คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : เลี่ยน!!! (ความรู้สึกของคนแต่งเองแหละ) 100%
ร่างสูงหยิบของใส่ตระกร้ารถเข็นโดยไม่มองเลยว่ามีอะไรบ้าง หยิบอะไรได้ก็โยนใส่อย่างเดียว ใบหน้าเคร่งขรึม แววตาเหม่อลอย โดยไม่ได้ใส่ใจใครอีกคนที่เดินตามอยู่ข้างๆ เลย
"ชางมิน.. นายเอาวิญญาณติดตัวมาด้วยหรือเปล่าเนี่ย" ยูชอนที่ทนเงียบไม่ไหวเอ่ยถามขึ้น
"นั่นสิ... วิญญาณผมคงล่องลอยไปไกลแล้วล่ะ" ชางมินตอบเสียงเรียบ
"พูดจาหยั่งกะคนแก่แน่ะ" ร่างโปร่งพูดว่า ก่อนจะเอื้อมมือไปแย่งของในมือร่างสูง
"เอามานี่เลย! เดี๋ยวฉันจัดการเอง"
"อย่าดีกว่า เดี๋ยวพี่จะเหนื่อยซะเปล่าๆ ไหนจะต้องกลับไปดูแลจุนซูอีก" ร่างสูงกล่าวประชด
"จะเหนื่อยหรือเปล่ามันก็เรื่องของฉัน.." ร่างโปร่งพูดพลางมองไล่ไปตามชั้นวางในร้าน
"แล้วก็เลิกพูดว่าเรื่องจุนซูสักทีเถอะ"
"ครับ.. ผมจะไม่แตะต้องเรื่องจุนซูแล้ว" ชางมินบอกออกมาด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย พร้อมกับทำหน้าเซ็งๆ
"ฉันคงเป็นพี่ชายที่แย่มากเลยเนอะ.. ทำให้น้องชายต้องทำหน้าเหนื่อยใจอีกแล้ว..." ยูชอนหยิบช็อคโกแล็ตแท่งขึ้นมามองอย่างเหม่อลอย
"เวลาอยู่ด้วยกันก็ไม่เคยยิ้มให้กันอย่างจริงใจสักครั้ง" ยูชอนปั้นหน้ายิ้มแล้วส่งแท่งช็อคโกแล็ตให้กับชางมิน
"ผมไม่ได้อยากมีพี่ชาย..." ชางมินเอ่ยขึ้น แล้วเงียบไป
"จุนซูก็คงคิดเหมือนกันกับนายแน่ๆ เลย.. ว้า! แย่จัง นี่ฉันไม่มีคุณสมบัติเป็นพี่ชายที่ดีให้ใครได้เลยเหรอเนี่ย" ร่างโปร่งยิ้มขำ จากนั้นก็เดินเลือกของต่อไป
"พี่ยูชอน พี่หมายความว่าไง" ชางมินเดินตามไปยืนข้างๆ ร่างโปร่ง
"ก็หมายความอย่างที่พูดน่ะแหละ" ยูชอนยังเลือกของอยู่อย่างขมักขเม้นและตั้งใจ
"รู้ไหม.. เมื่อก่อนนะ จุนซูน่ะไม่เคยมีความลับกับฉันเลย ทำตัวเป็นน้องที่น่ารักมาตลอด แต่ตอนนี้จุนซูคงโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว.. ก็เลยไม่ต้องการพี่ชายอย่างฉันแล้วล่ะมั้ง แต่ฉันก็ยังรักและเป็นห่วงจุนซูในฐานะพี่ชายคนหนึ่งอยู่ดี" ยูชอนยิ้มอย่างเหงาๆ กับตัวเอง
"พี่ชาย? งั้นก็หมายความว่าพี่ไม่ได้รักจุนซูแบบที่ผมรักพี่ใช่ไหม" น้ำเสียงแสดงถึงความหวัง แต่เจ้าตัวพยายามข่มเสียงให้ฟังดูนิ่งที่สุด
"ไม่เหมือนกันตรงไหน.. นายก็รักฉันแบบพี่ชายคนหนึ่งไม่ใช่เหรอ" ยูชอนแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจที่ชางมินพูด แต่กลับก้มหน้าแดงๆ หนี
"ถ้าพี่สบายใจที่จะคิดแบบนั้น ผมก็คงห้ามอะไรพี่ไม่ได้หรอกครับ" ชางมินพูดเสียงเบาลงทันที พร้อมกับก้าวขายาวๆ เดินนำร่างโปร่งไปข้างหน้า
"ตกลงว่านายก็คิดอย่างนั้นจริงๆ ด้วยใช่ไหมล่ะ" ยูชอนมองตามหลังร่างสูงไปด้วยท่าทางเงียบเหงาเศร้าซึม
ชางมินหยุดเดินทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของร่างโปร่ง และหันกลับมามองอย่างช้าๆ
"ถามจริงๆ เถอะครับ.. ว่าพี่ไม่เข้าใจจริงๆ หรือแค่คิดจะแกล้งให้ผมเจ็บปวดทรมานเล่นๆ กันแน่ครับ" ใบหน้าคมเข้มแสดงความเจ็บปวดทรมานออกมาให้เห็น
"นายก็เหมือนกันน่ะแหละ.. ชอบทำหน้าเหนื่อยใจตลอดเวลา โดยเฉพาะเวลาที่อยู่ด้วยกัน นายคิดว่าฉันจะสบายใจนักหรือไง" ร่างโปร่งพูดพร้อมกับมองตาอีกฝ่าย
"ที่ผมเป็นแบบนี้ก็เพราะพี่น่ะแหละครับ..." ยังไม่ทันที่จะพูดจบก็ถูกแทรกขึ้นซะก่อน
"ถ้าฉันไม่รักนายก็คงไม่ต้องมาทุกข์ใจกับสีหน้าของนายแบบนี้หรอก" ยูชอนบอกออกมา แล้วเดินหนีออกจากร้านไป ทิ้งให้ร่างสูงยืนอยู่กับตะกร้ารถเข็นอย่างงงๆ
"พี่ยูชอน..." ชางมินเอ่ยเรียกคนที่หนีไปเสียงเบา ก่อนจะระบายยิ้มออกมาที่มุมปาก
ร่างโปร่งเดินเตร็ดเตร่ไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีจุดหมาย ยูชอนไม่อยากกลับไปที่บ้านพักตอนนี้ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะไปไหนดี ในที่มีคนมากมายแบบนี้ พอลองเหลือบมองดูนาฬิกาข้อมือและสังเกตเห็นสีของท้องฟ้าก็บ่งบอกให้รู้ว่าเป็นเวลาใกล้ค่ำเต็มที ดวงตาเรียวใต้แว่นกันแดดสีชาไล่มองดูแสงไฟที่เริ่มส่องสว่างขึ้นทีละเล็กทีละน้อย ไม่ว่าจะเป็นแสงจากดวงไฟหน้ารถ บนท้องถนน แสงจากดวงไฟตามทางเท้า จากป้ายของร้านรวงต่างๆ ไปจนถึงแสงไฟที่มาจากตึกอาคารและบ้านเรือน
"มืดแล้วแฮะ.. จะไปไหนต่อดีล่ะ" ยูชอนเริ่มออกเดินอีกครั้งไปตามทางเดินเท้าที่มีผู้คนสัญจรผ่านไปมาอยู่ไม่ขาด
แล้วในที่สุดร่างโปร่งก็เลือกที่จะมาหยุดหน้าบาร์เหล้าเล็กๆ ซึ่งซ่อนตัวอยู่ในท่ามกลางอาคารสูงใหญ่ ข้างหน้าร้านเพียงแต่ตั้งป้ายไฟสีหม่นบอกชื่อร้านเอาไว้เท่านั้น ประตูทางเข้าก็คล้ายกับพวกร้านกาแฟหรือไม่ก็ร้านเบเกอรี่ซะมากกว่า ร่างโปร่งค่อยเปิดประตูเข้ามาด้านใน แสงจากดวงไฟเพียงไม่กี่ดวงภายในร้านส่องให้ความสว่างเป็นจุดๆ ผู้คนที่อยู่ในร้านก็มีเพียงไม่กี่คน ต่างนั่งดื่มกันอย่างเงียบๆ ยูชอนรู้สึกถูกใจบรรยากาศที่ดูสันโดษและสงบของร้านเป็นอย่างมาก
"ยินดีต้อนรับจ้า" เสียงหวานของหญิงสาวดังขึ้นจากด้านข้างของร่างโปร่ง ยูชอนหันมองตามเสียง ก็พบกับหญิงสาวสวยคนหนึ่งกำลังส่งยิ้มหวานมาจากด้านหลังเคาท์เตอร์เครื่องดื่มของร้าน
"แหม! วันนี้ดีจริงๆ มีลูกค้ารายใหม่ด้วย" เธอหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี
"สวัสดีครับ" ยูชอนส่งยิ้มให้หญิงสาว ก่อนจะเดินมานั่งตรงเคาท์เตอร์
"เอ่อ.. คุณเป็นเจ้าของร้านเหรอครับ"
"จ้ะ! เรียกฉันว่าไอริสก็ได้นะ" หญิงสาวพูดพร้อมกับมองดูยูชอน
"แล้วคุณล่ะชื่ออะไรเอ่ย"
"เอ่อ.. ผม.. ผมชื่อยูชอนครับ" ร่างโปร่งอ้ำอึ้งอยู่สักครู่ ก่อนจะตัดสินใจบอกชื่อออกไป
"ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะยูชอน" ไอริสบอกพร้อมกับส่งแก้วใส่น้ำสีอำพันให้กับยูชอน
"เอ่อ.. ผมยังไม่ได้สั่งเลยนะครับ" ร่างโปร่งมองดูแก้วเหล้าด้วยความแปลกใจ
"ถือว่าแก้วนี้ฉันเลี้ยงก็แล้วกันนะจ๊ะ นานๆ ทีจะมีคนอย่างยูชอนเข้ามาในร้านสักที" หญิงสาวพูดคุยอย่างเป็นกันเอง
"ขอบคุณครับ" ยูชอนรับแก้วเหล้ามา แล้วมองไปรอบๆ ร้าน
"คนที่นั่งอยู่ ทุกคนเป็นลูกค้าประจำทั้งหมดเลยเหรอครับ"
"ก็ทำนองนั้นแหละ.. ร้านฉันเป็นร้านเล็กๆ แถมตั้งอยู่ในที่ไกลสายตาคน ก็เลยมีลูกค้าไม่มากหรอกจ้ะ" ไอริสบอกด้วยสีหน้ายิ้มแย้มอยู่ตลอด
"แล้วคนที่เข้ามาในร้านก็มักจะเป็นคนที่มีเรื่องให้คิดมากเสียด้วยสิ.. มาเจอร้านของฉันที่ดูเงียบสงบก็เลยรู้สึกผ่อนคลายน่ะ"
"งั้นเหรอครับ" ยูชอนเองก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน รู้สึกชอบในบรรยากาศของร้านนี้
"เพราะงั้น.. ยูชอนเองก็ต้องดื่มให้เยอะๆ เลยนะจ๊ะ"
"ทำไมผมต้องดื่มให้เยอะๆ ด้วยล่ะ" ยูชอนมองหญิงสาวอย่างไม่เข้าใจในคำพูดของเธอ
"ก็ยูชอนน่ะ.. ที่จริงก็มีเรื่องให้คิดมากอยู่ใช่ไหมล่ะ ไม่งั้นคงไม่เดินเรื่อยเปื่อยมาจนถึงร้านของฉันที่ตั้งอยู่ในที่ลึกๆ แบบนี้ได้หรอกจริงไหม" ไอริสพูดขึ้น
"ฉะนั้นต้องดื่มให้เยอะๆ จะได้ลืมเรื่องรกสมองนั้นไง.. "
"ใจดีจังนะครับ คุณไอริสน่ะ" ร่างโปร่งกล่าวชมหญิงสาวจากใจจริง
"ขอบใจจ้ะที่ชม.. งั้นฉันจะดื่มเป็นเพื่อนยูชอนก็แล้วกันนะ" ไอริสยิ้มหวาน
"หวัดดีเจ๊" เสียงกล่าววทักอย่างคุ้นเคยและเป็นกันเองดังขึ้นหลังเสียงประตูร้านปิดลง
"หวัดดีจ้า.. มาได้จังเหมาะเลยนะเนี่ย" ไอริสมองดูชายหนุ่มที่เข้ามาอย่างดีใจ
"จังหวะอะไรเหรอเจ๊"
"ก็.. นั่นไง" หญิงสาวชี้ไปยังร่างโปร่งที่นั่งหลับอยู่ตรงเคาท์เตอร์
"ช่วยจัดการหน่อยสิจ๊ะ"
"หืม!? หมอนี่! " ชายหนุ่มเดินเข้ามามองหน้าคนที่อยู่ใกล้ๆ
"ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ"
"ตกใจใช่ไหมล่ะ" ไอริสยิ้มชอบใจที่เห็นสีหน้าของชายหนุ่ม
"ยังไงก็ช่วยหน่อยนะ"
"เจ๊นี่น้าจริงๆ เล้ย" ชายหนุ่มบ่นอุบ แล้วหันกลับไปมองหน้าคนที่นอนหลับอยู่อีกรอบ
"..นี่ก็เหมือนกันเลย"
"จัดการให้เรียบร้อยด้วยนะจ๊ะ" หญิงสาวสวยโบกมือตามหลังชายหนุ่มที่กำลังพยุงร่างโปร่งที่หลับไม่ได้สติออกไปจากร้าน
ภายในคอนโดแห่งหนึ่ง คนสองคนกำลังยืนคุยกันอยู่พร้อมกับมองดูร่างโปร่งที่นอนอยู่บนเตียงกว้าง
"ไปได้หมอนี่มาจากไหนเนี่ย" ชายหนุ่มร่างเล็กเอ่ยถามคนที่อยู่ข้างๆ
"ร้านเจ๊ไอริสน่ะสิ" ชายหนุ่มร่างสูงตอบ
"ไหงหมอนี่ถึงไปอยู่ที่นั่นได้ล่ะ" ร่างเล็กทำหน้าสงสัยขึ้นมาทันที
"ไม่รู้สิ สงสัยหลงเข้าไปมั้ง" ร่างสูงตอบอย่างไม่ใส่ใจเอาซะเลย
"แล้วจะเอายังไงต่อดีล่ะ"
"อืม.. พรุ่งนี้ค่อยเอาไปส่งที่โน่นก็แล้วกัน" ร่างเล็กบอกพร้อมกับเดินเข้าไปอีกห้อง
"เอางั้นเหรอ"
"เออเด่ะ! นอนเหอะง่วงจะตายอยู่แล้ว" แล้วแสงไฟในคอนโดหรูก็ปิดลงในที่สุด............................
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
--------------------------------------------------------------------------------
----------------------------------------
และแล้วเช้าวันใหม่ก็เริ่มต้นขึ้นเหมือนกับทุกๆ วัน ท่าทางวันนี้ก็คงจะวุ่นวายไม่แพ้วันอื่นแน่ๆ
"ชางมิน! ชางมิน! " เสียงหวานใสเอ่ยเรียกคนที่กำลังนั่งหลับอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น
"พี่โบอา.. มีอะไรเหรอครับ" ร่างสูงเอ่ยขึ้นอย่างงัวเงีย
"นี่ชางมิน รอยูชอนอยู่ตรงนี้ทั้งคืนเลยเหรอ" โบอาทำหน้าสงสัย
"ครับ.. นี่ก็เช้าแล้วพี่ยูชอนยังไม่กลับมาเลย" ชางมินเอ่ยบอกอย่างเป็นกังวล
"ฉันว่าเธอเข้าไปนอนพักผ่อนในห้องก่อนดีกว่า เดี๋ยวถ้ายูชอนมาแล้ว ฉันจะรีบส่งตัวเข้าห้องให้เลย" โบอาส่งยิ้มหวานให้คนอายุน้อยกว่า
"โอเคนะ" เด็กหนุ่มพยักหน้ารับเบาๆ
"ดี! งั้นเดี๋ยวฉันไปทำข้าวต้มให้โลมาน้อยก่อนนะ" พูดจบโบอาก็เดินตรงไปทางห้องครัวทันที พร้อมกับฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี ส่วนชางมินก็พาตัวเองเดินเข้าห้องนอนอย่างหมดแรง
ไม่นานนักเสียงออด (อาถรรพ์) ของบ้านพัก TVXQ ก็ดังขึ้นรับยามเช้า
"จ้า! มาแล้วจ้า! " โบอาวิ่งออกมาจากครัว และตรงไปเปิดประตูแทนผู้เป็นเจ้าของบ้านทั้งหลาย
"โอ้! สวัสดีครับคุณโบอา" คังอินยิ้มโปรยเสน่ห์ให้หญิงสาวตรงหน้าทันที แล้วจากนั้นก็โดนฝ่ามือลงทัณฑ์จากด้านหลังจนหน้าคว่ำมาข้างหน้า
"เชิญเข้ามาข้างในก่อนเลย ^ ^ " โบอาหลีกทางให้ผู้มาเยือน
หลังจากนั้นสาวน้อยก็รีบวิ่งไปที่ประตูห้องของหมีน้อยกับแจจุง แล้วรัวเคาะประตูห้องทันที
"ยุนโฮ! แจจุง! " บานประตูค่อยๆ เปิดแง้มออกมา
"มีอะไรเหรอโบอา.." หมีน้อยเอ่ยถามอย่างงัวเงีย
"มีคนมาหา อยู่ที่ห้องนั่งเล่นแล้ว เดี๋ยวโบอาไปหาโลมาน้อยก่อนนะ" พูดจบก็วิ่งจากไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้คู่สนทนายืนงง
"ใครใช้ให้แกยิ้มหวานกะว่าที่น้องสะใภ้ของฉันวะ.. เจ้าคังอิน! " ทึกกี้ตะโกนว่าลูกวงลั่นบ้าน
"พี่นี่เจ้าชู้ไม่เลือกเลยนะ เดี๋ยวได้โดนครีบจากโลมาพิโรธหรอก" คิบอมกล่าวเสริม
"โห! ก็ฉันไม่ได้ตั้งใจนี่หว่า หน้ามันไปเองอ่ะเวลาเห็นสาวๆ" คังอินลูบหัวตัวเองป้อยๆ
"ก็เรียกได้ว่าเป็นสัญชาตญาณของคนเจ้าชู้สินะ" คยูฮยอนเอ่ยออกมาด้วยสีหน้านิ่งๆ
"เจ้าชู้! เจ้าชู้! " ด๊องชองฟิวชั่นทำเสียงล้อเลียน
"นี่! แล้วนายจะยืนตรงนั้นไปถึงเมื่อไรมิคกี้" ลีทึกหันไปมองร่างโปร่งที่ทำหน้ามู่มุ่ยอยู่ด้านหลังของกลุ่ม
"จำบ้านพักตัวเองไม่ได้หรือไง"
"จำได้! " ยูชอนตอบเสียงแหบพร่า พลางยกมือขึ้นกุมหน้าผากตัวเอง
"โลมาน้อย! ยูชอนกลับมาแล้วนะ พาแขกมาเยี่ยมโลมาด้วย" โบอากล่าวเสียงใส
"งั้นเหรอ.. ใครกันนะแขกที่ว่าน่ะ" จุนซูเอ่ยถามขณะที่ขยับตัวลุกขึ้นนั่ง
"ก็พวกทึกกี้ไง! " โบอาบอกอย่างอารมณ์ดี
"แล้วโลมาลุกไหวไหม จะได้ออกไปกินข้าวกัน โบอาต้มข้าวต้มไว้ให้ล่ะ"
"ไหวสิ อุตส่าห์มีนางฟ้าอย่างโบอามาดูแลทั้งที" โลมายิ้มออกมาอย่างมีความสุข
หญิงสาวก้มหน้าแดงๆ หลบโลมา พลางช่วยพยุงตัวจุนซูให้ลุกขึ้นยืน
โบอาและโลมาเดินออกมาจากห้องพร้อมกัน ทำเอาคนที่กำลังวุ่นวายกันอยู่กลางบ้านพักต่างหันมามองกันเป็นตาเดียว จะยกเว้นก็แต่ยูชอนที่นั่งอยู่บนโซฟาเท่านั้น เพราะร่างโปร่งกำลังยกมือขึ้นกุมขมับอยู่ในท่าทางหมดเรี่ยวแรง
"นี่! อย่าบอกนะว่า.. โบอากับโลมาจุน..." คังอินโพล่งขึ้นมาเสียงดัง
"เป็นอย่างนั้นจริงๆ เหรอเนี่ย" คยูฮยอนยกมือขึ้นจับคางตัวเองอย่างใช้ความคิด
"นี่! พูดอะไรกันน่ะ! " โบอาพูดแทรกขึ้นมา ทั้งหน้าขึ้นสีระเรื่อ
"พูดมากกันจริงเลยนะ พวกนายเนี่ย" โลมาพูดว่าด้วยอีกคน
ขณะที่กำลังแซวโลมากันอยู่ ก็ได้ฤกษ์ที่หมีน้อยจะออกมาจากห้องสักที โดยมีแจจุงที่เดินเกาะชายเสื้อของยุนโฮด้วยท่าทางหวาดๆ ตามมาอยู่ด้านหลัง
"ไง! แจจุง ยุนโฮ! ตัวติดกันเป็นปาท่องโก๋เชียวนะ" คังอินเปลี่ยนเป้าหมายอย่างเร็ว
"พวกนั้นเป็นใครอ่ะยุนโฮ" แจจุงถามเสียเบา
"ก็..." หมีน้อยกำลังจะอธิบาย แต่ก็ถูกชิ่งตอบซะก่อน
"แจ.. ไอ้ที่ตัวโตๆ กว่าชาวบ้านเค้าน่ะชื่อคังอิน แล้วคนที่อยู่ข้างๆ ก็เฮียทึก ส่วนคนที่ตัวสูงๆ หน้ามึนๆ ชื่อคยูน้อย แล้วก็นี่ที่แก้มป่องๆ ชื่อคิบอม" ชองมินพูดพลางเอามือจิ้มแก้มคิบอมเล่น ส่วนแจจุงก็พยักหน้าทำความเข้าใจ
"อ๊ะ! จริงสิ ยูชอน.. ชางมินดูอาการไม่ค่อยดีเลย ตอนนี้สลบอยู่ในห้องแน่ะ" โบอารีบบอกเมื่อนึกขึ้นได้
"ชางมินไม่สบายเหรอ.." ยูชอนเงยหน้าขึ้นมาอย่างรวดเร็ว อาการปวดหัวจากการเมาค้างแทบจะหายไปทันที ก่อนที่จะลุกขึ้นเดินไปที่ห้องของชางมิน
"เมื่อเช้ายังบ่นว่าปวดหัวจะเป็นจะตายอยู่เลยไม่ใช่เหรอ อยู่ดีๆ ก็หายซะงั้นแหละ" หัวหน้าวง SJ มองตามหลังร่างโปร่งไปด้วยสายตาสงสัย
"คนที่ไม่สบายน่ะโลมาน้อยต่างหาก ไม่ใช่ชางมินซะหน่อย" โลมาหันมองหน้าโบอาเพื่อหาคำตอบ
"ก็ไม่ได้บอกซะหน่อยว่าชางมินไม่สบาย ^ ^ " หญิงสาวส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้จุนซู
"ไปกินข้าวกันเถอะโลมาน้อย" โบอาพูดพร้อมจูงมือโลมาไปที่โต๊ะอาหาร
"จุนซูไม่สบายเหรอเนี่ย" ทึกกี้ทำหน้าตกใจเอามากๆ
"ตรงไหนกัน" คังอินขัดขึ้น และก็ไม่พ้นโดนฝ่ามือมนุษย์ต่างดาวจนได้
"อ้าม..."
"อร่อยไหม"
"อาหร่อยยย.."
ชองมินทำท่าป้อนข้าวดองแฮเลียนแบบโบอาที่กำลังป้อนข้าวจุนซูอยู่ ส่วนทึกกี้นั้นนั่งมองคนทั้งคู่หน้าบาน คังอินนั่งทำท่าเลี่ยน คิบอมกับคยูฮยอนนั่งคุยกันอยู่ทีโซฟา
"ยุนโฮฉันก็หิวแล้วเหมือนกันนะ" แจจุงอ้อนยุนโฮขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นคู่รักหวานแหววกำลังป้อนข้าวกันอยู่
"โห! นี่ต้องมานั่งเลี่ยนคูณสองเลยเหรอเนี่ย" คังอินทำหน้าพะอืดพะอม แจจุงหันมามองค้อนคังอินทันทีที่ได้ยิน
"อิจฉาคนอื่นเค้าอ่ะดิ! ที่ไม่ได้สวีทกับใครเค้าน่ะ" คิบอมพูดขึ้น
"ถูกต้องเลยล่ะ! " คังอินพยักหน้ายอมรับ
"เขาว่าประชดแล้วยังไม่รู้อีก" คยูฮยอนส่ายหน้าแล้วถอนใจ
"อย่าสนใจเลยคยูฮยอน คนตัวหนาสมองมันก็หนาไปด้วย" คิบอมหันไปบอกคยูฮยอน
"แล้วอยากโดนมือโดนเท้าของคนตัวหนาไหมล่ะ" คังอินพูดพร้อมกับดัดมือตัวเอง
"โถ! อย่าโหดดิพี่คังอิน แค่ล้อเล่นแค่เนี้ยทำเป็นร้อนตัวไปได้" คิบอมยังแขวะไปเรื่อยๆ
"พอเลยนะทั้งคู่ ไม่เห็นหรือไงว่าน้องชายกับน้องสะใภ้ฉันกำลังป้อนข้าวกันอยู่น่ะ" ทึกกี้ตะโกนว่าพรรคพวกของตัวเอง
"ดีกันจริงๆ เลย" คยูฮยอนแค่นหัวเราะกับสภาพความวุ่นวายในตัวบ้าน
*****************************************************************************************************************************
มางานรายตัวแล้วคร๊าบทุกคน
แบบว่าจริงๆ แล้วมิคไม่ได้ถูกใครที่ไหนจับตัวไปหรอก แหะ.. แหะ.. (หัวเราะแก้เขิน)
ทำให้คิดมากอีกแล้วอ่ะดิ.. (จะโดนอะไรปาหน้าป่ะเนี่ย.. เสียววูบเลยแฮะ)
ตอนนี้ก็ยังไม่มีไรมาก รวมถึงตอนหน้าด้วย ขอเป็นพวกเอสเจป่วนกันไปก่อนน้า
ให้รั่วกันไปก่อน พวกเราต้องการปลดปล่อย.. มันเครียดอ่ะ =_=
แต่รับรองตอนที่ 21 มีเซอร์ไพส์ให้จริงๆ นะ ก็ต้องคอยติดตามกันเอานะ
แต่จะถูกใจทุกคนอ๊ะป่าวก็ไม่รู้ (ชักเครียดขึ้นมาตะหงิดๆ อีกรอบแฮะ)
เกรงว่าลงตอนที่ 21 ไปจะโดนใครรุมสกัมแน่ๆ เลย
อ้อนวอนล่วงหน้าหากตุ๊กแกน้อยทำให้ขัดใจก็อย่าบอมกันน้า
ฝากอีกนิดมิตรรักทุกคน ผลงานเรื่องใหม่น่ะลองๆ อ่านกันดูได้น้า
ชอบไม่ชอบก็บอกเราน้อมรับทุกคำติชม
รวมถึงเรื่องนี้ด้วย ขอจรลีกันสักทีล่ะตอนนี้บ๊ะบาย
ความคิดเห็น