คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : เมา!!!!! 0[]0 100%
บนโต๊ะที่เต็มไปด้วยถุงขนมหลากชนิดทั้งที่แกะแล้ว และยังไม่ได้ถูกแตะต้อง ถูกมือของใครบางคนหยิบมันขึ้นมาอย่างอารมณ์ดี
"แจจุง! นี่นายกะจะกินขนมหมดนี่เลยเหรอ?" หนุ่มร่างโปร่งที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงตกใจเล็กน้อย เมื่อเห็นกองถุงขนมบนโต๊ะ
"อื้อ! กินด้วยกันไหมล่ะยูชอน" แจจุงเอ่ยตอบ พร้อมกับเอ่ยชวนผู้มาใหม่
"ไม่ล่ะ ฉันแค่จะออกมาดูทีวีเฉยๆ" พูดพลางทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ เพื่อน
"ทำไมล่ะ.. ยูชอนรังเกียจฉันเหรอ ขอโทษนะที่ฉันจำนายไม่ได้ มันแย่มากเลยสินะ" แจจุงพูดเสียงเบาลง พร้อมกับมีสีหน้าเศร้าๆ
"ไม่ใช่นะ! นายอย่าพูดว่าตัวเองอย่างนั้นสิ" ยูชอนรีบปลอบแจจุงยกใหญ่
"ถ้างั้นยูชอนจะกินขนมไหมล่ะ" แจจุงมองหน้าร่างโปร่งแบบอ้อนๆ
"ถ้าแจจุงอยากให้กิน ฉันกินก็ได้" ยูชอนตอบแบบเลี่ยงไม่ได้ พลางยิ้มอย่างจำใจ
"ถ้างั้นอ้าปากนะ เดี๋ยวฉันป้อนให้เอง" แจจุงรีบบอกอย่างดีใจ พลางหยิบขนมขึ้นมาและส่งมันเข้าปากของยูชอนทันที จากนั้นก็หยิบขึ้นมาอีกชิ้นแล้วส่งเข้าปากตัวเอง
"ชักจะหิวน้ำซะแล้วสิ" ว่าแล้วแจจุงก็ลุกไปที่ห้องครัวทันที
"มีแต่น้ำเปล่าเหรอ" บ่นกับตัวเอง พลางสอดส่ายสายตาสำรวจไปทั่วทั้งตู้เย็น
"อ๊ะ! เจอแล้ว มีโค๊กด้วย" พูดจบก็หยิบกระป๋องน้ำที่พูดถึงขึ้นมาดื่มทันที
"ฮ้า! ทำไมกลิ่นอย่างกะยาหม่องเลยอ่ะ เสียเปล่าเนี่ย เอาไปให้ยูชอนชิมดูดีกว่า"
แล้วแจจุงก็รีบเดินกลับไปยังโซฟาตัวประจำของบ้านพักอย่างรวดเร็ว พร้อมกับยื่นกระป๋องน้ำให้ร่างโปร่งดื่ม
"อ๊ะ! ขอบใจนะ กำลังหิวน้ำอยู่พอดีเลย" ร่างโปร่งเอ่ยบอกพลางรับกระป๋องน้ำมาดื่มบ้าง
"รู้สึกว่าวันนี้นายดูดีจังเลยนะยูชอน" อยู่ๆ แจจุงก็เอ่ยขึ้น พร้อมกับมองหน้าอีกฝ่ายอย่างเคลิบเคลิ้ม
"นายก็ดูดีเหมือนกันแหละ" ยูชอนอมยิ้มหวานตอบกลับ
"ปากหวานจริงนะ นายนี่น่ารักชะมัดเลยยูชอน" แล้วแจจุงก็เขยิบตัวเข้าหาร่างโปร่ง พลางยื่นมือไปจับแก้มนุ่มของยูชอน
"ยังไม่ทันชิมเลย รู้ได้ไงว่าปากฉันหวาน" ยูชอนลอยหน้าลอยตาถามเสียงหวาน
"เอ๊ะ! นั่นสิ.. งั้นขอฉันชิมหน่อยได้ไหมล่ะ" ชายหนุ่มเอ่ยบอกเสียงนุ่มพลางลูบไล้ใบหน้าของร่างโปร่งอย่างเบามือ
"ก็ตามใจสิ" ร่างโปร่งเอ่ยตอบพร้อมมองตาอีกฝ่าย
แจจุงโน้มตัวเข้าหาอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว พลางใช้มือที่จับแก้มนุ่มเลื่อนไปประคองศรีษะของร่างโปร่ง พร้อมกับมืออีกข้างที่ว่างคอยโอบเกี่ยวเอวบางเอาไว้ ใบหน้าของคนทั้งคู่อยู่ห่างกันเพียงไม่กี่เซนต์ ร่างโปร่งหลับตาพริ้มเตรียมรอรับจุมพิศจากชายหนุ่ม
" STOP!!! สองคนกำลังจะทำอะไรกันน่ะ!! " เสียงแหลมสูงตะโกนขึ้นขัดจังหวะ ขณะที่จมูกสันได้รูปของคนทั้งคู่แนบชิดติดกันแล้ว รอเพียงแค่ริมฝีปากอิ่มทั้งสองจะจรดลงถึงกันเท่านั้นเอง
แจจุงและยูชอนรีบหันมองตามเสียงอย่างรวดเร็ว พลางละตัวออกจากกันแล้วลุกเดินไปหาโลมาแทบจะทันที
"จุนซู.. ทำไมวันนี้นายถึงได้น่ารักอย่างนี้นะ" ไม่พูดเปล่า เจ้ามือปลาหมึกของแจจุงยังลุกล้ำไปที่ใบหน้าและรอบเอวของโลมาอย่างรวดเร็ว
"เฮ้ย! พี่แจจุง! พี่เป็นอะไรไปเนี่ย ทำไมถึงได้..." จุนซูรีบผละออกห่างจากแจจุงอย่างตกใจ
"แจจุงเขาอุตส่าห์พูดชมจุนซูเชียวนะ จะเดินหนีเขาทำไมล่ะ" ยูชอนเอ่ยพร้อมกับจับไหล่ทั้งสองของจุนซูไว้แน่น
"น่า.. จุนซู... พวกเราไม่ได้จะทำอะไรนายสักหน่อย แค่อยากจะเชยชมนายเท่านั้นเอง" แจจุงยิ้มกริ่มอย่างเจ้าเล่ห์
"ใช่.. รับรอง นายจะต้องชอบแน่ๆ" ยูชอนเองก็ยกยิ้มอย่างมีเลศนัยเช่นกัน
"เฮ้ย! อย่านะ ใครก็ได้ช่วยด้วย! " โลมาหน้าซีดเผือดทันที
"พวกพี่ทำอะไรกันน่ะ! " ชางมินที่เพิ่งกลับมาจากออกรายการ X Man โดยมียุนโฮเดินตามหลังมาได้รีบตรงดิ่งไปช่วยจุนซูออกมาจากมือมารทั้งสอง
"พวกพี่เล่นอะไรกันเนี่ยครับ" พูดพลางดึงตัวโลมาออกจากร่างโปร่งและแจจุง พร้อมกับจ้องงมองคนทั้งคู่ด้วยสายตาตำหนิ
"เปล่าซะหน่อย จริงไหมจุงกี้" ยูชอนหันไปยิ้มหวานเยิ้มให้กับคนที่ยืนอยู่ข้างๆ
"ถูกต้องที่สุดเลยล่ะมิกกี้... แต่จะว่าไปนายก็ดูน่ากอดใช่เล่นเลยนะชางมิน" แจจุงกระหยิ่มยิ้ม พลางคว้าตัวร่างสูงเข้ามากอด
"นายเองก็น่ากอดนะยุนโฮ..." ยูชอนเองก็หันไปมองหน้าหัวหน้าวงหนุ่มด้วยสายตาหวานๆ
"อ่ะ..." ยุนโฮถึงกับพูดอะไรไม่ออก ได้แต่ยืนอึ้งมองดูสถานการณ์
ทางด้านชางมินที่กำลังถูกกอดอยู่ ก็ได้รีบผละตัวออกมาจากแจจุง แล้วตรงรี่ไปหายูชอนที่ทำท่าจะโผเข้ากอดหมีน้อยอย่างทันท่วงที
"พี่ยูชอน! พวกพี่เป็นอะไรกันเนี่ย" ชางมินเอ่ยพร้อมกับล็อคตัวร่างโปร่งเอาไว้
"ไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย เนอะจุงกี้" ยูชอนยังไม่วายหันไปส่งสายตาหยาดเยิ้มให้กับแจจุง
"ชางมินถ้านายไม่ชอบใจก็ปล่อยตัวมิคกี้ของฉันซะ" แล้วแจจุงก็เข้าไปคว้าตัวร่างโปร่งออกมาจากชางมิน โดยที่ผู้ร่วมชะตากรรมอย่างยุนโฮและจุนซูยืนตาค้างไปแล้ว
"...ผมว่าสองคนนั้นต้องเมาแล้วแน่ๆ เพราะปกติยูชอนไม่เคยเรียกพี่แจจุงว่าจุงกี้เลยสักครั้ง" โลมาเริ่มสันนิษฐานเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ หลังจากที่หายตาค้างแล้ว
"นั่นสิ..... แจจุงก็ไม่มีทางพูดว่ายูชอนเป็นของตัวเองได้หรอก" หมีน้อยเอ่ยขึ้นอย่างน้อยใจ พลางทำแก้มป่อง
"ดูๆ ไปแล้ว นายน่ากอดกว่ายุนโฮอีกนะจุงกี้" ร่างโปร่งพูดเสียงหวาน
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ^ ^ มิคกี้นายนี่น่ารักเป็นบ้าเลย ฉันชักจะหลงรักนายเข้าแล้วล่ะสิ" อีกคนก็มองตอบด้วยสายตาอันหวานซึ้งไม่แพ้กัน จากนั้นแจจุงได้โน้มหน้าเข้าหาอีกฝ่ายเป็นครั้งที่สอง
"0.o เฮ้ย! เอาอีกแล้ว ชางมินนายรีบห้ามเร็ว! " จุนซูร้องบอกเพื่อนเสียงหลง แต่ตัวเองกลับไม่กล้าเข้าไปเพราะยังหวาดๆ อยู่
ยังไม่ทันที่ชางมินจะได้ห้าม หมีน้อยก็รีบตรงเข้าไปดึงตัวแจจุงให้ออกห่างจากร่างโปร่งอย่างรวดเร็วด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง
"ชางมิน! นายพายูชอนไปที่ห้องนายเดี๋ยวนี้เลย" หัวหน้าวงกล่าวสั่งร่างสูงเสียงเข้ม พร้อมกันนั้นตัวเองก็รีบลากแจจุงเข้าไปในห้องเช่นเดียวกัน
"มิคกี้~ " ขณะที่ถูกลากก็ยังไม่วายจะเรียกชื่อร่างโปร่งเสียงหวาน พร้อมกับส่งสายตาให้อย่างลึกซึ้ง
"จุงกี้~ " ฝ่ายคนถูกเรียกก็ทำท่าจะเดินตามแจจุงไปให้ได้ ร่างโปร่งมองตามคนเรียกตาปริบๆ
"พี่ยูชอน! " แล้วร่างสูงก็ดึงตัวยูชอนเข้าไปในห้องบ้าง
"อ้าว! ทำไมรูสเบียร์ของฉันมาตั้งอยู่ตรงนี้ได้อ่ะ" จุนซูลุกขึ้นหลังจากทุกคนเข้าห้องกันไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
"ชางมินปล่อยฉันออกไปเถอะนะ.. ฉันอยากเจอจุงกี้อ่ะ" ร่างโปร่งนั่งจุ๊มปุ๊กอยู่บนเตียงนุ่มกอดหมอนใบไว้แน่น หน้าที่ออกจะพองลมนิดๆ เกยบนหมอนใบโตในอ้อมกอด
ชางมินแอบขำในท่าทีของอีกฝ่าย พลันอารมณ์หงุดหงิดที่มีได้หายไปสิ้นเชิง ร่างสูงนั่งลงข้างๆ ยูชอน พลางดึงหมอนที่เจ้าตัวกอดอยู่ออก
"คืนนี้อยู่กับผมไม่ได้หรือครับ" ชางมินถามเสียงนุ่มอมยิ้มบาง
"แต่ฉันอยากอยู่กับจุงกี้มากกว่านี่..." ยูชอนพูดพลางคว้าหยิบหมอนของตัวเองคืนจากมือร่างสูง
"แล้วทำไมถึงได้ไม่อยากอยู่กับผมล่ะครับ" ชางมินก้มหน้าตอบไม่ยอมมองหน้าอีกคน
"พูดหยั่งกะฉันไม่เคยอยู่กับนายงั้นแหละ" ร่างโปร่งยื่นหน้าเข้าไปมองดูอีกฝ่ายใกล้ๆ
"ไม่เป็นไร ผมนอนคนเดียวก็ได้..." ชางมินเอ่ยบอกเสียงเบา พลางเขยิบตัวขึ้นพิงหัวเตียง แล้วหยิบหนังสือที่วางอยู่ใกล้ตัวเปิดออกอ่าน
"งอนเหรอ" ยูชอนที่กลับมานั่งกอดหมอนท่าเดิมเอ่ยถามด้วยสีหน้าสนุกสนานระคนพออกพอใจ
"..............." ชางมินไม่ตอบอะไร เพียงแต่เหลือบตามองอีกฝ่าย แล้วกลับมาสนใจหนังสือในมือต่อ
"โอ๋ๆ อย่างอนเลยนะ" ร่างโปร่งขยับเข้ามานั่งตรงหน้าชางมินพร้อมกับยิ้มกว้าง
"ผมไม่ได้งอนสักหน่อย..." บอกทั้งที่ทำหน้ามุ่ยเล็กน้อย
"หน้าอย่างนี้น่ะนะไม่ได้งอน" ยูชอนโน้มทั้งตัวเข้ามามองหน้าชางมิน ร่างสูงไม่ทิ้งโอกาสคว้าตัวอีกฝ่ายเข้ามากอดทันที พลันฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์
"ก็บอกแล้วไงว่าผมไม่ได้งอน"
"ฉันไม่ใช่หมอนนะ.. จะได้มากอดกันง่ายๆ แบบนี้น่ะ" ร่างโปร่งเริ่มออกแรงดิ้น เพื่อจะได้หลุดจากวงแขนของคนชอบฉวยโอกาส
"ผมก็ไม่ได้บอกนี่ว่าพี่เป็นหมอน.. แต่เป็นคนที่ผมรักต่างหาก" ชางมินรั้งอีกฝ่ายไม่ยอมปล่อย ยูชอนหยุดดิ้นก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองร่างสูง พลางทำตาแป๋ว
"..คนรัก... งั้นเหรอ..."
"ใช่.. พี่น่ะเป็นคนที่ผมรักมากที่สุดเลยนะ รู้ตัวไหม" พูดพลางบีบจมูกของเล่นอย่างหมั่นเขี้ยว ร่างโปร่งรีบหันหน้าหนีทันที
"..คนรักเขาทำกันแบบนี้หรือไง" มือเรียวยกขึ้นลูบจมูกตัวเอง
"ก็พี่อยากทำตัวน่ารักทำไมล่ะ" ร่างสูงจัดการรวบตัวอีกฝ่ายให้ขึ้นมานั่งซ้อนบนตัก พลางจับหันหน้าเข้าหาตน
"อยู่กับนายแล้วเจ็บตัวแบบนี้.. ฉันไปอยู่กับจุงกี้ดีกว่าอีก" ร่างโปร่งเอ่ยบอกก่อนจะทำแก้มพองลมขึ้นมาอีกรอบ
"ดีกว่ายังไงเหรอครับ" ชางมินเอื้อมมือจับใบหน้าอีกฝ่ายเอาไว้ไม่ให้หันหนี พลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้พร้อมกับยกยิ้มอย่างจงใจ
"...ดีกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้ไงล่ะ" ถึงอย่างนั้นยูชอนก็ยังพยายามถอยออกห่างคนตรงหน้าให้ได้มากที่สุด
"พี่รังเกียจผมอย่างนั้นเหรอครับ..." เด็กหนุ่มร่างสูงเอ่ยถามเสียงเบา พลางจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของคนตรงหน้าด้วยแววตาหม่นลงเล็กน้อย
"..ปะ.. เปล่า..." ร่างโปร่งตอบเสียงตะกุกตะกัก เพราะตอนนี้หัวใจตัวเองเริ่มเต้นแรงขึ้นมาอย่างไร้เหตุผลอธิบาย เมื่อได้สบตากับร่างสูงแบบชิดใกล้
"ถ้าอย่างนั้นก็รักผม.. ใช่หรือเปล่า" ชางมินเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มสดใสเหมือนคาดเดาความหมายได้
"อะ.. เอ่อ..." พอเจอคำถามที่พูดตอบออกไปได้ยาก ยูชอนจึงได้แต่อ้ำอึ้งเอ่ยบอกอะไรไม่ได้
"ว่ายังไงล่ะครับ" อีกฝ่ายยังคงคะยั้นคะยอถามไม่เลิก
"ไม่รู้" เมื่อโดนบังคับ ร่างโปร่งจำใจต้องตอบแบบเลี่ยงไปก่อน
"ไม่รู้หรือไม่กล้าตอบกันแน่ครับ" ร่างสูงเชิดยิ้มอย่างรู้ทัน ยูชอนไม่ยอมตอบทั้งหลุบสายตาหนีอย่างจงใจ
ร่างสูงก้มลงประทับจูบกับพวงแก้มนวลนุ่มน่าสัมผัส ก่อนจะมองจ้องอีกฝ่ายกลับอย่างจริงจัง ยูชอนยกมือขึ้นแตะแก้มตัวเอง พลางจ้องอีกฝ่ายกลับโดยไม่พูดอะไร ชางมินคลี่ยิ้มถูกใจในท่าทีของอีกฝ่าย ก่อนจะก้มลงประกบจูบที่ริมฝีปากอวบอิ่มน่าลิ้มลอง ร่างโปรงถอนหน้าหนีออกมาทันที มือหนาจึงรวบร่างตรงหน้าเข้ามาชิดติดตัวจนรับรู้ถึงไออุ่นของกันและกัน
"จะทำอะไรน่ะ! " คนโดนกอดชนิดแนบชิดพยายามดิ้นหนีด้วยความตกใจ
"..........." เจ้าของอ้อมกอดไม่ตอบเป็นคำพูด แต่เลือกที่จะใช้การสื่อบอกด้วยการกระทำแทน
ชางมินโน้มหน้าเข้าหาอีกฝ่ายพลางมอบจุมพิตหวานให้กับยูชอนอีกครั้ง ร่างโปร่งถึงกับเบิกตากว้างอย่างหาทางหนีไม่ได้เพราะถูกมือหนาจับล็อคที่ต้นคอพร้อมกับดันศรีษะของตัวเองเอาไว้ เรียวลิ้นอุ่นของร่างสูงไล้สัมผัสกับกลีบปากอวบอิ่มอย่างแผ่วเบา จนยูชอนรู้สึกถึงแรงเต้นของหัวใจที่รัวจังหวะเหมือนกับจะหลุดออกมาอยู่ข้างนอกเสียให้ได้ นิ้วยาวเลื่อนจับเชยใบหน้าของร่างโปร่งให้เชิดขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะส่งเรียวลิ้นแทรกผ่านเข้าไปในโพรงปาก
"อื๊อ..." เสียงหวานทุ้มครางออกมาเบาๆ เรียกให้ร่างสูงใจสั่นวูบวาบอย่างบอกไม่ถูก เรียวลิ้นร้อนไล่ตวัดเกี่ยวหยอกล้อกับลิ้นชื้นอย่างเคลิบเคลิ้ม มือบางยกขึ้นคล้องคอร่างสูงอย่างลืมตัวไปกับความหวานที่ได้รับ
"ฮ้า.." ชางมินถอนริมฝีปากออกมา ก่อนจะก้มลงซุกหน้าไปกับซอกคอขาว มือหนาเลื่อนลงปลดกระดุมเสื้อเชิ๊ตของยูชอนออกทีละเม็ด ก่อนจะค่อยๆ ดันตัวร่างโปร่งให้ลงนอนราบกับพื้นเตียงนุ่ม ร่างโปร่งหายใจถี่อย่างสั่นไหว เมื่อถูกสัมผัสจากริมฝีปากบางที่กดลงตรงท้องอย่างนุ่มนวล
"..อ๊ะ! อย่า..." มือบางจับคว้ามือหนาที่กำลังเลื่อนไล้ไปตามตัวให้หยุดเคลื่อนไหว แต่เหมือนกับยิ่งเป็นการกระตุ้นอารมณ์ให้ร่างสูง ชางมินเลื่อนหน้าขึ้นมาพร้อมกับจูบลงที่หน้าอกขาวเนียน พลางดูดซับจนขึ้นสี
"ไม่.. ไม่เอาแล้ว... อื๊อ.." ร่างโปร่งเอ่ยขึ้นเสียงแผ่วเจือสั่นเครือ เมื่อถูกขบกัดที่ยอดอกสีชมพู พลางมือบางจิกเล็บลงกับไหล่กว้าง
"ฉันยัง.. ไม่พร้อม.. อ๊ะ..." ร่างสูงแกล้งแตะลิ้นลงให้อีกฝ่ายได้เสียวซ่าน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองยูชอน
ร่างโปร่งส่ายหน้าไปมา พลางดวงตาเรียวสวยมีน้ำตาเอ่อคลอ ทำให้ชางมินรู้สึกผิดขึ้นมาทันที
"พอเถอะนะ.. ชางมิน..." คนใต้ร่างเอ่ยบอกขอร้อง
"ก็ได้ครับ.. ถ้าพี่ยังไม่พร้อมผมก็จะไม่บังคับ" นิ้วเรียวปาดเช็ดน้ำใสที่ไหลผ่านทางหางตา พร้อมกับส่งยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
"ผมขอโทษนะครับที่ฝืนใจ" มือหนาลูบเส้นผมนุ่มอย่างเบามือ ร่างโปร่งขยับหันตัวหนีพร้อมกับดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุม
"โกรธผมเหรอ.." ชางมินหน้าเสียทันทีเมื่อเห็นปฏิกริยาของร่างโปร่ง ยูชอนที่นอนหันหลังให้ส่ายศรีษะน้อยๆ
"..ไม่ได้โกรธ..." เสียงตอบไม่ต่างจากการกระซิบเอ่ยบอก
"ถ้างั้นทำไมต้องหนีหน้าผมด้วย" ชางมินจ้องมองแผ่นหลังบางหน้าตาซีเรียส
"ก็มันไม่กล้ามองนี่..." พูดแล้วก็ยิ่งดึงผ้าขึ้นปิดจนแทบมิดทั้งศรีษะ ร่างสูงแอบขำในท่าทีของอีกฝ่าย ก่อนจะคว้าตัวร่างโปร่งเข้ามากอดเอาไว้
"งั้นไม่ต้องมองก็ได้.. ขอแค่ให้ผมได้กอดพี่ไว้ก็พอ" ชางมินเอ่ยกระซิบข้างใบหูของร่างโปร่ง
"อืม.." ยูชอนพยักหน้ารับเบาๆ ดวงตาเริ่มหรี่ลงจนกระทั่งปิดสนิทในที่สุด
ชางมินเผยยิ้มบางก่อนจะซุกหน้าเข้าหากลุ่มเส้นผมหอมกรุ่น พลางหลับตาลงรับเอาความสุขจากคนในอ้อมกอด แม้จะทำได้เพียงโอบกอดเอาไว้เท่านั้น แต่เพียงแค่นี้ความอบอุ่นก็มีจนล้นเปี่ยมหัวใจแล้ว
"ยุนโฮ! นายพาฉันเข้ามาในห้องทำไมน่ะ ฉันจะไปหามิคกี้!" หลังจากที่ทั้งถูกยื้อ ถูกลากให้เข้ามาในห้อง แจจุงก็เริ่มบ่นกะปอดกะแปดขึ้นมาทันที
"แล้วทำไมนายจะต้องไปยุ่งกับยูชอนด้วยล่ะ" หมีน้อยถามอย่างน้อยใจ
"ทีนายยังไปยุ่งกับชางมินได้เลย! "
"เอ๊ะ! ฉันไปยุ่งกับชางมิน? หมายความว่าไงอ่ะ" ดวงตากลมโตจ้องมองอีกฝ่ายอย่างงุนงง
"ก็หมายความอย่างที่พูดน่ะแหละ -0- " แจจุงบอกหน้าตาย
คำพูดของแจจุงกลับทำให้หมีน้อยยิ่งงงหนักขึ้นกว่าเดิม ยุนโฮจึงได้แต่นิ่งเงียบและมองหน้าอีกฝ่ายอย่างสงสัย ชายหนุ่มจึงยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ หมีน้อย พลางยกยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย
"เพราะฉะนั้น.. ถ้านายไม่อยากให้ฉันไปยุ่งกับมิคกี้ล่ะก็..." แจจุงหรี่ตามองคนตรงหน้า พลางยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
"........." หมีน้อยยังคงไม่พูดอะไร แต่คิ้วกลับขมวดมุ่นอย่างลำบากใจ
"นายจะต้องไถ่โทษที่ทำตัวไม่ดี" เสียงนุ่มเอ่ยบอกออกมาอย่างแผ่วเบา ซึ่งในน้ำเสียงนั้นกลับแฝงอะไรบางอย่างที่ไม่สามารถคาดเดาได้ แต่กลับทำให้ยุนโฮรู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ และขนลุกขึ้นมาเองโดยอัตโนมัติ
"ไถ่โทษอะไร.. ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย" หมีน้อยพูดไม่เต็มเสียงนัก ดวงหน้าเนียนใสขึ้นสีจางๆ ยุนโฮมองจ้องชายหนุ่มตรงหน้าที่ดูแปลกไปจากทุกที คิ้วที่ขมวดมุ่นอยู่แล้วกลับย่นเข้าหากันมากขึ้นไปอีก
แจจุงไม่พูดอะไร มีเพียงรอยยิ้มบางที่ผุดขึ้นมาอย่างคาดเดาความหมายไม่ได้ ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปหาคนตรงหน้าและประกบจูบลงไปที่ริมฝีปากหยักได้รูปอย่างตั้งใจ หมีน้อยเบิกตากว้างพลางใช้มือเรียวดันอกชายหนุ่มให้ออกห่างจากตัวเองทันที ดวงตากลมโตจ้องมองคนตรงหน้าอย่างนึกตำหนิ
"ทำไม.. ต้องทำแบบนี้ด้วย..." หมีน้อยเอ่ยถามด้วยเสียงสั่นเครือ พร้อมกับใบหน้าที่ขึ้นสีอยู่แล้วกลับแดงจัดอย่างเห็นได้ชัด แววตาเป็นประกายใสด้วยหยาดน้ำที่เอ่อรื้นขึ้นมา จนรู้สึกได้ถึงความร้อนผ่าวที่ขอบตา
"ก็ทำโทษไง" ชายหนุ่มตอบเสียงนุ่มขัดกับแววตาที่ดูมีเลศนัย
"ทำไมต้องทำโทษ.. ฮึก.. ฉันยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลย..." กล่าวเสียงสะอื้น พร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้มนุ่มอย่างไม่รู้ตัว
"ยุนโฮ.. นายร้องไห้" ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นอย่างตกใจ เพราะตัวเองไม่คิดว่าจะทำให้อีกฝ่ายต้องร้องไห้อย่างนี้
"ขอโทษนะ" มือหนายกขึ้นมา เพื่อจะเช็ดคราบน้ำตาให้กับคนตรงหน้า แต่หมีน้อยกลับเอียงหน้าหลบไม่ยอมให้แจจุงได้สัมผัสกับแก้มนวล
ชายหนุ่มลดมือลงอย่างช่วยไม่ได้ พลางจ้องใบหน้าที่เปื้อนคราบน้ำตาด้วยความรู้สึกผิด รู้สึกเจ็บปวดใจทุกครั้งที่เห็นคนๆ นี้ร้องไห้
"อย่าร้องเลยนะ.. ฉันจะไม่แกล้งนายแล้ว สัญญา" แจจุงยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้กับหมีน้อยอีกครั้ง และคราวนี้ยุนโฮเองก็ยอมอยู่เฉยๆ ไม่หันหน้าหนีอีกแล้ว พลางจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างพิจารณา
"ฉันขอโทษนะ ยกโทษให้ฉันได้ไหม" ชายหนุ่มบอกด้วยสีหน้าจริงจัง มือหนายังคงสัมผัสกับแก้มนวลนั้นอยู่
"..............." หมีน้อยไม่พูดอะไร เพียงแต่มองหน้าอีกฝ่ายนิ่ง
"ฉันก็แค่รู้สึกไม่พอใจที่นายชอบไปยุ่งกับชางมินอยู่เรื่อย" แจจุงมองยุนโฮด้วยแววตาหม่นเศร้า
"หมายความว่าไงอ่ะ.. ฉันไปยุ่งกับชางมินตอนไหนเหรอ? " ยุนโฮถามกลับอย่างสงสัย
"ก็ตอนที่ฉันทำผ้าพันคอของนายพัง นายก็เอาแต่หลบหน้าไปอยู่กับชางมิน" ทั้งน้ำเสียงและแววตาแฝงไปด้วยความน้อยใจเป็นอย่างมาก
"ก็ฉันไม่รู้จะพึ่งใครนี่นา.. เอ๊ะ! " หมีน้อยก้มหน้าตอบ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองอีกฝ่าย
"แจจุง! นี่นายความจำกลับมาแล้วเหรอ"
"อืม.. อ๊ะ! ไม่ใช่" แจจุงยกมือขึ้นตีหน้าผากตัวเองอย่างลืมตัวที่เผลอหลุดปากออกมา
"ตกลงว่าจำได้หรือไม่ได้กันแน่" หมีน้อยเค้นถามเสียงเข้ม แจจุงรีบส่ายหัวปฏิเสธอย่างรวดเร็ว ดวงตากลมโตยังคงมองจ้องอีกฝ่ายไม่เลิก
"โกหก! ก็เห็นอยู่ว่าจำเรื่องผ้าพันคอได้" หมีน้อยกล่าวเสียงน้อยใจ น้ำตาที่แห้งหายไปแล้วกลับเอ่อรื้นขึ้นมาอีก
"แจจุง.. คนใจร้าย! " แล้วหยาดน้ำใสก็หล่นเผาะลงมาอีกครั้ง
"อ๊ะ! ก็ได้ ฉันบอกก็ได้ อย่าร้องไห้สิ" พูดพลางยกมือขึ้นจับแก้มที่ชื้นไปด้วยน้ำตา
"จริงๆ แล้วฉันจำได้ตั้งนานแล้วล่ะ แต่ว่าตอนแรกเลยที่ฉันจำใครไม่ได้นอกจากนายน่ะมันเป็นเรื่องจริงนะ" แจจุงสารภาพออกมาอย่างจำใจ
"แล้วทำไมต้องหลอกกันด้วย.." ร่างกายของยุนโฮกลับสั่นเทาไม่แพ้ไปกว่าน้ำเสียงที่เอ่ยออกมาเลย
"ก็เพราะนายจะได้อยู่กับฉันตลอดเวลาน่ะสิ นายจะได้ให้ความสนใจแค่ฉันคนเดียว" ชายหนุ่มตอบกลับด้วยสีหน้าและแววตาจริงจัง
"แล้วทำไม.." ยังไม่ทันได้พูดจบก็แทรกขึ้นเสียก่อน
"ก็เพราะว่าฉันรักนายน่ะสิ! " คำพูดทั้งหมดล้วนแล้วแต่ออกมาจากใจจริง
ยุนโฮถึงกับอึ้งจนทำอะไรไม่ถูก เสียงเจื้อยแจ้วที่มีกลับถูกกลืนหายไปในลำคอ
"แล้วนายล่ะ.. รักฉันบ้างไหม..." ชายหนุ่มเอ่ยถามเสียงนุ่มแต่แฝงไว้ซึ่งความเหงาจางๆ พลางมองจ้องอีกฝ่ายด้วยสายตาเหงาๆ ไม่แพ้กัน
หมีน้อยถึงกับพูดอะไรไม่ออก เมื่อสบกับสายตาสีนิลที่จ้องมองมายังตนก็เหมือนกับถูกแรงดึงดูดบางอย่าง ที่ทำให้ไม่สามารถจะละสายตาไปจาดวงตาคู่นี้ได้เลย ร่างทั้งร่างเหมือนกับกำลังจะหลอมละลายลงตรงนี้เสียให้ได้ เสียงหัวใจเต้นดังขึ้นจนจับจังหวะไม่ถูก รู้สึกร้อนผ่าวที่ใบหน้าเหลือเกิน
'ทำไมกันนะ.. ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้มีอิทธิพลต่อเรามากมายขนาดนี้'
"ยกโทษให้ฉันแล้วใช่ไหม" ชายหนุ่มยิ้มบางอย่างจริงใจ พลางโผเข้ากอดอีกคนอย่างลืมตัว
"ฉันรักนายนะ.. ยุนโฮ" แจจุงละตัวจากคนในอ้อมกอดช้าๆ พลางเอื้อนเอ่ยถ้อยคำรักให้คนฟังได้หัวใจวูบไหวเล่น
ดวงตาคมจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมสวยเหมือนกับกำลังค้นหาอะไรบางอย่างจากข้างในนั้น มือทั้งสองข้างยกขึ้นสัมผัสกับแก้มเนียนสีแดงระเรื่อ พลางลูบไล้ไปมาอย่างแผ่วเบา ก่อนที่มือหนาจะเสยผมที่ปรกหน้าลงมาเผยให้เห็นหน้าผากขาวมน แจจุงประทับริมฝีปากลงอย่างอ่อนโยน ทำให้อีกคนต้องหลับตาลงด้วยหัวใจที่สั่นไหว
แจจุงคลี่ยิ้มบางก่อนจะให้ริมฝีปากของตัวเองจรดลงกับกลีบปากหยักได้รูปอย่างนุ่มนวล พร้อมกับใช้ลิ้นไล้เลียที่กลีบปากบางเล่น ทำเอาอีกคนสะดุ้งเล็กน้อยด้วยความไม่เคยชิน ยุนโฮหลับตาปี๋พร้อมกับเม้มริมฝีปากแน่นไม่ยอมให้อีกฝ่ายได้ลุกล้ำเข้ามาง่ายๆ มือหนาเลื่อนลงจับที่ต้นคอและออกแรงเบาๆ ดันศรีษะของอีกฝ่ายเข้ามาให้แนบชิดยิ่งขึ้น พลางบดเบียดริมฝีปากเข้าหาอย่างลืมตัว
"อ๊ะ..." หมีน้อยเผลอร้องออกมาอย่างตกใจ จึงเปิดโอกาสให้เรียวลิ้นอุ่นได้ลุกล้ำเข้าไปสัมผัสกับความหวานน่าลิ้มลอง
ลิ้นชื้นพยายามไล่ผลักสิ่งแปลกปลอมออกไป แต่กลับเหมือนเป็นการเชื้อเชิญอีกฝ่ายให้เกิดอารมณ์ซาบซ่าน ลิ้นร้อนของแจจุงไล่เกี่ยวตวัดกับลิ้นอุ่นของยุนโฮอย่างโหยหา ทำเอาอีกคนรู้สึกคล้อยตามไล้ลิ้นโต้ตอบเรียกเอาความเสียวซ่านจากชายหนุ่มได้ไม่น้อย
"ฮ้า..." ชายหนุ่มถอนริมฝีปากออกมาอย่างแผ่วเบา ก่อนจะดันร่างตรงหน้าให้นอนลงกับเตียงนุ่ม มือหนาดึงรั้งชายเสื้อของคนใต้ร่างขึ้นมาเล็กน้อย เผยให้เห็นผิวขาวเนียนน่าสัมผัส
"จะ.. จะทำอะไร.. น่ะแจจุง..." ยุนโฮเอ่ยถามน้ำเสียงขาดห้วง
ชายหนุ่มไม่ตอบกลับก้มตัวลงแล้วกดจมูกฝังลงกับซอกคอขาวหอมกรุ่น พลางเลื่อนมือเข้าไปในสาบเสื้อ เพื่อสัมผัสกับผิวเนียนนุ่ม
"เป็นของฉันเถอะนะ.. ยุนโฮ" เอ่ยเสียงเบาราวกับกระซิบ จนอีกฝ่ายรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว
"อ๊ะ..." ไม่ทันได้ตอบอะไรก็ถูกขบเม้มที่ใบหูจนรู้สึกเสียววูบที่ท้องน้อย จากนั้นก็ถูกซุกไซร้ตามซอกคอขาวระหงส์ จนเกิดรอยสีแดงบนผิวเนียน
แจจุงเลิกเสื้อของหมีน้อยขึ้นอีกจนเห็นอกบางที่กระเพื่อมขึ้นลงถี่ๆ เพราะอาการหอบหายใจ ชายหนุ่มเลื่อนตัวลงไล้ลิ้นเลียที่ท้องน้อย สร้างความเสียวซ่านขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะไล้ลิ้นเลียขึ้นไปยังยอดอกสีชมพู แจจุงบรรจงกดลิ้นลงไปก่อนจะไล้วนไปมา
"อ๊า.. พอ.. เถอะ..." เจ้าของเสียงกระเส่าพยายามใช้มือเรียวผลักดันศรีษะของคนบนร่างให้ออกไป แต่ก็ไม่เป็นผล เพราะเรี่ยวแรงที่มีก็แทบจะไม่เหลือเลย ชายหนุ่มเลื่อนลิ้นลงไปที่ท้องน้อยอีกครั้ง ก่อนจะค่อยๆ ปลดกางเกงของหมีน้อยออก
"อื๊อ.." แจจุงเลื่อนตัวจูบที่ริมฝีปากบาง พลางใช้มือหนาเข้าสัมผัสกับส่วนอ่อนไหวของอีกฝ่าย
ไม่นานนักความเสียวซ่านที่มีทั้งหมดก็รู้สึกดับวูบลง คนบนร่างเริ่มไม่ไหวติง ยุนโฮชะเง้อหน้าขึ้นมองอีกคน ก็พบว่าชายหนุ่มได้หลับไปแล้ว หมีน้อยถึงกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
"เฮ้อ... เกือบไปแล้วไหมเรา" ยุนโฮสบถกับตัวเองเบาๆ
ดวงหน้าขาวนวลปรากฎรอยยิ้มบางขึ้นมาเด่นชัด ยุนโฮนอนนิ่งโดยไม่ขยับ เพราะกลัวว่าคนบนร่างจะตื่น มือเรียวยกขึ้นกอดรอบเอวของอีกฝ่ายอย่างตั้งใจ พลางหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า ก่อนจะหลับไปในที่สุด
*****************************************************************************************************************************
และแล้วก็ครบร้อยแล้ววู้วววว...
ขอบคุณสำหรับคำแนะนำที่ให้มานะ
แต่ที่ใช้รูสเบียร์เนี่ยคือตุ๊กแกน้อยอยากจะให้เมาอะไรกันแปลกๆ น่ะ
อ้อ! แล้วเราก็จะไม่พูดอะไรมาก เพราะเรารู้ว่าทุกคนกำลังจะบอมเราใช่ไหมล่ะ
แต่อย่าเพิ่งทำอย่างนั้นนะ! นี่เป็นครั้งแรกของตุ๊กแกน้อยกับหัวไชเท้าน้อยที่
แต่งฉากแบบนี้ เพราะฉะนั้นก็ให้อภัยกันด้วยน้าที่ปล่อยให้ค้าง
(อ้อนวอนสุดชีวิต TT /l\ TT )
แบบว่าแต่งกันไปก็เขินกันเอง โอ๊ย! อยากกรี๊ด!!!!!
โฮะ โฮะ โฮะ(หัวเราะกลบเกลื่อน) ถ้ายังไม่ดียังไงก็ติได้นะ >///<
ความคิดเห็น