คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : แกล้ง
ในที่สุดรถตู้ก็ขับมาถึงที่หมาย และแจจุงก็เป็นคนแรกที่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาก่อนใคร
"ยุนโฮตื่นได้แล้ว ถึงแล้ว" แจจุงสะกิดคนที่กำลังซบไหล่ตัวเองอยู่
"อือ.. ถึงแล้วเหรอ" คนถูกปลุกเอ่ยขึ้นอย่างงัวเงียพลางใช้มือข้างหนึ่งขยี้ตาก่อนจะยันตัวขึ้นนั่งตรงๆ
"หน้าเป็นรอยเลยนะ.. เมื่อยคอไหม" คนถามค่อยๆใช้หลังมือไล้หน้าคนข้างๆ
"เอ่อ.. ไม่เป็นไร" หมีน้อยก้มหน้าลงเพื่อหลบมือของแจจุง แต่จริงๆแล้วก็รู้สึกเขินต่อการกระทำของอีกฝ่ายเช่นกัน
เสียงพูดคุยจากเบาะด้านหลังเรียกให้เด็กหนุ่มร่างสูงลืมตาขึ้นช้าๆ พร้อมกับรับรู้ว่ามีคนเอนมาซบไหล่ของตน
"พี่ยูชอนถึงแล้วครับ" ชางมินเอ่ยเรียกคนที่ยังคงหลับอยู่ให้ตื่น
"อือ.." ร่างโปร่งส่งเสียงครางในลำคอเบาๆ ก่อนจะกระพริบตาปริบๆ หลังจากลืมตาขึ้นมาแล้วเห็นภาพโดยรอบยังมัวๆอยู่
"ลุกได้แล้วครับผมเมื่อยไหล่แล้วนะ ^ ^ " เด็กหนุ่มก้มหน้าลงเพื่อกระซิบข้างหูยูชอนเบาๆ
คำกระซิบของร่างสูงทำให้คนเพิ่งตื่นรู้ตัวว่ากำลังนั่งซบไหล่อีกฝ่ายอยู่ ร่างโปร่งรีบเขยิบตัวออกห่างทันที ก่อนจะรู้สึกได้ว่าใบหน้าของตนร้อนวูบไปหมดและมีสีระเรื่อขึ้นเรื่อยๆ ยูชอนจึงต้องรีบลงจากรถตู้ให้เร็วที่สุด ชางมินมองตามหลังยูชอนพร้อมกับอมยิ้มในท่าทางของคนที่ลงจากรถไปแล้ว
และเมื่อยุนโฮกำลังจะลงจากรถ เสียงลมหายใจสม่ำเสมอของใครบางคนทำให้ยุนโฮต้องหันไปมองที่เบาะด้านหลังสุด
"อ๊ะ!ยังไม่ได้ปลุกจุนซูเลยนี่นา" ยุนโฮหันไปมองหน้าคนข้างๆ
"ปลุกธรรมดาไม่ตื่นหรอก มันต้องแบบนี้" แจจุงหันไปฉีกยิ้มให้กับหมีน้อยหนึ่งที ก่อนจะลงมือทำการเก็บซากโลมาที่นอนแน่นิ่งอยู่ เขาสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด
"จุนซู........" แจจุงลากเสียงยาว
"โบอามารอนายอยู่นอกรถแน่ะ ถ้าไม่รีบตื่นโบอากลับไปแล้วจะหาว่าไม่เตือนนะ" แจจุงพูดม้วนเดียวจบแบบไม่ได้หายใจ คนข้างๆรู้สึกแปลกใจมากว่าคนๆนี้ทำได้ยังไง
"จริงเหรอ!" โลมาที่เหมือนจะหลับเป็นตายกลับดีดตัวขึ้นมานั่งตัวตรงในทันที
"อืม..มาแล้ว และก็ไปแล้วนายตื่นไม่ทันเอง" แจจุงตอบหน้าตาย
"ลงรถได้แล้วยุนโฮ นายด้วยจุนซู" แจจุงสั่งคนที่นั่งข้างๆ พร้อมกับหันไปบอกโลมา
"โห!! โกหกกันเห็นๆเลยอ่ะ จำไว้เลยนะพี่แจจุง" จุนซูทำหน้ามุ่ยพร้อมทั้งทำแก้มพองลมอย่างโกรธๆ ก่อนจะลงรถตามแจจุงกับยุนโฮไป
"ชางมิน!" เสียงแหลมสูงเอ่ยเรียกเด็กหนุ่มที่กำลังเดินอยู่ข้างหน้า ร่างสูงจึงหันกลับมามองตามเสียงทัก
"มีอะไรเหรอจุนซู"
"พร้อมยัง"
"พร้อมอะไร?"
"อ้าว!ก็เรื่องที่ฉันบอกจะชดเชยให้ไงเล่า!"
"ชดเชย? อ๋อ.. เรื่องนั้นน่ะเหรอ แล้วนายจะชดเชยยังไงล่ะ"
"เรื่องนั้นเดี๋ยวก็รู้ ว่าแต่นายพร้อมหรือเปล่าล่ะ" จุนซูเอ่ยถามชางมินอีกครั้ง พลางจ้องมองหน้าเพื่อนตัวสูงเพื่อรอคำตอบ
"พร้อมก็พร้อม" ชางมินกล่าวตอบทั้งที่ไม่เข้าใจในคำพูดของโลมาสักเท่าไร
โลมายิ้มร่าขึ้นมาทันที แล้วก็แยกตัวออกมาอยู่คนเดียว จุนซูเริ่มดำเนินการตามแผนของตน (เหมือนโลมาแอบชั่วร้ายนิดๆเลย by หัวไชเท้าน้อย... แต่ตุ๊กแกน้อยว่าไม่นิดนะ)
ในระหว่างที่ทีมงานกำลังเตรียมการเปลี่ยนมุมถ่ายกล้องใหม่ จุนซูได้หาจังหวะเหมาะๆ เดินเข้าไปใกล้ตัวยูชอน เมื่อร่างโปร่งจะขยับเดินโลมาก็ยื่นหาง เอ้ย! ยื่นขาออกมาขัดไว้ (- -!) ทำให้ยูชอนเสียหลักล้มไป แล้วจุนซูก็พยายามจะช่วยพยุงตัวอีกฝ่ายไว้ ก็เลยพากันล้มลงไปทั้งคู่
"ยูชอน.. ไม่เป็นไรใช่ไหม" จุนซูรีบถามยูชอนด้วยสีหน้าเป็นห่วงเป็นใย
"อือ.. ไม่เป็นไร" ยูชอนตอบเสียงเบาลง เพราะรู้สึกเจ็บที่ข้อเท้าของตัวเอง แต่ก็ฝืนทนเหมือนไม่เป็นอะไร
"พี่ยูชอนเป็นอะไรหรือเปล่าครับ.. นายเล่นอะไรน่ะจุนซู" ชางมินมองหน้าจุนซูอย่างไม่พอใจ
"ฉันเปล่าเล่นนะ..." โลมาพูดพลางทำหน้าใสซื่อบริสุทธิ์ใส่ชางมิน
"ช่างเถอะ.. พี่ยูชอนลุกไหวไหมครับ"
"ไหวสิ.." ยูชอนรีบบอกเด็กหนุ่มร่างสูงและพยายามลุกขึ้นยืน แต่เพราะอาการเจ็บที่ข้อเท้าทำให้ร่างโปร่งลุกยืนลำบาก ชางมินเข้าไปช่วยพยุงยูชอนเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายลุกขึ้นยืนเองไม่ได้แน่ๆ
"ไม่ไหวก็อย่าฝืนสิครับ" ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
"ใครบอกกันว่าฉันยืนไม่ไหว" ร่างโปร่งเอ่ยตอบเสียงแข็ง พร้อมกับผลักคนเข้ามาพยุงไม่ให้เข้าใกล้ตัว ชางมินจึงปล่อยให้ยูชอนยืนด้วยตัวเอง
และทันทีที่ยูชอนยืนโดยไม่มีคนช่วยพยุง ความรู้สึกเจ็บแปล๊บที่ข้อเท้าก็ทำให้ร่างโปร่งไม่สามารถทรงตัวอยู่ได้โดยลำพัง เด็กหนุ่มร่างสูงรีบเข้ามารับร่างคนที่ทรงตัวไม่อยู่ในทันที
"ตกลงว่าไหว หรือไม่ไหวกันแน่ครับพี่ยูชอน"
"............" ยูชอนทำเหมือนกับไม่ได้ยินคำถามจากร่างสูง พลางหันหน้าหนีสายตาคนที่เข้ามาช่วยพยุง
ชางมินเห็นคนเจ็บไม่ตอบจึงถือวิสาสะโอบไหล่เพื่อพยุงไปนั่งที่เก้าอี้
"ฮัลโหล.. ขอสายโบอาของโลมาน้อยหน่อยคร้าบ ^ ^ " จุนซูกรอกเสียงหวานใส่มือถือของตัวเอง หลังจากแอบย่องออกมาหามุมส่วนตัวได้
(โบอาของโลมาน้อยพูดอยู่จ้า ^ ^ ) เสียงปลายสายตอบกลับมาก็หวานไม่แพ้กัน
"กำลังทำอะไรอยู่เหรอครับ กำลังคิดถึงเค้าอยู่หรือเปล่าเอ่ย"
(คิดถึงสิ คิดถึงทุกเวลาเลยแหละ >///< )
"แล้วเข้านอนหรือยังเนี่ย"
(เค้าไม่นอนหรอก เค้าอยากคุยกับโลมาน้อยของโบอามากกว่า)
"นอนเถอะนะ เค้าจะได้ไปเจอโบอาในความฝันไงล่ะ ^ ^ "
(ว้าย! โลมาน้อยอ่ะ >///< )
"โลมาน้อยทำไมเหรอ ^ ^ "
(โลมาน้อยบ้า เดี๋ยวเค้าก็รีบนอนเดี๋ยวนี้ซะเลย จะได้เจอกันไวๆ)
"ก็ดีสิ ^ ^ พอเจอกันโลมาน้อยจะกอดโบอาให้หายคิดถึงเลยล่ะ"
(เค้าก็จะกอดโลมาน้อยด้วยเหมือนกัน ว้าย! ไม่พูดแล้ว เขินจัง >///< )
"แค่นี้ก็เขินซะละ ชักอยากรู้แล้วสิว่าถ้าเค้าทำมากกว่ากอด โบอาของโลมาน้อยจะเป็นยังไงน้า ^ ^ "
(โลมาน้อยบ้าๆๆๆ พูดอะไรก็ไม่รู้เขาเขินนะ >///< )
"ถึงจะบ้าก็บ้ารักโบอานะ"
(.......>///<........)
"เอ่อ.. เค้าต้องไปทำงานแล้วล่ะ งั้นเค้าวางสายก่อนนะ"
(จ้า.. แล้วเค้าจะรอโลมาน้อยในฝันนะ)
"ครับผม แล้วอย่าลืมนะว่าโลมาน้อยรักโบอาที่สุดในจักรวาลเลย ^ ^ "
(เค้าก็รักโลมาน้อยที่สุดในจักรวาลเหมือนกัน)
"เค้าจะวางแล้วนะ"
(บ๊ายบายจ้ะ โลมาน้อยของโบอา ^ ^ )
"บายครับ โบอาของโลมาน้อย ^ ^ "
แม้จะวางสายไปแล้ว จุนซูก็อดไม่ได้ที่จะมองโทรศัพท์มือถือของตนและอมยิ้มอย่างมีความสุข ก่อนที่จะเดินกลับเข้าไปรวมกลุ่มกับพวกทีมงาน
"แจจุง อย่าทำแบบนี้เลยนะ" ยุนโฮพูดเสียงเบา พร้อมทั้งหน้าลำบากใจ
"แค่นิดเดียวเอง ให้ฉันทำเถอะนะยุนโฮ" แจจุงเอ่ยบอกเสียงอ้อน
"แต่ทำแบบนี้มันไม่ดีนะ อย่าทำเลย"
"ไม่เห็นเป็นไรเลยยุนโฮ เรื่องแบบนี้ใครเขาก็ทำกัน ให้ฉันทำเถอะนะยุนโฮ" แจจุงทำหน้าจริงจังจ้องมองไปยังคนตรงหน้า
"แต่ว่า.."
"นะ.. ยุนโฮ" คนบอกเสียงเข้มและมีสีหน้าจริงจังกว่าทุกที
"อืม.. ก็ได้" หมีน้อย(ผู้หน้าสงสาร.. ตุ๊กแกน้อย)ก้มหน้าตอบ จำยอมต้องให้แจจุงทำในสิ่งที่ตัวเองพยายามห้ามมานาน
"ขอบใจนะยุนโฮ นายน่ารักที่สุดเลย ^ ^ " แจจุงยิ้มร่าขึ้นมาทันทีทำเอาคนตรงหน้าต้องหน้าแดงไปกับการกระทำนั้น แจจุงก้มลงไปยังเบื้องล่าง
"หวาน.. ไม่กินด้วยกันเหรอยุนโฮ ^ ^ " แจจุงพูดทั้งที่แก้มตุ่ยเพราะมีขนมอยู่เต็มปาก
"ไม่ล่ะ นายรีบกินเถอะก่อนเจ้าของเค้าจะมา" ยุนโฮบอกขณะยืนดูต้นทางให้กับแจจุงที่กำลังกินขนมอย่างเอร็ดอร่อย
"นายนี่ขี้กลัวไปได้ ขนมเนี่ยพวกทีมงานเขาคงเตรียมไว้ให้พวกเราน่ะแหละ แค่กินก่อนไม่เห็นเป็นไรเลย"
แจจุงบอกออกมาได้หน้าตาเฉย ทำเอาคนฟังอึ้งไปกับคำพูดของคนที่กำลังตั้งหน้าตั้งตากินขนมไปเลยทีเดียว
"นี่ ไม่กินจริงๆเหรอ อร่อยนะ" น้ำเสียงที่ถามแฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ แจจุงค่อยๆเดินเข้าไปหาหนุ่มหัวหน้าวง
"ให้ฉันป้อนไหมล่ะ"
ดวงตาสีนิลทอดมองตรงมายังคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า นัยต์ตาคู่คมจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของอีกฝ่าย ทำให้คนที่สบตาหยุดนิ่งราวกับถูกสะกดเอาไว้ แจจุงไล้มือไปตามใบหน้าของยุนโฮและค่อยๆเลื่อนใบหน้าของตนเข้าไปใกล้โครงหน้าสวย ยุนโฮพยายามหลบสายตาสีนิลที่เริ่มใกล้เข้ามาเรื่อยๆ พร้อมกับรู้สึกได้ถึงลมหายใจอ่นๆ ของคนที่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ขึ้นทุกที....
"พี่แจจุง! พี่ยุนโฮ!" เสียงแหลมสูงดังมาแต่ไกลทำให้ยุนโฮรีบขยับตัวออกห่างจากแจจุง หมีน้อยก้มหน้างุดเพื่อไม่ให้ใครเห็นใบหน้าของตัวเองที่กำลังเป็นสีแดงระเรื่อ
แจจุงทำหน้าเซ็งขึ้นมาทันที และปรายตาดุใส่โลมาที่เข้ามาอย่างกระทันหัน
"มีอะไรเจ้าโลมา" น้ำเสียงบ่งบอกถึงความไม่พอใจของแจจุง
"ความจริงผมก็ไม่อยากมาขัดจังหวะพวกพี่หรอกนะ แต่ว่าตอนนี้มันเกิดปัญหาขึ้นมาน่ะ"
โลมาที่ใกล้ชะตาขาดรีบอธิบายอย่างรวดเร็วแบบลืมหายใจกันไปเลย
"เกิดอะไรขึ้นอีกล่ะ" แจจุงเอ่ยถามเสียงเข้มทั้งยังส่งสายตาดุใส่ไม่เลิก
"คือว่า.. ยูชอนน่ะสิดันลื่นล้ม แล้วตอนนี้ก็ขาแพลงไปเรียบร้อยแล้วอ่ะ"
"ยูชอนขาแพลง! แล้วเป็นไงบ้างล่ะ" ยุนโฮที่เงียบมานานเอ่ยขึ้นอย่างเป็นห่วง
"ซุ่มซ่ามจริงๆ" แจจุงบ่นขึ้นมาอย่างเซ็งๆ
"ก็คงไม่เป็นไรมากหรอก.. มั้ง" จุนซูตอบเสียงเบา ก่อนจะรีบเดินตามแจจุงกับยุนโฮที่เดินนำไปก่อนแล้ว
******************************************************************
วันนี้เล่นม้วนเดียวจบตอนเลยทำเอาเหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย
ขอฟ้อง วันนี้หัวไชเท้าน้อยก็อู้อีกละ
ไม่ช่วยแล้วยังจะอ่านฟิคล่อตาล่อใจอยู่ได้
ตอนนี้คู่โลมาได้ใจมาก (เลี่ยนได้ใจ)
ทำเอาตุ๊กแกน้อยกับหัวไชเท้าน้อยยิ้มกันไม่หุบเลยตอนแต่งน่ะ
อีกคู่หนึ่งที่ตุ๊กแกน้อยกำลังฟีเวอร์ คู่แจกับหมีนั่นเอง
หมีน่ารักมาก ทำเอาตุ๊กแกน้อยอยากจะชิ่งหมีมาจากแจเลยอ่ะ
(ใจเย็นไว้โยม สงบสติอารมณ์ก่อน) หัวไชเท้าน้อยไม่ห้ามเลย
เอาแต่อ่านฟิคอย่างเดียวน่าตื้บจริง
ประโยคสุดท้ายเม้นท์กันบ้างนะ ชอบคู่ไหน ไม่ชอบคู่ไหนบอกได้
ต้องการอะไรก็บอกได้ ถ้าไม่เกินความสามารถจะจัดให้
ตอนนี้ขอตัวไปทุบหัวหัวไชเท้าน้อยก่อนนะ มันอู้!
ความคิดเห็น