คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ป่วน!!! 0[]0 100%
"หิวอ่า.. ชางมินกับยูชอนเมื่อไรจะกลับมาสักทีอ่ะ..." ดองแฮที่นอนแผ่หงายท้องอยู่ที่พื้นพรมหน้าจอทีวีเอ่ยออกมาอย่างไร้เรี่ยวแรง
"นั่นสิ! หิวชะมัดเลย" เรียววุคที่นอนแผ่อยู่ข้างๆ กล่าวเสริม
"นี่พวกนายกินข้าวกันไปแล้วนะ ทำเป็นบ่นไปได้" ชองมินว่าเพื่อนทั้งสอง
"โครกกก... ครากกก..." แต่เจ้าท้องตัวดีกลับส่งเสียงดัง ทำเอาเจ้าของพุงน้อยๆ ถึงกับหน้าแดง
"อีเธ่อ! ทำเป็นว่าคนอื่น" เรียววุคแขวะใส่ชองมิน
ประตูบ้านถูกเปิดออก พร้อมกับยูชอนที่ถือถุงใส่สารพัดของกินใบใหญ่ๆ หลายใบ เดินเข้ามาในตัวบ้าน ก่อนจะตะโกนเสียงใส
"ของกินมาแล้ว! "
"โห! กว่าจะมากันได้" ซีวอนบ่นขึ้น พร้อมกับรีบเข้าไปรับถุงเป็นคนแรก
"น่านดิ! หิวจะตายอยู่แล้ว" ชินดงเองก็ไม่น้อยหน้ามาเปิดกินประเดิม
เจ้าสามตัวน้อยที่นอนแผ่หลาอยู่บนพื้นพรมต่างสปริงตัวขึ้นมาอย่างรวดเร็ว และวิ่งเข้าหาบุคคลที่มีอาหารอยู่ในมือ
แจจุงและยุนโฮมองตามอย่างประหลาดใจ ต่อการกระทำของคนเหล่านี้
"ใจเย็นๆ ก็ได้น่า ทำอย่างกะอดอยากมาจากไหนอย่างนั้นแหละ" ยูชอนเอ่ยบอก แต่ก็ยอมให้ทั้ง 5 คน กินอาหารที่ซื้อมาตามสบาย
"อ่ะ! ของยุนโฮกับของแจจุง ฉันแยกไว้ให้" ร่างโปร่งพูด พลางยื่นถุงให้กับคนที่นั่งอยู่บนโซฟา
ฮันกยองลุกเดินตรงไปหาร่างสูง และได้ซุบซิบอะไรบางอย่างด้วยกัน
"เฮ้! ป๋าถ้าไม่รีบมาเดี๋ยวหมดนะ" ซีวอนตะโกนออกมาจากในกลุ่มแร้ง
"ไม่ต้องห่วง พวกนายกินกันไปเลย! " ชายหนุ่มยิ้มแป้นตะโกนกลับไป
"ยุนโฮ นายเห็นจุนซูกลับมาบ้างหรือเปล่า" ยูชอนเอ่ยถามหมีน้อยเสียงกระซิบ เพราะไม่อยากให้คนอื่นได้ยิน
"ไม่นี่.. จะว่าไปตั้งแต่กลับมาจากโรงพยาบาล ฉันยังไม่เห็นจุนซูเลยนะ เขาไปไหนเหรอ" หมีน้อยถามกลับไปอย่างเป็นห่วง
"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน เป็นห่วงจนไม่รู้จะทำยังไงแล้วเนี่ย" ร่างโปร่งเอ่ยบอกด้วยสีหน้ากังวลใจเป็นอย่างมาก
ฮันกยองที่ละตัวมาจากชางมิน เดินกลับมานั่งที่โซฟาพร้อมกับถุงใบใหญ่
"พี่ชาย.. นั่นอะไรน่ะ" แจจุงเอ่ยถามเสียงเบา
"อ๋อ! เสบียงน่ะ ขี้เกียจไปแย่งกับเจ้าพวกนั้นมัน" ฮันกยองยิ้มร่า
"เห!? ขอผมกินด้วยคนสิ" แจจุงทำตาโตทันที เมื่อเห็นของตรงหน้า
"อะไรกัน ของนายก็มีแล้วไม่ใช่เหรอ จะมาแย่งคนอื่นเค้ากินอย่างนี้ได้ไง"
"พี่ก็แบ่งให้แจจุงหน่อยสิครับ.. นะ" ยูชอนที่นั่งมองดูอยู่ช่วยพูดให้อีกคน
"เฮ้อ.. อะไรกันอุตส่าห์หนีจากเจ้าพวกนั้นแล้วแท้ๆ ยังมาเจอเจ้านี่อีกเหรอเนี่ย" ฮันกยองเอ่ยขึ้นอย่างปลงๆ แต่ก็ยอมแบ่งส่วนของตัวเองให้กับแจจุงหน่อยนึง
"แล้วเมื่อกี้พี่ไปกระซิบกระซาบอะไรกับชางมินเหรอครับ" ยูชอนมองฮันกยองอย่างจับผิด
"เรื่องของลูกผู้ชายอย่างพี่กับชางมินน่ะ" ฮันกยองตอบหน้าตาย พลางหยิบของกินเข้าปาก
"แล้วมันเรื่องอะไรล่ะครับ ถ้าไม่บอกก็ไม่ต้องกินต่อเลยนะครับ"
ยูชอนพูดพลางเอื้อมมือจะไปหยิบของกินจากมือป๋า ส่วนฮันกยองก็รีบชักมือหนีทันที พร้อมกับหยิบถุงขนมใบใหญ่ออกห่างให้พ้นจากการหยิบของยูชอน โดยมีแจจุงคอยหันมองคนทั้งสองอย่างงงๆ
"แล้วนายจะอยากรู้ไปทำไมล่ะ.. เอ.. หรือว่านายกับชางมิน..." ชายหนุ่มพูดแล้วหยุดไว้ พลางหรี่ตามองดูยูชอนอย่างมีเลศนัย
"อะไร.. อย่ามามองอย่างนั้นนะ ผมกับชางมินไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย" ยูชอนรีบพูดแก้ตัวล่วงหน้าไว้ก่อน และหน้าแดงระเรื่อขึ้นมาเอง
"ฉันยังไม่ได้พูดสักคำว่านายกับชางมินเป็นอะไรกัน" น้ำเสียงเจ้าเล่ห์คอยจับผิดอีกฝ่าย
"อะ..เอ่อ..." ร่างโปร่งถึงกับอ้ำอึ้งเถียงไม่ออก และก้มหน้างุด
ฮันกยองยิ้มอย่างมีชัย แล้วก้มหน้าก้มตาจัดการกับเสบียงถุงใหญ่ของตัวเองต่อ โดยมีผู้ช่วย (กิน) อย่างแจจุงร่วมแจมอยู่ข้างๆ
"นี่นายคิดจะกินคนเดียวไม่แบ่งเพื่อนเลยใช่ไหม" ชินดงที่ไม่รู้ว่ามายืนตรงหน้าฮันกยองตั้งแต่เมื่อไรเอ่ยด้วยท่าทางขึงขัง
ฮันกยองที่กำลังจะเอาขนมเข้าปากต้องตะลึงค้างด้วยท่านั้น
"..อะฮึ่ม" ชายหนุ่มกระแอมไอ เพื่อเรียกให้เสียงของตัวเองออกมา
"ฉันกินคนเดียวที่ไหน แจจุงก็กินกับฉันเนี่ยไม่เห็นเหรอไง" ป๋าพยายามทำหน้าตาย
"ใช่.. ผมก็ช่วยด้วยอีกคนนะ" ซีวอนพูดขึ้นทั้งที่มีของกินของป๋าอยู่เต็มปาก และในมือทั้งสองข้างก็เต็มไปด้วยของกินของป๋า (ย้ำของป๋า ...หัวไชเท้าน้อย)
"ซีวอน! นี่นายมาตั้งแต่เมื่อไรเนีย" ป๋าร้องถามเสียงหลง
"นี่ๆ กินไม่แบ่งเดี๋ยวติดคอตายนะ" ดองแฮพูดขึ้น แต่มือกลับล้วงลงไปในถุงอาหารของป๋าเสียแล้ว
"เฮ้ย! แบ่งให้ฉันบ้างสิ" ชินดงก็รีบจกลงไปในถุงด้วยอีกคน
"เฮ้ยพวกนาย! " แจจุงเอ่ยท้วงเพื่อนๆ ด้วยเสียงจริงจัง
"แจจุง! ช่วยฉันด้วยสิ" ฮันกยองหันไปขอร้องน้องชายให้ช่วย
"พวกนายทำไมมาแย่งพี่ชายอย่างนี้น่ะ ไม่ดีนะ" แจจุงดุเหล่าแร้งทั้งหลาย
"อ่ะ! ฉันให้" ซีวอนหันไปยื่นถุงขนมใบใหญ่ให้แจจุง
"ไม่เอา" แจจุงส่ายหน้าปฏิเสธ
"ดีมากน้องรัก! " ป๋ามองหน้าน้องชายอย่างปลาบปลื้ม
"ฉันจะเอาอันนั้นต่างหาก พวกนายมาบังอย่างนี้แล้วฉันจะหยิบได้ไง" แจจุงชี้ไปที่ถุงในมือป๋า
"แล้วก็ไม่บอกตั้งแต่แรก จะได้หลีกให้" ชินดงเอ่ยอย่างอารมณ์ดี
ฮันกยองรู้สึกทนไม่ไหวกับการถูกแร้งรุมทึ้ง จึงคว้าถุงเสบียงของตัวเองวิ่งหนีไปยังหน้าห้องของชางมิน มือที่ว่างอยู่จับลูกบิดเปิดประตูและรีบวิ่งเข้าไปทันที จากนั้นประตูห้องได้ถูกปิดลงพร้อมกับเสียงลงกลอนที่ดังเล็ดลอดออกมา
"ยุนโฮ! นี่ไหมพรมใครอ่ะ! " เรียววุคตะโกนออกมาจากหน้าห้องของหมีน้อย พลางชี้ไปที่มือของชองมินซึ่งชูม้วนไหมพรมไว้ตรงหน้า
"อ๊ะ! ขะ.. ของฉัน พวกนายเอาออกมาทำไมน่ะ! " ยุนโฮตอบอย่างเขินๆ
"ก็พอดีกะว่าจะเข้าไปสำรวจอะไรนิดหน่อย แล้วเจอเข้า" ชองมินบอกออกมาหน้าตาเฉย
ยุนโฮถึงกับอึ้งในการกระทำของเจ้าสองหนุ่มน้อยที่เข้าห้องของคนอื่นโดยไม่ขออนุญาติ แถมยังหยิบของออกมาตามอำเภอใจซะอีก
แจจุงจ้องไปที่ไหมพรมอย่างไม่วางตา แล้วกลับมาสนใจกับของกินในมือต่อ
"โอ๊ย! " อยู่ๆ ก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมา สองมือรีบจับไปที่แผลทันที
"เป็นอะไรน่ะ แจจุง! " หมีน้อยรีบเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง เจ้าสองหนุ่มรีบวิ่งเข้ามาดูอาการคนเจ็บอย่างรวดเร็ว
"แจจุง... ปวดหัวงั้นเหรอ! " ยูชอนขยับเข้าใกล้ตัวเพื่อน
"ฉันไม่เป็นไรแล้วล่ะ แค่เจ็บแผลนิดหน่อยน่ะ" แจจุงยิ้มบาง
"พวกนายเอาไหมพรมออกมาทำไมน่ะ" แจจุงเอ่ยถามเจ้าสองหนุ่มน้อย
"ก็พอดีมันติดมือออกมาน่ะ ไม่ได้ตั้งใจจะเอาออกมาหรอกนะ" ชองมินแก้ตัว ส่วนเรียววุคก็พยักหน้ารับเป็นพยาน
"ซีวอนนน... พี่ฮันกยองไปไหนแล้วอ่ะ" เรียววุครีบเปลี่ยนเรื่อง พลางเดินไปหาซีวอน โดยมีชองมินเดินตามไปติดๆ
"ป๋าหนีเข้าไปในห้องของชางมินน่ะ" ซีวอนทำหน้าเสียดายอย่างมาก เรียววุคพยักหน้าทำความเข้าใจพร้อมกับเหลือบมองไปที่แจจุง
"ยุนโฮ.. รู้สึกไม่ค่อยมีแรงเลยอ่ะ" แจจุงทำหน้าให้ดูน่าสงสาร พลางจ้องดูขนมบนตักตัวเอง
"งั้นเดี๋ยวฉันป้อนให้นะ" แจจุงเผยยิ้มอย่างดีใจพร้อมกับพยักหน้ารับอย่างเร็วๆ
"อะไรกัน.. ทีเมื่อกี้ยังหยิบกินเองได้อยู่เลยไม่ใช่เหรอ" ชินดงหรี่ตามองแจจุง
"ก็..." แจจุงก้มหน้างุด พลางมองหน้ายุนโฮอ้อนๆ
"ฉันว่านายน่าจะกินยามากกว่านะแจจุง" ยูชอนบอกเพื่อนด้วยความเป็นห่วง
"อืม.. แต่กินขนมก่อนนะ"
"ว่าแต่ป๋าเข้าไปทำอะไรในห้องหว่า ตั้งนานแล้วนะเนี่ย" ซีวอนบ่นพลางเหลือบมองดูนาฬิกา
"บุกเข้าไปดูกันป่ะ" เรียววุคถามเหล่าเพื่อนๆ
"เอาดิ! " ซีวอนเห็นด้วยอย่างมาก ส่วนชินดงก็พยักหน้าตกลง
แล้วเหล่าลูกลิงทั้ง 5 ก็จับมือกันไปซุ่มที่หน้าประตูห้องของชางมิน โดยมีสายตาอีก 3 คู่ ที่มองตามอย่างงงๆ
"จะเอาไงดี.. จะพังเข้าไปเลยดีไหม" ซ๊วอนกระซิบถามเรียววุค
"เดี๋ยวก่อน ฉันมีแผน" ว่าแล้วเรียววุคก็เริ่มรัวเคาะประตู
"ชางมิน! ชางมิน! พี่ยูชอนเรียกแน่ะ บอกว่ามีเรื่องสำคัญม๊ากมากจะคุยด้วย" เรียววุคตะโกนเรียกผู้เป็นเจ้าของห้อง
"ใช่ๆ.. เห็นบอกว่าเป็นเรื่องที่ต้องคุยกันตามลำพังด้วยนะ" ชินดงช่วยเสริมอีกแรง
บานประตูถูกเปิดออกโดยร่างสูง ผู้เป็นเจ้าของห้องจ้องมองไปยังเหล่าเพื่อนลิงทั้ง 5 ด้วยสายตาไม่ไว้วางใจ
"พี่ยูชอนเรียกผมจริงๆ เหรอ"
"อืม! ยูชอนบอกว่าถ้านายไม่ไปหาตอนนี้ ก็ไม่ต้องไปอีกเลย" ชองมินบอกหน้าตาย แต่มือทั้งสองข้างต้องคอยกดหัวเจ้าลิงดองแฮที่ทำท่าจะชะโงกหน้าเข้าไปในห้องให้ได้
"ไม่รีบไปล่ะ เดี๋ยวยูชอนก็โกรธเอาหรอก" ชินดงแกล้งทำสีหน้าเคร่งขรึม แต่สายตากลับแอบดูในห้องบ้างเป็นบางระยะ
ชางมินไม่ตอบอะไรได้แต่มองดูทุกคนอย่างชั่งใจ
"ไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป" เรียววุคทำหน้าตายก่อนจะเรียกชื่อบุคคลที่ 3
"พี่ยูชอนนน... ชางมินเค้า..."
"ไม่ต้องแล้ว เดี๋ยวจะไปแล้ว" ร่างสูงรีบบอกห้าม
ชางมินเดินออกนอกห้องผ่านเพื่อนลิงทั้ง 5 อย่างไม่ค่อยวางใจนัก เขาหันไปมองทั้ง 5 หน่อ อีกครั้ง เจ้าลูกลิงทั้ง 5 ต่างจงใจฉีกยิ้มพร้อมกัน ชางมินถึงกับส่ายหน้าอย่างปลงๆ แล้วรีบตรงไปหายูชอนทันที
"ไปพวกเรา ลุยเลย! " ซีวอนเอ่ยนำด้วยสีหน้าเอาจริงเอาจัง
แล้วแล้วเหล่าลูกลิงทั้ง 5 ต่างเริ่มทยอยกันย่องเบาเข้าไปในห้องของชางมิน
"+555" เสียงหัวเราะร่วนจากชายหนุ่มที่นอนหันหลังให้กับเตียงนอน รวมไปถึงเหล่าลูกลิงทั้ง 5 ด้วย โดยในมือมีหนังสือการ์ตูนครอบครองไว้ ส่วนมืออีกข้างก็คอยหยิบขนมที่วางอยู่ข้างตัวใส่ปากเป็นระยะๆ รอบๆ ตัวเต็มไปด้วยกองหนังสือการ์ตูนและถุงขนม
"ด๊อง.. จัดการเลย พี่เชื่อมือนาย" ชินดงส่งสัญญาณให้กับดองแฮ
ดองแฮไม่รอช้ารีบวิ่งเข้าไปตะครุบถุงใบใหญ่ที่วางอยู่ปลายเตียง เมื่อเปิดถุงออกดูกลับพบว่ามันเป็นเพียงเศษขยะจากถุงขนมที่กินหมดแล้ว ฮันกยองที่นอนหันหลังให้กับทุกคนอยู่ ได้หันกลับมาเผชิญหน้ากับเหล่าลูกลิงอย่างจริงจัง
"นั่นไง! กะไว้แล้วเชียว! " ป๋าชี้หน้าเจ้าลูกลิงทั้งหลาย
"ซีวอน! เรียววุค! จับฮันกยองเอาไว้ ส่วนชองมินกับดองแฮค้นขนมให้เจอ! " ชินดงรีบออกคำสั่งอย่างรวดเร็ว เจ้าลูกลิงก็รีบปฏิบัติอย่างรู้งาน
"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะซีวอน เรียววุค พวกนายยังเห็นฉันเป็นพี่อยู่หรือเปล่า " ฮันกยองกล่าวว่าเจ้าสองลิง
"ขอโทษนะครับพี่ฮันกยองงง... ยังไงความอยู่รอดก็ต้องมาก่อน" เรียววุคส่งสายตาลึกซึ้งให้กับพ่อลิง
"เฮอะ! ยังไงพวกนายก็ไม่มีทางหาเจอหรอก! " ป๋าบอกกับเจ้าลูกลิงทั้งหลายอย่างท้าทาย
ตัดออกมาที่ห้องนั่งเล่น ร่างสูงที่เดินตรงไปยังร่างโปร่งเอ่ยถามขึ้นอย่างไม่แน่ใจ
"พี่ยูชอนมีเรื่องอะไรจะพูดกับผมเหรอครับ"
"เปล่านี่ ไม่มีสักหน่อย" ยูชอนรีบส่ายหน้าปฏิเสธ
"เอ๊ะ! แต่เรียววุคบอกว่าพี่เรื่องจะคุยกับผมนี่ครับ"
"เรียววุคงั้นเหรอ? แต่ฉันยังไม่ได้คุยกับเรียววุคเลยนะ"
"เฮ้อ.. ว่าแล้วเชียว พี่ฮันกยองแย่แน่" ชางมินส่ายหัวอย่างปลงๆ พลางนั่งลงข้างๆ ยูชอน
ดองแฮและชองมินต่างเดินสำรวจภายในห้องนอนของชางมิน เปิดตู้เสื้อผ้าที เข้าไปมองหาในห้องน้ำที โดยมีชินดงคอยยืนให้คำแนะนำ ส่วนฮันกยองก็ยังคงถูกควบคุมตัวอยู่ โดยสองลิงซีวอนและเรียววุค
"บอกมาดีๆ ว่าพี่เอาไปซ่อนไว้ที่ไหน" ดองแฮที่เงียบมาโดยตลอดได้เริ่มซักถามผู้ที่ถูกควบคุมตัวอยู่
"เรื่องอะไรจะบอกล่ะ ขืนบอกก็โดนพวกนายแย่งกินกันหมดน่ะสิ"
"ถ้าไม่ยอมบอกกันดีๆ อย่างนี้ต้องจัดการขั้นเด็ดขาด" เรียววุคหันไปส่งสัญญาณอะไรบางอย่างให้กับซีวอน
"อ๊ะ! ขนมฉัน! " ป๋าร้องออกมาอย่งตกใจ พลางหันไปมองที่มุมอับของห้อง
เหล่าลูกลิงรีบหันมองตามกันอย่างรวดเร็ว เมื่อเรียววุคและซีวอนเผลอ ป๋าจึงรีบชิ่งวิ่งหนีออกไปจากห้องอย่างสายฟ้าแลบ
"ตามไปเร็ว! อย่าปล่อยให้ป๋าลอยนวลอย่างเด็ดขาด! " ซีวอนรีบตะโกนบอกเพื่อนลิงด้วยกัน
"ชางมินนน... ช่วยฉันด้วยไอ้น้องร๊ากกก... " ฮันกยองตะโกนเรียกชางมินพร้อมกับวิ่งเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว
"ชางมิน ถ้าให้ความช่วยเหลือผู้ต้องหา นายจะถูกตั้งข้อหาสมรู้ร่วมคิดนะ" ชินดงพูดไล่ตามฮันกยองไป
ชางมินนั่งกุมขมับอย่างหมดแรง พลางหันมองหน้าร่างโปร่งเพื่อขอความช่วยเหลือ ยูชอนก็ได้แต่ยิ้มนิดๆ และหัวเราะในลำคอ โดยไม่พูดอะไรเลย
ส่วนยุนโฮก็นั่งมองเหล่าลูกลิงและพ่อลิงที่วิ่งไล่กวดกันอย่างสนุกสนาน (?) ด้วยแววตาเป็นประกาย
"ชางมินช่วยจับฮันกยองให้หน่อยสิ! ถ้านายทำได้ เดี๋ยวฉันจะให้ยูชอนหอมแก้มนายเป็นรางวัลทันทีเลย" ชินดงตะโกนบอกอย่างเจ้าเล่ห์
"ว่ายังไงครับพี่ยูชอน" ร่างสูงหันไปถามยูชอนอย่างเจ้าเล่ห์บ้าง
"ไม่มีทาง! " ร่างโปร่งรีบขยับตัวออกห่างจากชางมินทันที
"ฉันทำได้จริงๆนะ ไม่สนเหรอ! " ชินดงยังคงไม่เลิกล้มความตั้งใจง่ายๆ
"ผมว่าให้ผมได้หอมแก้มก่อนจะดีกว่านะครับ ผมถึงจะมีแรงช่วย" ชางมินเองก็ไม่เลิกเจ้าเล่ห์
"ซีวอนจัดให้เขาหน่อยสิ! " ชินดงที่กำลังวิ่งไล่ฮันกยองเอ่ยสั่ง
"ได้เลยครับพี่! "
ซีวอนที่ไม่รู้ว่าโผล่มาอยู่ด้านหลังโซฟาตั้งแต่เมื่อไร ได้จัดการดันไหล่ยูชอนที่กำลังเผลอเข้าหาชางมินอย่างรวดเร็ว แต่บังเอิญกะจังหวะพลาดไปนิดทำให้ร่างโปร่งล้มเข้าไปให้ร่างสูงกอดแทน ชางมินไม่รอช้ารีบจับหน้าร่างโปร่งเชิดขึ้นเล็กน้อย แล้วโน้มตัวลงไปหอมแก้มยูชอนทันที
"ชื่นใจจัง ^ ^ " ร่างสูงทิ้งท้ายก่อนลุกจากโซฟา
"เจ้าบ้า! " ยูชอนว่าไล่หลังอย่างโกรธๆ ระคนเขินอาย
ชางมินเดินตรงไปหาฮันกยองอย่างอารมณ์ดี
"ขอโทษนะครับพี่ฮันกยองพอดีผมสัญญาเอาไว้แล้ว"
"ไอ้น้องทรยศ! ทำไมหักหลังกันอย่างนี้! " ฮันกยองโวยวายมากขึ้นเมื่อเริ่มจนมุม
"เลิกเล่นกันสักที ! " แจจุงตะโกนออกมา ทำเอาทุกคนต้องหยุดชะงักและหันมองต้นเสียงอย่างงงๆ
"แจจุงเป็นอะไรหรือเปล่า" ยุนโฮเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง
เรียววุค ชองมิน และดองแฮเลิกเล่นวิ่งไล่จับป๋า แต่วิ่งไปดูอาการของแจจุงแทน
"นายเป็นอะไรน่ะแจ เจ็บตรงไหนอีกเหรอ" ชองมินถามขึ้นอย่างกังวลใจ
"อะ.. เอ่อ... ก็ทุกคนเอาแต่เล่นกัน ฉัน..." แจจุงพูดเสียงเบาด้วยความน้อยใจ ที่ทุกคนไม่ให้ความสนใจกับตัวเอง
"อ๊ะ! เอ่อ.. นั่นสิ! พวกเรามาเยี่ยมแจจุงกันนะ เลิกเล่นกันได้แล้ว" ได้โอกาสป๋ารีบเปลี่ยนเรื่องทันที พลางเดินไปหาน้องชายที่นั่งหน้างออยู่บนโซฟา
"แจจุงนายเป็นคนป่วยอยู่นะ ตะโกนเสียงดังได้ยังไงกัน" ชินดงทำหน้านิ่วคิ้วขมวดใส่
"ยุนโฮพาแจจุงไปพักผ่อนได้แล้ว ปล่อยให้ตากลมนานๆ มันไม่ดีนะ"
"ไม่เอา ยังไม่ง่วง" แจจุงตอบหน้ามุ่ย
"นายนี่ดื้อจริงๆ เลย..." ชินดงว่า พลางก้มหน้าเข้าไปกระซิบต่อ
"ฉันอุตส่าห์ช่วยให้นายได้นอนกับยุนโฮนะ"
"ไม่เอา.. ยังไงก็ได้นอนด้วยกันทุกคืนอยู่แล้ว" แจจุงจ้องหน้าชินดง
"อืม.. ตามใจ แต่กลับมาต่อปากต่อคำเก่งเกือบเหมือนเก่าแล้วนะเนี่ย" ชินดงยิ้มมุมปาก พร้อมกับมองหน้าแจจุงไปด้วย
"ชินดงงง... เอาไงต่อกับพี่ฮันกยองดีอ่ะ" เรียววุคเอ่ยขึ้นหน้าตาระรื่น
"จับตัวได้หรือยังล่ะ" ชินดงหันไปถามเจ้าหนูมหรรษจรรย์
"ยัง.. แต่ดูเหมือนป๋าแกจะหมดแรงแล้วอ่ะ" ชองมินพูด พร้อมกับชี้มือไปยังซากศพที่นอนขึ้นอืดอยู่กลางบ้าน
"เอาไงดีล่ะ.. แจจุง" ชินดงเอ่ยเปรย พร้อมกับขอความคิดเห็นของคนที่นั่งอยู่บนโซฟาตรงหน้า แจจุงส่ายหัวไปมา
"...แล้วดองแฮล่ะ" แจจุงเอ่ยถามขึ้น
"เออ.. นั่นสิ จะว่าไปก็ไม่เห็นเลยนี่นา" ชินดงทำหน้าเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้
"ฉันรู้ว่าดองแฮไปไหน" ชองมินเอ่ยขึ้น
"หืม! อยู่ไหนอ่ะชองมิน" เรียววุคตาโตด้วยความอยากรู้
"ตามฉันมาสิ! " ชองมินลุกขึ้นเดินนำเหล่าลูกลิงที่ยังมีชีวิตอยู่
ภายในห้องโทนสีอ่อน ผ้าม่านผืนบางปลิวพริ้วไหวหน้าทางเข้าออกของระเบียงที่ถูกเปิดทิ้งไว้
"แก่กๆ แกร่บๆ..." เสียงบางอย่างดังเล็ดลอดเข้ามาจากทางหน้าระเบียงห้อง
"ชี่! ทุกคนตามฉันมาเบาๆ นะ" ชองมินทำนิ้วจุ๊ปากบอกกับลูกลิงสองตัวด้วยเสียงเบา พร้อมกับเดินเข้าไปในห้องนอนของชางมิน โดยมีชินดงและเรียววุคเดินตามมาติดๆ
ชองมินเดินย่องไปจนถึงหน้าระเบียงที่ถูกผ้าม่านบางผืนใหญ่ปิดกั้นทางออกไว้ สองมือเล็กจับผ้าม่านผืนบางและเปิดออกอย่างรวดเร็ว
"หยุดเดี๋ยวนี้นะดองแฮ! " ชองมินตะโกนออกไปเสียงดัง
ดองแฮที่กำลังรนรานกับการหยิบขนมจากถุงโน้น ถุงนี้เข้าปากต้องหยุดชะงักในทันที
"ดองแฮฮฮ... นายไม่คิดจะแบ่งคนอื่นเลยใช่ไหม" เรียววุคถามเสียงเย็น
"ที่แท้ก็หายมาทำแบบนี้เองเหรอ" ชินดงเอ่ยเสียงเข้ม
"อ่ะ! พวกนาย..." ดองแฮพูดอะไรไม่ออกได้แต่ทำตาปริบๆ มองเหล่าเพื่อนลิงทั้งหลาย
ชองมินและเรียววุคไม่รอช้ารีบวิ่งกระโจนเข้าใส่ดองแฮ และคว้าถุงขนมมานั่งจกกันสองคน ส่วนชินดงก็เข้าไปแจกกำปั้นลงบนหัวของทั้งสามลิงก่อนจะร่วมวงด้วยอีกคน
หลังสงครามแย่งชิงขนม(?) ได้สิ้นสุดลง ก็ถึงเวลากลับบ้านของเหล่าลิงทั้งหลาย ชินดงจึงจัดการตามเก็บรวบรวมซากศพเพื่อนเป็นการด่วน ศพแรกที่ถูกพบ คือ ซีวอนซึ่งนอนตายอยู่ทางด้านหลังโซฟาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ และศพสุดท้ายที่ถูกพบก็คือ พ่อลิงฮันกยอง ซึ่งย้ายสถานที่เกิดเหตุจากกลางบ้านมาเป็นหน้าโทรทัศน์แทน เนื่องจากต้องการอ๊อกซิเจนเป็นการเร่งด่วน (แก่แล้ว ...ตุ๊กแกน้อย)
"เอ้า! ตื่นๆ ได้เวลากลับบ้านแล้ว! " ชินดงตะโกนเสียงดังเพื่อเรียกวิญญาณของเหล่าเพื่อนให้กลับเข้าร่าง
สามหนุ่มน้อยลูกลิงวิ่งเข้าไปชาร์จที่ศพป๋าอย่างรวดเร็ว สามหนุ่มรวมตัวกันทับร่างป๋าเป็นแฮมเบอเกอร์ โดยมีเรียววุคทับป๋าเป็นคนแรก ตามมาด้วยชองมินเป็นคนที่สอง และชั้นบนสุดก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ดองแฮจอมซุ่มนั่นเอง
"นี่พวกนาย.. อยากจะให้ฉันกลับ.. จริงๆ หรือเปล่าเนี่ย..." ป๋าเอ่ยถามเจ้าลูกลิงสามตัวอย่างยากลำบาก
"อ้าว! นึกว่าที่นอนเห็นนุ่มๆ " เรียววุคบอกหน้าทะเล้น
"ช่ายๆ " สองลิงพยักหน้าเห็นด้วย
"งั้นฉันกลับก่อนนะแจจุง แล้วว่างๆ จะมาเยี่ยมใหม่" ซีวอนที่รีบฟื้นคืนชีพ เพราะเห็นสภาพของป๋าตอนโดนปลุกเอ่ยบอกพร้อมยิ้มกว้าง
"พวกนายก็.. ลุกไปได้แล้ว" พ่อลิงบอกกับเหล่าลูกๆ
"คร๊าบ! " ลูกลิงสามตัวประสานเสียงรับ พลางกระเด้งตัวออกจากป๋าอย่างรวดเร็ว
และในที่สุดบ้าน TVXQ ก็กลับมาสู่ความสงบสุขกันสักที เมื่อพ่อลิงและลูกลิงกลับกันไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
"พี่ยูชอนครับ... พวกพี่ฮันกยองกลับกันไปหมดแล้วนะครับ" ชางมินโน้มตัวลงไปใกล้ๆ หน้าคนที่กำลังหลับอยู่บนโซฟา
"อืม.. แล้วแจจุงกับยุนโฮล่ะ" ยูชอนพูดเสียงงัวเงีย พลางยกมือยกมือขึ้นขยี้ตาแบบเด็กเพิ่งตื่นนอน
"เข้าห้องไปแล้วครับ ^ ^ " ชางมินยิ้มรับในท่าทีของร่างโปร่ง
"ชางมิน.. นั่งอยู่นี่ก่อนได้ไหม" ร่างโปร่งเอ่ยพร้อมกับดึงแขนเสื้อของร่างสูงไว้ ส่วนชางมินก็ลงนั่งข้างๆ ร่างโปร่งแต่โดยดี
"มีอะไรเหรอครับ"
"ยืมไหล่หน่อย..." ยูชอนกระบอกอย่งแผ่วเบา ก่อนจะเอนไปซบไหล่ของชางมิน แล้วก็หลับลงไปอีกรอบ ชางมินระบายยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
มือหนาหยิบรีโมทเปิดทีวีดูเพื่อรอจนกว่าร่างโปร่งจะตื่น ชางมินเบาเสียงโทรทัศน์ลงเพราะ กลัวยูชอนจะหลับไม่สบาย
ความคิดเห็น