คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : หาย(คนอ่าน) 100%
แจจุงที่เพิ่งเดินเข้ามาในตัวบ้านทิ้งตัวลงนั่งกับโซฟาพลางค่อยๆ หันไปหาชายหนุ่มที่นั่งอยู่คนเดียวอย่างเชื่องช้า
"คนอื่นๆ หายไปไหนกันหมดน่ะ ทำไมเหลือนายอยู่คนเดียว" แจจุงถามขึ้นเสียงหงอยๆ
"โดนฮีบอนต้อนเข้าไปไว้ในห้องนั่นหมดแล้วล่ะ" อิรุเอ่ยพร้อมกับชี้มือไปทางห้องของโลมา
"เห? มีไรกันอ่ะ" พูดจบก็ลุกเดินไปที่หน้าห้องของจุนซูทันที
แจจุงก้มๆ เงยๆ อยู่หน้าห้องนั้นสักพัก ก่อนจะเอาหูแนบเข้าไปติดกับบานประตูอย่างสอดรู้สอดเห็น
"คุยอะไรกันเนี่ยไม่ได้ยินเลย" จากนั้นก็เพ่งมองเข้าไปที่ช่องเล็กๆ ของลูกบิดประตู
"โอ๊ย! นี่ก็ไม่เห็น" แจจุงทำท่าเหมือนกับจะตะกายประตูห้องเสียให้ได้
"ทำอะไรของนายน่ะ" อิรุเดินตามมาดูปฏิกริยาอาการของแจจุงอย่างงงๆ
"ก็ฉันอยากรู้นี่ ว่าหมีน้อยของฉันถูกฮีบอนหลอกไปทำอะไรหรือเปล่า" ไม่พูดอย่างเดียว แจจุงยังคุกเข่าพร้อมกับก้มตัวลงไปมองดูช่องเล็กแคบใต้ประตู
"คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง เพราะยูชอนก็เข้าไปด้วย" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับมองดูแจจุงอยู่ไม่เลิก
"ถึงงั้นก็เหอะ ยูชอนเองก็อาจจะถูกล่อลวงไปด้วยเหมือนกัน" แล้วแจจุงก็แนบหูไปกับประตูอีกครั้ง
"อายูมีก็อยู่ แถมไอ้เจ้าหนูตากล้องก็อยู่ในห้องด้วยไม่ต้องห่วงหรอกน่า"
"พวกนั้นคิดจะรุมแกล้งหมีน้อยของฉันอย่างนั้นเหรอ" ได้ยินดังนั้น ก็ตั้งท่าเตรียมพร้อมที่จะพังประตู
"เฮ้! ใจเย็นก่อนพวก" อิรุรีบเข้าไปดึงคอเสื้อของแจจุงเอาไว้ จึงค้างด้วยท่าตะกายอากาศ
"ก่อนอื่นนะ เราจะต้องพูดกับอีกฝ่ายเพราะๆ " อายูมีพูดบอกอธิบายกับหมีน้อย โดยมียูชอนนั่งฟังอยู่ใกล้ๆ ด้วย
"ยังไงเหรออายูมี" หมีน้อยถามกลับตาแป๋ว
"ก็จะต้องไม่ขึ้นเสียง แล้วก็ไม่กระชากเสียงยังไงล่ะ" หมีน้อยพยักหน้าทำความเข้าใจ
"อื้อๆ เข้าใจล่ะ" ฮีบอนพยักหน้ารับเล็กน้อยพลางมองจ้องอายูมีอย่างตั้งอกตั้งใจ
"แล้วก็ต้องทำหน้าตาน่ารักเข้าไว้ด้วย"
"หน้าตาน่ารัก? ทำไงอ่ะ" ฮีบอนถามขึ้นอย่างรวดเร็ว
"ก็อย่างงี้ไง..." อายมีนั่งลงตรงหน้าฮีบอนพร้อมกับทำตาแป๋วแล้วยิ้มน้อยๆ พอเห็นไรฟัน จากนั้นก็เอียงคอหน่อยๆ เป็นอันเสร็จพิธี ฮีบอนถึงกับผงะตัวเล็กน้อย ก่อนจะกลับมาตั้งหลักด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีเรื่อ
"อะแฮ่ม! ลองให้ยุนโฮหัดทำก่อนดีไหม" ฮีบอนกระแอมไอออกมาเบาๆ เพื่อเรียกสติตัวเอง ก่อนจะเสนอความคิดขึ้น
"อืม...ก็ดีเหมือนกัน" อายูมีพูดพลางหันไปมองหน้าหมีน้อยเป็นเชิงขอให้ลองทำดู ยุนโฮกวาดสายตามองทุกคนอย่างเขินๆ ก่อนจะค่อยๆ ทำท่าเอียงคอเล็กน้อยแล้วยิ้มมุมปาก
"แบบนี้โอเคป่ะ" นิ้วเรียวแตะที่ริมฝีปากของตัวเองอย่างลุ้นๆ
"น่ารักมากเลยล่ะ!! " อายูมีอมยิ้มหวานพร้อมกับหันมองหน้ายูชอนที่พยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของหญิงสาว
"ฉันจะละลายอยู่แล้วนะยุนโฮ *0* " ฮีบอนประสานมือขึ้นมองหมีน้อยอย่างเคลิบเคลิ้ม
"แล้วยูชอนไม่ลองทำบ้างเหรอ" อายูมีเอยถามร่างบางอย่างลองเชิง ยูชอนรีบส่ายหัวดิ๊กบ่งบอกให้รู้ว่าไม่อยากทำอย่างมาก อายูมีมองแล้วก็ยิ้มขำจากนั้นจึงหันไปสอนยุนโฮต่อ
"สุดท้ายเลยก็คือ.. เมื่อเจอหน้าอีกฝ่ายแล้ว เราก็ต้องเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงหวานๆ" อายูมีพูดพลางยิ้มละไม
"และถ้าทำได้ ก็พยายามเข้าไปใกล้ๆ ให้ได้มากที่สุดด้วย"
"อายูมีลองเรียกให้ฟังหน่อยสิ ฉันนึกภาพไม่ออกอ่ะ" ฮีบอนบอกอย่างตื่นเต้น
"ลองเรียกชื่อฉันก็ได้"
"เอาอย่างนั้นเหรอ" อายูมีทำหน้าครุ่นคิดอยู่สักพัก ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปใกล้คนที่เสนอความคิด หญิงสาวยื่นหน้าเข้าหาอีกฝ่าย
"..ฮีบอนจ๋า..." อายูมีเอ่ยเรียกคนตรงหน้าพร้อมกับยิ้มหวาน
"จ๋า..." ฮีบอนเผลอตอบรับโดยอัตโนมัติพรอ้มกับมองจ้องหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่วางตา
"ประมาณนี้แหละ" อายูมีหันไปบอกกับยุนโฮและยูชอนที่นั่งอยู่บนเตียง
"อายูมีน่ารักที่สุดเลย >< " หลังจากหายอึ้งแล้วฮีบอนก็โผเข้ากอดอายูมีทันที คนถูกกอดได้แต่ยิ้มอย่างงงๆ
"เอ่อ...ฮีบอน"
"ว่าไงเหรออายูมี ^^ " ฮีบอนยิ้มร่าไม่ยอมปล่อยตัวอายูมี
"ปล่อยก่อนได้ไหม..คือ.. ยูชอนกับยุนโฮมองใหญ่แล้ว" อายูมีเอ่ยบอกด้วยสีหน้าลำบากใจ
"อ๊ะ! โทษที" ฮีบอนรีบปล่อยมือออกจากหญิงสาว
"อายูมีฉันทำไม่ได้อ่ะ" หมีน้อยส่ายหัวไปมา"
"ทำไมล่ะ" อายูมีเอ่ยถามพลางเข้าไปนั่งข้างๆ ยุนโฮ
"ก็...ฉันเขินอ่ะ..." หมีน้อยก้มหน้าลงพลางเอานิ้วจิ้มกันอย่างเขินอาย
"งั้นเอาแค่พูดเพราะๆ กับทำหน้าน่ารักก็ได้" อายูมีเอ่ยบอกเสียงใสเมื่อเห็นท่าทางของยุนโฮ
"อืมๆ" หมีน้อยพยักหน้ารับแรงๆ
"แล้วพร้อมจะออกไปพบกับแจจุงหรือยัง" หญิงสาวถามพลางยิ้มบาง
"อือ..." หมีน้อยตอบรับเสียงเบารู้สึกตื่นเต้นอยู่ไม่น้อย อายูมีจึงลุกเดินไปเปิดประตูห้องของโลมาให้พร้อมกับเอ่ยเรียกหมีน้อย
"งั้นก็ออกมาสิ" หมีน้อยค่อยเดินอย่างตื่นเต้นไปที่ประตูห้องพลางผ่อนลมหายใจช้าๆ ก่อนจะก้าวออกจากห้อง
"ยูชอนอยู่นี่ไปก่อนก็ได้นะ" อายูมีบอกกับร่างบางแล้วหันไปทางมุมห้อง
"เอ่อ...พวกเราไม่รบกวนแล้วนะ..." หญิงสาวยิ้มนิดๆ ในขณะที่มองดูโลมาซึ่งนั่งซุกตัวตรงซอกเล็กๆ ของห้องตั้งแต่เข้ามา จุนซูที่นั่งมองภาพของโบอาอยู่พยักหน้ารับน้อยๆ แล้วก็ยังคงนั่งดูรูปแฟนของตัวเองต่อไป
"ยุนโ... อ๊ะ! ไม่ได้สิ เรากำลังโกรธกันอยู่นี่นา" แจจุงอยากจะเรียกชื่อหมีน้อย แต่ก็ต้องวางฟอร์มเอาไว้ก่อนแกล้งทำเป็นไม่สนใจ เมินหน้าคนที่กำลังเดินออกมาจากห้องโลมา
"เข้าไปตอนนี้เลยเหรออายูมี" หมีน้อยหันไปถามอย่างเกร็งๆ
"เดี๋ยวก่อน..." แล้วสาวน้อยอายูมีก็เดินเข้าไปหาแจจุงที่ตีหน้าวางฟอร์ม
"มีอะไรเหรออายูมี" คนถามตีสีหน้านิ่งเข้าใส่
"ยุนโฮมีเรื่องจะพูดด้วยจ้ะ" อายูมีบอกพลางเหล่มองอิรุที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ชายหนุ่มร่างสูงทำหน้าเซ็งแล้วลุกเดินออกไปทางอื่น
"ยังมีอะไรต้องคุยกันด้วยเหรอ" พูดพลางเหล่มองไปที่อีกคน หมีน้อยยืนก้มหน้านิ่งไม่กล้าสบมองชายหนุ่ม
"เล่นตัวมากระวังอิรุจะเอาไปนะ รายนั้นน่ะยิ่งมือไวอยู่ด้วย" หญิงสาวเอ่ยกระซิบอกเสียงเบา
"อิรุเขาสนใจยูชอนไม่ใช่หรือไง -0- "
"เขาสนใจคนน่ารักๆ จ้ะ อายูมีรู้ดี"
"จริงอ่ะ!" แจจุงทำท่าคิดตาม
"งั้นคุยด้วยก็ได้" แสร้งทำเป็นว่าไม่ค่อยเต็มใจนัก อายูมีจึงหันไปโบกมือเรียกหมีน้อยให้เดินเข้ามาได้ ส่วนตัวเองก็เดินออกไปทางหลังบ้าน
"มีไร..." แจจุงเอ่ยขึ้นแสร้งทำทีท่าว่าไม่สนใจอีกฝ่าย ทั้งที้ใจจริงอยากจะยิ้มเสียจนแก้มปริไปเลย
"เอ่อ..." หมีน้อยค่อยๆ เขยิบตัวเข้าหาอีกฝ่ายพลางนั่งลงข้างหน้าชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟา ก่อนจะค่อยๆ ยกมือขึ้นแตะไปที่ขาของอีกฝ่ายพลางมองหน้าชายหนุ่มตาปริบ แจจุงแอบเหล่มองหมีน้อยแล้วเผลอหลุดยิ้มออกมา แต่ก็ต้องรีบเก๊กหน้านิ่งเพื่อไม่ให้อีกคนเห็น
"แจจุงจ๋า..." หมีน้อยลองเรียกชื่อคนตรงหน้าเสียงหวานตามอย่างที่อายูมีสอนมา พลางช้อนตาขึ้นมองใบหน้าของชายหนุ่มด้วยดวงตากลมโต
"อ่ะ..." แจจุงถึงกับกลืนน้ำลายอึกใหญ่เมื่อเห็นท่าทีของอีกคน
"ฉันจะทำตามที่นายพูดก็ได้" พูดพลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ แจจุงจ้องมองคนตรงหน้านิ่งราวกับถูกมนต์สะกด
"นายหายโกรธฉันนะ" ยุนโฮทำตาแป๋วอ้อนขอชายหนุ่ม
"ทำไมนายถึงได้น่ารักอย่างนี้นะยุนโฮ! " แล้วความอดทนที่มีก็มลายหายไปเพราะคนตรงหน้า แจจุงเลื่อนตัวลงไปนั่งกับพื้นบ้างพร้อมกับรั้งตัวหมีน้อยเข้ามากอดอย่างรวดเร็ว
"แล้วฉันจะมัวทำใจแข็งโกรธนายอยู่ได้ยังไงล่ะ" ชายหนุ่มละตัวออกมาพลางหยิกแก้มใสทั้งสองข้างของยุนโฮอย่างหมั่นเขี้ยว ก่อนจะเชยคางอีกฝ่ายให้เชิดขึ้นเล็กน้อยพลางค่อยๆ โน้มหน้าเข้าหาใบ้หน้าเรียวยาว
'ปัง!! ' เสียงเปิดประตูห้องดังลั่นขึ้นทำเอาแจจุงและยุนโฮสะดุ้งเฮือกตามๆ กันด้วยความตกใจ หมีน้อยรีบก้มหน้างุดอย่างเขินอาย ส่วนแจจุงได้หันมองตามต้นเหตุของเสียงอย่างขุ่นเคืองอารมณ์
"เป็นอะไรของนายอีกล่ะชางมิน"
"........" ชางมินไม่พูดตอบอะไรทั้งสิ้นพลางเดินมานั่งที่โซฟาเหมือนกับจงใจขัดจังหวะคนทั้งสอง แจจุงเหล่ตามองร่างสูงอย่างเคืองๆ แต่ชางมินกลับทำเป็นไม่สนใจ แถมยังเปิดทีวีแล้วเพิ่มเสียงให้ดังขึ้นอีกต่างหาก
"เจ้านี่ท่าจะเพี้ยนซะแล้วสิ เราเข้าไปคุยกันต่อในห้องดีกว่ายุนโฮ" พูดจบก็คว้ามือหมีน้อยจูงเดินเข้าไปในห้องนอนของคนทั้งสอง ชางมินปรายตามองตามอย่างอิจฉาก่อนจะทิ้งตัวลงนอนกับโซฟา
"ฮีบอน...ออกไปข้างนอกกันเถอะ" ยูชอนสะกิดเรียกคนที่นั่งอยู่หน้าจอทีวีสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ ในมือถือจอยเกมเพลย์เอาไว้
"อย่าเพิ่งดิยูชอนกำลังได้ที่เลย" นิ้วเรียวกดปุ่มเล็กๆ บนจอยเกมอย่างตั้งอกตั้งใจ ร่างบางทิ้งตัวลงนั่งจุ้มปุ๊กใกล้ๆ
"นะ...ฮีบอน" ยูชอนส่งสายตาอ้อนๆ ให้กับอีกฝ่ายตามที่ได้รับการสั่งสอนมา
"เอางั้นเหรอ" เมื่อเห็นท่าทางของร่างบางฮีบอนก็รู้สึกใจอ่อนขึ้นมา ส่วนยูชอนก็พยักหน้ารับเร็วๆ
"ถ้างั้นรอตานี้จบก่อนนะ" ว่าแล้วก็หันกลับไปสนใจเกมตรงหน้าต่อ ร่างบางถอนหายใจออกมา จากนั้นก็คอ่ยๆ ลุกเดินออกมานอกห้องคนเดียว
"พี่อิรุครับ...พี่เปิดเสียงทีวีดังเกินไปแล้วนะ" ยูชอนที่เข้าใจว่าร่างสูงที่นอนดูโทรทัศน์อยู่เป็นอิรุจึงเอ่ยว่าเสียงดุ
"ขอโทษนะครับที่ผมไม่ใช่คุณอิรุของพี่" ร่างสูงลุกขึ้นั่งพลางหันมามองร่างโปร่งอย่างตัดพ้อ
"ชะ..ชางมิน..." ยูชอนทำอะไรไม่ถูกเลยทีเดียว เพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเป็นชางมิน
"ผิดหวังมากสินะที่เป็นผม" ชางมินแค่นยิ้มอย่างยากเย็นพร้อมกับจ้องมองอีกฝ่ายด้วยดวงตาหม่นเศร้า
"แล้วพี่อิรุล่ะ..." ร่างบางแกล้งหันซ้ายแลขวามองหาอีกคน
"เจอหน้ากันก็ถามหาถึงคนอื่นเลยนะครับ" ร่างสูงเอ่ยขึ้นอย่างน้อยใจ
"พี่อิรุไม่ใช่คนอื่นซะหน่อย" ยูชอนรีบแก้แทนให้เสร็จสรรพ
"แต่คนอื่นคงเป็นผมสินะ" เอ่ยขึ้นเสียงแผ่วพลางก้มหน้านิ่ง
".............." ร่างบางไม่ตอบพลางเหลือบมองดูคนตรงหน้า
"พี่จะไม่ยอมยกโทษให้ผมจริงๆ น่ะเหรอ" มือหนาจับคว้ามือบางขึ้นมาทันทีพร้อมกับเอ่ยถ้อยคำ
"ฉันก็ไม่ได้โกรธอะไรชางมินนี่นา" บอกด้วยท่าทางงอนตุ๊บป่องอย่างเห็นได้ชัด
"ไม่ได้โกรธจริงๆ น่ะ" นิ้วเรียวจิ้มแก้มคนงอนอย่างนึกสนุกพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ
"ไม่ได้โกรธ...แต่งอนต่างหาก..." ร่างบางสะบัดหน้าหนีแก้มพองลมอีกรอบ
"โอ๋..อย่างอนเลยนะครับ ถึงมันจะน่ารักก็เถอะ...แต่คืนดีกันเถอะนะ" ชางมินจับมือบางทั้งสองข้างยกขึ้น
ทาบที่อกตัวเองพร้อมกับยิ้มหวาน
"ถ้าอยากให้หายงอนละก็... ชางมินก็คิดให้ได้ก่อนสิว่าทำอะไรให้ฉันต้องงอนบ้าง" ยูชอนหันมาบอกด้วยท่าทางใจอ่อนลงนิดๆ
"ต้องให้ผมบอกหมดเลยเหรอ" เอ่ยถามด้วยใบหน้าเจ้าเล่ห์เล็กน้อย
"เรื่องไหนไม่ควรพูดก็ไม่ต้องพูดเข้าใจป่ะ" รีบเอ่ยขู่คนตัวสูงทันที
"ถ้างั้นก็แปลว่าจะยอมให้ผมนอนด้วยดีๆ แล้วใช่ไหม"
"อืม..ก็ได้..." ยูชอนยอมตกลงแต่โดยดี ชางมินเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย
"งั้นเรื่องแรกก็..เรื่องที่ผมไปร่วมมือกับพวกจุนซู..." ลองเอ่ยเปรยขึ้นพลางมองหน้าอีกฝ่าย
"ถูก...ให้ 1 แต้ม" พูดพร้อมกับยกนิ้วขึ้นมาชูแต้มคะแนนให้ร่างสูงดู 1 นิ้ว
"...แล้วก็เรื่องที่ผมชอบบอกให้พี่ไปหาคนอื่น" เสียงเบาลงกว่าในตอนแรกเล็กน้อย
"อันนี้เกือบถูกให้ครึ่งหนึ่งเป็น 1 แต้มครึ่ง" ร่างบางบอกอย่างอารมณ์ดี ชางมินปรายยิ้มขึ้นมาเล็กน้อยราวกับมีแผนอยู่ในใจก่อนจะเอ่ยพูดต่อ
"อีกเรื่องก็..." ร่างสูงยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ ยูชอนทำท่าจะกระซิบ แต่กลับเปลี่ยนเป็นหอมแก้มแทน
"เรื่องนี้ด้วยหรือเปล่า" คนพูดฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์
"ติดลบไป 2 แต้มเลย" ยูชอนรีบถอยออกห่างแล้วหันหน้าแดงๆ ของตัวเองหนีสายตาร่างสูง
"ว้า! ติดลบซะและ" ชางมินแกล้งทำเป็นร้องเสียดาย ก่อนจะค่อยๆ เขยิบตัวเข้าไปใกล้ร่างบาง
"ถ้าพี่ไม่พอใจผมให้หอมแก้มคืนก็ได้นะ" พูดพร้อมกับชี้แก้มตัวเองที่อมลมเอาไว้
"ให้ชางมินกลับไปนอนพื้นตามเดิมดีกว่ามั้ง" ร่างบางทำหน้าครุ่นคิดอย่างจริงจัง
"อ๊ะ! ผมขอโทษ..." เริ่มทำท่าเหมือนกับเด็กๆ อ้อนอีกฝ่าย
"งั้นก็ยกโทษให้แค่เรื่องที่ตอบถูกเท่านั้นพอ..." แล้วก็ได้ผลยูชอนยอมอ่อนข้อให้ในที่สุด
"แล้วตกลงว่าผมยังต้องนอนพ้นอยู่อีกหรือเปล่า" ชางมินลองชั่งใจถามดู
"ไม่ต้อง..แต่เวลานอนต้องมีหมอนข้างคั่นกลาง" ร่างบางเอ่ยอธิบายด้วยท่าทางสบายๆ
"ทำไมล่ะครับ" ถามกลับหน้ายุ่ง
"ถ้ายังสำนึกไม่ได้ล่ะก็... อย่าหวังว่าจะได้นอนด้วยกันเหมือนเดิม จำเอาไว้ด้วยนะ" ยูชอนบอกสั่งไว้ก่อนจะเดินไปทางห้องครัว ส่วนชางมินก็ได้แต่นั่งอึ้งๆ ก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติ
"แหม...ยูชอนนี่น้าเล่นตัวเก่งจริงๆ เล้ยพับผ่าสิ แล้วเมื่อไรน้องชายฉันจะได้มีความสุขกับเขาสักทีเนี่ย" คนที่แอบดูยูชอนกับชางมินอยู่ภายในห้องเอ่ยขึ้นพลางค่อยๆ ปิดประตูที่แง้มเปิดเอาไว้ในตอนแรกให้เบาเสียงที่สุด
"พูดอย่างกับว่าตอนนี้ชางมินไม่มีความสุขอย่างนั้นแหละ" อีกคนที่เพิ่งจะขึ้นไปนั่งบนเตียงนอนหลังจากแอบสังเกตการณ์สมาชิกวงทั้งสองคนเอ่ยขึ้นบ้าง
"ก็ฉันเป็นห่วงชางมินนี่ กลัวว่าเดี๋ยวนายอิรุอะไรนั่นก็ได้งาบยูชอนไปสมใจอยากกันพอดี" แจจุงตอบพร้อมขึ้นไปบนเตียงบ้างก่อนจะทิ้งตัวลงนอน
"ไม่มีทางหรอก ก็ยูชอนไม่ได้ชอบคุณอิรุเขาสักหน่อย" พูดพร้อมกับหยิบหมอนใบโตขึ้นมากอด
"ถึงยูชอนไม่ได้ชอบ แต่นายอิรุก็ไม่มีทางรามือไปง่ายๆ แน่" แล้วมอหนาก็คว้าเอาหมอนนุ่มออกมาจากอ้อมกอดของอีกคน
"ถึงงั้นก็เหอะ... พวกเราก็คอยช่วยกันคุณอิรุออกไปไม่ได้เหรอ" หมืน้อยเองก็ทำท่าว่าจะไม่ยอมจึงได้โผเข้าไปแย่งเอาหมอนกลับคืนมา
"ไอ้พูดน่ะมันก็พูดได้ แต่จะให้ทำจริงๆ คิดว่ามันจะง่ายเหรอ...คิดดูสิหมอนั่นน่ะตาเป็นสัปปะรดเชียวนะ เวลาพวกเราจะทำอะไรหมอนั่จะต้องดูออกแน่ๆ" ไม่พูดเปล่ากลับโถมตัวเข้าไปแย่งหมอนออกมาอีกครั้ง
"แล้วจะทำยังไงดีล่ะ..." หมีน้อยเริ่มทำหน้ายุ่งพร้อมกับยื้อหมอนนุ่มเอาไว้ไม่ยอมปล่อยให้หลุดมือไปง่ายๆอีกแล้ว
"ก็อยู่เฉยๆ สิ..ไม่ต้องทำอะไรหรอก รอดูเหตุการณ์ต่อไป" แจจุงพูดหน้าตายไม่ยอมปล่อยมือจากหมอนสักที
"อืม...แล้วว่าแต่..เมื่อไรแจจะอยู่เฉยๆ มั่งล่ะ" หมีน้ยอทำหน้ายุ่งหนักกว่าเดิมที่อีกคนยังคงยื้อแย่งหมอนกับตัวเอง
"แล้วทำไมฉันต้องอยู่เฉยๆ ด้วยล่ะ" แสร้งทำเป็นว่าไม่เข้าใจที่อีกคนพูด
"ก็แล้วแจจะแย่งหมอนของฉันไปทำไมเล่า! " คนบอกทำปากยืนไปด้วย
"ก็มันสนุกดียังไงล่ะ" พูดพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ อีกคน
"แต่ฉันไม่สนุกด้วยนะ! " ดึงหมอนเข้ามากอดจนสุดแรง ก่อนจะหันตัวหนีอีกคนด้วยความไม่พอใจ
"อ๊ะ! อย่ามาทำอย่างนี้กับฉันนะ เมื่อกี้ยังไม่ได้ลงโทษนายเลยนะที่มาหาว่าฉันน่ารำคาญน่ะ"
"ก็แจ..." ยุนโฮหันกลับมาจะพูดด้วย แต่ก็ต้องเงียบลงและหันหนีอีกครั้งเมื่อเจอสายตาที่จ้องมองมาพลางก้มหน้าลงเอาคางเกยไว้กับหมอนที่กอดอยู่
"ฉันทำไม..." รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นประดับบนใบหน้าหล่อเหลา
"ไม่รู้..." ตอบกลับมาเสียงเบา แต่ก็ยังคงนั่งอยู่ท่าเดิม
"หือ? พูดอะไรไม่เห็นรู้เรื่องเลย" ใบหน้าคมหล่อเลื่อนเข้าไปใกล้ๆ ใบหน้าของหมีน้อยจากทางด้านหลัง
"............." ไม่มีเสียงตอบ แม้จะขยับตัวก็ยังไม่กล้าเลย
"ว่าไงล่ะยุนโฮ..." เอ่ยเสียงกระซิบให้อีกคนได้หัวใจเต้นแรง ลมหายใจที่รดพวงแก้มเรียกเอาเลือดแข่งกันสูบฉดขึ้นใบหน้าจนเป็นสีแดงเข้มอย่างเห็นได้ชัด
"แล้วว่าแต่นายสำนึกผิดแล้วหรือยังล่ะยุนโฮ..." ไม่พูดเปล่ามือหนายังค่อยโน้มตัวอีกคนให้ลงนอนกับเตียงกว้าง ส่วนหมีน้อยเองก็ยังไม่กล้าที่จะขยับหรือแข็งขืนใดๆ ทั้งสิ้นเอาแต่หลับตาปี๋ แจจุงจึงจัดการดึงเอาหมอนที่ถูกกอดเอาไว้โยนออกไปโดยไม่ได้ใส่ใจกับมันอีกเลย
"อ๊ะ..หมอน..." ดวงตากลมโตเปิดโพลงพร้อมกับมือบางทำท่าจะคว้าตามแต่ไม่ทัน แล้วสายตาก็ต้องหยุดนิ่งที่คนตรงหน้า
"นายสนใจหมอนมากกว่าฉันอย่างนั้นเหรอ" สายตาเจ้าเล่ห์พร้อมกับรอยยิ้มเย็นปรากฎให้เห็นเด่นชัด
"..........." ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมา พลางสายตากลมโตกลับเสมองไปทางอื่นแทนไม่กล้าสบกับคนตรงๆ
"นายยังไม่ได้ตอบฉันสักกะคำถามเลยนะ... อย่างนี้คงต้องทำโทษซะหน่อยแล้ว" บอกพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปจนจมูกแทบจะชนกันพลางยิ้มอย่างมีแผน
"ฉัน..." ไม่รอให้อีกคนได้พูดอะไร ริมฝีปากของชายหนุ่มก็ทาบทับลงกับกลีบปากอิ่มอย่างรวดเร็ว ไม่รอให้อีกฝ่ายได้ตั้งตัวใดๆ ทั้งสิน มือหนาเริ่มเคลื่อนย้ายไปตามส่วนต่างๆ ของคนใต้ร่าง
"อื๊อ..." หมีน้อยพยายามจะดิ้นให้หลุดจากการถูกรุกราน แต่ก็เป็นไปได้ยากเมื่อมือทั้งสองข้างถูกพันธนาการเอาไว้ คนถูกช่วงชิงลมหายใจเริ่มอ่อนแรงลงเรื่อยๆ
"ฮ้า..แฮ่ก..." ดวงหน้าคมคายผละออกจากใบหน้าเรียวได้รูปเพียงเล็กน้อยพร้แมกับจ้องมองดูอีกคนด้วยสายตาพึงพอใจ ส่วนหมีเองก็จ้องกลับมาด้วยสายตาตัดพ้อต่อว่า ใบหน้ามู่มุ่ยของยุนโฮกลับยิ่งเป็นการกระตุ้นต่อมให้แจจุงอยากจะแกล้งคนใต้ร่างให้มากขึ้นใบหน้าคมหล่อเริ่มซุกไซร้ไปตามซอกคอขาว ก่อนจะจรดริมฝีปากลงไปเพื่อประทับตราคววามเป็นเจ้าของ
"..แจจุง...หยุดนะ..." แล้วยุนโฮก็เริ่มออกอาการดิ้นอีกครั้ง แต่มีหรือที่แจจุงผู้นี้จะยอมหยุดการกระทำทั้งหมดง่ายๆ มือหนากำลังปลดเปลื้องชิ้นผ้าที่แสนจะเกะกะบนตัวร่างบางออก
'ปัง!! ' แล้วเสียงประตูที่ถูกเปิดออกได้ดังขึ้นพร้อมๆ กับฮีบอนที่ถือวิสาสะเข้ามาโดยไม่มีการเคาะขออนุญาติก่อน หญิงสาวยืนอื้ออยู่ 5 วินาทีก่อนจะกู้สติกลับคืนมาได้
"ขอโทษนะ" โค้งตัวให้อย่างงามๆ ก่อนจะค่อยๆ บรรจงปิดประตูอย่างเบามือที่สุด และไม่ลืมที่จะล็อคตรงลูกบิดเอาไว้ก่อนออกไปให้ด้วย
หมีน้อยที่เห็นว่าแจจุงกำลังเผลอจึงสะบัดมือให้หลุด แล้วผลักอกคนตรงหน้าออกจนสุดแรง จากนั้นก็รีบวิ่งออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว
"โธ่เอ๊ย! ยัยฮีบอน..." แจจุงสบถออกมาอย่างหัวเสีย
*****************************************************************************************************************************
ค้างกันอ่ะดิ แบบว่าพอหอมปากหอมคอก่อนแล้วกันนะ
เดี๋ยวหมีน้อยของเราจะช้ำซะก่อน
ส่วนมินก็ได้นอนบนเตียงกับมิกแล้ว แต่ก็ยังมีอุปสรรคอีกจนได้สิน่า
เอาใจช่วยสองคู่นี้กันไปนะ แต่ทุกคนกำลังลืมอะไรอยู่หรือเปล่า
(แอบพูดส่อให้คิดมากกันอีกแล้ว) เอาไว้ตอนหน้าก็รู้เองแหละ(มั้ง)
ความคิดเห็น