คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #42 : น้ำ? 100%
"พี่ยูชอนครับ..." มือเรียวเขย่าตัวคนที่ยังหลับอยู่เบาๆ ร่างบางส่งเสียงครางในลำคอพลางซุกตัวเข้าไปใต้ผ้าห่มหนาจนมันกลายเป็นก้อนกลมใหญ่ขยุกขยิกได้ ร่างสูงเผยยิ้มออกมาก่อนจะเข้าไปทิ้งน้ำหนักลงบนกองผ้าห่ม แล้วเปิดผ้าหนาออกมองดูใบหน้าของยูชอน
"ถ้าพี่ไม่ยอมตื่นตอนนี้ล่ะก็ ผมไม่รับประกันความปลอดภัยนะ" ชางมินโน้มหน้าเข้าไปจนจมูกชิดกัน
"อืม...มันหนักนะ...อย่าสิ..." เสียงงัวเงียเอ่ยว่าทั้งที่คนพูดนั้นยังไม่ลืมตาขึ้นมาเลยด้วยซ้ำไป
"ไม่ยอมลุกขึ้นมาดีๆ ใช่ไหม" ชางมินทำเสียงเจ้าเล่ห์ จากนั้นก็สอดมือเข้าไปใต้ผ้าห่มหนา
"อ๊ะ!! แบบนี้มันจั๊กจี้นะชางมิน!!" ดวงตาใสลืมเปิดเต็มที่เมื่อถูกแกล้ง ร่างบางดิ้นรนหนีทันที แต่ชายหนุ่มยังคงไม่ยอมหยุดง่ายๆ มือเรียวจี๋เอวต่อไป
"หยุดน้า!! ถ้าไม่หยุดเค้าโกรธจริงๆ น้า!" ยูชอนพยายามส่งเสียงออกมาอย่างยากลำบากเพราะกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่
"หึ..." ชางมินขำในท่าทีของคนตรงหน้า จากนั้นก็รีบก้มลงขโมยจูบอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว
"ถ้าอย่างนั้นก็รีบลุกได้แล้ว ไปกินข้าวกัน"
"ไม่กิน...ไม่หิว" ทั้งซุ่มเสียงและสีหน้าออกอาการงอนเต็มพิกัดไปซะแล้ว แก้มขาวอมลมไว้จนพองป่องก่อนจะเชิดใส่ร่างสูงทีหนึ่งและสะบัดหนี
"จะให้ผมป้อนให้ไหมล่ะ" ชางมินจ้องหน้าคนที่นอนอยู่ใต้ร่างพลางยกยิ้มเจ้าเล่ห์
"ก็บอกว่าไม่กินไง ฟังไม่รู้เรื่องหรือไงนะ" ร่างบางค้อนใส่อีกหนพร้อมพยายามออกห่างจากชางมินให้ได้
"ไม่กินไม่ได้นะ เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก" ลองทำเสียงเข้มเพื่อข่มอีกฝ่าย ทั้งยังตีหน้านิ่งลง
"ดีสิ...ไม่สบายก็ดีเหมือนกัน" ยูชอนทำหน้าท้าทายร่างสูงอย่างไม่กลัวเกรง แถมยังแลบลิ้นใส่อย่างหมั่นไส้อีกต่างหาก
"ก็ดี ถ้าพี่ไม่ไปกินข้าวตอนนี้ล่ะก็ ผมจะกินพี่ก่อนเลยแล้วกัน...เพราะผมน่ะหิวแล้ว" พูดจบก็ดึงผ้าห่มออกจากร่างบาง แล้วเริ่มหยอกล้อกับซอกคอขาวอย่างรวดเร็ว
"อื๊อ...ไม่นะ..." ร่างบางเผลอครางออกมาจากนั้นก็รีบดันไหล่ของคนบนร่างออกห่างตัวเอง
"แล้วจะยอมไปกินข้าวดีๆ หรือยังล่ะครับ" ถึงจะเอ่ยถามแต่ก็ยังคลอเคลียอยู่กับไหล่ขาวเนียน
"ไม่...หยุดนะ!" ยืนยันอย่างดื้อดึงไม่ยอมแพ้ ยูชอนออกแรงดิ้นขลุกขลักไปมาไม่ลดละ ชายหนุ่มยิ้มได้ใจก่อนจะสอดมือล้วงเข้าไปใต้เสื้อตัวโคล่งเพื่อแกล้งอีกฝ่าย
"อ๊ะ!!...อย่า..." ริมฝีปากอวบอิ่มปล่อยเสียงครางหวานให้ได้ยิน ใบหน้าขาวเนียนเริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อ แล้วเสื้อของยูชอนก็ถูกเลิกขึ้นอย่างจงใจตามมาด้วยปลายลิ้นร้อนที่เริ่มลากไล้อยู่บนแผงอก
"ถ้าไม่หยุด..อ่ะ...ฉันจะไม่พูดกับชางมินอีกเลยนะ" ยูชอนสะดุ้งสุดตัวเมื่อถูกสัมผัสโลมไล้จากร่างสูง
"งั้น...เดี๋ยวผมจะทำให้พี่พูดเอง" พูดจบก็แกล้งแตะลิ้นลงไปให้อีกฝ่ายตกใจเล่นอีกครั้ง
"ชางมิน...หยุดเถอะ ขอร้องล่ะ..." ร่างบางเริ่มร้องไห้ออกมา น้ำตาใสไหลไปตามแก้มขาวเนียนสีแดงจัดเรื่อยไปจนถึงซอกคอขาวชวนมอง
"โอ๋ๆ ไม่แกล้งแล้ว อย่าร้องนะครับคนดี" ชางมินหอมแก้มนุ่มพลางลูบหัวไปด้วย
"ไปกินข้าวกัน" ร่างสูงลุกขึ้นนั่งข้างๆ แล้วยื่นมือไปให้อีกฝ่ายจับ ร่างบางมองมือที่ยื่นมาก่อนจะเมินใส่เพราะความขัดเคือง มือเรียวขยุ้มคอเสื้อเชิ๊ตเอาไว้แน่นปกปิดจากสายตาคนตัวสูง
"อย่าดื้อสิ โตแล้วนะ" ไม่พูดเปล่ายังยีหัวคนตรงหน้าเล่นอีกต่างหาก
"หรืออยากจะให้ผมต่อ" ชางมินยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ อย่างเจ้าเล่ห์ ยูชอนเงียบกริบเม้มปากแน่นแล้วก็ก้าวลงจากเตียงโดยไม่สนใจร่างสูงแม้แต่น้อย
"อย่างอนสิครับ" ว่าแล้วก็เข้าไปสวมกอดจากทางด้านหลังร่างบาง แต่ยูชอนกลับดิ้นขืนตัวออกในทันทีก่อนจะก้าวจ้ำไปยังประห้องโดยเร็ว แต่มือหนาก็คว้าเอวบางเข้ามากอดไว้อีกครั้ง
"เราจะคุยกันดีๆ สักครั้งไม่ได้เหรอ" เอ่ยถามเสียงนิ่ง
"รู้ไหมว่าการที่ผมต้องห่างกับพี่ไปหัวใจมันไม่เป็นสุขเลย เวลาที่ไม่รู้ว่าพี่ต้องเผชิญกับอะไรบ้างมันทำให้ผมแทบคลั่ง แทบจะเป็นบ้าอยู่แล้ว" ใบหน้าซุกลงกับไหล่สวย
"แต่พอตอนนี้ก็จะหนีผมไปอีแล้วเรอก"
"หนีสิ...เพราะฉันไม่อยากอยู่กับคนบ้าหรอกนะ" มือเรียวพยายามปาดเช็ดหยดน้ำตาของตัวเองออกให้หมดแต่คงทำได้ยาเนื่องด้วยมันไหลลงมาไม่ยอมหยุด
"แต่ถึงพี่จะวิ่งหนีผมไปไกลสักแค่ไหน คราวนี้ผมจะไม่ยอมมองอยู่เฉยๆ ให้พี่จากไปอีกแล้ว" น้ำเสียงที่เอ่ยบอกแสดงถึงความจริงจัง
"...จริงเหรอ..พูดจริงๆ นะ" ยูชอนหันหน้ากลับมามองชางมิน ดวงตาใสเอ่อคลอไปด้วยน้ำตาพอโตขึ้นเล็กน้อย
"จริงสิ...ก็พี่ทำให้ผมรักมากซะขนาดนี้แล้ว...เรื่องอะไรผมจะยอมปล่อยพี่ไปง่ายๆ ล่ะ" มือเรียวบีบจมูกอีกฝ่ายเล่นเบาๆ พร้อมกับยิ้มออกมาอย่างจริงใจ
"ฉันก็รักชางมิน...รักมากๆ เลยด้วย...รักจนกลัวว่าถ้าขาดชางมินไปฉันคงอยู่ไม่ได้" ร่างบางโอบแขนรอบคอชายหนุ่มร่างสูงพลางดึงคนตรงหน้าเข้ามากอดไว้แน่น
"ผมก็เหมือนกัน...ตอนนี้ที่ผมมีชีวิตอยู่ได้ก็เพราะพี่คนเดียวเท่านั้น...ถ้าหากวันใดที่ผมต้องขาดพี่ไปผมก็คงจะขาดใจตามไปด้วย" ชางมินสื่อผ่านความอบอุ่นและความรู้สึกทั้งหมดส่งผ่านไปยังอ้อมกอดนี้
"อย่าทิ้งฉันนะ...ชางมิน...ต้องอยู่ข้างๆ ฉันตลอดไปนะ" ยูชอนบอกความในใจออกมาพร้อมด้วยน้ำตาที่เอ่อล้น นิ้วเรียวไล้เกลี่ยน้ำใสออกให้อย่างทะนุถนอม
"ผมจะไม่มีวันทิ้งพี่เด็ดขาด" บอกพร้อมกับรอยยิ้มอ่อนละมุน ร่างบางช้อนตามองตอบด้วยท่าทางเขินอาย แล้วก็ค่อยๆ ละปล่อยมือที่กอดร่างสูงอยู่ออก
"...ไป..ไปกินข้ากันเถอะ..."
"ครับ" ว่าแล้วก็จูงมือกันออกไป
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-----------------------------------------------------------------------------------------
-------------------------------------------------------
--------------------
"เอ้า!!ชนแก้ว!!" ลีดเดอร์แห่งวงซูจูตะโกนลั่นห้องนั่งเล่นของ TVXQ ที่กลายเป็นสถานที่จัดงานเลี้ยงฉลอง
"ไม่หมดไม่จบงานนะพวก!!!" ฮันกยองช่วยเสริมด้วยอีกคนสีหน้าพออกพอใจ
"เย้!! หมดแก้วๆ 555+" คังอินหัวเราะร่วนอย่างมีความสุขก่อนจะเทน้ำผลไม้ที่เอามาเป็นการส่วนตัวใส่แก้วตัวเอง
"เฮ้ๆ แบ่งให้กันบ้างเด่ะ แล้วอย่าลืมขยักไว้ขยักไว้ให้พวกนั้นด้วยล่ะ" ป๋าแอบกระซิบกระซาบกับคังอินพลางยื่นแก้วไปให้ด้วย
"เฮ้!!ทุกคนยิ้มหน่อย!" จุนซูกวาดเลนส์กล้องคู่ใจไปรอบๆ บริเวณอย่างสนุกสนาน เยซองรีบยกชูสองนิ้วยิ้มร่าโชว์ฟันขาวอยู่หน้ากล้องด้วยความสนุกไม่แพ้กัน ส่วนซีวอนได้แต่นั่งหาวแล้วหาวอีกที่ตรงโซฟา
"ดองแฮ!!นายอย่าเอาของฉันไปกินสิ!" ชองมินโวยวายใส่คนที่ตักเนื้อเสต๊กตัดหน้าตัวเองไป
"ช่ายๆ อย่าทำตัวแบบนี้สิด๊อง" เรียววุคว่าเสริมแต่ก็แอบเนียนชิ่งเนื้อที่ดองแฮอุตส่าห์ตักมาอีกที
"เอาคืนมาเดี๋ยวนี้น้า!!!" ไม่พูดเปล่าดองแฮยังตามไปงาบชิ้นเนื้อที่มือของเรียววุคก่อนที่เจ้าตัวจะได้ลิ้มรสเสียอีก
"พวกนายแบ่งฉันบ้างสิ!" ชินดงยื่นหน้ายื่นตาเข้าไปหาชิ้นเนื้อบ้าง
"นี่ยุนโฮถ้าพวกนั้นยื่นอะไรมาให้นาย อย่าไปรับเด็ดขาดเลยนะ" แจจุงเอ่ยเตือนหมีน้อยที่เพิ่งจะออกมาจากห้องนน
"ทำไมล่ะ" หมีน้อยทำตาปริบอย่างสงสัย
"ก็พวกนั้นมันไว้ใจไม่ไน่ะสิ นอกจากฉันคนเดียว...ฮี่..." แจจุงยิ้มยิงฟัน ตอนนั้นเองที่ยุนโฮรู้สึกเหมือนเห็นประกายออกมาจากแววตาคนตรงหน้า
"วี๊ดวิ้ว~" เจ้าของเสียงผิวปากกำลังทำท่ายักคิ้วเหมือนกับส่งซิกแนวให้แจจุง
"ไม่เบาเลยนะน้องรัก" ป๋ายังคงแซวไม่เลิก
"ควงกันออกมาจากห้องช้าจังเลยน้า...มัวทำอะไรกันอยู่เหรอจ๊ะ" เฮียทึกส่งเสียงแซวประสานกันกับป๋าเป็นปี่เป็นขลุ่ย
"ทำอะไรก็ลองคิดกันดูสิ" แจจุงยกยิ้มตอบอย่างไม่มีสะทกสะท้าน
"วู้!! พูดอย่างงี้แสดงว่า..." คังอินลากเสียงยาวพลางมองไปทางหมีน้อยและแจจุงด้วยสายตาวิบวับ หมีน้อยไม่ได้พูดอะไรรีบเดินหนีไปทางที่มีฮยอคแจ คิบอม คยูฮยอนและฮีชอลนั่งอยู่
"นี่...อย่าเพิ่งพูดมากเลย ฉันรู้นะว่านายมีของดีอยู่น่ะคังอิน" แจจุงว่าพลางเกาะคอคังอิน
"อะไรเหรอ...ของดีที่ว่าน่ะ..." หมียักษ์แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ใดๆ ทั้งสิ้น
"ก็น้ำผลไม้ของนายไง" แจจุงยักคิ้วบอก
"ทำเป็นรู้ดี...ฉันไม่ให้นายหรอกนะ" ว่าแล้วก็กอดขวดน้ำผลไม้(ขม)เอาไว้แน่นอย่างหวงแหน
"อ่ะเธ่อ! งกชะมัดอย่าเผลอแล้วกัน" ว่าแล้วก็เดินไปทางที่มีของกินเยอะๆ
"ยุนโฮ แล้วชางมินกับยูชอนยังไม่มากันอีกเหรอ มัวทำอะไรกันอยู่ในห้องเนี่ย" ฮีชอลเอ่ยถามกับหมีน้อยอย่างสงสัยใคร่รู้ หมีน้อยรีบส่ายหน้ารัวเร็วใบหน้าเป็นสีจางๆ ยังคงไม่หายอายที่ถูกแซวเมื่อครู่
"สงสัยมัวทำกิจกรรมอะไรกันอยู่ในนั้นล่ะมั้ง" คิบอมรีบแทรกขึ้นทันที
"กิจกรรมอะไรอ่ะ" ฮยอคแจถามอย่างสนอกสนใจ
"อ๋อ!!สงสัยเล่นเกมส์กันอยู่มั้ง..." คยูฮยอนทุบกำปั้นลงบนมือตัวเองประกอบการพูดด้วย
"อ๋อ!! อย่างนี้นี่เอง" ฮยอคแจพยักหน้ารับหงึกหงัก โดยที่ยุนโฮเอาแต่ก้มหน้าเงียบไม่พูดอะไร
"จะใช่เหรอ...จริงไหมฮะพี่ยุนโฮ" คิบอมพยายามจุดชนวนอีกครั้ง ทำเอาหมีน้อยก้มหน้างุดหนักกว่าเก่า
"รู้ดีจริงนะคิบอม" แล้วฝ่ามือจากพี่ชายอันเป็นที่รักก็ฟาดลงบนหัวเล็กเข้าให้แต่ก็ไม่เต็มแรงนัก
"พี่ฮีชอลอ่ะ" น้องเกือบสุดท้องของวงเอสเจหันทำตาค้อนใส่พี่รองของวง
"แล้วตกลงว่าใช่หรือเปล่าล่ะยุนโฮ" ฮีชอลยกยิ้มพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ หมีน้อย
"อ๋า!! มีรอยแดงๆ ตรงคอของพี่ยุนด้วยล่ะ" คยูน้อยร้องบอกออกมาพลางทำตาโตอย่างตื่นเต้น
"อ๊ะ!" หมีน้อยรีบยกมือขึ้นจับคอตัวเอง
"ไหนๆ พี่ยุนโฮไปทำอะไรมาอ่ะ" ฮยอคแจถามบ้างพร้อมกับรีบสำรวจมองหารอยที่คยูฮยอนพูดถึง
"อะไรกันๆ ไม่เบาเลยนะเนี่ยพี่ยุนโฮ" คิบอมก็ร่วมเสริมทับอีกคน
"แจจุงร้ายใช่เล่นเลยนะ" ฮีชอลยิ้มตามอย่างสนุกสนาน แต่คนที่ลำบากที่สุดกลายเป็นยุนโฮ คิดว่าหนีจากพวกทึกกี้แล้วจะพ้น แต่ที่ไหนได้กลับเจอศึกหนักกว่า
"ไม่คุยด้วยแล้ว!!" ว่าแล้วยุนโฮก็ลุกพรวดเดินหนีไปอย่างรวดเร็ว
"อ๊ะ!! ยุนโฮจะไปไหนน่ะ..." ยูชอนที่เพิ่งออกมาจากห้องรีบดึงแขนหมีน้อยไว้ทันที
"ยูชอนระวังตัวด้วยนะ" หมีน้อยหันมาบอกตาแป๋ว ก่อนจะรีบเดินหนีไปทางอื่น
"มีอะไรกันเหรอครับพี่ยูชอน" ชางมินที่เดินตามหลังมาถามขึ้น
"ไม่รู้เหมือนกัน..." ยูชอนส่ายหน้าไปมาพลางขมวดคิ้วมุ่นกับคำเตือนของยุนดฮ
"วู้ว!!~ คู่นี้ท่าจะร้อนแรงแฮะออกมาซะล่าช้าเลย!!" ฮันกยองเอ่ยแซวขึ้นเป็นคนแรกพร้อมกับชูแก้วในมือขึ้นด้วย
"น่านเสะ...เอิ๊ก..." แต่อาการเมาน้ำผลไม้ของเฮียทกดูจะหนักกว่าเพื่อนหลายเท่านัก
"ท่าทางจะเมากันสินะ" ชางมินหันไปบอกกับยูชอน ร่างบางพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของร่างสูง
"แหม!! ขนาดต่อหน้าผู้คนนะเนี่ย!" คังอินทำหน้าที่แทนลีดเดอร์ของวงไปแล้ว เยซองที่เห็นว่าเจ้าของน้ำผลไม้(ขม)กำลังเผลอก็เลยถือโอกาสแอบรินใส่แก้วแล้วหนีไปนั่งตรงที่ปลอดคน เพื่อจะได้ดื่มอย่างสบายใจ
"หยุดเลยนะ...คิดจะทำอะไรน่ะ!" ซีวอนแย่งแก้วน้ำผลไม้จากมือเยซองขึ้นไปชูไว้ซะสูง
"เฮ้! แล้วนายจะมาแย่งฉันไปทำไมล่ะ อยากกินก็ไปเอามาเองดิ เอาคืนมานะ" เยซองไม่ยอมพยายามเอื้อมคว้าจะเอาคืน
"ฉันไม่ด้อยากกินแล้วก็ไม่ให้นายกินด้วย" พูดจบก็เทเจ้าน้ำผลไม้ลงกระถางต้นไม้แถวนั้นจนหมดแก้ว
"อ๊า! ซีวอน...โป้งแล้วไม่ต้องมาคุถยกันเลยนะ" เยซองยกนิ้วทำท่าโป้งก่อนจะเดินไปยังสามฟิวชั่นที่นอนแผ่กันอยู่หลังจากจัดการอาหารมื้อใหญ่กันจนอิ่มแล้ว
"นายน่ะ มานั่งกะฉันดีกว่า" ซีวอนเดินตามมาพร้อมกับดึงข้อมือของเยซองให้เดินไปยังโซฟาแทน คนถูกดึงสะบัดข้อมืออกไม่ยอมแถมยังหันหน้าหนีอย่างงอนๆ
"นี่...อย่าทำอะไรแบบนี้จะได้ไหม" ซีวอนยกมือขึ้นกุมขมับตัวเองเหมือนกับปวดหัวอย่างหนัก ส่วนเยซองก็ได้แต่มองค้อนโดยไม่ได้พูดอะไร
"เดี๋ยวฉันก็อดใจไม่ไหวหรอก..." ชายหนุ่มโน้มหน้าเข้าไปกระซิบข้างหูคนที่กำลังค้อนงอนอยู่
"ไปเลย..." เยซองผลักอกอีกคนให้ออกห่างพลางหันหน้าหนีอย่างเขินๆ
"งั้นไปก็ได้" ซีวอนทำหน้าน้อยใจก่อนจะเดินคอตกจากไปอย่างที่เยซองไล่
"ดี...ฉันจะได้ไปขอน้ำนั่นจากคังอินมาอีก" เยซองจงใจพูดขึ้นเสียงดังให้อีกคนได้ยิน
"ก็ตามใจนาย...ฉันไม่มีสิทธิห้ามอยู่แล้ว" ซีวอนพูดด้วยเสียงหดหู่ยิ่งกว่าเดิม
"ได้" พูดจบเยซองก็เดินไปยังสามสหายที่กำลังเมาได้ที่เลย แต่ซีวอนก็อดไม่ได้ที่จะไปลากเยซองออกมาให้ห่างจากผีลืมออกจากหลุมทั้งสาม เยซองแอบอมยิ้มกับการกระทำของซีวอนก่อนจะหันมาตีหน้าเรียบ
"ไหนบอกว่าตามใจไง" พูดพลางเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย
"ก็...เอ่อ...เฮ้อ~! ฉันยอมนายแล้ว..." ซีวอนไม่รู้จะหาคำพูดใดมาแก้ตัวได้ จึงต้องถอนใจออกมาในที่สุด
"ฮึ..ฮึ..." แล้วเยซองก็ยกมือขึ้นปากหัวเราะขำในท่าทีของชายหนุ่ม
"เออ...ขำเข้าไป...ฉันมันเหมือนตัวตลกมากเลยสินะ" ซีวอนยกมือขึ้นลูบต้นคอตัวเองพลางทำหน้าเซ็ง
"แหม...แค่นี้ทำเป็นน้อยใจไปได้ ตัวก็ออกจะโต" พูดพลางจิ้มแขนอีกฝ่ายเล่นอย่างสนุก
"ใช่สิ! ฉันจะไปมีอะไรดีล่ะ" ซีวอนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบ แต่สายตากลับจ้องดูท่าทางของเยซองไม่วางตาเลยสักวินาทีเดียว
"เหรอๆ คงงั้นมั้ง...ฮ้าว!" แล้วเยซองก็ยกมือป้องปากหาวขึ้นมา
"ชักจะง่วงซะแล้วสิ" พูดพลางขยี้ตาตัวเองไปด้วย
"ไปนอนกับเจ้าพวกฟิวชั่นนั่นดีกว่า"
"ไปนอนตรงนั้นมันอันตรายนะ ไปนอนข้างๆ ฉันดกว่าอีกไ ไม่พูดเปล่ายังคว้าแขนอีกคนไว้แล้วดึงให้เดินตาม
"ไปไหนอ่ะ" คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างงงๆ
"ไปนอนตรงโซฟาไง เดี๋ยวฉันนั่งเผ้าเอง" ซีวอนบอกพร้อมยกยิ้มอย่างอารมณ์ดี
"อืม...ก็ได้ ^ ^ " เยซองตอบพร้อมกับยิ้มร่า
"อะฮึ่ม! จะทำอะไรก็เกรงใจพวกกระผมหน่อยนะครับคุณซีวอน..." ฮันกยองหรี่ตาบอกจนมองไม่เห็นลูกตาแล้ว
"ทำไมต้องเกรงใจด้วยล่ะครับคุณฮันกยอง" ตอบกลับแบบเดียวกันแต่น้ำเสียงนั้นเย็นเยือกอยู่ไม่น้อย
"ประเดี๋ยวพวกโผมอดใจม่ายหวาย จะขอร่วมวงด้วย...." ฮันกยองเริ่มพูดออกมาเป็นภาษาแปล่งๆ พร้อมกับกอดคอทึกกี้ไปด้วย
"ลองเข้ามาร่วมสิ จะจับใส่กล่องกระดาษส่งกลับจีนทางเรือเลยคอยดู" ซีวอนบอกด้วยแววตาพูดจริงทำจริง
"ใจร้าย..." เฮียทึกส่งเสียงลากยาวพลางทำหน้าน่าสงสาร(หรือเปล่า?)
"ช่ายๆ ใจร้ายที่สุด...ทึกกี้นายระวังนะซีวอนจะส่งนายไปจีนแล้ว" ป๋าพูดบอกพลางตบบ่าเพื่อนให้กำลังใจ (ไม่ได้รู้เลยว่าเขาหมายถึงตัวเอง)
"อาการหนักน่าดูเลยนะนั่น" ยูชอนเดินมานั่งแปะลงแทนที่หมีน้อยซึ่งเดินหนีหายตัวไปแล้ว โดยไม่ได้สนใจคำเตือนของเพื่อนเลยสักนิด
"นี่ๆ!! ยูชอน ตอนอยู่ในห้องทำอะไรกะชางมินเหรอถึงได้นานจัง" ฮยอคแจเริ่มเปิดประเด็นหัวข้อตาแป๋ว
"ก็ไม่ได้ทำอะไรนี่" ยูชอนตอบกลับด้วยหน้าตาใสซื่อ
"จริงอ่ะ! แล้วทำไมกว่าจะออกมาจากห้องได้ถึงนานนักล่ะ" คิบอมเริ่มสานต่ออย่างสนอกสนใจ
"อ๋อ...พอดีฉันตื่นสายน่ะเมื่อคืนนอนดึกไปหน่อยน่ะ" ยุชอนยิ้มร่าตอบอย่างน่ารัก
"เอ๋! นอนดึกเหรอ" คยูน้อยยกยิ้มพออกพอใจในคำตอบของยูชอนอย่างมาก
"ได้ที่ว่านอนดึกเนี่ย มัวแต่ทำอะไรกันอยู่ล่ะ คงไม่ใช่..." ฮีชอลว่าพลางกอดคอยูชอนแล้วจงใจหยุดไว้แค่นั้น
"...ก็เพราะชางมินนั่นแหละ" ยูชอนบอกพลางตีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย
"ทำไมเหรอๆ ชางมินทำอะไรพี่เหรอ" คิบอมรีบขยับเข้าไปใกล้ๆ อยากมีส่วนร่วม ส่วนฮยอคแจก็รอฟังคำตอบตาแป๋วไม่พูดอะไร คยูน้อยเองก็ไม่ต่างกันเท่าไรนัก
"ชางมินน่ะอ่านหนังสือจนดึกน่ะสิ เลยต้องเปิดไฟทิ้งไว้จนฉันนอนไม่หลับเลยอ่ะ" ยูชอนบอกออกมาด้วยท่าทางขัดใจอยุ่ไม่น้อย
"โห่! แป่วแลย" คิบอมเอ่ยออกมาอย่างเซ็งๆ
"ชางมินใจร้ายอ่ะ!" ฮยอคแจทำท่าเห็นดีเห็นงามไปกับยูชอน
"ใช่ม้า!!" ยูชอนบอกพลางกอดอกตัวเองไปด้วย
"โห่...ไม่น่าแกล้งเหมือนพี่ยุนโฮเลยอ่ะ" คยูน้อยถอนหายใจพร้อมกับเอนหลังพิงโซฟา
"แกล้งอะไรพี่ยุนโฮอย่างนั้นเหรอ" ฮยอคน้อยหันไปถามกับคยูน้อย
"นายอย่ารู้เลยน่า..." คยูน้อยโบกไม้โบกมือไปมาคล้ายกับปัดอะไรบางอย่างที่มองไม่เห็น
"อะไรกัน ชอบทำเป็นมีความลับอยู่เรื่อย" แล้วฮยอคน้อยก็เปลี่ยนเป้าหมายหันไปหาคิบอมแทน
"นายรู้เปล่าบอม" ถามด้วยแววตาใสซื่อ
"เอาไว้เราไปอยู่ด้วยกันสองคนก่อนดิ" คิบอมยกยิ้มมีเลสนัย
"จะทำอะไรคิบอม" ฮชอลกล่าวเสียงเข้มพร้อมกับกอดคอน้องชายจ้องตามเขม็ง
"หึ! เปล่าน้า ผมไม่ได้จะทำอะไรซะหน่อย" คิบอมรีบส่ายหัวรัวเร็ว
"พูดอะไรกันเข้าใจยากชะมัด" ฮยอคแจส่ายหน้าน้อยๆ แล้วก็เลิกสนใจไปในที่สุด
"ที่แท้ก็เล่นงานยุนโฮอย่างงี้นี่เอง..." ยูชอนเหล่มองเหล่าเอสเจที่นั่งอยู่ข้างๆ ตัวเองอย่างไม่ไว้ใจ
**********************************************************************************************************
ขอโทษทีนะที่ทำให้เข้าใจผิดเรื่องเปอร์เซนต์เรื่อง
คราวที่แล้วเบลอจัด ก็เลยพิมพ์เลขผิดอ่ะ
คราวนี้ก็เลยไถ่โทษด้วยการลงต่อให้อีกตอน
ความคิดเห็น