ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ลืม 0.0
ดวงตาเรียวคมขยับเปลือกตาลืมขึ้นอย่างช้าๆ นัยต์ตาสีนิลมองจ้องไปยังเบื้องหน้า ฝ้าสีขาวที่ดูไม่คุ้นตาทำให้คนมองรู้สึกแปลกใจ ดวงตาเรียวคมเริ่มสำรวจมองไปรอบๆ บริเวณห้องอย่างหวาดๆ แต่สายตาก็ได้สะดุดเข้ากับใครคนหนึ่งที่มองจ้องมายังตนอย่างเป็นห่วง
"ยุนโฮ..." แจจุงเอ่ยเสียงเบาพลางขยับตัวลุกขึ้นนั่ง
"โอ๊ย! " บาดแผลน้อยใหญ่ตามร่างกายเรียกเอาความเจ็บปวดให้กับคนที่นอนอยู่
ยุนโฮที่ยืนอยู่ทางด้านข้างของเตียงนอนสำหรับผู้ป่วยรีบเข้ามาช่วยพยุงตัวคนเจ็บทันที
"ฉันเป็นอะไรเนี่ย..." แจจุงเอ่ยถามพลางสำรวจตัวเอง
"นายโดนรถชนไง"
"รถชน? จำไม่เห็นได้เลย" แจจุงทำท่าครุ่นคิด
"โอ๊ย!" มือที่มีรอยแผลถลอกเลื่อนขึ้นมาจับศรีษะตัวเองอย่างเจ็บปวด
"เป็นไรน่ะแจจุง! เจ็บแผลเหรอ" หมีน้อยเอ่ยถามด้วยสีหน้าเป็นกังวล คนเจ็บได้แต่พยักหน้ารับเบาๆ
"ถ้างั้นนายนอนพักเถอะนะ" ยุนโฮบอกอย่างเป็นห่วง พลางช่วยพยุงตัวคนเจ็บให้นอนลงช้าๆ
ประตูห้องพักผู้ป่วยพิเศษได้เลื่อนเปิดออกพร้อมกับคนสองคนที่ถือสัมภาระเข้ามาในห้องอย่างเหนื่อยๆ ร่างสูงทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาสำหรับผู้มาเยี่ยมอย่างหมดแรง โดยมีร่างโปร่งทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ ตาม สภาพของยูชอนไม่ต่างไปจากร่างสูงเท่าใดนัก
"แจจุง นายฟื้นแล้วเหรอ" เมื่อเห็นคนเจ็บขยับตัว ยูชอนจึงเอ่ยด้วยน้ำเสียงยินดีพลางลุกเดินไปหา แจจุงมองหน้ายูชอนก่อนจะเอ่ยขึ้น
"นาย... เป็นใครเหรอ? " พูดอย่างเสียงดังฟังชัด
"พูดอะไรของนายน่ะ ฉันยูชอนไง" ร่างโปร่งมองดูเพื่อน พลางขมวดคิ้วเข้าหากัน
"หรือว่า... นายจำฉันไม่ได้" แจจุงไม่ตอบ ได้แต่มองหน้ายูชอนอย่างสงสัย
ร่างสูงที่นั่งอยู่บนโซฟาเริ่มรู้สึกหายเหนื่อยแล้ว จึงลุกขึ้นเดินไปหาแจจุงบ้าง
"พี่แจจุงเล่นอะไรอีกล่ะครับ" ชางมินว่าคนเจ็บอย่างหน่ายๆ
"เล่น? ฉันเปล่าเล่นนะ.. แล้วพวกนายเป็นใครอ่ะ" แจจุงมองคนทั้งคู่อย่างหวาดๆ
"พี่แจจุง ผมไม่สนุกด้วยหรอกนะ" ชางมินว่าคนเจ็บอย่างไม่พอใจ
"นายก็อย่าเพิ่งไปว่าแจจุงสิ ชางมิน" ยูชอนหันไปมองหน้าร่างสูงด้วยสายตาตำหนิ
"ยุนโฮ! " แจจุงที่รู้สึกกลัวคนทั้งสอง จึงหันไปเรียกหมีน้อยที่กำลังจัดของใส่ตู้ลิ้นชัก
"มีอะไรเหรอแจจุง" ยุนโฮรีบเดินมาหาคนเจ็บอย่างรวดเร็ว
"สองคนนี้เป็นใครอ่ะ ท่าทางน่ากลัวจัง" ยุนโฮมองหน้าแจจุงอย่างงงๆ ส่วนชางมินกับยูชอนก็หันมองกันเองอย่างงงๆ เช่นกัน
"แจจุง..." หมีน้อยสับสนในท่าทีของคนเจ็บ
"คนไข้ฟื้นแล้วใช่ไหมครับ เดี๋ยวผมขอตรวจร่างกายหน่อยนะครับ" คุณหมอวัยกลางคนเอ่ยบอกอย่างสุภาพ พลางเดินเข้ามาในห้อง
ชายหนุ่มทั้งสามต่างหลีกทางไปอีกมุม เพื่อให้คุณหมอได้ตรวจร่างกายของแจจุงอย่างสะดวก
"เอ่อ.. คุณหมอครับ คือ.. แจจุงเขาจำสองคนนี้ไม่ได้ เขา.. " ยุนโฮพยายามจะอธิบายอาการของแจจุงให้กับคุณหมอฟัง พลางชี้ไม้ชี้มือไปทางชางมินและยูชอน
"หืม.. จำไม่ได้งั้นเหรอครับ" คุณหมอเลิกคิ้วพลางหันมองดูคนไข้บนเตียง จากนั้นก็เข้าไปตรวจสภาพร่างกายของแจจุง และพูดคุยอะไรบางอย่างกับคนไข้อยู่พักใหญ่
"เอ่อ.. ผมขอคุยอะไรกับพวกคุณทั้ง 3 คนหน่อยได้ไหมครับ" คุณหมอเอ่ยบอกหลังจากตรวจอาการของแจจุงเสร็จเรียบร้อยแล้ว
ทั้งสามหนุ่มเดินตามคุณหมอออกไปทางด้านหน้าห้องพักผู้ป่วยพิเศษ คุณหมอมองดูคนที่อยู่บนเตียงคนไข้ครู่หนึ่ง ก่อนจะละสายตามามองคนทั้งสาม
"รู้สึกว่า คนไข้จะสูญเสียความทรงจำรายบุคคลไปน่ะครับ"
"เอ๊ะ! ยังไงเหรอครับ" ยูชอนเอ่ยถาม
"คือ คนไข้ที่ได้รับความกระทบกระเทือนทางสมองอาจทำให้ความทรงจำบางส่วนขาดหายไป บางคนก็สูญเสียความทรงจำทั้งหมด บ้างก็สูญเสียความทรงจำไปบางส่วน เช่น ความทรงจำบางช่วงในชีวิต หรือความทรงจำเกี่ยวกับบุคคลรอบตัวน่ะครับ"
"เอ่อ... แล้วโอกาสที่จะหายล่ะครับ" ยุนโฮเอ่ยถามบ้าง
"อันนี้ก็บอกไม่ได้ครับ มันขึ้นอยู่กับตัวคนไข้และสภาพแวดล้อมรอบตัวด้วยว่า เอื้อต่อการฟื้นฟูความทรงจำหรือเปล่า" คุณหมออธิบายด้วยเสียงเข้มขรึม
"ถ้าไม่มีอะไรแล้ว หมอขอตัวก่อนนะครับ" พูดจบคุณหมอก็เดินจากไปทันที
"แล้วจะทำยังไงดีละยูชอน ชางมิน" ยุนโฮขอคำปรึกษาจากคนทั้งสอง
"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน" ยูชอนเอ่ยบอกพลางส่ายหน้าอย่างท้อแท้ใจ
"พี่แจเขาจำพี่ยุนโฮได้ไม่ใช่เหรอครับ" ชางมินเอ่ยขึ้น
"อืม.. แล้วยังไงล่ะ..." ยุนโฮมองหน้าร่างสูงอย่างไม่เข้าใจ
"พี่ยุนโฮก็ต้องเป็นคนดูแลพี่แจจุงยังไงล่ะครับ เพราะพวกพี่นอนห้องเดียวกัน พอพี่แจออกจากโรงพยาบาลก็จะได้สะดวกในเรื่องของการดูแล" ชางมินส่งยิ้มบางให้ยุนโฮ
"อืม" หมีน้อยพยักหน้ารับ
"แล้วนายก็จะได้ช่วยดูแลแจจุงด้วยอีกคนใช่ไหม ชางมิน" ร่างโปร่งพูดประชดร่างสูงเสียงเรียบ
"ก็คงงั้นมั้งครับ" ชางมินยิ้มยกมุมปาก ก่อนจะจูงมือยุนโฮเดินเข้าห้องพักผู้ป่วยพิเศษ
"ให้ตายสิ อุตส่าห์ใช้มาตรการขั้นเด็ดขาดแล้วแท้ๆ กลับไม่ได้ผลเหรอเนี่ย" ยูชอนบ่นกับตัวเอง ก่อนจะรีบเดินตามเข้าไปข้างในด้วยอีกคน
เป็นอันว่า แจจุงจะต้องนอนพักฟื้นอยูที่โรงพยาบาลอีก 2-3 วัน เพื่อดูอาการ และหลังจากรายงานให้ท่านผู้จัดการลี ซูมาน ทราบเรื่อง คุณพี่ท่านก็รีบเดินทางมาดูอาการของแจจุงอย่างเร่งด่วน แล้วก็จัดการเรื่องค่ารักษาพยาบาลรวมทั้งไกล่เกลี่ยตารางงานให้ ก่อนกลับผู้จัดการลีก็พาชางมินกับยูชอนไปส่ง ส่วนยุนโฮต้องอยู่เฝ้าไข้แจจุงที่โรงพยาบาล
"วันนี้ขอบคุณมากเลยนะครับ" ยูชอนกล่าวพร้อมก้มตัวอย่างนอบน้อม
"อืม... งั้นฉันไปก่อนนะ" แล้วเฮียซูมานก็เลี้ยวรถออกไป
"น่าเสียดายจังแฮะที่พี่ยุนโฮต้องเฝ้าไข้พี่แจจุง" ชางมินจงใจเอ่ยเปรยออกมาเพื่อให้ใครอีกคนได้ยินก่อนจะเดินนำยูชอนเข้าบ้าน
"ฉันก็เสียดายเหมือนกันแหละ ที่คนโดนรถชนเป็นแจจุงไม่ใช่นาย! " ร่างโปร่งพูดไล่หลังชางมินพลางมองร่างสูงอย่างหมั่นไส้
ชางมินหยุดเดินกระทันหัน ทำให้คนที่เดินตามไม่ทันระวัง ยูชอนจึงชนเข้ากับแผ่นหลังกว้างอย่างจัง
"โอ๊ย! จะหยุดก็ไม่บอกก่อน" ยูชอนว่าคนตัวสูงพร้อมกับยกมือขึ้นจับจมูกตัวเอง ชางมินหันหน้าเข้าหายูชอน และจ้องมองคนตรงหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉยจนคาดเดาไม่ได้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่
"ถ้าคนที่ถูกรถชนเป็นผม พี่ยูชอนก็คงจะดีใจมากเลยสินะครับ" สายตาที่จับจ้องไปทีร่างโปร่งดูเศร้าลงทันทีเมื่อพูดจบ
"ก็ไม่ดีหรือไง ยุนโฮจะได้คอยดูแลนายทั้งวัน" ยูชอนพูดเสียงเบา
"นั่นสินะ ถ้าได้พี่ยุนโฮคอยดูแลก็ดีเหมือนกัน" ชางมินยิ้มเจ้าเล่ห์พร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ ร่างโปร่ง
"แล้วมาบอกฉันทำไม ไม่ได้อยากรู้สักหน่อย" ร่างโปร่งเอ่ยตอบพลางหลุบสายตาของตัวเองไปทางอื่น เพราะไม่อยากจะมองหน้าร่างสูงตรงๆ
"เฮ้อ.. พี่ยังไม่เข้าใจความรู้สึกของผมอีกเหรอ" ร่างสูงพูดเสียงแผ่วลง พลางขยับตัวเข้ามาใกล้คนตรงหน้ายิ่งกว่าเดิม
"เข้าใจสิ.. ว่านายชอบยุนโฮยังไงล่ะ"
ร่างโปร่งเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายอย่างท้าทาย ชางมินจึงก้มหน้าลงประทับริมฝีปากของตนเข้ากับริมฝีปากอิ่มทันที ยูชอนเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบผลักร่างสูงอย่างเต็มแรง และถอยหลังออกห่างอย่างรวดเร็ว
"ฉันไม่ใช่ของเล่นของนายนะ! " ร่างโปร่งพูดทั้งน้ำตาคลอ
"แล้วทำไมพี่ไม่เข้าใจผมบ้าง! ผมรักพี่ผมไม่ได้รักพี่ยุนโฮ! " ร่างสูงตะโกนออกมาอย่างเหลืออด
"เลิกพูดโกหกได้แล้ว คิดเหรอว่าฉันจะเชื่อนาย" ยูชอนเองก็พูดโต้กลับเสียงดัง จากนั้นก็วิ่งหนีเข้าบ้านไปทันที
"ทำไมถึงไม่ฟังกันบ้าง... พี่ยูชอน" ชางมินเอ่ยเปรยขึ้นมาเบาๆ
ร่างโปร่งทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่มในห้องของตัวเองอย่างหมดเรียวแรง และใช้หมอนซับน้ำตาที่เริ่มไหลไม่หยุด ยูชอนพยายามเก็บกลั้นเสียงสะอื้นไว้กับหมอนใบโตที่อยู่ตรงหน้า จนกระทั่งม่อยหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน..................
ประตูห้องถูกแง้มออกมาเบาๆ ยูชอนที่เพิ่งตื่นค่อยๆ เดินเข้าไปยังห้องครัว เพื่อหาอะไรรองท้อง เพราะร่างโปร่งยังไม่ได้กินอะไรมาทั้งวัน ทำให้รู้สึกหิวขึ้นมา
"มีอะไรกินบ้างนะ" มือเรียวเริ่มเปิดค้นหาของในตู้เย็น
"เหลือแต่บะหมี่ถ้วยสุดท้ายของผม.. สนไหมครับ" ร่างสูงเอ่ยขึ้นจากด้านหลังของคนที่กำลังค้นหาของกิน พลางชูถ้วยบะหมี่ที่ยังไม่ได้แกะห่อขึ้นให้ยูชอนดู
".........." ร่างโปร่งไม่พูดอะไรตอบ ไม่แม้แต่จะมองหน้าคนพูดพร้อมกับเดินหนีออกมา แต่ชางมินก็คว้าแขนของอีกฝ่ายเอาไว้ซะก่อน
"จะไปไหนครับ"
"ไม่เกี่ยวกับนาย" ยูชอนยังคงไม่มองร่างสูง และพยายามแกะมือของอีกคนที่จับแขนตัวเองอยู่ออกอย่างสุภาพ
"ดึกขนาดนี้ถ้าจะออกไปข้างนอกคนเดียวมันอันตรายนะครับ" ร่างสูงยังคงไม่ปล่อยมือออกจากท่อนแขนเรียว
"ไม่ออกไปก็ได้.. ปล่อยได้หรือยัง" ยูชอนออกแรงรั้งแขนตัวเองกลับ
"กินนี่ซะ.. ถึงจะรังเกียจแต่ก็ดีกว่าปล่อยให้ท้องว่าง" ร่างสูงจับถ้วยบะหมี่ใส่มือยูชอนและเดินผละออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว
"หึ! " ร่างโปร่งแค่นหัวเราะมองดูถ้วยบะหมี่ในมือด้วยสายตาว่างเปล่า
"ฉันไม่เคยบอกว่ารังเกียจนายเลยนะ ไม่เคยพูดสักคำ"
นิ้วเรียวบีบแน่น พลางเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยกระพริบตาถี่ๆ เพื่อไล่น้ำตาไม่ให้ไหลออกมาอีก ยูชอนไม่รู้จะทำยังไงกับความรู้สึกแบบนี้แล้ว ทำไมถึงรู้สึกเจ็บปวด.. เมื่อถูกคนที่เพิ่งเดินหนีกันไปเย็นชาใส่ เพราะอะไรกันนะ.......
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
----------------------------------------------------------------
-----------------------
ผนังห้องสีขาวที่มองดูโล่งตา กลิ่นยาจางๆ ที่ลอยคละเคล้าในอากาศ เสียงลมหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอของคนสองคนที่กำลังพักผ่นมาเนิ่นนานจากยามค่ำคืน
ชายหนุ่มลุกจากโซฟาตัวยาว และเดินตรงไปทางกระจกใสที่ถูกบดบังด้วยผ้าม่านผืนบาง มือเรียวเอื้อมจับผืนผ้าม่านกางออกจนโล่งตา เพื่อรับแสงอรุณสีอ่อนของวันใหม่ ประตูกระจกบานใสถูกเปิดออกโดยมือเรียวสวย ชายหนุ่มก้าวขาออกไปยืนที่ตรงริมระเบียง
ยุนโฮทอดมองบรรยากาศตรงหน้า ดวงตาฉายแววความหลงใหลในแสงอาทิตย์ยามเช้า ชายหนุ่มยืดแขนบิดตัวออกกำลังกายเล็กน้อย และสูดเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าปอดอย่างเต็มที่
คนเจ็บรู้สึกตัวตื่นขึ้นเมื่อแสงแดดอ่อนถูกสาดส่องเข้ามากระทบกับเปลือกตาบาง แจจุงไล่ระดับสายตาสำรวจภายในห้อง เมื่อไม่พบกับคนที่อยากเจอ จึงหันมองไปทางระเบียงห้อง ก็พบกับแผ่นหลังบางที่ตัองกับแสงอ่อนๆ ของดวงอาทิตย์ ชวนให้น่าสัมผัสยิ่งนัก
คนมองรู้สึกหัวใจวูบไหวได้อย่างไม่น่าเชื่อ หากไม่ติดว่าตัวเองเป็นคนเจ็บ ก็คงจะเข้าไปคว้าร่างตรงหน้าเข้ามาโอบกอดซะเดี๋ยวนั้นเลย
ยุนโฮรู้สึกถึงสายตาของใครอีกคนที่กำลังจับจ้องตนอยู่ จึงหันมองเข้าไปในห้อง
"ตื่นแล้วเหรอแจจุง" ยุนโฮกล่าวทักคนเจ็บพลางเดินเข้าไปในห้องสีขาว
"อืม... หิวข้าวจังยุนโฮ" ภาพยังคงติดตาทำให้คิดอะไรไม่ออก จึงพูดออกมาอย่างอัตโนมัติ
"ยังไม่ถึงเวลาเลย รออีกหน่อยนะ" หมีน้อยหันมาส่งยิ้มหวาน ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป
"ก็พูดไปงั้นแหละ ไม่เห็นต้องมาทำให้ใจสั่นเลยเจ้าหมีน้อย" แจจุงเปรยขึ้นพร้อมกับเผยยิ้มออกมา
"ชางมิน.. ชางมิน.." ร่างโปร่งเอ่ยเรียกคนในห้องพร้อมกับเคาะประตูตรงหน้าไปด้วย
ร่างสูงเปิดประตูออกมาและมองคนที่อยู่ตรงหน้าอย่างหงุดหงิด เพราะทำให้ตัวเองต้องลุกออกจากที่นอนอันแสนสบาย
"มีอะไรเหรอครับ..." เสียงแหบทุ้มเอ่ยถามออกไป
"เมื่อคืนนายเห็นจุนซูบ้างไหม" คนถามนั้นแสดงสีหน้าเป็นกังวลอย่างมาก
"ไม่เห็นนี่ครับ... จุนซูไม่ได้กลับบ้านเหรอครับ" ชางมินเริ่มเป็นห่วงด้วยอีกคน
"คิดว่านะ... เพราะเมื่อเช้าเข้าไปดูที่ห้องก็เหมือนจะไม่ได้กลับมานอน โทรหาก็ไม่ติด" ยูชอนเม้มปากแน่นและทำหน้าคิดหนัก
"ใจเย็นๆ ก่อนเถอะครับ จุนซูอาจจะไปค้างบ้านเพื่อนก็ได้ครับ" ชางมินจับไหล่บางอย่างเบามือเพื่อปลอบโยน
พอดีกับประตูหน้าบ้านเปิดเข้ามา ตามด้วยร่างของโลมาที่มีสภาพคล้ายกับขาดน้ำมาเป็นเวลานาน ค่อยๆ เดินแบบหมดสิ้นเรี่ยวแรง
"จุนซู! " ยูชอนรีบเข้าไปประคองโลมาที่เดินไม่ตรงทางแล้วตอนนี้
"นี่ หายไปไหนมาทั้งคืนน่ะ"
"ทำธุระ..." เสียงแหบแผ่วเอ่ยตอบสั้นๆ
"ผมว่ารีบให้จุนซูไปนอนก่อนดีกว่า" ร่างสูงเดินมาสมทบกับคนทั้งสอง
"ก็ดี..." ร่างโปร่งพยักหน้าเห็นด้วยก่อนจะพยุงจุนซูที่แทบจะล้มลงไปกองกับพื้นให้ได้เข้าห้องนอน หลังจากนั้นยูชอนก็กลับออกมาคุยกับชางมิน
"ชางมิน นายช่วยรับแจจุงกับยุนโฮแทนฉันหน่อยได้ไหม"
"ครับ..." ร่างสูงรับคำเหมือนกับไม่ค่อยเต็มใจนัก
"ถ้าไม่สะดวก.. ก็ไม่เป็นไร" อีกคนเอ่ยตัดบทแล้วเดินเข้าไปในห้องของแจจุงกับยุนโฮ เพื่อเตรียมเสื้อผ้าสำหรับให้แจจุงเปลี่ยน ร่างสูงเดินตามยูชอนเข้ามา
"ไม่เป็นไรหรอกครับ เดี๋ยวผมไปเองก็ได้"
"ว่าแล้วนายจะต้องตอบแบบนี้... แต่ก็ขอบใจมากนะ" ยูชอนหันมายิ้มบางให้คนที่ยืนอยู่
ชางมินและยุนโฮช่วยกันประคองคนเจ็บเดินเข้ามาในบ้านอย่างทุลักทุเล แจจุงถูกปล่อยลงที่โซฟาในห้องนั่งเล่นอย่างเบามือ โดยมีสายตาจากยูชอนจ้องมองมาอย่างลุ้นๆ
"ยุนโฮ.. แจจุงเป็นไงบ้าง มีทีท่าว่าจะจำพวกเราได้บ้างหรือยัง"ยูชอนเอ่ยถามขณะหยิบแก้วน้ำเย็นมาแจกให้คนทั้ง 3 ที่เพิ่งกลับมาจากโรงพยาบาล
ยุนโฮตอบคำถามด้วยการส่ายหน้าเบาๆ
"เดี๋ยวฉันมานะ" ยุนโฮเอ่ยขึ้นพลางถือของกำลังจะเดินไป แต่กลับถูกแจจุงคว้าชายเสื้อเอาไว้ก่อน จึงหยุดชะงักและหันมองคนที่อยู่บนโซฟา
"จะไปไหนเหรอยุนโฮ" แจจุงถามเสียงเบา พลางมองหน้ายุนโฮอย่างหงอยๆ
"จะเอาของไปเก็บในห้องน่ะ"
"ไปด้วย..." แจจุงกำชายเสื้อของหมีน้อยแน่นขึ้น และมองหน้าอย่างอ้อนๆ
"นายนั่งอยู่นี่แหละ เดินมากๆ เดี๋ยวแผลระบมนะ" หมีน้อยบอกอย่างเป็นห่วง แต่เจ้าของมือกาวส่ายหน้าไม่ยอมฟัง ยุนโฮได้แต่ถอนหายใจออกมาเบาๆ ไม่รู้จะทำยังไงดี
"แจจุง.. เอ่อ.. หิวหรือเปล่า กินขนมไหม" ยูชอนพูดพร้อมกับส่งยิ้มบางให้แจจุง คนถูกถามหันหน้ามองยุนโฮทันที
"อยู่นี่แหละ เดี๋ยวฉันออกมา.. นะ" ยุนโฮส่งยิ้มหวานให้คนเจ็บ พลางแกะมือหนาออกจากชายเสื้อ และรีบเดินตรงไปยังห้องนอนของตนทันที
คนเจ็บได้แต่นั่งก้มหน้างุด ไม่มองและไม่พูดกับใครทั้งนั้น
"ชางมิน นายดูแลแจจุงไปก่อนนะ เดี๋ยวฉันไปดูจุนซูแป๊บนึง" ร่างโปร่งเอ่ยบอก แล้วรีบเดินไปที่ห้องของโลมาด้วยความเป็นห่วง
"ทิ้งกันอย่างนี้เลยนะ พี่ยูชอน" ร่างสูงสบถขึ้นมาเบาๆ พลางมองตามด้านหลังร่างโปร่งที่เดินจากไป
"จุนซู.. จุนซู"
ยูชอนส่งเสียงเรียกคนที่น่าจะนอนอยู่ใต้ผ้าห่มหนาเบาๆ แต่ก็ไม่มีเสียงหรือการขยับตัวเป็นการตอบรับ ร่างโปร่งจึงลองเข้าไปเขย่าตัวอีกฝ่ายดู และพบว่าใต้ผ้าห่มผืนหนา คือ หมอนข้างใบโต ไม่มีร่างโลมาอย่างที่คิด
"หายไปไหนแล้วล่ะเนี่ย! "
ร่างโปร่งมองหาโลมารอบห้อง แต่ก็ไม่มีวี่แวว เมื่อหาข้างในห้องไม่เจอ ยูชอนจึงเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
*****************************************************************************************************************************
ขอบคุณนะที่ช่วยกันโพสต์เข้ามา มีกำลังใจขึ้นมาอีกนิดนึง
เซอร์ไพรส์ของแจก็คือ แจความจำเสื่อมนั่นเอง คิดกันไว้บ้างหรือเปล่า
คู่มินกับมิคก็ยังไม่ยอมเข้าใจกันสักที
แถมจุนซูยังมีเรื่องอะไรอีกก็ไม่รู้ (ตอนของจุนซูหัวไชเท้าน้อยเป็นคนแต่งอ่ะ)
ตอนหน้าได้เอสเจมาเป็นเกสอีกแล้ว จะเป็นใครติดตามกันน้า
ถ้าได้โพสต์เยอะๆ อาจมีแรงฮึดอัพทีเยอะๆ หุ.. หุ.. หุ..
ตุ๊กแกน้อยกลับเข้าป่าก่อนนะ ถ้าออกมาแล้วไม่มีอะไรคืบหน้า
คราวนี้จะอยู่ในป่าไปนานๆ เลย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น