สื่อรักเจ้าสุนัขจอมยุ่ง

ลำดับตอนที่ #3 : ไม่กลับมาแล้ว

"ตึง!!!"

เอ้า.... พังเร็วๆหน่อย ฉันจะเข้าไปช่วยยู

"ปัง!!!!"

ฉันเปลี่ยนมาเคาะประตูแทน...

"ใคร!!! ใคร!!!!! มาเคาะประตูบ้าน"

เสียงเขาดังมาจากภายใน

ฟังจากเสียงอารมณ์เขาคงหม่นหมองเต็มที

"ส..สุนัขตัวนั้น เอ่อ สุนัขนั่น"

ฉันอ้ำๆอึ้งๆไป รู้สึกว่าเขาคงจะดูฉันอยู่ทางกล้องวงจรปิด

"มันคือหมาของผมนี่ ไม่คืนอ้ะ ทำอะไรมันก็เรื่องของผมเองนี่..."

โอย..... ทำยังไงดี

ฉันมองผ่านไปตามช่องรั้วแคบๆ มองเห็น ยูกำลังคลานไปกับพื้นในสนาม

เลือดของยูไหลออกมาเรื่อยๆ

ตัวสีขาวแซมเทากลายเป็นสีแดงเลือดในบางช่วงของลำตัว

ฉันเกาะรั้วและค่อยๆลื่นลงมา แขนและขาค่อยๆหมดแรง ทำไมยูต้องมาตกอยู่ในมือของเขาผู้นี้นะ

กระโปรงสีแดงเปื้อนไปด้วยโคลนในสวนของเขา

"ยูไม่กลับมาแล้ว....ใช่มั้ย..."

ฉันครวญอยู่หลายรอบ หยาดน้ำใสๆเริ่มไหลรินออกมาจากดวงตาสีเขียว

"ยูนิยะซัง คุณทำอะไรอยู่เหรอครับ"

ใครกันนะ ผู้ชายคนไหนกำลังพูดกับเรา...

ฉันหันไปมอง ทันใดนั้นเอง ผู้ชายที่อยู่เบื้องหน้าของฉัน... มาคิคุง!!!

"คุณร้องไห้ทำไม ทำอะไรอยู่บ้านซูคิตะซังล่ะครับ"

มาคิพูด... เขาเอื้อมมือมาใกล้หน้าของฉัน.....

และปาดน้ำตาที่ยังไหลรินบนใบหน้า

"ฉันจะปีนรั้วบ้านของเขาล่ะ!!"

ฉันตัดสินใจ..และลงมือปีนรั้วที่สูง2.00เมตร

ทั้งๆที่ความสูงของฉันเพียง1.67เมตร

ฉันหันหลังไป และยิ้มให้มาคิ

"ถ้าไม่ใช่เพราะยู.. ฉันไม่ยอมเสี่ยงขนาดนี้หรอก"

ฉันหันหลังกับและปีนต่อไป

"ฮึบ..."

ฉันกระโดดลงจากความสูง2.00เมตร

"เอ๋ง"

โชคดีที่ฉันกระโดดได้... และโชคร้ายที่เจ้าของบ้านกำลังเอะอะ

"เฮ้... เจ้ายู ตกลงมาจากอะไรน่ะ... รักษาตัวเองสิ เฮอะ"

"เฮ้....ยู... มานี่ๆ"

ฉันพูดเบาๆ  ยูเริ่มขยับขาที่เต็มไปด้วยบาดแผล

"ฉันรู้ว่าแกรูว่าฉันคิดอะไร มานี่.."

"โฮ่งๆๆๆๆ"

เจ้ายูมีสีหน้าดีใจ พร้อมขยับกำลังสุดท้ายที่เหลืออยู่

ฉันกอดยูและพามันออกไปจากที่นั่น

"มาคิ....มาคิ...ฉันทำได้ ฉันทำได้"

ฉันดีใจมาก

แต่ว่า............................................................................................

เจ้าของยูนั่น ... ไล่มาแล้ว-*-

"ไอ้เจ้าหัวขโมย"

"เร็ว เราต้องรวมกำลังกัน"

เขาพูด.. หน้าตาตื่นได้ที่

"กำจัดเขาเหรอ เขาถือไม้เบสบอลอยู่นะ๐-๐"

ฉันพูดเช่นกัน

"ไม่ใช่...... หนี เราต้องหนี"

หา.... หนีนี่นะ

ฉันจับยูไว้แน่น

"โอย.... โอย...... ขาฉัน มาคิรอด้วย...."

ฉันมองไปทางเขา ขาเริ่มอ่อนกำลังลงทุกก้าวย่าง

"ฮึ อยากได้นักเหรอ ไอ้นี่มันชื่อมาคิโระ ไม่ได้ชื่อยู"

เขาตามมาติดๆฉันแล้ว!!

"เปรี้ยง!!!"

ฉันรู้สึกวาบๆไปทั้งตัว

รู้สึกว่าถูกตีที่กลางหลังอย่างแรง

ขา....แขน....และทุกที่ก็เจ็บจนน้ำตาแทบไหล

เสียงสุดท้ายที่ได้ยินคือ.....

เสียงของ....ยู.....

- - - - - - - - - - - - -2 ชั่วโมงผ่านไป -  - - - - - - -  - - - - -

ฉันมองสภาพแวดล้อมรอบๆ

ฉัน...ฉันอยู่โรงพยาบาลงั้นรึ....!!!

"ยู!!!"ฉันตะโกน"

"ยูนิยะ ทุกคนกำลังเป็นห่วงคุณรวมทั้งผมด้วย"

"แล้ว....แล้วยู....หายไปไหน"

".........................................................................."

เขาอึ้งอยู่พักหนึ่ง

"คุณถูกเขาตี คุณเลยสลบไปราว1ชม.ครึ่ง"

หา.....ว่าไงนะ ฉันน่ะรึสลบ

"ยู น่ะ ถูกเจ้านั่นมันจับไปแล้วล่ะ"

"เจ้านั่นมันยัวะมาก เลยกลับไปทุบตีเจ้ายูทั้งคืนเลยล่ะ"

"......................"

ฉันพูดไม่ออก..... ไม่ออกสักคำ..... 

"ไม่ได้....ไม่ได้...."

ฉันครวญ

"ยูไม่กลับมาแล้วเหรอ..."

มาคิทำหน้าจริงจังมาก

"ผม...ผม....ผ...ผมจะหายูให้จนพบและรักษามันเอง"

เอ๊ะ.........มาคิคุง....ใจดี...จังเลย

"ก..ก..กรุ....กรุณาฝากความหวังไว้ที่ผม...ด้วยนะครับ"

ฉัน.....ต้องฝากแน่

"อืม....ขอบใจ......"

-----------------------------------------------------------