คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : ห้อง(ของโลมา)
เสียงกริ่ง(อาถรรพ์)ประจำวันดังขึ้นรับช่วงเช้าอันแสนจะสดชื่น แต่คนที่กดกริ่งรอกลับไม่ได้เป็นเช่นนั้นเลย กำลังหัวเสียและกระหน่ำกดย้ำที่ตัวกริ่งมากขึ้นอีกเมื่อยังไม่มีใครมาเปิดประตูให้
"ทำไมยังไม่มาเปิดประตูอีกนะ" บ่นขึ้นด้วยอาการไม่พอใจ
"ยังไม่ตื่นกันอีกหรือไงเนี่ย"
"คร๊าบๆ มาแล้วคร๊าบ" แล้วประตูก็ถูกแง้มออกพร้อมด้วยการปรากฎตัวของโลมาที่ยืนขยี้ตาอย่างงัวเงีย
"จุนซู! อรุณสวัสดิ์! " ตะเบ็งเสียงด้วยความอารมณ์ดีขึ้นมาทันทีเมื่อได้รับการต้อนรับเสียที
"..หวาดดี... ฮ้าว..ไมมาแต่เช้าเลยอ่ะ..." แต่โลมานั้นทำท่าจะยังไม่ตื่นเต็มตาดี
"ไม่มีไรทำ.. ว่าง -0- " ตอบออกมาเหมือนกับเป็นเรื่องธรรมดามาก ก่อนจะเดินนำเข้าไปในตัวบ้านโดยไม่รอให้อีกฝ่ายเชื้อเชิญ
"งั้นไปปลุกพวกที่ยังไม่ตื่นกันมะ" จุนซูที่เริ่มมีเรี่ยวแรงขึ้นมาเอ่ยถามอย่างมีแผน
"เห.. เป็นความคิดที่ดีนี่" ฮีบอนชี้นิ้วออกมาอย่างเห็นด้วย
"แล้วเริ่มจากห้องไหนก่อนดี่อ่ะ.. ห้องพี่ยุนโฮหรือห้องมิ้นมินดี..." โลมาเอ่ยถามหญิงสาว
"อืม.. ชางมินแล้วกัน" นิ้วเรียวแตะปากอย่างใช้ความคิด ก่อนจะเปลี่ยนเป็นชี้ตรงไปข้างหน้า
"จะดีเหรอ.. คนในห้องเขายังงอนกันอยู่เลยนะ" จุนซูออกความคิดเห็นเตือนหญิงสาว
"จุนซูรู้ได้ไงอ่ะ" ทำตาโตอย่างสนใจ
"อ้อ! พอดีไปแอบฟังสถานการณ์ต่อที่หน้าห้องมาน่ะ" โลมาแจกแจงความจริง(หรือเปล่า) หญิงสาวพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ
"ถ้างั้นไปปลุกแจจุงกับยุนโฮก่อนก็ได้"
"ตกลง" แล้วจุนซูก็เดินนำทางไปยังห้องของหัวหน้าวง(ผู้น่ารัก)
มือบางรัวทุบประตูห้องอย่างสนุกสนาน พร้อมกับตะโกนเรียกชื่อคนในห้องไปด้วย
"ตื่นได้แล้ว! ยุนโฮ! แจจุง! "
"ใช่ๆ หมดเวลานอนกอดกันแล้ว!! " โลมาช่วยตะโกนเสริมด้วยอีกแรง ฮีบอนหันมาฉีกยิ้มอย่างถูกใจ จากนั้นบานประตูก็ถูกเปิดแง้มออกมาพร้อมกับแจจุงที่ทำหน้าบึ้งตึงใส่คนทั้งสอง
"มีอะไรกันแต่เช้า..."
"ได้เวลาตื่นแล้วครับ คุณพี่แจจุง" จุนซูยิ้มกลบเกลื่อนพลางเหล่ตามองเข้าไปในห้อง
"เออ! " แจจุงกระแทกเสียงก่อนจะปิดประตูใส่หน้าคนทั้งสองตามมา
"แจจุงเขาเป็นอะไรอ่ะจุนซู" ฮีบอนถามขึ้นอย่างสงสัย
"สงสัยจะเป็นโรคกระเพาะมั้ง" โลมาพูดตอบพลางลอบถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
"อย่างนั้นเหรอ..ช่างเหอะ ไปปลุกยูชอนกันต่อดีกว่า" ทำท่าไม่ใส่ใจเท่าไรนักพร้อมกับจะมุ่งไปสู่เป้าหมายใหม่
"ตื่นแล้ว ไม่ต้องปลุกหรอก" เสียงทุ้มเอ่ยบอกจากด้านหลังของสองหนุ่มสาว
"อ๊า! อรุณสวัสดิ์ยูชอน เมื่อคืนหลับฝันดีไหม" ฮีบอนยิ้มร่าเมื่อเห็นร่างบาง
"ขอทายว่าหลับฝันไม่ดีชัวร์เลยใช่ป่ะ" โลมาเสนอหน้าทักทายด้วยอีกคน
"คิดว่างั้นเหรอ" ยูชอนมองหน้าโลมาพร้อมกับยิ้มเย็นยะเยือก
"แล้วชางมินล่ะ ยังไม่ตื่นเหรอ" ฮีบอนถามบ้าง
"ไม่รู้สิ.. ตอนออกมาไม่ทันสังเกต" ร่างบางบอกโดยยังคงมองโลมาต่อไป
"เอ่อ.. ยังไม่คืนดีกันอีกเหรอ... เป็นเพราะฉันหรือเปล่า ขอโทษนะ" ฮีบอนบอกพลางเข้าไปเกาะแขนยูชอนอย่างสำนึกผิด
"มันไม่ใช่ความผิดของฮีบอนหรอก" ร่างบางตอบพร้อมยิ้มบางให้หญิงสาว
"จริงไหมจุนซู" โลมาพยักหน้ารับหงึกหงักอย่างหงอยๆ จากนั้นยูชอนจึงเดินออกไปทางหน้าบ้าน
"งานนี้คิดว่าเป็นไง" ฮีบอนเอ่ยถามเหมือนกับเป็นงานของสายลับ
"คงต้องลองไปดูลาดเลาก่อนซะล่ะมั้ง" จุนซูบอกแล้วรีบเดินไปทางห้องของชางมินทันที
"เอาไงต่อล่ะจุนซู" หญิงสาวเอ่ยขึ้นเมื่อมายืนกันอยู่ที่หน้าห้องของร่างสูงแล้ว
"ฮีบอนเรียกสิ" โลมามอบหมายหน้าที่ให้หญิงสาวพลางขยับออกห่างเล็กน้อย
"ทำไมต้องฉันด้วยล่ะ จุนซูก็เคาะดิ" หญิงสาวโยนกลับให้อีกฝ่ายทำ
"ฮีบอนเคาะแหละ" โลมาก็โยนคืนให้อยู่ดี
"จุนซูน่ะแหละ" ฮีบอนพยายามจะโยนกลับให้ได้
"ไม่ต้องเคาะกันทั้งคู่นั่นแหละ" แล้วประตูกํถูกเปิดออกในขณะที่ทั้งสองคนยังคงเกี่ยงกันไม่เลิก
"อ๋า! ชางมินตื่นแล้วเหรอ" ฮีบอนรีบเปลี่ยนหัวข้ออย่างรวดเร็ซ
"หวาดดีเพื่อนฝูง" โลมายกมือขึ้นอยู่ในระดับใบหน้าเป็นเชิงทักทาย
"แล้วมีอะไรกัน ถึงได้มายืนเกี่ยงกันอยู่ที่หน้าห้องคนอื่นเค้าเนี่ย" เอ่ยถามขึ้นด้วยสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนัก ฮีบอนจึงส่งสายตาไปทางโลมาให้ช่วยตอบ
"ก็แค่มาเยี่ยมเยียนตามประสาคนบ้นเยวกันน่ะ" ตอบไปข้างๆ คูๆ อย่างนั้นแหละ
"เอ่อ.. แล้วชางมินล่ะเป็นอะไรหรือเปล่า ดูสีหน้าไม่ค่อยดีเลยนะ" ฮีบอนลองหยั่งเชิงถามดูบ้าง
"ก็ไม่มีอะไรหรอก แค่ปวดหลังนิดหน่อยน่ะ" ชางมินตอบกลับหน้าตาย
"เห? " หญิงสางเบิกตากว้างกับคำพูดชวนคิของชางมิน
"โดนสั่งให้นอนพื้นอ่ะดิ" จุนซูแอบกระซิบบอกกับหญิงสาวเสยงเบา
"อ๋อ... ตกใจหมดเลย นึกว่าโดนยูชอนแอบลอบฆาตกรรมกลางดึกซะอีก" ฮีบอนพูดด้วยท่าทีโล่งใจ
"กระซิบกระซาบอะไรกัน" ชางมินเห็นท่าทางน่าสงสัยของทั้งสองคนจึงทักขึ้น
"เปล่า! " โลมารีบส่ายหน้าปฏิเสธเป็นการด่วน โดยมีฮีบอนส่ายหน้าประกอบฉากตามเช่นเดียวกัน
แล้วเสียงหัวเราะเบาๆ ก็ดังขึ้นจากทางประตูหน้าบ้าน ก่อนที่ยูชอนจะเดินเข้ามาด้านในพร้อมกับหญิงสาวอีกคนที่อยู่ในชุดกระโปรงสีชมพูอ่อน
"อ๊า! อายูมีอรุณสวัสดิ์" ฮบอนรีบวิ่งถลาตรงไปหาหญิงสาวที่เพิ่งมาใหม่ พลางคว้ามืออีกฝ่ายขึ้นมาเขย่าอย่างร่าเริง
"อรุณสวัสดิ์จ้ะฮีบอน" หญิงสาวส่งยิ้มให้คนที่เข้ามาทักทาย
"แอบโดดงานมาล่ะสิท่า" อีกเสียงหนึ่งดังทักมาจากด้านหลังอายูมีอีกที
"หวาดดี.. คุณอิรุ =_= " ฮีบอนทักกลับอ่างไม่ค่อยเต็มใจนัก
"ถ้าไม่เต็มใจทัก ก็ไม่ต้องฝืนใจก็ได้นะ" อิรุมองหน้าหญิงสาวแล้วหัวเราะหึออกมา
"ชิ! " หญิงสาวจิ๊ปากพลางสะบัดหน้าหนี
"ยุนโฮ! หัดฟังฉันหน่อยไม่ได้เหรอ" แจจุงที่เดินตามหมีน้อยออกมาจากห้องส่งเสียงดังจนหลายๆ คนหันมองตาม
"ยุนโฮอรุณสวัสดิ์! " อายูมีเอ่ยทักชายหนุ่มหัวหน้าวงพลางยิ้มบาง
"หวัดดีอายูมี" ยุนโฮยิ้มรับก่อนจะหุบยิ้มลงเมื่อแจจุงเดินมานั่งข้างๆ
"สองคนนั้นเขาทะเลาะกันเหรอ" อิรุโน้มหน้าเข้าไปกระซิบถามยูชอนใกล้ๆ โดยไม่แคร์สายตาใคร
"ไม่รู้เหมือนกันครับ" ร่างบางส่ายหน้ามองดูเพื่อนร่วมวงทั้งสอง ส่วนชางมินที่เห็นท่าทีของร่างบางกับชายหนุ่มอีกคนก็ถึงกับหน้ามุ่ยลงทันทีแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
"นี่! ยุนโฮ ฉันว่านายน่าจะไปออกกำลังกายได้แล้วนะ พักหลังๆ ก็ไม่ค่อยเห็นนายเต้นเลย" แจจุงบ่นออกมาทำให้หมีน้อยหันมองด้วยสายตาเคืองๆ
"ดูดิ! นายอ้วนขึ้นอีกแล้วนะ เดี๋ยวก็กลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อนพอดีหรอก" พูดพลางจับเนื้อนิ่มๆ ของหมีน้อย
"ปล่อยนะแจ! " หมีน้อยตีมือของแจจุงอย่างไม่พอใจ
"ไม่เห็นจะเป็นไรเลย อย่างนี้ก็น่ารักดีออก" ฮีบอนเอ่ยแทรกขึ้นพลางนั่งลงข้างๆ หมีน้อย
"แถมยังน่ากอดอีกต่างหาก ^ ^ " ไม่พูดเปล่าสาวเจ้ายังหยิกแก้มนุ่มๆ ของหมีน้อยเล่นอีกด้วย
"หยุดเลยนะฮีบอน! อย่ามาแตะต้องยุนโฮของฉันนะ" แล้วแจจุงก็คว้าเอาตัวหมีน้อยเข้ามากอดอย่างออกหน้าออกตา
"ทำอะไรก็หัดเกรงใจคนอื่นเขาซะบ้างเหอะ" หญิงสาวพูดบ่นออกมาอย่างหมั่นไส้ แต่แจจุงกลับทำเป็นไม่สนใจ
"ปล่อยได้แล้ว อึดอัด" หมีน้อยบอกพลางแกะมือกาวของแจจุงออก แล้วลุกเดินหนีไปอย่างรวดเร็ว
"ยังคุยกันไม่รู้เรื่องเลยนะยุนโฮ" ส่วนแจจุงเองก็ไม่รอช้ารีบตามยุนโฮไปเช่นเดียวกัน
"ชิ! ไปซะและ" ฮีบอนบ่นขึ้นอย่างหมดสนุก
"โอ้โห! ฉากเด็ดๆ ..." จุนซูพร้อมกล้องในมือเอ่ยบอกเสียงระรื่น ยูชอนเห็นแล้วก็ถอนใจ แต่อิรุกลับยิ้มกว้างอย่างนึกสนุก
"อยากได้ฉากเด็ดๆ เพิ่มไหมล่ะ" ชายหนุ่มร่างสูงเอยถามโลมาที่กำลังส่องกล้องอยู่
"พูดแบบนี้หมายความว่าไงน่ะ" จุนซูทำหน้างงเล็กน้อย
"ก็หมายความตามที่พูดน่ะแหละ" อิรุบอกก่อนจะคว้าตัวยูชอนที่ยืนอยู่ใหล้ๆ เข้ามากอดหน้าตาเฉย
"พี่อิรุ!! " ร่างบางเงยหน้ามองคนตัวสูงพลางตีแขนอีกฝ่ายไม่แรงนัก ชางมินที่เห็นเหตุการณ์ทำท่าว่าจะเข้าไปหาเรื่องอิรุ แต่กลับเดินหนีเข้าไปในห้องโดยไม่สนใจใครอีกเลย
"นี่! ปล่อยได้แล้วคุณอิรุ" เป็นฮบอนเสียเองที่วิ่งเข้าไปแยกคนทั้งสองออกจากกัน
"แล้วคุณเกี่ยวอะไรด้วยล่ะครับ คุณฮีบอน" อิรุเหล่ตามองหน้าหญิงสาว
"ฉันก็แค่ไม่ชอบอะไรที่มันไม่ถูกต้องน่ะ" ฮีบอนตวัดสายตามองอย่างไม่พอใจ
"แล้วก็นะยูชอน.. ระวังชางมินจะตรอมใจเอาซะล่ะ" จากนั้นก็หันไปบอกกับร่างบายหน้าตาย
"...ฉันว่าชางมินอาจจะดีใจมากกว่ามั้ง.." ร่างบางพูดขึ้นด้วยสีหน้าเรียบๆ
"ที่มีคนมาดูแลฉันแทนตัวชางมินเองน่ะ..."
"คิดงั้นก็ตามใจ ถือว่าฉันเตือนแล้วนะ" พูดจบฮีบอนก็เดินไปหาจุนซูทันที
"เราไปตามถ่ายอีกคู่หนึ่งกันเถอะจุนซู"
"ไปดิ..." โลมาน้อยพยักหน้าเห็นด้วย แม้ความจริงจะเสียดายที่ต้องย้ายที่ก็ตาม
"ยุนโฮ... ทำไมไม่ฟังที่ฉันพูดบ้างล่ะ" แจจุงเอ่ยบอกกับคนที่นั่งอยู่บนชิงช้าซึ่งผูกกับต้นไม้ใหญ่ข้างหลังบ้าน
"ก็มันขี้เกียจนี่ แจอย่ามาบังคับฉันได้ไหม" หมีน้อยเชิดหน้าขึ้นพร้อมกับทำปากยื่น
"แต่ว่า..." หมีน้อยไม่รอฟังให้อีกคนพูดจบก็แทรกขึ้นมา
"พอแล้ว! ทำไมแจจุงถึงได้ชอบทำตัวให้มันน่ารำคาญอย่างนี้นะ" ว่าแล้วก็ลุกหนีเข้าไปในบ้านทันที
ชายหนุ่มมองตามอีกคนที่เดินหนไปอย่างรวดเร็ว รู้สึกเหมือนกับคำพูดที่ถูกทิ้งท้ายเมื่อครู่น้ยังคงดังก้องไปมาอยู่ในหัวไม่รู้จบ แจจุงทิ้งตัวลงนั้งบนชิงช้าที่ยังคงหลงเหลือความอุ่นจากบุคคลที่เพิ่งจากไป ปลายเท้าค่อยๆ ดันพื้นให้ชิงช้าเริ่มไหวน้อยๆ ตามแรงความรู้สึก ชายหนุ่มก้มหน้าลงมองพื้นอย่างเหงาๆ
"จุนซูเอาไงดีล่ะ ทะเลาะกันทั้งสองคู่เลยอ่ะ" ฮบอนเอ่ยถามขึ้นเสียงเบา จากทางด้านหลังพุ่มไม้ที่ทั้งคู่หลบซุ่มอยู่
"ก็ทำให้คืนดีกันสิ" เสียงหวานเอ่ยตอบแทนโลมา
"อ๋า! อายูมี! " ฮีบอนเบิกตากว้างพร้อมกับหันไปมองข้างหลัง
"ตกใจหมดเลย..." เอ่ยพลางจับไปที่หัวใจ
"ทำเป็นขวัญอ่อนไปได้" อายูมียิ้มขำกับท่าทางของฮีบอน ส่วนโลมารนั่งดูเงียบๆ อย่างสงบเสงี่ยม
"แหะๆ.. เออ! ว่าแต่จะทำไงให้พวกนั้นคืนดีกันล่ะ" ฮีบอนหัวเราะฝืด ก่อนจะถามกลับไป
"ไว้เป็นหน้าที่อายูมีเอง" อายูมีเอ่ยบอกอย่างมั่นอกมั่นใจ ฮีบอนพยักหน้ารับตามอย่างตั้งอกตั้งใจเช่นกัน
"ก่อนอื่นก็ต้องพายุนโฮกับยูชอนมาหาอายูมีให้ได้ก่อน" หญิงสาวเริ่มอธิบายแผนการ
"แล้วจากนั้นอายูมีก็จะจัดการเอง"
"โอเค! งั้นฉันไปตามหาสองคนนั้นก่อนนะ" ว่าแล้วฮีบอนก็รีบวิ่งไปใจตัวบ้านทันที
ตรงโซฟาในห้องรับแขกยูชอนกำลังนั่งป้อนขนมให้กับอิรุที่นั่งอ้าปากรอรับอยางเต็มอกเต็มใจ เมื่อเห็นทาทีของคนทั้งสองฮีบอนถึงกับหน้ามุ่ยลงทันที
"ยูชอน.. เจียดเวลามาให้สักแป๊บนึงจะได้มะ เดี๋ยวค่อยมาทำหวานต่อทีหลัง"
"ทำไมเหรอฮีบอน" ร่างบางมองหน้าหญิงาวอย่างไม่เข้าใจ
"พอดีมีเรื่องอยากจะคุยด้วยนิดนึงน่ะ" พูดพลางทำท่าประกอบไปด้วย
"เร็วๆ ล่ะ" อิรุเอ่ยแทรกบอกทั้งทำหน้าเซ้งขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นว่ายูชอนยอมตกลงไปกับฮีบอน
"ฝันไปเถอะย่ะ! " ฮีบอนที่เดินรั้งท้ายยูชอนหันมาแลบลิ้นปลิ้นตาใส่อิรุอย่างหมั่นไส้ แล้วจึงเดินจ้ำพรวดๆ จากไป
"ยุนโฮ!" ฮีบอนลงแรงเคาะประตูห้องของหมีน้อยพร้อมกับตะโกนเรียกอีกฝ่ายไปด้วย จากนั้นบานประตูจึงค่อยเปิดแง้มออกโดยมียุนโฮยื่นหน้าออกมามองเพียงเล็กน้อย
"มีอะไรเหรอฮีบอน"
"ออกไปด้วยกันหน่อยสิ" หญิงสาวบอกหน้าตาย
"ไปไหนเหรอ" หมีน้อยเลิกคิ้วถามพลางเอียงคอมองเล็กน้อย
"น่า..ไปด้วยกันเดี๋ยวก็รู้เอง" ไม่พูดเปล่าสาวเจ้ายังคว้ามือหมีน้อยมาจับเอาเสียดื้อๆ พร้อมกับพาจูงออกมาจากห้องโดยไม่รอคำตอบ
"ยุนโฮเข้ามาเร็วๆ สิ" อายูมีโบกมือเรียกหมีน้อยให้เข้ามารวมตัวกันภายในห้องของโลมา
"มีอะไรเหรออายูมี" หมีน้ยอถามขึ้นอย่างงงๆ เมื่อเข้ามาในห้องเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
"ยุนโฮโกรธแจจุงเรื่องอะไรเหรอ" หญิงสาวตัดตรงเข้าประเด็นโดยไม่มีอ้อมค้อมให้เสียเวลา
"ก็ไม่ถึงกับโกรธหรอก เพียงแต่ไม่ชอบที่แจคอยเอาแต่คะยั้นคะยอให้ฉันลดน้ำหนักอยู่ได้" หมีน้อยบอกหน้ามู่
"เห! อย่างนี้ก็น่ารักดีออก ไม่เห็นจำเป็นต้องลดเลย" ฮีบอนรีบเสริมขึ้นอย่างรวดเร็ว
"รำคาญที่แจจุงคอยมาวุ่นวายสินะ" อายูมีพูดขึ้นพลางมิงหน้าฮีบอนด้วยสายตาดุนิดๆ ฮบอนจึงก้มหน้าลงหลบสายตาด้วยท่าทางสงบเสงี่ยม ส่วนหมีน้อยก็พยักหน้ารับน้อยๆ
"แล้วถ้าเกิดแจจุงเขาไม่เข้ามาวุ่นวายกับยุนโฮตลอดไปเลยก็คงดีด้วยใช่ไหม" หมีน้อยรีบส่ายหน้าปฏิเสธอย่างรวดเร็ว
"แต่ยุนโฮกำลังทำให้มันเป็นแบบนั้นอยู่นะรู้หรือเปล่า..." อายูมีเอ่ยบอกพลางทำหน้าหนักใจ
"ทำไมล่ะ! " หมีน้อยจ้องหน้าอายูมีตาแป๋ว
"ก็เพราะยุนโฮเอาแต่อารมณ์เสียใส่แจจุงอยู่ตลอดเลยนี่นา ถ้าขืนทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ เดี๋ยวแจจุงก็จะเบื่อ แล้วทีนี้แจจุงก็อาจจะไม่สนใจยุนโฮอีกเลยก็ได้นะ" หญิงสาวแกล้งขู่หมีน้อย
"ไม่เอานะ! " หมีน้อยรีบส่ายหัวไปมาอย่างรวดเร็ว
"อ๋า! เดี๋ยวคอก็หลุดหรอกยุนโฮ" ฮีบอนรีบจับหน้าหมีน้อยให้หยุดหันไปมา
"ฮีบอน.. คอยุนโฮไม่หลุดง่ายๆ หรอก" อายูมีจ้องหน้าฮีบอนพร้อมกับบอกเสียงเย็น
"ขอโทษจ้า..." แม่สาวฮบอนเอ่ยเสียงเบาและทำตัวให้สงบเสงี่ยมลงอีกครั้ง
"แล้วฉันจะทำยังไงดีล่ะอายูมี... ก่อนหน้านี้ฉันก็เผลอว่าแจจุงไปซะด้วยสิ" หมีน้อยบอกอย่างร้อนใจ
"ใจเย็นๆ ก่อนนะยุนโฮ ขอฉันคุยกับยูชอนก่อน" อายูมีบอกพร้อมกับยิ้มบาง
"ตอนนี้คุยกับฮีบอนไปก่อนก็แล้วกัน"
"ไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวอายูมีเขามีแผนช่วยนายแน่ๆ" ฮีบอนพูดพลางเอามือวางทาบลงไปที่ไหล่ของหมีน้อยพร้อมกับฉกยิ้มออกมาอย่างมั่นใจสุดๆ
"อื้ม! " พยักหน้ารับอย่างตั้งอกตั้งใจ
"นายนี่น่ารักชะมัดเลย! " แล้วฮีบอนก็หยิกแก้มทั้งสองข้างของหมีน้อยอย่างหมั่นเขี้ยว
"ถ้าจะถามประโยคเดียวกับยุนโฮล่ะก็.. ไม่ต้องเลยนะ" ยูชอนบอกตัดบทก่อนอายูมีจะพูดเสียอีก
"ทำไมล่ะยูชอน" หญิงสาวมองหน้ายูชอนนิ่ง
"เพราะเรื่องนี้ฉันไม่ใช่คนผิดซะหน่อย.. ชางมินต่างหากล่ะที่ต้องมาง้อฉัน" ร่างบางนั่งกอดอกทำแก้มป่องอย่างเอาเรื่อง
"จ้าๆ เข้าใจแล้ว" อายูมียิ้มขำกับท่าทางของยูชอน
*****************************************************************************************************************************
ตอนนี้เอาใจสำหรับคนรักแจหมีเล็กน้อย
อาจจะรั่วๆ ไปบ้างก็อย่าถือสานะ
ตอนหน้าก็จะได้สวีทกันอีกนิดให้พอชุ่มชื่นหัวใจ
แล้วก็ขอฝากเรื่องใหม่ไว้ในอ้อมใจของทุกคนด้วยนะ(เน่าไปหน่อย)
Hero&Max : Say me only one
http://my.dek-d.com/_me_me/story/view.php?id=387832
เห็นชื่อเรื่องก็อย่าเพิ่งคิดว่าเป็นจุงชิมกันเชียวล่ะ
มันไม่มีทางได้มาโคจรกันแบบนั้นแน่ๆ
ถ้าอยากรู้ว่าเป็นเรื่องแบบไหนก็เชิญคลิกกันได้เลยจ้า
แล้วก็ฝากโพสบอกกันด้วยนะว่าชอบไหม
ความคิดเห็น