ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ชอบ 100%
ภายในห้องซ้อมของบริษัท SM Entertenment ในระหว่างเวลาพักซ้อมเต้นของกลุ่มศิลปิน TVXQ
"ยูชอน จะไปไหนอ่ะ" จุนซูเอ่ยถามเสียงแหลมสูง
"ไปที่ห้องอัดเสียงน่ะ ฉันลืมมือถือไว้" ยูชอนตอบขณะที่กำลังเดินออกไปจากห้องซ้อม
และชางมินที่นั่งพักอยู่ได้ลุกเดินตามหลังยูชอนออกไปติดๆ
"อ๊ะ! อยู่นี่เอง" ยูชอนตรงเข้ามาหยิบโทรศัพท์มือถือที่ลืมทิ้งไว้ในห้องอัดเสียง แต่พอหันหลังกลับมาก็พบว่าชางมินได้เดินตามเข้ามายังห้องอัดเสียง
ด้วย
"ชางมิน.." ยูชอนร้องทักเบาๆ
"......" คนถูกทักไม่พูดอะไรได้แต่จ้องหน้ายูชอน
"นายจ้องหน้าฉันทำไม มีอะไรติดอยู่ที่หน้าฉันหรือไง" คนถูกมองบอกออกไปอย่างกวนๆ
"ผม.. มีเรื่องอยากบอกกับพี่"
"มีอะไรก็พูดมาสิ" ยูชอนกล่าวกับคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
"คือ..ผม.. จริงๆแล้ว.. พี่คงยังไม่รู้ตัวหรอก" ชางมินอ้ำอึ้งที่ไม่รู้ว่าควรจะเริ่มยังไงดี
"รู้อะไรเหรอ?" คนถามเริ่มทำหน้างง
"ผม.. ชอบพี่ครับ" ชางมินจ้องเข้าไปในดวงตาของคนตรงหน้า
".....!?!......" ยูชอนถึงกับอึ้งไป 5 วินาที ก่อนจะกู้สติคืนมาได้
"นาย.. ล้อเล่นใช่ไหมเนี่ย.."
"ผมไม่ได้ล้อเล่น.. ผมรู้ว่ามันทำให้พี่ลำบากใจ"
"..ฉัน.. โทษนะยังไงฉันก็คงรักนายไม่ได้หรอก นายตัดใจซะเถอะชางมิน" คนพูดหลบตาร่างสูง
"ผมคงทำอย่างนั้นไม่ได้หรอกครับ พี่ยูชอน" เด็กหนุ่มยิ้มกลับไปอย่างลำบากใจ
"ถึงยังไง ฉันก็คงให้นายชอบฉันไม่ได้เหมือนกัน ขอตัวนะ" พูดจบยูชอนก็เดินจากไปทันที
"ผมเองก็ไม่คิดจะตัดใจจากพี่ง่ายๆ เหมือนกัน พี่ยูชอน" เด็กหนุ่มเปรยขึ้น
ร่างโปร่งเดินกลับมาที่ห้องซ้อมด้วยอารมณ์ความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย ทั้งสับสน ทั้งตกใจ เพราะไม่คิดว่าชางมินจะบอกชอบเขาแบบนี้
"ยูชอน เห็นชางมินไหม" แจจุงเอ่ยขึ้นเมื่อยังไม่เห็นเด็กหนุ่มร่างสูงกลับเข้ามาในห้องซ้อมสักที
"ไม่รู้สิ.." ยูชอนตอบเสียงเบา
"ไปไหนของเขาเนี่ย จะกลับกันอยู่แล้ว ไม่เห็นจริงๆเหรอว่าไปไหน ก็เจ้านั่นเดินตามหลังนายไปติดๆเลยนะ" แจจุงยังคงถามต่อ
"ก็ฉันบอกไปแล้วว่าไม่รู้ไง จะมาถามฉันอีกทำไมกัน" ยูชอนตอบเสียงห้วน
"อย่าบอกนะว่านายทะเลาะกับชางมินมาน่ะ เฮ้อ.. เอาอีกแล้วเหรอเนี่ย ไม่รู้จักโตกันสักที" แจจุงบ่นขึ้นก่อนจะออกจากห้องซ้อมไปตามหาชางมิน
"พวกนายเคยดีกันเกินสามวันบ้างไหมเนี่ย" ยุนโฮพูดพร้อมกับทำหน้าเอือมระอา ส่วนยูชอนได้แต่นั่งเงียบ นิ่งฟังเพื่อนบ่น
เมื่อกลับมาถึงบ้านพัก ยูชอนเอาแต่เก็บตัวเงียบอยู่ในห้องของตัวเอง
"นี่พี่แจจุง ยูชอนกะชางมินทะเลาะกันจริงๆเหรอ?" จุนซูที่เก็บความสงสัยไว้ตั้งแต่ตอนที่อยู่ในห้องซ้อมออกปากถามแจจุงในที่สุด
"ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่คิดว่าน่าจะใช่นะ จุนซู นายลองถามชางมินดูสิดูท่าแล้วรายนั้นน่าจะคุยด้วยง่ายกว่านะ" แจจุงออกความเห็น
"เรื่องถามชางมินเอาไว้ทีหลังก็ได้ ตอนนี้ผมหิวแล้วล่ะ พี่แจจุง"
ปลาโลมาบ่นขึ้นพร้อมกับส่งสายตาเว้าวอนไปหาแจจุง
"งั้นนายก็ช่วยสิ แต่ไม่ใช่ช่วยกินนะ" ประโยคสุดท้ายแจจุงพยายามเน้นเสียงที่สุด
เสียงเคาะประตูห้องที่ดังไม่ยอมหยุด ทำให้ยูชอนจำเป็นต้องลุกจากเตียงมาเปิดประตู เพราะมันรบกวนการนอนของเขา แต่พอเปิดประตูออกมาและพบว่าเจ้าของเสียงเคาะอันแสนน่ารำคาญนั้นเป็นใคร ยูชอนก็แทบจะรีบปิดประตูห้องทันที ถ้าไม่ติดว่าคนมาเคาะใช้มือผลักประตูไว้ซะก่อน
"พี่แจจุงให้มาตามไปกินข้าวเย็นพร้อมกันครับ" ชางมินพูดเสียงเรียบ
"งั้นฝากบอกแจจุงด้วยนะว่าฉันไม่หิว ตอนนี้ฉันง่วงอยากนอนมากกว่า"
บอกเสร็จยูชอนก็ดึงประตูปิด แต่มือหนาก็ยังคงผลักประตูไว้อยู่ คนอยากนอนเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจ
"เอามือออกไป ฉันจะนอนแล้ว" ยูชอนบอกด้วยเสียงพาลๆ เพราะอาการง่วงนอน
"ไม่สบายหรือเปล่าครับ ดูท่าทางไม่ค่อยดีเลย" ชางมินเอ่ยถามอย่างห่วงใย
"ฉันสบายดี! ขอบใจที่เป็นห่วง" แล้วยูชอนก็กระชากประตูปิดใส่หน้าชางมินเสียงดัง
"ชางมิน แล้วยูชอนล่ะ" แจจุงเอ่ยถามขึ้นขณะกำลังจัดโต๊ะอาหาร
"พี่ยูชอนบอกว่าไม่หิวครับ บ่นว่าเหนื่อยอยากนอน" เด็กหนุ่มร่างสูงตอบกลับพลางแอบลอบถอนใจเงียบๆ
"แล้วนายคืนดีกับยูชอนแล้วเหรอ" ยุนโฮที่เงียบอยู่นานเอ่ยถามขึ้นบ้าง
"เปล่าหรอกครับ" ชางมินยิ้มเจือๆ ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งกับเก้าอี้ตัวประจำของเขา
"คราวนี้ดูท่าทางยูชอนจะโกรธนานกว่าทุกทีนะ" จุนซูเปิดประเด็นกับชางมินทันที
"ไปก่อคดีไว้ร้ายแรงหรือไงเที่ยวนี้น่ะ"
"อืม.. ก็ประมาณนั้นแหละ"
"คงไม่ได้ไปบอกชอบเขาเข้าหรอกนะ" จุนซูแกล้งแซวเล่นพลางหัวเราะคิกคัก ชางมินหันไปยิ้มให้โลมาที่กำลังอารมณ์ดีก่อนจะพูดต่อว่า
"ฉันบอกชอบพี่ยูชอนไปจริงๆน่ะแหละ" พูดจบชางมินก็ตักข้าวเข้าปากหน้าตาเฉย แต่ทางจุนซูกลับอึ้งไปชั่วครู่ ก่อนจะตะโกนเสียงดัง
"ถามจริง!!!!!! o_0"
"เบาๆก็ได้ แก้วหูฉันจะแตกก็คราวนี้ล่ะมั้ง = = " เด็กหนุ่มยกมือขึ้นอุดหู
"ตอนนี้กินข้าวกันอยู่นะไม่ใช่เวลามาเล่นกัน" แจจุงปรามเสียงดุพลางจ้องหน้าชางมินและจุนซู
"ก็พวกเขายังเด็กอยู่นี่นาปล่อยๆไปบ้างเถอะน่า" ยุนโฮรีบกล่าวแก้ตัวให้กับน้องทั้งสอง
"ยุนโฮก็ เดี๋ยวเจ้าพวกนี้ก็เสียนิสัยกันพอดี" แจจุงหันไปอ้อนยุนโฮทันที
"งั้นเอาเป็นว่าผมกับชางมินจะล้างจานไถ่โทษละกัน" จุนซูยิ้มร่าพลางรีบเก็บจานชานบนโต๊ะเตรียมไปล้าง
"งั้นก็ดี จัดการให้สะอาดๆล่ะ" แจจุงสั่ง
"คร้าบบ..^ ^ " แล้วจุนซูก็คว้าแขนชางมินให้เข้าไปในครัวด้วยกัน
"ฮ้าว.. ง่วงจังไปนอนดีกว่า" ยุนโฮยกมือขึ้นป้องปากก่อนจะเดินกลับห้องตัวเอง
"ยุนโฮ"
"มีอะไรเหรอแจจุง"
"ฉันอยากดูหนังน่ะ"
"ก็ดูสิ แล้วมาบอกฉันทำไมล่ะ"
"ฉันอยากให้นายอยู่ดูเป็นเพื่อนนี่"
"แต่ฉันง่วงแล้วอ่ะ"
"งั้นฉันไปนอนด้วยคนสิ" แจจุงพูดพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้ยุนโฮ
"มานอนกับฉันทำไมห้องนายก็มี"
"แต่ห้องฉันไม่มีนายนี่นา" พ่อหมีน้อยได้ฟังคำพูดของแจจุง หน้าของเขาก็มีสีแดงระเรื่ออ่อนๆขึ้นมาทันที
"ตกลงคืนนี้ฉันนอนกับนายนะยุนโฮ"
"ไม่ตกลง!" แล้วหมีน้อยก็เดินหนีเข้าห้องอย่างรวดเร็ว
"นายหนีฉันได้แค่ครั้งนี้ครั้งสุดท้ายแล้วล่ะยุนโฮ" แจจุงเปรยขึ้นเบาๆ
"แล้วยูชอนเขาตอบว่าไงอ่ะ" จุนซูเอ่ยถามชางมินขณะที่กำลังช่วยกันล้างจานอยู่ภายในห้องครัว
"เขาบอกให้ฉันตัดใจ ยังไงเขาก็รักฉันไม่ได้"
"โดนปฎิเสธแบบนี้ สงสัยหมดหวังแล้วมั้ง"
"ใครว่าล่ะ มันเพิ่งเริ่มต่างหาก" ชางมินแย้งขึ้นพร้อมกับยิ้มกริ่ม
------------------------------------------------------------------
-------------------------------------------------------
----------------------------------------------
------------------------------------
----------------------------
------------------
---------
"นี่มันหมายความว่าไงกันฮะ ยุนโฮ!" ยูชอนตะโกนลั่น
"ก็หมายความตามที่บอกไงนายกับชางมินอยู่ห้องเดียวกัน จุนซูก็อยู่กับแจจุง ส่วนฉันอยู่คนเดียว" ยุนโฮอธิบาย
ตอนนี้พวกเขารวมตัวกันอยู่ที่ห้องของหัวหน้าวง และกำลังแบ่งกันว่าใครนอนกับใคร
เนื่องจากว่าหนุ่มๆ TVXQ ต้องมาถ่ายแบบกันที่ต่างจังหวัดจึงจำเป็นต้องค้างคืนและกลับกันในวันพรุ่งนี้
"แล้วทำไมฉันต้องอยู่ห้องเดียวกับชางมินด้วยล่ะ ปกติฉันต้องอยู่กับจุนซูไม่ใช่เหรอ" ยูชอนยังคงถามไม่เลิก
"อือฮึ แต่วันนี้เป็นกรณีพิเศษน่ะ" ยุนโฮตอบ
"พิเศษ? พิเศษยังไง"
"นายยังไม่หายโกรธชางมินใช่ไหมล่ะ"
"แล้วมันเกี่ยวอะไรด้วย"
"ก็ถือโอกาสนี้คุยกับชางมินซะเลยสิ ชางมินเองก็อยากจะขอโทษนายอยู่เหมือนกันนะ" เมื่อได้ยินคำพูดของยุนโฮยูชอนก็หายงงทันที
"ถ้าเรื่องโกรธน่ะ ฉันไม่ติดใจอะไรแล้วล่ะ" ยูชอนกล่าว
"ทีนี้ ฉันก็กลับไปอยู่ห้องเดียวกับจุนซูเหมือนเดิมได้แล้วสินะ"
"ไม่ได้หรอก" เสียงแหลมเอ่ยค้าน
"ผมมีเรื่องต้องปรึกษากับพี่แจจุงน่ะ" จุนซูรีบบอก เพราะเห็นสายตาที่ยูชอนมองมาทางตนอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
"ปรึกษากันตอนกลางวันก็ได้นี่นา" ยูชอนยิ้มเย็น จุนซูถึงกับหน้าซีดเมื่อได้เห็น
"แต่ตอนกลางวันมันมีงานไม่ใช่เหรอ" แจจุงถือวิสาสะเดินเข้ามากล่าวขึ้น(เหมือนมาเป็นกำลังสมทบช่วยสนับสนุนจุนซูเลยแฮะ by หัวไชเท้าน้อย)
"งั้นยุนโฮเราแลกห้องกัน" ยูชอนเริ่มหันไปยื่นข้อเสนอกับหัวหน้าวงแทน
"ยูชอน นายอย่าเรื่องมากน่า ชอบทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่อยู่เรื่อย" แจจุงกล่าวเสียงเข้ม ยูชอนจึงต้องจำยอมเงียบไปในที่สุด
จุนซูส่งยิ้มให้กับแจจุงก่อนที่ทั้งคู่จะเดินออกจากห้องไป
"ดีนะที่พี่แจจุงเข้ามาช่วยไว้ ไม่งั้นแผนเสียแน่" จุนซูบอกพลางทำท่าดีอกดีใจที่ทุกยังคงดำเนินไปด้วยดี
"ว่าแต่ชางมินล่ะ"
"รายนั้นน่ะเหรอ คงไปสำรวจหาแหล่งของกินอยู่น่ะแหละ" จุนซูตอบแบบไม่ต้องคิดนาน
"ยังไงต้องขอบคุณพี่แจจุงแทนเจ้าชางมินด้วยนะครับ"
"ไม่เป็นไร เพราะต่างฝ่ายต่างได้ผลประโยชน์ร่วมกันอยู่แล้ว" แจจุงกล่าวทิ้งท้ายก่อนจะเดินแยกไป ทิ้งให้จุนซูยืนทำหน้างงเพราะไม่เข้าใจความหมายในคำพูดนั้น
หลังจากทานอาหารมื้อค่ำที่ทางโรงแรมจัดไว้ให้เรียบร้อยแล้ว ทุกคน(ยกเว้นชางมินที่ยังคงอร่อยกับเมนูเสริมแบบพิเศษ)ต่างแยกย้ายกันไปยังห้องนอนของตนเพื่อพักผ่อน
ภายในห้องนอนของยูชอนและชางมินไฟยังคงเปิดสว่างอยู่ เตียงที่เป็นของชางมินนั้นยังเรียบร้อยและว่างเปล่าเพราะเจ้าของเตียงยังไม่กลับมาจากห้องอาหาร และมียูชอนที่นั่งหงุดหงิดอยู่บนเตียงข้างๆกัน
"...เจ้าลิงหูกางแก่แดด กลับมาเมื่อไรเจอดีแน่" ยูชอนกล่าวคาดโทษกับเตียงที่ว่างเปล่าของชางมิน
เกือบ 1 ชั่วโมง ชางมินค่อยๆแง้มประตูเข้ามาในห้องที่ยังคงมีไฟเปิดอยู่ พลางมองหาคนที่นอนร่วมห้อง
"พี่ยูชอน หลับแล้วเหรอครับ" ไม่มีเสียงใดๆตอบกลับมาเลย จากคนที่นอนอยู่ในห่อผ้าห่มผืนใหญ่
ชางมินยิ้มบางก่อนจะเดินไปปิดไฟให้เรียบร้อย แล้วล้มตัวนอนลงบนเตียงของตัวเองบ้าง
"ราตรีสวัสดิ์ครับ อ้อ!อีกอย่าง ผมชอบพี่นะครับ.. พี่ยูชอน" กล่าวจบก็ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวและหลับไป
อีกห้องที่ทั้งมืดและเงียบ มีเพียงแจจุงเท่านั้นที่ยังคงไม่หลับ
"จุนซู.. จุนซู.." แจจุงเขย่าตัวโลมาขี้เซาเบาๆ
"อือ.." จุนซูครางเบาๆ และพลิกตัวหนีจากการถูกเขย่า เขายังคงหลับสนิทต่อไป แจจุงยิ้มพอใจกับปฎิกริยาของโลมา พร้อมกับลุกขึ้นเดินออกจากห้องนอนอย่างเงียบที่สุด
เสียงเคาะประตูดังขึ้นจากหน้าห้องหนุ่มหัวหน้าวง
"ยุนโฮเปิดประตูให้หน่อยสิ นี่ฉันแจจุงเองนะ"
"มีอารายเหรอ แจจูงงง" ยุนโฮแง้มประตูออกมาด้วยท่าทางที่งัวเงีย
"คืนนี้ขอฉันนอนด้วยคนดิ" แจจุงบอกเสียงอ้อน ทำให้พ่อหมีน้อยตาสว่างขึ้นมาทันที
"แล้วจุนซูล่ะ นายต้องนอนกับจุนซูไม่ใช่เหรอ"
"ฉันเข้าห้องไม่ได้น่ะ จุนซูล็อกไว้ เคาะประตูตั้งนานก็ไม่ยอมมาเปิดให้สักที"
"แล้วนายไม่ได้เอาการ์ดออกมาด้วยหรือไง"
"ฉันลืมน่ะ" แจจุงพยายามปั้นหน้าให้ดูสงสารที่สุด
ยุนโฮจ้องหน้าแจจุง และเกาหัวแกรกก่อนจะยืนชั่งใจอยู่นาน
"ก็ได้ เข้ามาสิ"
"ขอบคุณ" แจจุงยิ้มหวาน
พอเข้ามาในห้องได้แจจุงก็กระโดดขึ้นไปนอนบนเตียงที่น่าจะเป็นของยุนโฮทันที
"เอ่อ.. นั่นเตียงฉันนะ" ยุนโฮเอ่ยท้วง
"ฉันง่วง จะนอนแล้ว" แจจุงตอบพร้อมซุกหน้าลงกับหมอนนุ่ม
"เฮ้อ..." ยุนโฮถอนหายใจอย่างหน่ายๆ พร้อมกับจะเดินไปยังโซฟา
"จะไปไหนน่ะ" แจจุงเงยหน้าขึ้นถาม
"ก็นอนไง ทำไมเหรอ"
"จะไปนอนโซฟาทำไม มานอนด้วยกันสิ"
"เอ่อ.. ไม่เป็นไร ฉันนอนตรงนี้ก็ดะ... อ๊ะ!"
ไม่ทันที่จะพูดจบยุนโฮก็ถูกดึงลงไปที่เตียงอย่างไม่ทันตั้งตัว จึงทำให้ล้มลงไปอย่างง่ายดาย
"ปล่อยฉันนะ แจจุง" ยุนโฮพยายามดิ้นให้พ้นจากการถูกกอด
"นายจะดิ้นทำไม ฉันง่วงจะแย่แล้วนะ" แจจุงเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่งัวเงีย แต่กลับกอดยุนโฮแน่นขึ้นยิ่งกว่าเดิม
"เอ่อ.. นายก็นอนไปสิ ทำไมต้องกอดฉันด้วยล่ะ"
"กอดไม่ได้เหรอ" หน้าของทั้งคู่อยู่ห่างกันเพียงไม่กีเซนต์
"มันอึดอัดน่ะ" ยุนโฮบอกพลางหันหน้าหนี
"เดี๋ยวก็ชินน่า"
"ฉันไม่ชอบให้ใครมากอดนี่" เขาพยายามจะแกะมือของอีกคนออกให้ได้
"ถ้าฉันไม่ได้กอดหมอนข้าง จะนอนไม่หลับน่ะ"
"แต่มันก็ไม่เกี่ยวกับฉันนี่นา"
"เกี่ยวสิ ก็รูปร่างนายเหมือนกับหมอนข้างของฉันเปี๊ยบเลยนี่นา"
"แต่ฉันไม่ใช่หมอนข้างของนายนะแจจุง" เขาพูดด้วยเสียงเบาๆ ตอนนี้หน้าทั้งหน้าได้กลายเป็นสีแดงไปแล้ว
"แค่ยืมนายเป็นหมอนข้างชั่วคราวเท่านั้นเองน่า ไม่เห็นต้องคิดมากเลย"
"แต่ว่า.. แจจุง"
เสียงลมหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอบ่งบอกให้รู้ว่าคนที่นอนกอดเขาอยู่ได้หลับไปเรียบร้อยแล้ว ยุนโฮถอนใจอีกรอบ เขาจำต้องนอนบนเตียงเดียวกับแจจุงอย่างช่วยไม่ได้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น