คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : Love... 100%
"เฮ้อ! เมื่อคืนวุ่นวายกันชะมัดเลย.." โลมาที่วันนี้ตื่นขึ้นมาเป็นคนแรกเอ่ยเปรย ขณะเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น
"ดูท่าแล้ว คงยังไม่มีใครตื่นกันเลยสินะเนี่ย" เมื่อกวาดสายตาไปทั่วห้องนั่งเล่นแล้วไม่เห็นใครเลย จุนซูจึงเดินกลับไปในห้องของตัวเองอีกรอบ ก่อนที่จะออกมาพร้อมกล้องบันทึกภาพในมือ
"เริ่มที่ห้องของชางมินก่อนเลยละกัน ^ ^ " โลมาฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี ขณะที่เดินไปยังหน้าห้องของชางมิน ก่อนจะเคาะประตูห้องเพื่อนหลายครั้ง
ไร้เสียงตอบรับจากคนในห้อง จุนซูขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างใช้ความคิด พลางยกมือขึ้นมาจับคางตัวเองไปด้วย
"เงียบแบบนี้จะทำไงดีกว่า" สองขาเดินวนไปมาหน้าห้องชางมินอยู่สักพัก จากนั้นจึงลองเคาะใหม่อีกครั้ง แต่ครั้งนี้มีเสียงประกอบด้วย
"ชางมิน!? พี่ยุนโฮกะพี่แจทะเลาะกันใหญ่แล้ว ออกมาช่วยกันหน่อยเร็ว!! "
"........." ภายในห้องยังคงไม่มีเสียงของใครตอบกลับออกมาเลย
"ยูชอน!? ริกกี้มาแน่ะ!? " โลมาลองตะโกนเรียกอีกคนที่น่าจะอยู่ในห้อง
เสียงแหลมสูงทะลุผ่านประตูเข้ากระทบกับโสตประสาทของคนที่นอนอยู่บนเตียงได้ในที่สุด ร่างโปร่งขยับพลิกตัวพลางพยายามลืมตาขึ้นมองรอบๆ ตัว สิ่งแรกที่เห็นก็คือ ใบหน้าของเด็กหนุ่มร่างสูงที่อยู่ห่างออกไปเพียงแค่ไม่กี่นิ้ว ยูชอนถึงกับหน้าแดงระเรื่อแทบจะทันที ร่างโปร่งรีบขยับตัวออกห่างจากอีกฝ่าย มือหนาเอื้อมคว้าตัวร่างโปร่งที่พยายามเขยิบหนีเข้ามากอดอย่างรวดเร็ว
"พี่ยูชอนจะไปไหนครับ.. ผมอุตส่าห์แกล้งหลับแล้วเชียว" ดวงตาคมจ้องมองร่างโปร่ง พลางเอ่ยเสียงเบา
"ก็แกล้งหลับต่อไปคนเดียวสิ! แต่ฉันจะลุกแล้ว" ยูชอนบอกเสียงแผ่ว แต่ร่างสูงไม่ยอมปล่อยให้ไปง่ายๆ จึงรั้งร่างโปร่งให้เข้ามาประชิดตัวยิ่งขึ้น
"ถ้าพี่ลุกออกไปตอนนี้ ผมอาจจะทำแบบเมื่อคืนนี้อีกก็ได้นะครับ" ชางมินบอกเสียงเจ้าเล่ห์ พลางจ้องตาของอีกฝ่ายนิ่ง
"...ลองทำดูสิ จะไม่ยกโทษให้จริงๆ ด้วย" ร่างว่าพลางก้มหน้าที่เริ่มแดงยิ่งขึ้นเรื่อยๆ หลบสายตาของร่างสูง
"ผมล้อเล่นหรอกน่า.. ถ้าพี่ไม่เต็มใจผมก็ไม่ทำอะไรหรอกครับ" ชางมินยิ้มบอกอย่างจริงใจ พลางรั้งเอวบางให้แนบตัว
"ถ้างั้นก็ปล่อยสิ..." ยูชอนพูดพร้อมกับดันตัวอีกฝ่ายออกห่าง
"แต่ผมก็ไม่ได้บอกนี่ว่าผมจะไม่กอด" คิ้วหนายักขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์
"บ้า!! ออกไปห่างๆ ฉันเลยนะ" ร่างโปร่งมองค้อนก่อนจะเม้มปากพองลมไปด้วย
"ใช่.. ที่ผมบ้าก็เพราะว่าพี่น่ะแหละ" คนบอกยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ พลางทำเสียงเบา
"ฉันไม่อยากคุยกับคนบ้าแล้ว.. ออกไปคุยกับแจดีกว่าอีก" ว่าแล้วก็ออกแรงผลักไหล่คนที่ยื่นหน้าเข้ามาหาตัวเอง
"นั่นสินะครับ ผมไม่เหมือนกับพี่แจนี่.. ยังไงผมมันก็แค่เด็กคนหนึ่ง" ชางมินยอมปล่อยตัวร่างโปร่งออกจากอ้อมแขน และมองดูอีกคนอย่างน้อยใจ
"แถมยังขี้งอนที่หนึ่งเลยด้วย" แทนที่จะปลอบ ยูชอนกลับต่อว่าเสริมให้อีก ด้วยสีหน้าถูกอกถูกใจ
"โอเคๆ ผมขี้งอน ถ้าอย่างนั้นพี่ก็ไม่ต้องง้อปล่อยให้ผมนอนอยู่อย่างนี้แหละ.. เชิญไปหาพี่แจได้เลยครับ" พูดจบก็ทิ้งตัวลงนอนพร้อมกับคว้าผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวทันที
"ดีเลย.. จะปล่อยให้แห้งตายไปซะเลย" บอกเสร็จก็ขยับลงจากเตียง
".............." ชางมินไม่พูดตอบอะไรทั้งสิ้น ส่วนยูชอนก็นั่งจ้องมองคนขี้งอนที่ห่อตัวอยู่ใต้ผ้าห่มอย่างตั้งอกตั้งใจ ริมฝีปากอิ่มยกยิ้มบาง
"ตอนนี้เรามีโปรโมชั่นพิเศษ" ร่างโปร่งแกล้งทำเสียงเหมือนกำลังโฆษณาขายสินค้าในรายการทีวี
"ถ้าคุณออกมาจากผ้าห่มภายใน 5 นาทีนี้.. เราจะยอมหอมแก้มคุณฟรีๆ แต่ถ้าเกินกว่านั้นเราจะไปหอมแก้มคนอื่นแทน"
ชางมินลุกขึ้นนั่งพลางเหล่ตามองยูชอนหน้านิ่ง
"ขอโทษทีนะครับ ช่วงโปรโมชั่นเพิ่งหมดเมื่อกี้นี้เอง" คนโดนจ้องตอบหน้าตาเฉย แต่ก็ไม่ลืมจะยิ้มหวานให้คนมอง ส่วนชางมินก็ขยับตัวลุกออกจากเตียงโดยไม่สนใจใครอีกคน
"ชางมิน!! ลืมของ" ฝ่ายถูกเมินวิ่งเข้าไปดึงแขนร่างสูงให้โน้มเอียงมาหาตัวเอง แล้วถือโอกาสลักหอมแก้มอีกฝ่ายก่อนจะรีบหนีเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว
ชางมินมองตามหลังคนที่ชิ่งหนี พลางยกมือขึ้นลูบแก้มตัวเองพร้อมกับยิ้มบาง ส่ายหัวให้กับการกระทำของร่างโปร่งเบาๆ ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งกับเตียง
"ถึงจะไม่ได้ภาพ แต่ก็ได้ยินเสียงล่ะน่า" โลมาที่อยู่นอกห้องอมยิ้มพอใจ พลางเคาะเครื่องบันทึกเสียงในมือตัวเองเล่น
"เป้าหมายต่อไปก็ห้องพี่ยุนล่ะ" แล้วจุนซูก็รีบตรงดิ่งไปเคาะประตูห้องของยุนโฮทันที
บานประตูถูกแง้มเปิดออกโดยหมีน้อยที่กำลังยืนขยี้ตาอยู่ด้วยความง่วงนอน
"มีอะไรเหรอจุนซู..." เอ่ยถามด้วยเสียงงัวเงีย
"ผมมีเรื่องจะคุยกับพี่แจน่ะครับ" โลมาบอกหน้าระรื่น
"เอ่อ.. แจจุงยังหลับอยู่เลยนะ" ยุนโฮตาสว่างขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อถูกถามถึงอีกคน
"พี่ยุนโฮช่วยปลุกให้หน่อยได้ป่ะ" จุนซูพูดขอร้อง พร้อมกับมองเข้าไปในห้อง
"อ่ะ.. จุนซูเข้าไปปลุกเองเลยก็ได้นี่นา" ยุนโฮกล่าวบอกหน้าแดงนิดๆ เมื่อหันเข้าไปมองคนข้างในห้อง
"พี่แจเขายังจำผมไม่ได้เลย ขืนเข้าไปปลุกเดี๋ยวพี่แจจุงตกใจแย่หรอก" โลมาเอ่ยบอกหน้าตาย
"มะ.. ไม่หรอก แจเขาจำได้แล้วล่ะไปปลุกเถอะ" พูดจบหมีน้อยรีบเดินออกจากห้องไปทันที
"ชิ.. เสร็จกัน นึกว่าจะได้ภาพเด็ดๆ เพิ่มซะอีก" โลมาจิ๊ปากอย่างขัดใจ ก่อนจะเดินเข้าไปสภาพพี่ใหญ่ของวง
ชายหนุ่มที่เปลือยท่อนบนเผยให้เห็นอกเนียนกว้าง กำลังหลับอยู่ในท่าสบาย โดยไม่ได้รับรู้เลยว่ามีใครอีกคนได้เดิน
เข้ามาในห้องเพื่อจะทำการปลุกตัวเองแล้ว
"พี่แจ!?! ตื่นได้แล้ว!! " จุนซูตะโกนเรียกคนที่นอนอยู่ด้วยเสียงแหลมสูง
"เงียบๆ หน่อยด้ายหมาย.. คนจานอน..." คนบนเตียงตอบกลับเสียงยานเบา ทั้งไม่ลืมตา
"มัวแต่นอนอยู่นั่นแหละ พี่ยุนโฮหนีไปแล้วนะ" โลมาทำหน้าเซ็ง
"อ๊ะ! ยุนโฮ!! " แจจุงสปริงตัวขึ้นนั่งทันทีเมื่อได้ยินโลมาพูด พลางหันซ้ายแลขวา แต่ก็ไม่พบกับคนที่ตัวเองต้องการ
"ไปไหน.. ยุนโฮหนีไปไหน! " แจจุงเขย่าร่างโลมาอย่างกระวนกระวายใจ
"ผมก็อยู่กะพี่ตรงนี้ แล้วผมจะรู้ไหมล่ะ" จุนซูเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงแสนซื่อ (หรือกวนทีนกันแน่หว่า ...หัวไชเท้าน้อย)
แจจุงมองหน้าโลมาด้วยความหมั่นไส้ แต่ก็ต้องรีบลุกออกจากเตียงเพื่อไปตามหาหมีน้อย จึงได้แต่คาดโทษเอาไว้ ส่วนจุนซูเองก็ไม่รอช้ารีบ(แอบ)ตามแจจุงไปอย่างรวดเร็ว
"ยุนโฮ..." หมีน้อยถึงกับสะดุ้งเฮือก เมื่อได้ยินเสียงเรียกจากใครอีกคน
"ทำไมออกมาไม่เรียกกันเลย" แจจุงเอ่ยถามคนที่นั่งอยู่บนชิงช้าในสวนหลังบ้าน
".............." หมีน้อยก้มหน้าเงียบไม่พูดอะไร
"นายเป็นอะไรน่ะ พูดด้วยก็ไม่พูด"
"แล้วนายจำเรื่องเมื่อวานได้หรือเปล่าล่ะ.. แจจุง" หมีน้อยหันไปบอกอย่างน้อยใจ
"เมื่อวาน? ฉันทำอะไรเหรอ.." แจจุงขมวดคิ้วสงสัย
"ฉันจำได้ว่า ฉันกินขนมแล้วรู้สึกฝืดๆ คอก็เลยไปเอาน้ำมากิน ใช่ๆ กลิ่นเหมือนยาหม่องด้วยล่ะ พอหลังจากนั้น..." แจจุงกอดอกทำท่าครุ่นคิด
"หลังจากนั้นฉันก็จำอะไรไม่ได้แล้วอ่ะ มันเกิดอะไรขึ้นเหรอยุนโฮ"
"งั้นตอนนี้ความทรงจำของนายกลับมาแล้วหรือยังล่ะแจจุง นายจำคนอื่นๆ นอกจากฉันได้แล้วหรือยัง" หมีน้อยถามเสียงเรียบ แจจุงส่ายหน้าปฏิเสธ
"คนขี้โกหก! " หมีน้อยเอ่ยเสียงน้อยใจ ดวงตากลมโตมีน้ำสีใสเอ่อคลออยู่ พลางตวัดมองคนตรงหน้าอย่างตัดพ้อ
"ฉันโกหกอะไรอ่ะ ไม่เห็นรู้เรื่องเลย" แจจุงมีท่าทีร้อนใจ
"ก็เมื่อวานนายบอกกับฉันเองนี่ว่าจำทุกอย่างได้ตั้งแต่แรกแล้ว แต่ที่ทำว่าจำได้แค่ฉันคนเดียวก็เพราะ..." ยุนโฮรีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเองเมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้น พลางก้มหน้าแดงๆ ลง เพื่อหลบสายตาของแจจุง
"ฉะ.. ฉันพูดอย่างนั้นเหรอ" ชายหนุ่มเริ่มมีเหงื่อผุดตามตัวขึ้นเรื่อยๆ ทั้งที่มีลมเย็นๆ พัดผ่านอยู่ตลอดเวลา
"นายไม่ต้องมาแกล้งทำเป็นจำไม่ได้เลย แจจุงคนใจร้าย" และแล้วน้ำตาที่เอ่อรื้นมานานก็ได้ไหลอาบลงแก้มขาวนวลทั้งสองข้าง
"อ๊ะ! ขอโทษที่โกหก แต่เรื่องเมื่อคืนนี้ฉันจำไม่ได้จริงๆ นะ" แจจุงรีบขยับตัวเข้าไปใกล้ยุนโฮ พร้อมกับคุกเข่าลงเกาะขาหมีน้อยอย่างสำนึกผิด
"อย่าร้องเลยนะ" ชายหนุ่มมีสีหน้าเป็นกังวลอย่างมาก เพราะถึงจะพูดเท่าไรก็ไม่มีทีท่าที่ยุนโฮจะหยุดร้องไห้ง่ายๆ
"โอเค! ดีมาก.. อย่างงั้นแหละ.. เข้าไปชิดกว่านั้นอีก..." โลมาส่งเสียงพากษ์ฉากอยู่หลังพุ่มไม้ในมือก็ถือกล้องจับภาพไปด้วย
"ทำอะไรน่ะจุนซู" ชางมินเอ่ยขึ้นจากทางด้านหลังโลมา
"กะลังถ่ายฉากเด็ดอยู่..." แล้วจุนซูก็ชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะรีบหันกลับไปมองทางด้านหลังตัวเอง
"ชางมิน นายมาตั้งกะเมื่อไรเนี่ย!? "
"ก็ตั้งแต่นายกำลังถ่ายฉากเด็ดน่ะแหละ" ร่างสูงบอกหน้าตาย
"โธ่!.. ฉันก็แค่อยากจะเก็บช่วงเวลาพวกนี้ไว้เป็นความทรงจำดีๆ เท่านั้นเอง" จุนซูรีบแก้ตัวเสียงใส
"ไม่ใช่ว่าวางแผนอะไรอยู่หรอกเหรอ" ชางมินถามเสียงเรียบ
"ทำไมมองฉันในแง่ร้ายอย่างงั้นอ่ะ" โลมาทำหน้าหงอยๆ
"เฮ้อ... ช่างเถอะ" แล้วชางมินก็ยืนมองการง้อของแจจุงไปเงียบๆ บ้าง
"กำลังทำอะไรกันอยู่เหรอทั้งสองคน" แล้วเสียงทักก็ดังขึ้นมาจากด้านหลังของชางมินและจุนซูอีกรอบ
"ก็ดูพี่แจสวีทกับพี่ยุนโฮน่ะ อยากจะทำอย่างนั้นบ้างไหมล่ะครับ" ร่างสูงพูดพลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ กับร่างโปร่ง
"อย่าเชียวนะชางมิน กล้องฉันมีแค่ตัวเดียวบันทึกภาพพร้อมกันไม่ได้ด้วย" จุนซูหันมาท้วงทันที
"ไม่เป็นไรหรอกจุนซู ถ้านายอยากจะถ่ายเก็บไว้จริงๆ ล่ะก็ เดี๋ยวฉันสวีทให้ดูอีกหลายๆ รอบเลยก็ได้นะ" พูดกับจุนซู แต่สายตากลับมองจ้องไปยังร่างโปร่งอย่างเจ้าเล่ห์
"บ้ากันไปใหญ่แล้วพวกนายเนี่ย!! " ยูชอนต่อว่าคนตรงหน้าทั้งคู่ พลางทำท่าจะเดินหนี
แจจุงที่กำลังง้อหมีน้อยอยู่ได้ยินเสียงโหวกเหวกมาจากทางด้านหลัง จึงรีบหันไปดูทันที ทำให้พบว่ากำลังถูกแอบมองอยู่
"นี่พวกนาย! จะดูคนอื่นเขาจีบกันก็หัดเงียบๆ หน่อยได้ไหม คนต้องการใช้สมาธิ" แจจุงบอกหน้าตาย แล้วจึงหันกลับไปให้ความสนในหมีน้อยต่อ
"โทษคร๊าบพี่แจ" โลมาส่งเสียงขอโทษขอโพยด้วยสีหน้ารื่นเริง จากนั้นก็หลบฟุบลงไปที่เดิม
"บ้ากันไปหมดแล้วจริงๆ สินะเนี่ย" ร่างโปร่งส่ายหน้าอย่างระอา
"ฉันขอโทษนะ ยกโทษให้ฉันเถอะนะยุนโฮ" ชายหนุ่มยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้กับคนตรงหน้า
".........." หมีน้อยก้มหน้านิ่งไม่ยอมพูดอะไร
"ยุนโฮ..." แจจุงทำท่าอ้อนวอนจะจับมือคนตรงหน้า แต่หมีน้อยกลับรีบลุกขึ้นและเดินหนีไปอย่างรวดเร็ว
"โอ้! เปลี่ยนสถานที่อีกแล้วแฮะ" จุนซูมองผ่านเลนส์กล้องที่หันตามทิศทางการเดินของหมีน้อย
"เฮ้อ! อยากจะทำอะไรก็ตามใจเถอะ..." ยูชอนถอนหายใจ แล้วเดินผละเข้ามาในตัวบ้าน ส่วนชางมินเองก็เดินตามร่างโปร่งเข้าไปบ้าง
"ไม่ไปช่วยจุนซูเก็บภาพเหรอ.. ชางมิน" ร่างโปร่งเอ่ยถามเมื่อเห็นชางมินเดินตามตัวเองเข้ามา
"ไม่หรอกครับ อยากอยู่กับพี่มากกว่า" ร่างสูงตอบหน้าทะเล้น
"แต่ฉันคงอยู่กับนายไม่ได้หรอกนะ" ยูชอนกล่าวพลางมองดูสีหน้าของอีกฝ่าย
"ทำไมล่ะครับ พี่จะไปไหนเหรอ" ชางมินมองหน้ายูชอนแบบจับผิด
"ถ้าจะบอกว่าไปเดทล่ะ" ร่างโปร่งอมยิ้มเชิดหน้ามองร่างสูงอย่างล้อเลียน
"เดทกับผมอย่างนั้นเหรอครับ" ชางมินเผยยิ้มเจ้าเล่ห์
"แล้วถ้าบอกว่าไม่ใช่ล่ะ" ยูชอนย้อนถาม พลางเริ่มเตรียมตัวออกจากบ้าน
"ถ้างั้นใครเหรอครับ" ร่างสูงหน้าเรียบนิ่งทันที
"ไม่บอก" ร่างโปร่งเหล่มองอีกคนอย่างนึกสนุก
"พี่ยูชอน..." ชางมินมองหน้าร่างโปร่งนิ่ง
"เรียกอยู่ได้มีอะไรก็พูดมาสิ" มือเรียวเริ่มหยิบจับนาฬิกาข้อมือขึ้นมาใส่ พลางฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี ชางมินจับไหล่บางพร้อมกับดึงตัวให้หันมาหาตน
"บอกผมมาเดี๋ยวนี้นะครับว่าพี่จะไปกับใคร"
"ไปกับคุณไอริสมั้ง..." ร่างโปร่งยังไม่เลิกล้อเล่น
"อย่างนั้นเหรอครับ" ชางมินยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
"ถ้ารู้แล้วก็ปล่อยสักทีสิ ใกล้เวลานัดแล้วนะ" ยูชอนเอ่ยบอกพร้อมกับขยับตัวหนีมือหนาท่รั้งไหล่เอาไว้
"ถ้างั้นผมไปด้วยนะครับ" ไม่พูดเปล่าชางมินยังจับมือของร่างโปร่งเอาไว้ เพื่อจะจูงเดินไป
"อ๊ะ! นายไปไม่ได้นะ" ร่างโปร่งรีบยื้อมือตัวเองเอาไว้ทันที
"ทำไมล่ะครับ ผมก็แค่อยากจะไปเห็นหน้าคุณไอริสของพี่บ้างเท่านั้นเอง" ร่างสูงยิ้มเย็น
"ฉันไม่ได้ไปกับคุณไอริสสักหน่อย" ยูชอนรีบพูดอธิบาย
"ตกลงว่าพี่ไปกับใครกันแน่ล่ะครับ" ร่างสูงถามหน้าตาย
"แล้วนายจะอยากรู้ไปทำไมล่ะ" ร่างโปร่งย้อนถามพลางทำหน้าตายบ้าง
"ก็เพราะว่าเป็นเรื่องของคนที่ผมรัก ผมก็ต้องอยากรู้เป็นธรรมดา" ชางมินทำหน้าทะเล้นใส่
"แล้วถ้าฉันไม่อยากบอกล่ะชางมิน" ยูชอนเชิดหน้ามองคนตรงหน้าโดยไม่หลบสายตา
"ผมก็จะตามไปด้วยยังไงล่ะครับ" เอ่ยบอกยิ้มๆ
"งั้นบอกก็ได้.. ฉันจะไปกับผู้จัดการน่ะ พอดีมีงานเข้ามา" ร่างโปร่งบอกพร้อมอมยิ้มหวาน
"อย่างนี้ผมก็ต้องไปด้วยสิ เผื่อมีงานผมด้วย"
"ไม่ต้องหรอก ชางมินอยู่ช่วยยุนโฮดีกว่านะ ท่าทางกำลังแย่อยู่ด้วย" ยูชอนบอกด้วยสีหน้าเป็นห่วงเพื่อน
"ถ้าพี่อยากจะให้ผมทำอย่างนั้น.. ก็ได้ครับ" ร่างสูงเอ่ยบอกอย่างน้อยใจ ก่อนจะเดินละจากร่างโปร่ง
"นี่! ชางมิน.. ตัวก็โตซะเปล่าอย่าทำเหมือนเด็กเล็กๆ ได้ไหม" ร่างโปร่งเดินตามง้อคนตัวสูง
"ก็พี่ไม่อยากให้ผมยุ่งด้วยไม่ใช่เหรอครับ" น้ำเสียงแฝงไว้ซึ่งความน้อยใจ
"ถ้าอยากจะคิดอย่างนั้นก็ตามใจ.." ยูชอนแกล้งตีหน้าเรียบใส่อีกฝ่าย
ร่างสูงไม่พูดอะไรต่อได้แต่เดินคอตกผ่านหน้ายูชอนไปอย่างเงียบๆ ร่างโปร่งทำท่าจะเดินตาม แต่พอเหลียวมองดูนาฬิกาก็ใกล้เวลานัดมากแล้ว จึงทำได้แค่มองตามหลังคนตัวสูงไปแทน
"กลับมาค่อยง้อก็แล้วกัน"
ริมทะเลสีฟ้าครามสดใสตัดกับสีขาวละเอียดอ่อนของผืนทราย ผู้คนมากหน้าหลายตากำลังเดินขวักไขว่ไปมาเพื่อจัดเตรียมตกแต่งสถานที่แห่งนี้ให้กลายเป็นฉากที่ใช้สำหรับถ่ายทำมิวสิควีดีโอตัวใหม่ของ SM Entertenment ร่างโปร่งที่เพิ่งเดินทางมาถึงพร้อมกับผู้จัดการซูมาน ถูกปล่อยให้อยู่เพียงลำพัง ส่วนคุณผู้จัดการนั้นหายตัวไปในฝูงชนซึ่งกำลังเดินวุ่นวายกันอยู่นั่นเอง
"อืม~ อากาศดีจริงๆ เลยแฮะ" ยูชอนขยับบิดตัวไปมาเล็กน้อยขณะที่ยืนรับลมอยู่ตรงมุมหนึ่งของชายหาด ชายหนุ่มจงใจปลีกตัวออกมาจากความวุ่นวายที่เกิดขึ้นอยู่ไม่ไกลจากตัวมากนัก
"ที่นี่บรรยากาศดีใช้ได้เลยนะ.. ว่าไหมยูชอน" เสียงของใครคนหนึ่งดังขึ้นจากทางด้านหลัง ทำเอาร่างโปร่งที่ยืนเหม่อมองออกไปยังทะเลกว้างสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับมามองทางต้นเสียง
"อ๊ะ! คุณอิรุ.. สวัสดีครับ! " พอได้เห็นหน้าคนทัก ยูชอนก็ยิ้มบางพลางพูดทักทายด้วยท่าทางสดใสและสุภาพ
"อืม.. รู้สึกว่าเราจะได้ร่วมงานด้วยกันอีกแล้วนะ" ชายหนุ่มร่างสูงเอ่ยบอกพร้อมกับเดินมาหยุดยืนข้างตัวยูชอน
"งั้นก็ดีสิครับ" ร่างโปร่งพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงดีใจอย่างมากที่จะได้ร่วมงานกับคนรู้จักอีกครั้ง
"ผมนึกว่าจะไม่ได้เจอคนรู้จักแล้วซะอีก"
"ทางนี้ก็คิดว่าเป็นอย่างนั้นเหมือนกัน แต่เมื่อกี้เจอผู้จัดการลีเข้าพอดีน่ะถึงได้รู้ว่ายูชอนก็มาด้วย" อิรุบอกอธิบายกับร่างโปร่งที่ยืนตั้งอกตั้งใจฟังอยู่
"...แล้วมีคนอื่นอีกไหมครับ" ร่างโปร่งเอ่ยถามด้วยสีหน้าเจือความหวัง
"ไม่มีแล้วล่ะ..." อิรุส่ายหน้าปฎิเสธ
"อย่างงั้นเหรอครับ..." ยูชอนเสียงเบาลงเล็กน้อย ก่อนจะรีบปรับสีหน้าที่แสดงความผิดหวังนิดๆ ให้กลับมายิ้มแย้มแจ่มใสเหมือนเดิม
"เป็นอะไรไป.. หรือว่าแอบปิ๊งหนึ่งในผู้ร่วมงานคราวที่แล้วเข้าหรือไง" ร่างสูงกล่าวถามเมื่อสังเกตเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปชั่วครู่ของยูชอน
"เปล่าหรอกครับ.. เพียงแต่คิดว่าอาจจะได้เจอคนอื่นๆ ด้วยน่ะครับ" ร่างโปร่งเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มสดใส
"..งะ.. งั้นเหรอ" ชายหนุ่มร่างสูงพูดออกมาเสียงเบา พลางรีบละสายตาจากคนข้างๆ เปลี่ยนไปมองทะเลที่อยู่เบื้องหน้าแทน
"ยูชอน!? ผู้กำกับเรียกแล้วนะ" เสียงซูมานตะโกนบอกร่างโปร่งจากตรงกลุ่มทีมงานที่กำลังจัดเตรียมฉาก
"จะไปเดี๋ยวนี้แหละครับ" ยูชอนตะโกนตอบ ก่อนจะรีบเดินไปหาผู้จัดการ แต่ปลายเท้ากลับก้าวไม่พ้นหนึ่งในก้อนหินที่เกลื่อนกลาดอยู่เต็มชายหาดทราย
"อ๊ะ!! " การเสียหลักอย่างกระทันหัน ทำให้ร่างโปร่งที่กำลังจะล้มหลุดเสียงร้องอุทานออกมาตามสัญชาตญาณ เรียกความสนใจของอีกคนที่ยืนมองทะเลอยู่ข้างๆ ให้ต้องหันกลับมาวงแขนแกร่งเกี่ยวรอบเอวบางไว้ได้ทัน ก่อนที่จะล้มลงไปด้านหน้าพร้อมกับรวบตัวยูชอนเข้าหาตัวเอง ใบหน้าอิ่มจึงหันซบกับช่วงอกแกร่งของร่างสูงอย่างไม่ได้ตั้งใจ
"ไม่เป็นไรนะ ยูชอน" อิรุเอ่ยถามขึ้นด้วยความรู้สึกเป็นห่วง ทั้งที่ร่างที่ตัวเองโอบเอวไว้อยู่ไม่ได้ล้มลงไปกระทบพื้นเลยแม้แต่น้อย
"ไม่เป็นอะไรครับ" ร่างโปร่งรีบตอบก่อนจะขยับตัวออกห่างจากร่างสูง แต่ก็ติดที่ว่าวงแขนของอีกฝ่ายยังคงเกี่ยวอยู่รอบเอวบาง ทำให้ยูชอนไม่สามารถขยับถอยห่างได้
"แน่ใจนะ.. ไม่ได้เจ็บตรงไหนใช่ไหม" ชายหนุ่มตัวสูงถามย้ำอีกครั้ง แล้วก็อดแปลกใจกับตัวเองไม่ได้ที่เริ่มเกิดความรู้สึกสนใจคนตรงหน้าขึ้นมาเสียอย่างนั้น เพียงแค่เห็นรอยยิ้มของร่างโปร่งในตอนที่ยืนคุยกันเมื่อครู่นี้เท่านั้น
"..ไม่ครับ" ยูชอนส่ายหน้าบอกปฏิเสธเร็วๆ พลางขยับถอยหนีอย่างสุภาพ คนที่กอดเกี่ยวเอวบางไว้รู้สึกตัว จึงค่อยๆคลายวงแขนออกอย่างอ้อยอิ่งราวกับว่าเสียดายที่ต้องละจากการได้สัมผัสร่างโปร่ง
"..เอ่อ.. ขอโทษทีนะ.. ผมไม่ได้ตั้งใจ..." ปากพูดบอกไปคนละอย่างกับที่ใจคิดอยู่
"รู้แล้วล่ะครับ.. ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยไว้เมื่อครู่" ยูชอนก้มตัวให้อิรุก่อนจะผละเดินไปตรงที่มีกลุ่มคนขวักไขว่ โดยไม่รู้สึกถึงสายตาของใครบางคนเลย
ชายหนุ่มร่างสูงมองตามแผ่นหลังบางด้วยแววตาที่ต่างจากครั้งแรกที่เจอกัน อิรุก็พอรู้ว่าร่างโปร่งนั้นเป็นคนมีอัธยาศัยดี ยิ้มแย้มอยู่ตลอด ในตอนร่วมงานกันครั้งแรก ร่างสูงเองก็ไม่ได้คิดอะไรกับคนช่างยิ้มคนนี้มากไปกว่าเพื่อนร่วมงานคนหนึ่ง จนกระทั่งได้พบกับยูชอนอีกครั้ง ตั้งแต่เริ่มพูดคุยกันตรงริมชายหาด ชายหนุ่มรับรู้ได้ถึงความสดใสที่เหมือนเดิมของคนยิ้มเก่งและรอยยิ้มที่ว่าดูดีอยู่แล้วกลับยิ่งชวนมองมากขึ้นกว่าแต่ก่อนหลายเท่า
"อะไรทำให้นายเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้นะ ยูชอน..." อีรุเอ่ยเปรยออกมาพลางยกยิ้มมุมปาก จากที่ไม่เคยสนใจกลับกลายเป็นว่าชายหนุ่มเริ่มรู้สึกอยากจะเข้าไปใกล้ชิดร่างโปร่งขึ้นมาอย่างน่าประหลาด
หลังจากจัดเตรียมฉากจนพร้อมอย่างที่ต้องการ การถ่ายทำก็เริ่มขึ้นในที่สุด ผู้ร่วมแสดงและทีมงานทุกคนต่างตั้งอกตั้งใจทำหน้าที่ของตนอย่างเต็มที่ จนเวลาผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็ว และการถ่ายทำ MV ในวันแรกก็ผ่านพ้นไปด้วยดี
"ผู้จัดการลีไปไหนซะล่ะ.." อีรุเดินเข้ามาหาร่างโปร่งอย่างตั้งใจ พลางเหลียวมองหาคนที่ตนพูดถึง
"พอดีมีเรื่องด่วนเข้ามาน่ะครับ ก็เลยกลับไปก่อนแล้ว" ยูชอนเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล
"งั้นเหรอ.. แล้วนี่ยูชอนรอใครอยู่หรือเปล่า" ร่างสูงหาเรื่องชวนคุย
"ก็รอคุณซูมานนะแหละครับ ไม่รู้ว่าจะมารับเมื่อไร" ร่างโปร่งพูดพร้อมกับถอนหายใจเบาๆ
"ผู้จัดการลีไม่ได้บอกอะไรเอาไว้เหรอ ว่าจะมารับเมื่อไร" อิรุมองหน้าคู่สนทนาไม่วางตา
"เปล่าครับ" ยูชอนก้มหน้าพูดตอบ ในสมองก็คิดกังวลไปถึงใครบางคนที่อยู่ที่บ้าน
"งั้นผมไปส่งยูชอนดีไหม" คนตัวสูงรีบเสนอตัวขึ้น
"เอ๋!.. ไม่ดีมั้งครับ รบกวนคุณอิรุ..."
"ไม่รบกวนหรอก! " อีกฝ่ายรีบชิ่งพูดก่อนที่อีกคนจะพูดจบประโยค ร่างโปร่งทำหน้าลังเลอยู่พักหนึ่ง แต่ในที่สุดก็ตัดสินใจได้
"..เอ่อ..ก็ได้ครับ" ยูชอนยิ้มบางให้ร่างสูง โดยไม่รู้เลยว่าอิรุนั้นรู้สึกอย่างไรกับตัวเอง เมื่อมองเห็นรอยยิ้มหวานของร่างโปร่ง
ตลอดทางที่นั่งอยู่บนรถส่วนตัวของชายหนุ่มร่างสูง ยูชอนก็แทบจะยิ้มไม่หุบเพราะคนที่ขับรถอยู่ด้วยนั้นชวนคุยเรื่องสนุกๆ อยู่ตลอดเวลา ทำให้ร่างโปร่งรู้สึกสนิทสนมกับอิรุมากขึ้นกว่าเก่า
"ขอบคุณมากๆ เลยนะครับ ที่อุตส่าห์มาส่งผม" ยูชอนหันมาเอ่ยพูดกับคนตัวสูงที่นั่งหลังพวงมาลัย เมื่อรถแล่นมาถึงที่หมายนั่นคือบ้านพัก TVXQ
"..เอ่อ.. ยูชอน..." ขณะที่ร่างโปร่งกำลังจะลงจากรถ เสียงของอิรุก็เรียกรั้งเอาไว้ก่อน
"ครับ.. มีอะไรเหรอครับ"
"พรุ่งนี้.. อ่า.. พรุ่งนี้ผมมารับได้ไหม" ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
"จะดีเหรอครับ.. ผมว่า..." แต่ยังไม่ทันที่ยูชอนจะพูดจบ อีกคนก็พูดแทรกเสียก่อน
"ดีสิ! งั้นพรุ่งนี้ผมจะมารับนะ" อิรุยิ้มกว้างให้กับร่างโปร่ง พอเห็นรอยยิ้มดีใจของชายหนุ่ม คนที่กำลังจะปฏิเสธจำต้องเอ่ยตอบตกลง เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายต้องเสียงน้ำใจ
"...อย่างนั้นก็ได้ครับ"
ร่างโปร่งมองตามหลังไฟท้ายรถของอิรุไปด้วยสีหน้างุนงงเล็กน้อย ที่จู่ๆ ชายหนุ่มร่างสูงเสนอตัวมารับมาส่ง
"ฮั่นแน่!! ตาโลมาเห็นนะ"
*****************************************************************************************************************************
ลุ้นๆ กันล่ะสิว่าตามิคของเราจะโดนอะไร
ก็โลมาน้อยดันมาเห็นเข้าพอดี
ส่วนแจหมีจะได้คืนดีกันหรือเปล่าก็ต้องรอดูกันต่อไป
มีตัวละครเพิ่มมาอีกหนึ่งตัว เอาไว้คราวหน้าจะหารูปมาให้ละกัน
เผื่อใครที่ยังไม่รู้จักพี่แก
ความคิดเห็น