คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : หึง
แรงบีบกุมของมือหนาเริ่มเพิ่มขึ้นทีละน้อยจนสร้างความเจ็บให้กับข้อมือบาง คนที่ถูกดึงตัวออกมาจากร้านเงยหน้ามองร่างสูงที่เดินนำอยู่ข้างหน้า
"ชางมิน! ปล่อยมือฉันก่อนได้ไหม" เสียงร้องขอจากร่างโปร่งเพียงแต่ทำให้คนถูกเรียกหันมามองด้วยสายตาเรียบเฉยเท่านั้น แล้วรั้งตรงข้อมือเพิ่มขึ้นมากกว่าเดิมพร้อมกับฉุดดึงโดยไม่ทันตั้งตัว เป็นผลให้คนถูกดึงต้องเดินตามคนตัวสูงไปยังรถที่จอดไว้ไม่ไกลนัก
"ขึ้นรถสิ" ร่างสูงกล่าวบอกเสียงห้วน พลางเปิดประตูด้านข้างคนขับให้กับคนที่พยายามบิดหมุนข้อมือตัวเองให้หลุดเป็นอิสระให้ได้
"จะไปไหนเหรอ" ร่างโปร่งเอ่ยถามพลางเหลือบมองคู่สนทนาด้วยสายตาไม่พอใจ
"กลับบ้าน" ตอบเพียงสั้นๆ แต่สายตาที่เรียบเฉยนิ่งจนคล้ายกับเย็นชา ทำเอาคนสบเข้ารู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว ยูชอนก้มหน้าหลบก่อนจะยอมก้าวขึ้นรถแต่โดยดี
"โลมาเรียกผึ้ง.. ย้ำโลมาเรียกผึ้ง... ตอนนี้เป้าหมายพากันเคลื่อนพลออกไปนอกรัศมีการติดตามแล้ว" เสียงแหลมเอ่ยพูดเหมือนกำลังรายงานสถานการณ์ในสนามรบ
"ผึ้งรับทราบ.. เตรียมเคลื่อนกำลังพลของพวกเราติดตามเป้าหมายได้" อีกคนตอบรับอย่างรวดเร็ว
"นี่! เล่นอะไรกันอ่ะ จ่ายตังค์ได้แล้วพวกนายสองคนเนี่ย" ยุนโฮท้าวเอวบอกเจ้าสองเกลอ
"จ่ายไปก่อนเลยยุนโฮ" แจจุงบอกโดยไม่มองหน้าอีกฝ่าย เพราะสายตากำลังจับจ้องผ่านกระจกใสของร้าน เพื่อมองดูสถานการณ์ความเป็นไปของกลุ่มเป้าหมาย
"ไหนแจบอกว่าจะเลี้ยงฉันไงล่ะ! " หมีน้อยทำเสียงไม่พอใจ
"จ้าๆ เดี๋ยวแจจ่ายให้ก็ได้.. เรื่องกินทีไรเป็นอย่างนี้ทุกที" แจจุงแอบบ่นพร้อมกับส่ายหัวปลงๆ
"จุนซู.. ตังค์" แจจุงยื่นมือแล้วแบออกต่อหน้าโลมา
"แหะ.. แหะ.. ผมลืมเอาเป๋าตังค์มาอ่ะครับ" จุนซูยิ้มเจือน
"กลับไปคิดดอกเป็นสองเท่า" แจจุงชี้หน้าโลมาอย่างเคืองๆ
"โห! โหดอ่ะ" จุนซูทำหน้ามู่ขึ้นมาทันที
ตลอดทางชางมินไม่พูดอะไรเลยแม้แต่คำเดียว จนกระทั่งรถคันหรูเคลื่อนตัวเข้ามาจอดเทียบท่าหน้าบ้านพัก
"ทำไม..." น้ำเสียงหวานเรียบแต่แฝงไว้ซึ่งความขุ่นเคืองและเจ็บปวดเป็นอย่างมาก ถูกส่งตรงไปยังคนที่นั่งอยู่ด้านข้าง
"...เป็นผมคนเดียวไม่ได้เหรอครับ.." ดวงตาคมจ้องมองอีกคนอย่างเจ็บปวด
"หมายความว่าไง..." คิ้วสวยขมวดมุ่นเมื่อได้ยินคำถามจากร่างสูง
"ฉันไม่เข้าใจ? "
"หึ.. ไม่เข้าใจ... พี่ก็เป็นแบบนี้เสมอแหละ" ชางมินแค่นหัวเราะ ตั้งแต่ก่อนจะเริ่มคบกันแล้วที่ร่างโปร่งทำเหมือนกับไม่คิดจะรับรู้ความรู้สึกใดๆ ของตนเลย ทุกครั้งที่อยู่ใกล้กันกลับเหมือนกั้นระยะห่างเอาไว้ กำแพงเล็กๆ ที่มองไม่เห็น แต่รู้สึกเย็นเฉียบทุกครั้งที่ได้สัมผัส เย็นจับไปถึงขั้วหัวใจ
"ชางมินต่างหากที่พูดอะไรเข้าใจยาก" ยูชอนออกปากว่าก่อนจะเปิดประตูรถออกมาแล้วเร่งฝีเท้าเดินเข้าไปในบ้าน ร่างโปร่งเริ่มรู้สึกไม่ดี ไม่อยากอยู่ตามลำพังกับคนที่ทั้งใบหน้า แววตา และน้ำเสียงเรียบนิ่งจนน่ากลัวไม่สามารถคาดเดาอะไรได้ นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นชางมินแสดงท่าทีที่น่าหวาดหวั่นออกมาอย่างนี้
"จะไปไหนครับ เรายังคุยกันไม่จบเลย" เสียงพูดนิ่งเฉยที่ยากจะบ่งถึงอารมณ์ใดๆ ได้ดังขึ้นข้างหู ทำเอายูชอนสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยิน
"ตอนนี้.. ฉันไม่อยากคุยอะไรทั้งนั้น" ร่างโปร่งเอ่ยตอบตามที่ใจคิด ก่อนจะเดินเลี่ยงหนีไปโดยไม่ได้หันมองหน้าร่างสูงเลย
"พี่คิดจะหนีห่างผมไปตลอดเลยใช่ไหม! " คำถามที่มาพร้อมกับแรงกระชากจากมือหนารั้งเหนี่ยวให้คนตัวเล็กกว่าหันกลับมาสนใจตนเอง
"อย่า!!?!! " ยูชอนสะบัดมือออกอย่างแรงด้วยความตกใจ ทำเอาร่างสูงหยุดชะงักลงทันที
"ชางมิน ฉันขอ..." คำพูดทั้งหมดถูกริมฝีปากของคนตัวสูงกลบปิดลงอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะโดนผลักออกห่างด้วยแรงของร่างโปร่ง
"รังเกียจผมมากเลยเหรอครับ" ชางมินเชิดยิ้มขึ้นอย่างจงใจ เป็นยิ้มที่ดูเยียบเย็นและน่ากลัวในสายตาของอีกคน ร่างโปร่งรู้สึกกลัวในการกระทำของคนตรงหน้าจนพูดอะไรไม่ออก จึงได้แต่ส่ายหน้าไปมา แต่ก็ถูกอีกฝ่ายดึงตัวเข้าไปในห้องอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว
"ปล่อยนะ!?! " เสียงที่สั่นพร่าเอ่ยบอกกับร่างสูง พลางยื้อรั้งตัวเองให้พ้นออกจากการจับกุม
"............" ชางมินเหลือบมองคนที่ออกคำสั่งกับตัวเองด้วยแววตาเจ็บปวดระคนโกรธเคืองอย่างมาก ก่อนจะยอมปล่อยตัวอีกฝ่าย เมื่อพ้นมือร่างสูง ยูชอนรีบขยับถอยหลังออกให้ไกลที่สุดโดยเร็วจนไม่ทันได้หันไปมองทางด้านหลัง ผลก็คือ ร่างโปร่งชนเข้ากับขอบเตียงทำให้เสียหลักล้มลงไปบนที่นอนนุ่มอย่างพอดิบพอดี แต่ไม่ทันที่ตัวเองจะได้ลุกขึ้นก็ถูกมือหนาของอีกคนเข้าจับรั้งเอาไว้เสียก่อน
"ผมทนมามากพอแล้ว" สิ้นเสียงพูดร่างสูงขึ้นทาบทับลงบนตัวของยูชอนทันที ชางมินพรมจูบซอกคอขาวเนียนอย่างรุนแรงจนขึ้นรอยช้ำแดงไปทั่วบริเวณ
"จะทำอะไรน่ะ!! หยุดนะ!! " ร่างโปร่งทั้งดิ้นทั้งผลักอีกฝ่ายออก เพราะไม่ต้องการให้ร่างสูงได้สัมผัสโดนตัวเอง ไม่ใช่ว่ารังเกียจแต่ยูชอนกำลังรู้สึกกลัวคนตรงหน้านี้ คนที่เคยอ่อนโยนบัดนี้กลับกลายเป็นอีกคนที่ไม่รู้จัก สิ่งที่ร่างโปร่งแสดงออกกลับยิ่งทำให้คนร่างสูงรู้สึกขุ่นเคืองจนยากที่จะระงับอารมณ์ไม่ให้ทำในสิ่งที่ตัวเองได้อดกลั้นมานาน
มือหนาจัดการรวบข้อมือบางทั้งสองข้างยกขึ้นพาดไว้เหนือศรีษะ ก่อนจะใช้มืออีกข้างปลดเม็ดกระดุมเสื้อออก แต่ดูเหมือนจะไม่ทันใจร่างสูง มือหนาจึงเปลี่ยนจากปลดกระดุมเป็นกระชากเสื้อเชิ๊ตจนเม็ดกระดุมหลุดขาดเผยให้เห็นช่วงอกขาวเนียนน่านสัมผัส ชางมินจุมพิตลงกับแผ่นอกแบนเรียบที่กระเพื่อมไหวด้วยแรงลมหายใจของร่างโปร่ง ก่อนจะค่อยๆ ไล่ปลายลิ้นหยอกล้อกับยอดอกชูชัน คนใต้ร่างพยายามขืนตัวให้หลุดพ้นจากเรี่ยวแรงอันมหาศาลที่ตรึงรั้งตัวเองเอาไว้
"อื๊อ.. ไม่..." ยูชอนกัดริมฝีปากแน่น ทั้งยังพยายามปฏิเสธสัมผัสของชางมินที่ส่งยื่นมาให้
"อย่าทำ.. อะไรฉันเลย.. นะ..." เอ่ยบอกเสียงแผ่ว ดวงตาปรือหรี่ร้อนผ่าวด้วยหยาดน้ำใสที่เอ่อรื้น หัวใจเต้นรัวเร็วอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
ร่างสูงไม่สนใจจะฟังคำพูดใดของร่างโปร่งอีกแล้ว ทุกสิ่งที่ทำดังเช่นคนขาดสติ ชางมินจรดริมฝีปากลงกับกลีบปากสวยพลางบดเบียดเข้าหาอย่างเคลิ้มเคลิ้ม แต่สำหรับอีกคนมันไม่เป็นเช่นนั้นเลย ร่างโปร่งไม่ต้องการรสจูบแบบนี้ เขาต้องการให้อีกคนมอบจูบอันแผ่วเบาและอ่อนหวานดังเช่นทุกครั้ง ไม่ใช่ด้วยแรงอารมณ์ ดวงตาเรียวปิดลงอย่างแนบแน่นทั้งพยายามกลั้นก้อนสะอื้นเอาไว้ไม่ยอมให้ตัวเองได้ร้องไห้ออกมาง่ายๆ
ชางมินไม่รับรู้ถึงความรู้สึกใดๆ ของอีกฝ่ายทั้งสิ้น มีเพียงแรงอารมณ์ปราถนาเท่านั้นที่เข้าครอบงำจนมิอาจจะต่อต้านได้ ยูชอนพยายามขัดขืนด้วยแรงทั้งหมดที่มี แต่ก็มิอาจจะต้านทานแรงกำลังของคนบนร่างได้เลย น้ำตาที่ถูกเก็บกลั้นเอาไว้กลับกำลังไหลรินออกมาจากปลายหางตาได้อย่างง่ายดาย
ใบหน้าเปื้อนรอยน้ำตากลับยิ่งทำให้คนตรงหน้าดูงดงามยิ่งนัก ทำเอาคนมองรู้สึกหัวใจวูบไหวเต้นรัวเร็วจนยากเกินบังคับ มือหนาเลื่อนลงเกาะกุมส่วนอ่อนไหวของร่างโปร่งพลางเคล้าคลึงไปมา ยูชอนกัดริมฝีปากแน่นบังคับตัวเองไม่ให้เกิดอารมณ์คล้อยตาม แต่เจ้าส่วนนั้นกลับชูชันขึ้นมาตอบสนองกับมือหนาอย่างห้ามไม่ได้ ชางมินเลื่อนมือขึ้นปลดตะขอกางเกงของคนใต้ร่าง ทำให้ยูชอนรู้สึกกลัวจนต้องเลื่อนตัวหลบ แต่งแรงขยับกลับทำให้เสื้อเชิ๊ตที่เกือบจะหลุดอยู่แล้วเลิกออกจนมองเห็นผิวขาวอมชมพู
"อ๊ะ! อย่านะ..." มือหนาไม่รีรอรีบดึงรั้งกางเกงของร่างโปร่งออกโดยไม่ให้ตั้งตัว ลิ้นชื้นไล้วนยอดอกเต่งตึง ก่อนจะค่อยๆ เคลื่อนย้ายลงไปยังจุดส่วนกลาง ยูชอนสะดุ้งตัวเล็กน้อยอย่างไม่เคยชิน พลางใช้เรี่ยวแรงที่เหลืออันน้อยนิดขยับหนีอีกครั้ง
"หยุดเดี๋ยวนี้นะชางมิน! " ร่างโปร่งพยายามเค้นเสียงที่แหบพร่าออกคำสั่ง แต่ก็ไม่ได้ทำให้อีกคนระงับอารมณ์อันพุ่งพ่านลงได้เลย แกนกลางของยูชอนถูกครอบครองโดยโพรงปากชื้นอย่างรวดเร็ว ลิ้นสากไล้วนไปมาก่อนจะค่อยๆ เคลื่อนปากขึ้นลงช้าๆ
"ไม่นะ.. พะ.. พอ... ฮึก... อื๊อ..." เสียงสะอื้นไห้ปนเสียงครางหวานยิ่งกระตุ้นให้อีกฝ่ายมีอารมณ์มากขึ้น ยิ่งร่างโปร่งขยับตัวถอยหนียิ่งเหมือนกับเป็นการเชื้อเชิญให้อีกฝ่ายเข้าหา
ยูชอนอ่อนแรงลง หายใจถี่อ่อนราวกับจะขาดใจไร้หนทางที่จะต้านทานได้อีกแล้ว ร่างสูงจับพลิกตัวคนข้างใต้พลางทาบทับไปบนตัว ก่อนจะบรรจงกดจูบไปทั่วแผ่นหลังบาง มือหนาจับยกสะโพกร่างโปร่งขึ้นสูงโดยไร้การขัดขืน เพราะยูชอนไม่เหลือเรี่ยวแรงใดๆที่จะต่อต้านได้อีก
"อื๊อ.. อ๊า!! " ร่างโปร่งสะดุ้งตัวร้องครางลั่น เมื่อคนร่างสูงขยับปลดกางเกงแล้วสอดใส่แกนกลางของตัวเองเข้าประสานเป็นหนึ่งเดียวกับคนรัก แต่เพราะยังไม่ได้ตั้งตัวหรือเตรียมพร้อมเลยแม้แต่น้อย ทำให้ความรู้สึกเจ็บแล่นแปลบไปทั่ว ทั้งเจ็บและจุกแน่นในเวลาเดียวกัน หยดน้ำตาร่วงรินอาบแก้มใสที่ขึ้นสีเรื่อไม่หยุด
"อือ.. พี่ยูชอน..." เสียงพร่ากระซิบแผ่วอยู่ใกล้ใบหูของร่างโปร่ง คนที่รองรับชางมินอยู่เกร็งไปทั้งตัว แรงบีบรัดทำให้ร่างสูงเริ่มได้สติกลับมาบ้าง ชางมินจึงค่อยๆ ออกแรงขยับเพียงเล็กน้อยเพราะไม่อยากทำให้อีกฝ่ายต้องเจ็บไปมากกว่านี้
"อึก.. เจ็บ.. อื๊อ..." ยูชอนกลั้นเก็บเสียงเอาไว้พยายามไม่ให้คนบนร่างได้ยิน มือเรียวกำบิดผืนผ้าปูเตียงจนยับยู่ เพื่อระบายความเจ็บปวดที่ถูกฝืนบังคับให้ต้องรับมันเอาไว้
ชางมินยอมอยู่นิ่งรอจนร่างโปร่งคลายอาการเกร็ง จากนั้นจึงเริ่มขยับตัวอีกครั้ง แม้จะรู้ว่าการทำแบบนี้ได้สร้างความเจ็บปวดให้กับร่างโปร่งเป็นอย่างมากก็ตาม แต่ก็ไม่สามารถจะหยุดยั้งความรู้สึกที่อยากจะครอบครองนี้ได้เลย
"..ผมรักพี่นะ... ผม.. จะไม่ยอมยกพี่... ให้กับใครเด็ดขาด..." ชางมินเอ่ยบอกด้วยเสียงหอบถี่
"..อื๊อ... อึก.." ยูชอนกลั้นลมหายใจทันทีที่ร่างสูงขยับตัวเข้าหา ก่อนจะหายใจออกมาพร้อมกับจังหวะการเคลื่อนไหวที่เร่งเร็วขึ้น
"พี่..ยูชอน..."
"..อ๊า... ชางมิน..."
เสียงครวญคราญของคนทั้งสองดังประสานกันราวกับขับกล่อมออกมาเป็นท่วงทำนองเพลงรัก ร่างสูงขยับตัวครั้งสุดท้าย ก่อนจะนิ่งค้างปลดปล่อยแรงอารมณ์เข้าสู่ตัวร่างโปร่ง จากนั้นจึงเลื่อนตัวออกพร้อมกับประคองร่างอีกคนที่ไร้เรี่ยวแรงนอนลงเคียงข้าง พลางโอบกอดเอาไว้แนบตัว ก่อนจะใช้มือหนาลูบผมนุ่มอย่างอ่อนโยน
"ผมรักพี่นะครับ..." เสียงนุ่มทุ้มพร่ำบอกรักอีกฝ่ายให้ได้ยิน
ร่างโปร่งก้มหน้านิ่งเงียบ พลางขืนตัวหนีมือหนาด้วยแรงที่เหลืออยู่น้อยนิด แม้มันจะยากเย็นเหลือเกินก็ตาม
"ผมรู้ว่าพี่ไม่พอใจที่ผมทำแบบนี้" ชางมินเอ่ยบอกเสียงเบา พลางกระชับกอดให้แน่นขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย
"ไม่.. ปล่อย..." ยิ่งถูกแตะต้องยูชอนก็ยิ่งขยับดิ้น ก่อนจะขมวดคิ้วมุ่นเม้มริมฝีปากที่แดงช้ำแน่น เพราะความเจ็บที่แล่นแปลบขึ้นมาทุกครั้งที่เคลื่อนไหว
"ผมขอโทษ... ผมรู้ว่าถึงผมจะพูดอะไรไปพี่ก็คงไม่ยกโทษให้ผมอยู่ดี แต่ที่ผมทำไปก็เพราะว่าผมรักพี่นะครับ" ร่างสูงรู้สึกสำนึกผิดที่ไม่รู้จักยับยั้งตัวเองให้ดี จนทำให้คนที่ตัวเองรักต้องรู้สึกเจ็บปวดแบบนี้
"ความรักแบบนี้ฉันไม่ต้องการ..." เสียงสั่นเครือตอบกลับ น้ำตาที่หยุดไหลไปแล้วเริ่มร่วงรินอีกครั้ง
"ผมขอโทษ..." ไม่มีคำพูดใดๆ ที่จะใช้แก้ตัวอีก ชางมินทำได้เพียงแค่ก้มหน้าสำนึกผิดเท่านั้น ร่างโปร่งยกมือขึ้นปิดหูตัวเอง แล้วหลับตาลงอย่างรวดเร็วเหมือนไม่อยากจะรับฟังเสียงใดๆ อีกแล้ว
"..ผมยินดีทำทุกอย่าง ถ้าหากว่าพี่จะยกโทษให้ผม" ชางมินเอ่ยบอกเสียงแผ่ว
"ออกไป..." คำพูดปนเสียงสั่นสะอื้นหลุดรอดออกมาจากริมฝีปากของคนที่ก้มหน้าหลับตาอยู่ ร่างสูงถึงกับพูดอะไรไม่ออกได้แต่จ้องมองอีกฝ่ายด้วยแววตาเหงาเศร้า
"ฉันอยากอยู่คนเดียว..." ร่างโปร่งเอ่ยบอกด้วยท่าทีอ่อนล้าพลางซุกตัวเข้าหาผืนผ้าห่มนุ่ม
"..ครับ... ถ้ามันจะทำให้พี่สบายใจผมก็จะไป ผมรักพี่นะครับ" บอกพร้อมกับกดปลายจมูกลงบนกลุ่มเส้นผม ก่อนจะลุกพาตัวเองเดินออกไปจากห้อง คนที่อยู่บนเตียงได้แต่ปล่อยให้น้ำตากับเสียงสะอื้นไหลรินออกมาโดยไม่คิดจะเก็บกลั้นไว้อีกชางมินทิ้งตัวลงนอนกับโซฟาอย่างหมดแรงพลางนึกถึงใบหน้าของอีกคนก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาไม่น้อย มันหนักอึ้งไปทั้งตัวราวกับร่างทั้งร่างจมดิ่งอยู่ห้วงแห่งความมืดมิดไร้ทางออก
"พี่แจอ่ะ แค่ให้ออกไปก่อนนิดหน่อยไม่เห็นจะต้องคิดดอกเบี้ยขนาดนี้เลยนี่นา" เสียงโลมาเอ่ยต่อรองกับพี่ใหญ่(หรือเปล่า?)ของวงดังมาแต่ไกลก่อนที่เจ้าตัวจะเดินมาถึงตัวบ้านเสียอีก
"เรื่องเงินน่ะไม่มีคำว่าพี่น้องหรอกเจ้าโลมาตากแห้ง" แจจุงบอกหน้าตาย ก่อนจะหันไปหาอีกคนที่เดินตามหลังมา
"ยุนโฮนายเองก็ให้มันเพลาๆ หน่อยเหอะ กินเค๊กไปตั้งสองจานแล้วยังไม่พออีกเหรอ" บอกกับคนที่กำลังเลียไอติมอยู่อย่างเพลิดเพลิน
"ทำไมล่ะ ก็ฉันอยากกินนี่" หมีน้อยช้อนตามองอย่างไม่พอใจ พลางทำหน้ายุ่งแล้วหันกลับไปเลียไอติมต่อ แจจุงจึงทำได้แค่ส่ายหัวปลงๆ
"สงสัยฉันคงต้องกลับไปสวัสดีกับพุงน้อยๆ ของนายอีกแล้วสิเนี่ย" บอกพลางลูบพุงน้อยๆ ที่เริ่มกลับมาของยุนโฮ ก่อนจะรีบชิ่งหนีเข้าไปในห้องนั่งเล่น
"แจจุง! " หมีน้อยตะโกนไล่หลังคนเจ้าเล่ห์อย่างทำอะไรไม่ถูก
"แหม!... น่าเสียดายไม่ได้หยิบกล้องติดมือมา" โลมาดีนิ้วเป๊าะด้วยเพราะพลาดโอกาสบันทึกภาพเด็ดๆ(?)ของพวกพี่ๆ
โซฟาตัวยาวถูกร่างสูงจับจองพื้นที่จนเต็มไม่เหลือเผื่อที่ให้ใครนั่ง บุคคลที่เข้ามาภายในห้องนั่งเล่นจ้องมองไปที่คนกำลังหลับอยู่ด้วยแววตาสงสัย
"กลายเป็นซากศพซะแล้วเหรอเนี่ย สงสัยจะถูกยูชอนสังหารเข้าให้แน่ๆ เลย" แจจุงสบถขึ้นมาลอยๆ แต่สายตาก็ยังคงจับจ้องไปที่ร่างสูงอย่างไม่วางตา
"ไหน.. ขอคุณหมอจุนซูชันสูตรหน่อยสิ" โลมาที่เดินตามมาทีหลังยื่นหน้ายื่นตาเข้าไปร่วมด้วยอีกคน แต่ก่อนที่ผู้เอ่ยอ้างตัวว่าเป็นหมอจะเข้าถึงตัวบุคคลที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นศพนั้นก็ถูกมือของแจจุงรั้งไหล่เอาไว้เสียก่อน
"ชี่.. อย่าเพิ่งเข้าไปใกล้ๆ " แจจุงทำท่าจุ๊ปาก
"ไมอ่ะ? " คิ้วโลมาขมวดเข้าหากันพร้อมกับเครื่องหมายคำถามปรากฏอยู่เต็มหน้า
"ก็เรายังไม่รู้เลยว่าผู้ตายถูกยาพิษหรือเปล่า ขืนจับสุ่มสี่สุ่มห้าเราอาจจะตามลงไปนอนข้างๆ ได้ เพราะฉะนั้นเราต้องหาอุปกรณ์ป้องกันก่อน" ไม่พูดเปล่าสายตายังคงส่องหาบางอย่างที่พอจะทำเป็นอุปกรณ์อย่างที่บอกด้วย แล้วดวงตาคมก็สะดุดเข้ากับอะไรบางอย่างที่วางกองอยู่กับพื้นมุมห้อง แจจุงได้หยิบมันขึ้นมา
"โลมานายเอามันมากองไว้ตรงนี้ใช่ไหม" แจจุงยกไม้แขวนเสื้อขึ้นมาพลางมองหน้าโลมาผ่านตรงช่องรูปสามเหลี่ยมของไม้แขวนเสื้อ
"รื้อมาแล้วทำไมไม่เก็บ"
"ผมเปล่านะ! " ผู้โดนกล่าวหารีบส่ายหน้าปฏิเสธไปมาอย่างรวดเร็ว
"ถ้าไม่ใช่นายแล้วใครล่ะ" แจจุงพยายามจ้องหน้าจับผิดอีกคนให้ได้
"=_= ...มันอาจจะเป็นไดอิ้งเมสเสจที่ผู้ตายทิ้งไว้มั้งครับ"
"ถ้าอย่างนั้นเราก็ต้องพิสูจน์หลักฐานกันสักหน่อยแล้ว แต่ก่อนอื่นเลยเราคงต้องเช็คสภาพศพกันก่อนว่าถูกสารพิษอะไรหรือเปล่า" แจจุงหันไปบอกโลมาด้วยสีหน้าจริงจัง ก่อนจะเดินนำเข้าไปหาคนที่นอนอยู่บนโซฟา ไม้แขวนเสื้อค่อยๆ เลื่อนระดับลดลงต่ำ ก่อนจะแตะสัมผัสกับผิวเนื้อเนียนของเหยื่อผู้เคราะห์ร้าย แจจุงแลบลิ้นออกมาเล็กน้อยพลางค่อยๆ สะกิดตัวชางมินเบาๆ อย่างตั้งอกตั้งใจ โลมาที่ยืนอยู่ข้างๆ เองก็ลุ้นตามไปด้วยเช่นกัน
"ทำอะไรกันน่ะ! " เสียงดังขึ้นจากทางด้านหลังของเหล่านักสืบจำเป็นทั้งสอง
"ว๊าก!!! " แจจุงสะดุ้งตัวโหยง พลางสะบัดมือที่ถือไม้แขวนเสื้อไว้อยู่อย่างอัตโนมัติ ทำให้ฟาดโดนหน้าจุนซูอย่างไม่ตั้งใจ
"โอ๊ย!! " โลมาก็เลยต้องร้องลั่นประสานเสียงตามเป็นลูกคอด้วยโดยไม่ตั้งใจเช่นกัน
"อ๊ะ! โทษทีเจ้าโลมา" แจจุงรีบหันไปขอโทษคนเจ็บ ก่อนจะหันไปเผชิญหน้ากับอีกคนอย่างรวดเร็ว
"นายสองคนกำลังจะทำอะไรกันน่ะ" ยุนโฮขมวดคิ้วมองอย่างสงสัย
"เราก็แค่กำลังทำคดีกันอยู่" แจจุงกล่าวบอกสีหน้าจริงจัง
"พวกนายกำลังจะแกล้งชางมินกันใช่ไหม ฉันจะไปบอกยูชอน" พูดจบก็รีบวิ่งจากไปอย่างรวดเร็ว
"รู้สึกเดี๋ยวนี้ อะไรๆ ก็ยูชอนตลอดเลยแฮะพี่ยุนโฮเนี่ย" โลมามองตามหลังหมีน้อยไปพลางบ่นออกมา
"นั่นสิ... ชักจะน้อยใจแล้วแฮะ" คำพูดกับท่าทีที่แสดงออกดูช่างขัดกันเหลือเกิน แจจุงหันไปจะจัดการกับร่างสูงต่อแต่ก็พบกับสายตาอันแสนเย็นเยียบส่งมา ชายหนุ่มจึงหันไปหาจุนซูแล้วส่งมอบต่อไม้แขวนเสื้อให้กับโลมา
"ฝากจัดการที่เหลือด้วยนะ เดี๋ยวจะไปกู้ชาติ เอ๊ย! สถานการณ์ของหมีน้อยผู้น่ารักก่อน" พูดพลางตบบ่าแล้วเดินจากไป
"...อ่า... หวัดดีชางมิน" โลมายิ้มแห้งให้กับร่างสูงก่อนจะเอาไม้แขวนเสื้อซ่อนไว้ข้างหลังตัวเอง
"..............." ร่างสูงมองตอบด้วยสายตาเย็นชา โดยไม่พูดตอบใดๆ ทั้งสิ้น
"...เอ่อ.. งั้นฉันขอตัวไปหากระเป๋าตังค์ก่อนนะ" จุนซูเอ่ยบอกเสียงเบาแล้วจึงค่อยๆ เดินเลี่ยงไปอย่างหวาดๆ
เสียงเคาะประตูห้องรัวดังอย่างเป็นจังหวะ พร้อมกับเสียงร้องเรียกของคนที่ยืนเคาะประตู
"ยูชอน!! เปิดประตูให้หน่อย! "
"..............." ประตูถูกแง้มออกอย่างเบามือโดยร่างโปร่งที่อยู่ในชุดเสื้อเชิ๊ตสีฟ้าอ่อน บนหัวมีผ้าขนหนูวางคลุมอยู่ เส้นผมที่โผล่พ้นผ้าออกมามีหยดน้ำร่วงพราว
"เอ๋! อาบน้ำแต่หัววันเลยเหรอยูชอน" หมีน้อยเอียงคอถามอย่างแปลกใจ
"มีอะไรเหรอยุนโฮ" อีกฝ่ายเลี่ยงที่จะตอบคำถามของหมีน้อยพลางขยับผ้าขนหนูบนหัว เพื่อเช็ดผมให้แห้ง
"อ๊า! จริงสิ ชางมินกำลังโดนรุมแกล้งแหละยูชอน รีบไปช่วยกันเร็ว" พูดพลางดึงรั้งแขนอีกฝ่ายให้ขยับตัวตาม
"ยุนโฮ... ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายขอนอนอยู่ในห้องดีกว่านะ" ยูชอนเอ่ยบอกเพื่อนเสียงเบา
"อ้าว! นี่นายไม่สบายอยู่เหรอ" แล้วยุนโฮก็จับเปิดผมของตัวเองที่ปรกหน้าผากอยู่ พลางโน้มหน้าเข้าหาอีฝ่ายจนหน้าผากสัมผัสกันเพื่อวัดอุณหภูมิ
"อืม.. ตัวก็ไม่ร้อนนี่นา" หมีน้อยย่นคิ้วมองคนตรงหน้าอย่างสงสัยก่อนจะดันตัวอีกคนให้เดินเข้าไปในห้อง
"เช็ดผมให้แห้งซะไม่งั้นไข้จะขึ้นเอา เดี๋ยวฉันช่วยเช็ดให้"
"มะ.. ไม่ต้อง!!" ร่างโปร่งรีบปฏิเสธขึ้นมาเสียงดัง
"ทำไมล่ะ.. ยูชอนรังเกียจฉันเหรอ..." หมีน้อยมองตาแป๋วอย่างไม่เข้าใจ
"...ฉันกลัวยุนโฮจะติดไข้ฉันน่ะ" ยูชอนอธิบายพลางยิ้มบาง พร้อมกับขยับบิดประตูเหมือนไม่ต้องการให้ใครเข้ามา
"ฉันเหนื่อย... ขอพักผ่อนสักหน่อยได้ไหม"
"อืม.. ขอโทษนะที่รบกวน" ยุนโฮพยักหน้ารับอย่างหงอยๆ ก่อนจะละตัวจากไป
"ยุนโฮ... กินข้าวเย็นเมื่อไรช่วยมาปลุกหน่อยนะ" ร่างโปร่งบอกไล่หลังหมีน้อย
"ได้" หมีน้อยหันมาพยักหน้ารับเบาๆ ก่อนจะเดินต่อด้วยท่าทางเอื่อยๆ
"เป็นไรอ่ะยุนโฮ หงอยมาเชียว" แจจุงที่โผล่มาจากมุมหนึ่งของทางเดินเอ่ยทักยุนโฮ พลางลูบหัวให้อย่างอ่อนโยน
"ก็ยูชอนน่ะสิเป็นไรก็ไม่รู้ดูซึมๆ แถมยังบอกว่าไม่สบายด้วยแหละ" หมีน้อยบอกพลางเหลือบมองไปทางห้องที่มียูชอนอยู่เล็กน้อย
"ยูชอนคงไม่เป็นไรหรอก อย่าคิดมากสิ" แจจุงเอ่ยเสียงนุ่ม
"อืม" หมีน้อยพยักหน้ารับตาแป๋ว
"นายนี่มันน่ารักจริงๆ เลย! " แล้วเจ้าของน้ำเสียงอ่อนนุ่มก็โผเข้ากอดหมีน้อยอย่างแนบเนียน คนถูกกอดถึงกับอึ้งนิ่งพูดอะไรไม่ออก ดวงหน้าหวานขึ้นสีเรื่อจนน่าสัมผัส
"โอ้! มุมแจ๋วเลยพี่แจ" โลมาที่อยู่หลังก้องคู่ชีพเอ่ยบอกเสียงใส
"ไอ้โลมาบ้า! ทีหลังจะอัดวีดีโอก็ให้มันเงียบๆ หน่อยเซ่ เสียบรรยากาศหมด" แจจุงหันไปโวยใส่ตากล้องจำเป็นทันที ส่วนหมีน้อยที่รู้สึกอยากจะแปลงร่างเป็นนกกระจอกเทศได้ เพราะอยากจะเอาหน้าซุกลงกับพื้นก็ต้องรีบวิ่งหนีจากไปอย่างรวดเร็วด้วยความเขินอาย
"ดูดิ! เหยื่อ เอ๊ย! ยุนโฮของฉันหนีไปเลยเห็นไหม"
"ให้ผมไปตามจับมาให้ไหมล่ะครับ" โลมาบอกเสียงเจ้าเล่ห์
"Oh no! Stop! หยุดเลยไอ้โลมาเจ้าเล่ห์" แจจุงทำเครื่องหมาย 5 นิ้วรีบห้ามจุนซูทันที
"งั้นผมไปเยี่ยมไข้ยูชอนก็ได้^ ^ " จุนซูบอกหน้าระรื่นแล้วก็รีบชิ่งไปหาเป้าหมายที่พูดถึงทันที
"เฮอะ! เจ้าเล่ห์จริงๆ... งั้นเราก็ไปหาหมีน้อยผู้น่ารักของเราบ้างดีกว่า" เอ่ยบอกอย่างอารมณ์ดี แล้วรีบเดินจ้ำพรวดไปอย่างรวดเร็ว
*****************************************************************************************************************************
โทษน้ามาอัพช้าไปหน่อย nc ถ่ายโทษกันไปเลย(เกี่ยวไหมเนี่ย- - )
แหม เหมือนฉลองครบ 100 โพสเลยแฮะ อะไรจะเป๊ะปานนั้น
อ้อ! ถ้า nc มันแหม่งๆ ก็อย่าว่ากันน้า เพิ่งเคยแต่งจริงๆจังๆ ก็ครั้งนี้แหละ
เขียนๆ ลบๆ แก้ๆ กันอยู่หลายรอบเลย กว่าจะออกมาได้
แบบว่าทำใจกันอยู่นานมาก ก็นะในที่สุดก็สำเร็จเสร็จผลแต่ตุ๊กต่ายก็
กลับมางอนมินอีกและ โห! งานนี้ท่าจะง้อยากด้วยแฮะ
นี่ๆๆๆ ใครได้ไปคอนดองบังบ้าง ตุ๊กแกน้อยกับหัวไชเท้าน้อยไปมาวันเกิดโลมาอ่ะ
แบบว่าหมีน้อยน่ารักโคตร สวยมาเลยอ่ะ เห็นแล้วแทบคลั่ง
มิกนะก็เป็นตุ๊กต่ายเลยอ่ะ ได้ใจๆๆ นี่ก็แทบละลาย เล่นเอาคนข้างๆ เราใจสั่นไปเลย
แต่โลมาน่าสงสารนะตอนโดนเอาเค๊กแกล้งอ่ะ เห็นล้มหัวกระแทกพื้นเลย
หัวไชเท้าน้อยแทบคลั่ง ลูกชายบาดเจ็บ ส่วนมินกับแจดูไม่ค่อยคึกเลยอ่ะ
แจดูผอมๆ หน้าตอบๆ ด้วยว่าไหม คาดว่าไม่สบายหรือเปล่า
แต่มินมาคราวนี้หล่อขึ้นเป็นกองเลย แต่ขัดใจอยู่นิดทำไมชุดมินมันถึงได้...
โอ๊ย! ขัดใจๆๆๆ อ่ะ ><
ใครที่ไปดูก็มาคุยกันได้เน้อ หรือใครที่ไม่ได้ไปก็ร่วมด้วยช่วยกันก็ดีเน้อ
ความคิดเห็น