนักก่อนจะพยายามขยับลุกจากห่อผ้าห่มที่พันตัวเองอยุ่พลางเขย่าปลุกคนที่นอนในกองผ้าห่มเดียวกันให้ตื่นตาม
"เยซอง...ตื่นเถอะ" คนถูกปลุกพยายามหนีมือชายหนุ่มด้วยการมุดเข้าไปใต้ผ้าห่มจนปิดมิดตัว
"เฮ้อ~ ! ขี้เซาจริงเลย" ซีวอนพูดกับตัวเองก่อนจะดึงผ้าห่มออกให้เห็นคนที่มุดหนีเหมือนตัวตุ่นแล้วก้ก้มลงกระซิ้บเสียงนุ่มข้างใบหูเยซอง
"ตื่นได้แล้ว...ไม่งั้นนายโดนกินแน่...ซาลาเปา" เยซองหรี่ตามองดูหน้าซีวอน แต่ก้ยังไม่ยอมลุกขึ้นมา
"ขอนอนต่ออีกหน่อยไม่ได้เหรอ..." พยายามทำเสียงออดอ้อนทั้งที่ยังตื่นไม่เต็มตา
"งั้นก็ได้...ฉันจะได้นอนกอดนายโชว์พี่แจจุงกะพี่ยุนโฮซะเลย" และเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาซีวอนก็ดึงเยซองเข้ามากอดไว้แน่นอย่างรวดเร็ว
"อื๊อ...ไม่นอนแล้วก้ได้" พยายามดันตัวตัวออกพร้อมกับตีหน้ายุ่งใส่ แต่ซีวอนกลับยิ้มหน้าบานแถมยังไม่ยอมปล่อยให้ซาลาเปากลิ้งออกจากอ้อมกอดได้ง่ายๆอีกต่างหาก
"ปล่อยดิ! ฉันตื่นแล้วน้า" เยเย่ไม่ยอมพยายามดิ้นขลุกขลักทั้งที่แรงก็ยังไม่กลับมาเต็มที่
"ปล่อยก็ปล่อย..." ซีวอนยอมปล่อยเยซองก็จริงแต่ก็ขอหอมแก้มอีกฝ่ายก่อนจะรีบชิ่งหนีกันโดนฆาตรกรรม
"พี่ฮีชอลเช้าแล้ว" หมีน้อยเขย่าตัวฮีชอล 2-3 ทีเพื่อปลุกให้ตื่น ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมองก็เจอกับดวงตากลมโตของหมีน้อยก่อนจะหันเข้าหาคนที่ตัวเองกอดอยู่
"อืม...เดี๋ยวฉันปลุกเจ้าพวกที่นอนอยู่ตรงนี้เอง นายไปปลุกคนอื่นเถอะ" หมีน้อยพยักหน้าแล้วเดินเลี่ยงไป
"ฮยอคแจตื่นได้แล้วฉันเมื่อย" มือเรียวจับจมูกของคนที่อยู่ในอ้อมกอดโยกไปมา แต่ฮยอคแจก็ไม่ยอมลุกง่ายๆ กลับยิ่งซุกตัวเข้าหาอกแกร่งเหมือนกับจะแกล้งกัน
"นี่...ตื่นสักทีสิ" แม้จะเขย่าตัวแล้ว คนขี้เซาก็ยังไม่ยอมลุกง่ายๆ
"ไม่ตื่นดีๆ ใช่ไหม..." บอกเสียงกระซิบซึ่งฟังดูเซ็กซี่อยู่ไม่น้อย
"อื๊อ..." ฮยอคแจก็ยังคงไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น แถมยังยกมือขึ้นปิดหูตัวเองกันเสียงรบกวนอีกต่างหาก ฮีชอลยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะคอ่ยๆ สอดมือเข้าไปในเสื้อของคนในอ้อมกอด ฮยอคน้อยเบิกตาโพลงขึ้นมาทันทีก็เจอกับรอยยิ้มแสนเจ้าเล่ห์ของคนตรงหน้า จากนั้นจึงดีดตัวออกมาจากผ้าห่มอย่างรวดเร็ว แล้วก็รีบวิ่งหนีออกไปจากห้องนั่งเล่นทันที
"เฮ้! อีทึกลุกขึ้นมาเก็บของได้แล้ว" ฮีชอลหันไปเรียกทึกกี้ที่นอนอยู่ใกล้กันด้วยการตบแขนเข้าไปฉาดใหญ่อย่างหมั่นไส้
"โอ๊ย!! มันเจ็บน้า!!" ทึกกี้โวยวายจากใต้ก้อนผ้าห่มก่อนจะดึงหมอนข้างมีชีวิตข้างตัวมากอดให้แน่นขึ้นกว่าเดิม แต่ก็ได้แป๊บเดียวเพราะผู้เป็นหมอนข้างเริ่มรู้สึกตัวแล้ว
"นี่!! มากอดผมตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย!" คยูน้อยดิ้นเด้งออกจากอ้อมแขนของลีดเดอร์วงเอสเจพลางจ้องหน้าคนที่นอนกอดตัวเองมาทั้งคืนเขม็ง
"โอ๋ๆ...ไม่ต้องกลัวหรอกน่าเดี๋ยวเฮียรับผิดชอบทุกอย่างเอง" ทึกกี้ที่โดนคยูน้อยพยศใส่จนต้องตื่นเต็มตาเอ่ยบอกพร้อมยิ้มกว้าง
"รับผิดชอบตัวเองให้ได้ก่อนเถอะ" คยูน้อยแลบลิ้นใส่พลางปาหมอนใกล้มือเข้าหน้าทึกกี้เต็มๆ แบบไม่มีพลาด
"ถ้ามีคราวหน้าจะปาด้วยมีดเลยคอยดู" บอกจบคยูฮยอนก็ลุกเดินออกมาจากตรงนั้นทันที
"เฮอะ...คราวหน้าทำให้ไม่มีแม้แต่แรงลุกมาปามีดซะก็สิ้นเรื่อง" เฮียทึกยกยิ้มมุมปากพลางมองตามคยูน้อยไปด้วยสายตาแวววาว
ร่างสูงที่ขยับพลิกตัวพร้อมกับมือเรียวที่ยกขึ้นหวังจะได้กอดใครอีกคน แต่กลับเจอเพียงความว่างเปล่า มือเรียวเริ่มควานหาตามผืนผ้าปูที่นอน ก่อนจะลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างเต็มตา
"พี่ยูชอน!" ชางมินเด้งตัวขึ้นมาจากเตียงทันที ก่อนจะรีบออกไปจากห้องนอนตรงไปยังห้องนั่งเล่นอย่างรวดเร็ว
"พี่ยูชอน!!" ชางมินตะโกนลั่นห้องนั่งเล่น
"...อือ...หนวกหูชะมัดเลยอ่ะ..." ชินดงบ่นขึ้นพลางซุกตัวเข้าหาอีกคนที่นอนอยู่ใกล้กัน ซึ่งร่างนั้นก็ตอบสนองด้วยอ้อมแขนโอบกอดคนที่ดิ้นเข้ามาหา
"โอ๊ย! ใครตะโกนอะไรแต่เช้าเลยเนี่ย" ฮันกยองที่ตื่นขึ้นมาพร้อมกับขวดน้ำผลไม้(ขม)ในอ้อมกอดลุกขึ้นนั่ง แล้วกวาดสายตาไปรอบบริเวณห้องนั่งเล่นก็ต้องรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาเมื่อเจอกับภาพต้องห้าม ก่อนจะลุกไปยังเป้าหมายที่ทำให้อารมณ์คุกรุ่น
"เฮ้ย!คังอิน! แกบังอาจนักนะ" ป๋าเตะก้นคังอินที่นอนตะแคงอยู่แล้วรีบถอยออกมาตั้งหลักอย่างรวดเร็ว
"ใครเตะฟะ!! " แล้วหมียักษ์ที่โดนกระทบกระเทือนทางร่างกายก็ลุกขึ้นมาดวยวายเสียงลั่นทำให้อีกคนที่นอนกอดกันอยู่ต้องตื่นขึ้นมาด้วย
"อะไรกันเหรอ..." ชินดงยังไม่ตื่นเต็มตามองซ้ายมองขวาอย่างงัวเงีย
"แก! คังอิน! บังอาจมายุ่งกับด่งด๊งของฉัน" เฮียเกิงใช้ขวดที่กอดมาทั้งคืนชี้หน้าคังอิน
"แล้วไงอ่ะ...ป๋ามีปัญหานักก็เข้ามาเคลียร์เลยสิ!" คังอินพูดพลางมองหน้าเฮียเกิงอย่างท้าทาย ก่อนจะดึงชินดงเข้ามาโอบไว้หยามกันต่อหน้าต่อตา
"อ๊ะ! นั่น...ที่คอชินดงมีรอยอะไรแดงๆ ด้วยอ่ะ" แจจุงชี้ไปยังจุดเกิดเหตุพร้อมกับการจุดชนวน
"เออ...จริงด้วย...แถมมีตั้งหลายรอยแน่ะ" เฮียทึกช่วยเสริมอย่างแข็งขัน
"คังอิน!! แกทำอะไรด่งด๊งของฉันวะ" ป๋าเกิงโวยวายขึ้นมาทันที โดยที่แจจุงนั่งยองๆ มองดูอยู่ห่างๆ
"...เหอะ...เหอะ..." คังอินเพียงแต่หัวเราะหน้าตายให้ทุกคน ส่วนชินดงนั้นหลับแพะไหล่หมียักษ์ไปเรียบร้อยแล้ว
"โอว้! ไม่นะด่งด๊งของฉ๊าน" แล้วป๋าก็วิ่งเข้าไปหาชินดงในทันที แต่ติดตรงที่กรงเล็บหมีตะปบหน้าป๋าไว้ก่อน
"มะกี้...ป๋าเป็นคนเตะผมใช่ไหมกั๊บ ^=^ " แต่ป๋าก็ไม่ยอมให้กรงเล็บหมีตะปบหน้าตัวไว้ฝ่ายเดียวหรอก อาวุธที่ยังอยู่ในมือก็พุ่งเข้าตรงไปที่พุงหมียักษ์บ้าง
"ช่าย!! ฉันเตะเอง มีปัญหาไรมะ ก็แกอยากมายุ่งกับด๊งของฉันเองนี่"
"ง้าน...ก็เตรียมตัวลงหลุมเถอะป๋า! " พลันหมียักษ์ลุกพรวดเพื่อไล่ฆาตรกรรมเฮียเกิงในทันที
"เฮียทึกงานนี้ใครชนะ" แจจุงจุงที่นั่งยองๆ อยู่เอ่ยถามขึ้น
"คนที่เหลือรอดน่ะสิ...ถามได้..." เฮียทึกตอบแบบกวนประสาทพอประมาณรับอรุณก่อนจะหันไปสนใจหนุ่มร่างสูงแทน
"ชางมิน!! ยูชอนหายเหรอ!! "
"ใช่! พี่เห็นหรือเปล่า"
"จำได้ลางๆ ว่ายูชอนออกมานั่งกินน้ำผลไม้ต่อกะพวกแจจุงไม่ใช่เหรอ" แล้ทึกกี้ก็โยนระเบิดใส่คนข้างๆ
"เฮ้ย!! แต่ฉันเอาไปส่งที่ห้องนายแล้วนี่ ไม่เชื่อลองถามป๋าดูดิ" แจจุงส่งสายตาไปยังคนที่วิ่งเล่นรอบห้องอยู่กับคังอิน
"ชางมิน! " หมีน้อยกวักมือเรียกร่างสูงให้ไปยังกองผ้าใหญ่ใจกลางห้อง
"ชางมิน ฉันคิดว่ายูชอนนาจะอยู่ในนี้นะ" หมีน้อยชี้มือไปที่กลุ่มก้อนผ้าอย่างตื่นเต้น ชางมินจึงจัดการเปิดผ้าห่มผืนใหญ่ออกดูก็พบกับ...ชิ้นนอกคือชองมินที่ใช้ทั้งมือและขาก่ายดองแฮเอาไว้ ส่วนดองแฮก็อยู่ในสภาพไม่ต่างกันนัก ลึกเข้าไปนิดก็เป็นเรียววุคที่นอนอยู่ภายใต้แขนของทั้งสองเกลอ โดยมีกระต่ายน้อยนอนขดอยู่ภายในอ้อมกอดของเรียววุคน่ะเอง คนมองแทบจะเลือดขึ้นหน้าในทันทีกับสภาพของคนรัก
"จะเอาไงดีล่ะชางมิน" ยุนโฮหันมาถามตาแป๋ว
"พวกพี่ๆ มาช่วยแงะเอาสามคนนี้ออกให้หน่อยสิ" ชางมินหันไปบอกกับทึกกี้และแจจุงหน้าตาย
"รายว้า...ใช้แรงงานกันนี่นา" ถึงจะพูดเหมือนไม่อยากช่วยแต่เฮียทึก็ลากแงะดองแฮออกมาตามสั่ง ส่วนแจจุงก็มาช่วยดึงเอาชองมินออกไป
"ส่วนที่เหลือจัดการเอาเองนะพวก" แจจุงบอกกล่าว จากนั้นชางมินก็จัดการแยกเอาเรียววุคออกจากยูชอนพร้อมกับปลุกให้ร่างบางตื่นขึ้นมา
"พี่ยูชอน" เอ่ยเรียกร่างบางสีหน้านิ่ง ส่วนเรียววุคที่โดนแยกออกก็กลิ้งจากไปอย่างไร้ทิศทาง
"...อือ...ชางมินเหรอ..." ยูชอนขยี้ตาด้วยท่าทางงัวเงียพลางยกยิ้มไม่เต็มตื่น
"ไปอาบน้ำได้แล้วครับ" ชามินพูดบอกเสียงนิ่ง ร่างบางหัวโยกไปเยกมาอย่างไม่สมดุลย์ก่อนจะพูดเหมือนตัวเองยังละเมออยู่
"อาบให้หน่อยสิ..." ชางมินไม่พูดตอบอะไรก็อุ้มยูชอนออกไปจากห้องนั่งเล่นทันที
"อืม...เช้าแล้วเหรอเนี่ย..." อิรุขยับตัวพลิกหนีแสงสว่างที่เริ่มส่องเข้ามาจากด้านนอกมากขึ้นเรื่อยๆ
"...อย่าหนีนะ...เจ้าวายร้าย..." มือเรียวของใครอีกคนคว้าจับเสื้อของอิรุเอาไว้
"ห๊ะ..." อิรุหันมองกลับมายังเสียงเรียกและมือที่คว้าจับเสื้อของอิรุไว้
"หึ...อีกแก้วดิ กำลังอร่อยเลย..." เสียเละเมอพร้อมกับการซุกตัวเข้าหาชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว
"โอ้!! ฉากเด็ดสุดๆ เลยนะเนี่ย!" โลมาที่ไม่รู้ตื่นมาเมื่อไรตอนนี้กำลังส่องกล้องใส่อิรุเต็มที่
"เฮ้ย!! ทำไม..." ทึกกี้เดินเข้ามาหาจุนซูก็ต้องอ้าปากค้างอึงตะลึงในสิ่งที่เห็น แสงแฟลตจากกล้องดิจิตอลที่อยู่ในมือดองแฮกำลังสาดกระทบไปที่เหยื่อรายสุดท้ายของการตื่นนอนในวันนี้
"ถ่ายเข้าๆ!!" ชองมินกับเรียววุคช่วยกันตะโกนเป็นลูกคู่ ดองแฮจึงเคลื่อนที่ถ่ายรูปในหลายอริยาบถของตัวเอง(แบบที่มยองซูทำในแฮปปี้ทูเกทเทอร์ ประมาณนั้นน่ะ)
"อะไรของพวกนาย!! หยุดเลยนะ!!" อิรุที่มึนแสงแฟลตและฤทธิ์น้ำผลไม้อยู่ด้วยพยายามส่งเสียงห้ามปราม แต่ก็ถูกคิบอมคืบคลานไปบนตัวเพระากำลังละเมอถึงอะไรสักอย่าง
"เฮ้ๆ!! ทำอะไรน้องของพวกเราก็รับผิดชอบด้วยล่ะ..." ฮันกยองที่ยังคงวิ่งแข่งอยู่กับคังอินตะโกนบอก
"ช่ายๆ!! รับผิดชอบซะ!!" คังอินเองก็ประสานเป็นลูกคอด้วยอีกคน
"มันไม่ใช่นะ...เฮ้!! นายน่ะตื่นสิ" อิรุบรีบรั้งไหล่คิบอมไว้แก็ออกแรงเขย่าเล็กน้อย เพื่อปลุกให้ตื่น
"อ๊า! คิบอมกำลังจะถูกทำมิดีมิร้าย" ชองมินโวยวายขึ้น
"อย่างนี้ต้องไปฟ้องเฮียซิน" พูดจบเรียววุคก็วิ่งนำออกไปทันทีโดยมีชองมินวิ่งตาม ส่วนฟิวชั่นคนสุดท้ายอย่างดองแฮก็ยังคงสนุกอยู่กับการเก็บรูป
"ฉันไม่คิดว่านายจะเป็นอย่างนี้เลยนะ...อิรุ" เฮียทึกบอกพลางส่ายหน้าไปมาอย่างผิดหวัง(ซะเมื่อไร)
"บอกแล้วไงว่ามันไม่ใช่น่ะ..." อิรุที่หมดหนทางหนีพ้นเงื้อมือมารทั้งหลายทำหน้าเหมือนโลกจะแตก
"อ๊า...อย่าทำอะไรผมเลยน้า..." คิบอมทำท่าดิ้นไปมาเหมือนกับถูกทำร้าย
"อิรุ...นายเสร็จฮีชอลแน่" แจจุงทำหน้าชั่วร้ายขึ้นมาทันที
"ถึงเพิ่งพบกันไม่นานผมก็จะจดจำพี่เอาไว้นะครับ" จุนซูเอ่ยขึ้นจากทางด้านหลังกล้องโบซูของตัวเอง
"อิรุ! นายทำอะไรน้องชายฉัน!!" ฮีชอลที่เพิ่งโผล่เข้ามาได้ตรงไปกระชากคอเสื้อของอิรุในทันทีด้วยสีหน้าไม่พอใจเป็นอย่างมาก
"ฉันไม่ได้ทำ..." อิรุยอมให้อีกฝ่ายกระทำโดยไม่คิดจะตอบโต้อะไรด้วยใบหน้าตายด้าน
"ก็เห็นๆ กันอยู่อย่ามาปฏิเสธหน่อยเลย" ฮีชอลมองดูสภาพคิบอมี่เสื้อผ้าหลุดรุ่ยไม่เรียบร้อย แล้วกลับมาจ้องหน้าอิรุ
"ทำไมนายไม่ลองถามน้องนายเองบ้างล่ะ" อิรุบอกเสียงหมดอาลัยตายอยากในชีวิต ไม่ต้องรอให้ใครปลุกคิบอมก็ยอมตื่นขึ้นมาเสียที
"มีอะไรกันเหรอครับ" คิบอมมองทุกคนตาแป๋ว
"มีสิ...พวกเรากำลังจะให้อิรุรับผิดชอบนายอยู่ไง" เฮียทึกแจกแจงพร้อมรอยยิ้มสนุกสนาน
"รับผิดชอบอะไรเหรอ" คิบอมขมวดคิ้วถามกลับอย่างงงๆ
"ก็ดูสภาพตัวเองสิ" ฮีชอลบอกเสียงขรึม คิบอมจึงลองมองสำรวจตัวเองดู
"อ๊ะ! นี่คุณอิรุ คุณทำอะไรผมเนี่ย! " คิบอมกระเถิบตัวถอยนีออกมาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับนั่งกอดเข่าตัวเองอย่างเศร้าๆ
"ฉันแอบลักหลับนายมั้ง..." อิรุประชดคืนโดยลืมคิดถึงผลที่ตามมา
"น่านไง! ชัดๆ เลยแหละ" แจจุงเอ่ยขึ้นหน้าตาย
"บันทึกเสียงเก็บหลักฐานเรียบร้อย" ชองมินทำท่ากดปุ่มโทรศัพท์มือถือ
"โอ๊ย!! ฉันอยากตายจริงๆ..." อิรุบอกก่อนจะยกมือขึ้นกุมขมับตัวเอง ส่วนคิบอมก็เริ่มทำท่าสะอึกสะอื้นขึ้นมาทีละน้อย
"ตกลงนายจะเอายังไงอิรุ" ฮีชอลถามเสียงแข็ง
"...แล้วแต่นายเลย...อยากจะต้มยำทำแกงอะไรก็เชิญ..." อิรุเอ่ยบอกเสียงแห้งพลางหลับตาลงอย่างปลงตก
"คุณต้องรับผิดชอบผมนะ...ฮึก..." คิบอมร้องไห้พร้อมกับเกาะแขนอิรุไปด้วย
"...เอ่อ...คือ...เรื่องนั้น..." อิรุมีท่าทีเหมือนจะไม่อยากให้เรืองมันลงเอยด้วยความเข้าใจผิด
"นายคิดจะได้แล้วทิ้งเหรอ...อิรุ" เฮียทึกอดอกจ้องหน้าอิรุอย่างบีบบังคับสุดๆ
"นายยังมีความเป็นสุภาพบุรุษอยู่หรือเปล่า" ฮีชอลจ้องตาเขม็งไม่ยอมให้อีกฝ่ายได้ปฏิเสธง่ายๆ
"ฉันขอยื่นอุทรณ์ได้ไหมเนี่ย..." อิรุอยากจะร้องไห้ออกมาเหลือเกิน แต่ติดที่ว่าตามันไม่ยอมไหลซะอย่างงั้น
"ฮือ..." คิบอมยิ้งร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิม ใบหน้าซุกอยู่กับเข่าตัวสั่นไหวให้เห็น
"โอเค... ฉันรับผิดชอบก็ได้..." อิรุบอกพลางวางมือลงบนศรีษะของคิบอมเป็นเชิงปลอบให้หยุดร้องไห้สักที
"...หึ....555+ ^0^ " คิบอมเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับหัวเราะขำแล้วชี้มือไปที่หน้าอิรุ
"แบร่! คุณโดนหลอกแล้ว" แล้วคิบอมก็แลบลิ้นปลิ้นตาออกมาอย่างทะเล้น
"อะไรกันคิบอมเฉลยง่ายไปแล้วนะ...ยังไม่หนำใจเลย" เฮียทึกบอกออกมาพลางทำหน้าหมดอารมณ์สนุก
"โธ่! เฮียทึก สงสารคุณอิรุเขาน่ะ" คิบอมตอบออกมาหน้าตาเฉย ส่วนฮีชอบก็เดินหนีออกไปอย่างเซ็งๆ
"เอ่อ...พี่อิรุเป็นไรไปเปล่าอ่ะ" จุนซูถามขึ้นเมื่อเห็นว่าอิรุนั่งนิ่งเหมือนกลายเป็นรูปปั้นไปแล้ว
"เฮ้! คุณอิรุ...นี่ๆ! ช็อคตายไปแล้วเหรอ" คิบอมโบกมือไปมาตรงหน้าอิรุ ก่อนจะค่อยๆ โน้มหน้าเข้าไปมองใกล้ๆ แต่ชายหนุ่มร่างสูงกลับดึงคนตรงหน้าเข้ามาจูบพร้อมกับสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากของคิบอมควานหาความหวานที่อยู่ภายในโดยไม่คิดจะให้อีกคนได้ตั้งตัว
"อื๊อ! เฮียทึกช่วยด้วย!" คิบอมรีบผลักอิรุออกแล้วตะโกนเรียกลีดเดอร์วงเอสเจ
"นาย!!" ทึกกี้แทบจะชกอิรุที่ไม่คิดจะต่อต้านแต่อย่างใด ชายหนุ่มร่างสูงมองคนที่จะชกตนด้วยสายตาเฉยเมย
"ถือว่าเอาคืนเรื่องเมื่อกี้ก็แล้วกัน" พูดบอกแล้วอิรุก็ลุกเดินออกมาจากห้องนั่งเล่นในทันที แต่คิบอมกลับรีบวิ่งตามอิรุไปโดยเร็วด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะออกแรงผลักหลังของร่างสูงเต็มแรงด้วยความหมั่นไส้
"ไอ้คนฉวยโอกาส!!"
"................." อิรุไม่ได้พูดโต้ตอบอะไรกับคำว่าของคิบอม ชายหนุ่มเพียงหลบใบหน้าแดงจัดไปจนถึงหูให้พ้นสายตาอีกฝ่ายเท่านั้น
"คิดจะมาทำกันแบบนี้แล้วก็หนีไปหรือไง" คิบอมเท้าเอวมองพร้อมกับทำหน้ายู่
"แล้วอยากให้ทำมากกว่านั้นเหรอ..." อิรุแล้งถามกลับทั้งที่ยังปรับสีหน้าตัวเองไม่ได้
"กล้าเหรอ...พวกพี่ๆ ฉันไม่ปล่อยนายไปแน่" คิบอมทำหน้าท้าทายไม่กลัวเกรง
"...ฉันขอโทษก็ได้...พอใจหรือยัง" อิรุยอมหันกลับมามองคิบอมหลังจากสงบอารมณ์ได้แล้ว
"ยอมง่ายจังแฮะ... ไม่สนุกเลยไปดีกว่า" พูดจบก็หันหลังเดินกลับเข้าไปในห้องนั่งเล่นอีกครั้ง แต่อิรุก็รั้งคอเสื้อคิบอมเอาไว้ก่อน
"นี่...เดี๋ยวสิ..."
"อะไรอีกล่ะ" คิบอมหันมาทำหน้าตายใส่
"ฉันชอบนายเข้าแล้วล่ะ..." อิรุกระซิบเข้าที่ข้างใบหูของคิบอมพร้อมกับคว้าเอวอีกฝ่ายไว้ด้วย
"อึ๋ย!! ไม่เอาหรอก ไม่ต้องมาชอบผมเลยนะ ผมน่ะมีภาระกิจอันใหญ๋หลวงต้องทำ เพราะฉะนั้นก็ทางใครทางมันเถอะนะ ไม่ต้องมาเจอกันอีกเลยยิ่งดี" คิบอมร่ายยาวออกมาด้วยความตื่นเต้นที่อยู่ๆ คนตรงหน้าก็บอกชอบตัวเองซะได้
"ก็แค่อยากให้รับรู้เอาไว้น่ะ...ยังไงเราคงไม่ได้เจอกันบ่อยๆอยู่แล้ว" อิรุพูดพลางเกยคางลงบนไหล่ร่างบาง
"อะ...อืม...ก็รู้แล้ว เพราะฉะนั้นก็ปล่อยได้แล้ว..." เอ่ยขึ้นเสียงเบาไม่รู้ทำไมพอได้ยินอย่างนี้ก็รู้สึกใจหวิวขึ้นมาเสียดื้อๆ
"เมื่อกี้ขอโทษนะ...พอดีพี่โกรธที่โดนแกล้งน่ะเลยฉุนขาดไปนิด..." ก่อนจะปล่อยก็จูบเบาบางลงบนแก้มนุ่มอย่างอ่อนโยน
"...ขอตัวไปช่วยพวกพี่ๆ เขาเก็บของก่อนนะ" พูดจบก็รีบวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว ไม่อยากให้อีกฝ่ายได้เห็นใบหน้าที่แดงเข้มจนเห็นได้ชัด และเสียงหัวใจที่ดังขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อ
"แล้วจะแวะมาหาถ้ามีเวลานะ...คิบอม" อิรุตะโกนไล่หลังร่างบางไปก่อนจะอมยิ้มอย่างมีความสุขแล้วก้าวขึ้นรถของตัวเอง
"...อะไรกันเนี่ย...สานต่อความสัมพันธ์...กันซะด้วย..." ฮันกยองที่เพิ่งเลิกวิ่งแซวคิบอมไปพร้อมกับอาการเหนื่อยหอบ
"เออ...แล้วพวกเราวิ่งกันทำไมเหรอป๋า..." คังอินที่หอบไม่แพ้กันเอ่ยถามเฮียเกิง
"นั่นดิ...วิ่งทำไม..." และดูเหมือนว่าทั้งสองจะเหนื่อยเกินไปหรือด้วยเหตุใดไม่ทราบได้ทำให้ลืมเหตุผลสำคัญที่วิ่งไล่กวดกันในตอนแรกไปแล้ว
"คิบอม...นายก้อย่าไปสนใจพี่อิรุเขาเลยนะรายนั้นน่ะเขาก็พูดอะไรเรื่อยเปื่อยไปงั้นแหละ" เนื่องด้วยจุนซูได้ยินประโยคที่อิรุตะโกนไล่หลังคิบอมมาเท่านั้น จึงพูดเตือนตามควาวมเข้าใจของตัวเอง
"อืม...ไม่ยุ่งหรอกคนแบบนั้นน่ะ..." ตอบกลับมาเสียงเบา แต่ก็ทำทีเป็นไม่ได้สนใจอะไรจริงๆ
"ใช่ๆ...เมื่อคืนยังละเมอหาอายูมีอยู่เลย 555+" เฮียทึกเองก็นินทาคนที่ไปแล้วอย่างสนุกปาก คิบอมได้ยินก็เดินหนีไปทางอื่นทันที
"เฮ้ๆ! น้องเฮียอ่ะท่าทางจะมีความรักเข้าให้ซะแล้วนะ"" แจจุงพูดขึ้นเมื่อเห็นอาการของคิบอม
"ไม่ใช่หรอกน่า...นายเข้าใจผิดแล้วแจจุง" ทึกกี้ทำหน้าไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
"ยอมรับความจริงซะดีกว่าน่า...ชัวร์เลยว่าอิรุต้องแวะเวียนไปที่คอนดดของซูจูบ่อยๆ แน่" แจจุงยกยิ้มอย่างสุขใจ
"ว่าเข้าไปนั่น...ถ้าเกิดไปจริงๆ ได้ถุกเฮยซินฆ่าหมกคอนโดแหงเลย" คังอินเอ่ยบอกออกมาพลางทำหน้ากลุ้มแทน
"เหอะๆ...คิดแล้วสยองว่ะ" เฮียเกิงหัวเราะแห้งเมื่อนึกภาพตาม
********************************************************************
การปลุกจบลงแล้ว แต่ความรั่วยังไม่หมดนะจ๊ะ
ชื่อตอนต่อไป(อยากบอกล่วงหน้า)...ยอม?
คิดกันเอาเองแล้วกันว่าหมายถึงอะไร
ทิ้งระเบิดเอาไว้แล้วเราก็จากไป โฮะ โฮะ โฮะ ^0^
ฟิ้ว!! รีบวิ่งจากไปอย่างรวดเร็วก่อนจะโดนยำ
ความคิดเห็น