คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : เยี่ยม 100% (เสริฟกันสดๆ ร้อนๆ เลยจ้า)
ถ้าคุณรู้สึกปวดหัว กรุณาอย่าสนใจท้ายเรื่อง - -! (คนเขียนมันบ้าทั้งคู่)
ขอให้อ่านฟิคกันให้สนุกนะ ^^
******************************************************************************************************************************
ชางมินที่กำลังหัวเราะคิกคักอยู่กับแจจุงได้ละสายตาไปหายูชอนที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องของโลมา
"มีอะไรหรือเปล่าครับพี่ยูชอน"
"..เอ่อ... ไม่มีอะไร" ยูชอนตีหน้าเรียบทันที พร้อมกับทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่สายตาก็ไล่มองหาจุนซูไปทั่วบ้าน
"จุนซูเป็นอะไรหรือเปล่าครับ" ชางมินถามขึ้นเพราะเห็นร่างโปร่งดูแปลกไป
"เอ่อ.. คือ..." ยูชอนมองหน้าแจจุงทีมองหน้าชางมินที แล้วก็ก้มหน้าหลบซะเอง
"ใครเป็นอะไรเหรอชางมิน" แจจุงที่นั่งเงียบอยู่เอ่ยขึ้น ชางมินหันไปส่ายหน้าให้กับพี่ชาย
"ตกลงว่าจุนซูเป็นอะไรใช่ไหมครับ" น้ำเสียงแสดงถึงความเป็นห่วง
".............." ร่างโปร่งไม่ตอบแต่ก็พยักหน้ารับเบาๆ เผลอเม้มปากตัวเองด้วยความกังวลใจ
ชางมินสงสัยในท่าทีของร่างโปร่งจึงตัดสินใจลุกขึ้นเดินไปหายูชอน พลางเอื้อมมือไปจับไหล่สวยอย่างอ่อนโยนเพื่อปลอบใจ
"มีอะไรก็บอกผมได้นะครับ ผมจะได้ช่วย" เสียงนุ่มกล่าวอย่างอ่อนโยน ใบหน้าแสดงถึงความห่วงใย
"จุนซู.. จุนซูหายไปไหนก็ไม่รู้..." ยูชอนเอ่ยตอบเสียงแผ่วเบา ร่างโปร่งเม้มปากแน่น
"ไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอกครับ บางทีจุนซูอาจจะไปเที่ยวที่ไหนก็ได้" ร่างสูงกล่าวบอกเพื่อไม่ให้ยูขอนเป็นห่วง
"ฉันจะออกไปตาม..."
"ผมว่าปล่อยจุนซูไปบ้างเถอะครับ ทำตัวติดกันเกินไปเขาอาจจะรำคาญก็ได้ ไว้รอจุนซูกลับมา พี่ยูชอนค่อยไปคุยกับเขาดีกว่านะครับ"
"แต่ว่า..." ร่างโปร่งทำท่าจะเอ่ยเถียง แล้วก็เงียบไปเอง
"ผมว่าพี่ไปนั่งที่โซฟาก่อนดีกว่าครับ" ชางมินจูงมือร่างโปร่งให้เดินไปนั่งที่โซฟา และจับไหล่สวยกดลงเบาๆ เพื่อให้ร่างโปร่งนั่งลง
"เป็นอะไรเหรอ.. ยูขอน" แจจุงที่นั่งข้างๆ หันมาถาม
"แจจุง.. นายจำฉันได้แล้วเหรอ! " ยูชอนเอ่ยพลางมองหน้าเพื่อน
"อืม! ก็.. นายยูชอน แล้วนี่ก็ชางมิน" แจจุงชี้นิ้วไปที่ร่างโปร่ง แล้วก็ชี้ไปที่ชางมินด้วยหน้าตาใสซื่อ
ยูชอนมองดูท่าทางของแจจุง แล้วถอนหายใจออกมาเล็กน้อย แต่ก็พยายามทำเสียงกับสีหน้าให้เป็นปกติ
"..งั้นเหรอ.. เอ่อ.. แจจุงนายหิวหรือยังล่ะ" แจจุงส่ายหน้าเบาๆ แล้วมองไปที่ประตูห้องนอนของยุนโอ
"ทำไมยุนโฮยังไม่ออกมาสักทีล่ะ เข้าไปในห้องนั้นตั้งนานแล้วนะ" แจจุงทำหน้าหงอยๆ
"งั้น.. ไปดูกันดีกว่านะ" ยูชอนเสนอขึ้น
"ไปๆ! " แจจุงรีบพูดขึ้น
ชางมินถอนหายใจออกมาและส่ายหน้าอย่างปลงๆ ร่างโปร่งยิ้มกว้างเมื่อมองดูเพื่อน ก่อนจะรีบพยุงตัวแจจุงให้ไปที่หน้าห้องนอนของยุนโฮ และเคาะประตูเรียกคนที่อยู่ข้างใน
"ยุนโฮ! ..ยุนโฮ! "
"................" ไม่มีเสียงตอบกลับมาจากคนในห้อง
"ยุนโฮ ถ้านายไม่ออกมาฉันจะเข้าไปนะ" ยูชอนลองเรียกดูอีกครั้ง
แจจุงไม่รอช้าเอื้อมมือไปจับลูกบิดและเปิดประตูออก เมื่อประตูแง้มแสงจากด้านนอกได้ลอดผ่านเข้ามาในห้องที่ไม่ได้เปิดไฟ บนเตียงกว้างมีร่างของหมีน้อยนอนอยู่ท่ามกลางผ้าห่มและหมอนนุ่ม แจจุงเดินเข้าไปในห้องโดยมีสองหนุ่มช่วยพยุงอยู่ข้างๆ
"ท่าทางจะเพลียมากเลยนะครับ พี่ยุนโฮน่ะ" ชางมินเอ่ยยิ้มๆ เมื่อมองดูหมีน้อยที่หลับตาพริ้มอยู่บนเตียง
ยูชอนพยักหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงเห็นด้วยกับร่างสูง พร้อมกับเดินเข้าไปหยิบผ้าห่มที่อยู่ข้างตัวยุนโฮ เลื่อนห่มให้คนที่กำลังนอนหลับอยู่อย่างเบามือ
"ง่วงอ่ะ..." แจจุงเอ่ยขึ้นพลางกะเผลกขาตัวเองไปที่เตียงนอน และพยายามปีนขึ้นไปอย่างทุลักทุเล จากนั้นก็ทิ้งตัวลงนอนข้างๆ ยุนโฮ
"เฮ้อ.. เราออกไปข้างนอกกันดีกว่าครับพี่ยูชอน" ชางมินกล่าวเสียงเรียบ
"ฉันก็นึกว่านายจะอยู่เป็นเพื่อนยุนโฮซะอีก"
ยูชอนมองอีกฝ่ายด้วยแววตาเรียบนิ่ง แล้วเดินเข้าไปขยับผ้าห่มให้แจจุงที่เพิ่งขึ้นไปนอนทีหลัง ก่อนจะเดินออกไปจากห้องโดยไม่รอร่างสูง
ชางมินรีบเดินตามออกไป และคว้าข้อมือบางเอาไว้
"ผมหิวแล้ว ออกไปกินข้าวเป็นเพื่อนกันหน่อยสิครับ"
"ไปคนเดียวเถอะ.. ฉันจะอยู่รอจุนซู"
"เฮ้อ.. พี่เลิกเป็นห่วงเขาได้แล้วล่ะครับ จุนซูน่ะโตแล้วนะครับ พี่ปล่อยเขาไปบ้างก็ได้ ไม่ต้องคอยดูแลประคบประหงมกันขนาดนี้หรอก"
ชางมินเริ่มเบื่อหน่าย เมื่อเห็นร่างโปร่งเอาแต่ห่วงโลมา
"ทีนายห่วงยุนโฮ ฉันยังไม่ว่าอะไรเลยนะ" ยูชอนทำหน้าไม่พอใจร่างสูง
"ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรพี่นี่ครับ แค่คิดว่าจุนซูอาจจะคิดแบบนั้น แล้วอีกอย่างทำไมพี่จะต้องว่าผมเรื่องห่วงพี่ยุนโฮด้วยล่ะครับ.. เอ... หรือว่าพี่ยูชอนหึง" ชางมินเริ่มทำหน้าทะเล้นใส่
ยูชอนเบิกตากว้าง สีเลือดระบายขึ้นมาเต็มสองแก้ม ก่อนจะรีบก้มหน้าหลบอีกฝ่าย
"จะบ้าเหรอ! ทำไมฉันจะต้องหึงนายด้วย... ฉันกับนายไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย! "
"แน่ใจนะครับว่าไม่ได้หึง" ร่างสูงโน้มหน้าเข้าใกล้ร่างโปร่งอย่างจงใจ
"ฉัน.. ฉันไม่ใช่ตัวแทนยุนโฮนะ" ยูชอนเอ่ยท้วงขึ้น พร้อมกับช้อนตามองคนที่ก้มหน้าเข้าใกล้
"ครับ.. พี่ไม่ใช่ตัวแทน แต่พี่เป็นตัวจริงต่างหาก" ร่างสูงส่งยิ้มอย่างจริงใจให้กับคนตรงหน้า
"เอ่อ.. เมื่อกี้นายบอกว่าหิวใช่ไหม งั้นเดี๋ยวฉันหาข้าวให้กินนะ" ร่างโปร่งที่ตอนนี้หน้าแดงราวกับผลเบอรี่สดเอ่ยขึ้น พลางเดินหนีเข้าห้องครัว
"งั้นเดี๋ยวผมช่วยนะ ^^ " ชางมินกล่าวอย่างอารมณ์ดีพลางเดินตามร่างโปร่งเข้าห้องครัว
"ไม่ต้องหรอก นายรออยู่ข้างนอกดีกว่า" คนที่ยังหน้าแดงไม่หายเอ่ยเสียงเบา แล้วหันมาดันหลังคนตัวสูงออกจากห้องครัว
"เร็วๆ นะครับ อยากกินอาหารอร่อยๆ ของพี่จัง ^^ " ร่างสูงยิ้มร่าเมื่อเห็นใบหน้าของร่างโปร่ง
"ฉันว่าคงอดกินแล้วล่ะ ชางมิน" เสียงยูชอนเอ่ยบอกหลังจากหายตัวเข้าไปในห้องครัว
"เอ๋! ทำไมล่ะครับ" ชางมินทำตาโตเล็กน้อย ก่อนจะถามออกไป
"ก็ในครัวไม่มีอะไรเลยนี่นา สงสัยคงต้องออกไปซื้อแล้วล่ะ" ร่างโปร่งเอ่ยตอบ แต่ก็ยังไม่ยอมออกมาจากห้องครัวอยู่ดี ชางมินจึงตัดสินใจเดินไปหาคนในครัวแทน
"ผมว่าเราออกไปกินข้าวกันข้างนอกกันเลยดีกว่า จะได้ไม่ต้องกลับมาทำให้เสียเวลาดีไหมครับ"
"เอ่อ.. งั้นก็ตามใจ แต่ฉันไม่ไปด้วยนะ" ยูชอนพูดพลางก้มหน้างุด
"แล้วพี่ไม่หิวเหรอครับ"
"อืม! " ร่างโปร่งพยักหน้ารับอย่างตั้งอกตั้งใจ แต่ก็ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมองชางมิน
"ถ้าอย่างนั้นก็ไปเป็นเพื่อนกันหน่อยสิครับ"
"ไม่ล่ะ! " ยูชอนส่ายหน้าปฏิเสธทันที พลางเดินหนีออกจากห้องครัว
ชางมินรีบเดินตามไปอย่างรวดเร็ว และรั้งท่อนแขนเรียวเอาไว้
"ไปด้วยกันนะครับ" ชางมินส่งสายตาออดอ้อนแบบเด็กๆ ให้กับร่างโปร่ง
"ไม่เอาหรอก.. แค่นี้ฉันก็จะแย่อยู่แล้ว..." ยูชอนรีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง พลางก้มหน้างุดยิ่งกว่าเดิม
"หืม.. อะไรเหรอครับ ที่ว่าแย่" ชางมินก้มหน้าลงมองร่างโปร่ง
"ก็.. เวลาอยู่ใกล้นายน่ะแหละที่ทำให้แย่..." คนก้มหน้าหลุดปากพูดออกมาอย่างลืมตัว
"พออยู่ใกล้นายหัวใจมันก็เต้นแรง แถมหน้ายังร้อนผ่าวไปหมดด้วย"
ร่างสูงเอื้อมมือไปสัมผัสกับแก้มนวลอย่างอ่อนโยน
"อืม.. ร้อนจริงๆ ด้วย ^^ " ใบหน้าคมเข้มปรากฎรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นมาทีละน้อย
มือหนาเลื่อนลงมาสัมผัสกับหน้าอกของร่างโปร่งอย่างเบามือ
"เต้นแรงจริงๆ ด้วยสินะครับ.. ให้ผมช่วยทำให้มันสงบลงไหม" รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ปรากฎขึ้นชัดเจนกว่าเดิม
"เรื่องสิ! ใครจะยอมนายกัน! " ยูชอนออกแรงผลักคนตรงหน้าอย่างเต็มแรง ก่อนจะรีบวิ่งหนีเข้าห้องนอนของตนไปอย่างรวดเร็ว
ร่างสูงเผยยิ้มออกมาอย่างพอใจ เมื่อเห็นปฏิกริยาของอีกฝ่าย
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
--------------------------------------------------------------------------------
------------------------------------
แสงแดดยามเช้าส่องผ่านผ้าม่านผืนบางเข้ามาภายในห้อง ทาบไล่ไปบนเตียงที่มีผ้าห่มผืนนุ่ม คนที่นอนอยู่ใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ยังคงหลับสนิทโดยไม่รับรู้ถึงสิ่งใด มือหนาโอบกอดเอวบางของใครอีกคนเอาไว้อย่างแนบชิด ลมหายใจอุ่นส่งผ่านไปยังคนในวงแขนหนา ทำให้คนที่ตกอยู่ในอ้อมกอดค่อยๆ ลืมตามขึ้นมา
ดวงตากลมสวยทอดมองอกแกร่งขาวนวลที่ถูกเผยออกมาจากเสื้อเชิ๊ตสีขาว ใบหน้าเรียวเริ่มร้อนผ่าว เสียงหัวใจเริ่มดังขึ้น
"อื๊อ.. ปวดหัวจัง" มือหนาที่โอบเอวบางไว้ เลื่อนขึ้นไปจับที่ศรีษะตัวเอง
"แจจุง..." หมีน้อยเงยหน้าขึ้นมองอย่างห่วงใย พลางขยับตัวลุกขึ้นนั่ง
"เป็นไงบ้าง" มืออุ่นสัมผัสกับใบหน้าเย็นอย่างระวัง
"อืม... เจ็บแผลนิดหน่อยน่ะ" คนที่นอนอยู่เอ่ยบอกเสียงเบา
"แล้วลุกไหวไหม"
"อืม" จากนั้นยุนโฮก็ช่วยพยุงแจจุงเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างค่อนข้างลำบาก
เสียงกริ่งดังขึ้นในช่วงสายของวัน ยูชอนที่กำลังนั่งรอจุนซูอยู่ตรงโซฟาจึงเดินไปเปิดประตูให้กับผู้ที่มากดกริ่ง
"Good Morning! อรุณสวัสดิ์ยามเช้า! " เสียงดังฟังชัดจากผู้มาเยือน
"อ๊ะ! สวัสดีครับ" ยูชอนยิ้มเจือน พลางเชิญให้คนที่มาเยี่ยมเข้าบ้าน
"ทุกคนไปไหนกันหมดล่ะ ยูชอน" ผู้ที่เดินรั้งท้ายต่อจาก 5 คนข้างหน้า เอ่ยถามอย่างสงสัย
"จุนซูออกไปข้างนอกน่ะ แจจุงกับยุนโฮอยู่ในห้อง ส่วนชางมิน เอ่อ..." ร่างโปร่งนิ่งเงียบลง เมื่อพูดไล่มาถึงคนสุดท้าย
"ชางมินทำไมเหรอ" เรียววุคถามอย่างสงสัย แววตาเป็นประกายด้วยความอยากรู้
"ฉันไม่รู้..." ยูชอนที่หน้าแดงระเรื่อเอ่ยตอบเสียงเบา แล้วรีบเดินหนีเข้าไปทางห้องครัว
"เอ๋!? น่าสงสัยนะเนี่ย" หนุ่มน้อยเรียววุคสบถขึ้นมาเบาๆ
"พี่ฮันกยองงงงง....." เรียววุคลากเสียงยาว พร้อมกับวิ่งไปหาชายหนุ่มทั้ง 5
"มีอะไรเรียววุค" คนถูกเรียกชื่อเอ่ยถามอย่างสงสัย
"มีเรื่องจะบอก" เรียววุคทำท่ามีลับลมคมใน
"เรื่องอะไร" ซีวอนหันมาทำตาเป็นประกายด้วยความอยากรู้ โดยมีชินดง ชองมิน และดองแฮ คอยลุ้นอยู่ข้างๆ
"คืองี้นะ..." เรียววุคทำมือป้องปากและซุบซิบอะไรบางอย่างให้กับคนทั้ง 5 ฟัง
ร่างโปร่งหยิบแก้วน้ำมาวางเรียงใส่ถาดใบเล็ก ก่อนจะเทน้ำเย็นใส่แก้วทีละใบ เมื่อเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็ยกถาดใส่น้ำเย็นออกมาให้เหล่าผู้มาเยี่ยมยามเช้า
"ขอบใจนะยูชอน" ฮันกยองเอ่ยขึ้น
"แล้วนี่ แจจุงเป็นไงบ้างล่ะ"
"ไม่รู้สิ ผมก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน" ยูชอนตอบเสียงเบา
"ทำไมอ่ะ แจเป็นไรเหรอ" ชองมินเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ
"ถ้าอยากรู้... ก็ลองคุยกับแจจุงดูเองแล้วกัน" พูดจบก็เดินไปทางห้องของยุนโฮ เพื่อเรียกแจจุงกับยุนโฮให้ออกมาด้านนอก
แจจุงเดินไปหาแขกผู้มาเยือนทั้ง 6 โดยมียุนโฮและยูชอนคอยช่วยพยุงอยู่ข้างๆ
"Hello! น้องรัก! " ฮันกยองทักทายออกไปอย่างแช่มชื่น พร้อมกับเดินเข้าไปกอดคอแจจุงอย่างรักใคร่ แจจุงได้แต่ทำตาปริบๆ และหันมองยุนโฮ
"ใครอ่ะ ยุนโฮ"
"เฮ้ย! ฉันฮันกยองไง นายจำพี่ชายที่แสนดีของนายไม่ได้เหรอ ไม่ต้องมาแกล้งอำกันเล่นเลยแจจุง"
ฮันกยองตบบ่าน้องชายเบาๆ แจจุงหันมองหน้ายุนโฮที ยูชอนที ด้วยหน้าตางงๆ
"แจจุงเขาจำพี่ไม่ได้จริงๆ ครับ ไม่ได้แกล้ง" ยูชอนเอ่ยบอกพลางทำหน้าเหนื่อยใจ
"จริงดิ! " 6 หนุ่ม เอ่ยขึ้นพร้อมกันอย่างตกใจ ยุนโฮพยักหน้ารับอย่างเนือยๆ
"นอกจากยุนโฮแล้ว เขาก็จำใครไม่ได้เลย" ร่างโปร่งอธิบาย
"โอว้! " 6 หนุ่มต่างพร้อมใจกันทำเสียง
ชางมินที่เพิ่งตื่นนอนเดินออกมาจากห้อง เมื่อเห็นบุคคลทั้ง 6 ที่อยู่ในห้องนั่งเล่นก็ถึงกับผงะทันที
"อ้าว! ไอ้น้องชายตื่นแล้วเหรอ" ฮันกยองเอ่ยทักอย่างเสียงดังฟังชัด พลางเดินเข้าไปกอดคอร่างสูง ส่วนอีก 5 หนุ่ม กำลังสุมหัวเพื่อซุบซิบอะไรบางอย่าง และหัวเราะกันคิกคัก
"หิวอ่า..." ดองแฮเอ่ยขึ้น
"อะไร นายเพิ่งจะกินข้าวมาเองนะด๊อง" ชองมินท้วงเพื่อน แต่ท้องของตัวเองก็เริ่มประท้วงบ้าง
"ฉันก็หิวเหมือนกัน..." ชินดงเห็นด้วยกับดองแฮ
"ที่นี่มีอะไรกินบ้างอ่ะ" เรียววุคกล่าวเสริมอีกคน
"ไม่มีหรอก" ยูชอนเอ่ยบอก
"อ๊า! ไม่น้า..." สี่สหายกล่าวพร้อมกันอย่างน่าสงสาร (หรือเปล่า?)
"ตั้งแต่พี่แจจุงไม่สบาย ก็ไม่มีใครซื้อเสบียงมาไว้ในบ้านเลยครับ" ชางมินชี้แจงให้ทุกคนฟัง
"แล้วไม่คิดจะหาซื้ออะไรนอกจากน้ำเปล่า มาให้เพื่อนๆ กินกันบ้างเหรอ" เรียวกล่าวบอกด้วยหน้าตาที่พยายามทำให้น่าสงสารที่สุด
"งั้นเดี๋ยวฉันออกไปซื้อพวกขนมกับของกินมาให้แล้วกันนะ" ยูชอนพูดพลางเตรียมตัวออกจากบ้าน
"ให้ผมไปช่วยแล้วกัน" ชางมินกล่าวอย่างอารมณ์ดี
"นายน่ะ.. อยู่เฝ้าบ้านไปเลย" ร่างโปร่งรีบสั่งทันที
"ทำไมล่ะ ให้ชางมินไปช่วยก็ดีแล้วนี่" ชินดงเอ่ยขึ้น พลางเหล่มองยูชอน
"ฉันไปคนเดียวได้" ร่างโปร่งพูดพร้อมกับก้มหน้าหลบสายตาชินดง
"แล้วไปกับชางมินไม่ได้หรือไง" ซีวอนถามขึ้นอีกคนอย่างสงสัย
"น่านสิ! ไม่ได้เหรอ" ด๊องชอง (ฟิวชัน เวอร์.) ประสานเสียงถาม
"เอ่อ.. คือ.. เอ่อ...." ร่างโปร่งอ้ำอึ้งพูดอะไรไม่ออกได้แต่ยืนบิดมือตัวเอง
"ชางมิน ไม่เข้าไปช่วยหน่อยเหรอ" เรียววุคเอ่ยถามร่างสูง โดยมีฮันกยองพยักหน้าเห็นด้วย
"ก็กำลังจะไปช่วยอยู่นี่ไง" ชางมินหันไปยิ้มให้กับคนทั้งสอง ก่อนจะเดินไปหาร่างโปร่ง และจูงมือยูชอนเดินออกไปนอกบ้าน
"วี๊ดวิ๊ว!! " ชินดง และด๊องชองช่วยกันผิวปากแซวยูชอน
"สู้ๆ เค้านะชางมิน! " ซีวอนตะโกนตามหลังคนทั้งสองที่เพิ่งเดินออกจากบ้าน
"นี่! ปล่อยมือนะ.. ก็บอกไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าฉันไม่ชอบอยู่ใกล้นายน่ะ" คนถูกดึงมืพูดพร้อมกับพยายามแกะมือตัวเองออกจากฝ่ามือหนา แต่ก็ไม่เป็นผล
"กลัวใจตัวเองสินะครับ ^^ " ร่างสูงโปรยยิ้มหวานอย่างจงใจ
"กลัวนายมากกว่า" ยูชอนพูดเสียงเบา
ยิ่งเห็นรอยยิ้มของอีกฝ่าย หัวใจของตัวเองก็ยิ่งเต้นแรง แถมหน้ายังแดงขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้เอาซะเลย
แจจุงนั่งมองบุคคลทั้งหลายด้วยความแปลกใจ ก่อนจะหันไปคุยกับยุนโฮที่นั่งอยู่ข้างๆ
"ยุนโฮ พวกนี้มาทำอะไรกันเหรอ"
"ก็มาเยี่ยมนายน่ะแหละ"
"พวกเขารู้จักฉันด้วยเหรอ" ยุนโฮพยักหน้ารับเบาๆ
"แจจุงนี่นายจำพวกเราไม่ได้เลยเหรอ? " ชินดงเอ่ยถามอย่างสงสัย
"นั่นสิ สักนิดก็จำไม่ได้เลยหรือไง" ซีวอนรุมถามด้วยอีกคน แจจุงก้มหน้างุดและส่ายหัวไปมาเร็วๆ
"ใจเย็นๆ น่าแจจุง จำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ยังไงพวกเราก็ยังรักนายเสมอนะ" ฮันกยองพูดปลอบใจ พลางลูบหัวน้องชายอย่างเอ็นดู
"โห! เน่าแล้วป๋า" ซีวอนเอ่ยแซว
"แต่ไหง แจจุงจำยุนโฮได้คนเดียวล่ะ" ชินดงเริ่มสร้างประเด็นคำถามขึ้นมาใหม่
"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน เห็นคุณหมอบอกว่าเสียความทรงจำรายบุคคลไปน่ะ" ยุนโฮตอบ
"ฮั่นแน่! จำได้แต่ยุนโฮมันก็ยังไงๆ อยู่นะ แจจุงของเราเนี่ย" เรียววุคเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าทะเล้น
"อืม... จะว่าไปก็น่าสงสัยเนอะ! " ซีวอนพูดพร้อมกับยิ้มชอบใจ
"แจจุง.. ทำไมนายจำยุนโฮได้ล่ะ บอกหน่อยสิ"
"ไม่รู้" แจจุงตอบอย่างอายๆ
"แล้วเมื่อไรชางมินกับยูชอนจะมาสักทีล่ะ" ดองแฮที่ไม่สนใจเรื่องของแจจุงเลยเพราะมัวแต่ห่วงกินเอ่ยเปรยขึ้น
ตระกร้ารถเข็นที่เริ่มมีพวกอาหารแห้ง ขนม อาหารกล่อง ผลไม้กระป๋อง วางเรียงกันจนสูงและมีทีท่าว่าจะเพิ่มพูนขึ้นไปอีก มือเรียวจับตระกร้ารถเข็นให้เคลื่อนที่ไปตามชั้นวางอย่างอ้อยอิ่ง
"ชางมิน นายจะเอาช็อคโกแล๊ตแท่งด้วยไหม"
"ก็ดีครับ ^^ " ร่างสูงเผยยิ้มอย่างพอใจ ในท่าทางของอีกฝ่ายที่กำลังเลือกซื้อของ
"อืม.. แค่นี้น่าจะพอแล้วนะ" ยูชอนมองของในตระกร้ารถเข็นอย่างครุ่นคิด
"หรือจะซื้อไปเผื่อจุนซูด้วยดี"
ชางมินสีหน้านิ่งลงทันทีเมื่อได้ชื่อ 'จุนซู' และยืนเงียบๆ ไม่พูดอะไรทั้งสิ้น
"เอาไงดีล่ะ... ชางมินนายช่วยคิดหน่อยสิ" ร่างโปร่งยังคงง่วนอยู่กับการซื้อของจนไม่ทันสังเกตท่าทางของอีกคน
"ตามใจพี่เถอะครับ ยังไงผมก็รู้เรื่องจุนซูไม่ดีเท่าพี่หรอกครับ" คนพูดพยามข่มเสียงให้ฟังดูเป็นปกติที่สุด รวมทั้งสีหน้าที่เรียบเฉย
"เอางั้นเหรอ..." ยูชอนหันไปมองหน้าชางมิน แต่พอเห็นสีหน้าของร่างสูงก็อดที่จะเอ่ยถามไม่ได้
"นายเป็นอะไรหรือเปล่าน่ะ"
"ช่างเถอะครับไม่ต้องสนใจผมก็ได้ พี่เลือกของให้จุนซูต่อเถอะครับ" ร่างสูงกล่าวประชด
ร่างโปร่งมองท่าทางของคนตรงหน้า แล้วก็อมยิ้มพร้อมกับหัวเราะออกมาเบาๆ
"พี่ยูชอนหัวเราะอะไรครับ" ร่างสูงเลิกคิ้วถามอย่างไม่พอใจ
"ก็นายน่ะ ทำท่าเหมือนเด็กที่กำลังน้อยใจเลยนี่นา.. น่ารักดีนะ" ยูชอนพูดพร้อมกับหัวเราะ
"ผมไม่ตลกด้วยนะ" ชางมินกล่าวเสียงเบา และหันหน้าไปอีกทางเพื่อหลบหน้าแดงๆ ของตน
"โอ๋ๆ อย่างงอนเลยนะ เดี๋ยวซื้อไอศกรีมให้กิน" ร่างโปร่งได้ทีก็แกล้งใหญ่
"พี่ยูชอน! " แล้วร่างสูงก็เดินหนีไปด้วยความเขินอาย
"อ้าว! จะไปไหนล่ะ ถ้าไม่ชอบไอศกรีมเปลี่ยนเป็นอมยิ้มก็ได้นะ ชางมิน"
ยูชอนตะโกนไล่หลังอีกฝ่ายอย่างสนุกสนาน ก่อนจะเข็นรถตามไป ร่างสูงหยุดเดินและหันหลังกลับไปมองร่างโปร่ง พลางอมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
"ผมไม่เอาทั้งอมยิ้มหรือไอศกรีมหรอก แต่ผมอยากได้อย่างอื่นมากกว่า"
"อยากได้อะไรล่ะ ลูกกวาด เยลลี่ หรือช็อคโกแล๊ต" ร่างโปร่งเอ่ยถามพลางยิ้มบาง
ชางมินที่ปล่อยให้ถูกแกล้งมานานได้โน้มหน้าเข้าไปใกล้ๆ กับยูชอน
"ก็คนที่ผมกำลังยืนคุยอยู่ด้วยนี่ยังไงล่ะครับ" เสียงแผ่วเบากระซิบให้คนตรงหน้าได้ยิน
"เอานี่ไปแทนก็แล้วกัน" พูดจบก็หยิบช็อคโกแล๊ตแท่งขึ้นมา แล้วตีเข้าที่จมูกของคนตัวสูง
ชางมินจับข้อมือของร่างโปร่งเอาไว้
"น่ากินนะครับ ^^ " ร่างสูงจ้องไปที่ดวงตาของอีกฝ่ายอย่างลึกซึ้ง
"กลับเถอะ.. ป่านนี้พวกนั้นรอกันแย่แล้ว" ร่างโปร่งรีบดึงมือตัวเองออกจากอีกฝ่าย พร้อมกับเดินหนี
ชางมินอมยิ้มอย่างอารมณ์ดี พลางเดินตามร่างโปร่งไปโดยไม่แกล้งอะไรต่อ
*****************************************************************************************************************************
ตอน ตุ๊กแกน้อยขอระบาย (จะไม่อ่านตรงนี้ก็ได้เราไม่ว่า ก็แค่... อยู่ในมุมมืดๆ แล้วนั่งจิ้มๆ)
โหย! ตุ๊กแกน้อยเหนื่อยมากเลย กลับมาถึง (จากล่าเหยื่อ) ก็รีบอัพให้เลยนะเนี่ย
พอดีว่ามันมีคนอู้อีกแล้วครับคุณผู้อ่าน
คือตอนเนี้ย (ขอเม้าท์นิดนึง) ไอ้หัวไชเท้าน้อยมันติดไพ่!
ติดงอมแงมเลยด้วย อย่าเพิ่งตกใจไป หัวไชเท้าน้อยไม่ได้เข้าบ่อนนะ
แบบว่ามันติดไพ่ในมือถือน่ะ (มือถือของตุ๊กแกน้อยเอง) ตอนแรกก็ติดฟิคอันนั้นยังพอให้อภัย
เพราะมันยังยอมโผล่ออกมาจากดินช่วยตุ๊กแกน้อยอัพเรื่องบ้าง
แต่พอมันติดไพ่ปุ๊บ ตุ๊กแกน้อยแทบขาดใจ เรื่อง CP ที่มันรับดูแลอยู่
ก็ไม่ยอมเข้าไปดูแล ไอ้เราก็ไม่ค่อยจะมีเวลาอยู่
เหนื่อยใคร ตุ๊กแกน้อยก็ต้องเข้าไปจัดการตามยถากรรม เฮ้อ...
มา.. เปลี่ยนเรื่องบ้าง มาพูดถึงฟิคบ้างดีกว่า
คือว่านะรู้สึกปลาบปลื้มใจมากเลยที่มิคกับมินได้มีบทน่ารักๆ กับเขาสักที
กว่าจะเค้นอารมณ์กันได้ ทำเอารั่วไปเกือบอาทิตย์เลย
ทำไมรู้สึกแต่งคู่นี้มันยากจริงๆ เค้นได้แต่อารมณ์ตีกันอ่ะ
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์นะที่เป็นกำลังใจให้ ฮึดๆ (ไฟลุกท่วมตัวแล้ว.. ร้อนนนนน....)
ต่อไปเป็นหัวไชเท้าน้อยเขาอยากระบายบ้าง (ไม่ต้องอ่านหรอก.. ข่มขู่)
by ตุ๊กแกน้อย
ตอน หัวไชเท้าน้อยขอแก้ตัว
คร้าบ~ ไม่รู้จะเริ่มตรงไหนดี เค้าก้อแค่เครียดเรื่องเรียนอ่ะ เล่นเกม(ไพ่) แก้เครียดเอง ....ขี้ฮกเบบี๋
ส่วนเรื่องอู้ ขอบอกว่า จริงคร้าบ ( ยอมรับอย่างภาคภูมิใจ) .....มันน่าภูมิใจตรงไหนฟะ
เอาล่ะ มาบ่นเรื่อง ฟิคกันบ้างดีกว่า ขอบอกว่า แจหมีจงเจริญ! เย้! .... - -"
แล้วเราก้อขอบอกด้วยว่า แจเป็นเมะเน้อบ่ใช่เคะ( เผลอใช่ภาษาถิ่น) ....ลาวครับท่านผู้อ่าน
ส่วนคู่มินมิก ก้องั้นๆแหละไม่เห็นมันจะมีอะไรคืบหน้าเลย ขอบอก ....มันเค้นอารมณ์ไม่เป็นอ่ะเดะ ทำเป็นพูด
และสุดท้ายนี้ แจหมีเท่านั้นที่ดีที่สุด! ขอบอก! ....ชอบแจหมีนะ แต่หัวไชเท้าน้อยมันบ้า
by ตุ๊กแกน้อย
ความคิดเห็น