คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : แฟน?!
เพื่อเป็นการชดเชยความผิด ตุ๊กแกน้อยก็เลยอัพเพิ่มให้ไปอีกตอนเลย
(เมื่อยมากนั่งพิมพ์เนี่ย) ไม่ให้เสียเวลา ไปอ่านกันเลยละกัน
**********************************************************************************************************************************
เสียงเคาะประตูดังขึ้นจากห้องของร่างสูง ชางมินที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จพอดีโดยมีผ้าเช็ดตัวเพียงผืนเดียวพันอยู่ที่เอว ร่างสูงจำต้องรีบ
เดินไปเปิดประตูทั้งที่ยังไม่ได้เปลี่ยนชุด
"อ๊ะ! พี่ยุนโฮมีอะไรเหรอครับ"
เมื่อหมีน้อยเห็นสภาพของชางมินก็ถึงกับพูดอะไรไม่ออก อกแกร่ง กล้ามแขนที่ดูเป็นมัดได้รูป เรียกความตื่นเต้นให้กับคนมอง
ได้ไม่น้อย
"เอ่อ.. ถ้าไม่สะดวกเดี๋ยวฉันคอยมาใหม่ก็ได้" ยุนโฮก้มหน้าลง เพื่อหลบไม่ให้ร่างสูงได้เห็นหน้าแดงๆ ของตน
"ไม่เป็นไรหรอกครับ เข้ามาเถอะครับ" ชางมินหลีกทางให้คนหน้าประตูเดินเข้าห้อง พลางปิดประตูตามหลัง
ยุนโฮที่เดินนำตรงไปทางเตียงนอนเพื่อจะนั่ง เกิดนึกอะไรขึ้นมาได้จึงรีบหันหลังกลับมาทันที แต่ด้วยความที่ขยับตัวอย่างไม่ทัน
ระวังทำให้ขาของตัวเองเกิดขัดกันจะเสียหลักล้ม ด้วยความตกใจหมีน้อยจึงได้คว้าตัวร่างสูงที่ยืนอยู่ใกล้เอาไว้ ชางมินเองก็ไม่
ทันได้ตั้งตัวจึงล้มลงตามแรงดึงของหมีน้อย
ยูชอนยืนมองดูภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นภายในห้องของชางมินผ่านทางรอยแง้มของบานประตูที่ปิดไม่สนิทด้วยสายตาหม่นๆ
ก่อนจะละออกมายืนพิงกำแพงอย่างหมดแรง ร่างโปร่งถอนหายใจออกมาเบาๆ
"เป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆ ด้วย"
ตั้งแต่ชางมินมาบอกว่าชอบยูชอน ร่างโปร่งก็เริ่มครุ่นคิดและสงสัยในตัวของเด็กหนุ่มร่างสูงมาโดยตลอด เพราะชางมินไม่เคยมี
ท่าทีว่าจะชอบตัวเองมาก่อน แต่อยู่ๆ กลับมาบอกชอบจึงทำให้ยูชอนไม่ไว้วางใจร่างสูงเลย และในตอนนี้ ร่างโปร่งก็เริ่มจะได้ข้อ
สรุปแล้วว่าทำไม.......
"เอ่อ ขอโทษครับ พี่ยุนโฮ" ชางมินเอ่ยบอกกับคนใต้ร่าง
"ไม่เป็นไร.. แต่นายลุกได้แล้วล่ะชางมิน ฉันหนัก" หมีน้อยตอบกลับเสียงเบา พลางดันร่างสูงให้ออกจากตัว ชางมินรีบลุกขึ้นยืน
ทันที พลางช่วยดึงตัวยุนโฮให้ลุกขึ้นนั่ง
"แจจุง ตื่นหรือยังน่ะ" ยูชอนเอ่ยเรียกเพื่อนพร้อมกับเคาะประตูห้องเบาๆ
"ครายอ่า..." แจจุงพยายามพยุงตัวเองให้เดินไปที่หน้าประตูห้องเพื่อเปิดประตู
"ยูชอนนเองเหรอออ..." แจจุงลากเสียงยาวด้วยความงัวเงีย พลางเอาคางเกยลงที่ไหล่ของยูชอน ตาที่ปรืออยู่ปิดลงไปอีกครั้ง
"นี่! อย่ามายืนหลับใน แถวนี้นะแจจุง ไปล้างหน้าอาบน้ำเดี๋ยวนี้เลย" ร่างโปร่งรีบดันหลังเพื่อนเข้าห้องน้ำ
"จารีบปายหนายอ่ายูชอนน.." แจจุงเอ่ยถามทั้งที่ยังหลับตาอยู่ และมือทั้งสองข้างก็ค้ำไปที่ขอบอ่างล้างหน้า
"ประชุมที่ห้องจุนซู" ยูชอนบอกขณะหยิบ ถอด สายเครื่องเล่นเกมของแจจุง
"ปาชูมอาอายอ่ะ (ประชุมอะไรอ่ะ) " แจจุงกล่าวขณะแปรงฟันอยู่
"แอ๊วอะเอาเอื้องเอมอั๊นไอไอ๋ (แล้วจะเอาเครื่องเกมฉันไปไหน) " คนแปรงฟันถาม พลางโผล่หน้าออกมาจากห้องน้ำ เพื่อดูยู
ชอนที่กำลังหอบหิ้วเครื่องเกมเต็มสองมือ
"ไปก็รู้เองแหละน่า.. รีบๆตามมาล่ะ" กล่าวทิ้งท้ายไว้แค่นั้น แล้วร่างโปร่งก็เดินออกไปจากห้องพร้อมเครื่องเล่นเกมของแจจุง
"ไรอ่ะ โขมยเครื่องเกมไปเฉยเลย" หลังจากบ้วนปากเสร็จแล้วแจจุงจึงพูดออกมาอย่างชัดเจน
ภายในห้องของโลมา ยูชอนกำลังต่อสายเครื่องเล่นเกมกับโทรทัศน์ ส่วนจุนซูก็รื้อค้นอะไรบางอย่างที่หัวเตียงของตัวเอง
เสียงเคาะประตูดังขึ้นจากฝีมือของแจจุง เขาไม่รอให้ใครมาเปิด แต่กลับผลักบานประตูตรงหน้าออกแล้วเดินเข้าห้องไปอย่างรวด
เร็ว
"ยูชอนประชุมอะไร.. อ๊ะ! " แจจุงเอ่ยทักคนที่กำลังถือจอยเกมอยู่
เมื่อแจจุงมองเข้าไปที่จอทีวีก็พบว่าเป็นเกมโปรดของตน จึงวิ่งเข้าไปหยิบจอยเกมอีกอันที่ยังว่างอยู่
"โห! จะเอามาเล่นไม่บอกสักคำเลยนะ" ปากบ่นแต่สายตาจับจ้องไปที่หน้าจอตรงหน้า ส่วนในมือก็มีจอยเกมถืออยู่อย่างเตรียม
พร้อม ยูชอนเหล่มองเพื่อนแล้วแอบยิ้มบาง
"ใครแพ้ออกนะ" จุนซูพูดพร้อมกับนั่งลงด้านหลังคนทั้งสองที่กำลังเตรียมเล่นเกม
"ตกลงไหม แจจุง" ยูชอนหันมาถามคนข้างๆ ตน
"โอเช! แต่คนที่ออกก็คือนายน่ะแหละยูชอน" แจจุงยิ้มอย่างคนมีชัยทั้งที่ยังไม่ได้เริ่มเกมเลยด้วยซ้ำ
"รู้ได้ไง ฉันไม่หมูขนาดนั้นหรอกนะ จะบอกให้" ยูชอนเองก็ไม่ยอมโดนข่มอยู่ฝ่ายเดียวเช่นกัน
"ก็คอยดูละกัน จุนซูเตรียมตัวต่อยูชอนได้เลย!"
ว่าแล้วรถในจอก็เคลื่อนตัวออกด้วยความเร็วสูง โดยที่รถของยูชอนนำอยู่อย่างเป็นฝ่ายได้เปรียบ
"อย่าได้ใจนักนะยูชอน ฉันยอมให้นายนำได้แค่ตอนนี้เท่านั้นแหละ" พูดจบรถแข่งฝ่ายของแจจุงก็ขึ้นนำมาเป็นอันดับหนึ่งทันที และเข้าเส้นชัยไปในที่สุด
"เยส! " แจจุงกำมืออย่างมีชัย
"น้อยๆ หน่อย แค่ชนะหนเดียวเอง ทำยังกะได้ถ้วยรางวัลกันได้" ยูชอนอดไม่ได้ที่จะว่าคนที่ทำท่าทางน่าหมั่นไส้อยู่ข้างๆ ก่อนจะส่งจอยให้จุนซู
แล้วทั้งสามคนก็ผลัดกันแพ้ผลัดกันชนะกับเกมรถแข่ง โดยมีแจจุงเป็นผู้ที่ถือครองจอยไว้นานที่สุด พอเล่นไปนานๆ เข้า จุนซูก็เริ่มทำหน้าเซ็งให้เห็น
"พี่แจจุง ผมเบื่อแล้วอ่ะ เปลี่ยนเล่นอย่างอื่นบ้างเหอะนะ"
"แล้วนายจะเล่นอะไรล่ะ จุนซู"
"ไบโอ" โลมาตอบพร้อมชูแผ่นให้แจจุงดูด้วยท่าทางเริงร่า
"โอเช! ดีเหมือนกันเล่นแบบนี้บ้าง เปลี่ยนเลยจุนซู" แจจุงกล่าวอย่างเริงรื่นเช่นกัน พลางโบกมือเป็นสัญญาณให้โลมา
เมื่อเกมเริ่มสตาร์ท ภาพบนหน้าจอโทรทัศน์ก็กลายเป็นสีดำทั้งหมด ยูชอนลอบมองหน้าจอที่มืดสนิทจากด้านหลังเพื่อนอย่างหวาดๆ พอดีกับมีเสียงกริ่งที่หน้าประตูดังขึ้น จุนซูจึงส่งจอยไปให้คนที่นั่งอยู่ข้างหลังตน
"ฝากเล่นแทนแป๊บนะ!" พูดจบก็ลุกออกไปทันที
ร่างโปร่งรับจอยมาถืออย่างหวั่นใจ แต่ก็ยังทำใจกล้ามองไปที่หน้าจอที่เริ่มจะสว่างขึ้น แล้วภาพผีดิบในเกมก็โผล่ออกมาเต็มหน้าจอโทรทัศน์
"อ๊าาาา!!!" ยูชอนร้องลั่นก่อนที่จะกระโดดเข้าไปกอดแจจุงด้วยความกลัวจัด
"โอ๋ๆ ไม่ต้องกลัวนะยูชอน" แจจุงลูบหัวคนกลัว พลางยิ้มอย่างสะใจ
"ปิดเลยนะ! ปิดมันเดี๋ยวนี้เลย! " ร่างโปร่งตะโกนบอกเสียงสั่นพลางหลับตาปี๋
"ปิดแล้วๆ เลิกร้องได้แล้ว" แจจุงรีบปิดเครื่องเกมและยังคงกอดยูชอนไว้
"ยูชอน!? จุนกี้มาเยี่ยมล่ะ อ๊ะ! "
ประตูถูกเปิดเข้ามาอย่างรวดเร็วพร้อมกับโลมาและแขกผู้มาเยือน แต่ทั้งสองก็ยืนนิ่งมองดูภาพที่อยู่ตรงหน้า
"ยูชอนปล่อยได้แล้ว ฉันปิดเกมแล้ว เพราะฉะนั้นก็เลิกกลัวสักที ดูดิถูกมองใหญ่แล้ว"
แจจุงบอกพร้อมกับพยายามแกะมือกาวของอีกคนออก
"รู้แล้วล่ะน่า.. แต่ว่านายปิดแล้วแน่นะ" ยูชอนถามเสียงอ่อย ก่อนจะค่อยๆ ปล่อยมือออกช้าๆ และก็ยังไม่กล้าหันหน้าไปมองหน้าจอทีวีอยู่ดี
"นี่พวกนาย.. คบกันอยู่เหรอ.." จุนกิเอ่ยถามกึ่งเล่นกึ่งจริง
"ช่าย.. ฉันกับยูชอนคบกันอยู่ และก็รักกันมากด้วย" แจจุงตอบหน้าทะเล้น และเอาแขนคล้องคอยูชอนเหมือนแสดงความเป็นเจ้าของ
"555+ งั้นเหรอ แล้วยุนโฮล่ะ นายเอาไปไว้ไหนกัน" จุนกิพูดปนขำในท่าทางของแจจุง โดยไม่ได้สังเกตว่าจุนซูหายตัวไปแล้ว
"ฉันกับยุนโฮไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย" แจจุงหน้ามุ่ยขึ้นมาทันที และเชิดหน้าขึ้นน้อยๆ อย่างไม่พอใจ
"ตกลงพี่มาเยี่ยมผมหรือมาเยี่ยมแจจุงกันแน่เนี่ย" ยูชอนเอ่ยแทรกเสียงเรียบ
"ก็ต้องมาเยี่ยมนายสิ มิคกี้! " จุนกิพูดพร้อมกับยิ้มกว้าง พลางเดินเข้ามาในห้อง
"เรื่องขาเป็นไงบ้างล่ะ" เอ่ยถามเสียงเริงรื่นแล้วทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง
"หายสนิทไปตั้งนานแล้วครับ" ยูชอนตอบด้วยเสียงเรียบเฉย
"รู้หรอกนะ เรื่องมาเยี่ยมเป็นข้ออ้างใช่ไหมล่ะ ความจริงตั้งใจจะหนีเที่ยวล่ะสิ"
"ใช่ที่ไหนเล่า ฉันตั้งใจมาเยี่ยมนายจริงๆ นะ" จุนกิรีบปฏิเสธทันที แต่ก็ไม่สามารถปิดสีหน้าที่มีอาการได้มิด เมื่อได้ยินประโยคแทงใจดำของยูชอน
"จุนกี้... หนีใครมาเที่ยวเหรอออ..." แจจุงลากเสียงยาว พร้อมทำหน้าทะเล้นใส่
"ก็บอกไม่ได้หนีเที่ยวไง จะพูดเซ้าซี้เรื่องนี้กันไปถึงไหน" จุนกิพยายามแก้ตัว
"ฮั่นแน่! มีพิรุธนะเนี่ย จริงป่ะยูชอน" แจจุงหันไปถามคนข้างๆ
"ช่ายๆ มีพิรุธ.. มีอะไรก็บอกมาเถอะน่า พวกเราคนกันเองทั้งนั้น" ยูชอนรีบเสริม
"นั่นดิ บอกมาเหอะเผื่อผิดแผนพวกเราจะได้ช่วยได้ไงล่ะ" แจจุงไม่ยอมเปิดโอกาสให้จุนกิได้พูดอะไรทั้งสิ้น
"เออ บอกก็ได้ ก็อย่างที่ยูชอนว่ามาน่ะแหละ พอใจยัง" จุนกิยอมรับสารภาพตามตรง
"แล้วมีโครงการจะไปเที่ยวไหนล่ะ" ยูชอนเอ่ยถามด้วยท่าทางอยากรู้อย่างมาก
"พวกนายจะรู้กันไปทำไม"
"เอ้า! ก็บอกแล้วไงเผื่อผิดแผน ไม่งั้นไม่มีใครช่วยไม่รู้น้า" แจจุงพยายามทำหน้าตาย
"โอ๊ย! ระดับนี้แล้ว ไม่มีทางผิดแผนหรอกน่า" จุนกิบอกด้วยสีหน้ามั่นอกมั่นใจ
"แน่ใจเหรอ? "
"แน่อยู่แล้ว.. เอ๊ะ! แต่เสียงมันคุ้นๆ นะ" ประโยคหลังจุนกิบอกกับตัวเอง ก่อนที่ชายหนุ่มจะหันไปมองทางที่มีเสียงคำถามดังมา
"จะ..เจส!? " หน้าหล่อๆ ถึงกับซีดเผือดลงในทันที เขาถึงกับเป็นอัมพาตไปชั่วขณะเลยทีเดียว
หญิงสาวในชุดกระโปรงพีชสีชมพูอ่อนกำลังยืนเท้าเอวอยู่หน้าห้อง ริมฝีปากบางสีชมพูระเรื่อแย้มยิ้มอย่างเยือกเย็น ก่อนที่สองขาเรียวจะก้าวเข้ามาถึงตัวจุนกิอย่างรวดเร็ว ใบหูของชายหนุ่มบนเตียงบิดเบี้ยวเนื่องด้วยแรงกระทำจากนิ้วมือขาวนวล จุนกิได้แต่ร้องเสียงหลงลั่นห้อง
"โอ๊ย! เจสจ๋า จุนเจ็บนะ! "
"ไม่ต้องมาทำสำออยเลย กลับคอนโดเดี๋ยวนี้นะ" เจสสิก้าเอ่ยบอกเสียงเขียว แล้วหันไปยิ้มหวานให้ยูชอน
"ขอบใจมากนะจ๊ะ ยูชอน"
"ไม่เป็นไรครับ สำหรับคนน่ารักๆ อย่างเจส ผมยินดีเสมอ" ยูชอนยิ้มตอบ
"มิคกี้! หนอย! นี่นาย..." จุนกิมองยูชอนอย่างเคืองโกรธ แต่ต้องร้องลั่นในเวลาต่อมา เมื่อถูกบิดหูอย่างแรง
"โอ๊ย! เจสจ๋า เบาๆ สิ จุนเจ็บน้า TT0TT "
"ไม่ต้องไปว่ายูชอนเขาเลยนะ" เจสสิก้าพูดพร้อมกับออกแรงดึงและบิดให้มากขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย
"ขอตัวกลับก่อนนะจ๊ะ" หญิงสาวหันมาพูดกับยูชอนเสียงหวาน พลางโบกมือข้างที่ว่างลา ก่อนที่จะดึง(หู)จุนกิเดินออกไปจากบ้าน ร่างโปร่งยืนมองส่งพี่ชายด้วยสายตาสะใจ
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-------------------------------------------------------------
-------------------
มือเรียวเปิดลิ้นชักเพื่อค้นหาอะไรบางอย่าง ดวงตากลมสวยไล่มองไปทั่วทั้งลิ้นชักแต่กลับไม่เห็นสิ่งที่ต้องการ
"อยู่ไหนนะ ใกล้จะถึงวันแล้วแท้ๆ" ยุนโฮสบถขึ้นมาเบาๆ พลางรื้อค้นลิ้นชักอย่างกังวลใจ
"งั้นออกไปซื้อไหมพรมเลยดีกว่า เดี๋ยวไม่เสร็จ" หมีน้อยเปรยกับตัวเอง และรีบออกนอกห้องไปอย่างรวดเร็ว
"ยุนโฮ" ทันที่หมีน้อยเดินออกมานอกห้องก็มีเสียงทักเบาๆ
"หืม... ว่าไงยูชอน" ยุนโฮหยุดชะงักตามเสียงเรียก
"นายพอจะมีเวลาสักครู่ไหม.. คือฉันมีเรื่องจะคุยด้วยน่ะ ขอเวลาไม่นานหรอก" ยูชอนเอ่ยบอกพร้อมกับเหลียวซ้ายแลขวา
"อืม ได้สิ แต่เร็วๆ นะ ฉันรีบ" หมีน้อยมีสีหน้าเป็นกังวลนิดๆ
"นาย.. เอ่อ.. พักนี้นายดูสนิทกับชางมินเกินไปหรือเปล่าน่ะ" ร่างโปร่งเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งจริงจัง
"หืม.. อย่างนั้นเหรอ" หมีน้อยเอียงคอสงสัย
"อืม... เพราะงั้น ฉันอยากให้นายห่างๆ กับชางมินหน่อยได้ไหม" ยูชอนถามพลางช้อนตามองอีกฝ่าย
"ทำไมล่ะ" หมีน้อยยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ ร่างโปร่งอย่างสงสัย
"คือ.. ตอนนี้ฉันกับชางมินเป็น 'แฟน' กันน่ะสิ เข้าใจหรือยัง" ร่างโปร่งเอ่ยตอบเน้นเสียงให้ชัดเจนเป็นพิเศษ
"อ๊ะ! จริงเหรอ... ขอโทษนะยูชอน ฉัน.. ฉัน.." ยุนโฮตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน จนทำอะไรไม่ถูก หมีน้อยคว้ามือยูชอนมาจับไว้แน่น
"ฉันไม่รู้ ขอโทษนะ" น้ำตาเอ่อรื้นขึ้นมา ทำให้มองคนตรงหน้าได้อย่างไม่ชัด
"เอ่อ.. ไม่ต้องขอโทษก็ได้ แล้วก็อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรนายสักคำเลยนะ" ยูชอนพูดพร้อมกับยกมือขึ้นแนบแก้มของยุนโฮอย่างอ่อนโยน
"นายไม่โกรธฉันจริงๆ นะยูชอน" หมีน้อยพูดเสียงสั่นพลางก้มหน้าลง
"อือ.. เพียงแต่อยากให้นายเข้าใจ.. เอ่อ.. เรื่องฉันกับชางมินเท่านั้นแหละ"
"เข้าใจแล้ว... ฉันจะพยายามอยู่ห่างๆ กับชางมินแล้วกัน" หมีน้อยพยักหน้าทำความเข้าใจ
"จริงนะ! ขอบใจนายมากเลยนะยุนโฮ" ร่างโปร่งที่มีท่าทีดีใจอย่างมาก พลางสวมกอดหมีน้อยด้วยความลืมตัว
"ถ้างั้นฉันไปซื้อของก่อนนะ" ยุนโฮผละตัวออกมาจากยูชอน แล้วรีบเดินจ้ำจากไปอย่างรวดเร็ว ยูชอนมองตามหลังหัวหน้าวงหนุ่มไปพลางยิ้มออกมาบางๆ
"ทำอย่างนี้มันไม่ดีนะ" พลันเสียงแหลมแหบก็ดังขึ้นข้างหูคนที่กำลังยืนยิ้มอยู่ ทำเอาร่างโปร่งสะดุ้งเฮือกสุดตัว
"จุนซู.. นายเองหรอกเหรอ ตกใจหมดเลย" ยูชอนพูดพร้อมกับยกมือขึ้นจับอกตัวเอง
"ไปแทรกกลางระหว่างคนสองคนมันไม่ดีนะ..." จุนซูบอกด้วยสีหน้าเรียบๆ หงอยๆ
"ทำไมจะไม่ดี ทีชางมินยังไปแทรกระหว่างแจจุงกับยุนโฮได้เลย แล้วฉันจะไปแทรกกลางระหว่างหมอนั่นกับยุนโฮไม่ได้หรือไง ยังไงฉันก็ไม่ยอมยกยุนโฮให้หมอนั่นหรอก" ยูชอนเถียงกลับ
"แต่มันไม่ดีจริงๆ นะ เชื่อสิ..." แล้วจุนซูก็เดินจากไปอย่างเงียบงัน
"อะไรของนายเนี่ย.. ดูแปลกๆ แฮะ" ยูชอนเอ่ยเปรยขณะมองตามหลังโลมาที่ท่าทางน่าเป็นห่วง
******************************************************************************************************************************
ตอนนี้เป็นตอนของหัวไชเท้าน้อยแหละ แต่ตุ๊กแกน้อยก็ต้องมานั่งพิมพ์อีกละ เมื้อยเมื่อย อย่างนี้ต้องเรียกเก็บค่าเมื่อย
โพสๆ โหวตๆ กันมาก็ดีนะ
ความคิดเห็น