คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : ง้อ ^3^
ได้ฤกษ์อัพสักที นี่แหละรูปพี่อิรุเค้าล่ะ เป็นไงๆ ถูกใจกันเปล่าเอ่ย
ไม่รบกวนเวลาแล้วเชิญไปดูความป่วนกันต่อได้เลย
**********************************************************************************************************************************
"ฮั่นแน่! ตาโลมาเห็นนะ" คำพูดเชิงล้อเล่นดังมาจากหน้าประตูบ้าน หลังจากที่ไฟท้ายรถของชายหนุ่มร่างสูงหายลับสายตาไปแล้ว
"เห็นอะไรของนายจุนซู" ร่างโปร่งเดินเข้ามาตรงประตูพลางเอ่ยถามโลมาอย่างไม่เข้าใจคำพูดของคนที่ตีหน้าทะเล้นอยู่
"ก็เห็นว่ายูชอนกะลังนอกใจมิ้นมินอยู่น่ะสิ" จุนซูมองยูชอนแล้วแกล้งทำท่าสลดหดหู่ลง
"น่าสงสารมิ้นมินจัง โดนสวมเขาเข้าซะแล้ว"
"คะ.. ใครบอกนายว่าฉัน.. เอ่อ.. นะ.. นอกใจกัน" สีแดงอ่อนระเรื่อเริ่มแผ่กระจายเต็มใบหน้าของยูชอน
"หลักฐานมีอยู่ตำตาอย่างนี้แล้ว ไม่จำเป็นต้องรอใครมาบอกหรอก" โลมาพูดว่าพลางแอบยิ้มเจ้าเล่ห์
"หลักฐานอะไร!? นายจะบ้าไปกันใหญ่แล้วนะ จุนซู" ร่างโปร่งทำท่าจะไม่สนใจที่โลมาพูดอีกต่อไปแล้ว
"ฉันบันทึกภาพไว้หมดแล้วล่ะ ตอนที่ยูชอนกะลังพูดคุยกะหนุงกะหนิงอยู่ในรถชายชู้น่ะ" จุนซูยกกล้องขึ้นมาอวด
"คุณอิรุเขาแค่มาส่งฉันเท่านั้นเองนะ แล้วฉันก็ไม่ได้คุยอะไรอย่างที่นายพูดมาด้วย" ยูชอนรีบบอกอธิบายให้คนที่เหมือนกำลังเข้าใจผิดอยู่ได้เข้าใจเรื่องราวที่แท้จริง
"อ๋อ! หมอนั่นชื่ออิรุงั้นเหรอ..." โลมาพยักหน้าหงึกหงักคล้ายกับว่าจะเข้าใจ
"ดีล่ะ!! จะได้ไปบอกให้มิ้นมินรู้เอาไว้"
"จุนซู... นายกำลังเข้าใจผิดอยู่นะ แล้วคิดเหรอว่าชางมินจะเชื่อที่นายพูด" ร่างโปร่งเริ่มจนปัญญาที่จะทำให้โลมาเข้าใจอะไรให้มันถูกเสียที
"ฉันไม่พูดก็ได้ แต่จะให้มิ้นมินดูภาพแทน" จุนซูบอกพร้อมกับถือกล้องเข้าไปในตัวบ้าน
"มิ้นมิน!... ฉันมีภาพเด็ดจะให้ดูล่ะ!!" โลมาตะโกนเสียงดังขณะวิ่งมาตรงห้องส่วนกลางของตัวบ้าน
"ภาพอะไรของนาย ถ้าเป็นพี่แจกับพี่ยุนโฮฉันไม่ดูแล้วนะ เบื่อแล้ว" ชางมินตอบหน้าตาย
"เด็ดกว่าของพี่ยุนกับพี่แจอีก ไม่เชื่อก็ลองดูเอาเองเด่" จุนซูรีบยื่นกล้องของตัวเองให้กับชางมิน พร้อมกับเปิดให้ดูภาพเคลื่อนไหวที่บันทึกได้สดๆ ร้อนๆ แต่ไร้เสียง เพราะโลมาถ่ายจากระยะไกล เมื่อเห็นภาพจากกล้องวิดีโอ ชางมินถึงกับนิ่วหน้าและรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
"นี่มันอะไรน่ะจุนซู" ชางมินถามเสียงเข้ม
"ก็..." แต่ไม่ทันที่โลมาจะเริ่มเล่าแจ้งแถลงไขให้ร่างสูงฟัง ก็มีเสียงแทรกดักไว้เสียก่อน
"จุนซู!! เรายังคุยกันไม่จบเลยนะ" ยูชอนมองหน้าโลมาอย่างไม่พอใจ
"พี่ยูชอน..." ชางมินเอ่ยเรียกเสียงเบา
"อ๊ะ! ชางมิน..." แล้วร่างโปร่งก็เห็นว่าชางมินกำลังยืนดูอะไรสักอย่างในกล้องของจุนซูอยู่ ยูชอนจึงรีบเข้าไปแย่งกล้องจากมือร่างสูงทันที
"นี่มันอะไรกันครับ พี่ยูชอน" ร่างสูงพยายามข่มเสียงให้เป็นปกติ
"มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดนะชางมิน... จุนซูนี่นายเอาอะไรมาให้ชางมินดูเนี่ย" พอร่างโปร่งเห็นภาพที่บันทึกไว้ก็หันไปว่าโลมาทันที
"ก็เอาภาพชายชู้ให้ดูไง" จุนซูพูดพร้อมแย่งกล้องตัวเองคืนจากยูชอน
"คุณอิรุเขาไม่ใช่ชายชู้นะ!! " ยูชอนมองหน้าโลมาอย่างโกรธๆ ที่พูดว่าไปถึงเพื่อนร่วมงานของตัวเอง
"แล้วเขาเป็นใครเหรอครับ" ร่างสูงถามเสียงนิ่ง
"คุณอิรุเป็นเพื่อนร่วมงานถ่าย MV ด้วยกันเท่านั้นเอง" ร่างโปร่งรีบอธิบายให้คนตรงหน้าเข้าใจ
"ถ้าแค่นั้นจริงๆ ผมก็ไม่ว่าอะไรหรอก" ถึงจะพูดแบบนั้น แต่สายตากลับฉายแววตัดพ้อเล็กน้อย
"ก็แค่นั้นจริงๆ น่ะสิ... แล้วก็อย่าทำหน้าอย่างนี้เลยนะ" ยูชอนจิ้มแก้มของชางมินพร้อมกับยิ้มบางให้
"ก็ได้.. ผมเชื่อพี่" แล้วชางมินก็ต้องใจอ่อนเมื่อเห็นรอยยิ้มของอีกคน
"..เอ่อ... แต่ว่าพรุ่งนี้คุณอิรุเขาจะมารับฉันด้วยนะ..." ร่างโปร่งเอ่ยบอกพลางมองหน้าชางมิน
"ทำไมต้องให้เขามารับด้วยล่ะครับ แล้วผู้จัดการล่ะ" ชางมินสีหน้าเรียบนิ่งทันที
"...ก็แค่วันเดียวเอง.. คือฉันเผลอรับปากไปน่ะ" ยูชอนทำหน้าสำนึกผิด
"เฮ้อ... แล้วผมจะไปว่าอะไรพี่ได้ล่ะ" ชางมินพ่นลมแล้วก้มหน้านิ่ง
"ฉันขอโทษนะ ฉันผิดเองแหละที่ไม่ปฏิเสธไปตรงๆ " ร่างโปร่งบอกเสียงเบาเมื่อเห็นท่าทางของอีกคน
"ถ้าอย่างนั้นพี่จะไถ่โทษยังไงล่ะครับ" ชางมินเปลี่ยนท่าทีกระทันหัน
"เอ๋!... จะต้องไถ่โทษด้วยเหรอ" ยูชอนเลิกคิ้วอย่างไม่เข้าใจ พลางทำหน้างงๆ
"ไม่ต้องก็ได้ ถ้าพี่ไม่อยากทำ" ชางมินตีสีหน้าเรียบ
"ก็ได้ๆ จะให้ทำอะไรล่ะ" ร่างโปร่งยอมตามใจคนตรงหน้าแต่โดยดี ชางมินฉีกยิ้มกว้างพร้อมกับชี้นิ้วไปที่แก้มตัวเอง
"เปลี่ยนเป็นอย่างอื่นไม่ได้เหรอ.." ยูชอนมองแก้มร่างสูงอย่างเขินอาย ใบหน้าเริ่มแดงระเรื่อ
"อย่างอื่น? อะไรเหรอครับ" ฝ่ายถามทำหน้าเจ้าเล่ห์ขึ้นมาทันที
"..ก็.. เอ่อ... อะไรก็ได้ที่.. ที่ไม่ใช่... ต้องหอมแก้มน่ะ" ร่างโปร่งบอกเสียงเบา พลางก้มหน้าแดงๆ ของตัวเองหลบสายตาของชางมิน
"ถ้าแก้มไม่ได้งั้นก็..." ร่างสูงใช้นิ้วเรียวแตะไปที่ริมฝีปากอิ่มของยูชอน พร้อมกับจ้องมองอย่างมีความหมาย
"..นี่... ก็ไม่ได้.." ยูชอนรีบส่ายหน้าไปมาเร็วๆ พร้อมกับขยับถอยหนีคนตรงหน้า
"ถ้าอย่างนั้น.. พี่จะไถ่โทษผมยังไงล่ะครับ" ชางมินจ้องมองอย่างเจ้าเล่ห์
"เอาไว้เสร็จงานถ่าย MV แล้ว ฉันจะพาชางมินไปเลี้ยงขนมดีไหม" ร่างโปร่งอมยิ้มบาง
"ผมไม่ใช่เด็กนะครับพี่ยูชอน" ร่างสูงกล่าวเสียงนิ่งมองหน้าอีกฝ่าย
"ยูชอนเขากะลังชวนนายเดทอยู่นะ ชางมิน!! " โลมาที่แอบจับภาพอยู่เงียบๆ ตะโกนบอกเพื่อน ยังไม่ทันที่ชางมินจะได้พูดตอบอะไร ก็ถูกเสียงของใครอีกคนแทรกขึ้น
"ยุนโฮจ๋า... ร้อนไหมเดี๋ยวแจแจพัดให้นะ" แจจุงใช้มือโบกไปมาแทนพัดให้กับหมีน้อยที่กำลังเดินหนีตัวเองอยู่
"แจจุง.. จะตามฉันมาทำไม เมื่อไรจะเลิกตามสักทีล่ะ" หมีน้อยบอกหน้ามุ่ย
"ก็เมื่อไรยุนจ๋าจะยกโทษให้แจแจสักทีล่ะ" แจจุงทำท่าอ้อนใส่น้อยๆ
"พี่แจครับ จะทำอะไรก็นึกถึงอายุตัวเองหน่อยเถอะครับ" ชางมินรู้สึกรับสภาพพี่ชายไม่ไหวเอ่ยบอกหน้าตาย
"เงียบไปเลยชางมิน ไม่ช่วยแล้วอย่างมาปากดี" อีกฝ่ายถลึงตาใส่อย่างไม่พอใจ
"คร๊าบๆ - - " ร่างสูงตอบรับอย่างปลงๆ
"ยุนโฮจ๋า อย่าเพิ่งเดินหนีแจแจสิ" แจจุงกล่าวพลางเดินตามหมีน้อย ที่เดินไปหลบอยู่ข้างๆ ยูชอน
"เมื่อไรจะเลิกพูดแบบนั้นสักทีล่ะ.. แจจุง" หมีน้อยเกาะแขนยูชอนแน่น พลางช้อนตามองแจจุงอย่างหวาดๆ
"นั่นสิ ฉันว่าหน้าตานายตอนนี้มันน่ากลัวมากกว่าน่ารักอีกนะ" ร่างโปร่งแกล้งว่าเพื่อน
"ยูชอน! นายออกไปห่างๆ เลย อย่ามายุ่งกับหมีน้อยของฉันนะ" พูดพลางจะคว้ามือยุนโฮ แต่หมีน้อยไม่เล่นด้วย จึงหลบไปอยู่ด้านหลังยูชอนให้บังตนเอาไว้อีกที
"ตกลงนายหึงฉันกับยุนโฮ หรือนายหวงของกันแน่เนี่ย" ยูชอนบอกพร้อมมองหน้าเพื่อนที่เริ่มจะทำตัวลดทอนอายุตัวเองลงเรื่อยๆ
"ฮึ่ย! ถ้าไม่หลบล่ะก็ นายโดนดีแน่ยูชอน! " แจจุงแยกเขี้ยวใส่ร่างโปร่ง พร้อมกับจับไหล่บางเอาไว้
"แจจุง! นายบ้าไปแล้วใช่ไหมเนี่ย" ร่างโปร่งทำหน้าแบบว่าไม่รู้จะกลัวหรือขำกับท่าทางของแจจุงดี ส่วนเจ้าตัวปัญหาก็เริ่มคิดที่จะทำอะไรบางอย่างกับยูชอน แต่โชคดีที่ชางมินคว้าคอเจ้าคนก่อเรื่องเอาไว้ได้ทัน
"พี่แจ! พี่เป็นบ้าอะไรเนี่ย หรือว่าเผลอกินรูสเบียร์ไปอีกแล้ว" ชางมินกล่าวว่าผู้เป็นพี่ใหญ่ของวงทันที
"ฉันไม่ได้กินอะไรทั้งนั้น!... พวกนายจะเข้ามาขัดขวางความรักระหว่างฉันกับหมีน้อยของฉันทำไม! " แจจุงตะโกนปาวๆ
"ฉันไม่ใช่ของๆ นายนะแจจุง! " หมีน้อยแลบลิ้นใส่แล้ววิ่งไปหลบด้านหลังจุนซูบ้าง
"อ้าว! พี่ยุนโฮอย่าหาเรื่องตายมาให้ผมสิ" โลมาโวยวายขึ้นมาทันที
"ช่วยกันบ้างไม่ได้เลยนะโลมาน้อย" หมีน้อยเบะปากใส่แล้ววิ่งไปหาชางมินแทน
"ยุนโฮจ๋า... จะวิ่งหนีแจแจอีกนานไหมอ่า เมื่อไรจะยกโทษให้เค้าสักที" แจจุงพูดพลางทำตาปริบๆ
"ฉันยกโทษให้ก็ได้ แล้วนายก็เลิกทำท่าทางแบบนั้นสักที" หมน้อยเบี่ยงตัวหลบอยู่ด้านหลังชางมิน พลางต่อว่าอีกฝ่ายอย่างกล้าๆ กลัวๆ
"ท่าทางตอนนี้ยุนโฮคงยังไม่หายโกรธนายหรอก ฉันว่าแจจุงไปสงบสติอารมณ์ในห้องฉันดีกว่านะ" ยูชอนยิ้มบาง พลางคล้องแขนแจจุงหน้าตาเฉย
"เอ่อ.. อย่างนั้นก็ได้" แจจุงบอกเสียงเบา พร้อมกับก้มหน้านิ่งเมื่อเริ่มรู้สึกตัวว่าได้ทำอะไรลงไป
"งั้นฉันขอตัวแจจุงไปก่อนนะยุนโฮ" ยูชอนขยิบตาให้ยุนโฮ แล้วควงแขนแจจุงเข้าไปในห้อง หมีน้อยมองตามคนทั้งสองหน้ามู่ พร้อมกับปล่อยแขนชางมินออกอย่างรวดเร็ว
"ชางมิน.. นายไม่ตามไปดูสองคนนั้นหน่อยเหรอ" ยุนโฮเอ่ยถามปากยื่น
"ไม่ล่ะครับ ขี้เกียจ" ชางมินบอกหน้าตาย แล้วหมีน้อยก็ทิ้งตัวลงนั่งกับโซฟาพร้อมกับอมลมเอาไว้
"มิ้นมิน ห้องนายมีเสียงดังแปลกๆ ออกมาด้วยล่ะ" โลมาที่หายตัวไปครู่หนึ่งกลับมาอีกครั้งกับคำพูดที่ทำให้ชวนคิดมาก ชางมินและยุนโฮหันมองหน้าโลมาพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย
"จริงๆ นะ ไม่เชื่อก็ลองไปฟังดูเอาเองดิ" จุนซูพูดบอกด้วยสีหน้าจริงจัง ทั้งสองคนจึงรีบไปยังที่เกิดเหตุทันที พลางเอาหูแนบกับประตูห้องเพื่อรับฟังเสียงแปลกๆ อย่างที่โลมาบอก
"อ๊ะ!! แจจุง.. เบาๆ หน่อยสิ... นายแรงเกินไปแล้วนะ" เสียงยูชอนลอยดังออกมาจากภายในห้อง
"โทษทียูชอน.. ฉันลืมตัวไปหน่อย... อ๊ะ!" เสียงของคนที่อยู่ด้วยกันตอบรับออกมา
"...อ๊า!... ช้าๆ หน่อยได้ไหม.. ฉันไม่ทันแล้ว... แจจุง"
"ยอมให้ฉันเถอะนะ... ยูชอน... อื๊อ! "
"โอ๊ย!.. ฉันจะทนไม่ไหวแล้ว... แจจุง"
"เป็นเสียงที่ฟังดูแปลกๆ จริงๆ ด้วยใช่ไหมล่ะ" จุนซูเอ่ยบอกคนทั้งสองที่แอบฟังเสียงกันอยู่นอกห้อง
หมีน้อยเริ่มมีน้ำตาคลอหลังจากที่ได้ยินเสียง ส่วนชางมินชักสีหน้าเรียบลงทันที มือหนาจับลูกบิดหมุนเปิดประตูเข้าไปในห้องอย่างไม่รอช้า
ชางมินกับยุนโฮถึงกับนิ่งอึ้งเมื่อได้เห็นภาพตรงหน้า ร่างสองร่างกำลังนั่งจดจ่อกันอยู่หน้าโทรทัศน์ท่กำลังฉายภาพเกมส์รถแข่ง ในมือของแต่ละคนมีจอยเกมถืออยู่ในท่าเตรียมพร้อมตลอดเวลา ยูชอนและแจจุงหันมามองทางประตูพร้อมกัน
"มีอะไรกันเหรอ" แจจุงเอ่ยถามหน้าระรื่น เพราะอารมณ์ดีที่แข่งเกมชนะยูชอนอยู่หลายครั้ง
"เอ่อ.. พวกนายเล่นเกมหรอกเหรอ" หมีน้อยถามเสียงเก้อ พลางใบหน้าขึ้นสีชมพูจางๆ
"..อืม... มาเล่นด้วยกันไหมยุนโฮ" ยูชอนออกปากชวนด้วยสีหน้าร่าเริง
"ไม่อ่ะ! " หมีน้อยส่ายหัวไปมาอย่างรวดเร็ว แล้วรีบวิ่งหนีออกจากห้องไปในพริบตา
"ยุนโฮเป็นไรอ่ะ..." แจจุงหน้าหมองลงทันที เมื่อเห็นท่าทีของยุนโฮ
"อยากรู้ก็รีบตามไปดูสิ" ร่างโปร่งบอกเพื่อนด้วยท่าทางกระตือรือร้น
"อื้ม! " แจจุงพยักหน้ารับ แล้ววิ่งออกจากห้องไปอีกคน
"ชอบทำให้คนอื่นคิดมากอยู่เรื่อยเลยนะครับ พวกพี่เนี่ย" ร่างสูงกล่าวพร้อมกับเดินเข้ามาในตัวห้อง
"ตรงไหนกัน ฉันก็แค่ทำให้แจจุงอารมณ์ดขึ้นเท่านั้นเอง" ยูชอนพูดพลางตีหน้าซื่อ
"ครับๆ พี่ยูชอนของผมนี่น่ารักจริงๆ เลย" ร่างสูงนั่งลงซ้อนหลังของร่างโปร่ง มือหนารวบกอดเอวบางเอาไว้อย่างอ่อนโยน แล้วเกยคางลงไปกับไหล่สวย
"ตกลงชางมินหายโกรธฉันแล้วใช่ไหม" ยูชอนเอ่ยถามเสียงอ้อน
"อืม.. ก็พี่น่ารักซะขนาดนี้ผมโกรธไม่ลงหรอก" ชางมินยิ้มบาง
"..เอ่อ... ชางมิน... แล้วเรื่องที่ฉันชวนล่ะ.. จะตอบว่าไง" ร่างโปร่งพูดเสียงเบา
"หืม.. เรื่องไหนเหรอครับ" ร่างสูงกระชับกอดให้แน่นขึ้น แล้วยื่นหน้าออกไปเพื่อมองหน้าของอีกฝ่าย
"ถ้าจำไม่ได้ก็ไม่เป็นไรหรอก..." ยูชอนบอกด้วยเสียงน้อยใจ พลางหันหน้าหนี
"แค่ล้อเล่นหน่อยเดียวเองอย่างอนสิครับ" ชางมินบอกเสียงอ่อน
"แล้วตกลงหรือเปล่าล่ะ" ร่างโปร่งถามพลางเอนตัวพิงร่างสูง
"ก็ต้องตกลงสิครับ" พูดจบก็หอมแก้มยูชอนทันที
"ชางมินเจ้าเล่ห์ที่สุดเลย ชอบฉวยโอกาสด้วย" ร่างโปร่งว่าคนที่ลักหอมแก้มตัวเองพร้อมกับทำแก้มพองลม
"ก็พี่น่ารักซะขนาดนี้ใครจะไปทนไหว" ร่างสูงพูดพร้อมกับจับแก้มของอีกฝ่าย
"ไม่ใช่ว่าเป็นนิสัยหรอกเหรอ" ยูชอนแกล้งว่า
"ไม่ใช่หรอกครับ ที่ผมเป็นแบบนี้ก็เฉพาะกับพี่คนเดียวนั่นแหละครับ" พูดพลางไล้ผมนุ่มของยูชอนไปมา
"แล้วกับยุนโฮล่ะ.. ชางงงมินก็ทำแบบนี้ด้วยไม่ใช่เหรอ อย่านึกว่าฉันไม่เห็นนะ"
"แบบไหนเหรอครับ" ชางมินเลิกคิ้วถาม
"ก็ทำแบบนี้ไงล่ะ" ยูชอนยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะขยับพลิกตัวเข้าหาร่างสูง แล้วจึงผลักชางมินลงบนเตียง ส่วนตัวเองอยู่ด้านบนตัวของชางหนุ่มอีกที
"เอ๊ะ... ผมจำไม่เห็นได้เลยว่าทำอย่างนี้กับพี่ยุนโฮ แต่ถ้ากับพี่ล่ะก็ออกจะบ่อยไม่ใช่เหรอครับ" ว่าแล้วก็พลิกตัวจับร่างโปร่งให้มาอยู่ใต้ร่างของตนแทน
"แต่ฉันเห็นจริงๆ นะ..." ยูชอนแย้งพลางขยับตัวจะลุกขึ้นนั่ง แต่ร่างสูงกลับรั้งไหล่บางเอาไว้ไม่ให้ลุกขึ้น
"แล้วจากนั้นผมทำอะไรต่อล่ะครับ" ชางมินยิ้มเจ้าเล่ห์
"ใครจะไปรู้ล่ะ... ฉันไม่ได้นั่งเฝ้าอยู่ตลอดนี่" ร่างโปร่งจ้องหน้าชางมินนิ่ง
"+555 พี่อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิครับ เดี๋ยวผมก็จับปล้ำซะหรอก" พูดพลางจับจมูกโด่งรั้นได้รูปเล่นเบาๆ
"..น่ากลัวจังเลย..." ยูชอนเอ่ยล้อพร้อมกับอมยิ้มขำ
"เอ๊ะ! อย่างนี้ก็เท่ากับเชื้อเชิญผมนะ" ร่างสูงจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาเรียวสวยอย่างลึกซึ้ง
"จะบ้าเหรอ.. ฉันล้อเล่นต่างหาก" ร่างโปร่งหลุบสายตาหนี
"แต่ผมพูดจริงๆ นะครับ" นิ้วเรียวแตะที่ริมฝีปากชมพูอิ่ม
"ฉันง่วง.. จะนอนแล้ว..." ยูชอนพยายามขยับผลักคนตรงหน้าออกจากตัว
"ผมก็เคยบอกแล้วไง... ถ้าพี่ไม่เต็มใจ ผมก็ไม่ทำอะไรพี่หรอกครับ" ชางมินก้มหน้าลงแล้วจุมพิตบนหน้าผากมนของยูชอน ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอย่างเสียดาย
"โกรธเหรอ.. ชางมิน" ยูชอนเงยหน้าขึ้นถาม
"ทำไมผมจะต้องโกรธพี่ด้วยล่ะครับ" ชางมินยิ้มบาง ร่างโปร่งจ้องมองหน้าของร่างสูง ก่อนจะพูดด้วยเสียงแผ่วเบา
"ฉัน.. รักชางมินนะ..."
"ผมก็รักพี่เหมือนกัน" ชางมินฉีกยิ้มกว้างเมื่อได้ยินคำบอกรักจากร่างโปร่ง ร่างสูงดึงตัวยูชอนให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของตัวเองอย่างแนบชิด พลางจรดริมฝีปากของตัวเองลงกับริมฝีปากอิ่มอย่างแผ่วเบา
"พี่ห้ามทำแบบนี้กับใครเป็นอันขาด นอกจากผมคนเดียวเท่านั้นนะครับ"
"ห้ามทำแบบไหนบ้างล่ะ ชางมินทำกับฉันตั้งหลายอย่างแน่ะ" ยูชอนซุกตัวเข้าหาร่างสูง
"ก็ทุกอย่างที่ผมทำกับพี่นั่นแหละครับ"
"แล้วถ้าบางอย่างฉันเคยทำกับคนอื่นแล้วล่ะ" ร่างโปร่งเอ่ยถามเสียงซื่อ
"เคยทำอะไรล่ะครับ" ชางมินรีบถามขึ้นทันที
"ก็ฉันเคยกอดกับแจจุง... แล้วก็.. กับคุณอิรุด้วย" ประโยคสุดท้ายยูชอนพูดไม่ค่อยเต็มเสียงเท่าไร
"กอดกับคุณอิรุ!" ร่างสูงทวนคำแบบไม่อยากจะเชื่อหู
"เอ่อ.. คือฉันไม่ได้ตั้งใจนะ... มันเป็นอุบัติเหตุน่ะ" ยูชอนรีบบอกอธิบายให้ชางมินฟัง
"มันเกิดอะไรขึ้น..." ชางมินถามเสียงห้วน แต่ก็พยายามทำเสียงให้เป็นปกติที่สุด
"ก็ฉันจะล้ม.. แล้วคุณอิรุก็ช่วยไว้น่ะ แต่แค่แป๊บเดียวเองนะ" ประโยคท้ายร่างโปร่งจงใจพูดต่างไปจากเรื่องจริง เพราะไม่อยากให้เด็กหนุ่มร่างสูงโกรธ
"เฮ้อ... ถ้าแค่นั้นก็ไม่เป็นไรหรอกครับ" ชางมินถอนหายใจอย่างโล่งอก
"แต่ก็อย่าให้มันเป็นแบบนี้บ่อยๆ นะครับ.. ผมหวง! " ประโยคสุดท้ายกระซิบข้างหูอย่างแผ่วเบา
"รู้แล้วล่ะน่า... นอกจากเจ้าเล่ห์แล้ว ชางมินยังเป็นคนขี้หวงอีกด้วยนะเนี่ย" ร่างโปร่งอมยิ้มบางพลางเงยหน้ามองคนที่นอนกอดตัวเองอยู่
"ผมก็หวงแค่พี่เท่านั้นแหละครับ" ร่างสูงบอกพลางหยิกแก้มนุ่มเบาๆ
"ทั้งหอมทั้งหยิกบ่อยๆ แบบนี้ แก้มฉันก็ช้ำหมดน่ะสิ" ยูชอนยกมือขึ้นมาลูบแก้มตัวเอง
"ก็แก้มพี่ทั้งน่าหอม น่าหยิกมากเลยนี่ครับ" ชางมินกล่าวเสียงนุ่มทุ้ม
"ที่พูดมาน่ะ.. เป็นข้ออ้างในการฉวยโอกาสมากกว่ามั้ง" ร่างโปร่งช้อนตามองอีกฝ่าย
"เปล่านะครับ ผมพูดจริงๆ... ถ้าเป็นคนอื่นอยู่ใกล้ๆ พี่ ก็ต้องคิดแบบนี้กันแทบจะทั้งนั้นล่ะครับ แต่ยังไงผมก็ไม่ยอมให้ใครมาจับแก้มพี่ง่ายๆ หรอกนะ" ชางมินบอกเสียงเข้มในท้ายประโยค
"ก็ไม่เห็นมีใครมาจับแก้มฉันเลย.. นอกจากชางมินน่ะแหละ" ยูชอนพูดพลางบีบจมูกของร่างสูงเบาๆ
"ก็ลองมาจับดูสิผมจะตั๊นหน้าให้" ชางมินทำสีหน้าจริงจัง
"งั้นชางมินก็ตั๊นหน้าตัวเองก่อนเลยนะ.. เพราะมีแต่ชางมินน่ะแหละที่มาแตะอยู่คนเดียว" ร่างโปร่งยิ้มระรื่น
"ผมตั๊นหน้าตัวเองไม่ได้หรอก ก็ผมมีสิทธิอยู่คนเดียวนี่นา" ชางมินเผยยิ้มอย่างภาคภูมิใจ
"เดี๋ยวฉันตั๊นให้เองละกัน" ยูชอนบอกเสียงใสพร้อมกับทำท่าจะลุกออกจากอ้อมกอดของชางมิน
"เปลี่ยนจากตั๊นหน้าเป็นอย่างอื่นดีกว่าครับ" ร่างสูงบอกเสียงเจ้าเล่ห์
"ถ้าจะหอมแก้มกับจูบห้ามนะ" ร่างโปร่งรีบพูดดักไว้ก่อน
"ว้า! รู้ทันซะละ" ชางมินแกล้งตีหน้าเศร้า
"ก็ชอบทำแบบนี้อยู่เรื่อย ใครจะไม่รู้ล่ะ" คนที่ยังอยู่ในอ้อมกอดเชิดหน้าพูดใส่
"คร๊าบๆ ผมไม่ทำแล้วก็ได้" พูดจบก็คลายอ้อมกอดจากร่างโปร่ง แล้วดึงผ้มห่มขึ้นมาคลุมโปง
"อ๊ะ!! คิดจะหนีเหรอ..." ยูชอนพูดว่าคนที่อยู่ใต้ผ้าห่ม ก่อนจะกระโดดทับลงไปบนโปง
"อะไรอ่ะ! ก็ผมจะนอนแล้วนี่นา" ชางมินเปิดผ้าห่มให้เห็นใบหน้าเพียงเล็กน้อย
"แต่ฉันไม่ให้นอน..." คนที่ทับอยู่ด้านบนหันหน้ามาพูดกับคนที่โผล่หน้าออกมา ทำให้ระยะห่างของใบหน้าทั้งสองห่างกันเพียงปลายจมูกคั่นเท่านั้น
"ถ้าพี่ไม่ให้ผมนอน แล้วจะให้ผมทำอะไรล่ะครับ" ร่างสูงถามเสียงเบา และจ้องลึกเข้าไปในดวงตาสวย
"นะ.. นอนก็ได้..." คนถูกจ้องพูดตอบอย่างแผ่วเบา ไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว
"ดี..." แล้วร่างสูงก็จัดแจงดึงตัวของยูชอนให้เข้ามาอยู่ใต่ผ้าห่มด้วยกัน พลางกอดเอาไว้หลวมๆ
"ยุนโฮ... ยังไม่หายโกรธฉันอีกเหรอ" แจจุงนั่งเกาะขอบเตียง พลางเอาคางเกยไว้พร้อมกับทำตาปริบๆ มองหมีน้อย
"............." หมีน้อยนิ่งเงียบไม่ยอมมองหน้าอีกฝ่าย ทั้งทำแก้มป่องนิดๆ
"อย่าโกรธฉันเลยน้า... วันนี้ก็ตามง้อทั้งวันเลยนะ ทำยังไงถึงจะหายโกรธล่ะ" แจจุงมองหน้าหมีน้อยอ้อนๆ
"...เรื่องนั้นน่ะ ฉันหายโกรธตั้งนานแล้ว" หมีน้อยตอบเสียงนิ่ง แต่ก็ยังหน้ามุ่ยอยู่
"อ้าว! ถ้างั้นเป็นไรอ่ะ โกรธฉันเรื่องไหนอีกเหรอ" คนที่อยู่ตรงขอบเตียงเหลือบตาดูคนที่นั่งอยู่บนเตียงอย่างสงสัย
"เปล่า..." ยุนโฮตอบเสียงเบา
"ไม่โกรธได้ไง ก็ดูดิไม่ยอมคุยกับฉันดีๆ เหมือนทุกทีเลย"
"ไม่ได้โกรธซะหน่อย" หมีน้อยก้มหน้าตอบ
"ถ้าไม่ได้โกรธแล้วนายเป็นอะไรล่ะ" แจจุงยื่นหน้าพลางเหลือบมองอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ
"ก็..." ใบหน้าขาวนวลเริ่มซับสีจางๆ
"หืม! ก็อะไร ฉันไปทำอะไรให้ไม่พอใจอีกเหรอ" ชายหนุ่มขมวดคิ้วงง
"...ก็แจน่ะแหละบอกว่ารักฉัน แต่ทำไมถึงได้ชอบไปคลอเคลียกับยูชอนอยู่เรื่อย... อุ๊บ! " แล้วหมีน้อยก็ต้องรีบยกมือขึ้นมาปิดปาก ที่เผลอหลุดพูดออกมา ชายหนุ่มหรี่ตามองคนบนเตียงอย่างพินิจ
"เอ๋... เป็นอย่างนี้นี่เอง ยุนโฮหึงฉันใช่ไหมล่า" แจจุงเอ่ยถามอารมณ์ดี พลางปีนขึ้นไปบนเตียงและนั่งจ้องหมีน้อยตาไม่กระพริบ
"ไม่ได้หึงซะหน่อย! ฉันกับแจไม่ได้เป็นอะไรกันนี่" ยุนโฮรีบปฏิเสธขึ้นมาทันที พลางส่ายหน้าไปมาเร็วๆ
"แต่ว่าฉันรักยุนโฮจริงๆ นะ แล้วนายไม่คิดแบบฉันบ้างเหรอ" ชายหนุ่มยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ อีกฝ่ายจนจมูกเกือบชนกัน และจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตากลมโต
หมีน้อยรู้สึกใบหน้าร้อนผ่าวเมื่อถูกอีกฝ่ายจ้องมองอย่างไม่ทันตั้งตัว หัวใจเต้นรัวจนจับจังหวะไม่ถูก เลือดสูบฉีดขึ้นใบหน้าจนกลายเป็นสีแดงระเรื่อ
"เอ่อ.. ฉะ.. ฉันง่วงนอนแล้ว" พูดจบก็ทิ้งตัวลงนอนหนีอีกฝ่ายทันที
"ไม่ตอบก็แปลว่ายอมรับนะ" แล้วแจจุงก็พูดเองเออเองทันที
"..ฉะ... ฉันยังไม่ได้บอกสักหน่อย" ยุนโฮกล่าวเสียงเครือสั่นเล็กน้อย
"ถ้างั้นนายก็ตอบฉันมาสิ.. จะได้รู้" ชายหนุ่มเอ่ยกระซิบข้างใบหูของคนที่นอนหันหลังให้ หมีน้อยรีบยกมือขึ้นปิดหูทันที พร้อมกับปิดเปลือกตาแน่นก่อนจะซุกหน้าลงไปกับหมอนนุ่ม
"ทำไมล่ะ.. นายรังเกียจฉันเหรอ" ชายหนุ่มพูดเสียงเบาแฝงไว้ซึ่งความเจ็บปวดเล็กน้อย ยุนโฮส่ายหัวไปมาแต่ก็ไม่กล้าที่จะหันมาหาคนที่อยู่ทางด้านหลัง
"แล้วตกลงนายคิดยังไงกับฉันกันแน่ล่ะยุนโฮ" แจจุงเสียงอ่อนลง พลางนอนซ้อนลงที่ด้านหลังหมีน้อย ดวงตาคมจ้องมองเส้นผมนุ่มด้วยแววตาหม่น
"ฉัน..." หมีน้อยพลิกตัวกลับมา แต่ก็เจอเข้ากับดวงหน้าคมของอีกฝ่ายที่กำลังจ้องมองมายังตน ยุนโฮถึงกับชะงักงันพูดอะไรไม่ออก แจจุงเองก็นิ่งเงียบรอฟังคำตอบของอีกฝ่าย
"เอ่อ.. ฉัน... ฉันยังบอกไม่ได้หรอกนะว่าตอนนี้ฉันคิดยังไงกันแน่" หมีน้อยช้อนตามองอีกฝ่ายอย่างลำบากใจ
"ฉันรู้เพียงแต่ว่า ตอนนี้แจจุงน่ะสำคัญที่สุดสำหรับฉัน" พวงแก้มเนียนนุ่มถูกแต้มด้วยสีแดงระเรื่อ
"เพราะฉะนั้น... แจอย่าเพิ่งบังคับให้ฉันพูดอะไรตอนนี้เลยนะ" ยุนโฮพูดกับอกกว้างของชายหนุ่ม
"อืม... ฉันจะไม่เร่งบังคับให้นายพูดแล้ว" ท่อนแขนแกร่งเกี่ยวรัดร่างหมีน้อยอย่างอ่อนโยน แจจุงซุกหน้าลงไปกับกลุ่มเส้นผมหอม
"แต่จำไว้อย่างนะ.. ฉันน่ะจะมองแค่นายคนเดียว และรักแค่นายคนเดียวตลอดไป" เสียงนุ่มเอ่ยบอกอย่างจริงจัง
"อืม" อีกฝ่ายตอบรับเพียงสั้นๆ
เพียงแค่ได้ยินคำพูดนี้ หมีน้อยก็รู้สึกหัวใจพองโตได้อย่างไม่น่าเชื่อ ความรู้สึกนี้จะเรียกว่าความรักได้หรือยังนะ อยากจะอยู่ในอ้อมกอดของคนๆ นี้ไปนานๆ จัง ไม่อยากให้มือๆ นี้ไปโอบกอดใครที่ไม่ใช่เรา 'รักนะ' คำๆ นี้คงจะออกมาจากปากในไม่ช้า รออีกหน่อยนะ... แจจุง...
หมีน้อยหลับตาพริ้มอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มอย่างมีความสุข แจจุงเองก็รู้สึกสุขใจไม่แพ้กันที่ได้โอบกอดยุนโฮเอาไว้ 'อยากจะเป็นเจ้าของคนๆ นี้เร็วๆ เหลือเกิน' ชายหนุ่มยิ้มรับกับความสุขของตน
******************************************************************************************************************************
+555 แจตอนนี้ได้ใจมาก โอว้!เล่นซะหนูหมีเครียดไปเลย
ส่วนมินมิคก็ยังคงคอนเส็บเดิมอยู่ โอว้!ได้ใจกันจริงๆ
ตอนหน้าก็ยังคงความป่วนอยู่นะ
(อันนี้ไร้สาระอย่าใส่ใจเลย)
มีเรื่องจะบอกหัวไชเท้าน้อยเลเวลอัพล่ะ
กำลังจะกลายสภาพแล้วนะ
ความคิดเห็น