คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : เศร้า Y Y
ยามดึกสงัดซึ่งเป็นเวลาที่ทุกคนคงจะหลับกันหมดแล้ว ประตูบ้านพักก็ถูกแง้มเปิดอย่างเบามือพร้อมกับร่างหนึ่งที่ค่อยๆ ย่องเดิน ในความมืดด้วยความชำนาญ ทุกย่างก้าวนั้นระมัดระวังและเงียบเชียบ ฉับพลันไฟที่ปิดมืดอยู่ก็เปิดสว่างขึ้นทันที ส่วนคนที่
กำลังย่างเท้าย่องจึงต้องหยุดชะงักอยู่กับที่
"ไง! นึกว่าจะกลับบ้านไม่ถูกแล้วซะอีก" เสียงทักอันแสนเรียบนิ่งของร่างโปร่งที่ยืนอยู่ข้างสวิตไฟ ทำเอาคนถูกทักได้แต่ยิ้มแห้งๆ ส่งให้อย่างจนมุม ก่อนจะเอ่ยตอบกลับด้วยน้ำเสียงเจือนเช่นเดียวกับสีหน้า
"หวัดดี.. ยูชอน..."
"อย่าทำให้เป็นห่วงนักได้ไหม จุนซู" ยูชอนพูดพลางมองหน้าโลมาแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ
"แล้วรู้ได้ไงเนี่ย... หรือว่า..." เด็กหนุ่มเสียงแหลมเอ่ยถามพร้อมกับเลิกคิ้วสูง
"รออยู่ตลอดเลยเหรอ! " ร่างโปร่งไม่ตอบ จุนซูเดินเข้าไปหายูชอนด้วยท่าทางสำนึกผิด
"เรื่องนั้นน่ะช่างมันเถอะ ว่าแต่กินอะไรมาแล้วหรือยังล่ะ" ยูชอนพูดถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล เด็กหนุ่มส่ายหน้าปฏิเสธช้าๆ
"แล้วหิวหรือเปล่า.."
จุนซูทำเงียบไม่พูดแต่อย่างใด ร่างโปร่งมองดูแล้วก็ยิ้มบาง
"ในห้องครัวมีของกินเยอะเลยนะ เพิ่งซื้อมาเมื่อกลางวันนี้เอง"
แสงไฟลอดผ่านออกมาจากห้องครัว ด้านในนั้นโลมากำลังหยิบส่งของกินหลากหลายชนิดเข้าปากไม่หยุด
"กินแบบไม่กลัวติดคอเลยนะ" ยูชอนนั่งลงข้างจุนซู พลางยื่นแก้วใส่น้ำเย็นให้คนที่กินไม่หยุดปากเลยตั้งแต่เข้ามาในห้องครัว
"จะไม่ถามหน่อยเหรอว่าไปไหนมา" โลมาหันมองอีกฝ่ายขณะละมือจากขนมเพื่อหยิบน้ำไปดื่ม
"ถึงถามไป นายก็ไม่ตอบอยู่ดีแหละจริงไหม" ร่างโปร่งเอ่ยขึ้น แล้วเอนตัวพิงพนักเก้าอี้
"555+ รู้ดีเหมือนกันนี่" จุนซูส่งเสียงหัวเราะออกมาทันที เมื่อได้ยินคำพูดของยูชอน
"ตอนนายไม่อยู่บ้านน่ะ เกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้างรู้หรือเปล่า"
"พี่แจจุงถูกรถชนจนความจำเสื่อม แล้วก็ตอนกลางวันพวกเอสเจมาเยี่ยมกันใช่ไหมล่ะ" โลมาตอบหน้าตาย
"ก็รู้เรื่องนี่ แล้วทำไมถึงไม่ยอมกลับบ้านบ้างล่ะ" ร่างโปร่งกล่าวถามพลางหันมามองหน้าจุนซู
"ใครบอกว่าไม่กลับ ถ้าไม่กลับจะรู้เรื่องได้ไง"
"ตอนไหนกัน" ร่างโปร่งนึกสงสัยขึ้นมาทันที
"ไม่บอก! " จุนซูตอบเสียงสูงแหลม จากนั้นก็หันกลับไปจัดการกับเหล่าขนมต่อ
ผ้าห่มผืนหนานุ่มถูกยกขึ้นคลุมร่างของคนที่เพิ่งหลับไปได้ไม่นานอย่างเบามือ ยูชอนมองดูหน้าโลมายามหลับสนิทแล้วก็เผยยิ้มบางออกมา มือเรียวไล่ลูบไปตามใบหน้าคนที่หลับอยู่เบาๆ จากนั้นร่างโปร่งก็โน้มหน้าลงจุมพิศบางเบาบนกลุ่มเส้นผมที่
ปรกหน้าของจุนซู ก่อนที่จะค่อยๆ เอนตัวลงนอนข้างโลมา ยูชอนปิดเปลือกตาลงอย่างยากเย็นเหลือเกิน ความรู้สึกนึกคิดที่สับสนในตอนแรกเริ่มกลับกลายเป็นแจ่มชัดขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อ ทั้งที่พยายามปฏิเสธและหักห้ามไม่ให้ความรู้สึกแบบนี้เกิดขึ้นแล้วก็ตาม แต่ก็ไม่สามารถหนีพ้น จนในที่สุดคงต้องยอมรับแล้วสินะ....
"...รักเหรอ... ไม่อยากจะเชื่อเลย..." ริมผีปากอิ่มเอ่ยเปรยแผ่วเบา ดวงตาเรียวหรี่ลงเรื่อยๆ สีหน้าของคนที่กำลังหลับมีความหมองหม่นปะปนไปด้วยความหนักใจเจืออยู่จางๆ
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
----------------------------------------------------------
--------------------
"แล้วมาอยู่นี่คนทางโน้นเขาไม่ว่าเอาเหรอ" หนุ่มหล่อเจ้าของคอนโดหรูถามขึ้นนขณะที่สายตายังจดจ้องอยู่กับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
"ไม่หรอก เขารู้แล้ว" คนที่นั่งอยู่ตรงกันข้ามตอบเสียงเรียบ พลางหยิบแก้วน้ำข้างตัวขึ้นมาจิบเล็กน้อยแล้ววางลงที่เดิม
"งั้นเหรอ ก็ดีจะได้ไม่มีปัญหาทีหลัง"
"จุนกี้.. ลงสักทีสิ รออยู่นะ" เสียงแหลมรีบเร่ง เมื่ออีกฝ่ายยังทำท่ารีรออยู่
"โอ๊ย! เลิกๆ ! " หนุ่มหน้าคมตะโกนเสียงดังก่อนจะโยนไพ่ที่อยู่ในมือกระจายไปทั่วพื้นพรมราคาแพง พลางทิ้งตัวพิงโซฟาด้วยท่าทางเบื่อหน่าย
"ทำไมคนดังอย่างฉันจะต้องมานั่งตีไพ่ ก๊งน้ำอัดลมกับเด็กด้วยน้า! "
"ใครที่ว่าเด็ก..." สายตาไม่พอใจเล็กน้อยเหลือบมองคนที่นั่งพิงโซฟา
"พอรู้ว่าจะแพ้ก็ล้มโต๊ะเฉยเลย"
"เงียบไปเลยนะ เซี๊ยเซีย" จุนกิบอกด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ เพราะอีกฝ่ายพูดแทงใจดำเข้าจังๆ
"ถ้าเบื่อมากนักก็ออกไปข้างนอกสิ"
"ขี้เกียจ..."
"ขี้เกียจหรือว่ารอใครบางคนอยู่กันแน่" จุนซูเอ่ยพร้อมกับยกยิ้มที่มุมปาก
"ทำเป็นพูดดี ก่อนจะว่าคนอื่นหัดดูตัวเองซะก่อนเหอะ" จุนกิพูดพลางเหล่มองโลมาบ้าง
"นับวันยิ่งทำตัวเหมือนพวกโรคจิต คอยแอบตามใครบางคนแทบทุกวัน"
คำพูดของจุนกิทำให้รอยยิ้มเยาะบนใบหน้าของจุนซูหายไปทันที โลมาจิ๊ปากอย่างขัดใจ
"ก็โรคจิตพอกันน่ะแหละ"
แล้วต่างฝ่ายก็ต่างถอนหายใจออกมาพร้อมกันด้วยความรู้สึกที่ไม่ต่างกันเท่าไร
"อืม.. จะได้เวลาแล้วเหรอเนี่ย" โลมามองดูนาฬิกาขณะที่พูด
"แล้วจะกลับมากี่โมงล่ะ" หนุ่มหน้าหล่อเอ่ยถามพร้อมกับมองจุนซูที่กำลังเตรียมตัวไปข้างนอก
"ไม่รู้เหมือนกัน"
แสงแดดยามสายส่องลอดเข้ามาภายในห้องที่ตกแต่งเป็นโทนสีอ่อน ร่างโปร่งยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียงนุ่มของจุนซู ทั้งที่ตื่นนอนแล้วแต่ก็ไม่มีกะจิตกะใจจะลุกออกไปไหน
"เราควรจะทำยังไงดี..." ยูชอนปรายตามองนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย มือเรียวกุมแน่นและสั่นเทา ความรู้สึกภายในใจมันกำลังเพิ่มทวีขึ้นเรื่อยๆ โดยไม่สามารถหยุดได้อีกแล้ว
"จุนซู..." ร่างโปร่งเอ่ยเรียกคนที่ออกจากบ้านไปตั้งแต่เช้ามืดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
"เมื่อไรจะกลับมาสักทีนะ" พยายามข่มตาให้หลับลงอีกครั้งเพื่อจะได้ไม่ต้องขยับเขยื้อนออกไปจากตรงนี้... ไม่อยากจะออกไป... อยากจะขังตัวเองอยู่ในห้องนี้ตลอดไป... แต่ก็คงเป็นไปไม่ได้... ถ้างั้นก็ขออยู่อย่างนี้ให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ก็แล้วกัน..........
"พี่ยูชอน..."
ร่างโปร่งขยับตัวพลิกหนีหมือหนาเมื่อถูกเขย่าตัวเบาๆ เสียงกระซิบนุ่มเอ่ยขึ้นใกล้ใบหู มือหนาเริ่มไล้ตามใบหน้าเรื่อยมาจนถึงเส้นผมนุ่ม และลูบไปมาอย่างเบามือ
"พี่เป็นห่วงจุนซูมากขนาดนั้นเลยเหรอครับ..." ชางมินมองหน้าร่างโปร่งด้วยสีหน้าอ่อนไหว นัยน์ตาหม่นลงอย่างเศร้าหมอง
รู้สึกเหนื่อยเหลือเกินกับการวิ่งตามคนๆนี้ อยู่ๆ ก็เข้ามาทำให้หัวใจสั่นไหว พอจะจับตัวไว้กลับวิ่งหนีออกไปอีก เหมือนกับ อากาศที่จับคว้ายังไงก็ไม่มีวันจับได้
"ผมเหนื่อยจริงๆ นะครับ... พี่ยูชอน" เด็กหนุ่มยิ้มมุมปากอย่างไร้อารมณ์ ก่อนจะผละมือออกจากผมนุ่ม พลางลุกเดินกลับห้องของตน
"อือ..." ยูชอนพลิกตัวอีกครั้ง ก่อนที่จะลืมตาตื่น ร่างโปร่งค่อยๆ ลุกขึ้นจากที่นอนอย่างเชื่องช้า
"เผลอหลับไปซะนานเลยเหรอเนี่ย" ร่างโปร่งเอ่ยเปรยออกมาเบาๆ เมื่อหันไปเห็นเวลาบนหน้าปัดนาฬิกาเรือนน้อยข้างเตียง
พอออกมาจากห้องแล้ว ยูชอนก็เดินไปนั่งรอจุนซูที่โซฟาตัวเดิมในห้องนั่งเล่น ถึงวันนี้จะไม่รู้ว่าโลมาจะกลับมาบ้านหรือเปล่า แต่ร่างโปร่งก็ยังอยากมานั่งรออยู่ดี
"รอจุนซูอีกแล้วเหรอครับ" ร่างสูงที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องครัวเอ่ยถาม พลางปั้นหน้ายิ้ม
"ก็ไม่เชิงหรอก" ยูชอนยิ้มตอบอีกฝ่าย
"แล้วแจจุงกับยุนโฮล่ะ ตั้งแต่ออกมาฉันยังไม่เห็นเลย"
"ผมก็ไม่เห็นเหมือนกัน ในห้องก็ไม่อยู่ด้วย" ชางมินตอบเสียงเรียบ พร้อมกับนั่งลงข้างๆ ร่างโปร่ง แต่สายตาจับจ้องไปที่ โทรทัศน์เบื้องหน้า
"งั้นเหรอ.. เอ... ไปไหนของเขากันนะ" แล้วคนพูดก็สะดุ้งเล็กน้อย เพราะเสียงโทรศัพท์มือของตัวเองดังขึ้น
".......หือ.. วันนี้ไม่ต้องเหรอ.. อืม.. อืม.. รู้แล้ว"
"จุนซูไม่กลับเหรอครับ" น้ำเสียงไม่บ่งบอกอาการอะไร แต่แววตาที่ทอดมองไปยังโทรทัศน์กลับดูสั่นไหวระริก
"อืม.. น่าจะนะ" ร่างโปร่งเอ่ยตอบ พลางมองดูหน้าจอมือถือของตัวเองไปด้วย (แล้วหมีน้อยกับแจปายไหนหว่า ...หัวไชเท้าน้อย)
ตรงมุมหนึ่งของร้านกาแฟที่ตั้งอยู่ในย่านการค้าที่มีผู้คนพลุกพล่าน ชายหนุ่มผมยาวระบ่า สวมหมวกแก๊ปและมีแว่นตาสีชาใส่ไว้ปิดบังสายตา กำลังนั่งจิบกาแฟไปพร้อมกับนั่งมองหนุ่มสาวคู่หนึ่งที่นั่งอยู่อีกมุมด้วยท่าทางเคร่งเครียด
ผู้เป็นชายหนุ่มส่งยิ้มบางให้กับหญิงสาวก่อนจะหยิบของบางอย่างออกมาจากถุงสีสันสวยงามมีลายตัวหนังสือของร้านชื่อดัง กล่องใบสีเข้มมีขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่พอดีมือของชายหนุ่ม เขาเปิดกล่องด้วยความประณีตและหยิบสิ่งที่อยู่ข้างในออกมา มันคือ
ต่างหูรูปผีเสื้อที่ถูกประดับด้วยคริสตัลอย่างดี ชายหนุ่มเอื้อมมือไปสวมใส่ให้กับหญิงสาวตรงหน้าอย่างเบามือ เธอยิ้มรับให้กับการกระทำของชายหนุ่ม จากนั้นทั้งสองคนก็พูดคุยกันต่อ โดยไม่รู้สึกถึงสายตาของใครอีกคนเลย
ท่าทีดังกล่าวทำให้คนที่นั่งอยู่แทบจะลุกไปหาคนทั้งคู่ซะเดี๋ยวนั้น แต่ก็ต้องหักห้ามใจเอาไว้ก่อน แล้วชายหนุ่มก็หยิบโทรศัพท์ออกมาพร้อมกับโทรออก
เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือของหญิงสาวที่กำลังพูดคุยอยู่กับชายหนุ่มตรงหน้า เรียกความสนใจให้เธอหยิบมันขึ้นมา ดวงตากลมสวยจับจ้องไปยังหน้าจอมือถือ พลันสีหน้าของเธอดูลำบากใจขึ้นมาทันที เมื่อได้รู้ว่าปลายสายเป็นใคร
"ไม่รับเหรอ โบอา" ชายหนุ่มเอ่ยถาม ส่วนหญิงสาวไม่ตอบอะไรมีเพียงรอยยิ้มจางๆ ผุดขึ้นมาบนดวงหน้าเรียวสวย
"...ฮัลโหล" หญิงสาวกดปุ่มรับอย่างยากลำบาก และกรอกเสียงหวานลงไปเบาๆ
[กำลังทำอะไรอยู่เหรอครับ...] เสียงนุ่มจากปลายสายเอ่ยถามอย่างสุภาพ
"เอ่อ..." โบอามองชายหนุ่มตรงหน้า ก่อนจะตอบกลับไปอย่างลำบากใจ
"คือ.. โบอากำลังหาอะไรรองท้องอยู่น่ะ"
[ไม่ได้ทำงานอยู่เหรอครับ.. ตอนนี้ว่างแล้วเหรอ...]
"อื้อ.. ตอนนี้ที่กองถ่ายพักเบรกน่ะ"
[ตอนนี้.. ทางนี้ว่างอยู่ไปหาได้ไหม] น้ำเสียงขอร้องระคนเหงาเศร้า
"เอ่อ... อย่าเพิ่งเลย โบอาคิดว่าคงจะไม่สะดวกเท่าไรหรอก"
[ทำไมล่ะ ทุกทียังไปหาได้เลย]
"ก็.. อ๊ะ! โลมาน้อย โบอาต้องไปทำงานแล้วล่ะ แค่นี้ก่อนนะ" พูดจบก็กดวางสายทันที
"จุนซูโทรมาเหรอ" ชายหนุ่มเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
"ค่ะ พี่จองฮุน" โบอาตอบรับไม่ค่อยเต็มเสียงนัก
"ผมทำให้พวกคุณลำบากใจหรือเปล่า" หญิงสาวไม่ตอบอะไรได้แต่ส่ายหัวเบาๆ พร้อมกับยิ้มบางออกมา
คนที่นั่งอยู่อีกมุมของร้านยังคงยกโทรศัพท์แนบหูไว้อยู่ เสียงสัญญาณตัดสายหยุดลงไปแล้ว แต่เหมือนมันดังก้องอยู่ในหัวของชายหนุ่มไม่หยุด ก่อนจะลุกออกไปจากร้านเงียบๆ
"โบอาเป็นห่วงโลมาน้อยจังค่ะ พี่จองฮุน" โบอาเอ่ยขึ้นเสียงเบา
"หมู่นี้รู้สึกโลมาน้อยแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้"
"อย่าคิดมากเลยน่ะโบอา จุนซูเขาอาจจะเหนื่อยจากงานก็ได้" คิมจองฮุนพยายามปลอบใจหญิงสาว
"โบอา! อ๊ะ! คุณจองฮุนสวัสดีครับ" คิมจองฮุนและโบอาหันตามเสียงเรียก
"ยุนโฮ! " โบอาตาโตด้วยความแปลกใจทีเห็นยุนโฮและแจจุงยืนอยู่ด้านข้าง
"เชิญนั่งก่อนสิ" คิมจองฮุนกล่าวเชิญคนทั้งสองด้วยรอยยิ้มละไม
"ขอบคุณครับ" ยุนโฮกล่าวรับพร้อมกับนั่งลงข้างๆ คิมจองฮุน
"แจจุงนั่งลงสิ" หมีน้อยเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นแจจุงยืนมองตนอยู่ แล้วแจจุงก็ยอมนั่งลงข้างๆ โบอา
"มาทำอะไรกันแถวนี้เหรอ" โบอาเอ่ยขึ้น
"พาแจจุงมาเดินเล่นน่ะ" หมีน้อยตอบยิ้มๆ
"หืม! แจจุงเป็นอะไรเหรอ" โบอาถามอย่างไม่เข้าใจ แล้วยุนโฮก็เริ่มเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง
ในห้องนั่งเล่นของบ้านพัก TVXQ ตอนนี้นอกจากเสียงโทรทัศน์และเสียงนาฬิกาเดินแล้ว ก็ไม่มีเสียงอื่นอีกเลย บนโซฟาหน้าโทรทัศน์คนสองคนต่างนั่งเงียบไม่พูดไม่จา คนหนึ่งนั่งดูทีวีส่วนอีกคนก็คอยเหลือบมองดูคนข้างๆ เป็นระยะๆ
"มีอะไรหรือเปล่าครับพี่ยูชอน" เด็กหนุ่มเอ่ยถามเสียงเรียบ สายตายังคงจดจ้องอยู่กับสิ่งตรงหน้า
"อะ.. เอ่อ... ไม่มีนี่" คนถูกทักรีบก้มหน้าหลบและส่ายหัวเบาๆ
"พี่เป็นอะไรหรือเปล่าครับ เป็นห่วงจุนซู?" ชางมินหันมองยูชอนด้วยสีหน้าที่แปลกไปจากที่เคย
"ตอนแรกน่ะไม่.. แต่ตอนนี้ชักเป็นห่วงขึ้นมาแล้วล่ะ" ร่างโปร่งเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย
"ถ้าเป็นห่วงมากก็ไปหาสิครับ" ชางมินพยายามข่มเสียงให้ฟังดูเหมือนไม่ประชด
"ก็ได้.. นายอยากให้ไปฉันก็จะไป" ยูชอนพูดพร้อมกับหันหน้าไปมองทางอื่น
"อยู่กับฉันแล้ว นายคงอึดอัดมากเลยใช่ไหม ถึงได้หาเรื่องไล่กันแบบนี้"
"ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับพี่ยูชอน! " เด็กหนุ่มเอ่ยบอกด้วยสีหน้าเป็นกังวล
"ทำไมจะไม่ใช่.. เวลาคุยกันแต่ละทีนายก็มักจะพูดถึงแต่คนอื่นเสมอ" ยูชอนเริ่มพูดเสียงดังขึ้น
"เป็นห่วงยุนโฮหรือไม่ก็แจจุง.. ตอนนี้ก็จุนซู..."
"ผมว่าพี่ต่างหากล่ะที่เอาแต่ห่วงคนอื่น โดยเฉพาะจุนซู! " ร่างสูงโพล่งออกมาด้วยสีหน้าจริงจัง พลางจ้องมองดวงหน้าของอีกฝ่ายอย่างอ่อนใจ
"นายว่าฉันเป็นห่วงแต่จุนซูแล้วนายไม่ห่วงหรือไง เจอหน้าฉันทีไรก็เอาแต่ถามถึงจุนซูตลอดน่ะ" ยูชอนมองหน้าชางมินอย่างไม่ยอมแพ้เหมือนกัน
"ใช่! ผมห่วงจุนซู พี่ยุนโฮ พี่แจจุงเองผมก็ห่วง (ตรงไหนฟะ! ...ตุ๊กแกน้อย) แต่ทุกครั้งที่ถาม พี่ไม่เข้าใจหรือครับว่าผมถามด้วยอารมณ์แบบไหน" เสียงของเด็กหนุ่มเอ่ยถามแบบเหงาๆ
"นายก็อ้างแต่ฉันไม่เข้าใจนายอยู่นั่นแหละ คนหัวสูงอย่างนายคิดอะไรอยู่ฉันจะไปเข้าใจได้ยังไง" ยูชอนเอ่ยบอกเสียงประชด
"ขอโทษนะครับที่ผมเป็นคนหัวสูง ไม่ใช่เด็กอย่างจุนซู" ร่างสูงบอกเสียงเข้มขัดกับแววตาที่สั่นไหว
"ฉันก็ขอโทษด้วยนะ ที่ไม่ใช่คนที่เข้าใจนายไปซะทุกเรื่องอย่างยุนโฮ" ร่างโปร่งเถียงกลับ พร้อมกับเดินเข้าใกล้ชางมิน
"ผมไม่ได้อยากจะให้พี่ยุนโฮเข้าใจผม แต่คนที่ผมอยากจะให้เข้าใจผมมากที่สุด... ก็คือพี่" น้ำเสียงเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา
ร่างสูงหันหน้าหนียูชอนเพื่อหลบสายตาที่กำลังฉายแววเศร้าหมองบวกกับน้ำใสๆ ที่เอ่อรื้นขึ้นมา
"ชางมิน..." ยูชอนเดินเข้าไปใกล้เด็กหนุ่มยิ่งกว่าเดิม
"ฉันคงทำให้นายเหนื่อยใจมากเลยใช่ไหม" เด็กหนุ่มไม่ตอบอะไรได้แต่ทำหน้ายิ้มๆ แต่ดวงตายังคงฉายแววความเศร้า
"ขอโทษนะ..." ร่างโปร่งพูดพร้อมกับเงยหน้าขึ้นหอมแก้มร่างสูงเบาๆ
"ต่อไปจะไม่ทำให้นายต้องเหนื่อยใจอีกแล้วล่ะ" แล้วยูชอนก็เดินหนีเข้าห้องไปทันที
"อย่าเพิ่งหนีสิครับ ยังคุยกันไม่จบเลยนะครับ" ชางมินฉีกยิ้มกว้างอย่างดีใจ พลางทำท่าจะเดินตามร่างโปร่งเข้าห้อง
"เราคุยกันจบแล้ว.. ชิมชางมิน" ยูชอนเอ่ยบอกพร้อมกับมองหน้าอีกฝ่ายด้วยสีหน้าและแววตาจริงจัง ก่อนจะปิดประตูห้อง
"ผมรักพี่นะครับ พี่ยูชอน..." ชางมินเอ่ยบอกกับบานประตูที่เพิ่งถูกปิดลงด้วยสีหน้าแช่มชื่น
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
------------------------------------------------------------------
-------------------------------
"ยินดีต้อนรับจ้ะ จุนซู" เสียงใสเอ่ยทักทายเด็กหนุ่มที่เปิดประตูเข้ามาภายในห้อง
"อ้าว! แล้วจุนกี้ล่ะครับ" โลมาถามหญิงสาวที่ดูโทรทัศน์อยู่กลางห้องกว้าง
"ออกไปตั้งแต่ตอนเย็นแล้วล่ะ ป่านนี้ยังไม่กลับเลย" ร่างบางเอ่ยตอบเหมือนกับไม่รู้สึกอะไร แต่ในน้ำเสียงมีความเหงาปะปนอยู่
"อีกแล้วเหรอครับ..." จุนซูส่ายหน้านิดๆ แล้วถอนหายใจเบาๆ
"ช่างเถอะจ้ะ... อย่าใส่ใจเลย.." เจสสิก้ายิ้มบางให้โลมา จุนซูเดินมานั่งลงข้างๆ หญิงสาว พลางมองดูหน้าจอโทรทัศน์
"งั้นผมนั่งดูทีวีเป็นเพื่อนนะครับ"
"ไม่ต้องหรอก จุนซูไปนอนเถอะ"
"นอนไปก็ไม่หลับหรอกครับ" จุนซูพูดพลางยิ้มเจือน แล้วสองหนุ่มสาวก็นั่งดูทีวีกันไปเงียบๆ โดยไม่มีใครพูดอะไรขึ้นมาอีก
"กำลังดูอะไรกันอยู่เหรอ" เสียงนุ่มของชายหนุ่มเอ่ยถามขึ้นมาจากด้านหลังของทั้งสอง
"จุน/จุนกี้! " จุนซูและเจสสิก้าหันมามองหนุ่มหน้าหล่อพร้อมกัน
"รู้ไหมว่ามันกี่โมงกี่ยามแล้วน่ะ" เจสสิก้าเริ่มบ่นขึ้นมาทันที
"ขอโทษครับ.." จุนกิบอกเสียงเบาแต่ก็อดอมยิ้มไม่ได้
"เอ่อ.. งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ" จุนซูแทรกบอกเสียงเบา
"อ้าว! ทำไมล่ะนายเพิ่งมาไม่ใช่เหรอ" จุนกิทำหน้าแปลกใจ
"แต่ผมว่าผมกลับดีกว่า" จุนซูบอกเสียงเบาก่อนจะลุกเดินออกไป
"แล้วพี่จุนกี้ก็ควรจะรักษาน้ำใจคนรักให้ดีๆ นะครับ ผมไปล่ะ" โลมาพูดเสียงเศร้าทิ้งท้ายไว้ จากนั้นก็ออกมาจากคอนโดของจุนกิอย่างเงียบเหงา
ประตูบ้านพักถูกแง้มเปิดช้าๆ จุนซูยิ้มออกมาเล็กน้อยที่วันนี้ไม่มีคนรออยู่อย่างทุกที โลมาค่อยๆ เดินเข้าห้องตัวเองด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อน แต่พอเปิดประตูห้องเข้ามาก็พบกับร่างโปร่งที่นั่งรออยู่บนเตียงนุ่ม
"ไหนบอกวันนี้ไม่กลับไง" ยูชอนเอ่ยเสียงเรียบ
"เปลี่ยนใจกระทันหันน่ะ" จุนซูตอบหน้าตาย และนั่งลงข้างๆ ยูชอน
"งั้นเหรอ..." ร่างโปร่งยิ้มออกมาเล็กน้อย แล้วหันมองหน้าโลมา
"เออ.. เรื่องที่ฉันโกหกยุนโฮไว้น่ะ ตกลงว่าฉันจะยกเลิกตามที่นายบอกแล้วนะ"
"ก็ดี..." จุนซูพูดแค่นั้น แล้วก็ล้มตัวลงนอนกับเตียง
"แล้วจะนอนนี่หรือเปล่า" ยูชอนส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะเดินออกไป
"ราตรีสวัสดินะจุนซู" ร่างโปร่งปิดประตูห้องให้โลมาอย่างเบามือ จากนั้นก็เดินกลับมาที่ห้องของชางมิน
"จุนซูกลับมาแล้วเหรอครับ" ชางมินเอ่ยถามคนที่เพิ่งเดินเข้าห้องมาอย่างเป็นห่วง
"อืม" ยูชอนตอบสั้นๆ แล้วเดินไปยังเตียงนอน
"แล้วท่าทางเป็นไงบ้างครับ"
"ถ้าอยากรู้นายก็ไปดูเองสิ" ร่างโปร่งพูดด้วยท่าทางเรียบนิ่ง
"พี่ง่วงแล้วใช่ไหมครับเนี่ย" ชางมินกระตุกยิ้มเล็กน้อย
"ก็นิดหน่อย..." ยูชอนพยายามทำหน้าให้นิ่งมากที่สุด ก่อนที่จะพูดประโยคต่อมา
"ฉันรักจุนซู"
"..ครับ... ผมก็คิดอยู่แล้วเชียว" น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาฟังดูนิ่งมาก
"เข้าใจก็ดี งั้นฉันขอไปนอนกับจุนซูนะ" ร่างโปร่งบอกเสียงเบา
ชางมินกระแอมไอออกมาเบาๆ พยายามเรียกเสียงที่แหบพร่าให้ดังขึ้นมาอีกครั้ง
"...เชิญครับ ผมเองก็เหนื่อยแล้วเหมือนกัน" ร่างสูงทิ้งตัวลงนอนโดยไม่สนใจอีกฝ่าย ชางมินยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาปิดตาทำท่าเหมือนกับก่ายหน้าผาก
"..ต่อไปนี้... นายจะไม่ต้องเหนื่อยอีกแล้วล่ะ" ยูชอนยิ้มให้อีกฝ่ายแล้วเดินออกจากห้อง
ร่างโปร่งปิดประตูอย่างช้าๆ และเมื่อปิดสนิท หยาดน้ำใสก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ มือเรียวยกขึ้นมาปกปิดไม่ให้มีเสียงสะอื้นเล็ดลอดออกมา
"ชางมิน.. รัก..." ริมฝีปากอิ่มขยับพูดอย่างแผ่วเบายิ่งกว่าเสียงกระซิบ ก่อนจะถูกเสียงสะอื้นกลบหายไป
******************************************************************************************************************************
กลับมาแล้วจ้าทุกๆ คน คือ ตุ๊กแกน้อยมีเรื่องอยากจะขอร้อง
คือ อยากจะรู้ว่าทุกคนชอบคู่ไหนใน wish you ช่วยโหวตกันหน่อยได้ป่ะ
แบบประมาณว่าเรากำลังทำผลสำรวจเพื่อประชันผลกันกับหัวไชเท้าน้อย
ก็อย่างที่รู้ๆ ถ้าใครเข้าไปดูตอนอิมเมจตอนที่แล้ว ก็จะรู้ว่าตุ๊กแกน้อยกับหัวไชเท้าน้อย
แบ่งข้างเชียร์กันไปเรียบร้อยแล้ว
ยังไงก็ขอความร่วมมือหน่อยน้า แล้วเราจะมีเซอร์ไพรส์ให้
(ไม่จำเป็นต้องเป็นคู่หลักก็โหวตได้)
ขอบใจน้าทุกๆ คน เราจะปิดโหวตเมื่อลงครบสี่ตอนแล้ว
(แต่หลังจากนั้นใครยังอยากโหวตอยู่ก็ไม่ว่าหรอก><)
โหวตด้วยการพิมพ์ลงในโพสนั่นล่ะน้า
ความคิดเห็น