คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #34 : ขอ(โพส TT0TT) 100%
สายลมแผ่วเบาพัดพาเอาไอละอองน้ำเย็นของยามเชามาแตะกระทบลงตามผิวขาวบาง เส้นผมดำยาวระบ่าไหวเล็กน้อยและสะท้อนเป็นเงาเมื่อโดนแสงแดดอ่อน ร่างโปร่งบิดตัวไปมานิดหน่อยก่อนจะคลี่ยิ้มบางรับวันใหม่อยู่หน้าบ้านพัก มือหนารวบกอดเอวบางจากทางด้านหลังพลางเกยคางลงไปกับไหล่สวย
"มายืนอยู่คนเดียวระวังจะถูกจับตัวไปนะครับ" เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยกระซิบข้างใบหูบาง
"ก็โดนจับอยู่แล้วนี่นา" คนตอบบอกพลางเหล่มองดูคนกระซิบ
"ถูกผมจับเอาไว้แค่คนเดียว ดีกว่าจะให้คนอื่นมาจับตัวพี่ไปนะครับ" ร่างสูงอมยิ้มบาง
"คนอื่นที่ว่าน่ะหมายถึงแจเหรอ?" ยูชอนแกล้งถามพร้อมกับหัวเราะเบาๆ
"ทำไมถึงคิดว่าผมหมายถึงพี่แจล่ะ" ถามกลับเสียงนิ่ง
"ชางมิน... ฉันนับถือพี่อิรุแบบพี่ชายเท่านั้นเองนะ" ร่างบางพูดแล้วขยับหันมองร่างสูงตรงๆ
"ผมรู้ครับ..." ชางมิ้นจ้องมองตอบด้วยแววตาอ่อนโยน
"รู้แล้วทำไมชอบทำตัวเป็นอริกับพี่อิรุล่ะ" ยูชอนเงยหน้าถามตาใส
"ผมก็ไม่ได้อยากจะเป็นอริกับเขาหรอกนะ แต่เขาต่างหากล่ะที่ไม่ยอมทำตัวเป็นมิตรที่ดี" เอ่ยบอกด้วยสีหน้าเหนื่อยอ่อน
"ตรงไหนล่ะที่ว่าไม่เป็นมิตรที่ดี" คนถามกระพริบตาปริบรอคำตอบ
"ก็ตรงที่ชอบเข้ามายุ่งกับพี่น่ะแหละ" บอกพลางก้มหน้าลงแล้วบีบจมูกคนตรงหน้าอย่างหมั่นเขี้ยว
"ชางมินอ่ะ ชอบแกล้งอยู่เรื่อยเลย" ใบหน้าขาวเคลื่อนหนีมือคนตัวสูง ปากอิ่มเม้มนิดๆ และแก้มใสก็ป่องหน่อยๆ
"เพราะรักหรอกจึงหยอกเล่นไม่เคยได้ยินเหรอครับ ^ ^ " เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยบอกอารมณ์ดี
"มุขเก่าแล้วเปลี่ยนเถอะ" ว่าแล้วก็รีบผละตัวออกห่างจากอีกฝ่าย แต่ก็ยังแอบยิ้มบาง
"ถึงจะเก่าแต่ผมก็จริงใจนะ..." พูดจบก็เข้าไปหอมแก้มกระต่ายน้อยทันที ก่อนจะรีบเดินหนีเข้าไปในตัวบ้าน
"ยูชอนนน..." เสียงหวานลากยาวมาแต่ไกลพร้อมกับร่างบอบบางที่วิ่งเข้ามากอดยูชอนจากทางด้านหลังในขณะที่กำลังจะก้าวเข้าไปในบ้านตามชางมินไปบ้าง
"เจส!!?" ยูชอนอุทางนขึ้นพร้อมกับหันมาหาหญิงสาว
"ฮือ..ยูชอน..ฮึก..." สาวน้อยสะอึกสะอื้นจนตัวโยก ทำเอาคนที่เห็นทำอะไรไม่ถูก
"เจส..เกิดอะไรขึ้น ทำไมร้องไห้ล่ะ"
"...จุนอ่ะ..ฮือ...ฮือ..." เจสสิก้าพูดไปร้องไห้ไป น้ำตาใสไม่ยอมหยุด
"ยูชอน... อ๊ะ! เจสสิก้าเป็นอะไรน่ะ" ยุนโฮที่ออกมาตามร่างบางให้เข้าบ้านถึงกับตกใจขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นสภาพของหญิงสาว
"...โบอา..เจสอยากเจอโบอา..ฮือ..." หญิงสาวโพล่งออกมาเสียงเครือ
"เกิดอะไรขึ้นเหรอเจส" โบอาเอ่ยขึ้นพร้อมกับจับมืออีกฝ่ายอย่างปลอบโยน หญิงสาวที่ยังสะอื้นเล็กน้อยพยายามเหลือบตาแดงก่ำมองโบอา
"โบอา...เจสไปเจอจุนซูมาล่ะ..."
"ตอนไหนเหรอ?" โบอาเอียงคอถามอย่างสงสัย
"เมื่อคืน...กับผู้หญิง..จุนกิก็อยู่ด้วย...ฮือ" พอพูดถึงชายหนุ่มอีกคนเจสสิก้าก็ปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง
"ว่าไงนะ! โลมาน้อยอยู่กับผู้หญิงอย่างนั้นเหรอ...พี่จุนก้ก็อยู่ด้วย" หญิงสาวถึงกับหน้าเสียทันที
"แน่ใจนะว่าไม่ได้ตาฝาดน่ะเจส" โบอาถามย้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
"ไม่มีทางแน่นอน... ก็เจสแอบตามไป..ถึงได้เห็น...ฮึค..." เจสสิก้าส่ายหน้าปฏิเสธ
"แค่คนรู้จักหรือเปล่า..." ยูชอนเอ่ยปลอบโยนหญิงสาวที่นั่งร้องไห้เสียงเบา
"..ไม่ใช่หรอก..ฮือ... แถมยังคุยกระหนุงกระหนิงอยู่ตั้งนานสองนาน..."
"ตอนนี้สองคนนั้นอยู่ที่ไหน" โบอาเอ่ยถามเสียงเรียบทั้งมีสีหน้านิ่งเฉยต่างไปจากทุกที
"ไม่รู้สิ..เจสไม่ได้ตสมต่อ...ฮือ..แต่ก็ยังไม่กลับมาเลยตั้งแต่คืน..." เจสสิก้าบอกเสียงเครือ แล้วเสียงกริ่งหน้าบ้านก็ดังขึ้นติดต่อกันถี่ๆ ยุนโฮที่นั่งอยู่แถวๆ นั้นรีบลุกเดินไปเปิดทันที
"...ยูชอน!! เจสหายตัวไปจากคอนโด..." จุนกิที่ท่าทางร้อนรนโผล่หน้าเข้ามาอย่างใจร้อน ก่อนจะชะงักนิ่งเมื่อเห็นเจสสิก้ากำลังนั่งร้องไห้อยู่
"แล้วโลมาน้อยล่ะพี่จุนกี้" โบอาเอ่ยถามเสียงเย็น
"เอ่อ...จุนซู โบอาก็อยู่ด้วยนะ..." ชายหนุ่มหันไปบอกคนที่เดินตามตนมาด้านหลัง โลมาจึงค่อยๆ เดินเข้ามาด้านในตัวบ้านพร้อมกับจุนกิ
"พี่จุนกี้กับโลมาน้อยพากันไปไหนมาเหรอ ^ ^ " โบอาส่งยิ้มแบบเลยจุดเยือกแข็งติดลบไปกี่องศาแล้วก็ไม่รู้ส่งต้อนรับทั้งสองหนุ่มอย่างตั้งใจ
"..ก็...ไปเดินเล่น ซื้อของ ช็อปปิ้ง อะไรทำนองเนี้ย..." จุนกิเอ่ยตอบออกมาไม่เต็มเสียง ส่วนจุนซูยืนนิ่งเป็นกำลังใจอยู่เงียบๆ
"เอ...รู้สึกเหมือนจะหายไปด้วยกันมาทั้งคืนเลยไม่ใช่เหรอคะ" โบอาทำท่ากอดอกพลางเอานิ้วจิ้มแก้มตัวเองเหือนกำลังใช้ความคิด
"นี่เดินช็อปปิ้งกันทั้งคืนเลยเหรอคะเนี่ย" หญิงสาวชี้นิ้วออกไปตรงหน้า
"ก็ประมาณนั้นแหละ" จุนซูแย่งพูดขึ้นก่อนที่จุนกิจะเอ่ยออกมา เจสสิก้านั่งมองดูหน้าชายหนุ่มด้วยสายตาตัดพ้อต่อว่าพลางลุกเดินหนีไปกับยูชอน
"เจส..." ชายหนุ่มมองตามหญิงสาวซึ่งเดินหายไปทางด้านหลังของตัวบ้าน
"ตามไปสิครับ... ผมไม่เป็นไรหรอก" โลมาบอกพร้อมกับตบบ่าจุนกิเบาๆ ชายหนุ่มพยักหน้ารับรู้แล้วรีบเดินตามไปทันที
"ใจดีจังเลยนะโลมาน้อย" โบอาแค่นเสียงพูดขึ้นอย่างยากเย็น
"..โบอา..." จุนซูเดินก้าวเข้ามาใกล้ตัวหญิงสาวและมองด้วยสายตาอาทร โบอาขยับตัวถอยหลังเล็กน้อยพลางจ้องมองอีกฝ่ายด้ยความรูสึกแคลงใจ
"อย่างอนไปเลยน่า ดีกันนะ" จุนซูยิ้มหวานให้คนตรงหน้า
"............" หญิงสาวทำเพียงจ้องมองชายหนุ่มตงหน้ายอ่างไม่พอใจ
"จะไม่พูดอะไรบ้างเหรอ...โบอาของโลมาน้อย" น้ำเสียงเอ่ยถามเบาลงกว่าเดิมเล็กน้อย
"แล้วอยากจะให้โบอาพูดอะไรดีล่ะโลมาน้อย" หญิงสาวเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม
"...หมายความว่าไง" คนฟังขมวดคิ้วยุ่งอย่างไม่เข้าใจในอารมณ์ของอีกฝ่าย
"โบอาว่าเราต่างคนต่างใช้ชีวิตในแบบของตัวเองดีไหม" กัดฟันพูดออกไปแม้จะทำร้ายจิตใจตัวเองก็ตาม แต่ก็อยากจะให้คนตรงหน้าได้เลือกในสิ่งที่ตัวเองต้องการ
"................." จุนซูนิ่งเงียบลง ชายหนุ่มยิ่งขมวดคิ้ววมากขึ้นกว่าเดิมเมื่อได้ยิน
"เราเลิกกันเถอะนะโลมาน้อย" โบอาเอ่ยบอกด้วยเสียงที่แผ่วลงไม่ต่างกับการกระซิบ
"ก็ได้.. ถ้าโบอาต้องการ..." โลมาตอบตกลงอย่างว่าง่าย แต่สีหน้ากลับหม่นซีดลงเหมือแนคนที่กำลังป่วยหนัก โบอามองจ้องหน้าจุนซูอยู่ชั่วครู่ก่อนจะค่อยๆ เดินเลี่ยงไปยังบานประตูหน้าบ้าน แต่ชายหนุ่มรีบคว้าข้อมือบางเอาไว้ก่อนแล้วหยิบของบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อโค๊ทและบรรจงวางมันลงบนมือนุ่ม
"ของขวัญ..ตอบแทนเรื่องตุ๊กตาที่โบอาให้มา...รับไว้ด้วยนะ" สร้อยข้อมือเงินแท้เส้นเล็กน่ารักที่มีพลอยพิงค์ทูมาลีนรูปหัวใจร้อยสลับกับแซมไพร์รูปดาวส่องประกายแวววาวเมื่อต้องกับแสงสว่างภายในห้อง
"โลมาก็ไม่รู้หรอกนะว่าทำไมโบอาถึงขอเลิกกับโลมาแต่ถ้ามันเป็นความต้องการของโบอา... โลมาน้อยก็ยินดีจะทำให้เสมอ" ชายหนุ่มบอกเสียงแผ่วพยายปั้นหน้ายิ้มกลบเกลื่อนน้ำตาที่เริ่มเอ่อคลอทั้งสองตาเรียว ส่วนหญิงสาวได้แต่ยืนนิ่งอึ้งแล้วน้ำตาหยดใสที่ตั้งใจจะไม่ให้ชายหนุ่มได้เห็นมันกลับกำลังไหลไล้ลงมากับพวงแก้มสีเรื่ออย่างไม่รู้ตัว ดวงตากลมโตประกายใสจ้องมองอีกฝ่ายอย่างสับสน
"ถ้าโบอาอยากจะทิ้ง..ก็ช่วยทิ้งตอนโลมาไม่อยู่แล้วได้ไหม..." จุนซูเอ่ยขอร้องพยายามหัห้ามใจตัวเองไม่ให้เอื้อมมือไปหาหญิงสาวตรงหน้า... แม้จะอยากสัมผัสสักเพียงใดตอนนี้มันก็ไม่มีสิทธฺแล้วอยู่ดี
"ฮึก..ฮือ..." ร่างบอบบางของหญิงสาวทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดแรง พลางยกมือขึ้นปิดใบหน้าแล้วร้องไห้ออกมาอย่างไม่มีเก็บกั้นจนร่างกายสั่นไหวไปตามแรงสะอื้นไห้ ยุนโฮที่เห็นเหตุการณ์รีบตรงรี่ไปหาโบอาทันที
"โบอา..." มือเรียววางทาบลงบนไหล่สวยอย่างเบามือ ต้องการจะปลอบโยนหญิงสาวเพราะความเป็นห่วง ก่อนจะหันไปมองอีกคนด้วยสายตาผิดหวัง
"ทำไมนายถึงได้ทำแบบนี้ล่ะจุนซู" หมีน้ยอพูดเสียงเครือสั่นด้วยความรู้สึกโกรธแทนโบอา
"...ผมทำอะไรเหรอครับ..." โลมาที่ตอนนี้หน้าเริ่มตายเอ่ยถามกลับ
"ก็นาย..." โบอารีบส่ายหน้าไปมาเป็นเชิงห้ามไม่ให้ยุนโฮพูด
"แต่ว่าโบอา..." หมีน้อยชักสีหน้าเล็กน้อย
"ช่างเถอะยุนโฮ...ถ้าโลมาน้อยมีความสุข..ฮึก...ก็ดีแล้ว" เสียงหวานกร่นบอกปนเสียงสะอื้นไห้
"...ความสุขของโลมาน่ะ..มันอยู่ที่โบอา..." จุนซูย่อตัวลงนั่งข้างๆ โบอาแล้วไล้มือซับน้ำตาให้หญิงสาว
"ถ้าไม่มีโบอาแล้ว...ผมก็แค่คนไร้จิตใจธรรมดาๆ คนหนึ่งเท่านั้นแหละ"
"ไม่จริงหรอก..ฮึก..ก็โลมาน้อยกับผู้หญิงคนนั้น...ฮือ..." โบอาสะอึกสะอื้นจนพูดไม่ออก
"..ผู้หญิงคนไหน..." พอได้ฟังคำพูดของโบอาสีหน้าเศร้าสร้อยของจุนซูก็กลับกลายเป็นงวยงงแทน
"ก็..ก็เจสบอกว่า..ฮึก..เห็นโลมาน้อย...อยู่กับผู้หญิงคนอื่นทั้งคืนเลย...ฮือ.." แล้วก็ปล่อยโฮออกมามากว่าเดิมเมื่อพูดถึงเรื่องนี้
"ตอนไหนกัน...โลมาอยู่กับจุนกี้ต่างหาก..." โลมาทำหน้างงหนักกว่าเดิม
"ฮือ...โลมาน้อยไม่ต้องมาโกหกเลย... ก็อยู่ด้วยกันทั้งหมดน่ะแหละ" ว่าแล้วก็ทุบอกโลมาไปทีพร้อมกับจ้องหน้าปากเบะ
"..ถ้าตอนเย็นวานล่ะก็ใช่... โลมาไปขอให้คุณเลอาห์ช่วยเร่งมือทำสร้อยข้อมือให้น่ะ แล้วก็นั่งรอกับพี่จุนกี้จนถีงเช้า..." จุนซูเอ่ยบอกอธิบายกับหญิงสาวอย่างอ่อนโยน
"..จริงเหรอ...ไม่โกหกแน่นะ" โบอาช้อนตามองอีกฝ่ายตาปริบ
"โลมาเคยโกหกโบอาเหรอ..." ชายหนุ่มถามกลับพร้อมกับถอนหายใจยาว
"...โบอาขอโทษ" หญิงสาวก้มหน้างุดอย่างสำนึกผิด
"อย่าบอกนะว่า...โบอาขอเลิกกับโลมาเพราะเรื่องนี้น่ะ..." จุนซูจ้องหน้าหญิงสาวนิ่ง ส่วนโบอาเพียงแค่พยักหน้ารับเบาๆ เท่านั้น
"เฮ้อ~! " โลมาโถมตัวเข้ากอดโบอาไว้ทั้งตัวพลางซบหน้าลงกับไหล่เนียนสวย คนถูกกอดขยับตัวซุกเข้าหาอกอันแสนอบอุ่นที่ทำให้สบายใจได้ทุกครั้งที่สัมผัส
หมีน้อยเห็นคนทั้งสองคืนดีกันได้ก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก จากนั้นจึงรีบปลีกตัวออกไปไม่อยากขัดจังหวะเวลาอันแสนสำคัญของคู่ชายหนุ่มหญิงสาว
"ขอโทษนะโลมาน้อย...ที่โบอาพูดแบบนั้น อย่าโกระเค้านะ" เสียงหวานใสเอ่ยขึ้นอย่างอ้อนๆ
"..อืม..." จุนซูพูดตอบเสียงแผ่วพร้อมกับดึงตัวหญิงสาวเข้ามาหาตัวเองยิ่งกว่าเดิม
"ง่วงจังเลย..ยังไม่ได้นอนทั้งคืนเลย..."
"ถ้างั้นก็ไปพักผ่อนก่อนเถอะนะโลมาน้อยไ โบอาฉีกยิ้มเล็กน้อย
"คราวหน้า...จะซื้อของขวัญให้อีกนะ..." โลมาขยับตัวออกมาก่อนจะหญิบสร้อยข้อมือในมือนุ่มขึ้นมาสวมใส่ให้หญิงสาว
"อื้ม! แต่ว่าโลมาน้ยอยอ่าทำแบบนี้อีกนะ มีอะไรก็ต้องบอกโบอาด้วยล่ะ" หญิงสาวทำท่าเหมือนกับลูกแมวน้อยอ้อนเจ้านาย
"ถ้าบอก..ก็ไม่เซอร์ไพส์น่ะสิ..." พูดพลางโน้มหน้าเข้าไปหอมแก้มใสเบาๆ
"โลมาน้อยอ่ะ..." โบอาหันหน้าหนีอย่างเขินอายพลางเอามือจับแก้มตัวเอง
"ของขวัญชิ้นต่อไป...ต้องใส่ไว้ตรงนี้เท่านั้นด้วย" จุนซูยกมือเรียวบางข้างซ้ายของโบอามารตรงหน้าแล้วแตะริมฝีปากของตนลงตรงนิ้วนางด้วยสัมผัสที่แสดงถึงความรักอันเอ่อล้น
"อื้อ! " โบอาฉีกยิ้มกว้างพร้อมกับโผเข้ากอดจุนซูอย่างดีใจ
"แล้วโบอาจะรอนะ"
"ไม่ใช่ว่าพอโลมาน้อยจะให้แล้วโบอาจะบอกเลิกอีกหรอกนะ" ชายหนุ่มเอ่ยถามพลางหรี่ตามองโบอา
"ก็ถ้าโลมาน้อยไม่ทำตัวให้น่าสงสัยอีก โบอาก็ไม่บอกหรอก" หญิงสาวทำหน้าทะเล้นใส่
"การเก็บเรื่องขอแต่งงานกับคนที่ตัวเองรักเป็นความลับน่ะ มันก็ต้องทำอะไรน่าสงสัยบ้างล่ะ" โลมาท้วงกลับพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
"ทำไมต้องเป็นความลับด้วยล่ะ" โบอายื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ เพื่อจับผิดพร้อมกับทำแก้มป่อง
"ก็เพราะอยากให้โบอาประทับใจไง..." จุนซูมองสบตาโบอาด้วยสายตาที่สื่อให้รู้สึกถึงจิตใจ ซึ่งเต็มไปด้วยความรักที่มีต่อคนตรงหน้า
"ขอบคุณนะโลมาน้ยอ" หญิงสาวเชิดหน้าขึ้นเล็กน้ยอก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ ชายหนุ่มแล้วล็กจูบอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็รีบวิ่งหนีไปเพราะความเขินอาย
"อืม...หวาน..." โลมาไล่ปลายลิ้นแตะริมฝีปากตัวเองแล้วยิ้มยกมุมปาก
"ยุนโฮ..." แจจุงเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มกริ่มหันมาจ้องมองคนด้านข้างแทนหลังจากที่แอลสังเกตุการณ์คู่รักหวานเลี่ยนมานาน
"หยุดความคิดนั้นเดี๋ยวนี้เลยนะแจ" หมีน้อยรีบพูดขึ้นอยางรู้ทัน ใบหน้าซับสีขึ้นมาเล็กน้อย
"นายรู้เหรอว่าฉันกำลังคิดอะไร" ไม่พูดเปล่ายังโน้มหน้าเข้าไปใกล้อีกฝ่ายอย่างเจ้าเล่ห์ มือเรียวรีบยกขึ้นผลักต้านตัวชวยหนุ่มอย่างรวดเร็ว
"ไปดูเจสสิก้าดีกว่าไม่รู้เป็นไงบ้างแล้ว" หมีน้อยหาข้ออ้างพลางดันบานประตูที่ถูกเปิดแง้มไว้อยู่แล้วให้อ้าออกกว้างแล้วเดินออกไปเพื่อหนีอีกคน
"ว้า! รู้ทันซะและ" แจจุงทำหน้าเหมือนกับเสียดายก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มมุมปาก แล้วเดินตาอีกคนไปบ้าง
สาวน้อยผู้มีใบหน้าหมองเศร้าขยับไกวชิงช้าอย่างเงียบเหงา ยูชอนมองดูแล้วก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ ตัวชิงช้าแกว่งตามแรงดันของปลายเท้าสวย เส้นผมยาวสลวยพริ้วเมื่อต้องลม แพขนตายาวยังคงมีคราบน้ำตาเกาะอยู่ ดวงตากลมโตเหม่อมองไปด้านข้างยอ่างไร้จุดหมาย
"พี่จะอยู่ท่านี้อีกนานแค่ไหนกันครับพี่จุนกิ" ร่างบงต้องเอ่ยถามขึ้นมาในที่สุดเมื่อมองดูชายหนุ่มที่นั่งคุกเข่าก้มหน้าสำนึกผิดอยู่ข้างชิงช้า
"จนกว่าเจสจะยอมพูดกับจุนน่ะแหละ" จุนกิตอบพลางเงยหน้ามองหญิงสาวที่ยังหันหน้าหนีไปทางอื่น ตั้งแต่ชายหนุ่มตามมาง้อหญิงสาวก็เอาแต่เงียบตลอดมาจนจุนกิไม่รู้จะทำอย่างไรดีแล้ว เจสสิก้าไม่แม้จะเหลือบมองจุนกิและนั่งแกว่งชิงช้าต่อไปเรื่อยๆ ทำเหมือนกับชายหนุ่มไม่มีตัวตนอยู่
"เวลาแบบนี้...ต้องปล่อยอยู่กันสองต่อสองถึงจะถูก" เสียงออกทุ้มของชายหนุ่มผู้กลายเป็นแขกประจำของบ้านพักเอ่ยกระซิบมาจากทางด้านหลังยูชอน
"พี่อิรุ..." ร่างบางหันมองคนที่หมู่นี้มักทำตัวผลุบโผล่มาแบบไม่คาดคิดอย่างตกใจ
"มากับพี่ดีกว่าน อย่าอยู่เป็นกขค. เขาเลย" อิรุยิ้มกริ่มก่อนจะรวบเอาบางมาใกล้ด้วยความตั้งใจ แล้วก็ดึงร่างบางออกมาจากบริเวณนั้น
"...ตายล่ะ! อิรุเริ่มเอาจริงแล้ว... ยูชอนจะเสร็จไหมเนี่ย" จุนกิเหลือบมองยูชอนที่ถูกอิรุจูงเดินเข้าไปทงตัวบ้านด้วยสายตาเป็นห่วง
"...ห่วงคนอื่น..ไม่ห่วงตัวเองเลยนะ" น้ำเสียงหวานออกแนวประชดประชันดังมากระทบโสตประสาทของชายหนุ่มที่นั่งคุกเข่าอยู่ จุนกิรีบหันกลับมามองทันที
"เจส...ยอมพูดกับจุนกิแล้วเหรอ..." ชายหนุ่มฉีกยิ้มอย่างดีใจ
"เจสหายโกรธจุนเถอะนะ...ที่จุนทำลงไป จุนมีเหตุผลนะเจส"
"..........." เจสสิก้านิ่งเงียบ แต่ก็ยอมเหลียวกลับมามองชายหนุ่มอีกครั้ง
"...ที่จุนหายไปทั้งคืนน่ะ..เพราะจุนไปเป็นเพื่อนจุนซูน่ะ ไม่เชื่อไปถามจุนซูดูก็ได้" จุนกิเอ่ยอธิบายเสียงอ่อน กระพริบตาปริบๆ ขอความเห็นใจจากสาวน้อยบนชิงช้า
"แล้วที่นั่งคุยกับผู้หญิงกระหนุงกระหนิงล่ะ...จะอธิบายยังไง" เจสสิก้าทำหน้างอพลางสะบัดหน้าหนีไปทางเดิม
"จุนไปขอร้องให้ช่วยออกแบบแหวนแต่งงานให้น่ะ" จุนกิบอกตามตรงพร้อมกับจับมือของเจสสิก้ากุมไว้แนบอก ส่วนเจสสิก้าหันหน้ากลับมามองด้วยสีหน้าตกใจระคนเขินอาย
"แต่เลอาห์บอกวาให้มาถามว่าที่เจ้าสาวด้วย..." ใบหน้าสวยแทบแดงระเรื่อไปทั่วในทันที เจสสิก้าก้มหน้าหลบสายตาคมของชายหนุ่มที่กุมมือตัวเธออยู่ หัวใจของหญิงสาวเต้นระรัวเสียยิ่งกว่าจังหวะกลองเสียอีก
"คำตอบล่ะครับเจสสิก้า..."
"ก็ต้องตกลงสิคะ..." เสียงหวานเอ่ยตอบกลับ เพราะรู้ดีว่าไม่สามารถโกรธหรือเฉยเมยกับคนตรงหน้าได้นานนัก แม้ชายหนุ่มจะทำเรื่องให้กังวลใจ ให้เสียน้ำตาสักเท่าไร แต่หัวใจของเธอก็ยังคงยอมอ่อนให้อยู่ดี
"ชางมิน...ชางมิน..." หมีน้อยออกแรงเขย่าตัวร่างสูงที่กำลังหลับอยู่บนเตียงนุ่ม
"อือ..." เสียงทุ้มครางออกมาเพียงเบาๆ ยังไม่ได้สติ
"กระต่ายน้อยของนายกำลังถูกหมาป่าล่อลวงไปอยู่นะ" แจจุงลองเอ่ยเรียกดูบ้าง แต่ชางมินกลับทำได้แค่ขยับเปลือกตาขึ้นมามองด้วยความยากลำบาก
"ขืนมัวแต่นอนอยู่อย่างนี้ยูชอนได้เสร็จนายอิรุนั่นไปแน่" แจจุงแกล้งพูดยั่วอีกคนที่ไม่มีท่าทีว่าจะตื่นขึ้นมาเลย ยุนโฮใช้มือเรียวอังหน้าผากน้องเล็กของวงอย่างเป็นห่วง
"สงสัยจะเป็นไข้ล่ะแจจุง ตัวร้อนๆ"
"ป่วยเป็นกะเขาด้วยเหรอเนี่ย" แจจุงบอกหน้าตาย
"ปวดหัว..." เสียงทุ้มเพ้อขึ้นมาเบาๆ
"ฉันว่าเรารีบไปหายูชอนกันเถอะ" หมีน้อยรีบชวนแจจุงทันที
"อื้อ! ไปสิ" แล้วคู่หูปาท่องโก๋ก็พากันเดินออกจากห้องนอนของชางมินอย่างรวดเร็ว จุดหมายปลายทางคือห้องนั่งเล่น
"ยูชอน~ " หมีน้อยวิ่งเข้าไปหายูชอนพลางจับไหล่บางแล้วจ้องมองอีกคนตาแป๋ว
"ชางมินไม่สบายล่ะ"
"โกหก..." อิรุพูดตอบแทนแถมดึงตัวยูชอนเข้าไปกอดไว้เหมือนจะแสดงถึงความเป็นเจ้าของ
"ผมไม่ได้โกหกสักหน่อย! " ยุนโฮกระชากเสียงเล็กน้อยพลางพยายามดึงรั้งตัวยูชอนให้ออกห่างจากอิรุ
"พี่อิรุเลิกเล่นสักทีเถอะครับ" ร่างบางกล่าวว่าชายหนุ่มร่างสูง อิรุจึงยอมปล่อยตัวยูชอนแต่โดยดี
"วันนี้ขอแค่นี้ก่อนแล้วกัน" พูดจบก็โน้มหน้าลงจูบร่างบางอย่างรวดเร้ว
"อื๊อ! " ยูชอนรีบดันตัวหนี ชายหนุ่มเองก็ไม่ได้รั้งไว้แต่อย่างใดแถมยกยิ้มพอใจอีกต่างหาก
"เชิญไปดูแลเจ้าหนูเสาไฟฟ้าตามสบายเลย" อิรุโบกมือลาแล้วเดินจากไป โดยไม่ได้สนใจว่ายูชอนจะมองตัวเองด้วยสายตาตำหนิและเคืองโกรธ มือเรียวยกขึ้นเช็ดริมฝีปากตัวเองจนแดงเจ่อ ส่วนหมน้อยที่เห็นท่าทีของชายหนุ่มก็รู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมากจึงรีบวิ่งตามออกไปอย่างรวดเร็ว
"คุณอิรุ!! " ยุนโฮตะโกนเรียกชื่อชายหนุ่มร่างสูงอย่างเคืองๆ
"อะไรครับ" ชายหนุ่มหันกลับมามองด้วยท่าทางสบายอารมณ์
"ทำไมต้องไปยุ่งกับยูชอนด้วยล่ะครับ ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าเขากับชางมินเป็นแฟนกัน" หมีน้อยมองหน้าอีกฝ่ายนิ่ง
"แล้วไงล่ะ... เป็นแฟนกันก็เลิกกันได้เหมือนกันน่ะแหละ" ร่างสูงยักไหล่คล้ายกับไม่ใส่ใจ
"ทำไมคุณถึงได้ใจร้ายอย่างนั้นะ" หมีน้อยเริ่มทำแก้มป่องอย่างไม่พอใจ พร้อมกับขมวดคิ้วเข้าหากันจนยุ่ง
"หึ... ชักอยากจะจูบยุนโฮอีกสักคนแล้วล่ะสิ" อิรุยกยิ้มเจ้าเล่ห์พลางมองใบหน้าของหมีน้ยอด้วยสายตาพออกพอใจ หมีน้อยขยับถอยหลังหนีเล็กน้อยอย่างกล้าๆ กลัวๆ เมื่อเห็นสายตาที่มองมายังตน แต่ก็ยังไม่วายจะต่อปากต่อคำกับอีกฝ่าย
"ถ้าคุณทำอะไรผม แจจุงจะต้องเอาเรื่องแน่ๆ" หมีน้ยอไม่ยอมแพ้ง่ายๆ มองจ้องอีกฝ่ายกลับไป
"นั่นสิ... ฉันฉันก็ไม่อยากจะสร้างศัตรูเพิ่มซะด้วย..." ชายหนุ่มร่างสูงมองจ้องหมีน้อยไม่วางตา
"ก็ดี..." ยุนโฮเผยยิ้มอย่างได้ใจ แล้วเดินเข้าไปใกล้อีกฝ่ายโดยไม่ทันได้ระวังตัว
"แล้วถ้ามายุ่งกับยูชอนอก แจจุงกับชางมินก็ต้องเอาเรื่องคุณด้วยเหมือนกัน" ยุนโฮเชิดหน้าเล็กน้อย
"น่ากลัวซะจริง..." มือหนาคว้ารวบเอวคนที่เดินเข้ามาหาตัวเองโดยไม่ให้อีกฝ่ายตั้งตัว
"อยากให้ปล่อยจริงเหรอ" เสียงนุ่มแกล้งกระซิบถามใกล้ใบหูของหมีน้อย คนไม่มีทางสู้รีบพยักหน้าหงึกหงักอย่างว่าง่าย
"งั้นขอทำรอยไว้หน่อยได้ไหม" ลมหสายใจอุ่นร้อนรดแตะลงบนผิวขาวตรงซอกคอของยุนโฮ ทำเอาหมีน้อยสะดุ้งเฮือกด้วยความรู้สึกกลัว และไม่ทันไรก็เหมือนกับมีอะไรบางอย่างตกกระทบเข้ากับศรีษะของอิรุเข้าพอดิบพอดี
"อุ๊บ!?" ชายหนุ่มร้องอุทานออกมาพลางยกมือลูบจับหัวของตัวเองตรงบริเวณที่โดนกระแทก
"แจจุง!" แล้วยุนโฮก็รีบวิ่งเข้าไปหาชายหนุ่มอีกคนที่ยืนอยู่ด้านหลังอิรุไม่ไกลนัก พลางเกาะแขนแจจุงเอาไว้อย่างกลัวๆ
"เมื่อกี้แค่ขนมปังนายคงไม่เจ็บหรอก" แล้วแจจุงก็ปาหนังสือที่อยู่ในมือไปทางอิรุอีกครั้ง
"บังอาจมากนักนะที่มายุ่งกับหมีน้อยของฉัน แค่ยูชอนคนเดียวนายังไม่พอใจอีกหรือไง" แจจุงเลือดขึ้นหน้า
"ถ้าไม่อยากให้ฉันยุ่งก็ดูแลคนของนายดีๆ สิ อย่าให้มาเข้าใกล้ฉัน" อิรุเบี่ยงตัวหลบหนังสือที่ถูกปามุ่งมาหาตัวเอง
"เฮอะ! เป็นเพราะยุนโฮห่วงยูชอนกับชางมินหรอกถึงได้เข้ไปใกล้นาย.. ใครจะไปรู้ล่ะว่านายมันจะบ้าได้ขนาดนี้ ไม่งั้นฉันไม่ยอมปล่อยหมีน้อยให้เข้าใกล้นายหรอก เพราะฉันจะเป็นฝ่ายเข้าไปหาเอง" พูดพลางถกแขนเสื้อขึ้นพร้อมที่จะเอาเรื่องชายหนุ่มอีกคนได้ทุกเมื่อ แจจุงทำท่าว่าจะเดินเข้าไปหาอิรุใกล้ๆ แต่ก็ถูกยุนโฮรั้งแขนเอาไว้
"ทำไมล่ะยุนโฮ" แจจุงหันมองหน้าหมีน้อยอย่างไม่เข้าใจ
"อย่ามีเรื่องเลย" หมีน้อยเอ่ยเสียสงเบาพลางส่ายหน้าไปมา
"ร่ายเสร็จแล้วใช่ไหม ฉันจะได้ไปสักทีเสียเวลามาเยอะแล้วนะ" อิรุเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงปกติธรรมดา
"เออ! ไปเลยแล้วอย่ากลับมาอีกนะ" แจจุงไล่ประชด
"คงไม่ได้หรอก...เพราะหัวใจของฉันมันอยู่ที่นี่" ชายหนุห่มร่างสูงกล่าวทิ้งท้ายไว้ก่อนจะขับรถออกไป
"ชิ! เจ้าบ้าเอ๊ย" แจจุงรู้สึกขัดใจเป็นอย่างมาก ก่อนจะหันไปสำรวจตรวจสอบตัวหมีน้อย
"นายไม่เป็นไรใช่ไหมยุนโฮ" ชายหนุ่มจับตัวหมีน้อยหันไปมามองสำรวจไปทั่วเรือนร่าง
"พอแล้ว... ฉันไม่ได้เป็นอะไรหรอก" หมีน้ยอเอ่ยขัดเสียงเบา
"ทีหลังก็อย่าไปยุ่งกับเจ้าบ้านั่นอีกนะ" เอ่ยพลางจับแก้มนุ่มทั้งสองข้าง
"อืม...แต่ถ้าแจคอยมาช่วยอย่างนี้อีก ฉันก็อาจจะเข้าไปหาเรื่องเขาอีกก็ได้" หมีน้อยช้อนตามองอีกฝ่ายยิ้มๆ
"หืม..." แจจุงขมวดคิ้วมองไม่เข้าใจ
"ขอบใจนะที่มาช่วย" หมีน้อยอมยิ้มหวานก่อนจะหอมแก้มชายหนุ่มเพื่อแสดงการขอบคุณ จากนั้นก็รีบวิ่งเข้าไปในตัวบ้านด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ
"โอว้! อย่างนี้ต้องทำตัวเป็นฮีโร่บ่อยๆ ซะแล้ว" แจจุงยืดอกอย่างภาคภูมิใจ ก่อนจะเดินตามหมีน้อยเข้าบ้านไปบ้าง
ผ้านุ่มชื้นน้ำผืนเล็กถูกพับวางลงบนหน้าผากที่ไอร้อนสูงกว่าปกติอย่างเบามือ มือเรียวหยิบจับผืนผ้าห่มหนาขึ้นมาคลุมให้คนที่นอนอยู่ ก่อนจะขยับตัวลงนั่งข้างเตียง
"ชางมิน..." ร่างบางจ้องดูหนุ่มร่างสูงด้วยสายตาเป็นห่วงเป็นใย คิ้วหนาขมวดมุ่นด้วยความรู้สึกอึดอัดกับสภาพร่างกายของตัวเอง ชางมินตัวไหวเล็กน้อยด้วยอาการสั่นหนาว
"หนาว..." เสียงทุ้มแหบเอ่ยเพ้อ ยูชอนรีบดึงผ้าห่มผืนใหญ่ขึ้นมาคลุมให้คนเพ้อในระดับที่สูงกว่าในตอนแรก
"ชางมินยังหนาวอยู่ไหม" ร่างบางโน้มหน้าเข้ามาถามอาการคนป่วยใกล้ๆ
"พี่ยูชอน...อยู่กับผมนะ..." เหมือนกับจะเป็นการเอ่ยบอกกับอีกคน แต่เป็นการเพ้อเสียมากกว่าเพราะร่างสูงยังคงไม่ได้สติเลย
"ฉันก็อยู่นี่แล้วไง" บอกพร้อมกับพลิกกลับผ้าชื้นบนหน้าผากให้แถบเย็นแตะถูกใบหน้าร้อนไข้ เปลือกตาบางขยับเปิดลืมขึ้นช้าๆ ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกตัวบางแล้วพลางดวงตาเรียวคมพยายามหรี่ปรือมองคนตรงหน้าด้วยความยากลำบาก
"ไม่ต้องฝืนก็ได้...นอนพักผ่อนไปเถอะนะ" ร่างบางเอยบอกเสียงเบา
"...ผมหนาว...ช่วยอยู่ข้างๆ ผม..ได้ไหม..." ริมฝีปากบางขยับบอกยากเย็น
"ได้สิ...ถึงไม่บอกฉันก็จะอยู่ข้างๆ ชางมินไปตลอดน่ะแหละ" ยูชอนพูดพร้อมกับเข้าไปนั่งใกล้ๆ ร่างสูง
"กอดผมได้ไหม..." มือหนาเย็นเคลื่อนจับมือบางแผ่วเบาไร้เรี่ยวแรง
".................." ดวงตาใสเบิกกว้างขึ้นและคิ้วสวยก็ยกสูงขึ้นเมื่อได้ยินคำขอร้องของอีกฝ่าย ก่อนที่ใบหน้าขาวจะค่อยๆ ซับสีชมพูปนแดงระเรื่อในเวลาต่อมา
"นะครับ..." ดวงตาคมพยายามเพ่งมองอีกฝ่ายอย่างขอร้อง ร่างบางเม้มปากเล็กน้อยแล้วหลุบตามองไปทงอื่น
"ไม่ต้องก้ได้ครับ...ถ้ามันทำให้พี่ลำบากใจ..." ชางมินยิ้มยกมุมปาก ก่อนจะค่อยๆ หลับตาลง และคลายมือออกจากมือบาง ยูชอนหันกลับมามองร่างสูงในทันทีพลางทำหน้าคิดหนัก แต่ในที่สุดก็ยอมขยับลงนอนเคียงข้างร่างสูงและเอื้อมกอดคนป่วยผ่านผืนผ้าห่มหนาที่คลุมทับอยู่
"...ขอบคุณครับ" ร่างสูงยิ้มบาง ยูชอนซุกหน้าลงกับผืนผ้าหนาโดยไม่ได้พูดตอบอะไร
***************************************************************************************************************
ตอนนี้ขอยืมเลอาห์มาเป็นแขกรับเชิญให้กับทั้งสองจุน
มาเป็นช่างทำเครื่องประดับให้กับทั้งสองหน่มเค้า
และแล้วจุนใหญ่ก็ชิ่งแต่งงานไปก่อนจุนเล็ก - -
สรุปแล้วเรื่องทั้งหมดมันก็เป็นแค่ความเข้าใจผิดเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้นเอง
แต่อย่างว่าอารมณ์ของผู้หญิงมันอ่อนไหวง่ายเสียยิ่งกว่าอะไร - -
แต่ก็ดีแล้วที่คืนดีกันสักที ไม่อย่างนั้นจุนซูมีหวังแห้งเหี่ยวตาย
อาวละ ตอนหน้าจะเกิดเรื่องวุ่นๆ อะไรกันอีกติดตามกันน้า
รักคนอ่านทุกคนนนนน ^3^ (วันนี้มาอารมณ์ไหนเนี่ย - -" )
ความคิดเห็น