คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #39 : ช่วย (+ ช่วยโหวตคู่ฟิคสั้นให้หน่อย!!!)
ยูชอนและยุนโฮถูกพากลับเข้ามาภายในห้องเดิมที่ถูกจับขังในตอนแรกด้วยสภาพที่ต่างออกไปจากเดิม ทั้งคู่ถูกเปลี่ยนให้ใส่เสื้อเชิตตัวใหญ่หลวมโคล่งสำหรับทั้งสอง สีชมพูอ่อนถูกสวมใส่โดยยูชอนและสีฟ้าอ่อนเป็นของยุนโฮ มือเรยวพยายามดึงรั้งชายเสื้อตัวเองอย่างเก้อเขิน โบอาที่ตอนนี้ถูกแก้มัดเชือกอย่างเป็นอิสระแล้วรีบวิ่งเข้าไปหาคนทั้งสองอย่างเป็นห่วง
"ยุนโฮ! ยูชอน! เป็นยังไงบ้าง พวกนั้นทำอะไรนาย"
"ฉันอยากนอนแล้วล่ะโบอา" หมีน้อยบอกปัดไม่อยากพูดถึงพลางเดินไปยังที่นอนของตัวเอง ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนอย่างหมดแรง
"ฉันก็เหมือนกัน" ยูชอนตอบพร้อมกับลงนั่งจุ้มปุ๊กอยู่ตรงนั้นเลย
"เอ่อ...อ่ะ!" โบอายื่นผ้าห่มให้กับยูชอนอย่างเป็นห่วง ไม่กล้าที่จะถามอะไรกับทั้งสองคนนี้เลย กลัวที่จะรู้ความจริง
"เดี๋ยวจะเป็นหวัดเอา ห่มซะสิ" กระต่ายน้อยรับผ้าห่มมาห่อตัวไว้พลางเอนตัวลงนอนในทันที
"อ๊ะ! เดี๋ยวสิ" แล้วโบอาก็ต้องหยิบหมอนไปหนุนหัวให้กับร่างบางที่ทำท่าว่าจะไม่ขยับไปไหนแล้ว
"เฮ้อ..." หญิงสาวถอนหายใจออกมาเบาๆ พลางมองดูคนทั้งสองสลับไปอย่างรู้สึกผิด
"ขอโทษนะที่ฉันช่วยอะไรไม่ได้เลย" โบอาชันเข่าขึ้นมาพลางซุกหน้าลงไปอย่างเศร้าหมอง
"จุนซู..." เสยงหวานเพ้อเรียกหาคนรักอย่างคิดถึง
"ชางมิน...เห็นโรงงานแล้วล่ะ" อิรุเอ่ยบอกหลังจากขับรถมาเป็นเวลานานพอสมควร
"ถ้างั้นคุณเลี้ยวรถไปหลบอยู่ทางนั้นแล้วกัน" ชางมินช้มือบอกทางไปยังที่ๆ ดูลับสายตาคนสุดๆ
"ถึงโรงงานแล้วนะทุกคน!!" ซีวอนตะโกนลั่นรถตู้แบบไม่เกรงใจใครเลยทีเดียว
"ขออีก 10 นาทีไม่ได้เหรอ..." เยซองพึมพำบอกพร้อมกับซุกตัวเข้าหาคนที่ตะโกนลั่นรถ
"ตามใจ..." ซิมบ้าบอกเสียงเบาก่อนจะใช้นิ้วบีบจมูกปิดทางหายใจของซาลาเปา
"อื้อ...ทำอะไรน่ะ คิดจะฆ่ากันหรือไง" เมื่อหายใจไม่ออกก็ตื่นขึ้นอย่างเต็มตาพร้อมกับส่งสายตาไม่พอใจให้กับอีกฝ่าย
"ฉันไม่ฆ่านายหรอก...เชื่อสิ" ซิบ้ายกมือขึ้นลูบหัวเยซองก่อนจะหันไปปลุกวิญญาณ 3 ผีลืมออกจากหลุมเบาะหลังสุด
"เจ้าพวกนั้นปลุกแบบธรรมดาไม่ตื่นหรอก" ฮีชอลพูดขึ้นให้ได้ยิน ก่อนจะตะโกนเรียกทั้งสามคนที่พูดถึง
"ทึกกี้! ฮันกยอง! คังอิน! ถ้าพวกนายไม่ตื่นกันตอนนี้ล่ะก็เสบียงสำหรับมื้อเช้าจะไม่มีสำหรับพวกนายแล้วนะ"
"ถามจริง!!" เฮียทึกเด้งตัวขึ้นจากเบาะเป็นรายแรกด้วยความเร็วแสง
"ไม่นะฮีชอล!" ฮันกยองเองก็สปริงตัวตามกันมาติดๆ
"คราย...ว่าอารายน้าาาา..." แต่คังอินนั้นดูจะอาการหนักกว่าเพื่อนทั้งสองมาก
"จุนซูนายแจกเสบียงให้กับพวกที่ตื่นแล้วเท่านั้นนะ ใครที่ยังไม่ตื่นก็อดไป" ฮีชอลสั่งการ
"พวกเราตื่นแล้วน้า..." เสียงลากยาวของสามฟิวชั่นเอ่ยขึ้นพร้อมกัน
"แจ...ถ้านายไม่ตื่น นายอดกินแน่ๆ" เยซองหันไปสะกิดคนที่ยังหลับอยู่ข้างๆ แจจุงปรือตามองหน้าคนปลุกตัวเอง
"ยุนโฮ...หมีน้อยของช้านนน..." แล้วเยซองก็ถูกดึงตัวเข้าไปกอดเอาไว้ดื้อๆ เพราะถูกอีกฝ่ายเข้าใจผิด
"เฮ้ย! ฉันไม่ใช่ยุนโฮของนายนะ" เยซองพยายามขัดขืนสุดชีวิต แต่แจจุงก็ยังไม่ยอมปล่อยอยู่ดี
"อย่าดิ้นสิยุนโฮ...ทำไมนายถึงไม่ค่อยเชื่อฟังฉันเลยนะ"
"นี่มันซาลาเปาของฉันไม่ใช่หมีน้อยของนายนะโว้ย!" ซีวอนดันหัวของแจจุงออกห่างเยซอง
"ใจร้าย! ทุกคนจะพรากฉันกับหมีน้ยอได้ลงคอเชียวเหรอ" แจจุงยังคงไม่ได้สติเสียที
"แจจุง! ฉันเยซองเฟ้ยดูดีๆ สิ!" เยซองพยายามเบี่ยงตัวหลบแจจุงที่เริ่มทำตัวเป็นปลาหมึกแบบขาดสติ ซีวอนเลยตัดปัญหาด้วยการอุ้มตัวซาลาเปาขึ้นมาซะเลย
"โอ้!! ฉากเด็ด" แต่โลมานั้นไม่คิดจะช่ว่ยแล้วยังจะคว้ากล้องมาบันทึกภาพอีกต่างหาก
"เฮ้ย! ซีวอน" เยซองเบิกตาโตตกใจกับการกระทำของอีกฝ่าย
"วิ้ว~!!" ฮันกยองรีบผิวปากแซวอย่างรวดเร้ซ
"ความรักระหว่างรบเหรอเนี่ย" เฮียทึกทำหน้าตาตกอกตกใจเกินเหตุ(แกแกล้งทำโอเวอร์แอ๊คชั่นน่ะ.... - -" ) และถุงอาหารเช้าสำหรับแต่ละคนก็ถูกส่งด้วยการปากระทบหัวกันไปคนละทีด้วยฝีมือของฮีชอล
"จะอยู่เฉยๆ กันได้บ้างไหมเนี่ย" ฮีชอลพูดอย่างเซ็งๆ
"เจ้าหนูตากล้อง มีกาแฟบ้างไหม" อิรุหันไปถามจุนซูหลังจากจอดรถเรียบร้อยแล้ว
"มีป๋องเดียวนะ" โลมาบอกก่อนที่จะหยิบกาแฟให้อิรุ
"เอาล่ะ! ทุกคนฟังให้ดีนะ หลังจากนี้ต้องดูแลตัวเองกันดีๆ ล่ะ แล้วก็พวกที่อยู่ทีมเดียวกับทึกกี้พวกนายจะต้องคอยถ่วงเวลาเจ้าพวกตัวเกะกะเอาไว้ ส่วนฉันกับพวกชางมินจะบุกเข้าไปช่วยเหลือสามคนนั้นเอง" ฮีชอลอธิบาย
"รับทราบคร๊าบ!" ป๋าทำท่าตะเบ๊ะรับคำสั่ง
"แล้วนายจะวางเยซองลงได้ยังน่ะ ซีวอน" คังอินขยี้ตางัวเงียเอ่ยถามเหมือนกึ่งหลับกึ่งตื่น เยซองรีบผละตัวเองลงนั่งที่ว่างอย่างรวดเร็วพลางก้มหน้าที่แดงเป็นซาลาเปากิมจิลงไม่ยอมพูดจากับใครเลย
"ตกลงว่ามันเข้าใจกันจริงๆ เปล่าวะเนี่ย" ฮีชอลบ่นกับตัวเองอย่างเซ็งๆ
"เข้าใจแล้วน่า" ซีวอนบอกพลางหยิบมือถือออกมาเล่นอีกตามเคย
"เยซองงง..." แจจุงเอ่ยขึ้นเสียงลากยาน แต่คนรับฟังกำลังตั้งการ์ดเตรียมสู้เต็มที่
"เป็นอะไรของนาย ฉันแค่จะถามว่าถึงไหนแล้วเท่านั้นเอง" หน้าตาที่เหมือนกับว่าเพิ่งตื่นลืมตามาดูโลกได้ไม่นานมองจ้องเยซองอย่างงงๆ
"ถึงที่แล้ว..." อิรุบอกขณะซดกาแฟเข้าไปอึกใหญ่
"พวกพี่ๆ ก็เตรียมตัวกันได้แล้ว" ชางมินหันไปบอกกับทุกคน
"พร้อมเสมอทุกเวลาแล้วล่ะตอนนี้!!" เฮียทึกเอ่ยบอกด้วยใบหน้ามาดมั่นอย่างแรง
"งั้นก็ลงจากรถกันสักที จุนซูเปิดประตูด่วน" ฮีชอลสั่งการอีกครั้ง
"ครับท่าน" โลมาจำใจทำตามคำสั่งจากนั้นก็เคลื่อนตัวลงจากรถเป็นรายแรก จากนั้นทุกคนก็ค่อยๆ ทยอยตามกันลงมาจนหมด
"ถ้างั้นก็แบ่งกลุ่มกันไปได้แล้ว" ผู้บังคับบัญชาการสูงสุดฮีชอลเอ่ยบอก
"เอาล่ะไปกันเถอะ" ซีวอนหันไปพูดกับเยซองด้วยท่าทางสนุกสนาน
"อ่ะ...อืม..." ตอบรับกลับมาเสียบงเบา
"ถ้างั้นพวกเราก็ลุยกันบ้าง Go! Go!" ฮันกยองตะโกนเสียงลั่นพร้อมกับชูไม้ชูมือไปด้วย แล้วมือของฮีชอลก็ตะปบเข้าใหัที่ศรีษะของป๋าอย่างจัง
"จะไปก็ให้มันเงียบๆ หน่อยเซ่ เดี๋ยวพวกนั้นมันก็รู้ตัวหมดหรอก"
"โทษทีๆ" บอกพลางลูบหัวตัวเองไปด้วย
"งั้นฉันจะติดต่อตำรวจเลยนะ" อิรุเอ่ยบอกพลางหยิบอุปกรณ์สื่อสารไร้สายออกมา
"อือ...เอาล่ะ แยกย้ายกันไปได้" ฮีชอลบอกส่งสัญญาณกับทุกคน
"O.K. Let's go! Go!" ฮันกยองชูไม้ชูมือแต่ก็พยายามทำเสียงให้เบาที่สุด โดยมีสมหน่อฟิวชั่นทำท่าตามเป็นกำลังเสริม
"ท่าทางเกิงจะคึกยิ่งกว่าฉันอีกนะเนี่ย" เฮียทึกเอามือทั้งสองซุกในกระเป๋ากางเกง
"ก็ของแบบนี้มันไม่ได้เเกิดขึ้นบ่อยๆ นี่นา" ฮันกยองบอกลับหน้าระรื่น
"ช่ายๆ มันเกิดขึ้นไม่บ่อยเลยล่ะ" จุนซูกล่าวพลางหันกล้องไปทางซีวอนและเยซอง
"เฮ้ๆ พวกนายน่ะ เข้าไปข้างในแล้วก็อย่ามัวแต่จีบกันอยู่ล่ะ เดี๋ยวจะเสียงานซะเปล่าๆ" ฮันกยองรีบแซวทิ้งท้ายไว้ก่อนที่จะต้องไปเสี่ยงภัย(?)
"ใครจีบกันไม่ทราบครับ" ซีวอนหันมายิ้มเย็นแบบติดลบให้กับคนพูดทันที
"อารายกานครายพูดน่ะ" ฮันกยองทำเป็นพูดไม่ชัดขึ้นมาทันทีกลบเกลื่อนเหมือนไม่รู้เรื่อง
"หมดเวลาเล่นแล้ว เงียบๆ กันหน่อย" จุนซูในสภาพเตรียมพร้อมเอ่ยบอกเสียงนิ่ง
"ก็ดี...ไปกันได้สักที" ฮีชอลพูดขึ้นหน้าตาย
ตรงบริเวณด้านหน้าโรงงานร้างที่ค่อนข้างรกด้วยหญ้าสูงและเศษวัสดุมีคนในชุดคลุมสีดำและสวมหมวกปิดหน้าทรงสูงปลายแหลมเอาไว้ยืนอยู่หลายคน แล้วบุคคลเหล่านั้นก็ค่อยๆ ถูกลากหายไปอย่างปริศนา ก่อนจะโผล่มาอีกครั้งด้วยอาการจัดแจงแต่งตัวเองให้ดูเรียบร้อย
"โอเค" หนึ่งในนั้นทำสัญลักษณ์โอบอกกับกลุ่มฮีชอลที่ซุ่มอยู่ห่างๆ
"ทางนั้นเรียบร้อยแล้วไปกันได้" แล้วฮีชอลก็เดินนำลูกทีมไปด้วยท่าทางระมัดระวัง
"แล้วเราจะบุกเข้าไปแบบนี้เลยเหรอ" ซีวอนเอ่ยถามด้วยท่าทางกังวลเล็กน้อย
"ถ้าเกิดทางนั้นมีอาวุธล่ะ..."
"ไม่ต้องห่วงน่ะ พวกนั้นเตรียมอุปกรณ์ไว้ให้เราเรียบร้อยแล้วล่ะ" ฮีชอลบอกอย่างสบายๆ
"เอ้า! รีบเอาไปเปลี่ยนชุดซะ ก่อนเจ้าพวกตัวจริงจะมาเห็นเข้า" เสียงของฮันกยองบอกขึ้นแต่เจ้าตัวกลับแต่งตัวเป็นพวกเดียวกับบุคคลที่อยู่ในโรงงานร้างเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
"ชุดมันเหมือนกับพวกตัวโกงในเรื่องไอ้มดแดงแปลงร่างเลยแฮะ" จุนซูมองดูชุดอย่างพินิจพิจารณา
"รสนิยมของเจ้าพวกที่อยู่นี่สุดยอดเลยแอะ" แจจุงเองก็จ้องดูชุดอย่างทึ่งๆ
"รีบไปเปลี่ยนชุดเถอะน่า เดี๋ยวเจ้าพวกที่เหลือก็ออกมาเห็นกันพอดีหรอก" ฮีชอลดันเจ้าพวกตัวปัญหาทั้งสองให้ไปหาที่เปลี่ยนชุด
"ฉันไม่ขอใส่นะ รับไม่ได้จริงๆ" ซีวอนบอกพลางโยนชุดทิ้งลงกับพื้นอย่างไม่ใยดี
"ถ้าไม่ใส่แล้วนายจะเข้าไปข้างในยังไงอ่ะ" เยซองถามมองดูชุดที่อยู่กับพื้นตาปริบ
"ก็แอบเข้าไปทางอื่นสิ" ว่าแล้วซีวอนก็มองหาทาง(ปีน)เข้าไปข้างในแทนการปลอมตัว
"งั้นไปด้วยดิ" เยซองบอกบ้าง
"ผมว่าผมตามไปด้วยอกคนดีกว่า" ชางมินจ้องชุดหน้าตาย
"ตรงนั้นมีหน้าต่างอยู่น่ะ แต่ค่อนข้างสูงแฮะ" ซีวอนเอ่ยบอกพลางลัดเลาะไปยังเป้าหมาย โดยมีเยซองกับชางมินตามไปติดๆ
"ถ้างั้นเราคงต้องแยกทางกันตรงนี้แล้วล่ะแจจุง จุนซู" ฮีชอลโบกมือลาคนทั้งสองพร้อมกับเดินตามซีวอนไปบ้าง แล้วแจจุงก็หันมองจุนซูเหมือนกับส่งซิกอะไรบางอย่างให้กันก่อนจะพุ่งเข้าชาร์จฮีชอล
"พี่คิดจะทิ้งพวกผมไปเหรอ" จุนซูส่งเสียงลากยานมาจากใต้หมวกปิดหน้าทรงสูง
"อย่าไปเป็นก.ข.ค.พวกนั้นเลย ให้ชางมินไปคอยดูแลคนเดียวก็พอแล้ว" แจจุงที่สวมชุดครบเซ็ตแล้วเช่นเดียวกันก็เอ่ยเกลี้ยกล่อมกับฮีชอล
"พวกนายนี่มัน..." พอมองไปทางพวกชางมินแล้วก็ปรากฏว่าไม่มีใครรออยู่เลย จึงได้แต่ต้องจำใจอยู่กับเจ้าพวกนี้
"พวกตัวจริงกำลังมาทางนี้แล้ว" ชองมิน เรียววุค และดองแฮที่อยู่ในชุดคลุมเต็มยศรีบบอกกล่าวกับพวกที่ยังยืนออกันอยู่ไม่กระจายตัวสักที
"เฮ้ย...พวกตรงนั้นน่ะเข้ามาข้างในได้แล้ว" กลุ่มคนชุดดำกลุ่มใหม่ออกมาเปลี่ยนเวรโดยไม่ได้สงสัยอะไรเลย
"อืม...จะไปเดียวนี้แหละ" ฮีชอลตอบรับพร้อมรีบเดินไปให้พ้นจากตรงนั้น
"ตื่นเต้นจังแฮะ" เฮียทึกบอกกระซิบกับป๋าด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้นสุดๆ
"งั้นเราแยกกันตรงนี้นะฮีชอล" เมื่อเข้ามาภายในโรงงานได้ครึ่งทางแล้วป๋าก็รีบบอกขอแยกตัวทันที
"ว่าแต่ชางมินล่ะ...จะเข้ามาหรือยังนะ" จุนซูเอ่ยบ่นพลางเดินตามฮีชอลไป ส่วนทางด้านซีวอนนั้นกำลังงัดแงะบานหน้าต่างให้เกิดเสียงเบาที่สุด
"เฮ้อ!! ออกซะที..." แต่ด้วยเป็นที่ขาดการดูแลมานานจึงไม่มีความแน่นหนามากนัก
"สูงแฮะ...อีกฟากหนึ่งน่ะ" ซีวอนชะโงกหน้ามองไปข้างใน
"งั้นพี่ก็ข้ามไปก่อน เดี๋ยวคอยรับพี่เยซองด้วยละกัน" ชางมินบอกกับซีวอน
"ฉันลงเองก็ได้หรอกน่า ไม่ต้องให้ซีวอนรับก็ได้" เยซองหันไปเถียงชางมิน
"ขืนนายลงเองได้หน้าคว่ำแน่" ซีวอนบอกขณะกำลังปีนเพื่อจะเข้าไปสู่ด้านในโรงงานร้าง
"โห่! ฉันไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นซะหน่อย" เยซองเถียงกลับไปพลางปีนตามร่างสูงข้างหน้า โดยมีชางมินดันตัวให้จากด้านล่าง
"ความสูงข้างนอกกับข้างในมันต่างกันต่างหาก" พอลงถึงพ้นได้ซีวอนก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก
"อ๊ะ!" พอเยซองเห็นความสูงแล้วก็ต้องชะงักขึ้นมา เริ่มหวั่นเล็กน้อย
"อ้าว...ไหนพ่บอกว่าไม่เป็นไรไง" ชางมินที่ยังอยู่ข้างล่างเริ่มเร่งเยซองที่ยังคงนิ่งมองเบื้องล่าง
"เร็วๆ เข้าสิ...เรายิ่งไม่มีเวลาอยู่นะ" ซีวอนเองก็ยืนบอกจากด้านล่างในโรงงานด้วยเช่นกัน
"ฮึ้ย! งั้นก็รับดีๆ ล่ะ" เยซองเลยต้องจำใจอย่างเลี่ยงไม่ได้ จากนั้นก็หย่อนขาแล้วค่อยๆ ปล่อยตัวเองลงไปเบื้องล่าง
"ดื้อไม่เข้าเรื่องจริงๆ เลยนะนายเนี่ย" ซีวอนรับตัวเยซองด้วยท่าทางสบายๆ แถมยังเอ่ยบ่นคนโดนอุ้มอีกด้วย
"เรื่องของฉันน่ะ..." เยซองตอบกลับเสียงเบาพลางเสหน้าที่ขึ้นสีหนีอีกฝ่าย
"ตรงนั้นน่ะเลิกสวีทแป๊บนึงจะได้ไหมครับ ขอทางผมหน่อย" ชางมินเอ่ยขึ้นหน้าเซ็ง
"เออ...รู้แล้ว..." ซีวอนขยับเดินออกจากที่เก่าเล็กน้อยเพื่อให้ชางมินลงมาได้อย่างสะดวก
"แล้วก็ปล่อยตัวพี่เยซองได้แล้วมั้ง เดี๋ยวก็ได้กลายเป็นหินกันพอดี" เมื่อถึงพื้นปั๊บก็พูดขึ้นทันที
"นายนี่มันพวกชอบสั่งเหมือนฮีชอลเลยแฮะ" ถึงจะพูดว่าออกไปแต่ซีวอนก็ยังไม่ยอมปล่อยตัวเยซองอยู่ดี
"ปล่อยฉันลงได้แล้ว..." เยซองที่ถูกอุ้มอยู่เอ่ยขึ้นเสียงเบา
"ก็ได้..." จากนั้นซวอนก็วางตัวเยซองลงด้วยท่าทางทะนุถนอม
"ขอบใจ..." แล้วเยซองก็เผลอมองหน้าอีกฝ่ายอย่างลืมตัว
"เอ่อ...ไปกันต่อเหอะ..." แล้วซีวอนก็ต้องหันหน้าหลบออกมาเองในสภาพใบหูแดงจัด
"เฮ้อ...ดีจังเลยน้า ขนาดเวลาแบบนี้ยังอุตส่าห์สวีทกันได้อีก" ชางมินบ่นพูดขึ้นมาลอยๆ
"เงียบไปเลยนะชางมิน" ซีวอนหันไปทำตาวาวใส่ชางมินทันที
"ขอโทษครับๆ" ถึงจะพูดบอกอย่างนั้นแต่สีหน้ากลับตรงกันข้าม
****************************************************************************
มีเรื่องอยากจะขอร้องทุกคนหน่อย พอดีตุ่นน้อยกำลังทำฟิคสั้นอ่ะนะ
แต่ว่ามันยังตัดสินใจเรื่องคู่ไม่ได้ เป็นผลให้ไม่สามารถเดินเรื่องต่อได้
ก็เลยอยากให้ทุกคนช่วยกันโหวตคู่ให้หน่อยน่ะ ยังไงก็ลองอ่านเรื่องแบบคร่าวๆ ข้างล่างนี้ดูก่อนนะ
(อันที่เอามาให้ดูยุนเป็นคนดำเนินเรื่องนะ)
"อ๊ะ!" อยู่ๆ ก็มีคนสะดุดล้มอยู่ตรงทางเข้าโรงเรียน พวกเราสามคนก็เลยรีบตรงรี่ไปดูอาการเขาซะหน่อย
"เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ" ผมช่วยพยุงเขาขึ้นมา รู้สึกเป็นห่วงจังทำไม่มาล้มอยู่ตรงนี้ได้นะ
"มะ..ไม่เป็นไร...ขอบใจนะ" ว้าว! พอเงยหน้าขึ้นมาหน้าตาน่ารักมากเลยนะเนี่ย^ ^ อยู่ชั้นไหน ห้องไหนนะ อยากเป็นเพื่อนด้วยจัง
"เอ่อ...ขอตัวนะ" พูดจบก็เดินหนีไปทันทีเลย
"นั่นใช่ยูชอนห้องเราป่ะ" จุนซูถามแจจุงพลางมองตามเด็กคนนั้นที่เดินเข้าไปในโรงเรียนแล้ว
"ชางมิน! รอฉันด้วยสิ...ไปก่อนนะแจจุงจุนซู" ผมส่งยิ้มโบกมือบ๊ายบายทั้งสองคน ก่อนจะวิ่งไปหาชางมินที่กำลังจะเดินเข้าตึกเรียน
"ชักจะไม่ได้การแล้วแฮะ ขืนปล่อยไว้แบบนี้ไม่ใครก็ใครสักคนได้ชิ่งเอายุนโฮไปก่อนพวกเราแน่ๆ" แจจุงเอยขึ้นพลางมองดูร่างบางที่ออกจะสนิทสนมกับชางมินอย่างออกหน้าออกตา
"นั่นสิ...อย่างนี้ต้องเผด็จศึกซะแล้ว" จุนซูพูดขึ้นเสียงจริงจัง
"ก็เพราะว่านายมันมีปฏิกริยาตอบกลับแบบนี้ไง พวกนั้นถึงได้ชอบแกล้งน่ะ" ไม่พูดเปล่าชางมินยังบีบจมูกผมเล่นอีกด้วย
"รวมทั้งนายด้วยใช่ไหมล่ะ" ผมถามกลับหน้ามุ่ย เชิดปากเล็กน้อย พลางลูบจมูกตัวเองไปด้วย
"ใช่เลยแหละ" พูดเฉยๆ ก็ได้ไม่เห็นจะต้องยื่นหน้าเข้ามาใกล้ซะขนาดนี้เลย
*ข้อจำกัด
1.หมีกับมิคเป็นเคะนะ
2.ที่เหลือทั้ง 3 คนเป็นเมะ
เพราะฉะนั้นเรื่องนี้จะไม่มี 2U
โหวตคู่
1.แจ/จุนซู+หมี
แจ/จุนซู+มิค
มินไม่มีคู่หรืออาจจะให้คู่โผล่มาตอนหลัง
-ช่วยระบุให้ด้วยว่าอยากให้แจหรือจุนคู่กับหมี ที่เหลืออีกคนคู่กับมิค
2.แจ/จุน+หมี
แจ/จุน+.....
มิน+มิค
-อันนี้เหมือนกันระบุด้วยว่าให้แจหรือจุนคู่กับยุน ส่วนอีกคนที่ไม่ได้คู่กับหมีจะหาคนอื่นให้(ถ้าใครจะเสนอก็ได้นะ จะรับพิจารณาดู)
3.มิน+หมี
แจ/จุน+มิค
-อันนี้ให้ระบุว่าอยากได้แจหรือจุนคู่มิคดี คนที่เหลืออาจจะมีคู่หรือไม่มีก็ได้แล้วแต่อารมณ์ตอนแต่ง
ให้เลือกว่าจะเอาเบอร์ 1 2 หรือ 3 แล้วก็ช่วยระบุด้วยอย่างที่บอก
*หมายเหตุ
แต่ละคู่ที่ให้โหวตเนี่ยมีผลต่อเนื้อเรื่องด้วยนะ เพราะว่าทั้งสามรูปแบบพล็อตมันจะออกมาไม่เหมือนกัน ประมาณว่าเราเป็นพวกคิดมากคิดมันซะหลายทางอ่ะเลยหาทางออกไม่ได้ซักทาง -*- ก็จะบอกคร่าวๆ แล้วกัน ถ้าเลือก 1 หรือ 2 ก็อาจจะออกมาดราม่าสักหน่อย แต่อันไหนจะหนักกว่ากันก็ยังไม่รู้ แต่ถ้าเลือกอัน 3 อาจจะกลายเป็นเรื่องเบาสมองไปเลยก็ได้ แล้วก็ห้ามถามคนแต่งนะว่าทำไม ไม่เข้าใจตรงไหนก็โพสทิ้งถามไว้ได้นะ
เราจะขอสัก 30 โพสแล้วกัน(สงสัยจะนานน่าดูเลย ไม่รู้จะมีคนสนใจอ๊ะเปล่า) ให้ไปโพสทิ้งไว้ที่นี่นะ
@@@ SMALL STAGE @@@ {mini fic}
http://my.dek-d.com/_me_me/story/view.php?id=372910
ความคิดเห็น