คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : Too 100%
ตรงน้ำพุขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ใจกลางทางเข้าย่านการค้าซึ่งมีผู้คนเดินไปมาอยู่ไม่ขาด ชายหนุ่มสวมเสื้อโค๊ทสีเทาดำและสวมแว่น
กันแดดรวมทั้งสวมหมวกเพื่ออำพรางใบหน้าที่แท้จริงของตัวเองกำลังยืนพิงขอบบ่อของน้ำพุด้วยท่าทางสบายๆ ดวงตาใต้แว่นกันแดดสีทึบเหม่อมองไปเรื่อยอย่างไม่มีจุดหมาย จนกระทั่งมีร่างของใครที่คุ้นตาเดินผ่านเข้ามาในสายตา ท่าทางระวังตัวพร้อมทั้งการเดินที่รีบเร่งจนผิดสังเกตของคนรู้จักทำให้ชายหนุ่มนึกสงสัยและแอบเดินตามอีกฝ่ายไปอย่างเงียบเชียบ
หลังจากแอบตามมาจนถึงร้านอาหารภายในร้านหรู ความสงสัยใคร่รู้ก็เริ่มกระจ่างเมื่อคนที่ชายหนุ่มแอบสะกดรอยตามมานั้นนั่งลงตรงโต๊ะที่มีสุภาพสตรีแสนสวยนั่งรออยู่ก่อนแล้ว
"ขอโทษนะครับที่ทำให้รอ" คนที่เพิ่งมาถึงเอ่ยพูดอย่างสุภาพกับหญิงสาวตรงหน้า
"ไม่หรอกค่ะ ฉันเองก็เพิ่งมาถึงเมื่อไม่นานนี้เอง" เสียงหวานใสกล่าวตอบพร้อมกับรอยยิ้มบาง แต่ไม่ทันที่ทั้งสองจะได้สนทนาอะไรต่อก็มีอีกเสียงแทรกขึ้นมาก่อน
"โฮ่!! แอบมาพบสาวแบบนี้ ไม่กลัวคนที่บ้านว่าเอาเหรอจุนกี้~ " แล้วคนพูดก็เดินเข้ามาสมทบพลางถอดแว่นกันแดดออก
"จุนซู!?! " คนถูกทักทำหน้าตกใจระคนอึ้งเลยทีเดียว
"นาย...ทะ..ทำไม..."
"สวัสดีค่ะ" ส่วนหญิงสาวสวยนั้นกลับส่งยิ้มให้ด้วยท่าทางที่สุภาพเรียบร้อย ทำเอาคนมองถึงกับชะงักไปกับรอยยิ้มแสนหวาน
"เอ่อ...ครับ..." จุนซูตอบกลับเสียงเบาลงจากตอนแรกมาก ทั้งยังจ้องดูหญิงสาวไม่วางตา
"ฉันชื่อเลอาห์ค่ะ ถ้าคุณจุนซูไม่มีธุระด่วนที่ไหนก็เชิญมานั่งด้วยกันอีกคนสิคะ" สาวนัยต์ตาโตกลมเอ่ยชวนอย่างเป็นกันเอง โลมาพยักหน้าตามเหมือนกับโดนมนต์สะกดก่อนจะยอมนั่งลงร่วมโต๊ะกับหญิงสาว
มือเรียวบางเอื้อมกดกริ่งตัวประจำที่ถูกใช้งานอยู่เป็นประจำ ร่างเพรียวบางเขย่งปลายเท้าขึ้นเล็กน้อยพลางชะเง้อคอมองหาช่องทางที่พอจะมองเห็นภายในบ้านได้ ไม่นานนักเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของใครอีกคนที่ถลาตัวออกมาเสียจนเกือบจะชนเข้ากับหญิงสาวที่ยืนอยู่หน้าประตู ทำให้เธอผงะถอยหลังออกไปเล็กน้อย
"สวัสดีแจจุง" หญิงสาวทักทายพร้อมกับอมยิ้มขำ
"อาหวัดดีโออา" แจจุงปรือตาทักทายทั้งที่ในมือถือแปรงสีฟันคาไว้ในปากพลางขยับทำความสะอาดไม่หยุดมือ
"จุนซูอยู่ไหม" โบอารีบเข้าประเด็นทันที
"อั๊นอ้อไอ้อู๊เอื๋อนอันอ้าอู่ไอ๊ เอ๊าะอั๊นอังไอ้ไอ้ไออูอี้อ้องอ๋องอุนอูเอย (ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน เพราะฉันยังไม่ได้ไปดูที่ห้องของจุนซูเลย) " แจจุงพูดทั้งที่ยังคงแปรงฟันอยู่
"เอ่อ... แจจุงฉันฟังไม่รู้เรื่องอ่ะ" โบอาทำหน้างงๆ ไม่เข้าใจที่อีกฝ่ายพูด
"อั๊นอ้อเอ้าอาอ่อน (งั้นก็เข้ามาก่อน) " แจจุงหลีกทางให้หญิงสาวเข้ามาภายในบ้าน โบอาพยักหน้าเออออตามทั้งที่ไม่ค่อยเข้าใจความหมาย
"เดี๋ยวอั๊นเอ้าไปแปรงอันให้เอ็ดอ่อนนะ" แจจุงเอาแปรงสีฟันออกมาถือไว้เพื่อที่จะได้พูดให้สะดวกขึ้น แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ดีขึ้นสักเท่าไร จากนั้นชายหนุ่มก็รีบปลีกตัวเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว
โบอาเดินตรงไปยังห้องของโลมาทันทีโดยไม่มีอาการลังเลใดๆ ทั้งสิ้น แล้วเจ้าตัวก็ยกมือขึ้นเคาะประตูด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มพร้อมกับตะโกนเรียกคนข้างในห้องไปด้วย
"โลมาน้อย! โลมาน้อย! "
"..............." เงียบ...ไร้เสียงตอบกลับจากคนข้างใน หญิงสาวลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปหา
ดวงตากลมโตใสกวาดมองไปรอบตัวห้องไม่พบแม้เงาของใครสักคน โบอาจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจากกระเป๋าถืของตัวเอง พลางกดโทรออกหาเจ้าของห้องที่เธอกำลังยืนอยู่ในขณะนี้
'ตรู๊ด...' เสียงสัญญาณยังคงดังอยู่อย่างต่อเนื่องแต่ไม่มีทีท่าว่าปลายสายจะตอบรับแต่อย่างใด จนในที่สุดเสียงสัญญาณที่ดังต่อเนื่องมานานก็เงียบดับไป
"ทำไมไม่รับโทรศัพท์ล่ะโลมาน้อย" หญิงสาวขมวดคิ้วมองมือถือตัวเองอย่างสงสัย ก่อนจะก้าวเดินออกจากห้องโลมา
"อ๊ะ! โบอามาหาจุนซูเหรอ" ร่างบางที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องเช่นเดียวกันเอ่ยทักหญิงสาวด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
"อืม...ยูชอนรู้ไหมว่าโลมาน้อยไปไหน" โบอาเอ่ยถามปากยื่น
"ไม่อ่ะ..." ยูชอนทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะส่ายหน้าไปมา
"งั้นเหรอ" โบอาทิ้งตัวลงนั่งกับโซฟาด้วยท่าทางเซ็งๆ ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมากดโทรหาจุนซูอีกครั้ง
"สงสัยมัวแต่ไปจีบสาวอยู่ล่ะมั้ง" เสียงลอยลมดังแว่วมาจากทางด้านหลังหญิงสาว โบอารีบหันไปมองทันที
"อย่ามาว่าโลมาของเค้าอย่างนั้นนะ" โบอามองค้อนเจ้าของคำพูดอย่างไม่พอใจ
"แจจุงไปพูดอย่างนั้นได้ยังไง จุนซูอาจจะไปทำธุระอยู่ที่ไหนก็ได้" หมีน้อยตีเข้าที่แขนแจจุงเพื่อตักเตือน
"ก็แค่ล้อเล่นนิดหน่อยเอง" แจจุงลูบแขนตัวเองปอยๆ พลางมองหน้ายุนโฮอ้อนๆ ส่วนโบอาก็ได้แต่นั่งหน้ามุ่ยที่คนรักไม่ยอมรับโทรศัพท์
"เดี๋ยวจุนซูก็คงกลับมาแล้วล่ะ อย่าเพิ่งคิดมากไปเลยนะ" ยูชอนนั้งลงข้างๆ หญิงสาว ไม่ทันไรเสียงกริ่งหน้าบ้านก็ดังขึ้น
"อรุณสวัสดิ์ครับทุกๆ คน" ชายหนุ่มร่างสูงถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามาทักทายด้วยท่าทางแช่มชื่น
"ชางมิน!! คุณอิรุมาหานายแน่ะ!! " แจจุงตะโกนเรียกชางมินที่ยังคงอยู่ภายในห้องนอนให้ออกมา สิ้นเสียงแจจุงประตูห้องของร่างสูงก็ถูกเปิดผลัวะออกมาอย่างรวดเร็ว
"คุณมีธุระอะไรกับผม" ชางมินตรงรี่ไปหาผู้มาเยื่อนคนใหม่ทันที
"ฉันไม่เคยแม้แต่จะคิดด้วยซ้ำที่จะมีธุระกับนาย ฉันมีธุระกับแจจุงต่างหาก" อิรุตอบด้วยสีหน้าสบายๆ พลางหันไปมองทางแจจุง แล้วชางมินก็รีบไปนั่งข้างๆ ยูชอนเพื่อกันท่าเอาไว้ก่อนกลัวชายหนุ่มอีกคนจะเข้ามายุ่มย่ามกับคนรักของตัวเอง
"นายมีธุระกับฉันเหรอ" แจจุงชี้หน้าตัวเองอย่างแปลกใจ
"อืม..ฉันมีของจะให้นายล่ะ" พยักหน้าพร้อมกับอมยิ้ม แล้วหยิบของสิ่งหนึ่งขึ้นมาด้วยท่าทีอารมณ์ดี
"หนังสือ เตี้ยไม่ใช่ปัญหา กับ ความสูงไม่เป็นอุปสรรค น่ะ"
"เน่~ คิดจะด่าฉันทางอ้อมไง้" ถามกลับหน้าตาย
"เปล่านะ.. ฉันเพียงแต่เห็นว่ามันเหมาะกับนายก็เลยซื้อมาให้อ่านแค่นั้นเอง" อิรุบอกหน้าตาเฉยมาก
"หมายความว่าไง" แจจุงจ้องหน้าอีกฝ่ายเขม็ง
"ว่าแต่พวกนายสองคนกำลังจะออกไปไหนกันเหรอ" ชายหนุ่มร่างสูงถามพลางมองหน้าแจจุงและยุนโฮ
"ชิ! รีบเปลี่ยนเรื่องเชียวนะ" แจจุงเอ่ยบอกอย่างขัดใจ
"ฉันจะพาหมีน้อยของฉันไปออกกำลังกายน่ะสิ" บอกพลางหันไปมองคนที่พูดถึงพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้ ส่วนยุนโฮได้แต่ทำหน้ามู่ที่ถูกบังคับให้ต้องออกไปวิ่งข้างนอกด้วยกัน
"งั้นเหรอ.. แล้วยูชอนล่ะ" อิรุหันมาส่งยิ้มน้อยๆ กับคนที่นั่งอยู่ตรงโซฟา
"ไปออกกำลังกายกับพี่ไหม"
"เอ่อ..." ร่างบางทำหน้าลำบากใจขึ้นมาทันที พลางเหล่มองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ตัวเอง
"ผมว่ามาออกกำลังกายกับผมก่อนดีกว่า" ชางมินแทรกขึ้นอย่างจงใจพลางมองดูหนังสือในมือโดยไม่หันมองอีกฝ่าย
"กลับมาแล้วครับ!! " แล้วเสียงแหลมใสก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะทุกอย่าง ใบหน้าของคนที่ย่างก้าวเข้ามาในบ้านแสนจะระรื่นเป็นอย่างมาก
"โลมาน้อย~ " เสียงเย็นเยียบลากยาวดังขึ้นเรียกคนที่กำลังอารมณ์ดีอยู่
"จะ..จ้า..." คนฟังถึงกับสะดุ้งเฮือกสุดตัว เสียวสันหลังวาบอย่างไม่รู้สาเหตุ
"ไปไหนมาเหรอโลมาน้อย" โบอาหันมายิ้มเย็นให้กับโลมา
"ไปเดินเล่นมาจ้ะโบอา..." จุนซูยิ้มแห้งตอบพลางเดินเข้ามาหาหญิงสาวด้วยท่าทางกล้าๆ กลัวๆ
"แล้วทำไมไม่รับโทรศัพท์! " โบอาเผลอตะโกนออกมาอย่างน้อยใจพร้อมกับจ้องหน้าโลมาตาเขียว
"อึ๊ย..คือ..ว่า...เอ่อ..." โลมาเริ่มเหงื่อตก สายตาล่อกแล่กไปมาอย่างมีพิรุธ
"ว่าไงล่ะโลมาน้อย" ทำท่ากอดอกมองอย่างจับผิด
"ฉันขอตัวพายุนโฮไปวิ่งก่อนนะทุกคน... ไปกันเถอะยุนโฮ" เห็นท่าว่าจะไม่ดีแจจุงจึงหันไปฉุดมือหมีน้อยให้เดินตาม
"อื้ม! " ยุนโฮพยักหน้าเห็นด้วยพร้อมกับสาวเท้าเดินตามชายหนุ่มไปอย่างรวดเร็ว
"ผมไปด้วยดิ..." จุนซูทำท่าจะเดินตามแจจุงและหมีน้อยออกไปบ้าง
"โลมาน้อย! " โบอากระชากเสียงเรียกคนที่แอบเนียนจะหนี โลมาจึงจำต้องหยุดชะงักงันอยู่กับที่
"ใจเย็ฯๆ ก่อนสิโบอา ค่อยๆ คุยกันก็ได้" ยูชอนเอ่ยบอกขึ้นหลังจากนั่งดูเหตุการณ์มานาน
"ชางมิน! พายูชอนไปเก็บทีสิ" โบอาหันไปสั่งชางมินด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง
"อะ..เอ่อ... พี่ยูชอนผมว่าเรารีบไปกันก่อนดีกว่าไหม" ชางมินถึงกับสะอึกเล็กน้อยก่อนจะหันมองหน้าร่างบาง
"แต่ว่า...จุนซู" ยูชอนมองดูโลมาที่ยืนเงียบตัวลีบอยู่ด้วยสายตาเป็นห่วง
"มันเป็นเรื่องของคนสองคน... อย่าเข้าไปยุ่งดีกว่านะ" อิรุที่ไม่รู้โผล่มาอยู่ด้านหลังร่างบางตั้งแต่เมื่อไรพูดพลางจับไหล่ของยูชอนอย่างปลอบโยน
"อย่าเอามือของคุณมาแตะต้องพี่ยูชอนอย่างนั้นสิ" ไม่พูดเปล่าชางมินยังรั้งร่างบางเข้ามาหาตัวพร้อมกับมองหน้าอีกคนอย่างไม่พอใจ
"แตะไม่ได้หรือไง... ยูชอนไม่ใช่สิ่งของของนายคนเดียวนะ" ชายหนุ่มร่างสูงกอดอกจ้องตอบ
"ผมก็ไม่ได้บอกนี่ว่าพี่ยูชอนเป็นสิ่งของ แต่เป็นคนรักของผมต่างหาก" ชางมินเอ่ยตอบไม่ยอมแพ้
"ฉันก็รักยูชอนเหมือนกัน..." อิรุเองก็บอกอย่างชัดถ้อยชัดคำ ส่วนคนที่รับฟังคำพูดบอกรักของสองหนุ่มได้แต่ก้มหน้างุด
"เอาล่ะครับ หลังจากสงครามเย็นได้สงบลงบ้างแล้ว ก็เกิดศึกแย่งชิงดาวประจำบ้านขึ้นมาแทน" เสียงเหมือนกับการพากษ์มวยดังขึ้นมาจากทางหน้าประตูบ้าน
"ผู้เข้าแข่งขันจากฝั่งสีแดงได้แก่ชิมชางมินบุคคลผู้หลงรักดาวมาเนิ่นนาน ปะทะกับฝ่ายตัวแทนสีน้ำเงินผู้มีนามว่าอิรุชายหนุ่มผู้ไม่ยอมรามือ" คนพูดเกาะประตูทั้งยกมือขึ้นทำท่าจับไมประกอบไม่ยอมเข้าไปในบ้าน
"แจ! ฉันไปออกกำลังกายด้วย" ยูชอนที่หน้าแดงแล้วแดงอีกรีบวิ่งผละออกมาจากในตัวบ้านโดยเร็ซและไม่คิดจะหันมองคนข้างหลังเลย
"ยูชอน! รอพี่ก่อนสิ" อิรุก็ไม่รอช้าเร่งก้าวเท้าตามร่างบางออกไปบ้าง ส่วนชางมินเองก็วิ่งตามไปเช่นเดียวกัน
แจจุงที่เกาะขอบประตูอยู่จำต้องรีบหลบในทันใดเมื่อคนทั้งสามมุ่งตรงมายังที่ๆ ตนยืนอยู่ จากนั้นก็รีบจรลีไปอย่างรวดเร็วเมื่อเจอะเข้ากับสายตาและรอยยิ้มดุจน้ำแข็งจากเทือกเขาเอฟเวอเลสจากใบหน้าเรียวสวยของโบอา
"โลมาจ๋า~ " รอยยิ้มติบลบหลายร้อยองศาบวกกับสายตาอันเย็นยะเยือกถูกส่งไปยังคนที่ยืนตัวลีบนิ่งอยู่นาน
"............" โลมาถึงกับแข็งแทบจะทันทีที่มองเห็นรอยยิ้มของหญิงสาว
"ไหนลองบอกมาซิว่าทำไมไม่รับโทรศัพท์ของโบอา" เอียงคอถามพร้อมกับรอยยิ้มที่ยังคงวาดไว้อย่างไม่มีจืดจาง
"พอดีโลมาติดธุระนิดหน่อย" จุนซูตอบเสียงอุบอิบไม่ต่างจากการกระซิบเลยแม้แต่น้อย
"พูดให้มันดังๆ หน่อยไม่ได้หรือไงโลมาน้อย! เป็นลูกผู้ชายอยู่หรือเปล่า!! " โบอากระแทกเสียงพร้อมกับจิกตามองคนตงหน้าอย่างเอาเรื่อง
"ผมเองก็มีธุระของผมบ้างสิ!! พอใจหรือยัง! " จุนซูชักสีหน้าไม่พอใจพร้อมกับพูดเสียงห้วน
"โลมาน้ยอขึ้นเสียงกับโบอาอย่างนั้นเหรอ" หญิงสาวเดดินเข้าไปประจัญหน้ากับจุนซูใกล้ๆ
"อะ..เอ่อ...ขอโทษ..." แล้วโลมาก็กลับมาพูดเสียงเบาลง ก่อนจะก้มหน้าหลบสายตาของโบอา
"ถ้าโลมาไม่พอใจเค้าจะไม่มายุ่งด้วยอีกแล้วก็ได้ เค้าจะไม่มาหาโลมาอีกต่อไปแล้ว" โบอาพูดเสียงเรียบ แต่นั้ยต์ตากลับกำลังสั่นไหวเพราะผืนที่จะไม่ร้องไห้พลางทำท่าจะเดินหนีจุนซูออกจากบ้าน โลมารีบคว้ามือหญิงสาวเอาไว้ก่อน จากนั้นก็ดึงร่างเพรียวมาใกล้ตัว
"แล้วทำไมโบอาจะต้องโกรธโลมาขนาดนี้ด้วยล่ะ"
"........." โบอาเงียบนิ่งมองคนตรงหน้าอย่างตัดพ้อ จุนซูจึงยกมือบางทั้งสองข้าขึ้นมาก่อนจะจรดริมฝีปากลงบนหลังมือนุ่ม
"เวลาโบอาของโลมาน้อยโกรธก็สวยไปอีกแบบเหมือนกันนะ" พูดแล้วก็เงยหน้ามองจ้องตาของหญิงสาว
"ไม่ต้องมาทำปากหวานเลย..." โบอาพูดเสียงเบาลงทั้งใบหน้ายังขึ้นสีระเรื่อด้วยการกระทำของชายหนุ่ม หญิงสาวเริ่มใจอ่อนลงเรื่อยๆ
"ก็หวานเฉพาะกับโบอาคนเดียวน่ะแหละ" จุนซูยื่นหน้าเข้ามากระซิบติดหูหญิงสาวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
"โลมาบ้า..." หญิงสาวก้มหน้าลงพร้อมกับทุบมือลงไปบนไหล่กว้างเบาๆ ด้วยความเขิน แล้วนิ้วเรียวก็แตะลงบนริมฝีปากสีกลีบกุหลายอย่างทะนุถนอม
"..โบอา..."
"หืม" เสียงหวานขานรับเบาๆ พร้อมกับมองจ้องชายหนุ่มตรางหน้าตาแป๋ว ใบหน้าได้รูปค่อยๆ โน้มเข้าใกล้หญิงสาวอย่างตั้งใจ
"เอาไว้คราวหน้าแล้วกัน" จุนซูเอ่ยบอกพลางผละออกมา ชายหนุ่มระบายยิ้มบางไปด้วย ใบหน้าสวยหวานถูกย้อมไปด้วยสีแดงจางๆ พลางเชิดมองชายหนุ่มอย่างงงๆ
"ห้ามปฏิเสธเด็ดขาดด้วย..." อีกฝ่ายยื่นสัญญาให้พร้อมทั้งแตะปลายนิ้วชี้ลงบนริมฝีปากสวยของหญิงสาว
"ก็ได้... ถ้าโลมาน้ยอไม่ทำตัวแบบนี้อีก" โบอาพูดพร้อมอมยิ้มหวาน
"โลมายังไม่ได้กินข้าวเช้าเลยอ่ะ โบอาช่วยทำให้กินหน่อยสิ นะ..นะ" ชายหนุ่มเปลี่ยนท่าทีมาอ้อนแทน
"อื้อ! " แล้วโบอาก็รีบจัดแจงเข้าครัวไปเตรียมอาหารให้โลมาอย่งอารมณ์ดี
"วิ่งเข้าๆ! ยุนโฮ!!~ " แจจุงตะโกนบอกหมีน้อยที่กำลังวิ่งอยู่บนเส้นทางเดินในสวนสาธารณะประจำหมู่บ้าน
"เหลืออีกไม่กี่รอบก็จะครบแล้วพยายามเข้า" พูดพลางเลียไอศกรีมแท่งที่ถืออยู่ในมืออย่างสบายอารมณ์ หมีน้อยเหลือบมองคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ตัวยาวอย่างไม่พอใจ แล้วความอดทนที่มีก็ขาดผึงจากที่วิ่งอยู่บนเส้นทางดีๆ กลับวิ่งตรงเข้าไปหาชายหนุ่มที่กำลังนั่งแทะเลียไอศกรีมอยู่แทน
"..แฮ่ก...แฮ่ก..." ยุนโฮงุ้มตัวเกาะเข่าตัวเองอย่างเหนื่อยหอบพลางมองจ้องคนตรงหน้าอย่างเคืองๆ
"ยังวิ่งไม่ครบเลยนะยุนโฮ" พูดไปก็เลียไอศกรีมไป
"ก็ไหน..แจบอกว่า...จะวิ่งด้วยกัน..ฮ่า..." มือเรียวปาดเช็ดเหงื่อที่ไหลผ่านตามโครหน้า แก้มเนียนเป็นสีเข้มจัดเพราะความเหนื่อย
"ก็ใช่.. แต่ไม่ได้บอกนี่ว่าจะวิ่งด้วยตั้งแต่รอบแรก ฉันจะวิ่งด้วยตอนรอบสุดท้ายต่างหากล่ะ" แจจุงบอกหน้าตาย
"ขี้โกงอ่ะ! " หมีน้ยอทำท่างอนพร้อมกับทิ้งตัวลงนั่งกับเก้าอี้อย่างหมดแรง
"เหนื่อยมากไหมยุนโฮ" ยูชอนที่ยืนเป็นกำลังใจอยู่ใกล้ๆ เดินเข้ามาพร้อมกับใช้มือโบกให้แทนพัด
"เหนื่อยมากเลยอ่ะยูชอน" ยุนโฮบอกตาแป๋วปนหอบ ร่างบางรีบคว้าผ้าขนหนูผืนเล็กที่เตรียมมาด้วยซับไปตามใบหน้าของหมีน้อยอย่างตั้งอกตั้งใจ
"ยูชอนซับเหงื่อให้พี่บ้างสิ" อิรุพูดพลางยื่นหน้ายื่นตาเข้าไปหายูชอนบ้างพลางยิ้มทะเล้น
"เดี๋ยวผมซับแทนให้เอาไหมครับ" ชางมินขยับตัวมายืนข้างๆ ชายหนุ่มพร้อมกับส่งยิ้มหวาน
"ถามจริงเหอะ... นายกินยาลืมเปิดฝาขวดมเปล่าเนี่ย" ชายหนุ่มร่างสูงเหลือบมองอีกฝ่ายก่อนจะขยับตัวออกห่างโดยอัตโนมัติ
"ผมก็แค่อยากจะผูกมิตรด้วยก็แค่นั้น" ชางมินยักไหล่หน้าตาย
"เพื่ออะไร? " อิรุถามพร้อมกับขมวดคิ้วมุ่นด้วยความไม่เข้าใจ
"ก็เพื่อเราทั้งสองคนยังไงล่ะครับ" ชายหนุ่มร่างสูงได้ฟังก็ทำหน้าแหยงนิดๆ แล้วหันไปหาสองหนุ่มที่ยังคงนั่งอยู่กับที่
"หิวน้ำไหมเดี๋ยวพี่ไปซื้อให้"
"ขอบคุณครับ" หมีน้อยเอ่ยขอบคุณตาแป๋ว
"ฉันขอโคล่านะ" แจจุงทำเนียนบอกหน้าตาย
"ส่วนผมขอกาแฟเย็นแล้วกัน ^ ^ " ชางมินเองก็เป็นไปกับเขาด้วย
"แล้วยูชอนล่ะ..." อิรุมองหน้ายูชอนที่นิ่งเงียบฟังทุกคนสั่งโดยไม่ได้พูดอะไร
"ผมไม่หิวครับ" ร่างบางส่ายหน้าปฏิเสธไปมาน้อยๆ
"อืม... งั้นเดี๋ยวพี่มานะครับ" อิรุลูบหัวคนที่สนทนาด้วยอย่างเอ็นดูก่อนจะเดินไปซื้อของตามใบสั่ง ร่างบางมองตามแผ่นหลังกว้างไปแล้วก็ยกมือขึ้นแตะลูบผมตัวเองเบาๆ
"นี่...ยูชอน ไม่กลัวชางมินงอนอีกหรือไง" หมีน้ยอกระซิบถามคนข้างๆ พลางเหล่มองร่างสูงที่นั่งอยู่เงียบๆ
"ถ้างอนอีกก็ปล่อยสิ.. จะให้ฉันทำไงได้ล่ะในเมื่อฝ่ายนั้นเขาไม่เชื่อใจฉันเลยอ่ะ" ร่างบางโน้มหน้าเข้าไปใกล้พร้อมกับกระซิบตอบทั้งยังทำหน้าไม่พอใจนิดๆ
"แต่อย่างว่านะชอบงอนกันไม่เข้าเรื่องจริงๆ น่ะแหละ" หมีน้อยเริ่มบ่นขึ้นมาบ้าง
"แจจุงก็ชอบแกล้งฉันอยู่เรื่อยเลยอ่ะยูชอน ฉันไม่รู้จะทำไงดี" บอกพลางทำปากยื่น
"อืม! แถมชอบงอนเรื่องไม่เป็นเรื่องอยู่เรื่อย" ยูชอนพยักหน้าเห็นด้วยอย่างมาก
"เอางี้ดีไหม.. ถ้าวันไหนสองคนนั่นแกล้งพวกเรามากๆ เราก็มาอยู่ด้วยกันสองคนดีป่ะ" เสนอความคิดเสียงเบาพร้อมกับมองหน้าหมีน้อยตาใส
"ดีๆ เอาให้เข็ดกันไปเลย ทีหลังจะได้ไม่กล้าแกล้งพวกเราอีก" หมีน้อยบอกเสียงมั่นพลางขยับตัวเข้าหายูชอนเพื่อกระซิบกันแค่สองคน
"งั้นตกลงตามนี้นะ" กระต่ายน้อยชูนิ้วก้อยขึ้นมาตรงหน้าเพื่อทำสัญญาคำมั่นระหว่างกัน
"อื้ม! " หมีน้อยเกี่ยวก้อยตอบทำความตกลง
"อะแฮ่ม! เล่นไรกันอ่ะ" แจจุงแกล้งกระแอมไอพลางทำเสียงแข็ง พร้อมกับเหล่ตามองสองหนุ่มน้อย
"ความลับ..." ยูชอนหันไปยิ้มบางให้กับแจจุง
"มีไรกันอ่ะ แค่นี้ก็ต้องปิดกันด้วย" คราวนี้หันไปเค้นถามกับยุนโฮบ้าง
"ไม่บอก" หมีน้อยส่ายหัวไปมาเร็วๆ
"โห่! ชางมินดูดิ สองคนนี้กำลังปิดบังอะไรพวกเรากันอยู่แหละ" เมื่อเค้นถามจากสองหนุ่มน้อยไม่ได้ก็เริ่มหาพวก
"แล้วจะให้ผมทำยังไงล่ะครับ" คนถามจ้องอีกฝ่ายหน้าตาย
"ผมว่าปล่อยไปแบบนั้นก็น่ารักดีออก พี่ไม่คิดอย่างผมเหรอ" พอพูดถึงคนรักก็อมยิ้มขึ้นมาทันที
"ไอ้น่ารักมันก็น่ารักอยู่หรอก แต่มันก็อดสงสัยไม่ได้นี่นา" แจจุงขมวดคิ้วเล็กน้อยไม่เลิกคาใจง่ายๆ
"ไว้คืนนี้ก็ค่อยๆ ตะล่อมถามก็ได้นี่ครับ" ชางมินพูดยิ้มเจ้าเล่ห์
"คิดอะไรอยู่ดูไม่รู้เลยนะชางมิน" แจจุงหรี่ตามองอีกฝ่าพลางส่ายหน้าน้อยๆ
"สองคนนั้นกำลังวางแผนแกล้งพวกยูชอนอยู่แน่ๆ เลย เชื่อสิ! " อิรุที่โผล่มาพร้อมกับข้าวของเต็มมือยื่นหน้าบอกระหว่างกลางใบหน้าของยุนโฮและยูชอน
"อ๊ะ! โคล่า" แจจุงแกล้งเบียดตัวเพื่อดันให้ชายหนุ่มร่างสูงออกห่างจากหนุ่มน้อยทั้งสอง พลางคว้าเอาโคล่าที่ตัวเองสั่งไว้หยิบขึ้นมาโดยไม่รีรออะไรทั้งสิ้น
"ใจเย็นๆ ก็ได้น่า..." อิรุเหล่มองแจจุงแล้วถอนหายใจยาว
"อ่ะ..น้ำผลไม้สำหรับยุนโฮ... ไอศกรีมรสบลูเบอรี่ของยูชอน" ชายหนุ่มร่างสูงหยิบยื่นของให้กับสองหนุ่มพลางยิ้มหวาน
"แต่ผมไม่ได้สั่งนี่ครับ" ยูชอนเงยหน้ามองอิรุพร้อมกับเลิกคิ้วสูง
"ก็พี่อยากซื้อให้นี่นา" อิรุเอ่ยตอบเสียงนุ่มรื่นหู
"แล้วของผมล่ะ" ชางมินเอ่ยถามหน้าตาย ชายหนุ่มร่างสูงทำหน้าเซ็งก่อนจะยื่นกาแฟเย็นให้อย่างไม่เต็มใจนัก
"ขอบคุณครับ" ชางมินแสร้งยิ้มอย่างเป็นมิตร อีกฝ่ายพยักหน้ารับหงึกหงักจากนั้นก็หันไปหาร่างบาง
"ไอศกรีมอร่อยไหม ยูชอน" คนนั่งกินไอศกรีมอยู่ยิ้มตอบจนแก้มพองออกมานิดๆ
"อ๊ะ! กินยังไงเลอะแล้วนะครับ" ชางมินยกมือขึ้นเช็ดคราบไอศกรีมที่ติดอยู่ตรงมุมปากของร่างบาง
"เอ่อ..ขอบคุณ..." ร่างบางขยับหน้าหลบ แก้มขามเนียนเริ่มขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างห้ามไม่ได้ ยูชอนยกมือขึ้นแตะมุมปากตัวเองพลางก้มหน้าลงต่ำและหยุดกินไอศกรีมเอาดื้อๆ
"อิ่มแล้วเหรอครับ" ชางมินยิ้มบางพร้อมกับจ้องมองอีกฝ่ายไม่ละสายตา
"อือ..." เสียงแผ่วเอ่ยตอบผ่านริมฝีปากอิ่ม ร่างบางเคลื่อนหน้าขึ้นลงเร็วๆ
"ถ้างั้นผมช่วยกินเอาไหม" คนหวังดียิ้มหวานหน้าระรื่นบอกอีกฝ่าย พอได้ยิ้นยูชอนก็เลยหน้ามองร่งสูงอย่างงๆ
"แต่ต้องป้อนผมนะ ^ ^ "
"มือก็มีกินเองไม่ได้หรือไง" เสียงชายหนุ่มร่างสูงแทรกขึ้นอย่างไม่พอใจ
"หรือว่าคุณจะป้อนผมล่ะ ^ ^ " ชางมินยิ้มกวนอีกฝ่าย
"แล้วกาแฟเย็นนายกินหมดแล้วงั้นเหรอ" อิรุถามกลับหน้าซังกะตายเอามากๆ
"ครับ" ตอบกลับหน้าเป็น นึกสะใจอยู่ไม่น้อยที่สามารถกวนอารมณ์คนตรงหน้าได้
"ยุนโฮ! ลองชิมรสนี้ดูสิอร่อยมากเลยนะ" ร่างบางไม่สนใจสงครามเย็นของสองร่างสูง และหันไปป้อนไอศกรีมให้หมีน้อยเสียเอง ส่วนยุนโฮก็อ้าปากรับอย่างเต็มใจ ก่อนจะทำปากห่อเล็กน้อยเพราะความเย็นของไอศกรีมในปาก
"อร่อยจังเลยอ่ะ! รสอะไรเหรอยูชอน" หมน้อยถามเสียงกระตือรือร้น
"รสบลูเบอรี่น่ะ เอาไว้ว่างๆ เราไปด้วยกันไหม" ร่างบางออกปากชวนสีหน้ายิ้มแย้ม
"อื้ม! แต่ตอนนี้ขออีกคำนะ" บอกพลางชูนิ้วชี้ขึ้นมาด้วย ส่วนยูชอนก็จัดแจงป้อนให้ตามคำขอ
"ขอพี่ชิมมั่งสิยูชอน" แน่นอนว่าคนอย่างอิรุก็ไม่พลาดที่จะเนียนตามน้ำ แล้วแจจุงก็จัดการแย่งช้อนมาจากมือของยูชอนพลางตักไอศกรีมยื่นส่งไปที่ปากของอิรุทันที
"ป้อนได้ดีนี่..." ชายหนุ่มเอ่ยชมแจจุงแกมประชดทั้งที่คาบช้อนไอศกรีมคาปาก
"เอาอีกคำไหมล่ะครับ" ชางมินเอ่ยถามเสียงเย้ย
"ท่าทางชางมินจะเทคแคร์พี่อิรุดีเหลือเกินนะ" ยูชอนแกล้งพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
"หึงเหรอครับ..ทีพี่เทคแคร์แต่พี่ยุนโฮผมยังไม่ว่าอะไรเลยนะ" ทำทียิ้มเจ้าเล่ห์กลับไป
"ฉันก็ดูแลยุนโฮอย่างที่ชางมินเคยทำไง" ร่างบางตอบกลับพร้อมเงยหน้าปรายตามองร่างสูง
"อย่างนั้นเหรอครับ..ถ้างั้นก็ดูแลผมบ้างสิ ^ ^ "
"ชางมินยังไม่เคยดูแลฉันเลย ทำไมฉันต้องดูแลชางมินด้วยล่ะ" ร่างบางทำแก้มป่องหน่อยๆ ก่อนจะคว้าแขนยุนโฮพลางดึงให้ลุกขึ้นยืน
"เรากลับกันเถอะยุนโฮ" หมีน้ยอลุกเดินตามกระต่ายน้อยไปอย่างว่าง่าย
"รอด้วยสิ! " แจจุงรีบวิ่งเข้าไปแทรกกลางทั้งสองหนุ่มน้อยอย่างพอดิบพอดี พลางโอบเอวทั้งสองคนเอาไว้อย่างอารมณ์ดี
"เนียนจริงๆ " ชางมินบ่นเปรยเมื่อมองดูการกระทำของผู้เป็นพี่ชาย
"แล้วนายไม่รีบตามไปล่ะ เดี๋ยวยูชอนก็เสร็จแจจุงไปด้วยอีกคนหรอก" อิรุเอ่ยขึ้น
"ไม่ต้องบอกผมก็ไปอยู่แล้วล่ะ ส่วนคุณน่ะถ้าจะกลับไปเลยซะตั้งแต่ตอนนี้ก็จะดีมาก" ชางมินปรายยิ้มมองอีกคน
"ไปน่ะไปแน่ แต่ฉันจะกลับมาใหม่..." ชายหนุ่มร่างสูงกล่าวก่อนจะเดินแยกตัวออกไป เพราะมีคิวงานต้องไปทำให้เสร็จ
*****************************************************************************************************************************
ขอโทษทีน้าที่ไม่ได้มาต่อให้ตั้งแต่เมื่อวานตามสัญญา
พอดีเกิดเรื่องยุ่งๆ นิดหน่อย เอาเป็นว่ายังไงวันนี้ก็เต้ม 100 เปอร์แล้วนะ
เรื่องของจุนกับโบอายังไม่หมดแค่นั้นหรอกน้า
ตอนหน้ามีเรื่องวุ่นๆ อีกแน่นอน
สำหรับใครที่แอบเชียร์คู่นี้อยู่ต้องรอลุ้นให้ได้นะ
ความคิดเห็น