คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : เห็น 100%
"ยูชอน.. ยูชอน.." เสียงเรียกพร้อมกับเสียงเคาะประตูเป็นจังหวะเล็กน้อยดังขึ้นหน้าห้องที่คาดว่ามีเป้าหมายของโลมาอยู่ แต่กลับไม่มีเสียงตอบกลับมาเลย โลมายืนทำหน้ายุ่งอย่างใช้ความคิด
"..พี่ยูชอนฮะ... ช่วยเปิดประตูให้จุนซูหน่อยได้ไหมฮะ" จุนซูปรับน้ำเสียงและวิธีการเรียกอีกคนใหม่ให้ดูน่ารักเรียบร้อยขึ้น แล้วก็ได้ผลตามความคาดหมาย ประตูถูกแง้มเปิดอ้ากว้างพอประมาณ
"มีอะไรล่ะจุนซู" คนที่อยู่ในสภาพไม่ต่างจากตอนมาเปิดประตูให้กับหมีน้อยเอ่ยถามเสียงเบาแผ่ว
"..พี่ยูชอน.. พี่อาบน้ำเพิ่งเสร็จเหรอ" โลมาถามกลับด้วยน้ำเสียงสุภาพเป็นพิเศษ
"อืม" ร่างบางตอบรับสั้นๆ โลมามองหน้าอีกฝ่ายนิ่งด้วยสายตาห่วงๆ
"ไม่สบาย.. เป็นไงบ้างอ่ะ กินยายัง"
"..ก็คิดว่าจะกินอยู่เหมือนกัน..." ยูชอนก้มหน้าตอบปล่อยให้หยดน้ำไหลจากเส้นผมเรื่อยไปตามใบหน้า
"งั้นก็พักผ่อนเยอะๆ นะ" จุนซูพูดพลางเหลือบมองดูร่างบางไม่วางตา
"อืม" จากนั้นประตูห้องได้ถูกปิดลงตามเดิม จุนซูเดินออกมาห่างจากเป้าหมายเก่า แล้วรีบตรงดิ่งไปหาเป้าหมายใหม่ทันที
"พี่ยุนโฮคร๊าบ... พี่ยุน.."
"มีอะไรเหรอจุนซู" ยุนโฮที่มาตามเสียงเรียกเอ่ยถามพลางมองซ้ายขวาล่อกแล่ก
"ก็ยูชอนอ่ะ.. ท่าทางจะไม่สบายมากเลย หน้างี้ซีดแถมยังตาบวมอีก" โลมาเอ่ยพูดกับหมีน้อยด้วยสีหน้าท่าทางเป็นกังวลเล็กน้อย
"อย่างนั้นเหรอ งั้นรีบไปดูยูชอนกันเถอะ" ไม่พูดเปล่ายังจับมือจุนซูดึงให้เดินตามมาอย่างรวดเร็วเหมือนกับกำลังหนีอะไรอยู่
"จะรีบไปไหนน่ะยุนโฮ..." ยุนโฮต้องเบรคเท้าอย่างกระทันหัน เพราะถูกใครบางคนยืนขวางหน้าเอาไว้
"เจ้าโลมา..." แจจุงลากเสียงเย็น พลางจ้องไปที่มือของหมีน้อยที่จับกับมือของจุนซูอยู่
"จ๋า... ^ ^ " แต่คนถูกเรียกกลับยิ้มหน้าบาน
"บังอาจนักนะ! " แจจุงตรงรี่เข้าไปขยี้หัวโลมาอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะดึงมือทั้งสองคนออกจากกัน แล้วกลับไปขยี้หัวโลมาต่อ
"โอ๊ย! เสียทรงหมดแล้วเพ่! " โลมาพยายามโยกหัวหลบมือพิฆาต
"ไม่อยากให้เสียทรงก็อย่ามายุ่งกับหมีน้อยของฉันเด่ะ" แจจุงยังคงไม่เลิกขยี้หัวโลมา
"พ้มเปล่า.. น้า..."
"จุนซูยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ทำไมแจจุงจะต้องแกล้งจุนซูด้วยล่ะ" หมีน้อยบอกหน้ามู่
"งั้นก็แปลว่านายเป็นคนไปยุ่งเองสินะ" แจจุงยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ หมีน้อย ยุนโฮพยายามขยับตัวหนีอย่างหวาดๆ
"เพ่แจคร๊าบ... ขี้หวงมากไปมันก็ไม่ดีนะเพ่! " โลมาแทรกขึ้นเมื่อเห็นท่าทางของแจจุงที่แสดงต่อยุนโฮ หมีน้อยพยักหน้ารับพลาง ขยับตัวหนีไปอยู่ข้างหลังจุนซู
"ยุนโฮนายจะกลัวอะไรฉันนักหนาเนี่ย" ยุนโฮไม่ตอบได้แต่จ้องหน้าอีกฝ่าย
"ก็หน้าเพ่มันน่ากลัวอยู่นา..." โลมาเอียงคอหรี่ตามองแจจุง
"นี่แน่! " แจจุงเขกหัวโลมาไปทีหนึ่ง พลางจ้องหน้าอย่างไม่พอใจ
"อย่าขัดได้ไหมฉันกำลังคุยกับหมีน้อยของฉันอยู่ไม่เห็นหรือไง"
"อ่อย.. เถียงไม่ได้อย่ามาใช้กำลังดิ! " จุนซูทำหน้างอเมื่อโดนทำร้ายร่างกายอย่างไม่ทันตั้งตัว
"อยากจะโดนอีกสักทีมะ" แจจุงทำท่าเงื้อมือ
"แจจุงแกล้งจุนซูอีกแล้วนะ" หมีน้อยรีบร้องห้ามทันที
"ทำไม.. ฉันไม่มีความหมายกับนายแล้วสินะ" แจจุงมองหน้าอีกฝ่ายอย่างตัดพ้อ
"ไม่ใช่อย่างนั้น..." หมีน้อยทำหน้าเหรอหราอธิบายไม่ถูก
"เอ่อ... งั้นผมขอตัวไปดูอาการยูชอนก่อนนะ เคลียร์กันเสร็จเมื่อไรค่อยตามไปก็แล้วกัน" แล้วโลมาก็เดินตัวปลิวตรงไปยังห้องชางมินทันที
"เห! ยูชอนไม่สบายจริงๆ เหรอเนี่ย" แจจุงเปลี่ยนท่าทีกระทันหัน
"ก็ใช่น่ะสิ! " หมีน้อยกระแทกเสียง ก่อนจะเดินลงส้นผ่านชายหนุ่มไปยังห้องชางมินอีกคน
"อ๊ะ! รอฉันด้วยสิ" แล้วแจจุงก็วิ่งตามหมีน้อยไป
"พี่ยูชอนฮะ! เปิดประตูหน่อยฮะ" พอถึงหน้าห้องชางมิน โลมาก็ปรับน้ำเสียงเรียกคนในห้องใหม่พร้อมกับเคาะประตูไปด้วย สักพักบานประตูได้แง้มออกเล็กน้อย
ร่างบางในลักษณะที่ยังคงมีหยาดน้ำหยดพราวเต็มศรีษะ แต่ตอนนี้เปลี่ยนเสื้อที่สวมอยู่จากเสื้อเชิ๊ตสีฟ้าอ่อนเป็นเสื้อยืดคอเชิ๊ตสีเขียวยอดหญ้าจ้องมองคนมาเคาะเรียกด้วยสีหน้าเหนื่อยอ่อน
"อะไรอีกล่ะทีนี้น่ะ"
"พวกเราเป็นห่วงนายนะยูชอน" หมีน้อยเอ่ยบอกตาแป๋วด้วยสีหน้าหงอยๆ
"ฉันไม่ได้เป็นอะไรมากสักหน่อย" คนที่คล้ายจะพยายามซ่อนตัวอยู่หลังบานประตูเอ่ยเถียงเบาแผ่ว
"วันนี้ยูชอนดูแปลกๆ นะ.. อาบน้ำตั้งหลายรอบด้วยไม่ใช่เหรอ" โลมามองดูใบหน้าที่ค่อนข้างซีดเซียวของร่างบางอย่างพินิจ
"..ฉัน.. ก็แค่... ร้อนน่ะ..." ยูชอนตอบกลับด้วยน้ำเสียงพร่าเบาและเริ่มขาดห้วง
"มีอะไรก็ปรึกษาพวกเราได้นะ" หมีน้อยเอ่ยบอกอย่างเป็นห่วง
"หรือว่าชางมินทำอะไรนาย" แจจุงที่โผล่มาจากทางด้านหลังยุนโฮเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ยากจะคาดเดา
"ปะ.. เปล่า!.. มะ.. ไม่มีอะไรหรอก! " ร่างบางรีบปฏิเสธเสียงแข็ง
"ถ้าชางมินทำอะไรนายบอกมาเลยนะ เดี๋ยวส่งเจ้าโลมาไปจัดการให้" แจจุงเอ่ยบอกน้ำเสียงมาดมั่น ส่วนคนที่อยู่ๆ งานก็เข้า หันมามองคนพูดด้วยสายตาเรียบนิ่งแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ
"..แจ... ฮือ.." แต่คนที่อยู่ในห้องพอได้ฟังก็ร้องไห้ออกมาเหมือนกับกลั้นไว้ไม่อยู่แล้ว
"ยูชอน.. ไม่เป็นไรนะ" แจจุงเดินเข้าไปหาร่างบางพลางเอื้อมมือจับไหล่เอาไว้อย่างนึกเป็นห่วง
"..อึก.. ฮือ..." ร่างบางสะอื้นไห้ไม่หยุดพร้อมกับโผเข้ากอดคนที่เดินมาหาด้วยท่าทางหมดเรี่ยวแรง แจจุงไม่พูอะไรได้แต่ลูบหัวให้อย่างปลอบประโลม โดยไม่รู้เลยว่าได้ทำให้ใครอีกคนที่ยืนมองดูอยู่รู้สึกรราวกับถูกของมีคมกรีดแทงลงไปที่หัวใจดวงน้อย ยุนโฮเดินเลี่ยงหลบออกไปอย่างเงียบๆ ก่อนที่น้ำใสจะรินไหลออกมาเพราะภาพที่เห็น
"ฉัน.. ไม่อยากอยู่.. ฮึก.. ในห้องนี้แล้ว... ฮือ.." เสียงพูดปนแรงสะอื้นดังเล็ดลอดออกมาจากใบหน้าที่ซุกอยู่กับไหล่กว้าง
"ทำไมล่ะ.. ชางมินทำอะไรนาย... ใช่ไหม" แจจุงถามเสียงนิ่งอย่างที่ไม่ค่อยจะได้ยินบ่อยๆ นัก มือยังคงทำหน้าที่ลูบผมนุ่มปลอบขวัญอีกคนอย่างอ่อนโยน
"..ฮือ... ฉันกลัว..." ยูชอนยิ่งร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆ จนไม่สามารถพูดตอบอะไรได้อีก
"พี่แจ.. ให้ยูชอนมาอยู่ห้องผมก่อนดีไหม" จุนซูเอ่ยถามพี่ใหญ่ประจำวง พลางมองร่างบางด้วยสีหน้าเป็นกังวลอย่างมาก เพราะไม่เคยเห็นอีกฝ่ายร้องไห้ขนาดนี้มาก่อน
"อืม.. ก็ดีเหมือนกัน ตกลงไหมยูชอน" แจจุงเอ่ยถามคนที่ยังคงร้องไห้อยู่ ยูชอนพยักหน้ารับรู้เบาๆ ก่อนจะผละออกมาจากแจจุงทั้งที่น้ำตายังเปื้อนเปียกแก้มอยู่
"ไม่เป็นไรนะ.. เดี๋ยวฉันคุยกับชางมินเอง" พูดพลางไล้นิ้วเกลี่ยน้ำตาออกจากแก้มใสอย่างเบามือ ร่างบางนิ่งเงียบลงในทันทีหน้าที่ซีดอยู่แล้วยิ่งขาวเผือดมากขึ้นกว่าเดิม
"อย่านะ.. อย่า..." มือสั่นเทายกคว้าแขนของแจจุงไว้แน่น ชายหนุ่มได้แต่จ้องมองอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ
"อย่าพูดอะไรทั้งนั้น... ขอร้องล่ะ" จากนั้นน้ำตาพร้อมกับแรงสะอื้นก็กลับมาอีกครั้ง
"ยูชอน.. ไปพักในห้องก่อนเถอะนะ" จุนซูเดินเข้ามาพาร่างบางไปยังห้องของตัวเอง
"ที่เหลือ.. พี่แจเค้าจัดการเองแหละ"
"อืม" แจจุงพยักหน้ารับก่อนจะละตัวเดินไปบ้าง
คนที่ยังมีเสียงสะอื้นเบาๆ ดังเล็ดลอดให้ได้ยินตั้งแต่เข้ามาถึงห้องของโลมานั่งซุกหน้ากับหมอนใบโต จุนซูได้แต่นั่งดูอยู่นานจึงเอ่ยออกมาเสียงเบา
"ยูชอน... นอนพักสักหน่อยไหม" ร่างบางปฏิเสธโดยการส่ายหน้า
"...เฮ้อ.. เวลาผมมีปัญหายูชอนก็คอยช่วยอยู่ตลอด แต่พอยูชอนมีปัญหาผมกลับทำอะไรไม่ได้เลย... แย่ชะมัด" โลมาบ่นเปรยขึ้นมา
"..ไม่หรอก..." ใบหน้าขึ้นสีระเรื่ออ่อนโผล่พ้นหมอนนุ่มพูดตอบ
"ผมปลอบคนไม่เก่งด้วยสิ... คงทำได้แค่นั้นแหละ" จุนซูรั้งไหล่อีกฝ่ายเข้ามาหาตัว ร่างบางขืนตัวอยู่บ้างเล็กน้อย แต่ในที่สุดก็ปล่อยให้โลมาโอบไหล่ปลอบ เสียงเพลงเบาๆ ดังเล็ดลอดออกจากริมฝีปากของคนที่นั่งอยู่เป็นหลักให้ยูชอนพิง ดวงตาใสที่บวมช้ำหรี่หลับลงอย่างเหนื่อยล้า อาการสั่นเทาเพราะแรงสะอื้นค่อยๆ จางหายไปทีละน้อย จนกระทั่งมีเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอดังขึ้นแทนที่...
ผ้าห่มผืนหนาถูกยกคลุมร่างของคนที่นอนหลับอยู่อย่างเบามือ จุนซูไล้มือไปตามเส้นผมเปียกชื้นด้วยความทะนุถนอม แล้วละไปแตะตรงเปลือกตาที่บวมเล็กน้อยไล่เรื่อยลงมายังแก้มขาวใส เพื่อซับหยดน้ำตาที่ยังหลงเหลืออยู่ ดวงตาเรียวจับจ้องมองใบหน้ายามหลับใหลของคนบนเตียงเป็นเวลาเนิ่นนาน
"...ออกไปข้างนอกท่าจะดีกว่าแฮะ" โลมาสะบัดหัวไปมาแรงๆ ก่อนจะรีบเดินออกมาจากห้องตัวเองให้เร็วที่สุด
เสียงเซ็งแซ่จากทีวีเครื่องใหญ่ภายในห้องนั่งเล่นเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ ดวงตาปราดคมปรายมองคนที่นั่งเร่งเสียงทีวีด้วยท่าทางเหมือนคนไร้วิญญาณ
"เบาเสียงหน่อยชางมิน! " เสียงทุ้มหวานตะโกนขึ้นแข่งกับเสียงของโทรทัศน์ แต่ดูเหมือนว่าคนที่ถูกเรียกชื่อจะไม่รับรู้ใดๆ ทั้งสิ้น
ชายหนุ่มมองดูท่าทีของร่างสูงรู้สึกเอือมระอาอยู่ไม่น้อย แจจุงตรงไปยังคนที่นั่งอยู่บนโซฟา พลางกระชากรีโมทออกมาจากมืออีกฝ่ายแล้วลดเสียงทีวีลง แจจุงจ้องมองอีกฝ่ายนิ่งโดยไม่พูดอะไร
"..........." ชางมินเองก็นิ่งจ้องมองกลับไปด้วยแววตาหม่น
"...ยูชอนย้ายไปนอนกับจุนซูแล้วนะ" แจจุงถอนหายใจออกมาพร้อมกับยอมเป็นฝ่ายพูดก่อน
"นายน่ะ.. ทำอะไรที่มันเกินไปใช่ไหม ยูชอนถึงได้เป็นขนาดนี้" แจจุงถามเสียงเรียบ แต่อีกฝ่ายยังคงนิ่งเงียบไม่ยอมพูดอะไรเลย
"ปากน่ะมีไหม พูดออกมาเซ่! " แล้วคนถามก็เริ่มจะหมดความอดทน จ้องมองร่างสูงอย่างเอาเรื่อง
"นายทำถึงขนาดนี้แล้ว ไม่คิดที่จะทำอะไรเลยหรือไง" มือเรียวคว้ากระชากคอเสื้อร่างสูงอย่างหัวเสีย ชางมินหลบสายตาที่ถูกจ้องมองพลางเสหน้าหนีไปอีกทาง
"...ผมคงทำอะไรไม่ได้แล้วล่ะ พี่ยูชอนเกลียดผมแล้ว" ชางมินพูดขึ้นเสียงแผ่วราวกับกระซิบ
"เออ! ดี!! ฉันอุตส่าห์ยอมปล่อยให้ยูชอนคบกับนาย แต่นายก็ทำกับเขาแบบนี้... ดีจริงๆ " แจจุงเอ่ยพูดประชดพร้อมกับผลักร่างสูงให้พ้นมือ
"ถ้านายยังทำตัวแบบนี้ก็อย่าหวังว่ายูชอนจะกลับไปหานายเลย" พูดจบก็ละตัวจากไปอย่างขุ่นเคืองอารมณ์ ปล่อยให้อีกคนนั่งสำนึกผิดอยู่อย่างเงียบๆ ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าบทสนทนาในครั้งนี้ได้สร้างบาดแผลเล็กๆ ให้กับใครอีกคนที่ยืนหลบอยู่ตรงมุมอับสายตามือบางยกขึ้นกุมที่หัวใจ พร้อมกับอีกข้างที่ปิดปากตัวเองเอาไว้กลั้นเสียงสะอื้นไม่ให้เล็ดลอดออกมา คนที่แอบมองดูอยู่รีบเดินหนีไปอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นว่าแจจุงกำลังจะออกมาจากห้องนั่งเล่น จึงทำให้ชนเข้ากับใครอีกคนที่เดินสวนทางผ่านมาพอดี
"อ๊ะ! พี่ยุนโฮมายืนทำอะไรตรงนี้น่ะ" เสียงแหลมเอ่ยทักขึ้น
"..เอ่อ... ยูชอนล่ะจุนซู" ยุนโฮเลี่ยงที่จะตอบพยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น พลางก้มหน้าลงต่ำเพื่อไม่ให้คนตรงหน้าได้เห็นดวงตาบวมช้ำแดงของตน
"หลับอยู่ในห้องผมน่ะ.. ท่าทางเพลียมากๆ เลยด้วย" โลมาเอ่ยอธิบายพร้อมกับเริ่มสังเกตเห็นท่าทีผิดปกติของหมีน้อย
"พี่ยุนโฮ... พี่เป็นอะไรหรือเปล่าอ่ะ"
"ไม่เป็นไรหรอก... ขอบใจนะ" หมีน้อยตอบทั้งที่ยังก้มหน้าอยุ่ ก่อนจะเดินผ่านจุนซูไปอย่างเงียบๆ โลมาเหลือบมองตามไปอย่างอดเป็นห่วงไม่ได้ แต่ก็ต้องละสายตากลับมาเพราะเป้าหมายในตอนนี้กำลังนั่งหมดอาลัยตายอยากอยู่ในห้องนั่งเล่น จุนซูสูดหายใจเข้าลึกๆ 2-3 ครั้ง ก่อนจะเดินตรงไปหาคนที่อยู่บนโซฟาหน้าโทรทัศน์
"ตอนนี้ยูชอนดูอาการแย่เอามากๆ เลยนะ จะไม่ไปดูแลหน่อยเหรอ" จุนซูเดินมานั่งลงข้างเพื่อนร่างสูง
"แต่เขาคงไม่อยากจะเห็นหน้าฉันนักหรอก" ชางมินพูดด้วยน้ำเสียงเบาแผ่ว พลางซุกหน้าลงกับฝ่ามือของตัวเอง
"โห่! ใจสู้หน่อยเด้... ท้อได้แต่ห้ามถอย.. อุตส่าห์เพียรพยายามมาขนาดนี้แล้วนะอย่าเพิ่งถอดใจดิ" โลมาตบไหล่ให้กำลังใจเพื่อนเบาๆ
"หึ.. นั่นสินะ" ชางมินแค่นยิ้มอย่างยากเย็น พลางจ้องมองมือหนาด้วยความรู้สึกสมเพชตัวเอง
"ไม่ว่ายังไงก็แล้วแต่... ฉันเชื่อว่านายจะต้องผ่านมันไปได้แน่เพื่อน" พูดจบจุนซูก็ยิ้มกว้างเสริมให้อีกต่างหาก
"อืม... ขอบใจนะ" ชางมินทำได้เพียงพยักหน้ารับรู้เท่านั้น สีหน้าปวดร้าวของร่างบางยังคงติดตรึงอยู่ในภาพความทรงจำ รู้สึกหายใจไม่ออกราวกับถูกบางอย่างบีบรัดหัวใจจนแรงเต้นแผ่วลง.............
มือบางกุมลูกบิดประตูแน่นก่อนจะตัดสินใจบิดหมุนเปิดเข้าไปอย่างเชื่องช้า นัยต์ตากลมโตกวาดมองภายในห้องด้วยสีหน้าเจือนพร้อมกับหยุดยืนนิ่งค้างเหมือนกับลังเลใจที่จะเข้าไปในห้องบนเตียงของโลมาคนที่เพิ่งหลับไปได้เพียงชั่วครู่ได้สะดุ้งตัวตื่นขึ้นมานั่งกอดหมอนใบโตที่ใช้หนุนศรีษะไว้แนบกับตัวแน่น ร่างบางมีอาการผวาเล็กน้อยเมื่อรับรู้ว่ามีคนเข้ามาในห้องที่ออกจะมืดสลัว
"นั่นใครน่ะ! "
"ฉันเอง... ยุนโฮ" หมีน้อยเอ่ยตอบไม่เต็มเสียงนักและยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่กล้าเข้าไปในห้อง คนนั่งกอดหมอนลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเอ่ยเรียกคนที่อยู่หน้าประตูให้เข้ามาหาตัวเอง
"ยุนโฮ... เข้ามาก่อนสิ" หมีน้อยปิดบานประตูลงอย่างเบามือ ก่อนจะเดินไปหาร่างโปร่งพลางยืนมองโดยไม่พูดอะไร
"ขอโทษทีนะที่ไม่ได้เปิดไฟ มองเห็นทางหรือเปล่าน่ะ" ร่างบางเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงออกแหบพร่าเล็กน้อย พลางขยับเปิดโคมไฟรูปโลมาตรงหัวเตียง
"อืม" หมีน้อยครางรับเสียงเบา
"นายเป็นไงบ้าง
"ก็... ดีขึ้นกว่าเดิมหน่อยมั้ง" ยูชอนยิ้มรับอยู่ท่ามกลางแสงไฟสีอ่อน
"อืม..." หมีน้อยพยักหน้ารับเป็นนัยๆ ก่อนจะเงียบไป
"แล้วยุนโฮล่ะ เป็นอะไรเหรอ" ร่างบางมองหน้าเพื่อนตาใส ยุนโฮนิ่งเงียบพลางจ้องมองอีกฝ่ายเหมือนกับกำลังคิดอะไรอยู่
"...ยูชอนว่าแจจุงเป็นคนยังไงเหรอ"
"ก็เป็นคนดีคนหนึ่ง" คิ้วสวยขมวดเล็กน้อย แต่ก็ยอมตอบคำถามอย่างว่าง่าย
"แล้วยูชอนชอบแจจุงไหม" น้ำเสียงที่เอ่ยถามแฝงไว้ซึ่งความกังวลใจเล็กน้อย
"ก็ต้องชอบอยู่แล้วล่ะ... ชอบมากด้วย" พูดด้วยน้ำเสียงที่ออกจะสดใสอยู่ไม่น้อย
"อย่างนั้นเหรอ..." แต่กลับเป็นหมีน้อยเสียเองที่พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เหมือนกับคนหมดแรง
"ดีจังนะ"
"อือ... แจจุงเป็นเพื่อนที่ดีมากๆ เลย" ยูชอนหัวเราะออกมาเล็กน้อยเมื่อนึกถึงสีหน้าท่าทางของคนที่ตัวเองกำลังพูดถึง
"เอ่อ... แล้ว.. แล้วถ้าแจจุง.. คิดกับนายมากกว่าเพื่อนล่ะ" ดวงตากลมโตจ้องมองอีกฝ่ายอย่างลำบากใจ
"ไม่มีทางหรอก^ ^ " ร่างบางยิ้มกว้างกว่าเดิมมาก รู้สึกสบายใจขึ้นมาก
"..แต่ฉันว่าแจจุงเค้า..." แล้วยุนโฮก็เงียบลง เพราะสิ่งที่คิดจะพูดออกมามันทำร้ายจิตใจตัวเองไม่น้อย หมีน้อยกัดริมฝีปากแน่นเมื่อคิดถึงเรื่องนี้
"ชอบฉันแบบคนรักใช่ไหม" เสียงใสแต่ฟังดูราบเรียบเอ่ยถามกลับ
"อืม" ยุนโฮพยักหน้ารับน้อยๆ พลางก้มหน้าหลบสายตาอีกฝ่าย
"ถ้าเป็นอย่างงั้นจริง.. ก็คงจะดีเหมือนกันนะ" ยูชอนบอกด้วยสีหน้าสบายอารมณ์
"..........." หมีน้อยได้แต่เงียบนิ่งไม่พูดตอบอะไรทั้งสิ้น
"แต่ว่า... คนที่แจจุงรักน่ะคือใคร ยุนโฮไม่รู้จริงๆ เหรอ" ร่างบางช้อนตามองใบหน้าของหมีน้อย
"ก็รู้... แต่ก็ไม่แน่ใจ..." หมีน้อยมองหน้าอีกฝ่ายอย่างละล้าละลัง
"งั้นก็ถามเจ้าตัวเลยสิ" ยูชอนเสนอแนะด้วยใบหน้าเจือรอยยิ้มบาง
"แต่ฉันกลัว" คำพูดแสนจะเบาแผ่วเอ่ยออกมาให้ได้ยิน
"...ฉันก็กลัว..." ร่างบางเอ่ยพูดเหมือนกับเผลอลืมตัว ดวงตาใสเหม่อลอยมองไปอย่างไร้จุดหมาย
"...ฉันนอนกับยูชอนได้ไหม" หมีน้อยถามขึ้นเสียงใสซื่อ
"ได้สิ" คนที่เพิ่งตื่นจากภวังค์พยักหน้าตอบรับ
"ขอบใจนะ" ยุนโฮเอื้อมมือจับมือบางของอีกฝ่ายอย่างลืมตัว
"อืม" ยูชอนกุมมือที่จับมือของตัวเองพร้อมกับยิ้มกว้าง
"ยุนโฮ... ยุนโฮ..." แจจุงเอ่ยเรียกชื่อหมีน้อยแต่ก็ไม่เจอตัวจึงเดินออกจากห้อง
"ไปไหนของเค้านะ" เจ้าตัวจึงตัดสินใจไปดูที่ห้องของจุนซู ซึ่งคาดว่าน่าจะอยู่กับร่างบาง
"ยูชอน! " แจจุงเคาะประตูพร้อมกับร้องเรียกบุคคลที่อยู่ข้างในไปด้วย
"ชี่!..." แล้วเสียงจุ๊ปากก็ดังขึ้นที่ด้านหลังของชายหนุ่ม
"อ๊ะ! เจ้าโลมา... มีอะไรล่ะ" แจจุงหันไปมองคนข้างหลัง
"เบาจิ!... ข้างในน่ะกำลังได้ที่เลย" โลมากระซิบกระซาบเสียงเบา
"ได้ที่อะไรของนาย" แจจุงนิ่วหน้าไม่เข้าใจ
"ลองดูเอาเองสิครับ" พูดจบก็แง้มประตูเปิดอย่างเบามือที่สุด
แจจุงมองลอดเข้าไปภายในห้องสลัวถึงกับอึ้งค้างด้วยภาพที่เห็นตรงหน้า ร่างสองร่างหลับตาพริ้มหันหน้าเข้าหากันพร้อมกับขดตัวเล็กน้อย มือบางของทั้งสองคนเกาะเกี่ยวกันไว้เหมือนกับเด็กๆ ก็ไม่ปาน ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอบ่งบอกให้รู้ว่าคนทั้งคู่ตกอยู่ในห้วงนิทรารมณ์
"โอว้..." แจจุงเผลอร้องออกมาอย่างไม่ตั้งใจ สายตายังคงจับจ้องไปที่คนทั้งสอง
"โธ่! อย่าเสียงดังสิเพ่..." โลมารีบกระซิบปรามเสียงเบาแผ่ว แจจุงรีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเองอัตโนมัติ
"โทษทีลืมตัว..." มือเรียวค่อยๆ เปิดออกพร้อมกับเสียงกระซิบบอก
"สงสัยคืนนี้ผมคงต้องนอนโซฟาที่ห้องนั่งเล่นแล้วล่ะ" จุนซูพูดพลางยักไหล่เล็กน้อยด้วยท่าทางสบายอารมณ์
"เฮ้อ..." แล้วแจจุงก็ต้องถอนหายใจออกมา เมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวเองจะไม่ได้นอนกับหมีน้อยสุดที่รัก
"ว่าแต่พี่เห็นเจ้าซอมบี้มินมินบ้างเปล่าอ่ะ" โลมาถามขณะที่เดินห่างออกมาจากห้องตัวเองแล้ว
"สงสัยเข้าห้องตัวเองไปแล้วมั้ง.. ทำไมเหรอ"
"ก็แค่เป็นห่วงน่ะ ท่าทางเหมือนผีลืมหลุมยังไงไม่รู้" จุนซูทำท่าเซ็งนิดๆ
"แล้วจะทำไงกับเจ้าซอมบี้ตัวนี้ดีล่ะ" แจจุงหันมองหน้าโลมา
"ก็คงต้องหาทางช่วยให้คืนชีพกลับมาเป็นคนให้ได้น่ะแหละ" จุนซูบอกพร้อมกับเริ่มครุ่นคิดไปด้วย
"แล้วมีตัวช่วยอะไรหรือเปล่าล่ะ" ถามอย่างสนอกสนใจ
"ไม่มีเลยอ่ะตอนนี้.. คงต้องตามเก็บไอเท็มไปก่อนมั้ง" โลมาเอามือจับคางอย่างใช้ความคิด
"แต่ก่อนอื่นไปหาเจ้าซอมบี้กันก่อนดีไหม หรือจะปล่อยไว้ก่อนดีหว่า" เริ่มทำท่าคิดบ้าง แต่ก็เหมือนจะสับสนกับความคิดของตัวเอง
"ไปเหอะเพ่! เพราะคงต้องเก็บไอเทมแรกที่หลุมซอมบี้น่ะนะ" จุนซูเดินนำแจจุงไปยังหน้าห้องของเด็กหนุ่มร่างสูง
"มินมิน.. ตายยังเนี่ย..." มือโลมาเคาะลงบนแผ่นบานไม้หนาพร้อมทั้งส่งเสียงเรียกเจ้าของห้องไปด้วยบานประตูค่อยๆ ถูกแง้มเปิดออกมาพร้อมกับร่างสูงที่ดูอิดโรยเล็กน้อย
"มีอะไร..." เอ่ยถามด้วยเสียงแหบพร่า
"มาเยี่ยม! " โลมาบอกหน้าตาเฉยก่อนจะถือวิสาสะแทรกตัวเดินเข้าไปด้านในห้องอย่างรวดเร็ว โดยมีแจจุงเดินตามหลังเข้ามาด้วย
"อะไรของนายเนี่ยจุนซู.. อ๊ะ! พี่แจจุงก็ด้วย" ร่างสูงเอ่ยออกมาอย่างไม่เข้าใจในการกระทำของบุคคลทั้งสอง
"คืนนี้ขออาศัยนอนห้องนายก็แล้วกันนะชางมิน" จุนซูยิ้มร่าในขณะที่บอก
"ห้องนายก็มีทำไมต้องมานอนห้องฉันด้วย" เอ่ยถามหน้าตาย
"โดนยึดไปแล้ว..." โลมาเริ่มมองหามุมสงบเพื่อนั่งพัก
"ยึด? หมายความว่าไง" ชางมินถามกลับอย่างไม่เข้าใจ
"ก็ที่ฉันบอกนายไปแล้วไง ว่ายูชอนไปนอนห้องจุนซูน่ะ แถมยุนโฮของฉันก็ไปนอนด้วยอีกคน... ทำไมกันน้า?" แจจุงทำท่าคิดตามเพราะไม่เข้าใจเหตุผลของยุนโฮ
"คงเพราะ.. พี่ยุนโฮเห็นตอนที่ยุชอนกอดเพ่แจแน่เลย" โลมาทิ้งตัวลงนั่งข้างเตียงของชางมิน พลางเริ่มมองหาอะไรมาอ่านเล่น
"ว่าไงนะ! " แจจุงร้องเสียงหลง
"...แบบนี้เองเหรอครับ" ร่างสูงกระตุกยิ้ม
"แบบนี้อะไรของนายชางมิน" แจจุงขมวดคิ้วไม่เข้าใจ
"ดูพี่จะเป็นห่วงเป็นใยพี่ยูชอนดีนะครับ ส่วนพี่ยูชอนเองก็..." แล้วชางมินก็เงียบลง
"ก็อะไรของนาย" แจจุงยังคงไม่เข้าใจในท่าทีของร่างสูง
"ช่างเถอะครับ... ผมอยากนอนแล้ว" เอ่ยบอกเสียงเรียบแสร้งทำเป็นไม่สนใจอีกฝ่าย
"เออ! ฉันไปก็ได้ คนโน้นก็หนี คนนี้ก็ไล่ ฉันไม่อยู่ให้รกสายตาพวกนายแล้วก็ได้" แจจุงเอ่ยบอกอย่างน้อยใจก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
"ไปว่าพี่แจอย่างนั้นก็ไม่ถูกนะชางมิน" โลมาที่ตอนนี้สายตาไปจับจ้องอยู่กับหน้าหนังสือในมือเอ่ยบอกขึ้น
"ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย" ชางมินแสร้งทำไม่เข้าใจ
"..ถามจริงๆ เหอะ... นายทะเลาะอะไรกับยูชอนเหรอ" จุนซูวางหนังสือลงบนตักพลางมองหน้าร่างสูงนิ่ง
"..............." ชางมินได้แต่นิ่งเงียบพูดอะไรไม่ถูก
"ถ้าไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไร" แล้วโลมาก็ยกหนังสือขึ้นมาอ่านต่อ
*****************************************************************************************************************************
มาต่อให้แล้วนะ
ไม่ขอไรมากเม้นท์ๆ บ้างก็พอ
ตอนต่อไปคาดว่าน่าจะได้คืนดีกันแล้ว(มั้ง?)
ความคิดเห็น