คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : ห่าง...
ท่ามกลางบรรยากาศยามเช้าอันสดใส เสียงกริ่ง( อาภรรพ์ ) ได้ดังก้องตัวบ้าน เหล่าบุคคลที่ยืนอยู่กลางตัวบ้านได้หันไปมองที่แจจุงเป็นตาเดียว
" ทำไมต้องเป็นฉันด้วยล่ะ จุนซูงานของนายไม่ใช่เหรอ " แจจุงเริ่มโบ้ยด้วยความขี้เกียจที่จะไปเปิดประตู
" พี่แจครับ...หัดทำงานแลกของกินบ้างสิครับ " จุนซูตอบกลับหน้าตาเฉย
" ฉันไม่ใช่นายนะจุนซู = = " แจจุงถึงกับไปไม่ถูกกับคำพูดของโลมา
" ทำไม...ไม่ใช่ผมยังไง " โลมาเอ่ยพลางเหล่ตามองแจจุง
"ทำทุกอย่างได้เพื่อของกิน" แจจุงยกมือขึ้นแล้วก็ยักไหล่ พลางส่ายหัวไปมา
" นี่...ถ้าระหว่างโบอาอยู่ตรงหน้า กับของกินฟรีๆ หลายๆ อย่างอยู่ตรงหน้านายจะเลือกอะไรล่ะ "
" เลือกโบอาสิครับพี่น้อง!! " ตอบโดยไม่ต้องเสียเวลาคิดเลยแม้แต่น้อย
"เออ! ถ้าเลือกโบอาก็ไปเปิดประตูเด่ะ " แจจุงพยายามมั่วเนียนไม่ไปเปิดประตู
" มันเกี่ยวกันตรงไหนเนี่ยเพ่... " แต่โลมาไม่หลงกลง่ายๆเหมือนหมีน้อยหรอกนะขอบอก
" อย่ารู้ทันเด้...เออ!ไม่เปิดก็ไม่ต้องเปิด ชางมินจัดการเด๊ะ " แจจุงพยักเพยิดหน้าเป็นนัยๆ ในการใช้งานชางมิน
" -_- " ชางมินถึงกับพูดไม่ออก จึงหันไปมองยูชอนเพื่อขอความช่วยเหลือ
" เดี๋ยวฉันไปเปิดให้ก็ได้ ^ ^ " ร่างบางอาสาก่อนจะเดินไปเปิดประตูทั้งที่ยังไม่หยุดขำในบทสนทนาของแจจุงกับจุนซู
" สวัสดีครับ...อ๊ะ! " ทันทีที่บานประตูแง้มออกกว้างห่อลูกกวาดหลากสีก็ถูกยื่นมาตรงหน้าคนเปิดอย่างรวดเร็ว
" ชอบไหม...ยูชอน " ใบหน้าคมของชายหนุ่มร่างสูงระบายยิ้มพรายเจือหวานให้กับาร่างบาง
" พี่อิรุ... " ยิ้มกว้างก่อนจะรับห่อลูกกวาดมาด้วยความเต็มใจ
เมื่อเห็นว่าเป็นใครชางมินรีบเดินเข้าไปหายูชอนทันทีพร้อมกับโอบไหล่บางเอาไว้ ทำท่าทำทางเป็นเจ้าของเต็มที่
" สวัสดีครับคุณอิรุ " เอ่ยทักเสียงเรียบ
" อืม... " อิรุมีสีหน้าเซ็งเล็กน้อยเมื่อเห็นการกระทำของชางมิน
" เราไปกันได้หรือยังยูชอน " หันไปถามร่างบางพลางปรับสีหน้าให้ยิ้มแย้มเหมือนในตอนแรก
" ตอนเย็นจะให้ผมไปรับเลยดีไหมครับ " ชางมินเอ่ยถามกับร่างบาง
" ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวฉันมาส่งเอง " อิรุชิงตอบแทนยูชอนหน้าเฉย
" ไม่จำเป็นหรอกครับ เดี๋ยวคุณจะเหนื่อยเปล่าๆ " ชางมินแสร้งยิ้มอย่างเป็นมิตร
" ใครว่าฉันเหนื่อยกัน ออกจะเต็มใจด้วยซ้ำไป " ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปาก
" ถึงอย่างนั้นก็เถอะครับ แต่ทางฝ่ายผมคงจะไม่เต็มใจด้วยหรอก "
" นายไม่เต็มใจ แต่ยูชอนเต็มใจนี่... " พูดพร้อมกับหันมามองร่างบางที่ยืนฟังอยู่
" ว่ายังไงครับพี่ยูชอน...บอกไปเลยสิครับว่าพี่ไม่เต็มใจ " ชางมินหันไปหาร่างบาง
" ชางมิน...พูดแบบนั้นกับพี่อิรุมันไม่ดีนะ " ยูชอนเงยหน้าขึ้นบอกกับร่างสูง ทำให้อิรุแอบยิ้มเยาะออกมาเล็กน้อย
" ...ทำไมล่ะครับ ผมพูดไม่ดีตรงไหน " ชางมินไม่เข้าใจท่าทีของร่างบาง
" พี่อิรุอุตส่าห์มารับฉันไปด้วยกัน จะไปบอกว่าไม่เต็มใจได้ยังไงกันล่ะ " ยูชอนเอ่ยพลางหันไปส่งยิ้มบางให้กับอิรุ
" สรุปก็คือพี่เห็นว่าคุณอิรุสำคัญอย่างนั้นใช่ไหมครับ " บอกอย่างตัดพ้อน้อยใจ
" มันก็น่าจะเป็นอย่างนั้นแหละ... " อิรุตอบแทนให้พร้อมทั้งดึงเอาร่างบางมาทางตนเอง
ชางมินมองหน้าร่างบางโดยหวังว่าจะได้รับคำตอบที่ดีกว่านี้ พร้อมทั้งรั้งข้อมือบางเอาไว้โดยไม่สนใจชายหนุ่มอีกคน
"พี่ยังไม่ได้ตอบผมเลยนะ"
"ฉัน..." ยูชอนพูดออกมาเพียงแค่นั้นแล้วก็เงียบไป มือบางขยับชักออกจากการถูกเกาะกุม
"อย่าให้ฉันตอบเลยได้ไหม..." แล้วร่างบางก็เดินหนีไปยังรถของอิรุที่จอดอยู่ทางหน้าบ้าน
"คำบอกรักของพี่ผมเชื่อได้แค่ไหน" ชางมินบ่นเปรยกับตัวเองเบาๆ พลางมองตามแผ่นหลังบางด้วยแววตาเหงาเศร้า
"นายทำตัวเองนะเจ้าหนูเสาไฟฟ้า" อิรุที่ยังคงยืนอยู่ที่เดิมเอ่ยขึ้น
"ผมขอเตือนคุณไว้ก่อนเลยนะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับพี่ยูชอนผมไม่ปล่อยให้มันจบเรื่องไปง่ายๆ แน่" ชางมินจ้องหน้าอีกฝ่ายอย่างเอาเรื่อง
"หึ... ฉันน่าจะเป็นคนพูดคำนี้มากกว่านะ..." ชายหนุ่มมองตอบด้วยสายตานิ่งเรียบ
"จะบอกให้รู้เอาไว้นะเจ้าหนูเสาไฟฟ้า ที่นายได้มายืนเคียงข้างยูชอนในตอนนี้มันเป็นเพราะฉัน..." อิรุเอ่ยอ้างด้วยท่าทางเงียบขรึม
"คุณหมายความว่าไง" ชางมินไม่เข้าใจกับท่าทีของคนตรงหน้าเอาเสียเลย
"ตอนที่ยูชอนหยุดน่ะ ฉันโทรมาหายูชอน... นายรู้บ้างไหมว่ายูชอนในตอนนั้นเป็นยังไง... แค่ฟังน้ำเสียงจากโทรศัพท์ก็แทบจะรู้ว่าย่ำแย่ขนาดไหน..." ชายหนุ่มบอกเล่าพลางเหลือบมองดูร่างบางที่ยืนรออยู่
"ฉัน.. ต้องพูดคุยปลอบโยนยูชอนตั้งนานกว่ายูชอนจะเริ่มดีขึ้น... ฉันถามคำเดียวเลยนะ.. ตอนที่ยูชอนร้องไห้ เหงา เศร้าน่ะ...นายอยู่ที่ไหนกั้น! ชิมชางมิน! ทำไมนายไม่อยู่ฃ้างๆ ยูชอน!! "
"................." เงียบ...ไม่มีเสียงตอบออกมาจากร่างสูง ทุกคำพูดถูกกลืนลงคอโดยที่ยังไม่ทันได้พูดอะไร ใบหน้าชาไร้ความรู้สึกใดเมื่อถูกถ้อยคำจากอีกคนกระหน่ำซัดเข้ามา ..ใช่...เขาไม่เคยเลยที่จะคิดถึงร่างบางว่าเป็นเช่นไร...ดีแต่คิดถึงเพียงเรื่องของตัวเองฝ่ายเดียว ยามที่ร่างบางร้องไห้ตัวเขาเองมัวแต่ทำอะไรอยู่ กลับปล่อยให้ใครอีกคนได้เข้ามาทำหน้าที่แทน เขาไม่เคยที่จะอยู่เคยีงข้างยูชอนเลยดีแต่จะทำให้คนที่ตัวเองรักต้องเสียน้ำตา ได้แต่คิดว่าเรื่องทุกอย่างคงจะจบลงง่ายๆ แต่ความจริงแล้วมันกลับไม่ได้เป็นเช่นนั้นเลย
"มันสมควรแล้วล่ะ... ที่ยูชอนจะไม่ตอบคำถามของนายน่ะ! " อิรุทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนจะเดินจากไปโดยไม่คิดจะสนใจร่างสูงอีกเลย
ชางมินได้แต่นิ่งอึ้งจนทำอะไรไม่ถูก สายตาจับจ้องไปยังคนทั้งสองที่นั่งเคียงกัน
"เอาแล้วชุ่ย! งานนี้มีเรื่องอีกแล้ว... เสร็จแน่ชางมินเอ๋ย! " ชายหนุ่มที่หลบซุ่มดูเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่นานเอ่ยขึ้นอย่างเมามัน
"แต่แบบนี้ดูท่าแล้ว เราอาจจะอดกินเค๊กได้นะเนี่ย" จุนซูวิเคราะห์เหตุบ้านการเมือง(?)ให้แจจุงฟัง
"เรื่องเค๊กน่ะเมื่อไรก็ได้ แต่เรื่องความร้าวฉานของชาวบ้านเนี่ยสิสำคัญ" แจจุงพูดเหมือนกับเป็นเรื่องสนุกเสียเต็มประดา
"อย่าลืมเตรียมกล้องให้พร้อมล่ะโลมา"
"แน่นอน... งานสร้างความเดือดร้อนและสอดเ_อกน่ะ ผมถนัดเสมอ!! " โลมาตอบรับอย่างกับมันเป็นเรื่องภาคภูมใจในชีวิต
"ดี! งั้นเตรียมตัวให้พร้อมเลยนะ เย็นนี้มีงานเข้าเยอะแน่ๆ " แจจุงพูดพลางจับคางตัวเอง
"โอ๊ส!! " โลมายกคีบขึ้นทำวันทยาหัตถ์รับคำสั่ง
"เจ๋ง!!" สองมือยกขึ้นแปะกันอย่างถูกอกถูกใจ
เกลียวคลื่นสีครามพัดม้วนเข้าหาหาดทรายสีขาวละเอียดเป็นระยะตามแรงลมจากท้องทะเลเข้าสู่ฝั่ง หญิงสาวในชุดเสื้อไหมพรมคอเต่าสีโอรส กระโปรงยาวสีขาวสะอาด กำลังยืนรับลมทะเลอยู่ริมชายหาด สายตาของเธอเหม่อมองออกไปยังผืนน้ำกว้างที่บรรจบกับฟากฟ้าไกลโพ้น หยาดน้ำใสค่อยๆไหลลงเต็มสองแก้มขาวเนียนร่วมไปกับเสียงสะอื้นเบาประสานเสียงคลื่นซัดสาดเข้าหาผืนทราย แล้วชายหนุ่มร่างสูงก็เดินเข้าไปใกล้หญิงสาว กอดเธออย่างอ่อนโยน มือเรียวสวยยกขึ้นจับมือใหญ่ของชายหนุ่ม
ทั้งคู่ถูกใครอีกคนหนึ่งยืนมองอยู่ในมุมโขดหิน แววตาเศร้าจ้องดูชายหนุ่มและหญิงสาวกอดกันก่อนจะหรี่ปิดช้าๆ และคนที่เป็นเหมือนส่วนเกินก็เดินจากไปเงียบๆ เสียงตะโกนของผู้กำกับแทรกกลางบรรยากาศโรแมนติกซึ่งถูกสร้างสรรค์ขึ้น บ่งบอกให้รู้ว่าการถ่ายทำ MV สิ้นสุดลงด้วยดี
"ทำไมถึงชอบหนีออกมาคนเดียวนักนะยูชอน" คำทักที่มาพร้อมกับชายหนุ่มร่างสูง หลังจากยูชอนแอบปลีกตัวมายืนรับลมตามลำพังได้สักพัก
"ไม่กลัวใครจะมาพาตัวไปบ้างหรือไง"
"ไม่กลัวหรอกฮะ ก็พี่อิรุอยู่ด้วยทั้งคนนี่นา" พูดพลางมองออกไปยังทะเลสีฟ้าครามอันสดใส
"เข้าใจพูดจริงนะ" ร่างสูงยกยิ้มก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ตัวร่างบาง รู้สึกว่าหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลยสักครั้งเมื่อได้อยู่กับผู้มีรอยยิ้มอันแสนสดใสคนนี้
"พี่อิรุ..." ยูชอนเงยหน้าเรียกชื่ออีกฝ่ายเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มมองหน้าตัวเองไม่วางตา
"พี่...ชอบยูชอน..." อิรุสารภาพออกมาตรงๆ อย่างชัดเจนทุกถ้อยคำ ร่างบางมองคนตรงหน้านิ่ง ดวงตาเรียวใสเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะก้มหน้าหลบสายตาที่จับจ้องมาหาตัวเองแล้วความเงียบก็เกิดขึ้น...เสียงเดียวที่ยังคงอยู่ให้ได้ยินก็คือเสียงคลื่นซัดโถมเข้าหาชายฝั่งเป็นระยะ
"มายืนทำอะไรกันอยู่แถวนี้คะทั้งสองคน" หญิงสาวผู้แสดงเป็นนางเอกMVเอ่ยถามทักทำลายความเงียบพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้ชายหนุ่มทั้งสอง
"โปรดิวเซอร์ถามหาตัวคุณยูชอนอยู่แน่ะค่ะ"
"งั้นเหรอครับ... ขอบคุณมากครับที่อุตส่าห์มาบอก" ร่างบางรีบผละเดินออกห่างจากอิรุ แล้วไปจากบริเวณนั้นอย่างรวดเร็ว ร่างสูงมองตามหลังยูชอนไปด้วยสีหน้าและสายตาอ่อนโยน
"เธอจงใจเข้ามาขัดจังหวะใช่ไหมอายูมี..." หันกลับมาถามหญิงสาวเสียงต่ำเข้ม
"ก็คงงั้นล่ะมั้ง" อายูมียักไหล่นิดๆ จากนั้นก็หันเดินกลับไปยังบริเวณที่ถ่ายทำMV
เสียงหัวเราะคิกคักอย่างสนุกสนานทำเอาหัวใจของคนที่ห่อเหี่ยวอยู่แล้ว กลับยิ่งหดเล็กฟีบลงไปหลายเท่าตัว ชางมินจ้องมองแจจุงและยุนโฮที่กำลังดูทีวีกันอยู่พร้อมกับส่งเสียงหัวเราะอย่างมีความสุข คนมองรู้สึกแอบอิจฉาเล็กๆ อยู่ในใจ นึกอยากจะให้ตัวเองและคนรักได้ทำอะไรแบบนี้บ้าง แต่มันยากเหลือเกินที่จะทำให้ความคิดหวังเช่นนี้เป็นจริง ชางมินหันหลังให้กับคู่รัก(รึเปล่า?)ก่อนจะก้าวเดินออกไปเป็นจังหวะเดียวกับที่ยุนโฮหันมาเห็นพอดี หมีน้อยจึงรีบวางเค๊กในมือลงก่อนจะหันไปสะกิดชายหนุ่มข้างๆ แล้วชี้มือไปทางชางมิน
"ชางมิน! นายกำลังจะไปไหนน่ะ" แจจุงรีบทักขึ้น
"...ออกไปเดินเล่นแก้เซ็งน่ะครับ" ชางมินตอบกลับมาด้วยท่าทางซังกะตาย
"นายจะออกไปทั้งแบบนี้ไม่ได้นะ เดี๋ยวถ้าพวกแฟนเพลงมาเห็นเข้าก็โดนรุมทึ้งเอาหรอก"
"แล้วจะให้ผมทำยังไงล่ะครับ - - " เอ่ยถามกลับไปด้วยท่าทางเซ็งๆ
"ก็แปลงโฉมสิ" แจจุงตอบกลับมาเหมือนว่าเป็นเรื่องที่ดูธรรมดาเสียเหลือเกิน ร่างสูงเลิกคิ้วไม่เข้าใจ ได้แต่มองดูการกระทำของพี่ใหญ่ของวง แจจุงเดินเข้าออกห้องสมาชิกแต่ละคนพร้อมกับหยิบของติดไม้ติดมือออกมาด้วย
"ใส่ซะ! " แจจุงยื่นของทั้งหมดให้กับน้องชาย
"เอ่อ... ไม่ต้องก็ได้มั้งครับ" ชางมินมองจ้องของในมือชายหนุ่มที แล้วกลับมาจ้องหน้าพี่ใหญ่อย่างแจจุงด้วยสีหน้าไม่ไว้ใจ
"หรือนายอยากจะโดนแฟนคลับรุมทึ้ง" แจจุงเอ่ยบอกสีหน้าจริงจัง ชางมินชั่งใจอยู่ครู่ก่อนจะตัดสินใจรับของมาจากแจจุง
"เฮ้อ..." เสียงทอดถอนหายใจพร้อมกับการค่อยๆ สวมใส่แว่นตากันแดดสีชากับหมวกของยูชอน จากนั้นก็สวมเสื้อคลุมสีดำที่ถูกหยิบยืม(?)มาจากหมีน้อย โดยเอาฮู๊ตปิดทับไปที่หมวกอีกทีตามคำสั่งของพี่ชาย
"โอเค! ดีมาก! แค่นี้ก็ไม่เสร็จฝูงปลาแล้ว" แจจุงตบบ่าร่างสูงเบาๆ พลางกอดอกอย่างภาคภูมิใจ
ขายาวก้าวเดินออกไปอย่างไร้จุดหมาย ถ้อยคำของอิรุยังคงดังก้องอยู่ในห้วงคำนึงคอยหลอกหลอนซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่จบสิ้น ดวงหน้าขาวเปื้อนรอยน้ำตายังคงตรึงอยู่ในความทรงจำความรู้สึกผิดแล่นแปลบให้ต้องเจ็บปวด
"อ๊ะ!/อุ๊ย! " เสียงนุ่มทุ้มของชางมินประสานดังเข้ากับเสียงหวานใสของใครอีกคน เนื่องด้วยความตกใจที่ชนกัน ชางมินลองมองจ้องหน้าของอีกฝ่ายก็พบว่าเป็นคนที่ตัวเองรู้จักเป็นอย่างดี
"ฮีบอน! " หญิงสาวรีบยกมือขึ้นปิดปากของร่างสูงทันที เมื่อเขาตะโกนเรียกชื่อเธอออกมา
"ชี่ส์! อย่าเสียงดังสิ" มืออีกข้างที่ว่างรีบยกขึ้นทำท่าจุ๊ปากไม่ให้ชางมินส่งเสียง พลางดันตัวร่างสูงเข้าไปตรงซอกเล็กๆ อับสายตาคน
"หลบใครมาอย่างนั้นเหรอ" ชางมินเอ่ยถามหญิงสาวที่ทำตัวล่อกแล่กมองออกไปทางด้านนอก
"หลบผู้จัดการน่ะ... ขอโทษทีนะที่ทำให้ต้องลำบากไปด้วย" หญิงสาวบอกพลางเหลือบมองดูคนที่เธอหนีมา โดยไม่ทันได้สังเกตุมองหน้าร่างสูงชัดๆ เลย เธอยังจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าคนตรงหน้านี้เป็นหนึ่งในสมาชิกของวง TVXQ
"อ๊ะ! ไปสักที" ฮีบอนสบถกับตัวเอง เมื่อเห็นผู้จัดการของเธอถอยทัพไปแล้ว
"ขอโทษอีกครั้งนะที่ทำให้คุณต้องเสียเวลา" ำหญิงสาวผงกหัวเล็กน้อย ชางมินเห็นว่าเธอยังคงจำตัวเองไม่ได้จึงจัดการเปิดฮู๊ตที่คลุมอยู่ออก รวมทั้งดึงแว่นที่สวมใส่อยู่เผยให้เห็นใบหน้าคมเด่นชัดๆ
"อ๊ะ!ชางมิน" ฮีบอนยกมือขึ้นปิดปากตัวเองด้วยความตกใจ
"คิดว่าจะลืมกันแล้วซะอีก" ร่างสูงเอ่ยบอกหน้าตาย
"ก็แหม... แต่งตัวแบบนี้ใครจะจำได้ล่ะ ก็ทุกทีไม่เคยเห็นแต่งแบบนี้เลยนี่" ฮีบอนรีบแก้ตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว
"ก็จริง... พี่แจนี่ก็เข้าท่าเหมือนกันแฮะ วันหลังลองใช้บริการอีกดีกว่า" ชางมินบ่นเปรยกับตัวเองเบาๆ
"เมื่อกี้ว่าอะไรนะ"
"อ้อ! เปล่าไม่มีอะไรหรอก... ว่าแต่หนีผู้จัดการมาทำไมน่ะ" ชางมินเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว
"หนีงานน่ะ" บอกพร้อมกับฉีกยิ้มกว้างเหมือนกับเป็นเรื่องสนุกเสียเต็มประดา
"หนีงานเนี่ยนะ?" ชางมินเลิกคิ้วถามกลับไป
"อื้ม! " ฮีบอนยิ้มรับพร้อมกับพยักหน้าแถม
"ฉันว่าตอนนี้ออกไปจากตรงนี้ก่อนเถอะ อึดอัดจะแย่อยู่แล้ว" พูดจบก็เดินนำร่างสูงออกจากซอกแคบๆทันที ส่วนชางมินก็ได้แต่ถอนหายใจอย่างปลงๆ
"ยูชอน... ยูชอน.." พอทุกคนต่างพากันแยกย้ายอิรุก็รีบตรงเข้ามาหาร่างบางที่กำลังจะเดินหายไปกับกลุ่มทีมงาน
"...มีอะไรอีกล่ะครับ" ยูชอนถามโดยที่ไม่ยอมมองหน้าคู่สนทนา
"เดี๋ยวพี่ไปส่งนะ" ชายหนุ่มพูดเสียงนุ่มน่าฟังพร้อมกับเข้าไปใกล้ร่างบางมากกว่าเก่า
"แหม! ใจดีจังนะ... ถ้าอย่างนั้นช่วยไปส่งอายูมีด้วยสิ" เสียงหวานกล่าวออกแทรกการพูดคุยระหว่างอิรุกับยูชอน ร่างสูงทำหน้าเซ็งเล็กน้อยเมื่อได้ยิน
"คุณอายูมี" ร่างบางเอ่ยเรียกหญิงสาวที่เดินเข้ามาสมทบ
"ถ้าจะตอบว่าไม่ล่ะ" ร่างสูงตอบเสียงเรียบ
"...ยูชอนขออายูมีไปด้วยคนได้ไหมคะ" หญิงสาวหันไปขอร้องกับร่างบางแทนทันที
"เอ่อ... ถ้าพี่อิรุไปส่งอายูมี.. ผมก็ยินดีจะไปด้วยครับ" อายูมีฟังแล้วก็ยิ้มกว้างกับคำพูดของยูชอน ส่วนอิรุนั้นได้แต่ถอนใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ
"ก็ได้.. พี่จะไปส่งอายูมีด้วยก็ได้" ร่างสูงพูดพลางเดินนำไปที่รถของตัวเอง
"สวัสดีค่าทุกคน!" เสียงหวานใสดังนำเจ้าตัวมาก่อนเสียอีก
"จุนซูไม่เจอกันตั้งนาน เท่ห์ขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย! " แขกประจำวันของบบ้านTVXQเอ่ยทักโลมาที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงโซฟา โดยมีชางมินเดินตามหลังมาติดๆ
"อ้าว! ฮีบอน!!!" โลมาส่งเสียงแหลมสูงออกมาด้ยความดีใจ
" เบาๆ ก็ได้จุนซูอยู่กันแค่นี้เอง" แจจุงรีบปรามขึ้นทันที พลางเอามืออุดหูตัวเองไว้
"ยุนโฮดูอ้วนขึ้นอีกแล้วหรือเปล่าเนี่ย..." บอกพร้อมกับไล่สายตาสำรวจคนที่กำลังเคี้ยวขนมแก้มตุ่ยอย่างพิจารณา
"แจจุงไม่ดูแลคนของนายดีๆ ระวังจะกลับมามีไขมันส่วนเกินอีกนะ"
"อืม.. ฉันก็ว่างั้นแหละฮีบอน" แจจุงพยักหน้าเห็นด้วย แต่ก็ถูกสายตาอาฆาตจากหมีน้อยส่งตรงมาอย่างเคืองๆ ทำให้แจจุงต้องเงียบปากลง
"แล้ววันนี้ว่างเหรอ ถึงได้แวะมาหาพวกเราน่ะ" จุนซูเอ่ยถามด้วยท่าทางเริงร่า
"ก็.. นิดหน่อยน่ะ" บอกพลางมองหน้าร่างสูงด้วยการอมยิ้มขำ
"...ขอตัวไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ" ชางมินส่ายหน้าเล็กน้อย ก่อนจะปลีกตัวเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง ด้วยท่าทางที่ดูไม่ค่อยจะสดใสสักเท่าไร
"ชางมินเป็นอะไรน่ะเห็นซึมๆ ตั้งแต่ตอนเจอกันแล้ว" ฮีบอนเอ่ยขึ้นพร้อมกับมองตามหลังร่างสูงไป
"...คิดว่าน่าจะโดนทิ้งซะล่ะมั้ง" โลมาเอยบอกพร้อมกับถอนใจออกมาเล็กน้อย
"เห! โดนทิ้ง! อะไรกันใครกล้าทิ้งชางมินเนี่ย" ฮีบอนสปริงตัวลุกจากโซฟาอย่างลืมตัว พลางกวาดสายตามองชายหนุ่มทั้งสาม
"ใจเย็น.. ฮีบอน" แจจุงพูดพลางดึงมือหญิงสาวให้นั่งลงตามเดิม
"มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ" หญิงสาวปรับอารมณ์ให้เป็นปกติแล้วจึงค่อยเอ่ยขึ้น
"เอ่อ.. แบบว่า.. ไงดีล่ะ..." จุนซูหันมองไปทางแจจุงเพื่อขอความร่วมมือ แจจุงเองก็มีสีหน้าลำบากใจไม่น้อยกับคำถามของฮีบอน
"ก็ไม่รู้เหมือนกันนะ แต่รู้สึกว่าสองคนนั้นจะทะเลาะกันเพราะคุณอิรุน่ะแหละ" หมีน้อยตอบแทนแจจุง พลางทอดถอนหายใจ
"ว่าไงนะ! " หญิงสาวโถมตัวเข้าหายุนโฮทันทีพร้อมมกับออกแรงเขย่าตัวหมีน้อยอย่างแรง
"แล้วนายอิรุอะไรนั่นมาเกี่ยวไรด้วยเนี่ย! "
"ใจเย็นฮีบอน เดี๋ยวหมีน้อยของฉันก็ช้ำตายกันพอดี" แจจุงพูดพลางแยกตัวยุนโฮเอามากอดไว้เสียเอง
"เอ่อ... โทษทีลืมตัวไปหน่อย มันตื่นเต้นอ่ะ" ฮีบอนเกาหัวตัวเองพร้อมกับแลบลิ้นแก้เก้อ
"...คุณอิรุก็ช่างเอาอกเอาใจซะด้วยสิ ทั้งคอยรับคอยส่งโทรหากันแทบทุกวันอีกต่างหาก ยูชอนก็เลยหวั่นไหวมั้ง" โลมาเอ่ยขึ้น
"นั่นดิ! ฉันก็ว่างั้น แล้วทีนี้มิ้นมินของพวกเราจะทำยังไงล่ะเนี่ย" แจจุงพูดพร้อมกับกอดคอโลมา ส่วนมืออีกข้างก็ยกขึ้นจับคางตัวเองอย่างใช้ความคิด
"ให้ฉันช่วยไหมล่ะ! " ฮีบอนเสนอขึ้นพลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ คนทั้งสอง
"ช่วยยังไงเหรอฮีบอน! " จุนซูมองหน้าหญิงสาวอย่างสงสัยใคร่รู้
"ก็.. เอาไว้คอยดูเอาเองละกัน" บอกพลางยกยิ้มเจ้าเล่ห์
ความคิดเห็น