คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : สับสน [อัพใหม่อีกรอบ v.v]
ขออภัยทุกคนด้วยน้าที่อยู่ๆ เนื้อเรื่องมันก็หายไปหมดเลย ตอนแรกมันก็อัพติดนะ แต่เจ้าหัวไชเท้าน้อยไม่รู้ไปทำอะไรเพิ่มพอกดบันทึกมันก็หายไปหมดเลย (หัวไชเท้าน้อยมันบอก) เมื่อวานตุ๊กแกน้อยก็ไม่มีเวลาจะเข้ามาพิมพ์ใหม่ ขอโทษด้วยน้า
**********************************************************************************************************************************
เจ้าของเรือนผมสีดำที่นอนหลับอยู่อย่างสบาย หันไปกอดก่ายหมอนข้างคนใหม่อย่าวไม่รู้ตัวว่าไม่ใช่หมอนข้างประจำตัวคนเดิม ร่างโปร่งที่ถูกโอบกอดไว้ก็ตอบสนองกลับมาด้วยการกอดก่ายเช่นเดียวกัน
"ยุนโฮ..." แจจุงเอ่ยขึ้นมาอย่างงัวเงีย พลางกระพริบตาถี่ๆ มองคนตรงหน้า
"ยุนโฮ ทำไมวันนี้หน้านายเหมือนยูชอนจัง" คนถามขมวดคิ้วครุ่นคิด
"..อือ.. ไม่ใช่เหมือนหรอก แต่ใช่เลยต่างหาก" ยูชอนเอ่ยตอบเสียงเบา
"ยูชอนหรอกเหรอ.." แจจุงพยักหน้าทำความเข้าใจ
"หืม! ยูชอน! " เมื่อได้สติก็ตะโกนออกมาอย่างตกใจ
"นายมานอนกับฉันได้ยังไง แล้วยุนโฮล่ะ" แจจุงยังคงกอดร่างโปร่งไว้อยู่
"นายจะให้ฉันตอบคำถามไหนก่อนล่ะ" ร่างโปร่งพูดพลางขยี้ตาตัวเอง
"ยังมีหน้าจะมากวนกันแต่เช้าอีกนะ แล้วตกลงว่านายมาอยู่นี่ได้ไง"
"แล้วจะฟังตั้งแต่หัวม้วนหรือตัดจบล่ะ แจจุง"
"บ๊ะ! ไอ้นี่หนิกวนอีกและ เอาตั้งแต่หัวม้วนเลย! " แจจุงดึงตัวยูชอนเข้ามาใกล้ๆ เพื่อฟังคำตอบ
"..อืม.. เมื่อคืนฉันกะว่าจะไปนอนกับจุนซูน่ะ จากนั้นยุนโฮก็จะมาขอนอนด้วยอีกคน แต่ไปๆ มาๆ ยุนโฮก็ไปนอนกับชางมิน ส่วนฉันก็โดนจุนซูไล่ออกมาจากห้อง แล้วก็เลยต้องมานอนกอดนายอยู่นี่ไง" ยูชอนอธิบายเสียงเรียบและหน้าตาย
"เฮ้อ... ยูชอนฉันจะทำยังไงดีล่ะ ยุนโฮคงเกลียดฉันหน้าดูเลย ถึงขนาดหนีไปนอนกับชางมินน่ะ" แจจุงเอ่ยบอกเสียงเบาพลางซุกหน้าเข้าหายูชอน
"มันอาจจะไม่ถึงขนาดนั้นก็ได้ อย่าเพิ่งคิดมากเลยน่า..." ยูชอนลูบหัวปลอบใจเพื่อน
การกระทำของคนทั้งสองกำลังตกอยู่ในสายตาของคนอีกคู่หนึ่ง
"อะแฮ่ม! ขอโทษนะครับที่เข้ามาขัดจังหวะ" ชางมินกระแอมแล้วกล่าวเสียงเรียบ สายตาจับจ้องไปยังคนที่นอนกอดกันอยู่บนเตียง
"เอ่อ... ฉันจะมาเก็บของน่ะ เชิญพวกนายตามสบายเลยนะไม่ต้องสนใจพวกเราก็ได้"
หมีน้อยก้มหน้างุดพยายามที่จะไม่หันไปมองทางเตียงนอน
"เก็บของงั้นเหรอ.. เออ.. ฉันก็ต้องเก็บของเหมือนกันนี่นา" ยูชอนทำท่าเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้
"แจจุง ฉันขอนอนห้องนายได้ไหม"
"เอ่อ..." แจจุงที่กำลังอึ้งอยู่หันไปมองทางยุนโฮที่หยิบเสื้อผ้าออกมาจากตู้อย่างไม่สนใจตน
"ได้สิยูชอน ฉันกำลังอยากได้หมอนข้างใหม่อยู่พอดี" แจจุงจงใจพูดเสียงดังให้ใครอีกคนได้ยิน
ชางมินเห็นคนที่กำลังง่วนอยู่กับการเก็บของมีท่าทีแปลกไปจึงลงนั่งข้างๆ และได้สังเกตเห็นว่าหมีน้อยกำลังจะร้องไห้อีกแล้ว
"พี่ยุนโฮ..."
"ฉันเก็บของเสร็จแล้ว ไปกันเถอะชางมิน"
ยุนโฮหันมาส่งยิ้มบางพร้อมกับลุกขึ้นถือของเดินนำเด็กหนุ่มร่างสูงออกจากห้อง ชางมินหันมองคนที่อยู่บนเตียงด้วยสายตาเย็นชาก่อนจะเดินออกจากห้องตามยุนโฮไป
เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้นในตอนสายๆ ของวัน แต่ด้วยวันนี้จุนซูมีงานอัดรายการจึงยังไม่มีคนไปเปิดประตู ชางมินซึ่งนั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่นพอดี จึงรีบลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูอย่างรวดเร็ว
"อ๊ะ! ผู้จัดการลีสวัสดีครับ มีเรื่องอะไรอย่างนั้นเหรอครับ" ชางมินเอ่ยทักคนที่หน้าประตู ก่อนจะเดินนำคุณผู้จัดการเข้ามาในบ้าน
"อืม ช่วยเรียกทุกคนออกมาด้วยนะชางมิน" ซูมานตีหน้าเข้ม
"ครับ" ชางมินรับคำ แล้วเดินไปตามสมาชิกวงที่เหลือให้มารวมตัวกัน
"มีอะไรเหรอครับเฮียซูมาน" แจจุงเอ่ยทักพลางนั่งลงเป็นคนแรก
"เฮ้อ... ตอนนี้พวกเธอนอนห้องเดียวกันตามคำสั่งฉันหรือเปล่า" ผู้จัดการลีพูดพร้อมกับกวาดสายตามองจ้องหน้าคนทั้งสี่
ทุกคนต่างก้มหน้าหลบสายตาของคุณผู้จัดการ และไม่มีใครตอบคำถามกันเลยสักคน
"ว่ายังไงล่ะ ทำไมไม่ตอบ ยุนโฮ! " นายลีหันไปมองหน้าคนที่เป็นหัวหน้าวง เหมือนจะต้องการให้คนถูกเรียกเป็นคนตอบ
ยุนโฮถึงกับสะดุ้ง และหันมองหน้าชางมินเพื่อขอความช่วยเหลืออย่างทันที
"เอ่อ.. ผมว่าเราน่าจะกลับไปนอนห้องเดิมของแต่ละคนดีกว่านะครับ" ชางมินเอ่ยขึ้นเพื่อลองเชิง
"อะไรนะ! " เฮียซูมานเริ่มเสียงดัง
"ก็อย่างที่บอกแหละครับ ผู้จัดการฟังไม่ผิดหรอกครับ"
"นี่พวกนาย! นึกอยากจะทำอะไรก็ทำกันตามอำเภอใจเลยใช่ไหม พวกนายเห็นคำสั่งของฉันเป็นอะไรกัน!?! " ลีซูมานตะโกนเสียงดุพร้อมกับลุกขึ้นยืนอย่างโกรธจัด
ทั้งสี่คนได้แต่ก้มหน้าเงียบไม่กล้าจะพูดอะไรทั้งนั้น
"ตราบใดที่ฉันยังไม่อนุญาติ พวกนายก็ต้องทำตามกฎข้อบังคับต่อไป เข้าใจไหม! "
"ครับ! " ทั้งสี่คนประสานเสียงรับอย่างไม่เต็มใจ ท่านผู้จัดการลอบถอนหายใจเล็กน้อย พลางแอบยกมือปาดเหงื่ออย่างเหนื่อยๆ
"ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันกลับล่ะ" แล้วคุณท่านซูมานก็รีบเดินออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็ว เหมือนกับกำลังรีบร้อนหนีอะไรสักอย่าง
"นายคิดอย่างที่ฉันคิดหรือเปล่า ยูชอน" แจจุงหันมองร่างโปร่งทันทีหลังจากที่ประตูบ้านถูกปิดลง
"ฉันก็คิดเหมือนที่นายคิดน่ะแหละ แจจุง" ยูชอนพยักหน้ารับอย่างรู้กัน
"จุนซู! " ทั้งสองคนต่างประสานเสียงขึ้นมาพร้อมกันอย่างรู้ใจ
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-----------------------------------------------------------
---------------------
ภายในห้องโทนสีอ่อน เด็กหนุ่มร่างสูงกำลังนั่งอ่านหนังสือเล่มหนาอยู่ที่โต๊ะหนังสือมุมห้อง รับกับแสงแดดอ่อนๆ ที่สาดเข้ามาทางหน้าต่างบานเล็ก ผ่านผ้าม่านผืนบางที่ปลิวพริ้วไหวเมื่อต้องกับสายลมเย็น
กล่องสีขาวขนาดไม่ใหญ่มากนักถูกยื่นมาตรงหน้าเด็กหนุ่ม ชางมินมองหน้าคนที่ยื่นของมาให้อย่างสงสัย
"อะไรเหรอครับ พี่ยูชอน" ร่างสูงเอ่ยถาม
"เค๊กน่ะ จุนซูฝากมาให้นาย.." ยูชอนเอ่ยบอกเสียงแผ่ว
"ฝากบอกจุนซูด้วยนะครับว่าขอบคุณมาก"
ชางมินรับกล่องขนมเค๊กมาและวางลงบนโต๊ะ จากนั้นก็หันมาสนใจกับหนังสือในมืออีกครั้ง โดยไม่สนใจคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเลย
ร่างโปร่งทำท่าเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็เงียบไป แล้วเดินมานั่งที่เตียงกว้างพลางมองดูคนที่กำลังอ่านหนังสืออยู่ ชางมินรู้สึกถึงสายตาของอีกคนที่กำลังจับจ้องมายังตน ทำให้ไม่มีสมาธิที่จะอ่านหนังสือต่อ จึงตัดสินใจปิดหนังสือเล่มหนาและหันไปเผชิญหน้ากับสายตาของอีกคน
"พี่ยูชอนมีอะไรจะพูดกับผมหรือเปล่าครับ" ชางมินเอ่ยถามเสียงเรียบ
"..เปล่า.." คนที่นั่งบนเตียงส่ายหน้าปฏิเสธเบาๆ แต่ก็ยังมองดูอีกฝ่ายอยู่ดี
"ถ้าอย่างนั้น ที่หน้าของผมมีอะไรติดอยู่อย่างนั้นเหรอครับ" ชางมินถามประชดและมองกลับไปอย่างเย็นชา
"..ก็เปล่าอีกน่ะแหละ.. นายจะอ่านหนังสือก็อ่านไปสิ ไม่ต้องสนใจฉันหรอก" ยูชอนบอกหน้าตาย
ชางมินเบื่อที่จะซักไซร้ไล่เรียงต่อไป จึงกลับมาอ่านหนังสือต่ออีกครั้ง ส่วนร่างโปร่งก็ยอมละสายตาจากร่างสูงแล้วเดินออกไปจากห้อง
"ยูชอน!? อ้าว.. ชางมินนายเห็นยูชอนบ้างเปล่าอ่ะ? " โลมาที่ถือวิสาสะเข้าห้องโดยไม่ได้เคาะประตูอีกตามเคย พูดถามชางมินด้วยเสียงแหลมเล็กพร้อมกับเดินเข้าไปหาเด็กหนุ่ม
"ก็เพิ่งออกไปจากห้องเมื่อกี้นี่ ไม่เจอเหรอ" ชางมินละสายตาขึ้นมองจุนซู
"อ้าวเหรอ.. ไม่ยักเห็นแฮะ แล้วนั่นกล่องอะไรอ่ะมีกลิ่นหอมๆ ด้วย" จุนซูพูดพลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้กล่องสีขาวที่วางอยู่บนโต๊ะ
"ก็เค๊กที่นายฝากพี่ยูชอนมาให้ฉันไง"
"เค๊ก? เค๊กอะไรฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลยอ่ะ" โลมาขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างงุนงง
"ไม่ใช่ของนายเหรอ? " ชางมินเองก็ขมวดคิ้วเช่นกัน
"อืม ไม่ใช่แน่นอน" จุนซูรีบส่ายหน้าปฏิเสธทันที
"ถ้าเป็นของฉัน ฉันกินหมดไปนานแล้ว ไม่เหลือมาถึงนายหรอก"
"อืม.. เข้าใจแล้ว" ชางมินพยักหน้าเหมือนเข้าใจในบางอย่าง และเผยยิ้มออกมาอย่างพอใจ
"แล้วนายจะกินด้วยกันไหมล่ะ"
"เอาดิ! " จุนซูตอบรับด้วยความเต็มใจอย่างสูง พอดีกับยูชอนเดินย้อนกลับเข้ามาในห้อง ร่างโปร่งมีอาการตกใจไม่น้อยที่เห็นโลมายืนคุยอยู่กับชางมิน
"..จุนซู! นายมาอยู่นี่เองเหรอ..." ยูชอนรีบเดินเข้าไปดึงจุนซูออกมา
"จะรีบไปไหนล่ะครับ พวกเรากำลังจะกินเค๊กของพี่.. เอ่อ.. ของจุนซูกันเลยนะครับ" ชางมินระบายยิ้มออกมาอย่างตั้งใจ
"พี่ยูชอนไม่กินด้วยกันเหรอครับ" ชางมินเอ่ยถามพลางมองจ้องเข้าไปในดวงตาของยูชอน คนถูกจ้องรีบหลุบสายตาลง เพื่อหลบแววตาของอีกฝ่ายอย่างอายๆ
"เอ่อ.. ไม่ล่ะ ฉันไม่ชอบของหวาน" แล้วร่างโปร่งก็พยายามลากโลมาออกจากห้อง
"จะรีบไปไหนอ่ะยูชอน ขอฉันกินเค๊กก่อนได้ป่ะ" จุนซูยังดื้อไม่ยอมไป
"ไม่ได้! เรื่องนั้นเรายังตกลงไม่ได้เรื่องนั้นเรายังตกลงกันไม่ได้เลยนะ"
"เดี๋ยวก่อนไม่ได้เหรอ เรื่องเจส อุ๊บ! " ยูชอนแทบจะยกมือขึ้นปิดปากของจุนซูเกือบไม่ทัน
"จุนซู!! " ร่างโปร่งทำตาดุใส่โลมา ก่อนจะรีบดึงและดันจุนซูออกไปจากห้องอย่างเร่งด่วน ชางมินได้แต่มองตาคนทั้งสองที่มีท่าทีลุกลี้ลุกลนอย่างสงสัย
"จุนซูเวลานายจะพูดอะไรหัดดูตาม้าตาเรือซะบ้างสิ" ร่างโปร่งติคนที่ตัวเองลากออกมาจากห้องของชางมินด้วยสีหน้าหน่ายๆ
"ก็ฉันอยากกินเค๊กก่อนนี่นา" จุนซูพูดพลางทำหน้ามุ่ย
"เค๊กของนายอยู่ในครัวนู่น ถ้าอยากกินก็ไปเอามาได้เลย"
"จริงอ่ะ!! " โลมาหน้าบานขึ้นมาทันที ยูชอนนั้นก็พยักหน้ารับอย่างอ่อนใจ
"รักยูชอนที่สุดเลย!? " จุนซูตะโกนด้วยความดีใจ ก่อนจะรีบตรงดิ่งเข้าห้องครัวไปแบบเหนือความเร็วแสง ปล่อยให้ยูชอนยืนมองตามอย่างเหนื่อยใจ
"จะได้เรื่องไหมเนี่ย แบบนี้.." ยูชอนสบถขึ้นกับตัวเองเบาๆ พร้อมกับส่ายหน้าแบบปลงๆ
เมื่อเห็นว่าจุนซูคงจะยังไม่ว่างแน่ๆ ในตอนนี้ ร่างโปร่งเลยเลือกที่จะนั่งดูโทรทัศน์รอโลมาอยู่ที่ห้องนั่งเล่นคนเดียว เพราะไม่กล้ากลับเข้าห้อง แต่ถึงจะอยู่ข้างนอกห้องยังไง ก็ต้องได้เจอกับคนที่ไม่อยากเจอ
ร่างสูงเดินออกมาจากห้องนอนของตนเห็นยูชอนนั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่นคนเดียว จึงเดินเข้าไปหาทันที
"ขอบคุณนะครับสำหรับเค๊ก" ชางมินลงนั่งข้างๆ ร่างโปร่ง ทำเอาคนที่นั่งอยู่ก่อนถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ
"..เอ่อ.. อืม..." ยูชอนแทบพูดอะไรไม่ถูกจึงได้ส่งเสียงเออออเบาๆ
"ที่จริงบอกมาตรงๆ ก็ได้นี่ครับ ไม่เห็นต้องเอาจุนซูมาอ้างเลย" ชางมินหันมองหน้าคนข้างๆ แล้วส่งยิ้มหวานให้
"..ก็กลัวนายจะไม่รับน่ะสิ ก็เลย..." ร่างโปร่งตอบพร้อมกับก้มหน้าแดงๆ หนีหน้าอีกฝ่าย
"ถ้าเป็นของๆ พี่ ยังไงผมก็รับอยู่แล้วล่ะครับ" ชางมินกล่าวเสียงนุ่ม พร้อมกับมอบรอยยิ้มที่ดูอบอุ่นให้กับร่างโปร่ง
"..งั้นเหรอ เอ่อ.. ขอถามอะไรหน่อยได้ไหม" ยูชอนหันมามองหน้าชางมิน แต่เมื่อเจอกับรอยยิ้มที่ส่งมา หน้าที่แดงระเรื่ออยู่แล้วก็ยิ่งแดงกว่าเดิมอีกหลายเท่า
"จะถามอะไรเหรอครับ" ร่างสูงยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ ยูชอนอย่างจงใจ
"..เอ่อ.. คือ.. นายโกรธฉันเรื่องอะไรเหรอ..." คนถามรีบขยับหน้าของตัวเองออกห่างจากร่างสูงโดยอัตโนมัติ
"เฮ้อ..." ชางมินถอนหายใจออกมาอย่างหมดแรง
"ผมไม่ได้โกรธอะไรพี่หรอกครับ ผมว่าพี่ต่างหากล่ะที่ไม่พอใจผม" ชางมินกล่าวเสียงเบา พลางส่งสายตาแบบลูกแมวน้อยอ้อนเจ้านาย
"...งั้นเหรอ.. แล้วขอถามอะไรอีกอย่างได้ไหม" ยูชอนพูดเสียงเบาลงอย่างเห็นได้ชัด
"ว่าไงครับ" ชางมินยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ ร่างโปร่งอีกครั้ง พร้อมกับส่งยิ้มบางให้
"นาย..ตอนนี้.. นายชอบยุนโฮอยู่ใช่ไหม..." ร่างโปร่งเสียงเรียบ ยูชอนก้มหน้างุดไม่ยอมสบตาคนที่นั่งข้างๆ
"แล้วที่นายมาทำดีกับฉัน.. ก็เพราะจะได้เข้าหายุนโฮโดยไม่มีใครสงสัยใช่หรือเปล่าล่ะ"
ชางมินหุบยิ้มทันทีเมื่อได้ยินคำถามของร่างโปร่ง และหันหน้าออกห่างจากยูชอนทันที พลางเอนตัวพังพนักโซฟา
"พี่เห็นว่าผมเป็นคนแบบนั้นเหรอครับ" ชางมินกล่าวเสียงเรียบ
"ตกลงว่าใช่สินะ.." ยูชอนเหลือบมองเด็กหนุ่มด้วยสายตาหม่นเศร้า
"ความจริงมันก็เป็นเรื่องส่วนตัวของนาย ฉันก็ไม่อยากก้าวก่ายหรอก.. แต่ขอเตือนไว้อย่าง อย่าเข้าไปแทรกกลางระหว่างสองคนนั้นจะดีกว่านะ" พูดจบร่างโปร่งก็รีบลุกหนีชางมินทันที โดยไม่เปิดโอกาสให้เขาได้แก้ตัวใดๆทั้งสิ้น
ชางมินไม่สามารถจะเอื้อนเอ่ยอะไรออกมาได้ ความจริงเขาเองก็รู้สึกสับสนอยู่ไม่น้อย คนหนึ่งไม่อยากจะปล่อยมือให้เดินจากไป ส่วนอีกคนก็อยากจะปกป้องดูแล ร่างสูงกุมขมับตนเองอย่างสับสน ทั้งที่อยากจะปรับความเข้าใจกับยูชอน แต่ก็ไม่อยากที่จะเห็นยุนโฮต้องร้องไห้อีก
"ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยนะ" ร่างสูงเปรยออกมาเบาๆ
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-------------------------------------------------------------
-----------------------
แจจุงกำลังเล่นเกมอยู่บนเตียงนอนที่แสนจะสบาย เขานอนคว่ำหันหน้าไปทางจอสี่เหลี่ยม สายตาทอดตรงไปข้างหน้า แต่สิ่งที่อยู่ในความคิดกลับไม่ใช่สิ่งที่อยู่ตรงหน้า ดวงตาคมค่อยๆ เคลื่อนไปหยุดอยู่กับอีกคนที่นั่งอยู่ไม่ไกลไปจากตัวเขามากนัก
"ยุนโฮ ฉันง่วงแล้วนอนกันเถอะ" แจจุงทำตัวเป็นปกติเหมือนกับไม่เคยมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเลย
หมีน้อยวางผ้าพันคอไหมพรมที่กำลังถักซ่อมอยู่ลงที่โต๊ะตัวเล็กข้างหัวเตียงโดยไม่พูดอะไร แล้วปีนขึ้นไปนอนบนเตียง คนที่นอนก่อนอยู่แล้วได้หันไปโอบกอดหมีน้อยในทันที
"ยุนโฮ ฉัน..." ไม่ทันที่แจจุงจะได้พูดจบก็ถูกขัดขึ้นมาซะก่อน
"ฉันไม่ใช่หมอนข้างของนายนะ อีกอย่างนายก็มีหมอนข้างใหม่แล้วนี่" ยุนโฮเอ่ยเสียงเบาแต่เต็มไปด้วยความหนักแน่น
"เอ่อ.. ขอโทษ..." แจจุงคลายวงแขนหนาออกจากหมีน้อยอย่างไม่เต็มใจนัก จากนั้นยุนโฮก็รีบตะแคงหันหลังให้กับแจจุงทันที
เจ้าของเรือนผมสีดำจ้องมองแผ่นหลังของคนที่เคยเป็นหมอนข้างให้กับตน อยากจะโอบกอดคนๆนี้เอาไว้เหลือเกิน ทั้งๆ ที่อยู่ใกล้กันแค่นี้แต่กลับเหมือนเอื้อมมือไปไม่ถึง ทุกอย่างก็เป็นเพราะตัวเอง อยากจะได้คนตรงหน้ากลับมาสู่อ้อมกอดอีกครั้ง แต่จะให้ทำยังไง ก็ในเมื่อตัวเองเป็นคนทำลายความรู้สึกดีๆ ที่คนๆนี้เคยมีให้จนพังทลายไป เหลือไว้แค่เพียงเศษผง... แจจุงคิดโทษตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนผล็อยหลับไป
ความคิดเห็น