คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : ป่วย 100%
"อืม..." คนที่เพิ่งตื่นนอนขยับตัวไปมาเล็กน้อย ก่อนจะลุกไปทำธุระในห้องน้ำ บรรยากาศในวันนี้ค่อนข้างจะอึมครึมพิกลเหมือนกับความรู้สึกของหนุ่มน้อยเจ้าของเสียงแหลมใสผู้มีแต่รอยยิ้มและเสียงหัวเราะ กลับกลายเป็นคนนิ่งเงียบ เคร่งขรึมขึ้นมาโดยไม่รู้สาเหตุ
"ตื่นสายนะ..." เสียงทักทุ้มนุ่มดังแว่วมาทันทีที่จุนซูเปิดประตูห้องออกมา
"แล้ววันนี้มีธุระต้องออกไปข้างนอกหรือเปล่า"
"ถามทำไมเหรอ" จุนซูมองคนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟา ท่าทางของยูชอนดูแปลกไปจากทุกที
"จะออกไปด้วย..." ยูชอนตอบโดยที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองโลมา
"จะตามไปดูหรือไง"
"เปล่า..." ร่างโปร่งบอก แต่สายตายังคงจ้องดูหน้าหนังสืออยู่ตลอด
"พอออกไปแล้ว ค่อยแยกกันก็ได้"
"เป็นอะไรหรือเปล่ายูชอน" โลมาตัดสินใจนั่งลงข้างๆ คนที่เอาแต่ดูหนังสือ
"จะไปกันหรือยังล่ะ" ร่างโปร่งปิดหน้าหนังสือ พลางหันมาอมยิ้มให้จุนซู
"วันนี้ฉันไม่ไปไหนหรอก.. อยากพักสักวัน" โลมาเอ่ยบอกพร้อมกับเหลือบดูสีหน้าหม่นของยูชอน
"งั้นเหรอ..." เสียงของอีกคนเบาลง แต่ก็ยังยิ้มน้อยๆ อยู่
"เฮ้อ... วันนี้มันอะไรกันเนี่ย" จุนซูบ่นเปรยออกมาก่อนจะทิ้งตัวพิงโซฟาด้วยท่าทางเหนื่อยๆ
"จุนซู.. วันนี้ไม่ได้ไปไหนเหรอ" น้ำเสียงราบเรียบจากคนที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องเอ่ยทัก
"ไม่อ่ะ.. แล้วพี่ยุนโฮกับพี่แจจุงล่ะ" โลมาเอ่ยถามชางมิน
"ไม่รู้สิ พอดีฉันอยู่แต่ในห้องน่ะ นายลองถาม..." ชางมินเงียบเสียงลง แล้วเหลือบมองร่างโปร่ง
"สองคนนั้นออกไปข้างนอกตั้งแต่เช้าแล้ว" ยูชอนหันมองหน้าจุนซูก่อนจะตอบ
"งั้นเหรอ เดี๋ยวนี้ก้าวหน้าถึงขนาดออกไปเดทด้วยกันแล้วเหรอเนี่ย" โลมาพยักหน้าทำความเข้าใจกับตัวเอง
"ว่าแต่วันนี้นายตื่นสายกว่าฉันอีกนะ" จุนซูพูดแหย่ร่างสูง
"เปล่าหรอก.. ความจริงฉันตื่นตั้งนานแล้ว แต่ขี้เกียจออกมา" ชางมินพูดพลางจะเดินเข้าครัว
"ในห้องครัวไม่มีอะไรแล้ว เมื่อคืนฉันกินหมดไม่เหลือเลย" จุนซูบอกหน้าตาย
"เหรอ.. ถ้างั้นฉันจะออกไปข้างนอก จะฝากซื้ออะไรไหม" ร่างสูงเอ่ยถามจุนซู โดยไม่สนใจใครอีกคน
"อืม... งั้นขอพวกขนมเยอะๆ หน่อยแล้วกัน" โลมาบอกพร้อมกับหันไปมองยูชอน
"แล้วยูชอนล่ะ"
"อะไรก็ได้ตามใจนายสิ" ร่างโปร่งยิ้มบางให้โลมา
ร่างสูงยืนมองคนทั้งคู่ก็รู้สึกเหมือนกับมีอะไรมาจุกอยู่ที่คอ ชางมินกระแอมไอเบาๆ เพื่อเรียกเสียง
"...เข้าใจแล้ว ฉันไปนะ" น้ำเสียงฟังดูสั่นเครือเล็กน้อย
ร่างสูงรีบเดินจ้ำผ่านคนทั้งสองไปยังประตูหน้าบ้าน โดยไม่หันมองใครเลยแม้แต่น้อย
"ท่าทางชางมินจะอารมณ์ไม่ค่อยดีเลยเนอะ ว่าไหม" จุนซูพูดแล้วเหล่ตามองคนที่นั่งอยู่ข้างตัวเอง
"............." ไม่มีคำตอบจากร่างโปร่ง ยูชอนทอดสายตามองตามหลังร่างสูงไปด้วยแววตาหม่นเศร้า
"ยูชอน..." โลมาชะโงกหน้ามองอีกฝ่ายที่กำลังเหม่อลอยอยู่ ทำให้ร่างโปร่งรู้สึกตัวก่อนจะหันมาพูดด้วย
"อะไรเหรอ"
"ฉันลืมบอกให้ชางมินซื้อรูสเบียร์มาด้วยอ่ะ" จุนซูทำหน้าเสียดายอย่างมาก โลมามองหน้าคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ด้วยแววตาขอร้องอ้อนวอน
"ยูชอนช่วยตามออกไปบอกชางมินให้หน่อยได้ไหม"
"เอ่อ..." ร่างโปร่งทำหน้าลำบากใจ พลางมองดูโลมาที่ตีสีหน้าให้ดูน่าสงสารสุดๆ
"ก็ได้" ยูชอนรับคำในที่สุด จุนซูมองคนที่เพิ่งลุกเดินออกไป แล้วยิ้มพอใจกับผลงานของตัวเอง
"อืม.. รู้สึกมึนๆ ยังไงไม่รู้แฮะ" เสียงแหลมแหบบ่นก่อนจะทิ้งตัวลงพิงโซฟา โลมายกมือขึ้นนวดขมับของตัวเองที่เริ่มปวดขึ้นมาทีละน้อย
ยูชอนเดินตามชางมินออกมาแล้วก็จริง แต่ร่างโปร่งกลับไม่กล้าที่จะส่งเสียงเรียกคนที่เดินนำอยู่ไม่ไกล จึงทำได้เพียงก้าวฝีเท้าตัวเองตามคนตัวสูงไปอย่างเงียบๆ
ร่างสูงรู้สึกได้ว่ามีคนเดินตามมาจึงหันไปมอง และเมื่อรู้ว่าเป็นใคร ชางมินจึงหยุดเดินก่อนจะหันไปมองร่างโปร่งด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่แววตานั้นกลับแสดงออกถึงความรู้สึกตัดพ้อ
"พี่ตามผมมา มีอะไรหรือเปล่า" ชางมินพยายามข่มเสียงให้ฟังดูปกติที่สุด
"คือ.. จุนซูฝากให้มาบอกนายว่า ให้ซื้อรูสเบียร์มาด้วยน่ะ" ยูชอนตอบไม่ค่อยเต็มเสียงนัก ทั้งยังก้มหน้าไม่ยอมสบตากับอีกฝ่าย ร่างโปร่งเม้มปากตัวเองแน่นเสียจนแทบจะเป็นเส้นตรงหลังจากพูดจบ
"เข้าใจแล้วครับ" ตอบเสร็จก็หันหลังให้กับคนที่พูดด้วยทันที ชางมินก้าวเดินโดยไม่หันหลังกลับไปมองข้างหลังอีกเลย 'รู้สึกเจ็บปวดทุกครั้งที่มองหน้า... เจ็บปวดจริๆ...'
"ชางมิน! " ยูชอนเผลอเรียกร่างสูงออกไปอย่างลืมตัว ก่อนจะยกมือขึ้นปิดปากตัวเองที่พลั้งเผลอไป
ร่างสูงหยุดเดินและนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง พลางสูดลมหายใจเข้าและหลับตาลง ก่อนจะตัดสินใจหันไปเผชิญหน้ากับร่างโปร่งทันที
"...พี่เรียกผมทำไมเหรอครับ" ทุกถ้อยคำพยายามข่มอารมณ์ไม่ให้ใครอีกคนรู้ถึงความในใจ
"เอ่อ.. เรา... เรากลับไปเป็นเหมือนเดิมได้ไหม" ยูชอนเอ่ยพูดเสียงแผ่วเบา
"เหมือนเดิม? อย่างไหนล่ะครับที่เรียกว่าเหมือนเดิม... เป็นพี่น้องกัน.. อย่างนั้นเหรอครับ" ดวงหน้าหมองเศร้า พวงแก้มแดงก่ำ คิ้วขมวดมุ่ยอย่างสับสน
"..อ่า... อย่างนั้นก็ได้..." ร่างโปร่งตอบออกไปโดยที่ไม่ได้มองหน้าร่างสูง
"ถ้าพี่ต้องการอย่างนั้น.. ผมก็ไม่ขัดข้อง" ร่างโปร่งหันมองไปทางอื่น พลางค่อยๆ ถอนหายใจออกมาเบาๆ
"...ฉันไปช่วยนายซื้อของนะ" ยูชอนขยับเดินเข้าไปหาคนที่ยืนอยู่ไม่ไกล
"......................" ร่างสูงก้าวเดินออกไปอย่างเงียบๆ ดวงตาทอดมองตรงไปข้างหน้าอย่างเหม่อลอย
"ชางมิน.. รอด้วยสิ" ร่างโปร่งรีบเร่งฝีเท้าตามคนตัวสูง ภายในแววตาของคนที่เดินอยู่ข้างหลัง จับจ้องดูคนที่เดินอยู่ข้างหน้าตัวเองด้วยความรู้สึกที่ต่างจากเดิม
"อือ!" โลมาที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่ส่งเสียงครางออกมา เมื่ออาการปวดหัวเริ่มทวีความรุนแรงขึ้นอย่างมาก พอจะขยับตัวลุกขึ้นยืนก็ยิ่งปวดมากกว่าเดิม จุนซูจึงจำต้องนั่งพิงโซฟาอย่างหมดท่า
สองหนุ่มที่เพิ่งเดินเข้าบ้านมาด้วยท่าทาร่าเริง สองมือเต็มไปด้วยถุงใส่ของที่ต่างช่วยกันซื้อมา ยุนโฮทีเห็นท่าทางแปลกๆ ของคนบนโซฟาก็รีบเข้าไปหาทันที
"จุนซู.. นายเป็นอะไรอ่ะ" มือเรียววางของลงบนโซฟาด้านข้างตัวโลมา และเอื้อมมือไปแตะหน้าผากคนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่อย่างน่าเป็นห่วง แต่ก็ต้องรีบชักมือออกมาเพราะความร้อนจากหน้าผาก
"นายไม่สบายนี่... แจจุงมาช่วยพยุงจุนซูไปที่ห้องหน่อย" แจจุงรีบวางของลงแล้วเดินไปหาหมีน้อยกับโลมา พลางช่วยกันพยุงจุนซูไปที่ห้องนอน
ทั้งสองค่อยๆ ปล่อยโลมาลงบนเตียงอย่างเบามือ จากนั้นหมีน้อยก็รีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดโทรออกทันที
"อื้อ.. ปวดหัวจังเลยอ่ะ" จุนซูพรางพร้อมทั้งยกมือขึ้นมากุมขมับตัวเอง แล้วพลิกตัวไปมาอย่างกระสับกระส่าย คิ้วทั้งสองเริ่มขมวดเข้าหากัน
มือเรียวสวยบิดผ้าขนหนูผืนเล็กขึ้นจากกะละมังใบน้อย เจ้าของมือเรียวค่อยๆ เช็ดไปตามใบหน้าคนป่วยอย่างเบามือ ไล่มาถึงต้นคอและแขนทั้งสองข้าง
"โลมาน้อยอย่าเป็นไรนะ" น้ำเสียงหวานพูดขึ้นอย่างสั่นเครือ มือเรียวบิดผ้าขันมาจากกะละมังอีกครั้ง และพับผืนผ้าให้ได้รูปดก่อนจะวางลงบนหน้าผากที่ร้อนผ่าวเพราะพิษไข้
ดวงตาใสจ้องมองคนตรงหน้าอย่างไม่วางตา ปากบ่นงึมงำด้วยถ้อยคำเดิมๆ ซ้ำไปซ้ำมา
"อือ..." ดวงตาเรียวเล็กหรี่มองดูคนที่อยู่ข้างตัวเองด้วยความยากลำบาก
"อ๊ะ! โลมาน้อยเป็นไงบ้าง!" เสียงใสๆ เอ่ยทักคนป่วยอย่างดีใจ มือเรียวสวยรีบคว้ามือคนป่วยอย่างลืมตัว
"โบอา..." ปากแห้งผากเอ่ยเรียกชื่อสาวสวยด้วยเสียงที่แหบแผ่ว
"...ทำไมถึงมาอยู่นี่ได้ล่ะ"
"ก็ยุนโฮเป็นคนโทรไปบอกโบอาว่าโลมาน้อยไม่สบาย... ทำไมถึงปล่อยให้ตัวเองเป็นแบบนี้ล่ะ" โบอาเริ่มต่อว่าคนป่วยบนเตียงทันที แต่ดวงตาใสกลับเอ่อรื้นไปด้วยน้ำตา
"...โลมาจะเป็นยังไง.. โบอาไม่ต้องสนใจก็ได้นี่" จุนซูพูดเสียงเบาพร้อมกับหันหน้าหนี
"ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะ รู้ไหมโบอาเป็นห่วงโลมาน้อยมากเลยนะ"
"เป็นห่วงเค้า.. แต่เวลาโลมาน้อยโทรหาโบอากลับตัดสายทิ้งเนี่ยนะ เป็นห่วง!ไ
"ไม่ใช่นะ.. คือ..." โบอาก้มหน้างุดพูดอะไรไม่ออก
"ถ้าไม่เต็มใจมาล่ะก็ ไม่ต้องมาก็ได้.. โลมาน้อยดูแลตัวเองได้" โลมาพูดพลางพยายามจะขยับตัวลุกขึ้นนั่งแต่ก็ไม่สำเร็จ
"อ๊ะ! ระวังหน่อยสิโลมาน้อย" โบอารีบเข้าไปประคองตัวโลมาไว้
"ไม่ต้องหรอก.. โบอาไปทำอย่างอื่นที่โบอาต้องการเถอะ" จุนซูบอกด้วยน้ำเสียงน้อยใจ
"แล้วรู้ได้ไงว่าโบอาอยากไปทำอย่างอื่น" น้ำตาเริ่มคลออีกครั้ง
"ก็เห็นน่ะสิ..." โลมาหลุดปากออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ พอรู้ตัวก็รีบเงียบลงทันที
"เห็น? เห็นอะไรอ่ะ" สาวน้อยเอียงคอถามอย่างสงสัย
"ไม่มีอะไรหรอก..." จุนซูรีบบอกปฏิเสธ แต่กลับทำแก้มป่องเล็กน้อย
"โลมาน้อย.. บอกโบอามาสิว่าเห็นอะไร แล้วโกรธอะไรโบอาอย่างนั้นเหรอ" โบอาพยายามโน้มตัวและยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ โลมาอย่างอยากรู้
"บอกแล้ว.. โบอาห้ามว่าโลมานะ" โลมายื่นข้อเสนอต่อรอง
"อื้อ!" โบอารีบพยักหน้าเร็วๆ แล้วมองหน้าโลมาตาแป๋วอย่างตั้งใจ
"ก็.. หลายวันมาเนี่ย โลมาว่างงานก็เลยว่าจะไปหาโบอาที่กองถ่าย" จุนซูพูดพลางทำหน้าพองลมนิดๆ
"แต่พอไปถึง.. โลมาก็เห็นโบอากำลังจะออกไปกับคนอื่น"
"หือ! นี่โลมาตามโบอาตลอดเลยเหรอ" สาวน้อยดุใส่โลมาทันที
"ก็ไหนบอกจะไม่ว่าเค้าไง" โลมารีบท้วงกลับ โบอาจึงได้แต่นั่งมองตาปริบๆ
"ตอนแรกโลมาก็ไม่คิดอะไรหรอกนะ แต่โบอากลับออกไปกับคนๆนั้นทุกวันเลยนี่นา แล้วพอโลมาโทรไปหาโบอาตอนที่อยู่กับเขา โบอาก็โกหกว่ากำลังถ่ายหนังอยู่ด้วย ยังงี้จะไม่ให้โลมาโกรธได้ไง"
"มันไม่ใช่อย่างนั้นนะโลมา.. โบอาก็แค่..." หญิงสาวอ้ำอึ้งไม่ยอมตอบ
"ตอนนี้เขาคงสำคัญกว่าโลมาแล้วสินะ" ชายหนุ่มพูดเสียงเศร้าก่อนจะไอค่อกแค่กออกมา
"โลมาน้อยเข้าใจโบอาหน่อยสิ เค้ามีเหตุผลนะ"
"โลมาเข้าใจทุกอย่างดีแล้วล่ะ" จุนซูหันหน้าหนีไปทางอื่น"
"โลมาน้อย.. คือว่าโบอาน่ะ..." หญิงสาวกำลังจะอธิบายแต่ก็ถูกขัดไว้ซะก่อน
"อ๊ะ!จุนซูนายฟื้นแล้ว" แจจุงพี่โผล่พรวดพราดเข้ามาพร้อมกับหมีน้อยเอ่ยขึ้น
"จุนซูนายเป็นไงบ้าง" หัวหน้าวงหนุ่มเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง
"ผมหายแล้วล่ะ" โลมาตอบด้วยเสียงแหบแห้ง แล้วก็ไอค่อกแค่กอีกรอบ
"แค่ก.. แค่ก.. โอย..." จุนซูยกมือขึ้นจับคอตัวเอง รู้สึกเจ็บๆ ทุกครั้งที่พูดและไอ
"โลมา! ถ้าไม่ไหวก็อย่าฝืนสิ" โบอารีบเข้าไปดูอาการจุนซูทันที
"โบอาต่างหากมั้ง.. ที่กำลังฝืนอยู่..." ชายหนุ่มมองหน้าหญิงสาวแสนน่ารักด้วยสายตาน้อยใจอย่างมาก
"..โบอาเบื่อโลมา.. รำคาญโลมาแล้วใช่ไหมล่ะ..."
"โลมาน้อยอย่าคิดเองเออเองได้ไหม! ทำไมไม่เชื่อใจกันบ้าง! " หญิงสาวตะโกนออกมาเสียงดัง
"โบอาก็แค่อยากจะเซอร์ไพส์โลมาน้อย ก็แค่นั้นเอง..." เสียงหวานใส่แผ่วลงทันที หมดคำพูดหญิงสาวก็น้ำตานองหน้า โบอารีบวิ่งออกไปจากห้องทันที
"พวกนายทะเลาะอะไรกันน่ะ" ยุนโฮเอ่ยถามทันทีที่เห็นหญิงสาววิ่งหนีออกไป
"ผม.. ผมผิดเองแหละ..." จุนซูก้มหน้าสำนึกผิด
"แต่ผมทนไม่ได้หรอก.. ที่ต้องเห็นโบอามีคนใหม่น่ะ"
"มีคนใหม่!?!" ยุนโฮและแจจุงต่างร้องออกมาพร้อมกัน
"นายเอาอะไรมาพูดน่ะจุนซู" หมีน้อยเอ่ยถาม
"ก็ผมเห็นมากะตา.. โบอากับผู้ชายที่ชื่อคิม จองฮุนออกเดทด้วยกัน.. ที่ร้านกาแฟ"
" 0.0 " ยุนโฮและแจจุงต่างพร้อมใจกันทำหน้าแบบนี้
"นายเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าจุนซู" แจจุงพยักหน้าน้อยๆ เห็นด้วยกับคำพูดของยุนโฮ
"เข้าใจผิด...!?!" โลมาทวนคำถามด้วยสีหน้างุนงง
"ก็โบอากับคุณจองฮุนเขาถ่ายละครด้วยกันไม่ใช่เหรอ"
"ไอ้เรื่องนั้นน่ะผมรู้แล้ว.. แต่พอถ่ายเสร็จก็ออกไปไหนมาไหนด้วยกันสองต่อสอง.. แบบนั้นน่ะ คือ การเดทชัดๆ"
"ก็โบอาเค้าจะซื้อของขวัญให้นายน่ะสิ! " หมีน้อยบอกอย่างฉุนๆ
"ซื้อของขวัญให้ผมงั้นเหรอ! 0_0 " โลมาถึงกับหน้าเหวอไปเลย
"พี่ยุนโฮรู้ได้ไง!? "
"ก็ฉันกับแจจุงออกไปเที่ยวด้วยกัน แล้วบังเอิญเจอโบอากับคุณจองฮุน พวกเขาก็เลยเล่าให้ฟังว่าตั้งใจจะซื้อของขวัญให้นาย ส่วนคุณจองฮุนก็ตั้งใจจะซื้อให้แฟนเหมือนกัน ก็เลยชวนไปเลือกของด้วยกัน... เข้าใจไหม! โลมาซื่อบื้อ! "
หมีน้อยไม่ใจโลมาเป็นอย่างมากจึงโวยวายออกมา แล้วรีบเดินออกจากห้องทันที ทิ้งให้แจจุงและจุนซูอยู่ด้วยกันตามลำพัง
"โบอาต้องโกรธผมมากแน่ๆ เลย" โลมานั่งปลงอยู่บนเตียง ทั้งที่อยากออกไปตามง้อคนที่ตัวเองทำให้ร้องไห้ แต่สังขารกลับไม่อำนวยเอาซะเลย
"เดี๋ยวฉันจัดการให้ ส่วนนายหลับไปซะ" แจจุงเอ่ยบอกโลมา
"...หา!?! " จุนซูทำหน้าโลมางงขึ้นมาทันที
"งงไรอ่ะ.. คนอุตส่าห์จะช่วย ถ้าไม่ต้องการฉันไปหายุนโฮแล้วนะ" แจจุงทำหน้ามู่
"ช่วยผม.. พี่แจจุงจะช่วยผมงั้นเหรอ!? " โลมามองหน้าแจจุง
"แล้วจะให้ช่วยไหมเล่า ไม่งั้นก็ช่วยตัวเองต่อไป.. ไปนะ" แจจุงทำท่าจะเดินออกไป
"เดี๋ยวดิ! ผมยังไม่ได้บอกเลยนะว่าไม่อยากให้ช่วย..." จุนซูส่งเสียงรั้งแจจุงไว้
"พี่แจจุงจะให้ผมหลับใช่ไหม.. งั้นผมหลับเดี๋ยวนี้เลยก็ได้" ไม่พูดเปล่าโลมารีบขยับตัวลงนอน พร้อมกับหลับตาปี๋
"ดีมาก.." แจจุงสบถขึ้นเบาๆ พลางปิดประตูตามหลัง
"โบอา! โบอา! จุนซูไข้ขึ้นสูงมากเลย" แจจุงวิ่งกระหืดกระหอบมา ทำให้หญิงสาวที่กำลังนั่งเหม่อลอยอยู่บนชิงช้าที่ถูกผูกกับกิ่งไม้ใหญ่ในสวนหลังบ้าน ถึงกับหันมามองด้วยความตกใจ
"ทำไมโลมาน้อยถีงไข้ขึ้นล่ะ" เสียงหวานใสเริ่มสั่นเครือเล็กน้อย แจจุงส่ายหน้าช้าๆ
"อย่าเป็นไรนะโลมาน้อยของโบอา! " หญิงสาวรีบวิ่งเข้าไปในตัวบ้านอย่างรวดเร็ว
"แค่นี้ก็เรียบร้อย" แจจุงเอ่ยพลางทำท่าปัดมือตัวเอง แล้วนั่งลงที่ชิงช้าตัวเดียวกันกับที่โบอาเคยนั่งในตอนแรก
"ทำอะไรน่ะแจจุง" ยุนโฮที่เพิ่งเดินออกมาจากตัวบ้านเอ่ยขึ้น
"ทำความดีน่ะ ยุนโฮ" แจจุงหันไปตอบพร้อมกับยิ้มร่า ส่วนหมีน้อยถึงกับขมวดคิ้วด้วยความงุนงงในท่าทีของอีกฝ่าย
หญิงสาววิ่งมาจากทางสวนหลังบ้านและตรงเข้าห้องของจุนซูทันที จนลืมคำว่าเหนื่อยไปเรียบร้อยแล้ว มีเพียงแต่เสียงสะอื้นไห้และน้ำตาที่ไหลอาบแก้มเนียนนุ่มทั้งสองข้าง
"โลมาน้อยอย่าเป็นไรนะ.. โบอาขอโทษ.. ฮือ..."
"..อือ... โบ.. อา..." จุนซูหรี่ตาแอบดูโบอาก่อนจะแกล้งส่งเสียงครางให้ได้ยิน
"โลมาน้อย! โลมาน้อยของโบอาเป็นยังไงบ้าง! " สาวน้อยเอื้อมมือไปหาจุนซูอย่างร้อนรน โลมาจึงใช้โอกาสนี้ดึงตัวหญิงสาวเข้ามากอดอย่างรวดเร็ว
"หือ! โลมาน้อยตัวไม่ร้อนแล้วนี่" หญิงสาวเอ่ยขึ้นพลางผละตัวออกมาจากจุนซูช้าๆ และมองหน้าคนป่วยอย่างสงสัย
"หายแล้วเหรอ? "
"..โบอา.. โลมาน้อยขอโทษนะ โลมาน้อยผิดไปแล้ว ยกโทษให้โลมาน้อยนะ" จุนซูพูดอ้อนพร้อมกับจับมือโบอาขึ้นมาหอมเบาๆ อย่างรักใคร่
"โลมาน้อยขี้โกง! " โบอาเอ่ยออกมาอย่างน้อยใจ พลางทำปากยื่นพร้อมกับเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย
"ขี้โกงเรื่องอะไรเหรอ..." โลมาถามพลางยื่นหน้าเข้าไปหาสาวน้อย
"ก็.. โลมาน้อยมาทำให้เค้าใจอ่อนอ่ะ..." โบอาตอบเสียงเบา พลางก้มหน้างุดเพื่อซ่อนใบหน้าแดงระเรื่อของตัวเอง จุนซูจึงเชยคางหญิงสาวขึ้นมาอย่างนุ่มนวล แล้วมอบยิ้มอันอ่อนโยนให้
"จุนซูรักโบอานะ"
"..โบอา.. ก็รัก 'จุนซู' ที่สุดเลย" เสียงหวานใสเอ่ยออกมาอย่างเขินอาย แต่แววตากลับมองตอบคนรักโดยไม่หลบไปไหน
ชายหนุ่มค่อยๆ โน้มหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าของหญิงสาวอย่างช้าๆ ริมฝีปากอุ่นร้อนเพราะพิษไข้ประทับลงบนหน้าผากมนของโบอาอย่างทะนุถนอมและอ่อนโยน
"จุนซู.. อ๊ะ! โทษทีที่ขัดจังหวะ" แจจุงที่อยู่ดีๆ ก็โผล่พรวดพราดเข้ามา เมื่อเห็นภาพตรงหน้าก็รีบปิดประตูทันที
"โลมาบ้า! " โบอารีบซุกหน้าลงกับเตียงนอนด้วยความเขินอาย ส่วนจุนซูก็ส่งเสียงหัวเราะชอบใจก่อนจะทิ้งตัวลงนอนข้างหญิงสาว
"ง่วงแล้วอ่ะ! นอนเถอะนะ" ชายหนุ่มไม่พูดเปล่า ดึงตัวโบอาเข้ามากอดแล้วหลับลงไปอย่างรวดเร็ว โบอาเองก็รู้สึกเพลียเช่นเดียวกันจึงซุกตัวเข้าหาโลมา พลางยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
"ยุนโฮ! เมื่อกี้ฉันเห็นจุนซู.. กับโบอาด้วยแหละ" แจจุงพูดพลางจิ้มไปทีหน้าผากตัวเอง
"อะไรน่ะแจจุง ไม่เห็นเข้าใจเลย" หมีน้อยเอียงคอถามอย่างสงสัย
"ก็แบบนี้ไง..." แจจุงเลียนแบบโลมาด้วยการจุ๊บไปที่หน้าผากของหมีน้อย
"..........." หมีน้อยรีบเอามือจับไปที่หน้าผากตัวเองอย่างตกใจ ทั้งยังตัวแข็งทื่อ แจจุงยิ้มยิงฟัน พลางเอานิ้วจิ้มแก้มหมีน้อยอย่างอารมณ์ดี
*****************************************************************************************************************************
มีเรื่องใหม่ออกมาอีกแล้วล่ะ ฝากอ่านกันด้วยน้า
เรื่องนี้ตั้งใจทำกันมากเลยแหละ
สำหรับใครที่ชอบคิดมาก
อ่านเรื่องนี้รับรองได้คิดกันจนปวดหัวแน่ๆ
อ๊ะ! พูดมากไปหรือเปล่าเนี่ย
เดี๋ยวเจ้าหัวไชเท้าน้อยมันว่าเอา
ยิ่งบอกว่าอย่าพูดอะไรมาก เดี๋ยวคนอ่านรู้หมด
อุ๊บ! (รีบเอามือปิดปากตัวเอง)
เอาล่ะ! ถ้าอยากรู้ว่าไอ้เรื่องใหม่ของตุ๊กแกน้อย
มันจะไปในแนวไหนก็ลองอ่านกันดูนะ
โล่งใจกันบ้างยังอ่ะสำหรับ KiSS
(แกล้งคนอ่านมากๆ จาบาปป่ะเนี่ย)
อย่าเพิ่งเอาบอมมาลงกันน้า
ส่วนคู่แจหมีรออีกแป๊บนะ กำลังจัดๆ อยู่
เอาไปแบบพอหอมปากหอมคอกันก่อนนะ
อ้อ! เรื่องสุดท้าย เจ้าหัวไชเท้าน้อยมันฝากมาน้อยใจ
มันกำลังเตรียมการป่วนคู่มินมิกอยู่แหละ
เพราะหาพวกเชียร์แจหมีไม่ได้
เตรียมตัวเครียดกันได้เลย โฮะ โฮะ โฮะ
(นับวันยิ่งทำตัวเหมือนตัวโกงเข้าไปทุกที = = )
ความคิดเห็น