รัตติกาลสีเลือด [KaiLu]

      

     ผ่านมาเนินนานนับพันปี สิ่งมีชีวิตที่กายเย็นเฉียบราวกับน้ำแข็ง มีชีวิตอยู่ได้ยาวนาน และเป็นอมตะ เคลื่อนไหวดังพายุ แข็งแรงชนิดที่สามารถถล่มหินผาได้ แต่ใจเขากับบอบบางยิ่งกว่าใยแมงมุม ที่เพียงเป่าก็แทบขาดสลาย การมีชีวิตมาเนิ้นนานนั้นก็เพื่อ “คนรักที่เขารอมาตลอดชีวิตอมตะ”

     ..... พอร์ท แองเจอริส สหรัฐอเมริกา ปี 1887 ...

     เส้นทางถนนโดดเดี่ยวที่ทอดยาว สองฝั่งถนนเต็มไปด้วยต้นสนสูงมากมาย ไร้ผู้คน และรถม้าผ่าน อาจเป็นเพราะเป็นเขตชานเมืองที่ทอดยาวไกลหลายกิโล จึงไร้ผู้คนอาศัย หากแต่ตอนนี้ กลับมีชายคนนึงที่แต่งชุดสีดำตั้งแต่หัวจรดเท้า เดินช้าๆไปตามเส้นทางเปล่าเปลี่ยว ที่เดินเรื่อยๆ ประนึงเดินชมวิวนกวิวไม้ในยามไกล้ค่ำ ชายคนนี้มีรูปร่างดีสูง และที่สำคัญ “ผิวของเขา” กลับขาวจนเรียกว่าเกือบซีดเลยก็ว่าได้ 

     ไม่รู้ว่าเขาเดินมาตามเส้นทางนี้มานานเท่าไหร่แล้ว เพราะแสงพระอาทิตย์ก็ลาลับหายไป จนบรรยากาศรอบข้างเริ่มหนาวเย็นยะเยือก แต่หากอากาศนี้ไม่สามารถทำให้เขารู้สึกหนาวแม้แต่นิด

     แต่ทว่า เขากลับเจอรองเท้าข้างหนึ่งบนถนน แต่ร่องรอยคล้ายๆการต่อสู้ และที่สำคัญ “กลิ่นเลือด” คละคลุ้งไปทั่ว หากแต่คนทั่วไปอาจไม่ได้กลิ่นนี้ แต่เขากลับได้กลิ่นนี้ชัดเจน จนสามารถระบุทิศทางของกลิ่นเลือดนี้ได้ กลิ่นเลือด...ที่เขาเฝ้ารอมาเนิ่นนาน เป็นกลิ่นที่ หอม หวาน เตะจมูกจนอยากจะลิ้มลอง เป็นกลิ่นที่ไม่เหมือนกลิ่นคาวที่ผ่านๆมา

     ไม่รอช้า เขาเดืนไปตามกลิ่นหวานนี้ไปเรื่อยๆ ไม่รุ้ว่าลึกเข้าไปในป่าแค่ไหน เดินเรื่อยๆ จนน่าจะผ่านไปราวๆ 2 ชม. กลิ่นเริ่มชัดขึ้น และ... เจอกับร่างบอบบางที่เต็มไปด้วยเลือด และ ลมหายใจเริ่มเบาลง เบาลง...

     เขาลงไปนั่งข้างๆร่างที่หายใจรวยริน แตะจุดชีพจรตรงคอ ก็รู้ได้ว่าไม่น่าจะรอด แต่เขาก็กลับเลือกที่จะช่วย ช่วยร่างที่คิดว่าไม่น่าจะรอด ด้วยการกัดปลายนิ้วตัวเอง และหยดเลือดไป 2-3 หยดใส่ไปที่ปากบางไร้สีเลือด

    ไม่น่าเชื่อว่า เพียงแค่เลือดไม่กี่หยดของเขา ก็สามารถช่วยให้คนที่ไม่ว่ายังไงก็ต้องตายแน่ๆ กลับมามีชีวิต และหายใจได้สม่ำเสมอ ผิวสีซีดขาวของคนไม่มีเลือดเหลือ กลับดูผุดผ่องขาวนวลราวกับหิมะแทบจะทันที 

     ขณะที่เขากำลังจะลุกและเดินออกไป กะว่าจะแค่ช่วยแล้วปล่อยไว้ แต่กลับว่ามันเหมือนมีเส้นใยบางๆที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า มันบีบรัดมัดหัวใจที่ไม่เต้นมานานแสนนาน มันทำให้เขาเจ็บอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ตัวเขาเองไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ได้แต่หันไปมองร่างๆนั้น มองนิ่งจนละสายตาไปไม่ได้ ในหัวของเขามันสั่งว่าให้พากลับไปด้วย แต่เขาไม่อยากพาไป ด้วยว่ากลัวใจของตัวเองเหลือเกิน เพราะคนๆนี้ กลับทำให้เขารู้สึกแบบที่ไม่เคยมาก่อน ความรู้สึกที่ อยากได้ อยากครอบครอง และกลิ่นหอมของเลือดนี้มันเหมือนทำให้เขามีชีวิตมากขึ้นกว่าที่เคย เขาจึงตัดสินใจ อุ้มร่างบางขึ้น และหายตัวไปเพียงชั่ววินาที

      นับตั้งแต่ที่เขาช่วยร่างบางร่างนี้จากความตาย ชีวิตที่เหมือนไม่มีชีวิตของเขา กลับสดใสขึ้น ปราสาทที่ปกติเหมือนถ้ำหินเย็นยะเยือก กลับดูอบอุ่นขึ้นเพราะสิ่งมีชีวิตเหมือนพระอาทิตย์อันอบอุ่นที่เขาช่วยไว้ แต่ทว่าความอบอุ่นนี้ก็อยู่กับเขาไม่ได้นาน เพราะความสุขของเขาโดนช่วงชิงไปจากพวกรักษากฏที่อยู่ๆก็มาปราสาทเขาตอนที่เขาไม่อยู่ และปลิดชีพคนที่เปรียบเสมือนหัวใจที่ทำให้เขายิ้มและมีชิวิตขึ้นมาอีกครั้ง ครานี้แม้เลือดทั้งตัวของเขาก็ไม่สามารถชุบชีวิต “หัวใจ” ด้วยนี้ได้อีก เขาเศร้าและเสียใจ จนเขาเลือกที่จะกักขังตัวเองกับร่างไร้ลมหายใจในห้องใต้ดินที่เย็นเฉียบติดลบ มีเพียงที่นี่ที่จะรักษา “หัวใจ” ให้อยู่กับเขาได้นานที่สุดจนร่างนั้นเหลือเพียงแค่ ผิวที่แห้งแนบกระดูก

      นับจากนั้นเป็นต้นมา ผ่านไปหลายร้อย หลายพันปีที่เขาเอาแต่นอนกอดร่างไร้วิญญาณที่เป็นเพียงโครงกระดูก แต่อยู่ๆ สิ่งที่เคยรู้สึก และหัวใจที่เคยบีบรัดเมื่อครั้งที่เจอกับร่างกระดูกนี้ กลับเจ็บขึ้นอีกครั้ง เหมือนเป็นสัญญานบางอย่าง สัญญานที่บอกกับเขาว่า สิ่งมีชีวิตที่อบอุ่น และรอคอยมานาน ได้เกิดขึ้นอีกครั้ง สิ่งมีชีวิตที่เขารอมาเนิ่นนาน ได้เกิดขึ้นมาอีกครั้ง เขาต้องการ เขาอยากครอบครอง และ....เขาต้องตามหาให้เจอ....

• รัตติกาลสีเลือด•

KaiLu

Twitter : @Silverlight_Kai

#รัตติกาลสีเลือดKL