คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : สืบ?!
เช้าตรู่ของวันใหม่ ภายในห้องที่มืดสลัวมีเพียงแสงอาทิตย์จางๆ ที่เล็ดลอดเข้ามาทางหน้าต่างบานใสผ่านผ้าม่านผืนบางสีอ่อน เงตะครุ่มของใครบางคนกำลังหยิบอะไรบางอย่างใส่กระเป๋าเป้อย่างรีบร้อน
"เสร็จแล้ว" หมีน้อยเอ่ยเสียงเบาพลางหยิบกระเป๋าเป้ขึ้นมาสะพาย และพยายามเดินออกจากห้องให้เสียงเบาที่สุด
"ไปหาใครนะ ยุนโฮ" แจจุงสปริงตัวลุกขึ้นนั่งทันทีหลังจากที่บานประตูถูกปิดลง เขารีบลุกจากเตียงเพื่อจัดแจงทำธุระส่วนตัวให้เรียบร้อย
แจจุงนึกถึงเมื่อคืนที่ยุนโฮคุยโทรศัพท์กับใครคนหนึ่งอย่างหน้าชื่นตาบาน ด้วยความที่ตัวเองแกล้งหลับจึงพอจะรู้ว่ายุนโฮนัดกับใครคนนั้นไว้ที่ไหน
เสียงเคาะประตูดังขึ้นที่หน้าห้องนอนของชางมิน แต่เจ้าของห้องไม่อยู่เพราะต้องไปทำงานแต่เช้า ผู้ที่รับหน้าที่เปิดประตูจึงกลายเป็นยูชอน
"..อือ... ใครเหรอ..." ร่างโปร่งพูดพร้อมกับค่อยๆ เปิดประตูอย่างงัวเงีย
"ยูชอนรีบอาบน้ำเร็ว เดี๋ยวออกไปด้วยกันหน่อย" แจจุงบอกอย่างรวดเร็ว พลางดันหลังร่างโปร่งให้เดินไปเข้าห้องน้ำ
"..อือ..แล้วจาไปหนายเหรออ.. แจจุง" ยูชอนเอ่ยถาม
"สืบ !! "
"ฮะ! สืบอารายอ่า..." ร่างโปร่งเริ่มตาสว่างขึ้นเล็กน้อย
"ก็ยุนโฮน่ะสิ ไม่รู้ว่าไปหาใครแต่เช้า งานก็ไม่มี" แจจุงกล่าวทั้งหน้ามุ่ย
"อ๋อ! ที่แท้ก็เรื่องยุนโฮน่ะเอง งั้นรอแป๊บนะ" พูดจบยูชอนก็รีบอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อยอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
กลิ่นหอมของกาแฟลอยกรุ่นรับกับยามเช้า เชิญชวนผู้ที่ผ่านไปมาให้แวะพักดื่มเครื่องดื่มรสขม ขนาดของร้านไม่ใหญ่มากนัก แต่ก็มีพื้นที่เพียงพอต่อการรองรับลูกค้า การประดับตกแต่งร้านออกจะดูธรรมดาไปสักหน่อย เพราะจะเน้นไปทางบริเณพื้นที่ข้างนอกร้านซะมากกว่า ซึ่งจัดทำเป็นสวนหย่อมเล็กๆ ทำให้ดูสบายตาเมื่อลูกค้าทอดสายตาออกไปที่บริเวณนั้น
ตรงมุมหนึ่งของร้านที่ไม่น่าเป็นที่สะดุดตาได้เลย หากชายหนุ่มสองคนที่นั่งอยู่ด้วยกันไม่แต่งตัวผิดแปลกไปจากชาวบ้าน
คนหนึ่งสวมเสื้อโค๊ทตัวหนาซึ่งไม่เข้ากับสภาพอากาศของวันนี้เลย ใบหน้าคมถูกบดบังด้วยผ้าปิดปากสีขาว และที่สำคัญยังสวมหมวกใส่แว่นตากันแดดเหมือนกับกำลังอำพรางตัว ส่วนชายหนุ่มอีกคนแต่งตัวค่อนข้างธรรมดา เขาใส่เสื้อยืดและกางเกงยีนส์ขาดๆ ดูออกจะเซอๆ สักนิด แต่กลับมีหมวกและแว่นตากันแดดบดบังใบหน้า
ชายหนุ่มสวมเสื้อโค๊ทหันมองซ้ายทีขวาทีอย่างลุกลี้ลุกลน เหมือนกับกำลังมองหาใครสักคนอยู่
"แจจุง นั่งเฉยๆ หน่อยได้ไหม.. นายนี่น้า แค่นี้ยังเหมือนพวกโรคจิตไม่พออีกหรือไง" ยูชอนเอ่ยบ่นเพื่อนที่กำลังนั่งล่อกแล่กคล้ายพวกโรคจิต 
(ก็ประมาณนี้แหละที่คิดเอาไว้ รู้สึกอย่างนี้กันป่ะ ว่าแจได้ใจมากเลย)
"เรื่องไรมาหาว่าฉันเป็นพวกโรคจิตล่ะ" แจจุงบ่นออกมา แต่สายตายังคงเหล่มองหาใครอยู่
"ก็เล่นแต่งตัวอย่างนี้จะไม่เหมือนได้ไงเล่า รีบเอาผ้าปิดปากออกเดี๋ยวนี้เลยนะ" ไม่พูดเปล่า ร่างโปร่งรีบโน้มตัวและเอื้อมมือไปดึงผ้าปิดปากออกจากหน้าเพื่อน
"ทำอะไรน่ะยูชอน เดี๋ยวคนอื่นก็จำได้กันพอดี" แจจุงรีบท้วงออกมา
"ก็ดีกว่าถูกเข้าใจว่าเป็นพวกโรคจิตแล้วกัน" ยูชอนพูดออกมาอย่างหน่ายใจ
แจจุงรู้สึกไม่พอใจแต่ก็ยอมนั่งเงียบๆ พลางกอดอกทำแก้มป่อง
"อ๊ะ! ยุนโฮ! " เจ้าของเสื้อโค๊ทตัวหนาตะโกนออกมาอย่างลืมตัว เมื่อเห็นเป้าหมายเดินเข้ามาในร้าน
"เบาๆ สิ เดี๋ยวก็โดนจับได้กันพอดี" ยูชอนรีบยกมือขึ้นจุ๊ปากทันที
เอ๊ะ! ผู้หญิงคนนั้นใครอ่ะ ยูชอน เห็นหน้าไม่ชัดเลย"
"ไหนๆ คนไหนล่ะ" ยูชอนถามขึ้นพร้อมกับหันมองดูบ้าง
"คนที่เดินตามหลังยุนโฮมาอ่ะ" แจจุงทำท่าตื่นเต้น
"หือ!? ...ฉันก็มองเห็นไม่ชัดเหมือนกัน แต่ดูท่าทางสนิทกันจังเลยแฮะ" ร่างโปร่งพูดพลางพยายามเพ่งมองดูหน้าของเด็กสาวที่กำลังคุยอยู่กับหมีน้อย
แจจุงจ้องมองคนทั้งสองที่กำลังพูดคุยหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน ดวงตาคมหยุดอยู่ที่มือเรียวของหมีน้อย ยุนโฮกำลังหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเป้ของเขา แจจุงถึงกับตาค้างเมื่อเห็นของสิ่งนั้น
ยุนโฮบรรจงพันผ้าพันคอให้กับเด็กสาวอย่างอย่างอ่อนโยน สีหน้าบ่งบอกว่ามีความสุขเป็นอย่างมาก เด็กสาวลุกขึ้นยืนและโน้มตัวลงไปคล้องคอกอดยุนโฮในทันที พลางหอมแก้มหมีน้อยไปอีกหนึ่งฟอดใหญ่
ทุกการกระทำของคนทั้งสอง ทำให้อารมณ์ของคนที่เฝ้าดูอยู่ร้สึกเดือดพล่านขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก แจจุงรู้สึกเจ็บแปลบที่หน้าอกราวกับถูกของแหลมนับร้อยนับพันทิ่มแทงลงมาที่หัวใจ
"ชักทนไม่ไหวแล้วนะ..." แจจุงสบถขึ้นมาเบาๆ พลางลุกขึ้นเดินตรงไปยังที่นั่งของยุนโฮและเด็กสาวอย่างรวดเร็ว โดยมีชายหนุ่มร่างโปร่งเดินรั้งท้ายตามมา
"ยุนโฮ! นี่ใช่ไหมคนสำคัญของนาย! " ชายหนุ่มในชุดเสื้อโค๊ทตะโกนขึ้นมาอย่างเดือดดาล
"แจจุง..." ยุนโฮหน้าซีดลงทันทีเมื่อเห็นแจจุงและยูชอน
เด็กสาวที่นั่งหันหลังให้ชายหนุ่มสองคนหันมองตามยุนโฮ
"อ้าว! พี่แจจุง พี่ยูชอน" เด็กสาวทักชายหนุ่มทั้งสองด้วยเสียงใส
"จีฮเย! " สองหนุ่มคู่หูร้องประสานเสียงออกมาอย่างตกใจ
"พวกพี่สองคนมาทำอะไรกันเหรอคะ ? "
จีฮเยจ้องมองสองหนุ่มตาแป๋ว ส่วนยูชอนได้แต่ยิ้มเจือนๆ ให้ แจจุงที่ยืนนิ่งอยู่พูดอะไรไม่ออกและมองคนตรงหน้าอย่างงงๆ
"เอ่อ.. ยุนโฮถักผ้าพันคอให้จีฮเยหรอกเหรอ" ชายหนุ่มถามเสียงเบาและเริ่มมีหยาดเหงื่อเม็ดเล็กผุดขึ้นตามใบหน้าและแผ่นหลัง แจจุงยกมือขึ้นปาดเหงื่อเล็กน้อย
"เปล่าหรอกค่ะ พี่ยุนโฮไม่ได้ทำให้จีฮเยหรอกค่ะ"
"เห? แล้วยุนโฮทำให้ใครอ่ะ! " คนถามขยับตัวเข้าใกล้จีฮเยและจับไหล่บางสองข้างเพื่อเค้นเอาคำตอบ
"อ๋อ! พี่ยุนโฮเค้า..."
"อย่านะจีฮเย! " ยุนโฮส่ายหน้าห้ามน้องสาวไม่ให้พูด
"ทำไมล่ะคะพี่ยุนโฮ? " น้องสาวทำตาโตใส่พี่ชายอย่างไม่เข้าใจ
"ก็..." ยุนโฮก้มหน้าลงเล็กน้อย ใบหน้าเริ่มเป็นสีแดงจางๆ
"ยุนโฮ! นายทำให้ใครน่ะ" แจจุงหันไปคาดคั้นหมีน้อยแทน
"....." แต่คำตอบที่ได้รับกลับเป็นความเงียบ
"แจจุง ใจเย็นๆ ก่อนได้ไหมคนเขามองใหญ่แล้ว" ยูชอนเอ่ยบอกพร้อมกับรั้งไหล่เพื่อนเอาไว้
แจจุงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ หนึ่งทีก่อนจะพูดอะไรต่อ
"แล้วตกลงนายทำให้ใครล่ะ ยุนโฮ" แจจุงพยายามทำเสียงให้เป็นปกติที่สุด
"ฉัน..." หมีน้อยหน้าแดงยิ่งกว่าเดิม ทำให้แจจุงรู้สึกหงุดหงิดมากยิ่งขึ้น
"พี่ยุนโฮจะให้เป็นของขวัญวันเกิดคุณแม่น่ะค่ะ" เด็กสาวให้คำตอบแทนผู้เป็นพี่ชาย
"จีฮเย! " ยุนโฮเรียกชื่อน้องสาวอย่างไม่พอใจ
"ให้แม่? แล้วทำไมนายจะต้องปิดบังไว้ด้วยล่ะยุนโฮ" แจจุงเอ่ยถาม
"ก็.. ฉันเขินนี่นา" หมีน้อยตอบเสียงเบา และหันหน้าหนีหลบสายตาของทุกคน
"น่า.. แจจุง ฉันก็พอจะเข้าใจเหตุผลของยุนโฮนะ" ร่างโปร่งพูดพลางหลุบสายตาลงมองไปทางอื่น
"ว่าการให้อะไรกับใครสักคนน่ะมัน..." แล้วยูชอนก็เงียบไป เพราะเพิ่งรู้ตัวว่าเผลอพูดเรื่องไม่เป็นเรื่องขึ้นมาซะได้
"อืม... ขอโทษนะยุนโฮ ฉันเองก็ผิดเหมือนกันที่ทำแบบนั้นกับนาย ฉันขอโทษนะ" แจจุงก้มหัวให้อย่างสำนึกผิด
หมีน้อยรู้สึกใจอ่อนให้กับการกระทำของอีกฝ่าย จึงยอมยกโทษให้
"ฉันยอมยกโทษให้นายก็ได้แต่..." หมีน้อยจ้องหน้าแจจุงอย่างจริงจัง
"แต่อะไรล่ะยุนโฮ" คนในเสื้อโค๊ทรอฟังอย่างตื่นเต้น
"แต่ฉันจะไม่เป็นหมอนข้างให้นายอีกต่อไปแล้วนะ" หมีน้อยบอกด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
"ฮะ! เอ่อ... ก็ได้.." น้ำเสียงเบาลง แต่ก็ต้องยอมให้โดยดี
"พี่ยุนโฮ.. จีฮเยไปแล้วนะ นัดเพื่อนเอาไว้" เด็กสาวเอ่ยขึ้นพลางมองนาฬิกาที่ข้อมือตัวเอง
"อืม.. ดูแลตัวเองดีๆ ล่ะ ฝากบอกคุณแม่ด้วยนะว่าคิดถึง" ยุนโฮขยี้ผมน้องสาวเบาๆ
"ค่ะ" จีฮเยรับคำพี่ชาย และส่งยิ้มกลับมา
เด็กสาวรีบเก็บผ้าพันที่รับมาจากพี่ชายในตอนแรกใส่ลงกระเป๋าอย่างเบามือ
"ไปนะคะพี่แจจุง พี่ยูชอน" จีฮเยโบกมือให้ทั้งสามหนุ่มก่อนเดินออกจากร้าน
"งั้นเราก็ไปกันบ้างดีกว่า" แจจุงเอ่ยขึ้นพลางจะเดินออกจากร้าน
"เอ่อ.. เดี๋ยว.." ยุนโฮเอ่ยท้วงเสียงเบา
"มีอะไรเหรอ" ชายหนุ่มในชุดเสื้อโค๊ทหันกลับมาถามอย่างสงสัย
"คือ.. รอ.. ก่อน.." ยุนโฮพูดเสียงเบาและตะกุกตะกัก ทำให้คนฟังได้ยินไม่ชัด
"ว่าไงนะยุนโฮ" แจจุงเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ
หมีน้อยมองหน้ายูชอนอย่างลำบากใจ ร่างโปร่งเองก็ไม่เข้าใจถึงความหมายที่แฝงมากับดวงตากลมโตที่กำลังจับจ้องตนอยู่
"มีอะไรก็บอกสิ ไม่งั้นฉันก็ไม่เข้าใจหรอกนะ" แจจุงเอ่ยขึ้น
"คือ..." ยังไม่ทันที่ยุนโฮจะพูด เสียงของใครอีกคนก็ดังขึ้นขัดจังหวะ
"พี่ยุนโฮ รอนานหรือเปล่าครับ.. อ้าว! พวกพี่" เด็กหนุ่มร่างสูงเอ่ยทักอย่างงงๆ
"ชางมิน.. นายไม่ได้ทำงานเหรอ" แจจุงเอ่ยถามผู้เป็นน้องชาย
"พอดีผมเลิกงาน..."
"แอบตามยุนโฮมาน่ะสิ" ยูชอนเอ่ยขัดขึ้นมาลอยๆ พลางหันมองทางอื่น
"ว่าไงนะยูชอน" แจจุงหันไปถามร่างโปร่ง แต่เจ้าตัวกลับนิ่งเงียบไม่พูดอะไร
"ฉันคิดอยู่แล้ว ว่าทำไมหมู่นี้นายทำตัวแปลกๆ กับยุนโฮ" แจจุงมองร่างสูงด้วยสายตาตำหนิ
"มันไม่ใชอย่างนั้นนะครับ พี่แจ" ร่างสูงพยายามอธิบาย
"ก็เห็นๆ กันอยู่" แต่ก็ถูกร่างโปร่งขัดไว้
"เอ่อ... ยูชอนนายกำลังเข้าใจผิดอยู่นะ ฉันกับชางมินไม่ได้..." ยุนโฮพยายามจะอธิบายอีกคน
"ฉันเข้าใจ ยุนโฮ" ยูชอนบอกเสียงเรียบ พลางตวัดสายตามองร่างสูงอย่างไม่พอใจ
"นายไม่ได้คิดอะไรกับชางมินเลยสักนิด" ร่างโปร่งเน้นประโยคต่อมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ เหมือนกับจงใจประชดใส่ใครสักคน
ชางมินหันมองคนทั้งสองที่กำลังคุยกันอยู่ก็ถอนหายใจออกมา
"แทงใจดำหรือไง ชางมิน" แจจุงยังคงต่อว่าร่างสูงไม่เลิก
"พี่แจจุงครับ..." ชางมินหันมองคนตรงหน้า และพยายามจะอธิบายอีกครั้ง
"ฉันว่านายเก็บคำพูดของนายเอาไว้ดีกว่า" แจจุงไม่ฟังอะไรทั้งนั้น
"อย่าแก้ตัวเลย การกระทำของนาย นายย่อมรู้ดีที่สุด" พูดจบ แจจุงก็เดินออกจากร้านทันที
เอี๊ยดดดดด!!!!!!
เสียงเบรกรถอย่างกระทันหันดังขึ้นที่หน้าร้าน ทุกคนต่างหันไปมองเป็นตาเดียว
"มีคนถูกรถชน! " ผู้ที่เห็นเหตุการณ์ตะโกนขึ้นมาด้วยความตกใจ
ชายหนุ่มสามคนไม่รอช้ารีบวิ่งออกไปดูบ้าง ภาพที่ปรากฏตรงหน้าไม่ใช่ใครที่ไหน ชายหนุ่มในชุดเสื้อโค๊ทนอนแน่นิ่งอยู่กลางถนนเลนส์เล็ก รอบกายมีเพียงหยาดเลือดสีแดงสดที่ซึมไหลผ่านออกมาจากเสื้อโค๊ทตัวหนา และศรีษะที่มีบาดแผลรอยใหญ่
รอบข้างว่างเปล่าไร้ผู้รับผิดชอบต่อการกระทำนี้ ชายหนุ่มสามคนที่ยืนตกตะลึงอยู่ รีบวิ่งเข้าหาชายหนุ่มผู้เคราะห์ร้ายอย่างรวดเร็ว
"แจจุง! " ยุนโฮตะโกนเรียกชื่อชายหนุ่มผู้เคราะห์ร้ายด้วยเสียงสั่นเครือ พลันน้ำตาที่เอ่อคลอล้นทะลักไหลออกมาอย่างพรั่งพรู
ร่างโปร่งได้แต่ยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูก เขามองไปยังร่างนิ่งด้วยแววตาตื่นตะลึง ชางมินที่ตั้งสติได้ก่อนใครใช้มือข้างหนึ่งล้วงลงไปในกระเป๋ากางเกงเพื่อหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรเรียกรถพยาบาล
*****************************************************************************************************************************
ขอโทษทุกคนด้วยน้าที่ตุ๊กแกน้อยเพิ่งจะมาอัพ
พอดีว่าติดสอบ แล้วก็โดนกองงานสุมๆ จนขยับตัวไปไหนไม่ได้เลย
ทายกันถูกไหมเอ่ยเรื่องหมีให้ผ้าพันคอน่ะ คิดลึกกันบ้างหรือเปล่า
จริงๆ ก็ไม่ได้มีอะไรเลย ที่ปิดบังกันไว้ก็เพราะว่าเขินเรื่องแม่น่ะเอง
(เรื่องแค่นี้แต่กลับทะเลาะกันซะใหญ่โตเลยแจของฉัน บังอาจแกล้งหมีตัวน้อยๆ(?)ได้)
อ้อ! มีเรื่องเซอร์ไพส์เกี่ยวกับแจด้วยน้า(มั้ง) ติดตามกันล่ะ
จะรีบมาอัพให้เร็วๆ เลย พรุ่งนี้อาจจะได้เลยลองติดตามกัน
แต่ว่าไม่ค่อยอยากจะอัพแล้วสิ กลับมาไม่มีเม้นท์เลย
ความคิดเห็น