คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : ห้าม
เสียงหัวเราะคิกคักแว่วให้ได้ยินอยู่เป็นระยะในระหว่างที่ยูชอนกับอายูมีพูดคุยกัน ส่วนคนขับรถอยู่อย่างอิรุทำได้แต่เพียงนั่งเงียบและพยายามไม่สนใจเรื่องราวหัวข้อสนทนา
"อืม...แล้วเป็นยังไงต่อเหรอ" เสียงหวานถามอย่างสนอกสนใจ
"ยังไงทั้งแจจุงแล้วก็จุนซูก็ไม่ยอมเปิดประตูสักที ผมก็เลยต้องเปิดเอง" ยูชอนพูดบอกด้วยสีหน้าสนุกสนานอย่างมาก
"ที่บ้านของยูชอนนี่ร่าเริงกันดีนะ ถ้ามีเวลาว่างอายูมีคงต้องแวะไปบ้างแล้วล่ะ" หญิงสาวอมยิ้มเล็กน้อยในขณะที่พูด
"มาสิครับ... ผมยินดีต้อนรับเสมอ" ร่างบางตอบรับพลางเชิญชวนให้อายูมีไปที่บ้านพักของตนเอง
"จริงนะ! งั้นฉันขอนอนค้างด้วยเลยได้ไหม ^ ^ " พูดพร้อมกับยิ้มหวาน
"หยุดเลยนะ! อายูมี" อิรุรีบกล่าวแทรกการสนทนา
"ยุ่งอะไรด้วยล่ะ.. อายูมีกำลังคุยกับยูชอนนะ" อายูมีทำหน้างอใส่ร่างสูงทันที
"คิดจะทำอะไรกันแน่ถึงได้พูดแบบนั้นน่ะ" ชายหนุ่มเอ่ยว่าเสียงต่ำ
"ทำเป็นพูดดี... ความจริงน่ะก็อยากคุยกับยูชอนใช่ไหมล่ะ" พอโดนพูดกระทบใจดำเข้าเต็มๆ ทำเอาอิรุถึงกับเงียบกริบ ยูชอนหันมองร่างสูงด้วยท่าทางแปลกใจระคนสนใจ
"...อิจฉาอายูมีอยู่ล่ะสิ" คนที่นั่งอยู่เบาะหลังยังไม่เลิกแกล้งต่อ
"พอเลยนะ!! อายูมี! " ชายหนุ่มพูดห้าม ใบหน้าที่เคยหยอกล้อแกมขี้เล่นขึ้นสีแดงหน่อยๆ ทำให้ร่างบางหลุดหัวเราะออกมาอย่างไม่ตั้งใจ
"ขำอะไร...ยูชอน" ร่างสูงถามด้วยความสงสัย
"ก็ขำพี่อิรุน่ะแหละ... ทำหน้าเหมือนเด็กเลยนี่นา"
"พูดอย่างกับตัวเองเป็นผู้ใหญ่นักแหละ" ชายหนุ่มเอื้อมมือข้างหนึ่งมายีหัวยูชอนเล่นอย่างเอ็นดู
"อย่าสิครับ... ผมเสียทรงหมด" บอกพร้อมรีบขยับหนีมือร่างสูง
กว่ารถของอิรุจะขับมาจอดที่หน้าบ้านพักท้องฟ้าก็เริ่มมืดลงแล้ว ร่างบางบอกขอบคุณก่อนจะลงจากรถไปพร้อมกับรอยยิ้มบาง ชายหนุ่มร่างสูงมองส่งยูชอนไปจนเดินหายเข้าสู่ตัวบ้านด้วยสายตาและสีหน้ามีความสุข
"อะแฮ่ม!! น้ำตาลกะมดเต็มรถไปหมดแล้ว" อายูมีแกล้งแซวออกมา
"พูดมากน่าอายูมี" ชายหนุ่มเคลื่อนรถเลี้ยวออกไปสู่ถนน
"รายนี้... นายจริงจังเหรอ" แล้วหญิงสาวก็ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"อืม..." ชายหนุ่มตอบสั้นๆ ขณะมองมุ่งไปที่ท้องถนนเบื้องหน้า
"ยังไงก็เผื่อใจเอาไว้บ้างนะ" หญิงสาวมองท่าทางของอิรุแล้วเปรยออกมาเบาๆ
ชางมินหิวหรือยังอ่ะ เดี๋ยวเค้าทำอะไรให้กินเอาไหม" หญิงสาวที่นั่งควงแขนชายหนุ่มอยู่ตรงโซฟาเอ่ยถามเสียงดังเหมือนกับจงใจให้ใครอีกคนที่เพิ่งเดินเข้ามาภายในบ้านได้ยิน
"อ๊ะ! ...ฮีบอนไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยน..." ยูชอนยิ้มทักทายฮีบอนเหมือนปกติธรรมดา
"อ้าว! ยูชอนกลับมาแล้วเหรอ" ฮีบอนหันมาทักทายด้วยท่าทางสดใสร่าเริง ก่อนจะทำเป็นกลับไปสนใจร่างสูงต่อ
"ตกลงชางมินจะกินอะไรดีล่ะ" ฮีบอนเอ่ยถามตาแป๋ว
"เอ่อ... อะไรก็ได้ตามใจแล้วกัน" ทำทียิ้มบางให้กับหญิงสาว แต่ก็แอบชำเลืองมองดูปฏิกริยาของอีกคน
"งั้นรอแป๊บนะ" หญิงสาวปล่อยแขนออกจากร่างสูง แล้วรีบตรงรี่ไปทางห้องครัวอย่างรวดเร็ว
"ท่าทางสบายจังนะ..." ยูชอนเอ่ยถามร่างสูงเสียงเบา
"หืม.. สบายยังไงเหรอครับ" ถามพลางยิ้มกริ่ม
"ก็มีคนคอยดูแล... คอยเอาใจแล้วนี่นา" ร่างบางพูดเหมือนไม่รู้สึกอะไรกับภาพที่เห็นเมื่อครู่
"อ๋อ.. ฮีบอนน่ะเหรอครับ... ท่าทางเขาก็ดูเป็นคนเอาใจเก่งเหมือนกันนะครับ"
"งั้นเหรอ... ถ้าอย่างนั้นก็เชิญตามสบายเลยนะ..." ยูชอนบอกพร้อมกับเดินไปทางห้องของจุนซู
"เดี๋ยวคืนนี้ฉันจะนอนห้องจุนซูก็แล้วกัน" มือหนารีบคว้ามือบางเอาไว้ไม่ให้ไป
"แล้วพี่ล่ะ... สนุกไหมครับที่อยู่กับคุณอิรุ" ถามโดยไม่มองหน้าอีกฝ่าย
"ไม่รู้สิ..." ร่างบางพูดเสียงแผ่วไม่ต่างจากการกระซิบเบาๆ พลางเลี่ยงสายตาของตัวเองไปทางอื่น ทั้งยังดึงมือออกจากการถูกรั้งเอาไว้ แต่ชางมินก็ไม่ยอมปล่อยมือง่ายๆ แต่กลับดึงรั้งร่างบางเข้ามาหาตัวแทน
"...เดี๋ยวฮีบอนมาเห็นเข้านะชางมิน" เอ่ยบอกก่อนจะออกแรงผลักร่างสูง
"ทำไมผมต้องกลัวด้วยล่ะครับ" ชางมินจ้องมองอีกฝ่ายนิ่ง
"ก็... ชางมินสนใจฮีบอนไม่ใช่เหรอ... แล้วจะมายุ่งอะไรกับฉันอีกล่ะ" ร่างบางหันหน้าหนีเม้มปากแน่นส่งผลให้พวงแก้มทั้งสองข้างป่องพองนิดๆ มือเรียวหนาสัมผัสแก้มนุ่มทั้งสองข้างก่อนจะพาหันมามองหน้าตัวเอง
"ฟังนะครับ... ผมกับฮีบอนไม่ได้เป็นอะไรอย่างที่พี่คิดทั้งนั้น นอกจากพี่แล้วผมก็ไม่คิดจะมองใครหรอก" ร่างสูงยิ้มบางอย่างอ่อนโยน
"แล้วที่ฉันเห็นเมื่อกี้มันคืออะไรล่ะ" คราวนี้คนตัวเล็กกว่าทำปากยื่นใส่ด้วยอีกต่างหาก
"แล้วที่พี่เห็นรู้สึกยังไงเหรอครับ.. รู้สึกว่าหึงใช่หรือเปล่า" ชางมินตอบด้วยการถามกลับ
"ไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้นแหละ! " ยูชอนตอบปฏิเสธเสียงแข็งไม่ยอมรับความจริง ทั้งที่หัวใจเต้นแรงขึ้นแถมหน้ายังมีสีชมพูระเรื่อฉาบไปทั่วจางๆ
"ถ้าไม่ได้หึงจะร้อนตัวไปทำไมล่ะครับ" ชางมินมองหน้าอีกฝ่ายอย่างรู้ทัน
"ฉันก็แค่ตอบคำถามของชางมินต่างหาก" ร่างบางพยายามแก้ตัว
"แค่นั้นจริงๆ น่ะเหรอครับ งั้นที่พี่อารมณ์ไม่ดีอยู่นี่ก็ไม่ได้เป็นเพราะผมน่ะสิ" ร่างสูงยื่นหน้าเข้าไปใกล้เพื่อจับผิดคนปากแข็ง
"ไม่ใช่แน่นอน! " ร่างบางพูดบอกเสียงดัง แต่ท่าทางที่แสดงออกมันตรงกันข้ามกับที่เอ่ยกล่าวกับชางมินอย่างชัดเจน
"ถ้าอย่างนั้นพี่หงุดหงิดเรื่องอะไรอย่างนั้นเหรอครับ" ในน้ำเสียงเจือความเจ้าเล่ห์อยู่ไม่น้อย
"เอ่อ.. ก็... เรื่อง.. เรื่องอะไรฉันต้องบอกชางมินด้วยล่ะ" เอ่ยเถียงกลับไปแบบน้ำขุ่นๆ เสียเลย
"อย่ามาหลอกกันให้ยากเลยครับ หึงก็บอกกันมาตรงๆ เลยดีกว่า" ร่างสูงคลี่ยิ้มแสดงความได้เปรียบ
"ใครหึงกัน! บ้าแล้ว! " ยังไงก็ยังไม่ยอมรับความจริงอยู่ดี
"งั้นถ้าฮีบอนมายุ่งกับผม ก็คงไม่เป็นไรใช่ไหมครับ" ดวงตาคมจิกมองอีกฝ่ายอย่างมีความหมาย
"..........." ไม่มีคำตอบจากร่างบาง ใบหน้าขาวนวลกลับหลบสายตาท่มองมาอย่างตั้งใจ ก่อนจะเงยขึ้นมาด้วยสีหน้าเคืองค้อน
"ถ้าชางมินอยากยุ่งกับฮีบอนนัก.. ฉันก็จะยอมเป็นแฟนกับพี่อิรุด้วยเอาไหม"
"...ถ้าการที่พี่ได้คบกับคุณอิรุแล้วมีความสุขมากกว่าอยู่กับผม..." หยุดไว้เพียงแค่นั้น ดวงตาคมจ้องมองอีกคนอย่างเจ็บปวด มันอาจจะดีก็ได้ถ้าหากใครอีกคนทำให้คนตรงหน้ามีความสุข หากต้องอยู่กับตัวเองรังแต่จะสร้างความเจ็บช้ำให้กับร่างบางอยู่ร่ำไป
"...ฉัน.. คงไม่สำคัญกับชางมินจริงๆ สินะ" ยูชอนหน้าซีดและเศร้าลงอย่างรวดเร็ว แต่ก็พยายามยิ้มออกมาเพื่อกลบเกลื่อน
"ใครบอกล่ะ... พี่น่ะสำคัญกับผมมากๆ เลยต่างหาก" ร่างสูงยิ้มเหงา เบื้องลึกแล้วดวงตาคมซ่อนความเจ็บปวดเอาไว้อย่างมิสามารถจะลบมันออกไปได้เลย
"ทุกอย่าง... ถ้ามันจะสามารถทำให้พี่มีความสุขได้ผมยอมทั้งนั้น..." ชางมินสูดหายใจเข้าลึกเต็มปอด ก่อนจะพูดประโยคต่อมา
"แม้พี่จะเลือกคนอื่นที่ไม่ใช่ผมก็ตาม" รอยยิ้มที่ฉายออกมามิสามรถจะกลบเกลื่อนความรู้สึกไปได้เลย
"สอง... สองครั้งแล้วนะ..." ยูชอนถอนหายใจยาวแต่กลับมีใบหน้าเรียบนิ่ง
"...ผมขอโทษ.. ถึงผมจะพูดแบบนั้น แต่ความจริงแล้วผมคงทำใจยกพี่ให้ใครไม่ได้อยู่ดี" ชางมินโถมตัวเข้าหาร่างบางพร้อมกับโอบกอดเอาไว้แน่น ไม่สามารถจะผลักไสความรู้สึกของตัวเองได้อีกต่อไปแล้ว
"มันเจ็บเกินไปหากจะต้องเห็นพี่อยู่กับคนอื่น... ถึงจะพูดให้มันฟังดูดีแค่ไหน แต่ความจริงผมคงทนไม่ได้หรอก" ชางมินพร่ำบอกอย่างเจ็บปวด
"...ฉันจะพยายามในสิ่งที่ชางมินพูดก็ได้" ร่างบางตอบเสียงเบา สีหน้าแทบจะไม่มีความรู้สึกใดๆ แสดงออกมาให้เห็น
"ผมรักพี่.. รักเกินกว่าที่จะเสียสละให้ใครได้ อาจจะเรียกว่าเป็นการเห็นแก่ตัวเลยก็ได้นะ... แบบนั้นแล้ว พี่ก็จะยังรักผมต่อไปใช่ไหม" บอกพลางจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวย ยูชอนเพียงแต่พยักหน้ารับเบาๆ เท่านั้น
"ขอบคุณนะครับ" ยิ้มพรายออกมาก่อนจะประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากมนอย่างนุ่มนวล
"โอว้!! เจ๋ง!!! อย่างนั้นล่ะชางมิน.. สุดยอด! " ฮีบอนที่หลบอยู่ในห้องครัวเอ่ยพลางทำท่าเหมือนกับกำลังเชียร์มวย
"นี่.. เบาๆ ดิฮีบอน เดี๋ยวข้างนอกก็ได้ยินกันหมดหรอก" แจจุงหันไปปรามหญิงสาวที่กำลังแอบดูคู่รักอย่างออกรสออกชาติ
"นั่นสิ... ถ้าเกิดยูชอนรู้ขึ้นมาเดี๋ยวเป็นเรื่องนะ" โลมาช่วยพูดเตือนด้วยอีกคน
"จ้าๆ -0- " ฮีบอนรับคำอย่างไม่ค่อยเต็มใจสักเท่าไร
"อ๊ะ! ยุนโฮกินไรอ่ะ ขอมั่งสิ" แล้วหญิงสาวก็หันไปให้ความสนใจกับหมีน้อยแทน ยุนโฮยื่นชิ้นขนมไปให้ แต่แทนที่จะใช้มือรับฮีบอนกลับยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ เพื่องับชิ้นขนมในมือของหมีน้อยแทน
"นี่..." แจจุงกำลังจะหันไปปรึกษาเรื่องแผนการต่อถึงกับชะงักในทันที
"เธอทำอะไรน่ะฮีบอน! " แจจุงถึงกับเผลอแผดเสียงออกมา ส่วนฮีบอนก็ทำท่าว่าจะเถียงกลับ แต่กลับถูกแทรกขึ้นด้วยอีกเสียงหนึ่ง
"ทำอะไรกันอยู่เหรอ.. ท่าทางน่าสนุกกันจัง"
"ยูชอน!!!! " ทั้งสี่คนในห้องครัวต่างร้องออกมาพร้อมกันด้วยความตกใจ
"ว่าไงล่ะ ถามทำไมไม่ตอบ" ร่างบางที่แอบเดินมาตามเสียงมองหน้าทั้งหมดด้วยสายตาเย็นเยือก
"เอ่อ... คืองี้นะยูชอน.. อ๊ะ!ชางมิน" ฮีบอนรีบโผเข้าหาร่างสูงที่ตามมาสมทบทีหลังทันทีเมื่อนึกคำแก้ตัวไม่ออก
"ช่วยหน่อยสิ..." เอ่ยกระซิบกับชางมิน
"..เอ่อ... ผมนึกขึ้นได้ว่ามีธุระด่วนขอตัวก่อนนะคร๊าบ..." แล้วโลมาก็รีบชิ่งหายตัวไปอย่างรวดเร็ว
"โห! รีบชิ่งหนีไปก่อนเลยนะไอ้โลมาตากแห้ง" แจจุงสบถขึ้น
"แจจุง... นายก็ร่วมด้วยสินะ" ยูชอนถามหน้าตาย
"เปล่าน้า!! ฉันก็แค่บังเอิญเห็นเหตุการณ์เท่านั้นเอง" พยายามแถเอาตัวรอดให้ได้
"ไม่เชื่อลองถามฮีบอนดูสิ"
"อ้าว! ไหงโยนมาให้กันอย่างนี้ล่ะแจจุง" หญิงสาวชักสีหน้าไม่พอใจ
"ชางมินก็ด้วยใช่ไหม..." คราวนี้ทั้งสีหน้าและน้ำเสียงนั้นติดลบหลายร้อยองศากันเลยทีเดียว
"เอ่อ..." ชางมินเหลือบมองพวกพี่ๆ เพื่อขอความช่วยเหลือ
ยุนโฮและฮีบอนได้แต่ส่ายหน้าปฏิเสธอย่างช่วยไม่ได้ ส่วนแจจุงก็ทำท่าปาดคอตัวเองแลบลิ้นออกมาเหมือนตายแล้ว บ่งบอกให้รู้ถึงสถานการณ์ของน้องเล็กประจำวงอย่างชางมิน ร่างสูงกลืนน้ำลายด้วยความฝืดคอ ก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับยูชอนอีกครั้ง ชางมินได้แต่ส่งยิ้มเจือนไปให้เนื่องทำอะไรไม่ถูก แล้วร่างบางก็เดินหนีออกมาเสียดื้อๆ โดยไม่พูดอะไรเลย ชางมินรีบตามไปคว้าข้อมือบางเอาไว้
"อย่าโกรธผมเลยนะครับ" ดวงตาคมฉายแววความอ้อนเล็กน้อยหมายจะให้อีกคนยอมยกโทษให้ แต่ดูท่าว่าโทษมันคงเกินอภัย ยูชอนจึงแกะมือของชางมินออกอย่างไม่ใยดี แล้วรีบจ้ำเดินไปยังห้องนอนอย่างรวดเร็ว
"นี่! เลิกสวีทกันได้แล้ว เห็นแล้วมันอิจฉา เอ๊ย! เลี่ยนนะ" ฮีบอนกล่าวว่าแจจุงที่กำลังอ้าปากรอขนมจากหมีน้อย แจจุงทำเป็นไม่สนใจ จนอีกคนต้องเดินเข้าไปนั่งคั่นกลางอย่างหมันไส้
"ยุนโฮ.. ฉันก็หิวนะ ป้อนฉันมั่งดิ" เอ่ยบอกขึ้นอย่างจงใจพลางส่งสายตาเป็นประกาย
"มือมีก็กินเองดิ" เจ้าของตุ๊กตาหมีพูดว่าขึ้นอย่างไม่ยอม
"แล้วทีนายล่ะแจจุง ทำไมไม่กินเอง" ฮีบอนว่ากลับหน้าตาย
"ก็ฉัน..." พยายามจะเถียงกลับไป แต่ก็ไม่ทันฮีบอน
"นายจะบอกว่านายเป็นแฟนกับยุนโฮงั้นสิ" บอกพลางลุกขึ้นยืนเท้าเอว
"ใช่! " แจจุงเองก็ลุกขึ้นจ้องหน้าอีกฝ่ายอย่างเอาเรื่อง
"โห่... ขี้ตู่นี่ นายกะยุนโฮยังไม่ได้คบกันสักหน่อย จะมาบอกว่าเป็นแฟนกันได้ยังไง"
"แล้วเธอมายุ่งอะไรด้วย! ฉันกับยุนโฮจะคบกันหรือเปล่ามันเกี่ยวอะไรกับเธอ"
"ฉัน..."
"นี่! เลิกเถียงกันสักทีได้ไหม" ด้วยความรำคาญหมีน้อยจึงจัดการปิดฉากเสียเอง พลางเหล่ตามองคนทั้งสองอย่างไม่พอใจ ก่อนจะหอบเอาเหล่าถุงขนมเดินหนีออกไปจากห้องครัว
"อ๊ะ! ยุนโฮรอด้วย... เป็นเพราะเธอเห็นไหมยุนโฮเลยหนีไปเลย" หันมาบ่นใส่หญิงสาว ก่อนจะรีบวิ่งตามหมีน้อยไปด้วยความเร็วแสง
"มันไม่ใช่ความผิดของฉันคนเดียวสักหน่อย... ฮึ" ฮีบอนทิ้งตัวลงนั่งกับเก้าอี้ด้วยใบหน้ามู่มุ่ย
"ตามมาทำไม" ร่างบางหันมาถามคนที่ตามตัวเองเข้ามาในห้องด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
"ผมสำนึกผิดแล้ว ยกโทษให้ผมเถอะนะครับ" ร่างสูงทำทีท่าเหมือนกับเด็กเล็กๆ ก็ไม่ปาน
"ก็ได้.. แต่ว่า..." ยูชอนยื่นข้อแม้พร้อมกับยิ้มเย็น
"เอ่อ.. แต่ว่าอะไรเหรอครับ" เหงื่อเริ่มซึมออกมาเพราะสังหรณืไม่ดี
"ต่อจากนี้ไป 3 อาทิตย์ ห้ามชางมินนอนบนเตียงกับฉันเด็ดขาด" บอกสั่งเสียงเฉียบเรียบนิ่ง
"หา!ไม่เอาอ่ะ พี่จะทำอย่างนั้นไม่ได้นะ ไม่งั้นผมคงขาดใจตายแน่ๆ" ชางมินเอ่ยขึ้นอย่างลืมตัว ทิ้งมาดที่เคยมีอย่างไม่เหลือเค้าเดิม
"เลือกเอานะ ระหว่างการนอนที่พื้นแต่อยู่ห้องเดียวกัน กับให้ฉันย้ายกลับไปนอนห้องเก่า 3 อาทิตย์น่ะ" ร่างบางเอ่ยคำขาดด้วยสีหน้าพูดจริงทำจริง
"ผมยอมนอนพื้นก็ได้.. ยังไงก็ดีกว่าแยกห้องกันล่ะนะ" ประโยคหลังบ่นเปรยกับตัวเอง
"แล้วก็อย่าคิดว่าจะแอบกลับมานอนตอนฉันหลับด้วย.. ไม่งั้น.. เราได้แยกห้องกันถาวรแน่" ยูชอนขู่สำทับอีกต่างหาก
"คร๊าบ..." ชางมินตอบรับแบบหมดอาลัยตายอยาก
"รู้งี้ไม่เชื่อพวกพี่แจซะก็ดี..." บ่นเปรยเบาๆ พร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ
"งั้นฉันขอนอนพักหน่อยนะ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว" พูดจบก็ทิ้งตัวนอนบนเตียงนุ่มพร้อมทั้งหยิบคว้าตุ๊กตานีโมมากอดไว้อย่างแนบแน่นและเป็นสุข
"เปลี่ยนจากตุ๊กตานีโมเป็นผมแทนไม่ได้เหรอ" ร่างสูงกร่นขึ้นพลางจ้องนีโมในอ้อมกอดของคนตรงหน้าอย่างอิจฉา
"..ก็ได้.. แต่ขอแยกห้องด้วยนะ" ยูชอนตอบกลับด้วยน้ำเสียงงัวเงีย
"อ่ะ.. เฮ้อ..." ชางมินถึงกับพูดอะไรไม่ออก แล้วร่างสูงก็จัดแจงหาฟูกมาปูข้างเตียงฝั่งที่มีร่างบางนอนอยู่ ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนไม่ลืมที่จะหันไปบอกราตรีสวัสดิ์คนที่หลับไปแล้วพร้อมกับไนท์คิสเป็นของแถม
ความคิดเห็น