คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #41 : คำตอบ
รถตู้ที่บรรจุมาเกินอัตรากำหนดค่อยๆ แล่นเข้าจอดเทียบท่าที่หน้าบ้านพัก TVXQ โดยปลอดภัย เมื่อเครื่องยนต์ดับลงอิรุก็หันมาทำการปลุกสมาชิกทุกคน
"เฮ้! ตื่นกันได้แล้ว!!!"
"ฮ้าว..." แจจุงอ้าปากหาวพลางปลุกหมีน้อยที่นอนหลับพิงตัวเองอยู่
"ถึงแล้วล่ะยุนโฮ"
"หืม...ถึงแล้วเหรอ..." ยุนโฮหรี่ตาขึ้นมามองข้างหนึ่ง แต่ก็ยังไม่ยอมลุกขึ้นมานั่งดีๆ
"จะตื่นหรือเปล่าฮึ" แจจุงเริ่มทำเสียงเจ้าเล่ห์พลางก้มหน้าลงใกล้ๆ
"ตื่นแล้ว..." หมีน้อยบอกเสียงเบาก่อนจะยอมขยับตัวลงจากรถ
"แจ...วานไปตามพวกในบ้านให้มาขึ้นำถทีนะ" เฮียทึกเอ่ยบอกจากเบาะหลังสุด
"อืม...ได้" แจจุงรับคำก่อนจะลงรถตามหมีน้อย
"ขอบคุณมากนะ...ที่อุตส่าห์ลำบากมาส่งพวกผมน่ะ" จุนซูอุ้มโบอาลงจากรถก่อนจะหันไปพูดกับอิรุ
"ไม่เป็นไร..." อิรุเพียงแต่ยิ้มเล็กน้อยเท่านั้น จากนั้นชางมินก็อุ้มยูชอนลงตามไปด้วยอีกคน แต่ก่อนจะไปก็ยังไม่ลืมที่จะหันมาบอกลาทุกคน
"ขอบคุณทุกคนมากเลยนะครับ ถ้าไม่ได้พวกพี่ๆ พวกเราอาจจะทำอะไรไม่ได้ขนาดนี้"
"ไม่ต้องคิดมากไปหรอก พวกเราเต็มใจช่วยอยู่แล้ว" เฮียทึกยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดี
สี่หนุ่มที่นั่งรอนอนรอการกลับมาของทุกคน เมื่อเห็นเหล่าสมาชิก TVXQ ต่างก็ลุกไปหาอย่างรวดเร็วด้วยความดีใจ
"ทุกคนเป็นไงบ้าง" ฮยอคแจรีบถามออกไป
"ไม่มีใครเป็นอะไรปลอดภัยดี พวกนายก็กลับกันได้แล้วคนอื่นๆ รออยู่บนรถตู้น่ะ" แจจุงบอกอธิบาย
"อะไรกันต้องกลับแล้วเหรอ..." คยูน้อยทำหน้ามุ่แต่ก็ยอมเดินไปยังรถตู้ที่จอดรออยู่ แล้วที่เหลือก็ค่อยๆ ทยอยตามขึ้นรถไปบ้าง
ผ้าผืนนุ่มไล่เช็ดไปตามใบหน้าหวานของคนที่หลับอยู่สีหนย้าแสดงออกถึงความอ่อนเพลียเป็นอย่างมาก จากนั้นค่อยๆ เช็ดไล้ไปตามซอกคอขาว ก่อนที่มือเรียวหนาจะปลดเปลื้องกระดุมออกทีละเม็ดจนเผยให้เห็นผิวเนียนขาวที่มีรอยขีดข่วนอยู่หลายแห่ง ดวงตาคมเบิกกว้างขึ้นอย่างตกใจ แต่ก็ยังคงทำใจเก็บกลั้นเช็ดตัวให้คนตรงหน้าต่อไป
"พวกนั้นมันทำอะไรกับนายเนี่ยยุนโฮ" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นเมื่อมองดูร่องรอยที่เกิดขรึ้นบนตัวของร่างตรงหน้า
"ยูชอนก็ด้วยใช่ไหม" แจจุงถามกับร่างสูงที่นั่งทำหน้าเครียดอยู่บนโซฟาภายในห้องนั่งเล่น ชางมินเพียงแต่พยักหน้ารับเท่านั้น
"พี่โบอาครับ ตกลงจะเล่าให้พวกเราฟังได้หรือยังครับว่ามันเกิดอะไรขรึ้นกันแน่ ระหว่างที่พวกพี่ถูกจับตัวกันไปไ แล้วชางมินก้หันไปถามกับหญิงสาวที่นั่งเงียบอยู่นานแล้วตั้งแต่กลับมาถึง
"...ฉัน..ไม่รู้..." โบอาส่ายหน้าเบาๆ โดยไม่ได้สบมองใครเลย
"ไม่รู้จริงเหรอ..." จุนซูลองเอ่ยถามย้ำอีกครั้งพลางพยายามมองจ้องตาอีกฝ่าย
"โลมาน้อย...เค้า..เค้าไม่รู้อ่ะ..." โบอามองหน้าชายหนุ่มก็ถึงกับปล่อยโฮออกมาแล้วซุกหน้าลงไปกับไหล่ของจุนซู
"อยู่ๆ พวกนั้นก็มาเอาตัวยูชอนกับยุนโฮไปอีกห้อง..ฮึก... แล้วเค้าก็ได้ยินแต่เสียง... ไม่รู้ว่าสองคนนั้นถูกทำอะไรไปบ้าง..ฮึก...เค้าช่วยอะไรสองคนนั้นไม่ได้เลย...ฮือ..." ยิ่งพูดก็ยิ่งร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆ เมื่อได้ฟังที่หญิงสาวเล่าทั้งชางมินและแจจุงต่างก็หน้าเจือนลงทันที
"โอ๋...ไม่เป็นไรนะ...ใจเย็นๆ.." ชายหนุ่มโอบกอดคนรักอย่างปลอบโยนพร้อมทั้งโยกตัวไปมาเล็กน้อย
"อื๊อ...ไม่นะ! เอาออกไป!!" เสียงจากห้องนอนของยุนโฮดังเล็ดลอดออกมาให้ได้ยิน เรียกให้ทุกคนหันไปสนใจแล้วแจจุงก็รีบวิ่งนำไปไปหาหมีน้อยอย่างรวดเร็ว
"แล้วโบอาโดนพวกนั้นทำอะไรหรือเปล่า" จุนซูดึงโบอาเข้ามากอดให้แน่นยิ่งขึ้นกว่าเดิม คนในอ้อมกอดส่ายหัวดุ๊กดิ๊กไปมาแต่ก็ยังร้องไห้ไม่หยุด
"ยุนโฮ!!" แจจุงตะโกนเรียกคนที่อยู่ห้องอย่างเป็นห่วง
"แจจุงฉันฝันร้าย..." ยุนโฮที่ลุกขึ้นนั่งพิงกับหัวเตียงอยู่เอ่ยบอกเสียงเครือสั่นพลางมองหน้าชายหนุ่มตาปริบ
"ไม่เป็นไรแล้ว มันก็แค่ความฝัน" แจจุงเข้าโอบกอดอีกฝ่ายอย่างรวดเร็วเพื่อคลายความกังวล มือหนาลูบหัวอย่างอ่อนโยน
"เอ่อ...พี่ยุนโฮ...ฝัน..อะไรเหรอครับ" ชางมินลองตั้งคำถามดูด้วยสีหน้าลำบากใจ
"ฉันฝันถึงที่นั่น...พวกมันน่ากลัวมาเลย" พูดจบก็ซุกหน้าเข้าอกอุ่นอย่างหวาดๆ
"...พวกมัน...พวกแอนตี้แฟนน่ะเหรอ" จุนซูเดินมานั่งตรงปลายเตียงพร้อมกับโบอา
"ยุนโฮ..." โบอาเอ่ยเรียกชื่อเสียงแผ่วด้วยสีหน้าเศร้าๆ
"พวกมันทำอะไรนาย" แจจุงถามขึ้นเสียงเข้ม สีหน้าแสดงออกถึงความขุ่นเคืองเป็นที่สุด
"พี่ยูชอนก็ถูกพวกมันทำแบบเดียวกันด้วยใช่ไหม" ชางมินถามเสียงนิ่ง แต่แววตากลับวาวโรจน์น่ากลัว หมีน้อยพยักหน้ารับเบาๆ
"พวกมันน่ากลัวมากเลยนะ...ทำฉันทั้งเจ็บทั้งแสบไปหมดเลย...ยูชอนเองก็คงรู้สึกไม่ต่างกับฉันหรอก" หมีน้อยก้มหน้างุดทั้งแจจุงและชางมินต่างแสดงสีหน้าเจ็บแค้นออกมาไม่มีปิดบัง
"...พวกนั้นทำร้ายพี่ยุนโฮหรือไง" จุนซูแทรกขึ้นเสียงเรียบใบหน้านิ่งสนิท
"ใช่! พวกนั้นจับฉันกับยูชอนใส่กุญแจมือแล้วก็ปลดเสื้อพวกเราออกด้วยแหละ" ยุนโฮเริ่มเล่าเรื่องที่เกิดขึ้น โบอารีบยกมือขึ้นปิดหูตัวเองไม่อยากฟัง แจจุงกอดกระชับยุนโฮอย่างไม่รู้ตัว
"แล้วพวกมันก็เทนมใส่ตัวพวกเรา..." ทุกคนเริ่มขมวดคิ้วไปกับคำพูดของหมีน้อย
"...แล้วก็...ปล่อยพวกลูกแมวให้มาเลียนมบนตัวพวกเรา..." หมีน้อยทำท่าขนลุกขึ้นมาทันที
"ลูกแมว...งั้นเหรอ..." จุนซูออกอาการเอ๋อเหรอไปเลยทีเดียว ส่วนสามคนที่เหลือก็มีอาการไม่ต่างไปจากจุนซูเลย
"ใช่ๆ! แล้ววั้นนี้นะก่อนที่พวกนายจะมาช่วย พวกนั้นก็เอาหนูแฮมสเตอร์มาใส่ในเสื้อพวกเราแหละ มันยุบยับๆ ไปหมด...อึ๋ย!บรึ๋ยๆ" แล้วหมีน้อยก็ทำท่ากอดตัวเองส่ายหน้าไปมา (อิจฉาลูกแมวกะหนูแฮมสเตอร์ง่ะ...)
"ผมขอออกไปข้างนอกก่อนนะ..." ว่าแล้วก็จูงพาหญิงสาวออกไปด้วยท่าทางเซ็งเล็กน้อย
"ผมก็ขอตัวออกไปดูพี่ยูชอนก่อนนะครับ" ชางมินเดินตามจุนซูออกไปด้วยอีกคน
"ยุนโฮ" แจจุงเอ่ยเรียกหมีน้อยเสียงนิ่ง
"หืม" คนถูกเรียกหันหน้าไปมองชายหนุ่มขมวดคิ้วสงสัยเล็กน้อย
"พวกมันไม่ได้ทำอะไร...มากกว่านี้แล้วใช่ไหม" ยุนโฮพยักหน้ารับรัวเร็วพร้อมกับจ้องมองแจจุงตาใส
"เฮ้อ...โล่งอกไปทีนึกว่า..." แจจุงถอนหายใจอย่างโล่งอก แล้วก็ยิ้มออกมาหน้าตาชื่นมื่นทันที
"นึกว่าอะไรเหรอแจจุง" หมีน้อยเอียงคอถามทำตาปริบใส่
"นายอยากรู้จริงๆ เหรอ" แจจุงยกยิ้มขึ้นมาอย่างเจ้าเล่ห์ พลางปราดมองคนตรงหน้าอย่างมีเลสนัย
"เอ่อ...ไม่อยากแล้ว" เมื่อเห็นสายตาของอีกฝ่ายก็รีบหันหนีหลบสายตาทันที
"ทำไมล่ะ...นายรู้แล้วเหรอว่าฉันหมายถึงอะไร" เสียงทุ้มจงใจกระซิบที่ข้างหูของยุนโฮแผ่วเบา
"....................." คนได้ฟังก็ถึงกับเงียบสนิทไม่กล้าหันกลับไปมองหน้าอีกฝ่าย เพราะเลือดได้สูบฉีดจนกระจายเต็มทั่วใบหน้าเป็นสีแดงเรื่อไปแล้ว
"นายรู้ไหม...ฉันน่ะเป็นห่วงนายมากเลยนะ ตอนที่นายถูกจับตัวไป" ว่าพลางกอดเอวหมีน้อยจากทางด้านหลัง จนเจ้าตัวเกิดอาการแข็งทื่อเพราะยังไม่ทันได้ตั้งตัว หัวใจก็เริ่มเต้นโลดเป็นจังหวะรุมบ้า
"ทั้งคิดถึง ทั้งกังวล จนไม่เป็นอันทำอะไรเลยนะ" ชายหนุ่มจงใจเกยคางลงไปกับไหล่สวยของคนในอ้อมกอด
"ยุนโฮ..." แจจุงกดเสียงต่ำลงฟังดูฟังดูนุ่มนวลรื่นหู ทำเอาหัวใจที่เต้นอยู่เสียจังหวะ แจจุงจับตัวยุนโฮให้หันมาหาตัวเองช้าๆ ดวงตาคมกริบจ้องมองเข้าไปในดวงตากลมโตตรงหน้าอย่างจริงจัง
"ฉันรักนาย...ตลอดเวลาความรู้สึกของฉันไม่เคยเปลี่ยนแปลง ฉันมีลมหายใจอยู่เพื่อนายเท่านั้นไ สีหน้าที่เคยทะเล้นขี้เล่นอยุ่ตลอดเวลา ในตอนนี้กลับมีแต่ความจริงจังแน่วแน่ฉายชัดเต็มเปี่ยม
"แล้วนายล่ะ...สิ่งฉันรอคอยมาตลอด...นายจะตอบรับฉันได้หรือยัง" หมีน้อยก้มหน้าลงพลางหลุบสายตาไม่กล้าจ้องมองอีกฝ่ายตรงๆ เพราะกลัวว่าหัวใจมันอาจจะระเบิดออกมาข้างนอกก็ได้
"อืม..." หมีน้อยพยักหน้าเบาๆ เป็นการตอบรับ แต่ดูเหมือนชายหนุ่มจะไม่พอใจกับคำตอบที่ได้รับสักเท่าไร มือเรียวเชยคางอีกฝ่ายขึ้นเบาๆ แล้วกดสายตาจ้องเข้าไปในดวงตาคู่สวย รอยยิ้มละไมฉายชัดอยู่บนดวงหน้าคม
"ฉันอยากได้ยินคำตอบของนาย...รักฉันใช่ไหม..." ไม่ได้ต้องการบังคับ แค่อยากฟังคำยืนยันชัดๆ ที่ออกมาจากริมฝีปากสวยน่าสัมผัส
"...ฉะ..ฉันรักแจ..." พูดจบก็รีบก้มหน้างุดด้วยความเขินอาย รอยยิ้มอันแสนจะพึงพอใจของชายหนุ่มวาดขึ้นมาทันที
"ฉันก็รักนาย..." ใบหน้าคมเคลื่อนเข้าหาคนตรงหน้าพร้อมกับประทับริมฝีปากลงไปอย่างรวดเร็ว ยุนโฮเองก็ไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใดกลับเต็มใจรับความอบอุ่นและหวานรื้นที่อีกฝ่ายมอบให้ แจจุงผละใบหน้าออกมาพร้อมกับจับจ้องมองยุนโฮอย่างเต็มชัดสายตา
"ถ้างั้นฉันขอนะ"
"หืม? อะไรเหรอ" ดวงตาใสจ้องมองกลับอย่างไม่เข้าใจ ใบหน้าสีแดงอมชมพูยิ่งดูยิ่งหน้าสัมผัส
"ขอให้นายมาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตฉัน...ได้หรือเปล่าครับยุนโฮที่รักของผม" พูดจบก็ยกมือบางขึ้นมาจูบอย่างแผ่วเบา
"เอ่อ...อืม" ใบหน้าแดงซ่านก้มลงต่ำจนคางเกือบจะชิดกับหน้าอกตัวเองเลยก็ว่าได้
ชายหนุ่มไม่รอช้าจัดการโน้มตัวหมีน้อยลงกับเตียงนุ่ม เรียวปากอุ่นเริ่มไล่สำรวจเก็บกักความหอมกรุ่นจากซอกคอขาว มือเรียวเคลื่อนไล้เข้าไปในสาบเสื้อสัมผัสกับความเนียนนุ่มของผิวเนื้อใต้อาภรณ์ ก่อนที่จะเริ่มปลดเม็ดกระดุมออกเรื่อยๆ หมีน้อยเริ่มหายใจถี่ขึ้นเรื่อยๆ อย่างตื่นเต้น ทั้งร่างกายยังสั่นเทา เพราะความตื่นกลัวจากสัมผัสที่ไม่เคยได้รับอย่างรุ่มร้อนเช่นนี้มาก่อน
"แจ...ฉันกลัว..." เสียงหวานสั่นพร่าขึ้นมาเล็กน้อย
"ไม่ต้องกลัวไปนะ มันไม่มีอะไรน่ากลัวเลยสักนิด" พูดจบก็จุมพิตที่หน้าผากมนให้กำลังใจ แล้วชายหนุ่มก็เคลื่อนย้ายใบหน้ามอบรอยสัมผัสให้กับแผงอกขาวน่าจับต้องที่มีรอยขีดขวนของลูกแมวน้อยให้พอเห็นรำไร มือหนาลูบไล่ต้นขาเลื่อนขึ้นมาคลึงเล้าอารมณ์ให้กับคนที่อยู่ใต้ร่าง
"อื๊อ..." เสียงหวานครางตอบรับเมื่ออารมณ์เริ่มคล้อยตามกับสัมผัสอันอ่อนโยนจากชายหนุ่ม
ในเวลาแค่เพียงไม่นานเสื้อผ้าของคนทั้งคู่ต่างร่วงลงไปกองอยู่ข้างเตียงเป็นที่เรียบร้อย ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศสร้างความหนาวให้กับยุนโฮขึ้นมาเล็กน้อย
"หนาวไหม..." แจจุงเอ่ยถามเสียงกระซิบ อีกฝ่ายทำเพียงพยักหน้าตอบรับเบาๆ เท่านั้น
"...ไม่ต้องห่วง แล้วนายจะอุ่นขึ้นเอง" พูดบอกฉาบฉายรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ให้เห็นอยู่ครู่ จากนั้นยอดอกสีชมพูก็ถูกครองด้วยริมฝีปากที่เพิ่งเปล่งคำออกมา ลิ้นชื้นวนไล้กับยอดอกเร่งให้อีกฝ่ายเกิดอารมณ์มากขึ้น อีกทั้งมือหนายังช่วยประคองอารมณ์ให้กับส่วนอ่อนไหวของคนใต้ร่าง สร้างความสียวซ่านให้กับยุนโฮจนต้องกำผ้าปูที่นอนแน่น แม้เสียงก็ไม่กล้าร้องออกมาเพราะความขัดเขิน
"อยาเกร็งสิ" แจจุงจับมือของอีกฝ่ายให้โอบรอบคอตัวเองไว้
"ถ้าร้องออกมาจะรู้สึกดีกว่านี้นะ" พูดจบก็ฝังจมูกลงกับซอกคอขาวอีกครั้ง คราวนี้ไล่สำรวจเรื่อยลงมาอย่างละเอียดโดยมีเสียงครางหวานตอบรับคลออยู่ตลอด
ไม่ช้าชายหนุ่มจับช้อนตัวคนข้างใต้ขึ้นมาให้นอนคว่ำมอบร่องรอยความรักจนทั่วแผ่นหลังเนียน พร้อมกับแทรกดันตัวเองเข้าไปโดยไม่มีการเบิกทางก่อน ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกเจ็บแล้นขึ้นมากอย่างบอกไม่ถูก
"อ๊า...จะ..เจ็บอ่ะ..." น้ำตาคลอรื้นขึ้นมาในทันที
"อืม...ไม่เป็นไรนะ..." ชายหนุ่มค่อยดันตัวเองเข้าไปอย่างช้าๆ เพระาไม่อยาให้อีกฝ่ายเจ็บมากเกินไป
จากนั้นจังหวะของคนทั้งคู่ก็ค่อยๆ ดำเนินไปเหมือนกับท่วงทำนองเพลงช้า ก่อนจะค่อยๆ เร่งบีทเพิ่มจังหวะให้เร็วขึ้นเป็นท่วงทำนองสนุก แม้จะรู้สึกเจ็บแต่ก็รู้สึกดีไปในเวลาเดียวกันทำให้ยุนโฮไม่เกร็.เหมือนกับใจกอนแรกแล้ว การบรรเลงเพลงรักเริ่มเป็นไปอย่างไม่มีติดขัด จนมาถึงช่วงสุดท้ายเสียงครางร้องหวานที่เป็นเหมือนกับคอรัสคลอเคล้าไปกับเสียงทุ้มนุ่มเมื่อจบเพลงอย่างมีความสุข
"ขอบใจนะที่นายไม่โยนทิ้งความรู้สึกของฉันไป" แจจุงจูบซับหน้าผากที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อพร้อมกับยิ้มออกมา
"อือ...ฉันรักแจนะ..." หมีน้อยวาดยิ้มกว้างอย่างเต็มที่ ก่อนจะค่อยๆ ปิดเปลือกตาลงและผล็อยหลับไปอย่างไม่รู้ตัว เพราะความเพลียที่สะสมมานาน
"ฉันก็รักนาย...รักมาก..." แจจุงเองก็หลับตาลงบ้าง ภายใต้ผ้าห่มผืนใหญ่สองร่างกอดกันอย่างอบอุ่นและมีความสุข
โลมาทิ้งตัวลงแผ่หลาคว่ำหน้ากับที่นอนลายทะเลสีฟ้าสดใสพลางคว้าตุ๊กตาโลมาแสนรักมากอดแล้วก็ฟัดไปฟัดมาอย่างหมั่นเขี้ยวก่อนจะละมายิ้มกว้างพร้อมกับตบเตียงเรียกให้โบอามานั่งข้างๆ ตนเอง หญิงสาวลงนั่งตามโดยดีแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ทั้งยังก้มหน้านิ่งไม่มองหน้าอีกฝ่าย
"...โบอา...เป็นไรไหเหรอ..." จุนซูถามเสียงอ้อนจากนั้นก็ถือโอกาสเกยศรีษะลงบนตักของหญิงสาว
"เปล่าหรอก...แค่รู้สึกยังปรับอารมณ์ตัวเองไม่ทัน" ว่าแล้วก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ
"มันก็น่าอยู่หรอกนะ ^ ^ " โลมาโปรยยิ้มระรื่นให้กับโบอา
"โลมาน้อยน่ะแหละอารมณ์ดีอะไรนักหนา พอเข้ามาในห้องก็เอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่นั่นแหละ" โบอาขมวดคิ้วถามอย่างแปลกใจ
"ก็ดีใจที่ได้โบอาของโลมาน้อยคืนมาไง" พูดพร้อมกับจับตุ๊กตาโลมาขยับตามเหมือนมันพูดได้เอง
"โบอาก็ดีใจที่โลมาน้อยอุตส่าห์เสียงอันตราย(?)ไปช่วย" โบอาวาดยิ้มกว้างมองดูการกระทำของชายหนุ่ม
"แล้วไม่คิดจะให้รางวัลแก่วีระบุรุษผู้กล้าบ้างเหรอ..." จุนซูเงยหน้ามองคนรักพร้อมกับกระพริบตาปริบๆ
"แล้ววีระบุรษผู้กล้าอยากได้อะไรล่ะ" นิ้วเรียวดันจมูกของชายหนุ่มเบาๆ เป็นการหยอกเย้า
"อยากได้โบอามาเป็นแม่โบซูน่สิ" บอกด้วยน้ำเสียงแสนสุขก่อนจะกอดรัดตุ๊กตาโลมาไว้แน่น
"โบซู? หมายความว่าไงน่ะโลมาน้อย" โบอาจ้องหน้าอีกฝ่ายเขม็งไม่เข้าใจที่จุนซูพูด
"หมายความอะไรอ่ะ" โลมาตีหน้างงกลับในทันทีเช่นกัน
"ก็โบซูไง...โบซูเป็นเด็กที่ไหน โลมาน้อยไปเอามาได้ยังไง แล้วทำไมไม่เคยเล่าให้ดบอาฟังสักคำ" พูดจบก็แสดงสีหน้าท่าทางงอนออกมาอย่างเต็มที่
"โบซูก็เป็นลูกโลมาน้อยของโบอาไง ลูกรักเลยล่ะ ^ ^ " พอพูดถึงโบซูโลมาก็แสดงอาการปลาบปลื้มสุดๆ
"ลูกโลมาน้อยอย่างงั้นเหรอ..." แล้วดวงตาของหญิงสาวก็เริ่มมีน้ำใสคลอ
"กับผู้หญิงที่ไหน" พยายามจะทำเสียงให้นิ่ง แต่ก็ปิดความสั่นเครือของน้ำเสียงเอาไว้ไม่อยู่
"...ผู้หญิงที่ไหนอะไร...โบซูเป็นลูกของโลมาน้ยอคนเดียวนะ" พอเห็นท่าทางของโบอาจุนซูก็เด้งตัวขึ้นมารนั่งทันที
"ก็แล้วถ้าอย่างนั้นโลมาน้อยมีลูกได้ยังไงล่ะ" คิ้วเรียวสวยได้รูปยิ่งขมวดเข้าหากันจนจะกลายเป็นเส้นเดียวกันอยู่แล้ว
"โลมาน้อยไปซื้อมาน่ะสิ" ว่าแล้วก็หยิบกล้องแสนรักแสนหวงออกมาจากชั้นบนหัวเตียงมาวางตรงหน้าตัวเอง
"นี่ไงโบซู!!"
"นี่มันกล้องวีดีโอนี่!" โบอาเอ่ยออกมาอย่างแปลกใจพลางหันมองหน้าชายหนุ่มงงๆ
"ใครบอกนี่มันโบซูลูกรักของโลมาน้อยต่างหากเล่า" จุนซูเถียงอย่างมั่นอกมั่นใจเสียเหลือเกิน
"เอ้อ! โบอาก็นึกว่าโลมาน้อยจะไปมีลูกกับผู้หญิงคนไหนวะอีก" มือเรียวทาบที่อกตัวเองอย่างโล่งใจ
"...ลูกน่ะ...โลมาอยากมีกับผู้หญิงตรงหน้าคนเดียวเท่านั้นแหละ" ชายหนุ่มยกยิ้มยากจะเดาก่อนจะยื่นโน้มหน้าเข้าหาโบอา เมื่อเห็นการกระทำของชายหนุ่มโบอาก็ได้แต่ก้มหน้างุดด้วยความเขินอาย
"ตกลงโบอามาเป็นแม่ของโบซูนะ ^ ^ " ใบหน้าขี้เล่นแสนทะเล้นกลับมาอีกครั้ง
"อืม" หญิงสาวพยักหน้ารับเบาๆ โดยไม่ได้พูดอะไรอีก แต่ดวงหน้าหวานกลับมีรอยยิ้มน่ารักปรากฏขึ้น
"งั้นเป็นแม่ของจุนอาด้วยเลยนะ" ตุ๊กตาโลมาถูกหยิบกอดไว้แนบอกราวกับเป็นสิ่งมีชีวิตจริงๆ
"แล้วอยากให้โบอาเป็นแม่แค่เจ้าพวกนี้น่ะเหรอ" ดวงตากลมโตทำเป็นกวาดมองไปทางอื่นพร้อมกับทำแก้มพองลมน่ารักไปด้วย
"อยากให้เป็นเจ้าสาวผมด้วย..." จุนซูพูดเสียงจริงจังต่างไปจากที่ผ่านมา ดวงตาคมจ้องตรงไปยังใบหน้าของคนน่ารัก
"อืม...โบอาจะเป็นเจ้าสาวของดลมาน้อยคนเดียว" รอยยิ้มหวานฉายชัดบนโครงหน้าสวยได้รูปของหญิงสาว ดุจดังนางฟ้าจำแลงกายลงมาให้ชายหนุ่มตรงหน้าได้ยลโฉม
"รักโบอมาที่สุดเลย! ^ ^ " ท่าทางแบบเด็กดีใจถูกแสดงออกมาอย่างชัดเจนก่อนที่โลมาจะพุ่งตัวเข้ากอดหญิงสาวจนล้มลงบนเตียงไปพร้อมกัน
"เค้าก็รักโลมาน้อยของโบอามากที่สุดเหมือนกัน >///< " สีแดงดังเช่นกุหลาบสดสวยระบายเต็มใบหน้าหวานที่กำลังเขินอายอย่างปิดไม่มิด จังหวะการเต้นของหัวใจก็แรงเกินไปเสยจนควบคุมเอาไว้ไม่อยู่
"วันนี้...โบอาสวยจัง..." จุนซูใช้ศอกค้ำตัวให้มองหน้าของหญิงสาวได้ถนัดขึ้น โบอานึกหาคำพูดอะไรไม่ออกได้แต่หลุบสายตาไปทางอื่น
"ริมฝีปากก็น่าจูบ..." เรียวนิ้วของชายหนุ่มไล้ไปตามริมฝีปากสีกุหลาบแรกแย้มด้วยท่าทางหลงไหล
"เอ่อ...โบอารู้สึกเพลียๆ จังเลยอ่ะ ขอตัวกลับไปพักผ่อนก่อนดีกว่านะ" โบอาผละตัวออกมาจากชายหนุ่ม เพราะความเขินอายที่เก็บกลั้นเอาไว้ไม่อยู่แล้ว แต่มือหนากลับเอื้อมคว้าดึงร่างเพรียวบางของหญิงสาวกลับมาอยู่ที่เดิม
"เพลียก็นอนซะที่นี่เลยสิ..." จุนซูหยักยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์
"ไม่เอาหรอก ถ้าเค้านอนที่นี่เดี๋ยวโลมาน้อยก็..." หญิงสาวหันมาสบตากับชายหนุ่มก็ต้องก้มหน้าที่เป็นสีแดงเข้มเด่นชัดหลบลงไปอกครั้ง
"ก็...อะไรเหรอ..." ใบหน้าขี้เล่นเช่นเดิมจางหายไปหมดแล้วเหลือแต่เพียงสีหน้าจริงจังของชายหนุ่มทั่วไป
"เอ่อ...จุนซูบ้าที่สุดเลย!" โบอาทุบอกชายหนุ่มไปทีก่อนจะรีบซุกหน้าลงกับหมอนนุ่ม
"โบอาครับ..." จุนซูโน้มหน้าเข้าหาโบอาจนใบหน้าห่างกันเพียงระดับมิลลิเมตรเท่านั้น โบอายอมโผล่หน้าออกมาจากหมอนให้เห็นเพียงแค่ครึ่งเดียวเท่านั้น
"เล่นเกมส์ไบโอกันเถอะนะ ^ ^ " จากนั้นโลมาก็เด้งตัวลงจากเตียงไปยังจอยเกมส์ที่อยู่หน้าโทรทัศน์ทันที
"เฮ้อ..." โบอาถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ก่อนจะลงจากเตียงตามไปนั่งข้างๆ จุนซู
**********************************************************************
อ่านจบกันแล้วก็เชิญประจาน เอ๊ย! วิจารณ์กันได้เต็มที่เลยนะ
แบบว่าไม่ดีตรงไหน หรือขัดใจอะไรก็พูดกันมาตรงๆ ได้เลย ไม่ต้องเกรงใจ
รับได้ทุกอย่าง หรืออยากจะบอกว่าแอนตี้แฟนที่เราทำมันดูติงต๊อง
ใช่! เพราะคนแต่งมันเพี้ยน มันก็เลยทำอะไรออกมาเพี้ยนๆ อย่างที่เห็นแหละจ้า
ตอนต่อไปก็ยังคงจะเอาเอสเจเข้ามาป่วนเหมือนเดิม จะรั่วบ้าขนาดไหน
อดใจรอกันนิดนึง จะพยายามรีบมาอัพให้อย่างรวดเร็ว
สุดท้ายขอบคุณที่แวะมาอ่านมาโพสมาโหวต ขอบคุณหลายๆ ^ ^
ความคิดเห็น