ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เจ็บ
"ยูชอนทำไมนายถึงได้ซุ่มซ่ามนักฮะ" แจจุงบ่นคนเจ็บด้วยสีหน้าและท่าทางที่บ่งบอกให้รู้ว่ากำลังอารมณ์ไม่ดี
"รู้สึกว่าจะมีใครชนเข้าน่ะครับ" ชางมินพูดพร้อมปรายตาไปทางจุนซู
"ผมว่าน่าจะให้ยูชอนกลับไปพักผ่อนดีกว่านะ ว่าไหม"
โลมาที่รู้สึกได้ถึงสายตาคาดโทษของร่างสูงจึงรีบเอ่ยเสนอเรื่องอื่นขึ้นมาเปลี่ยนประเด็นทันที
"เป็นอะไรเหรอจุนซูหน้าซีดๆนะ" ชางมินหันไปถามโลมาที่ยืนตัวลีบอยู่
"ถ้างั้นก็พายูชอนกลับไปพักซะ" แจจุงบอกเสียงเรียบ
"อืม ก็ดีเหมือนกัน" ยุนโฮพยักหน้าเห็นด้วย พลางหันมามองดูยูชอนที่นั่งขาเจ็บอยู่
"ยูชอนวันนี้นายกลับโรงแรมเลยละกัน เดี๋ยวฉันบอกทางทีมงานให้เอง"
คนขาเจ็บพยักหน้ารับเนือยๆ พร้อมกับพยายามพยุงตัวให้ลุกขึ้นยืน
"ท่าทางนายจะเดินเองลำบากนะ หาใครไปเป็นเพื่อนสักคนสิ" แจจุงเอ่ยบอกแล้วหันไปมองทางชางมิน
"ไม่เป็นไร ฉันเดินเองได้" ยูชอนรีบปฏิเสธทันที พลางพยามฝืนออกเดินด้วยตัวเอง
"อย่าฝืนเลยครับ เดี๋ยวผมไปเป็นเพื่อนเอง" ชางมินเอ่ยพร้อมกับเข้าไปพยุงตัวยูชอน
"นายยังมีงานอยู่ไม่ใช่เหรอ ไม่ต้องไปหรอก"
ร่างโปร่งบอกเสียงเรียบ ก่อนจะหันมองไปทางโลมาที่ยังยืนตัวลีบอยู่
"จุนซูนายกลับไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ"
"จุนซูนายอยู่นี่แหละ เดี๋ยวฉันไปเอง" เด็กหนุ่มร่างสูงเอ่ยบอกเสียงเข้ม พลางปรายตามองหน้าจุนซู
"เออ.. ไปเหอะ" โลมาตอบเสียงเบา (เบามากๆเลยด้วย...หัวไชเท้าน้อย) แล้วก็ต้องก้มหน้าหลบสายตาโกรธๆของยูชอนอีกด้วย
"งั้นก็ไปกันเถอะครับพี่ยูชอน ^ ^ " ชางมินพูดพลางก้มหน้าเข้าหายูชอน
"แล้วนายไม่ต้องทำงานหรือไง" ร่างโปร่งเอ่ยถามและรีบขยับตัวหลบใบหน้าของร่างสูงที่ยื่นเข้ามาใกล้
"ชางมินไม่มีงานแล้ว ให้ไปกับนายน่ะแหละ" แจจุงชิงตอบแทนชางมินอย่างรวดเร็ว
"แค่นี้ก็ไม่มีปัญหาแล้วนะครับ" ร่างสูงเปรยยิ้มบาง
"..นายจะไปมีได้ไงล่ะ คนที่มีน่ะมันฉันต่างหาก.." ยูชอนแอบบ่นเบาๆกับตัวเอง แต่มีหรือที่คนหูดีจะไม่ได้ยิน
"นั่นสินะครับน่าเสียดายจัง ^ ^ " ชางมินเอ่ยขึ้นพลางเข้ามาพยุงตัวคนขาเจ็บ
"เสียดายอะไร" ยูชอนหันมองหน้าเด็กหนุ่มร่างสูงด้วยสายตาไม่ไว้วางใจ
"อยากรู้เหรอครับ" ชางมินมองหน้าคนถามอย่างยิ้มๆ
"ก็อยากรู้น่ะสิว่านายจะวางแผนชั่วร้ายอะไรเอาไว้"
"ถ้างั้นรอให้เราอยู่กันแค่สองคนก่อนสิครับ แล้วผมจะบอก"
ชางมินก้มหน้าลงกระซิบที่ข้างหูยูชอนอย่างแผ่วเบา
"เอาหน้าของนายออกไปห่างๆเลยนะ" ร่างโปร่งรีบยกมือขึ้นป้องหูข้างที่ถูกกระซิบใส่ทันที
"ตกลงว่า.. ยังอยากจะรู้อยู่หรือเปล่าล่ะครับ" ชางมินส่งสายชวนน่าสงสัยกลับไป
"ไม่อยากรู้แล้ว" ยูชอนเอ่ยตอบกลับพลางหันมองไปทางอื่น
"ก็ดีครับ.. ^ ^ " ชางมินไม่พูดอะไรมาก แต่กลับทำหน้าเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่
ระหว่างที่อยู่ในรถ ยูชอนพยามนั่งเงียบและออกห่างจากเด็กหนุ่มร่างสูงให้ได้มากที่สุด เมื่อรถตู้ขับมาถึงหน้าโรงแรม ร่างโปร่งรีบลงจากรถจนไม่ทันระวังทำให้ก้าวขาพลาด
"อ๊ะ!ระวังครับ" ชางมินคว้าคนที่กำลังจะหล่นจากรถเข้ามากอด
"ปล่อยนะชางมิน!" คนถูกกอดร้องบอก พร้อมทั้งขืนตัวดิ้น ร่างสูงจึงคลายมือที่โอบเอวร่างโปร่งอยู่ออก
"โอ๊ย!" ผลก็คือยูชอนร่วงลงไปกองกับพื้น ขาที่แพลงอยู่แล้วก็เลยเจ็บมากขึ้นกว่าในตอนแรกหลายเท่า
"เป็นไงบ้างครับ.. เดินไหวไหม" ชางมินทำหน้าตาย มองดูคนที่นั่งกองอยู่กับพื้น
"ไหว!" ยูชอนตอบเสียงแข็ง แม้ความจริงจะรู้สึกเจ็บมากแต่ก็ยังพยายามลุกขึ้นยืนให้ได้ แต่เพราะอาการเจ็บที่เพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ ทำให้ร่างโปร่งทำไม่ได้อย่างที่พูด
ร่างสูงเดินเข้ามาช้อนร่างคนเจ็บขึ้นอุ้ม แล้วพาเข้าไปด้านในตัวโรงแรมที่พัก
"ปล่อยฉันลงนะ ฉันไม่ได้ขอร้องให้นายมาอุ้มสักหน่อย" ยูชอนขยับดิ้นไปมาขณะที่ถูกชางมินอุ้ม
"พี่อยากจะลงไปนั่งกองกับพื้นอีกรอบเหรอครับ" คนอุ้มเอ่ยถามหน้าตาย
"ฉันยอมลงไปนั่งกับพื้นดีกว่าให้คนอย่างนายอุ้ม!" คนเจ็บเถียงกลับพร้อมกับมองหน้าชางมินอย่างเคืองๆ
ร่างสูงไม่พูดอะไรต่อ แต่ยังคงอุ้มร่างโปร่งที่พยายามดิ้นไม่หยุดเข้ามายังห้องพัก แล้วปล่อยคนเจ็บลงบนเตียง
"โอ๊ย! เจ็บนะ!" ยูชอนร้องขึ้นเสียงดัง พลางเงยหน้ามองจ้องเด็กหนุ่มร่างสูงที่ยืนข้างเตียงด้วยสายตาคาดโทษ
"ขอบคุณที่อุตส่าห์มาส่ง หมดหน้าที่ของนายแล้วจะไปไหนก็ไปเลย"
"จะให้ผมไปไหนล่ะครับ นี่ก็ห้องผมเหมือนกัน" ชางมินบอกหน้าตาย
"งั้นฉันไปเองก็ได้" ร่างโปร่งพูดพร้อมกับขยับลงจากเตียง แต่ชางมินก็ไม่ยอมปล่อยคนเจ็บให้ลงจากเตียงง่ายๆ
"พี่จะไปไหนล่ะครับ" ร่างสูงเดินเข้ามาขวางยูชอนไว้พร้อมทั้งเอื้อมมือมาจับไหล่ของร่างโปร่ง
"ปล่อย! ฉันจะไปไหนมันก็เรื่องของฉัน!" ยูชอนปัดมือของชางมินออก
"ถ้าพี่ไม่อยู่เฉยๆ ผมอาจจะทำอะไร... ก็ได้นะครับ" ชางมินเอ่ยเสียงเรียบ แต่ใบหน้ากลับฉายแววความเจ้าเล่ห์ออกมาอย่างมาก
"ฉันง่วง อยากนอนแล้ว" ร่างโปร่งตอบเสียงเบา ก่อนจะค่อยๆขยับออกห่างชางมิน
ชางมินเผยยิ้มขึ้นมาอย่างพอใจที่เห็นคนตรงหน้าสงบได้สักที เด็กหนุ่มร่างสูงจึงเดินออกนอกห้องนอนไปและปล่อยให้ร่างบางได้พักผ่อนสักที
ยูชอนทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่มอย่างเหนื่อยล้า ร่างโปร่งปิดตาลงช้าๆ และหลับไปในที่สุด...............
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
----------------------------------------------------------------------
--------------------------------------------
---------------
หลังจากที่ร่างโปร่งหลับไปนาน ยูชอนก็เริ่มรู้สึกตัวตื่น คนที่นอนอยู่ค่อยๆลืมตาขึ้นและพอจะขยับพลิกตัวก็พบว่า เอวของตนถูกโอบไว้ด้วยวงแขนหนา บริเวณต้นคอรู้สึกอุ่นด้วยลมหายใจของใครบางคน ร่างโปร่งจึงรีบหันไปมองด้านหลังของตัวเองทันที
ใบหน้าได้รูปอยู่ห่างจากใบหน้าของยูชอนเพียงไม่กี่เซนต์ ดวงตาเรียวสวยจ้องมองคนที่ยังหลับสนิทอยู่อย่างลืมตัว ใบหน้าของคนตรงหน้าที่กำลังหลับนั้นไม่ต่างอะไรกับใบหน้าของเด็กน้อยเลยสักนิด
แต่แล้วคนที่กำลังหลับอยู่กลับลืมตาขึ้นมามองตอบ ทำเอาคนที่กำลังจ้องมองอยู่เบิกตาโตด้วยความตกใจ
"กำลังจ้องผมอยู่เหรอ" ร่างสูงเอ่ยถามเสียงเบาพลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้กว่าเดิม ส่วนคนถูกถามนั้นเริ่มหน้าแดงขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
"เปล่าซะหน่อย" ยูชอนตอบเสียงเบาพลางหลุบสายตาลงต่ำ เพื่อหนีสายตาของอีกฝ่าย
"พี่นี่.. เหมือนโครงกระดูกเลยนะครับ" ชางมินบอกพลางโอบเอวร่างบางให้แน่นขึ้นกว่าเดิม
"ปล่อยนะ นายมานอนเมื่อไรเนี่ย" ยูชอนพูดพร้อมดันอกของคนตรงหน้าออกห่าง
"ดิ้นมากๆ เดี๋ยวกระดูกก็หักหรอกครับ ตัวยิ่งบางๆอยู่"
ชางมินไม่ยอมปล่อยให้คนดิ้นหลุดจากวงแขนหนา
"จะหักก็เพราะนายมากกว่า" ร่างโปร่งเปรยบ่น พร้อมกับช้อนตาขึ้นมองเด็กหนุ่มร่างสูง
"อย่ามองผมแบบนี้สิ เดี๋ยวก็อดใจไม่อยู่หรอกครับ จะหาว่าผมไม่เตือนไม่ได้นะ" ร่างสูงส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้กับร่างบางที่นอนอยู่ตรงหน้า
"นาย!ลุกออกไปเลยนะ! ยูชอนรีบดันตัวหนีทันที พลางพยายามที่จะลุกออกจากเตียงให้ได้ แต่เพราะอาการเจ็บที่ข้อเท้าทำให้คนลุกหนีเกิดเสียหลักเกือบพลัดหล่นจากเตียง โชคดีที่มือหนาคว้าร่างโปร่งได้ทัน ทำให้ร่างโปร่งไปนั่งอยู่บนตักของร่างสูงแทน.........
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
-------------------------------------------------------------------------
-----------------------------------------------
------------------------
"พี่แจจุง พี่ว่าป่านนี้ ยูชอนกับชางมินจะเป็นไงกันบ้าง" จุนซูเอ่ยกระซิบถามแจจุงในระหว่างเดินมาขึ้นรถตู้ที่จอดรอรับทั้งสามกลับ
"นั่นสิจะเป็นไงบ้างนะ แต่น้องชายฉันซะอย่างคงทำได้ล่ะน่า ฮะ ฮะ ฮะ" แจจุงหัวเราะออกมาอย่างพอใจก่อนขึ้นรถไป
ยุนโฮที่เดินตามมาติดๆ มองหน้าโลมาอย่างไม่เข้าใจ
"แจจุงหัวเราะอะไรเหรอ" หมีน้อยเลิกคิ้วถาม
"อย่าไปสนใจเลยฮะพี่ยุนโฮ.. พี่น่าจะห่วงตัวเองให้มากๆ จะดีกว่า"
โลมาบอกพร้อมทำหน้าเป็นห่วงเป็นใยยุนโฮอย่างมาก แล้วจึงขึ้นรถตามแจจุงไป
"อะไรของเจ้าพวกนี้นะ" หมีน้อยบ่นขึ้นอย่างงงๆ และขึ้นรถไปเป็นคนสุดท้าย
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
----------------------------------------------------------------
-----------------------------------
----------------
"พี่ยูชอนเป็นอะไรหรือเปล่าครับ ระวังหน่อยสิครับ" มือหนาของร่างสูงโอบรัดเอวบางไว้แน่น ถึงแม้ร่างโปร่งจะไม่เป็นไรแต่เขาก็อดห่วงไม่ได้อยู่ดี
"ไม่เป็นไร ปล่อยฉันได้แล้ว" ยูชอนบอกโดยไม่หันไปมองคนข้างหลัง และพยายามที่จะแกะมือหนาออกจากเอวให้ได้
"เมื่อไรเราจะได้คุยกันดีๆสักทีล่ะครับ" ชางมินเกยคางลงที่ไหล่สวยของร่างโปร่ง มือยังคงเกาะกุมเอวบางไว้อยู่
"นั่นก็เพราะนายน่ะแหละ" ยูชอนตอบเสียงเบา มือที่ขยับแกะมือหนาหยุดนิ่งลง
"เพราะผม? พี่รังเกียจผมอย่างนั้นหรือครับ" ร่างสูงถามเสียงนุ่มกลับไป ทำให้คนฟังรู้สึกใจสั่นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
"มะ..ไม่ใช่.. แต่ว่า.."
"กลับมาแล้วจ้า! กำลังทำอะไรกันอยู่เอ่ย" เสียงแหลมสูงเอ่ยอย่างระรื่น พร้อมกับประตูที่เปิดออกอย่างกระทันหัน
ยูชอนรีบผละตัวออกมาจากร่างสูงทันที จึงเกิดเสียหลักและดึงชางมินจนล้มลงมาทับร่างของตน
"จุนซู! นายจะรีบไปไหนเนี่ย มาช่วยกันขนของก่อนสิ" แจจุงตามมาสมทบกับโลมาที่หน้าห้องนอนของชางมินและยูชอน
"จุนซู นายจะมาขัดจังหวะคนอื่นเขาแบบนี้ไม่ได้นะ ไปได้แล้ว" แจจุงดึงแขนจุนซูให้พ้นทางและปิดประตูตามหลัง
"เดี๋ยว! มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ!" ยูชอนตะโกนเสียงดัง พลางผลักร่างสูงที่ทับตัวเองอยู่ให้ลุกออกจากตัว
"เพราะนายคนเดียวเลย ชางมิน!"
ร่างโปร่งรีบขยับตัวเดินออกไปนอกห้องให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
"ยูชอน.." แจจุงลากเสียงยาวอย่างเจ้าเล่ห์ เมื่อเห็นร่างโปร่งเดินออกมาจากห้อง
"ร้ายไม่เบานะนาย"
"นั่นสิ ไวไฟเหมือนกันนะเนี่ย" จุนซูพูดเสริมขึ้นมาอีกคน
"มันไม่ใช่อย่างที่พวกนายคิดนะ" ยูชอนรีบแก้ตัวขึ้นมาทันที
"อย่ามาปิดกันหน่อยเลยยูชอน ปากบอกว่าไม่ๆ แต่ร้ายใช่เล่นนะ" แจจุงยังคงแซวไม่เลิก
"เมื่อกี้มัน.. อุบัติเหตุต่างหาก ไม่เชื่อนายไปถามชางมินดูก็ได้"
"เกิดอะไรขึ้นเหรอแจจุง" ยุนโฮผู้ที่ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ถามขึ้นอย่างสงสัย
แจจุงหันไปกระซิบอะไรบางอย่างให้ยุนโฮฟัง เมื่อหมีน้อยได้ยินในสิ่งที่แจจุงบอกก็หน้าแดงขึ้นมาทันที และก้มหน้าลงหลบสายตาคนพูด
"แจจุง! นายไปเป่าหูอะไรยุนโฮอีกน่ะ" ยูชอนเอ่ยถามอย่างร้อนรน ส่วนโลมานั้นได้แต่นั่งมองเหตุการณ์อย่างสนุกสนาน
"เปล่าซะหน่อย คิดมากไปได้ หิวแล้วไปหาอะไรกินดีกว่า" พูดจบแจจุงก็เดินหนียูชอนไปทันที
****************************************************************************************
(ตอน ตุ๊กแกน้อยอยากรั่ว)
ชื่อตอนเจ็บพีมิกได้เจ็บสมกับชื่อตอนจริงๆ (แอบสงสารเล็กๆ)
หนูมินชักจะโหดขึ้นเรื่อยๆเลยแฮะ
แจก็น่ากลัวเนาะ ทำไมดูเจ้าเล่ห์ขึ้นอย่างนี้เนี่ยตุ๊กแกน้อยทำอะไรลงไป(แอบว่าตัวเอง)
น่าสงสารหมีน้อยเลย ไม่รู้แจจะทำอะไรหมีน้อยของเราบ้าง
ส่วนโลมาตอนนี้สงบลงขึ้นเยอะ เพราะโดนหมายหัวจะเอาไปทำตากแห้ง
เลยต้องสงบเสงี่ยมไว้ก่อน
อันนี้ขอบ่น***
หัวไชเท้าน้อยจอมอู้งานไม่ยอมมาช่วยพิมพ์อีกแล้ว ตุ๊กแกน้อยเหนื่อยแล้วนะ ให้พิมพ์อยู่ได้คนเดียว
ถ้าวันไหนเห็นหายไปนานๆ แสดงว่าตุ๊กแกน้อยเลือดขึ้นหน้าแล้ว ก็เลยจับหัวไชเท้าน้อยไปต้มกินแล้วล่ะ
ต้องรอจนกว่าหัวไชเท้าน้อยจะงอกขึ้นมาใหม่ ถึงจะกลับมา
ขอบอกไว้หน่อยก่อนจะไป ตอนหน้าพวกเหล่าเอสเจจะมาเป็นตัวรับเชิญนะ แต่ไม่ได้มาทุกคน อยากรู้ว่ามีใครมาบ้างก็คอยติดตามเอานะ อย่าลืมเม้นท์โหวตกันล่ะทุกคน และก็ขอบคุณมากๆ สำหรับคนที่เข้ามาอ่าน มาเม้นท์ มาโหวตให้กับฟิคของเรา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น